Psyche
alle pijlers
Partner met depressie
donderdag 2 maart 2017 om 20:58
Hoi,
Mijn vriend heeft al geruime tijd een depressie. Hij heeft up's ( is dan lief, toegankelijk en heel open, gevoelig) en flinke down's ( negatief, uit zich hard en gevoelloos naar mij toe, snel boos, lijkt in zijn eigen wereld te zitten en staat niet open voor mij).
Laatste maanden uit hij met regelmaat zijn frustraties en negativiteit naar mij toe, hij maakt mij dan echt helemaal kapot. Vervolgens gaat hij mij een tijd lang negeren. Ik kan er zelf eigenlijk niet goed meer tegen. Hij maakt na een tijd vaak weer excuses/ is dan emotioneel enz maar ik merk dat ik ook zelf niet zo goed meer weet hoe ik hier mee om moet gaan. Hij heeft sinds een paar maanden gesprekken bij GGZ. Ik wil hem graag steunen maar die boosheid enz die zorgt ervoor dat ik het steeds moeilijker kan.
Zijn er mensen die hier ook mee te maken hebben of hebben gehad? Ik ben bang dat ik op een gegeven moment zelf ook niet sterk meer kan blijven. T lijkt ondanks de hulpverlening alleen maar slechter te gaan met mijn vriend.
Mijn vriend heeft al geruime tijd een depressie. Hij heeft up's ( is dan lief, toegankelijk en heel open, gevoelig) en flinke down's ( negatief, uit zich hard en gevoelloos naar mij toe, snel boos, lijkt in zijn eigen wereld te zitten en staat niet open voor mij).
Laatste maanden uit hij met regelmaat zijn frustraties en negativiteit naar mij toe, hij maakt mij dan echt helemaal kapot. Vervolgens gaat hij mij een tijd lang negeren. Ik kan er zelf eigenlijk niet goed meer tegen. Hij maakt na een tijd vaak weer excuses/ is dan emotioneel enz maar ik merk dat ik ook zelf niet zo goed meer weet hoe ik hier mee om moet gaan. Hij heeft sinds een paar maanden gesprekken bij GGZ. Ik wil hem graag steunen maar die boosheid enz die zorgt ervoor dat ik het steeds moeilijker kan.
Zijn er mensen die hier ook mee te maken hebben of hebben gehad? Ik ben bang dat ik op een gegeven moment zelf ook niet sterk meer kan blijven. T lijkt ondanks de hulpverlening alleen maar slechter te gaan met mijn vriend.
donderdag 2 maart 2017 om 21:08
Als eerste sterkte! Het is niet niks om een relatie te hebben met een partner die depressief is.
Heb je de mogelijkheid om er even ´alleen´ op uit te gaan. Wellicht het weekend bij een vriendin of je ouders gaan logeren, of een paar dagen aan zee om uit te gaan waaien. Dat geeft jezelf even weer lucht om door te gaan. Maar bedenk je ook goed of je wel door wilt gaan met een partner die je zo behandeld. Hoe lang hebben jullie al een relatie?
Heb je de mogelijkheid om er even ´alleen´ op uit te gaan. Wellicht het weekend bij een vriendin of je ouders gaan logeren, of een paar dagen aan zee om uit te gaan waaien. Dat geeft jezelf even weer lucht om door te gaan. Maar bedenk je ook goed of je wel door wilt gaan met een partner die je zo behandeld. Hoe lang hebben jullie al een relatie?
donderdag 2 maart 2017 om 21:33
Ik ben een keer samen met hem geweest naar gesprek met psycholoog. Het blijkt dat hij erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je ik kan het toch niet enz, maar het is van de laatste tijd dat hij zijn eigen frustraties op mij botviert.
Ik wil bv met hem praten of confronteer hem ook wel met gedrag dat ik niet leuk vind. Dat leidt dan altijd toch ruzies. In die ruzies gaat hij alleen wel vreselijk ver. Hij zakt dan zo ver in het negatieve en lijkt wel alsof hij er niet meer uit wil komen.
Hij is afgelopen 1,5 jaar 12 kilo afgevallen, kan zich moeilijk concentreren en is bij de minste tegenslag helemaal down. Als ik vraag wat hij nog wel leuk of fijn vindt dan zegt hij: dat is een confronterende vraag.
Hij heeft wel echt een depressie maar die boosheid en frustratie komt erbij en dan denk ik: hoort dat bij die depressie?
Ik doe wel veel alleen, werken, sporten en regelmatig weg. Maar t houdt me wel elke dag bezig.
Ik wil bv met hem praten of confronteer hem ook wel met gedrag dat ik niet leuk vind. Dat leidt dan altijd toch ruzies. In die ruzies gaat hij alleen wel vreselijk ver. Hij zakt dan zo ver in het negatieve en lijkt wel alsof hij er niet meer uit wil komen.
Hij is afgelopen 1,5 jaar 12 kilo afgevallen, kan zich moeilijk concentreren en is bij de minste tegenslag helemaal down. Als ik vraag wat hij nog wel leuk of fijn vindt dan zegt hij: dat is een confronterende vraag.
Hij heeft wel echt een depressie maar die boosheid en frustratie komt erbij en dan denk ik: hoort dat bij die depressie?
Ik doe wel veel alleen, werken, sporten en regelmatig weg. Maar t houdt me wel elke dag bezig.
donderdag 2 maart 2017 om 21:33
donderdag 2 maart 2017 om 21:39
Geven ze niet aan, hoe je hem het beste dan kan benaderen? Want in de depressie zelf hebben ze vaak niet door wat ze doen. Sommige gaan er tegen in, ik vraag me af of dat de juiste manier is. Misschien wel, geen idee. Maar echt, vraag na hoe je hem daarin moet helpen, bescherming voor hem maar ook voor zelfbescherming voor jou. Dit voordat het fout gaat of dat jij met een burnout thuiz zit.
donderdag 2 maart 2017 om 22:10
Ik herken dit wel. Mijn vriend heeft hier de laatste tijd ook last van. Dit is een geval van een zeer kritisch zelfbeeld.
Elke keer als hij zo'n bui heeft, achteraf zoekt hij steeds een bevestiging van; zie je wel, ik ben een mislukkeling. Erg naar. Mijn vriend gaat deze maand naar de psycholoog..
Hopelijk zal het helpen, want ik voel me steeds meer op mijn teentjes lopen en elke ochtend is het een raadsel met wat voor bui hij het bed uitstapt.
Elke keer als hij zo'n bui heeft, achteraf zoekt hij steeds een bevestiging van; zie je wel, ik ben een mislukkeling. Erg naar. Mijn vriend gaat deze maand naar de psycholoog..
Hopelijk zal het helpen, want ik voel me steeds meer op mijn teentjes lopen en elke ochtend is het een raadsel met wat voor bui hij het bed uitstapt.
donderdag 2 maart 2017 om 22:10
Zou je dit ook accepteren als hij suikerziekte zou hebben?
Vaak is de omgeving van iemand die psychisch ziek is geneigd om heel veel goed te keuren, heel veel rotgedrag te pikken, ook als dat niet direct bij de ziekte hoort. Zijn angsten en boosheid afreageren op jou is niet per definitie depressie. Daarom de vraag: zou je dit gedrag ook pikken als hij suikerziekte zou hebben?
Wat doet hij verder, buiten therapie? Sport hij, gaat hij iedere dag naar buiten, slikt hij extra vitamine D? Werkt/studeert hij nog?
En ik zou nog een gesprek met zijn behandelaar eisen, waarin het gaat om handvaten voor jou. Wat moet jij bijvoorbeeld doen als hij alles op jou afreageert?
Hou, in ieder geval tot dat gesprek, je eigen grenzen aan. Als hij daar overheen gaat, zeg je gewoon: schat, dit gaat mij te ver. Ik ga nu naar buiten en over een uur kom ik terug. Dan praten we verder.
Vaak is de omgeving van iemand die psychisch ziek is geneigd om heel veel goed te keuren, heel veel rotgedrag te pikken, ook als dat niet direct bij de ziekte hoort. Zijn angsten en boosheid afreageren op jou is niet per definitie depressie. Daarom de vraag: zou je dit gedrag ook pikken als hij suikerziekte zou hebben?
Wat doet hij verder, buiten therapie? Sport hij, gaat hij iedere dag naar buiten, slikt hij extra vitamine D? Werkt/studeert hij nog?
En ik zou nog een gesprek met zijn behandelaar eisen, waarin het gaat om handvaten voor jou. Wat moet jij bijvoorbeeld doen als hij alles op jou afreageert?
Hou, in ieder geval tot dat gesprek, je eigen grenzen aan. Als hij daar overheen gaat, zeg je gewoon: schat, dit gaat mij te ver. Ik ga nu naar buiten en over een uur kom ik terug. Dan praten we verder.
donderdag 2 maart 2017 om 22:16
Het is erg lastig in zo'n situatie, omdat die persoon niet inziet dat hij de ander pijn doet. En achteraf (helaas) is het alsof er niets gebeurt is.
Het werkt hetzelfde met angststoornissen. Ze zien zichzelf als slachtoffer en hebben totaal niet door hoe ze anderen ermee kwetsen; ze verwijten, en het is op dat moment "me against the world" maar ook "world against me" vooral.
Het werkt hetzelfde met angststoornissen. Ze zien zichzelf als slachtoffer en hebben totaal niet door hoe ze anderen ermee kwetsen; ze verwijten, en het is op dat moment "me against the world" maar ook "world against me" vooral.
donderdag 2 maart 2017 om 22:26
Slikt hij anti depressiva?
In de vorige depressie werd ik vlak/gevoelloos.. ik werd harder voor de mensen om mij heen.. dit merkte ik zelf niet echt.. Pas wanneer het zichtbaar was dat ik iemand echt zeer had gedaan.
Ik ben pas weer begonnen met anti depressiva... nu escitalopram... is wat anders dan voor heen... Maar gister gigantisch uitgevallen tegen mijn vriend om een salon tafeltje.. Waren het niet eens met elkaar.... Op het moment was ik mega onredelijk.. En naderhand zag ik pas in dat ik zo stom had gedaan over iets onzinnigs...
Misschien dat daar de agressie/boosheid weg komt?
In de vorige depressie werd ik vlak/gevoelloos.. ik werd harder voor de mensen om mij heen.. dit merkte ik zelf niet echt.. Pas wanneer het zichtbaar was dat ik iemand echt zeer had gedaan.
Ik ben pas weer begonnen met anti depressiva... nu escitalopram... is wat anders dan voor heen... Maar gister gigantisch uitgevallen tegen mijn vriend om een salon tafeltje.. Waren het niet eens met elkaar.... Op het moment was ik mega onredelijk.. En naderhand zag ik pas in dat ik zo stom had gedaan over iets onzinnigs...
Misschien dat daar de agressie/boosheid weg komt?
donderdag 2 maart 2017 om 22:30
quote:Fee-de-Goede schreef op 02 maart 2017 @ 22:16:
Het is geen kenmerk van een depressie maar een uiting van karakter. Die wel erg versterkt kan worden door de depressie.
Niet accepteren in ieder geval als excuus. Ook als je depresseif bent kan je andere mensen normaal behandelen. In ieder geval zonder boosheid.
Dat weet ik zo net nog niet. Wat snoopylove en avina zeggen komt mij erg bekend voor bij mijn man.
Zodra ik kritisch naar hem toe ben dan reageert hij net zo.
Hij reageert zich niet op mij af. Maar zodra ik commentaar lever op bepaalde dingen (wat soms echt onvermijdelijk is) dan reageert hij erg bozig en onredelijk.
Het is geen kenmerk van een depressie maar een uiting van karakter. Die wel erg versterkt kan worden door de depressie.
Niet accepteren in ieder geval als excuus. Ook als je depresseif bent kan je andere mensen normaal behandelen. In ieder geval zonder boosheid.
Dat weet ik zo net nog niet. Wat snoopylove en avina zeggen komt mij erg bekend voor bij mijn man.
Zodra ik kritisch naar hem toe ben dan reageert hij net zo.
Hij reageert zich niet op mij af. Maar zodra ik commentaar lever op bepaalde dingen (wat soms echt onvermijdelijk is) dan reageert hij erg bozig en onredelijk.
donderdag 2 maart 2017 om 22:40
quote:Agaphantus schreef op 02 maart 2017 @ 22:30:
[...]
Dat weet ik zo net nog niet. Wat snoopylove en avina zeggen komt mij erg bekend voor bij mijn man.
Zodra ik kritisch naar hem toe ben dan reageert hij net zo.
Hij reageert zich niet op mij af. Maar zodra ik commentaar lever op bepaalde dingen (wat soms echt onvermijdelijk is) dan reageert hij erg bozig en onredelijk.
Dat mag je vinden, ik weet er best veel van, echt waar... en het is echt iets wat niet perse een kenmerk is en je niet hoeft te accepteren omdat hij/zij depressief is.
Ik zou daar zeker over praten en misschien eens met een hulpverlener over hebben samen.. In ieder geval wel de kop indrukken elke keer als iemand zo doet. Laat hem er maar aan werken en zijn agressie of frustraties op een andere manier uiten.
Een depressie is geen excuus voor wangedrag.
[...]
Dat weet ik zo net nog niet. Wat snoopylove en avina zeggen komt mij erg bekend voor bij mijn man.
Zodra ik kritisch naar hem toe ben dan reageert hij net zo.
Hij reageert zich niet op mij af. Maar zodra ik commentaar lever op bepaalde dingen (wat soms echt onvermijdelijk is) dan reageert hij erg bozig en onredelijk.
Dat mag je vinden, ik weet er best veel van, echt waar... en het is echt iets wat niet perse een kenmerk is en je niet hoeft te accepteren omdat hij/zij depressief is.
Ik zou daar zeker over praten en misschien eens met een hulpverlener over hebben samen.. In ieder geval wel de kop indrukken elke keer als iemand zo doet. Laat hem er maar aan werken en zijn agressie of frustraties op een andere manier uiten.
Een depressie is geen excuus voor wangedrag.
donderdag 2 maart 2017 om 22:49
Net gebeurde het weer; Mijn vriend voelt zich slecht en ik vertel hem net dat ik op internet las, dat wat avina zei;
".......Het blijkt dat die persoon erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je wel ik ben een mislukkeling"
Ik zei dat het erg klinkt als hem en dat hij moet leren om goed over zichzelf te praten. Hij zegt zelf vaak dat hij een mislukkeling is en ook door alles wat er in zijn verleden is gebeurt (slechte relaties, problemen met ouders).
Ik zei dat hij verleden een plekje moet geven en het niet "herleven", want het beheert hem overduidelijk! Dat maakte hem zo pissig. Hij zegt; "nou dan moet ik maar alles vergeten en nergens ooit aan denken, gewoon doen waar ik zin in heb". Ik zeg; "nee, niet vergeten, maar accepteren en het een plek geven"
Hij: " ik heb alles in mijn leven moeten accepteren!! Alle "crap" dat op me afkwam heb ik maar lopen accepteren!"
Ik ben persoonlijk slecht om me uit te drukken, vooral in zo'n situatie. Ik word emotioneel en denk altijd dat ik iets fouts heb gedaan. Ik trok me terug, zo graag wil ik hem helpen maar ik weet niet hoe
Het lijkt wel dat alles wat ik zeg tegen mij word gebruikt! En IK voel me slecht achteraf en schuldig. Wat moet ik zeggen?
".......Het blijkt dat die persoon erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je wel ik ben een mislukkeling"
Ik zei dat het erg klinkt als hem en dat hij moet leren om goed over zichzelf te praten. Hij zegt zelf vaak dat hij een mislukkeling is en ook door alles wat er in zijn verleden is gebeurt (slechte relaties, problemen met ouders).
Ik zei dat hij verleden een plekje moet geven en het niet "herleven", want het beheert hem overduidelijk! Dat maakte hem zo pissig. Hij zegt; "nou dan moet ik maar alles vergeten en nergens ooit aan denken, gewoon doen waar ik zin in heb". Ik zeg; "nee, niet vergeten, maar accepteren en het een plek geven"
Hij: " ik heb alles in mijn leven moeten accepteren!! Alle "crap" dat op me afkwam heb ik maar lopen accepteren!"
Ik ben persoonlijk slecht om me uit te drukken, vooral in zo'n situatie. Ik word emotioneel en denk altijd dat ik iets fouts heb gedaan. Ik trok me terug, zo graag wil ik hem helpen maar ik weet niet hoe
Het lijkt wel dat alles wat ik zeg tegen mij word gebruikt! En IK voel me slecht achteraf en schuldig. Wat moet ik zeggen?
donderdag 2 maart 2017 om 22:56
quote:Fee-de-Goede schreef op 02 maart 2017 @ 22:40:
[...]
Dat mag je vinden, ik weet er best veel van, echt waar... en het is echt iets wat niet perse een kenmerk is en je niet hoeft te accepteren omdat hij/zij depressief is.
Ik zou daar zeker over praten en misschien eens met een hulpverlener over hebben samen.. In ieder geval wel de kop indrukken elke keer als iemand zo doet. Laat hem er maar aan werken en zijn agressie of frustraties op een andere manier uiten.
Een depressie is geen excuus voor wangedrag.
Oh,ik geloof je meteen.
Ik heb er geen verstand van en daardoor botst het soms best wel tussen ons. Gelukkig gaat hij nu de molen in. Of zijn medicijnen nog wel doen wat ze moeten doen,gedragstherapie ( hij is erg onzeker,niet sociaal,angstaanvallen,piekeren enz..) en er is ook een vermoeden van autisme. ( wat me niks zal verbazen want bepaalde dingen passen erg in het plaatje)
[...]
Dat mag je vinden, ik weet er best veel van, echt waar... en het is echt iets wat niet perse een kenmerk is en je niet hoeft te accepteren omdat hij/zij depressief is.
Ik zou daar zeker over praten en misschien eens met een hulpverlener over hebben samen.. In ieder geval wel de kop indrukken elke keer als iemand zo doet. Laat hem er maar aan werken en zijn agressie of frustraties op een andere manier uiten.
Een depressie is geen excuus voor wangedrag.
Oh,ik geloof je meteen.
Ik heb er geen verstand van en daardoor botst het soms best wel tussen ons. Gelukkig gaat hij nu de molen in. Of zijn medicijnen nog wel doen wat ze moeten doen,gedragstherapie ( hij is erg onzeker,niet sociaal,angstaanvallen,piekeren enz..) en er is ook een vermoeden van autisme. ( wat me niks zal verbazen want bepaalde dingen passen erg in het plaatje)
donderdag 2 maart 2017 om 23:04
@SnoopyLove, heel herkenbaar. Ik probeerde hem ook steeds te helpen bv toch iets leuks gaan doen samen ook al had hij geen zin. Achteraf was hij dan wel opgelucht en blij dat hij toch mee gegaan was. Maar merk dat ik momenteel ook zelf op raak. Ik herken het ook dat je altijd op je tenen loopt omdat je niet weet hoe hij thuis komt en hoe z'n pet staat.
Hij heeft morgen een afspraak bij de huisarts, misschien AD en meer hulp? 1 gesprek in de 2 weken met een psycholoog is toch veel te weinig lijkt mij?
Hij werkt nog wel, als hij thuis komt doet hij niets meer, kan hij ook echt niet. Als ik bv later thuis kom dan hij dan kom ik soms in een donker huis en zit hij in het donker op de bank. Ik vind het erg om hem zo te zien.
Ik zou er zelf ook wel eens met iemand over willen praten, misschien psych.
Hij heeft morgen een afspraak bij de huisarts, misschien AD en meer hulp? 1 gesprek in de 2 weken met een psycholoog is toch veel te weinig lijkt mij?
Hij werkt nog wel, als hij thuis komt doet hij niets meer, kan hij ook echt niet. Als ik bv later thuis kom dan hij dan kom ik soms in een donker huis en zit hij in het donker op de bank. Ik vind het erg om hem zo te zien.
Ik zou er zelf ook wel eens met iemand over willen praten, misschien psych.
donderdag 2 maart 2017 om 23:05
quote:SnoopyLove schreef op 02 maart 2017 @ 22:49:
Net gebeurde het weer; Mijn vriend voelt zich slecht en ik vertel hem net dat ik op internet las, dat wat avina zei;
".......Het blijkt dat die persoon erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je wel ik ben een mislukkeling"
Ik zei dat het erg klinkt als hem en dat hij moet leren om goed over zichzelf te praten. Hij zegt zelf vaak dat hij een mislukkeling is en ook door alles wat er in zijn verleden is gebeurt (slechte relaties, problemen met ouders).
Ik zei dat hij verleden een plekje moet geven en het niet "herleven", want het beheert hem overduidelijk! Dat maakte hem zo pissig. Hij zegt; "nou dan moet ik maar alles vergeten en nergens ooit aan denken, gewoon doen waar ik zin in heb". Ik zeg; "nee, niet vergeten, maar accepteren en het een plek geven"
Hij: " ik heb alles in mijn leven moeten accepteren!! Alle "crap" dat op me afkwam heb ik maar lopen accepteren!"
Ik ben persoonlijk slecht om me uit te drukken, vooral in zo'n situatie. Ik word emotioneel en denk altijd dat ik iets fouts heb gedaan. Ik trok me terug, zo graag wil ik hem helpen maar ik weet niet hoe
Het lijkt wel dat alles wat ik zeg tegen mij word gebruikt! En IK voel me slecht achteraf en schuldig. Wat moet ik zeggen?
Herkenbaar,het is moeilijk als dingen "verdraaid" worden. Ik kan me ook niet zo goed uitdrukken.
Hoe reageert hij als jij verdrietig bent?
Mijn man weet niet hoe hij daar mee om moet gaan.
Net gebeurde het weer; Mijn vriend voelt zich slecht en ik vertel hem net dat ik op internet las, dat wat avina zei;
".......Het blijkt dat die persoon erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je wel ik ben een mislukkeling"
Ik zei dat het erg klinkt als hem en dat hij moet leren om goed over zichzelf te praten. Hij zegt zelf vaak dat hij een mislukkeling is en ook door alles wat er in zijn verleden is gebeurt (slechte relaties, problemen met ouders).
Ik zei dat hij verleden een plekje moet geven en het niet "herleven", want het beheert hem overduidelijk! Dat maakte hem zo pissig. Hij zegt; "nou dan moet ik maar alles vergeten en nergens ooit aan denken, gewoon doen waar ik zin in heb". Ik zeg; "nee, niet vergeten, maar accepteren en het een plek geven"
Hij: " ik heb alles in mijn leven moeten accepteren!! Alle "crap" dat op me afkwam heb ik maar lopen accepteren!"
Ik ben persoonlijk slecht om me uit te drukken, vooral in zo'n situatie. Ik word emotioneel en denk altijd dat ik iets fouts heb gedaan. Ik trok me terug, zo graag wil ik hem helpen maar ik weet niet hoe
Het lijkt wel dat alles wat ik zeg tegen mij word gebruikt! En IK voel me slecht achteraf en schuldig. Wat moet ik zeggen?
Herkenbaar,het is moeilijk als dingen "verdraaid" worden. Ik kan me ook niet zo goed uitdrukken.
Hoe reageert hij als jij verdrietig bent?
Mijn man weet niet hoe hij daar mee om moet gaan.
donderdag 2 maart 2017 om 23:10
quote:avina schreef op 02 maart 2017 @ 23:04:
@SnoopyLove, heel herkenbaar. Ik probeerde hem ook steeds te helpen bv toch iets leuks gaan doen samen ook al had hij geen zin. Achteraf was hij dan wel opgelucht en blij dat hij toch mee gegaan was. Maar merk dat ik momenteel ook zelf op raak. Ik herken het ook dat je altijd op je tenen loopt omdat je niet weet hoe hij thuis komt en hoe z'n pet staat.
Hij heeft morgen een afspraak bij de huisarts, misschien AD en meer hulp? 1 gesprek in de 2 weken met een psycholoog is toch veel te weinig lijkt mij?
Hij werkt nog wel, als hij thuis komt doet hij niets meer, kan hij ook echt niet. Als ik bv later thuis kom dan hij dan kom ik soms in een donker huis en zit hij in het donker op de bank. Ik vind het erg om hem zo te zien.
Ik zou er zelf ook wel eens met iemand over willen praten, misschien psych.Mijn man is ook bij de psycholoog bij de huisarts geweest en zij heeft hem nu eindelijk doorgestuurd omdat hij telkens in herhaling valt. Heeft hij ook angstaanvallen? Mijn man vertelde dat niet aan mij omdat hij me er niet lastig mee wilde vallen.
@SnoopyLove, heel herkenbaar. Ik probeerde hem ook steeds te helpen bv toch iets leuks gaan doen samen ook al had hij geen zin. Achteraf was hij dan wel opgelucht en blij dat hij toch mee gegaan was. Maar merk dat ik momenteel ook zelf op raak. Ik herken het ook dat je altijd op je tenen loopt omdat je niet weet hoe hij thuis komt en hoe z'n pet staat.
Hij heeft morgen een afspraak bij de huisarts, misschien AD en meer hulp? 1 gesprek in de 2 weken met een psycholoog is toch veel te weinig lijkt mij?
Hij werkt nog wel, als hij thuis komt doet hij niets meer, kan hij ook echt niet. Als ik bv later thuis kom dan hij dan kom ik soms in een donker huis en zit hij in het donker op de bank. Ik vind het erg om hem zo te zien.
Ik zou er zelf ook wel eens met iemand over willen praten, misschien psych.Mijn man is ook bij de psycholoog bij de huisarts geweest en zij heeft hem nu eindelijk doorgestuurd omdat hij telkens in herhaling valt. Heeft hij ook angstaanvallen? Mijn man vertelde dat niet aan mij omdat hij me er niet lastig mee wilde vallen.
donderdag 2 maart 2017 om 23:14
heeeel herkenbaar!, ik had je verhaal kunnen schrijven!,
Ik heb geprobeerd normale gesprekken te voeren over koetjes en kalfjes niks mag gezegd worden want alles is teveel, ik heb me ingeleefd in zijn situatie mijn steun 100 procent gegeven en toch zo boos over alles zo negatief.
Ik snap er werkelijk niks meer van, van de hele depressie niet de ene dag wil hij een berg beklimmen de andere dag wil hij er niet meer zijn de ene dag ben ik de liefst de grootste steun de andere dag ben ik een trut die het niet snapt en allemaal fout doet,.
Ik ben zelf in therapie en mijn vriend gelukkig ook en toch ben ik moe en verdrietig van de hele situatie, ik snap dat mijn vriend er niet voor heeft gekozen, maar langzaam aan hoe langer het duurt hoe minder energie je overhoud aan je relatie te kunnen besteden.
Tips om hierdoor heen te komen altijd welkom.
Ik heb geprobeerd normale gesprekken te voeren over koetjes en kalfjes niks mag gezegd worden want alles is teveel, ik heb me ingeleefd in zijn situatie mijn steun 100 procent gegeven en toch zo boos over alles zo negatief.
Ik snap er werkelijk niks meer van, van de hele depressie niet de ene dag wil hij een berg beklimmen de andere dag wil hij er niet meer zijn de ene dag ben ik de liefst de grootste steun de andere dag ben ik een trut die het niet snapt en allemaal fout doet,.
Ik ben zelf in therapie en mijn vriend gelukkig ook en toch ben ik moe en verdrietig van de hele situatie, ik snap dat mijn vriend er niet voor heeft gekozen, maar langzaam aan hoe langer het duurt hoe minder energie je overhoud aan je relatie te kunnen besteden.
Tips om hierdoor heen te komen altijd welkom.
