Partner met depressie

quote:avina schreef op 02 maart 2017 @ 23:04:

@SnoopyLove, heel herkenbaar. Ik probeerde hem ook steeds te helpen bv toch iets leuks gaan doen samen ook al had hij geen zin. Achteraf was hij dan wel opgelucht en blij dat hij toch mee gegaan was. Maar merk dat ik momenteel ook zelf op raak. Ik herken het ook dat je altijd op je tenen loopt omdat je niet weet hoe hij thuis komt en hoe z'n pet staat.

Hij heeft morgen een afspraak bij de huisarts, misschien AD en meer hulp? 1 gesprek in de 2 weken met een psycholoog is toch veel te weinig lijkt mij?

Hij werkt nog wel, als hij thuis komt doet hij niets meer, kan hij ook echt niet. Als ik bv later thuis kom dan hij dan kom ik soms in een donker huis en zit hij in het donker op de bank. Ik vind het erg om hem zo te zien.

Ik zou er zelf ook wel eens met iemand over willen praten, misschien psych.





@Avina, ik vind het heel erg rot voor je! Ik denk dat jouw situatie zelfs extremer is dan onze, aangezien hoe hij zich gedraagt. Ik hoop echt voor je dat het verholpen kan worden en dat jullie en jij vooral geen schade aan over houdt. Ik leef oprecht met je mee!!



Mijn vriend is nog nooit naar psycholoog geweest, maar deze maand voor het eerst. Hij gelooft er ook echt niet in, hij vind het onzin. Maar gelukkig gaat hij toch proberen.

Soms zie ik hem lachen, als hij bijvoorbeeld met onze hond speelt, maar dan draait hij om en opeens is zijn bui ook anders.

Ik heb erg veel medelijden met hem, omdat hij oprecht verdient om gelukkig te zijn, hij heeft echt een zware jeugd gehad

SnoopyLove, ik kan me wel een beetje voorstellen dat je partner geïrriteerd reageert. In je reactie benoem je twee keer wat hij moet doen: praten en het één en ander accepteren. Was het maar zo simpel.



Ik ken je partner natuurlijk helemaal niet.

Wel ben ik zelf depressief en ik kan van mezelf zeggen dat ik veel denk, pieker, maal, wik en weeg.

Ik kan voor mezelf zeggen dat ik inderdaad teveel heb geaccepteerd en dat ik daar nu moeite mee heb.

Ik kan ook voor mezelf zeggen dat ik me juist erg schuldig voel om wat niet lukt, ook naar anderen toe.

Benadrukken wat ik zou moeten doen - terwijl ik me dat zelf tig keer per dag bedenk - is misschien tegen het zere been.



Op zich vind ik frustratie uiten naar anderen overigens niet perse bij depressie horen. Ik ervaar eerder een enorm schuldgevoel; een enorme overbodigheid van mijn bestaan.



Ik kan me de lastige situatie van jou als partner ook goed voorstellen. Ik denk dat je niet (teveel) in de schoenen van een hulpverlener moet proberen te staan.

Misschien op een goed moment samen met je partner bespreken hoe je hem het beste bij kan staan? Ook een goed punt in een hulpverleningstraject.

Ik heb depressie zelf ook vaak van dichtbij meegemaakt, en ik weet dat het voor de partner ook heel zwaar kan zijn. Maar dat botvieren op jou is denk ik niet het gevolg van een depressie, maar meer een gevolg van hoe zijn persoonlijkheid met die depressie omgaat. Je kan iemand niet zomaar vragen om niet depressief te zijn, maar ik vind dat de manier waarop hij reageert daar behoorlijk los van staat en er dus wel over moet kunnen praten zonder dat hij zo reageert.

quote:Agaphantus schreef op 02 maart 2017 @ 23:05:

[...]





Herkenbaar,het is moeilijk als dingen "verdraaid" worden. Ik kan me ook niet zo goed uitdrukken.

Hoe reageert hij als jij verdrietig bent?

Mijn man weet niet hoe hij daar mee om moet gaan.



@Agaphantus, erg vervelend dat jij ook in zo'n situatie zit. Sterkte!

In het begin had ik last van verlatingsangst en ik ben bang dat dit zich een beetje uit als het gebeurt; ik sla dicht en trek me terug. En helaas werkt het dus zo dat ik mij schuldig ga voelen, net zoals in het begin met mijn angst. Meestal zegt hij dat hij geen ruzie wil en dat wat ik doe niet helpt, maar het alleen erger maakt.

En dat is weer een reden voor mij om slecht te voelen, helaas. Nu probeer echt er doorheen te zien, dat dit ZIJN probleem is, ik ben van mijn angst af nu en ik wil het niet terug.

quote:avina schreef op 02 maart 2017 @ 23:27:

Chillzone, inderdaad zo moeilijk dat je het ene moment veel liefde en affectie krijgt en een dag later is hij plotseling weer mij aan het negeren ( neemt telefoon niet op, stuurt geen berichtje, reageert kortaf en niet geïnteresseerd)



Hij heeft zeker ook heel veel angsten, vooral faalangst.



Klopt dat iemand die in depressie zit heel veel denkt, wikt en weegt. Hij zegt ook steeds: ik weet het niet, mijn hoofd zit vol. Bij mezelf merk ik dat ik het zo frustrerend vind. Hij zegt altijd: ik weet het niet, ik kan het niet.



Hij heeft allerlei soorten angsten, waarbij ik hem heb geprobeerd te steunen snachts 3.00 eruit 4.00 eruit troosten! nu zijn we 3 maanden verder en wilt nog steeds geen medicijnen!, valt nog steeds meer in een dal en begint iedereen af te wijzen niemand doet iets goed en niemand steunt hem... ik word er verdrietig van wie ben ik dan?



slikt jouw vriend medicijnen.? heeft iemand ervaring met anti depressiva?

quote:Prullenbakmonster schreef op 02 maart 2017 @ 23:21:

SnoopyLove, ik kan me wel een beetje voorstellen dat je partner geïrriteerd reageert. In je reactie benoem je twee keer wat hij moet doen: praten en het één en ander accepteren. Was het maar zo simpel.



Ik ken je partner natuurlijk helemaal niet.

Wel ben ik zelf depressief en ik kan van mezelf zeggen dat ik veel denk, pieker, maal, wik en weeg.

Ik kan voor mezelf zeggen dat ik inderdaad teveel heb geaccepteerd en dat ik daar nu moeite mee heb.

Ik kan ook voor mezelf zeggen dat ik me juist erg schuldig voel om wat niet lukt, ook naar anderen toe.

Benadrukken wat ik zou moeten doen - terwijl ik me dat zelf tig keer per dag bedenk - is misschien tegen het zere been.



Op zich vind ik frustratie uiten naar anderen overigens niet perse bij depressie horen. Ik ervaar eerder een enorm schuldgevoel; een enorme overbodigheid van mijn bestaan.



Ik kan me de lastige situatie van jou als partner ook goed voorstellen. Ik denk dat je niet (teveel) in de schoenen van een hulpverlener moet proberen te staan.

Misschien op een goed moment samen met je partner bespreken hoe je hem het beste bij kan staan? Ook een goed punt in een hulpverleningstraject.





@Prullenbakmonster,

Dankjewel voor je reactie! Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je wel gelijk hebt. Meestal vraag ik dan hoe kan ik je helpen of bijstaan? Het enige wat hij dan zegt is; " als je er voor mij bent, is al meer dan genoeg" maar daar maak ik dus niets uit. Ik kan niet naast hem staan en gewoon toekijken hoe hij lijdt. Het doet mij ook zeer om hem zo te zien. Daarom probeer ik soms dingen te zeggen zoals :"je bent geen mislukkeling, je hebt alles goed voor elkaar" of "je bent perfect zoals je bent" maar dan raak ik gefrustreerd en zeg ik "waar zie je dan niet in wat je hebt?! Totdat je het kwijt bent en daarna weer spijt hebt. Het is een spiraal waarin je vastzit".

Ik weet het, het klinkt hard, maar soms denk ik dat hik wakkergeschud moet worden. Wat gebeurt is gebeurt en enige wat telt is "NU". Want over een jaar kijk je terug en enige wat je ziet is dat je alleen in ellende zat, dus WEER een reden om DAN weer depressief te zijn over het afgelopen jaar. Het is ook nooit goed.

Sorry, maar iedereen heeft dingen meegemaakt in zijn/haar leven die nu invloed op het leven hebben, maar je kan er niet inblijven, je verdrinkt erin! Ik heb ook zulke momenten gehad dat ik gewoon geen uitweg zag. Iedereen heeft dat weleens. Het enige wat je kan doen is jezelf wakkerschudden dat het leven te kort is om in zelfmedelijden te verdrinken.



Begrijp me niet verkeerd, dit is hoe ik erover debk. Ik wens je sterkte en hoop dat je beter wordt!

Je laatste alinea's over zelfmedelijden en verdrinken, de aanpak.

Mijns inziens begrijp je er dan niet veel van. Nogmaals, ik kan alleen voor mezelf spreken:

Bij mij is sprake van ernstige, langdurige mishandeling. Bij dingen die gebeuren (uitspraken, gebeurtenissen...) volgt er een automatische reactie waardoor ik zo'n beetje weer in (het gevoel van) de mishandelingen zit. Dat is een automatisch proces, soms zelfs met lichamelijke klachten/verschijnselen.

Daar kun je niet zo makkelijk een streep onder zetten - na jaren therapie denk ik dat het bij mij niet meer over gaat. Hoe je er daarna mee om gaat is een tweede en daarin kan therapie handvatten bieden. (Ik bedoel het dus niet als excuus en klaar dan).



Daarnaast ben ik in die mate depressief dat ik geen waarde meer kan hechten aan het leven. Iets dat me bovendien is meegegeven in mijn jeugd; ik had er niet moeten zijn. Het doet letterlijk pijn en iedere dag is een strijd, een hel. Alsof ik continu in de rouw ben. Ik slaap slecht, heb allerlei lichamelijke klachten.

Dat terwijl ik doe wat ik kan doen; therapie van opname tot deeltijd, van ambulant, intensief tot vinger-aan-de-pols heeft de depressie niet doen verdwijnen. Het is er; ik moet ermee leven. Ook ik heb betere en slechtere perioden, maar het is altijd aanwezig.



Met zinnen als 'Het leven is te kort' kan iemand die in een (zware) depressie zit niets. Als er sprake van suïcidale gedachten is, al helemaal niet. Ik vind het juist erg benauwend dat ik nog jaren 'moet'.



Depressie is geen keuze, het is een ziekte. Met een lichamelijk deel, een erfelijk deel, een ervaringsdeel. (Wel verschilt het van persoon tot persoon).

Het is moeilijk te beschrijven aan een ander wat er in je hoofd gebeurt.

Niet in staat zijn tot bepaalde dingen, niet normaal kunnen functioneren, elke dag een psychische pijn voelen die niet weg te beredeneren valt...

Ik zag gisteren nog de documentaire over Antonie Kamerling. Hij zei: 'Ik heb alles, en toch...'

Zo werkt het niet. Het is geen kwestie van 'Een knop omzetten'.

Een psychische ziekte is niet weg te beredeneren. Dat zou de persoon zelf nog het allerliefste willen misschien. Druk van buitenaf ('Denk eens wat positiever') kan de onmacht alleen maar doen toenemen.



Het is ingewikkeld.

Een intens k*tgeviel van niet in de wereld kunnen zijn. Voor mij voelt het als alle dagen in de rouw zijn terwijl ik niet goed kan plaatsen waarom. Het is overleven. Maar ik doe m'n best.



PS: Voor de duidelijkheid, ik zit dus niet op de bank te wachten op alles dat komen gaat en huil huil, maar onderneem dingen vanuit deze basisstemming.

Oja, maar terugkomend op je openingspost, vind ik het botvieren op de omgeving niet iets dat typisch bij een depressie hoort.

Ik ben juist stil, teruggetrokken. Voel me schuldig en teveel.



Maar ik kan me wel voorstellen dat als iemand mij met enige regelmaat wijst op wat ik anders zou moeten doen, ik geïrriteerd kan raken. Hoe goedbedoeld ook van diegene.

quote:SnoopyLove schreef op 02 maart 2017 @ 22:49:

Net gebeurde het weer; Mijn vriend voelt zich slecht en ik vertel hem net dat ik op internet las, dat wat avina zei;

".......Het blijkt dat die persoon erg onzeker is en zichzelf steeds voelt falen, hij vindt zichzelf in alles tekort schieten zegt hij tijdens die gesprekken. En op momenten dat hij dus merkt dat hij raar doet of mij pijn doet dan raakt hij gefrustreerd en denkt hij: zie je wel ik ben een mislukkeling"



Ik zei dat het erg klinkt als hem en dat hij moet leren om goed over zichzelf te praten. Hij zegt zelf vaak dat hij een mislukkeling is en ook door alles wat er in zijn verleden is gebeurt (slechte relaties, problemen met ouders).



Ik zei dat hij verleden een plekje moet geven en het niet "herleven", want het beheert hem overduidelijk! Dat maakte hem zo pissig. Hij zegt; "nou dan moet ik maar alles vergeten en nergens ooit aan denken, gewoon doen waar ik zin in heb". Ik zeg; "nee, niet vergeten, maar accepteren en het een plek geven"

Hij: " ik heb alles in mijn leven moeten accepteren!! Alle "crap" dat op me afkwam heb ik maar lopen accepteren!"

Ik ben persoonlijk slecht om me uit te drukken, vooral in zo'n situatie. Ik word emotioneel en denk altijd dat ik iets fouts heb gedaan. Ik trok me terug, zo graag wil ik hem helpen maar ik weet niet hoe

Het lijkt wel dat alles wat ik zeg tegen mij word gebruikt! En IK voel me slecht achteraf en schuldig. Wat moet ik zeggen?

Ik denk dat je veel te veel verwacht, van hem én van jezelf.



Van hem, dat hij 'gewoon even' goed over zichzelf moet praten en dat het een kwestie is van anders denken en dan is het probleem weg. Jij hoopt dat het iets is dat hem kan helpen; hij ervaart het als kritiek. Wat prullenbakmonster zegt: het is niet een kwestie van inzien dat je het goed hebt, schop onder je kont, en redeneren tot je het begrijpt. Depressie is een ziekte, geen lijstje negatieve gedachten waar je alleen even iets positiefs tegenover moet zetten om het te laten verdwijnen.



Van jezelf, dat je hem uit zijn depressie kan zorgen. Je probeert een probleem op te lossen dat veel te groot voor je is en waarvoor je de handvatten niet hebt. Dat is iets wat hij samen met een hulpverlener moet doen.



Jij kunt dit niet voor hem oplossen. Je kunt er voor hem zijn als partner: als iemand die naar hem luistert en hem serieus neemt en hem stimuleert afleiding en hulp te zoeken. Dat kun je alleen volhouden als jij óók als partner wordt behandeld: respectvol. Je kan hem niet vertellen hoe hij zichzelf beter kan denken, maar je kunt wel aangeven als zijn woorden en gedrag onredelijk en kwetsend zijn. Als hij boos of gefrustreerd reageert, breek het gesprek dan af (als hij zich tegen jou keert, niet bij elke uiting van boosheid en frustratie). Ga op een moment dat jullie beiden oke zijn even zitten en leg hem voor dat je soms verdrietig wordt van zijn frustratie (beschrijf de situatie, probeer niet te beschuldigen), en dat je hem graag wil helpen maar dat je geen zin hebt om degene te zijn waar hij zijn frustraties op afreageert. Benadruk dat je graag samen wilt blijven en van hem houdt (als dat zo is natuurlijk) en dat je er voor hem wilt zijn, maar dat je dat alleen kan als hij ook rekening met jou houdt, Vraag hem hoe hij ertegenaan kijkt.



Het is lastig om de balans te vinden tussen geliefde en steun, tussen helpen en grenzen aangeven. Dat kun je ook best uitspreken, dat je daarmee worstelt. Benadruk dat jullie eigenlijk hetzelfde willen (samen gelukkig zijn), en dat jullie allebei moeten kijken wat de ander nodig heeft.



Ervaringen met antidepressiva zijn zo wisselend per persoon, dat is echt een kwestie van (onder begeleiding!) uitproberen.

..

Natuurlijk is het gedrag niet goed te keuren. Iemand mag dingen niet op een ander afreageren. Alleen een depressie kan zich in meerdere vormen uiten, en boosheid komt daar helaas soms ook bij kijken.