Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
zaterdag 22 september 2007 om 17:50
Beste Elske, ik herken je verhaal gedeeltelijk. Ik werd vroeger ook gepest, tijdens mijn basisschooltijd in de buurt waar ik woonde, en daarna op de middelbare school. Ik heb het in al die jaren nooit aan iemand verteld, en er waren daarom ook geen volwassenen die vertelden wat ik er aan kon doen. Ik heb het pesten altijd ervaren als iets dat erbij hoorde. En ik schaamde me erg voor wie ik was. Het feit dat ik werd gepest moest wel betekenen dat ik raar was, nietwaar?
Pas in mijn studententijd is het goed gekomen. Ik werd populair, kreeg vrienden en ik hoorde ergens bij. Met mijn zelfvertrouwen is het inmiddels helemaal goed gekomen, al zal ik me bij sommige mensen nooit helemaal normaal kunnen gedragen; bij mensen die qua karakter lijken op de mensen door wie ik werd gepest. Gek is dat, dat ondanks dat het allemaal volwassenen zijn, ik nog steeds de mensen herken die als kind andere kinderen hebben gepest. Bij die mensen ben ik dan weer het rare, nerderige meisje dat ik vroeger was. En de 'pesters' gedragen zich dan ook navenant: vervelend en neerbuigend.
Als ik nu terugkijk op vroeger zie ik meteen waarom ik werd gepest. Ik was ook raar en nerderig. Ik was bang voor andere kinderen, en dat merkten ze. Pas toen ik niet meer bang was, begonnen mensen me te behandelen alsof ik een normaal mens was.
Daarom denk ik dat de volwassenen die tegen je zeiden dat je weerbaarder moest worden gelijk hadden. Als je je anders gedraagd, behandelen mensen je anders. Natuurlijk is het wel debiel om die last te leggen op de schouders van een zesjarig kind. Als zesjarige ben je je nauwelijks bewust van je gedrag, laat staan dat je het even naar believen kunt aanpassen.
Maar je kunt je gedrag nu wel aanpassen. Je bent een volwassene en je kunt nu zien welke gevolgen jouw acties hebben op het gedrag van anderen. En dat pleit pesters niet vrij natuurlijk. Pesters zijn afschuwelijk, vooral omdat ze vaak niet eens doorhebben wat voor invloed ze hebben op iemand.
Je kunt je heel erg druk maken over de onrechtvaardigheid van alles: jij moet je aanpassen, terwijl zij fout zitten. Je kunt ook besluiten om je eigen kwaliteit van leven te verbeteren en je gedrag veranderen. Al neem ik aan dat je inmiddels niet meer wordt gepest.
Je kunt ook besluiten dat jìj sommige mensen gewoon niet aardig vindt, en niet meer met ze omgaan. Kies vrienden die je nemen zoals je bent, waarbij je jezelf kunt zijn zonder dat je hoeft te veranderen. En het fijne van vriendschappen is dat ze je zelfvertrouwen ook nog een enorme boost geven, zodat je je tegenover pestkoppen stukken minder ellendig voelt. Win-win situatie;).
Pas in mijn studententijd is het goed gekomen. Ik werd populair, kreeg vrienden en ik hoorde ergens bij. Met mijn zelfvertrouwen is het inmiddels helemaal goed gekomen, al zal ik me bij sommige mensen nooit helemaal normaal kunnen gedragen; bij mensen die qua karakter lijken op de mensen door wie ik werd gepest. Gek is dat, dat ondanks dat het allemaal volwassenen zijn, ik nog steeds de mensen herken die als kind andere kinderen hebben gepest. Bij die mensen ben ik dan weer het rare, nerderige meisje dat ik vroeger was. En de 'pesters' gedragen zich dan ook navenant: vervelend en neerbuigend.
Als ik nu terugkijk op vroeger zie ik meteen waarom ik werd gepest. Ik was ook raar en nerderig. Ik was bang voor andere kinderen, en dat merkten ze. Pas toen ik niet meer bang was, begonnen mensen me te behandelen alsof ik een normaal mens was.
Daarom denk ik dat de volwassenen die tegen je zeiden dat je weerbaarder moest worden gelijk hadden. Als je je anders gedraagd, behandelen mensen je anders. Natuurlijk is het wel debiel om die last te leggen op de schouders van een zesjarig kind. Als zesjarige ben je je nauwelijks bewust van je gedrag, laat staan dat je het even naar believen kunt aanpassen.
Maar je kunt je gedrag nu wel aanpassen. Je bent een volwassene en je kunt nu zien welke gevolgen jouw acties hebben op het gedrag van anderen. En dat pleit pesters niet vrij natuurlijk. Pesters zijn afschuwelijk, vooral omdat ze vaak niet eens doorhebben wat voor invloed ze hebben op iemand.
Je kunt je heel erg druk maken over de onrechtvaardigheid van alles: jij moet je aanpassen, terwijl zij fout zitten. Je kunt ook besluiten om je eigen kwaliteit van leven te verbeteren en je gedrag veranderen. Al neem ik aan dat je inmiddels niet meer wordt gepest.
Je kunt ook besluiten dat jìj sommige mensen gewoon niet aardig vindt, en niet meer met ze omgaan. Kies vrienden die je nemen zoals je bent, waarbij je jezelf kunt zijn zonder dat je hoeft te veranderen. En het fijne van vriendschappen is dat ze je zelfvertrouwen ook nog een enorme boost geven, zodat je je tegenover pestkoppen stukken minder ellendig voelt. Win-win situatie;).
zaterdag 22 september 2007 om 22:42
Ook ik ben continue gepest vanaf mijn 4e tot en met mijn 19e! (Gehele schooltijd) Het leek wel of ik pispaal op mijn hoofd had staan. Tussen de lagere en de middelbare school zijn mijn ouders verhuisd naar een andere provincie, dus ik hoopte dat het probleem voorbij zou zijn. Helaas was niets minder waar. Omdat ik als nieuweling bij aanvang in de brugklas kwam waar iedereen elkaar al jaren bleek te kennen viel ik gelijk buiten de boot en was het schijnbaar vrij logisch dat ik werd uitgekotst. Ik praatte natuurlijk anders en was wat stadser (niet dellerig ofzo, maar andere tongval, kleding etc.)dan de rest en dat waren blijkbaar genoeg redenen om me daar jarenlang mee om de oren te slaan dat ik er niet bijhoorde. Omdat ik het getreiter vrij snel zat was ben ik naar mijn toenmalige brugklasmentor gegaan en heb het voorgelegd. Ik had geen zin in weer die jarenlange terror. Helaas pakte hij het zo op door aan mijn klas te meldden waar ik ook nog eens bij zat dat ze me niet mochtten pesten want ik had daar over geklaagd bij hem. Nou, dat was natuurlijk olie op het vuur. Ik heb 7 jaar op die middelbare school gezeten. KWam er op als gymnasiast en ben er afgegaan met een mavo-diploma. Het maakte niet uit. Als ik tienen haalde werd ik belachelijk gemaakt en als ik enen haalde ook. Ik heb dit nooit voorgelegd aan mijn ouders want die behandelen me tot op de dag van vandaag als een kleine kleuter die geen eigen mening mag hebben en een zinnig gesprek heb ik nog nooit met ze kunnen voeren. Wat ik altijd wel wonderlijk heb gevonden is het feit dat mijn moeder heel erg actief was op de basisschool en heel veel contacten had met de leraren, maar ondanks dat was ze blijkbaar niet op de hoogte van het gepest. En ik had ook geen broer of zus die me konden helpen. Ik ben een echte Remi.
Toen ik op mijn 19e ging werken was het wonderbaarlijk genoeg helemaal voorbij. Echter ben ik voor de rest van mijn leven beschadigd. Heb een echte contactstoornis opgelopen en heb maar 2 vriendinnen. Vertrouw niemand, geloof vooral niet dat mensen echt aardig tegen me zijn. Ik heb wel een leuke vent en een leuk gezin. Zet me op school van de kids zoveel mogelijk in, maar meer dan een dag of hallo van de andere moeders kan er blijkbaar niet van af.
Ik ben ook nog steeds kwaad op de pestkoppen van vroeger. Ik ben nooit verhuisd en woon nog steeds in dezelfde gemeenschap als ten tijde van de middelbare school. Ik erger me bijvoorbeeld dood aan een van de ergste pestkoppen die nu notabene juf is. Hoe gaat ze nu om met pesten? Ik ben ook vrij paranoia over het feit of mijn kinderen gepest worden of misschien anderen pesten. Ik heb ze in ieder geval duidelijk gemaakt dat het pesten van anderen iets verschrikkelijks is. Op de basischool hanteren ze een zgn pestprotocol, maar meer dan posters ophangen doen ze volgens mij niet echt.
Mensen hebben geen idee wat voor impact pesten kan hebben.
Het is een lekker chaosverhaal, maar ik wordt er iedere dag mee geconfronteerd dat ik problemen heb door het toedoen van anderen. Ik ben nu 36 en ben er nog steeds doodongelukkig over. Ik zou een levenswerk voor een psycholoog kunnen zijn. Of een heel dik boek kunnen schrijven over alles wat me is aangedaan.
Ik koester het feit dat ik een fijne vent en een leuk gezin heb. Dat we allemaal gezond zijn en heel fijn wonen. Ik probeer alles te doen om de toekomst van mijn kinderen zeker te stellen maar het pestverleden blijft een schaduw werpen over mijn geluk.
O ja, ik weet misschien (sinds een jaar of 9) waarom ik zo werd gepest. Ik kwam misschien wat vreemd of betweterig over omdat ik een meer dan bovengemiddeld IQ blijk te hebben. Dit weet ik alleen en verder helemaal niemand, want wat heeft iemand eraan om dat te weten. Maar misschien was ik wat bijdehanter oid. Ik heb er geen zin in om me bij de Mensa aan te melden want het enige wat ik ondertussen nog maar wil is normaal behandeld worden, en dan moet ik mezelf natuurlijk geen stempetje extra meegeven, want dat helpt al helemaal niet.
Toen ik op mijn 19e ging werken was het wonderbaarlijk genoeg helemaal voorbij. Echter ben ik voor de rest van mijn leven beschadigd. Heb een echte contactstoornis opgelopen en heb maar 2 vriendinnen. Vertrouw niemand, geloof vooral niet dat mensen echt aardig tegen me zijn. Ik heb wel een leuke vent en een leuk gezin. Zet me op school van de kids zoveel mogelijk in, maar meer dan een dag of hallo van de andere moeders kan er blijkbaar niet van af.
Ik ben ook nog steeds kwaad op de pestkoppen van vroeger. Ik ben nooit verhuisd en woon nog steeds in dezelfde gemeenschap als ten tijde van de middelbare school. Ik erger me bijvoorbeeld dood aan een van de ergste pestkoppen die nu notabene juf is. Hoe gaat ze nu om met pesten? Ik ben ook vrij paranoia over het feit of mijn kinderen gepest worden of misschien anderen pesten. Ik heb ze in ieder geval duidelijk gemaakt dat het pesten van anderen iets verschrikkelijks is. Op de basischool hanteren ze een zgn pestprotocol, maar meer dan posters ophangen doen ze volgens mij niet echt.
Mensen hebben geen idee wat voor impact pesten kan hebben.
Het is een lekker chaosverhaal, maar ik wordt er iedere dag mee geconfronteerd dat ik problemen heb door het toedoen van anderen. Ik ben nu 36 en ben er nog steeds doodongelukkig over. Ik zou een levenswerk voor een psycholoog kunnen zijn. Of een heel dik boek kunnen schrijven over alles wat me is aangedaan.
Ik koester het feit dat ik een fijne vent en een leuk gezin heb. Dat we allemaal gezond zijn en heel fijn wonen. Ik probeer alles te doen om de toekomst van mijn kinderen zeker te stellen maar het pestverleden blijft een schaduw werpen over mijn geluk.
O ja, ik weet misschien (sinds een jaar of 9) waarom ik zo werd gepest. Ik kwam misschien wat vreemd of betweterig over omdat ik een meer dan bovengemiddeld IQ blijk te hebben. Dit weet ik alleen en verder helemaal niemand, want wat heeft iemand eraan om dat te weten. Maar misschien was ik wat bijdehanter oid. Ik heb er geen zin in om me bij de Mensa aan te melden want het enige wat ik ondertussen nog maar wil is normaal behandeld worden, en dan moet ik mezelf natuurlijk geen stempetje extra meegeven, want dat helpt al helemaal niet.
anoniem_34274 wijzigde dit bericht op 22-09-2007 22:49
Reden: Nog iets toegevoegd.
Reden: Nog iets toegevoegd.
% gewijzigd
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zondag 23 september 2007 om 19:15
Ik vind het nog altijd moeilijk als mensen denken dat het pesten aan hen zelf lag. Ik heb dat zelf ook heel lang gedacht. Toch denk ik nu dat het anders in elkaar zat.
Hoe zit het met het prototype rode haren, een vaak gehoorde reden waarom een kind gepest wordt. Is dat wel een reden? Niet alle kinderen met rood haar worden immers gepest. Hetzelfde geldt voor verlegenheid. Niet alle kinderen die verlegen zijn worden gepest. Ook niet alle kinderen die rustig zijn worden gepest. Rode haren/verlegenheid/rustig van aard zijn is dus niet altijd een reden om iemand te pesten. Ik ben van mening dat er niet 1 criterium is om iemand te pesten. Je bent gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Als jij er niet was geweest, was er iemand anders gepest in jouw klas om wellicht een heel andere reden dan jij bij jezelf hebt gevonden. Andere mensen hadden behoefte om iemand te pesten. Je kunt je afvragen of jouw rode haren/verlegenheid of rustige karakter daarbij wel een rol hebben gespeeld. Ik denk van niet.
Op onderstaande link staat een interessant artikel over hoe het proces van pesten in elkaar zit.En waarom mensen jammergenoeg vaak denken dat het
aan hen ligt.
http://www.vangoghhuis.nl/bibliotheek/platgetrapt.htm
Hoe zit het met het prototype rode haren, een vaak gehoorde reden waarom een kind gepest wordt. Is dat wel een reden? Niet alle kinderen met rood haar worden immers gepest. Hetzelfde geldt voor verlegenheid. Niet alle kinderen die verlegen zijn worden gepest. Ook niet alle kinderen die rustig zijn worden gepest. Rode haren/verlegenheid/rustig van aard zijn is dus niet altijd een reden om iemand te pesten. Ik ben van mening dat er niet 1 criterium is om iemand te pesten. Je bent gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Als jij er niet was geweest, was er iemand anders gepest in jouw klas om wellicht een heel andere reden dan jij bij jezelf hebt gevonden. Andere mensen hadden behoefte om iemand te pesten. Je kunt je afvragen of jouw rode haren/verlegenheid of rustige karakter daarbij wel een rol hebben gespeeld. Ik denk van niet.
Op onderstaande link staat een interessant artikel over hoe het proces van pesten in elkaar zit.En waarom mensen jammergenoeg vaak denken dat het
aan hen ligt.
http://www.vangoghhuis.nl/bibliotheek/platgetrapt.htm
zondag 23 september 2007 om 19:59
Ik ben het niet helemaal met je eens. Ik denk dat gepest worden zeker meer is dan op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Ik werd door verschillende groepen kinderen gepest, groepen die elkaar niet kenden. Dat lijkt me meer dan toeval. De enige factor die die groepen met elkaar gemeen hadden was ik.
Bovendien vind ik het een beetje slachtofferig overkomen om te doen alsof je zelf helemaal geen aandeel in het pesten hebt gehad, alsof het iets is dat je gewoon is overkomen. Dat is het niet. Ik denk dat kinderen die gepest worden een sociale handicap hebben. Ik had die in ieder geval: ik kon niet normaal met mensen omgaan en ik kon niet normaal reageren op wat waarschijnlijk begon als een plagerijtje. Mijn pesters ontdekten dat en gingen daardoor door met plagen tot het pesten werd. Niets zo leuk als rare reacties ontlokken van rare mensen, nietwaar? En rare reacties uitlokken wordt snel intimidatie en slaan, want macht werkt verslavend.
Maar jij denkt dus dat het feit dat jij gepest werd toeval was? Dat je gewoon op de verkeerde plek was? En dat je problemen nu veroorzaakt worden door het pesten van toen? Dat maakt het allemaal wel heel makkelijk, dan hoef je immers helemaal niet te veranderen: het is allemaal de schuld van anderen.
Zou het niet heel misschien zo kunnen zijn dat het pesten van toen werd veroorzaakt door de sociale problemen die je nu nog steeds hebt?
Bovendien vind ik het een beetje slachtofferig overkomen om te doen alsof je zelf helemaal geen aandeel in het pesten hebt gehad, alsof het iets is dat je gewoon is overkomen. Dat is het niet. Ik denk dat kinderen die gepest worden een sociale handicap hebben. Ik had die in ieder geval: ik kon niet normaal met mensen omgaan en ik kon niet normaal reageren op wat waarschijnlijk begon als een plagerijtje. Mijn pesters ontdekten dat en gingen daardoor door met plagen tot het pesten werd. Niets zo leuk als rare reacties ontlokken van rare mensen, nietwaar? En rare reacties uitlokken wordt snel intimidatie en slaan, want macht werkt verslavend.
Maar jij denkt dus dat het feit dat jij gepest werd toeval was? Dat je gewoon op de verkeerde plek was? En dat je problemen nu veroorzaakt worden door het pesten van toen? Dat maakt het allemaal wel heel makkelijk, dan hoef je immers helemaal niet te veranderen: het is allemaal de schuld van anderen.
Zou het niet heel misschien zo kunnen zijn dat het pesten van toen werd veroorzaakt door de sociale problemen die je nu nog steeds hebt?
zondag 23 september 2007 om 21:01
Hoi Onderdezon,
Ik heb je reactie gelezen en een paar jaar geleden was ik het 100% met je eens geweest. Nu heb ik een andere mening.
Bij mij begon het pesten toen ik 6 jaar was. Gewoon verkeerde plek op verkeerde tijd. Dat pesten heeft er voor gezorgd dat ik veel problemen kreeg, waaronder ook sociale. Je leert immers niet gewoon met anderen omgaan, (gewoon spelen maar ook omgaan met meningsverschillen). Ik noem dat even 'basis' . Omdat je dat nooit leert, neem je jouw manier van reageren (overleven) mee naar bv een andere school. Op die andere school werd ik idd ook gepest. Dat kwam omdat ik vanaf mijn 6e jaar al geen goede basis meer heb meegekregen. Dat ik dus weer gepest werd had niks met mij persoonlijk te maken,zie bv de rode haren, maar puur met een basis die er niet was maar die je als mens wel nodig hebt om optimaal te functioneren. Als ik niet op die basisschool had gezeten, dan had iemand anders uit die klas vanaf zijn 6e geen goede basis gehad. Iemand die nu de dans in ontsprongen en tot op heden misschien nooit sociale problemen heeft gehad.
Ik denk idd dat ik er zelf helemaal geen aandeel in heb gehad. Die sociale handicapt is juist ontstaan door het vele pesten. Het was geen oorzaak OM te pesten, maar het was een gevolg VAN het pesten. Want pesten is geen normale vorm van omgang.
Om op je laatste gedeelte terug te komen, mijn problemen van nu zijn idd veroorzaakt door het pesten van toen. En om beter met die problemen om te gaan, ben ik al voor een deel veranderd en zal ik ook nog verder voor een deel veranderen. Want nog niet alle prolemen zijn weg.
Ik heb heel lang gedacht dat het wel aan mij lag. Dat kwam omdat leraren maar ook de mensen in mijn omgeving altijd zeiden dat het aan mij lag. Op een gegeven moment ga je dat ook geloven. Maar dat is dus niet zo. Toen ik tot die conclusie kwam (door een stichting die gespecialiseerd is in gevolgen van pesten) is er echt een last van mijn schouders gevallen en ben ik met sprongen vooruit gegaan.
Ik vind het gewoon heel erg dat mensen denken dat het aan henzelf heeft gelegen, want dat is echt niet zo.
De naam van die stichting staat onderaan het artikel.
Ik heb je reactie gelezen en een paar jaar geleden was ik het 100% met je eens geweest. Nu heb ik een andere mening.
Bij mij begon het pesten toen ik 6 jaar was. Gewoon verkeerde plek op verkeerde tijd. Dat pesten heeft er voor gezorgd dat ik veel problemen kreeg, waaronder ook sociale. Je leert immers niet gewoon met anderen omgaan, (gewoon spelen maar ook omgaan met meningsverschillen). Ik noem dat even 'basis' . Omdat je dat nooit leert, neem je jouw manier van reageren (overleven) mee naar bv een andere school. Op die andere school werd ik idd ook gepest. Dat kwam omdat ik vanaf mijn 6e jaar al geen goede basis meer heb meegekregen. Dat ik dus weer gepest werd had niks met mij persoonlijk te maken,zie bv de rode haren, maar puur met een basis die er niet was maar die je als mens wel nodig hebt om optimaal te functioneren. Als ik niet op die basisschool had gezeten, dan had iemand anders uit die klas vanaf zijn 6e geen goede basis gehad. Iemand die nu de dans in ontsprongen en tot op heden misschien nooit sociale problemen heeft gehad.
Ik denk idd dat ik er zelf helemaal geen aandeel in heb gehad. Die sociale handicapt is juist ontstaan door het vele pesten. Het was geen oorzaak OM te pesten, maar het was een gevolg VAN het pesten. Want pesten is geen normale vorm van omgang.
Om op je laatste gedeelte terug te komen, mijn problemen van nu zijn idd veroorzaakt door het pesten van toen. En om beter met die problemen om te gaan, ben ik al voor een deel veranderd en zal ik ook nog verder voor een deel veranderen. Want nog niet alle prolemen zijn weg.
Ik heb heel lang gedacht dat het wel aan mij lag. Dat kwam omdat leraren maar ook de mensen in mijn omgeving altijd zeiden dat het aan mij lag. Op een gegeven moment ga je dat ook geloven. Maar dat is dus niet zo. Toen ik tot die conclusie kwam (door een stichting die gespecialiseerd is in gevolgen van pesten) is er echt een last van mijn schouders gevallen en ben ik met sprongen vooruit gegaan.
Ik vind het gewoon heel erg dat mensen denken dat het aan henzelf heeft gelegen, want dat is echt niet zo.
De naam van die stichting staat onderaan het artikel.
dinsdag 2 oktober 2007 om 19:39
Hoi allemaal,
Ik wil ook even reageren op dit onderwerp. Ik zelf ben gepest op de basisschool, ongeveer van de tweede klas tot de 5e (dus groep drie tot zeven). Halverwege de 5e klas vond ik het genoeg en ben van school weggelopen om vervolgens naar een andere basisschool te gaan. Ik ben na de basisschool naar een middelbare school gegaan, die ver uit mijn oude buurt lag om eventuele pesters te mijden. Ik ben nooit meer gepest. In de eerste klas van de middelbare school was er een periode dat ze 'iedereen gingen uitproberen', op dat moment heb ik mij voorgenomen om nooit meer gepest te worden. Ik heb van me af gebeten met resultaat. Deze periode van pesten heeft een enorme impact op mij gemaakt. Metname voor de persoonlijkheidsontwikkeling. Voor de pest periode was ik een 'vrij kind' (psychologen term), dansen, zingen, expressief etc. Na de periode teruggetrokken, in mijn eigen wereld. Mijn moeder heeft de verandering gezien/opgemerkt, maar stonden min of meer met handen in het haar. School wilde niet ingrijpen bij het pesten (de pesters zouden thuis grote problemen krijgen als de leraren er wat van zouden zeggen. Dus... dan ik maar met problemen?) Tot op de dag van vandaag ben ik in bepaalde situaties bang voor bepaalde mensen. Ik laat dit niet zien, niemand zal het merken, maar ben wel bang. Ik lijk vol zelfvertrouwen en dat heb ik ook op zekere hoogte, maar niet op gebied van sociale contacten. Ik heb vertrouwen in mensen verloren. Ik kan leuke contacten maken, maar in het behouden van contacten gaat het mis. Zelf niet echt het idee waardoor, maar ik denk omdat ik te afwachtend ben. Geef niet veel van mezelf bloot. Ben ook bang voor afwijzingen dus durf bijna nooit iemand te vragen. Heb inmiddels een leuk gezin, met lieve bijzonder sociale man (wel type pestkop) en geef les op voortgezet onderwijs. Ik ruik pestgedrag. Ik ruik peststachtoffers. Helaas zie ik ook dat bepaalde leerlingen het er zelf naar maken. Soms denk ik: kijk even om je heen. Let even op wat je zegt. Ga niet op insinuaties e.d. in. Maar, ik ben het er niet mee eens dat het altijd en geheel aan je eigen gedrag ligt. Nee laat ik het anders zeggen. Ik heb inmiddels met therapie (ja ja pesten maakt meer kapot dan je lief is) geleerd wie ik ben en ik heb mijzelf herontdekt. Ik weet nu wie ik ben en ik weet ook hoe ik in de groep het gestaan destijds. Dat je anders bent en als zodanig wordt opgemerkt door medeklasgenoten is niet altijd in negatieve zin. Soms weten mensen niet wat ze met een ander aan moeten. Iemand die niet met de kudde meeloopt. Alle schaapjes grazen linksom en 1 schaapje graast rechtsom en dat schaapje wordt gepest. Ik geloof niet dat je jezelf hoeft te veranderen, maar wel bewust worden dat jij dat andere schaapje bent. Dan kan je handelen en optreden tegen pesters.
Ik wil ook even reageren op dit onderwerp. Ik zelf ben gepest op de basisschool, ongeveer van de tweede klas tot de 5e (dus groep drie tot zeven). Halverwege de 5e klas vond ik het genoeg en ben van school weggelopen om vervolgens naar een andere basisschool te gaan. Ik ben na de basisschool naar een middelbare school gegaan, die ver uit mijn oude buurt lag om eventuele pesters te mijden. Ik ben nooit meer gepest. In de eerste klas van de middelbare school was er een periode dat ze 'iedereen gingen uitproberen', op dat moment heb ik mij voorgenomen om nooit meer gepest te worden. Ik heb van me af gebeten met resultaat. Deze periode van pesten heeft een enorme impact op mij gemaakt. Metname voor de persoonlijkheidsontwikkeling. Voor de pest periode was ik een 'vrij kind' (psychologen term), dansen, zingen, expressief etc. Na de periode teruggetrokken, in mijn eigen wereld. Mijn moeder heeft de verandering gezien/opgemerkt, maar stonden min of meer met handen in het haar. School wilde niet ingrijpen bij het pesten (de pesters zouden thuis grote problemen krijgen als de leraren er wat van zouden zeggen. Dus... dan ik maar met problemen?) Tot op de dag van vandaag ben ik in bepaalde situaties bang voor bepaalde mensen. Ik laat dit niet zien, niemand zal het merken, maar ben wel bang. Ik lijk vol zelfvertrouwen en dat heb ik ook op zekere hoogte, maar niet op gebied van sociale contacten. Ik heb vertrouwen in mensen verloren. Ik kan leuke contacten maken, maar in het behouden van contacten gaat het mis. Zelf niet echt het idee waardoor, maar ik denk omdat ik te afwachtend ben. Geef niet veel van mezelf bloot. Ben ook bang voor afwijzingen dus durf bijna nooit iemand te vragen. Heb inmiddels een leuk gezin, met lieve bijzonder sociale man (wel type pestkop) en geef les op voortgezet onderwijs. Ik ruik pestgedrag. Ik ruik peststachtoffers. Helaas zie ik ook dat bepaalde leerlingen het er zelf naar maken. Soms denk ik: kijk even om je heen. Let even op wat je zegt. Ga niet op insinuaties e.d. in. Maar, ik ben het er niet mee eens dat het altijd en geheel aan je eigen gedrag ligt. Nee laat ik het anders zeggen. Ik heb inmiddels met therapie (ja ja pesten maakt meer kapot dan je lief is) geleerd wie ik ben en ik heb mijzelf herontdekt. Ik weet nu wie ik ben en ik weet ook hoe ik in de groep het gestaan destijds. Dat je anders bent en als zodanig wordt opgemerkt door medeklasgenoten is niet altijd in negatieve zin. Soms weten mensen niet wat ze met een ander aan moeten. Iemand die niet met de kudde meeloopt. Alle schaapjes grazen linksom en 1 schaapje graast rechtsom en dat schaapje wordt gepest. Ik geloof niet dat je jezelf hoeft te veranderen, maar wel bewust worden dat jij dat andere schaapje bent. Dan kan je handelen en optreden tegen pesters.
woensdag 3 oktober 2007 om 14:13
Hey elske,
Ook ik ben jaren gepest (van mn 5e t/m 12e) en heb nog aanpassingsproblemen soms. Mijn zus werd al gepest en dat stokje werd mooi doorgegeven. Ik verdedigde mijn zus vroeger altijd en ben heel hard en op mezelf geworden. Het omgekeerde van haar, want ook zij is erg onzeker en blijft maar erkenning en waardering zoeken wat op menig werkplek tot ontslag leidde voor haar. Haar onzekerheid leid gewoon tot scheve relaties. Ik heb dit alles altijd gadegeslagen en ben daardoor gered denk ik. Ik wilde niet zo afhankelijk zijn, ik kon wel wat goeds. Dat is ook de enige remedie naar mijns inziens. Geloven in jezelf en gewoon ervoor gaan.
Wil je iets, probeer het. Wees spontaan, origineel, innemend. Laat je niet afschrikken door anderen, treur niet bij een afwijzing, ga niet bij de pakken neer zitten als iets niet (meteen) lukt. Volharding en lef zijn volgens mij the key words. Begin ergens opnieuw, profileer je zoals je graag zou willen zijn en als de mensen je eenmaal zo zien dan groei je vanzelf in dat beeld. Je hoeft daarbij niet te overdrijven, niemand is perfect, maar je zult zien dat het leven een stuk makkelijker is als je vrolijk, spontaan en wat nonchalanter door het leven gaat. Schud andermans mening lekker van je af, ieder zn eigen, niet iedereen kan je geweldig vinden. Er zijn altijd wel mensen van je gading en de kunst is om te leren omgaan met mensen die wat minder intelligent, welopgevoed of wat dan ook zijn.
Als iemand zegt dat er wat aan je instelling schort, raak niet meteen geirriteerd maar kijk eerst even naar jezelf. Is het commentaar gerechtigd, zal de verandering je helpen je werk(oid) beter te doen, of is het puur een karaktertrekje wat hen niet aanstaat? Pech in dat laatste geval, laat ze maar denken. En anders... kun je het proberen in achting te nemen en er wat aan te doen en zien of de verhoudingen dan beter worden. Is dat zo dan haal je er ook voldoening uit, geloof me
Oh en met een beetje steun is niets mis. Kets mensen dusniet meteen af, gewoon iedereen een kans geven, zelf ook niet te moeilijk doen en dan valt er uit veel mensen best wat moois te halen.Ze kunnen best aan een bepaald prototype voldoen en niet aardig lijken, but you wont know until you give them a chance. Tuurlijk heb je oud zeer, vooroordelen, maar daar kom je helaas niet verder mee. Zelfkennis is kortom ook erg belangrijk.
Ook ik ben jaren gepest (van mn 5e t/m 12e) en heb nog aanpassingsproblemen soms. Mijn zus werd al gepest en dat stokje werd mooi doorgegeven. Ik verdedigde mijn zus vroeger altijd en ben heel hard en op mezelf geworden. Het omgekeerde van haar, want ook zij is erg onzeker en blijft maar erkenning en waardering zoeken wat op menig werkplek tot ontslag leidde voor haar. Haar onzekerheid leid gewoon tot scheve relaties. Ik heb dit alles altijd gadegeslagen en ben daardoor gered denk ik. Ik wilde niet zo afhankelijk zijn, ik kon wel wat goeds. Dat is ook de enige remedie naar mijns inziens. Geloven in jezelf en gewoon ervoor gaan.
Wil je iets, probeer het. Wees spontaan, origineel, innemend. Laat je niet afschrikken door anderen, treur niet bij een afwijzing, ga niet bij de pakken neer zitten als iets niet (meteen) lukt. Volharding en lef zijn volgens mij the key words. Begin ergens opnieuw, profileer je zoals je graag zou willen zijn en als de mensen je eenmaal zo zien dan groei je vanzelf in dat beeld. Je hoeft daarbij niet te overdrijven, niemand is perfect, maar je zult zien dat het leven een stuk makkelijker is als je vrolijk, spontaan en wat nonchalanter door het leven gaat. Schud andermans mening lekker van je af, ieder zn eigen, niet iedereen kan je geweldig vinden. Er zijn altijd wel mensen van je gading en de kunst is om te leren omgaan met mensen die wat minder intelligent, welopgevoed of wat dan ook zijn.
Als iemand zegt dat er wat aan je instelling schort, raak niet meteen geirriteerd maar kijk eerst even naar jezelf. Is het commentaar gerechtigd, zal de verandering je helpen je werk(oid) beter te doen, of is het puur een karaktertrekje wat hen niet aanstaat? Pech in dat laatste geval, laat ze maar denken. En anders... kun je het proberen in achting te nemen en er wat aan te doen en zien of de verhoudingen dan beter worden. Is dat zo dan haal je er ook voldoening uit, geloof me
Oh en met een beetje steun is niets mis. Kets mensen dusniet meteen af, gewoon iedereen een kans geven, zelf ook niet te moeilijk doen en dan valt er uit veel mensen best wat moois te halen.Ze kunnen best aan een bepaald prototype voldoen en niet aardig lijken, but you wont know until you give them a chance. Tuurlijk heb je oud zeer, vooroordelen, maar daar kom je helaas niet verder mee. Zelfkennis is kortom ook erg belangrijk.
woensdag 3 oktober 2007 om 14:23
gepest worden heeft wel deglijk te maken met je eigen gedrag.
Ook ik ben als kindje jarenlang gepest en idd omdat ik "anders"was, maar ook omdat ik nooit geleerd had om voor mezelf op te komen en ik dus een makkelijk slachtofer was. En dan doordat je gepest wordt leer je idd niet hoe je normaal moet omgaan met mensen en kom je in een negatieve spiraal.
tegenwoordig worden gepeste kindertjes vaak naar en sociale vardigheidstraining gestuurd en hoewel dat mss lijkt als het bestraffen van de gepeste werkt dat wel. Ik wou dat ik als kind zo'n training gehad had. Nu heb ik op mijn 20e alsnog zo'n training gehad en toen pas geleerd waarom ik zo'n makkelijk slachtoffer was.
Op een dag heb ik ook besloten dat als niemand mij accepteerde ik ook maar echt anders ging zijn en heb ik mijn haren groengeverfd en iedereen een grote bek gegeven die daar wat op aan te merken had. Toen leerde ik dt mensen ineens mijnwardeerden en niet meer als deurmatje gebruikten, wat ze wel deden toen ik lief en aardig deed om maar vooral geaccepteerd te worden. Maar ja met zo'n schild om je heen blijf je net zo goed eenzaam.
nu kan ik er redelijk mee omgaan, sommige situaties zijn n9g steeds lastig en in grote groepen voel ik me niet op mijn gemak. Ik heb weimig echte vrienden en vind het moeilijk om mensen echt toe te laten, maar ben best goed in oppervlakkig chitchat en mensen zullen mij nu eerder omschrijven als fel en pittig dan als stil, saai en verlegen, wat ik ooit was.
Mijn trainer zei ook : Ik kan het jou nu uitleggen, maar aan eenkind van 4 kun je nooit zeggen dat het aan je eigen gedrag ligt. een kind van 4 kan dat nog niet begrijpen en voor zo'n kind voelt het idd als de schuld krijgen van iets dat anderen doen.
Ook ik ben als kindje jarenlang gepest en idd omdat ik "anders"was, maar ook omdat ik nooit geleerd had om voor mezelf op te komen en ik dus een makkelijk slachtofer was. En dan doordat je gepest wordt leer je idd niet hoe je normaal moet omgaan met mensen en kom je in een negatieve spiraal.
tegenwoordig worden gepeste kindertjes vaak naar en sociale vardigheidstraining gestuurd en hoewel dat mss lijkt als het bestraffen van de gepeste werkt dat wel. Ik wou dat ik als kind zo'n training gehad had. Nu heb ik op mijn 20e alsnog zo'n training gehad en toen pas geleerd waarom ik zo'n makkelijk slachtoffer was.
Op een dag heb ik ook besloten dat als niemand mij accepteerde ik ook maar echt anders ging zijn en heb ik mijn haren groengeverfd en iedereen een grote bek gegeven die daar wat op aan te merken had. Toen leerde ik dt mensen ineens mijnwardeerden en niet meer als deurmatje gebruikten, wat ze wel deden toen ik lief en aardig deed om maar vooral geaccepteerd te worden. Maar ja met zo'n schild om je heen blijf je net zo goed eenzaam.
nu kan ik er redelijk mee omgaan, sommige situaties zijn n9g steeds lastig en in grote groepen voel ik me niet op mijn gemak. Ik heb weimig echte vrienden en vind het moeilijk om mensen echt toe te laten, maar ben best goed in oppervlakkig chitchat en mensen zullen mij nu eerder omschrijven als fel en pittig dan als stil, saai en verlegen, wat ik ooit was.
Mijn trainer zei ook : Ik kan het jou nu uitleggen, maar aan eenkind van 4 kun je nooit zeggen dat het aan je eigen gedrag ligt. een kind van 4 kan dat nog niet begrijpen en voor zo'n kind voelt het idd als de schuld krijgen van iets dat anderen doen.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:10
Hoi Elske
Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben ook gepest vroeger op school en ben hierdoor erg wantrouwig geworden naar mensen. Heb een sociale fobie ontwikkeld en ben depressief geworden. Nu ben ik in therapie gegaan en leer daar beter voor mezelf opkomen. Als kind kreeg ik ook het gevoel dat het aan mij lag en dat het mijn eigen schuld is. Ik ben me heel minderwaardig gaan voelen, alsof ik het recht niet had om te bestaan, alsof ik niet goed genoeg was wie ik was, stom was, een zwakkeling, een huilenbalk. En dan komen 'goedbedoelde' adviezen er nog eens bij die het alleen maar erger maken. Als mensen zoiets zeggen kan ik ook kwaad worden. Heb je dan pas het recht om fatsoenlijk te worden behandeld als je niet verlegen of onzeker bent? Wat vaak vergeten wordt is dat kinderen die pesten vaak zelf gepest zijn en zichzelf overschreeuwen door dit gedrag.
zaterdag 6 oktober 2007 om 17:31
Wat ook vaak vergeten wordt is dat het geen kwestie is van iets niet willen. Mensen die jarenlang vernederd worden en elke keer als ze hulp zoeken (de wil is er dus wel degelijk, en wel meer dan 1 keer) te horen krijgen dat het aan henzelf ligt, die gaan dat idd ten onrechte geloven.Dat heeft consequenties. Je gaat jezelf er de schuld van geven, je gaat denken dat het terecht is dat mensen je als stront behandelen. Want jij bent blijkbaar niet normaal. Jij verdient het daarom om zo behandeld te worden, dat denk je dan.
Dat het feit dat je moeite hebt met mensen, helemaal niks met jou te maken heeft maar puur een gevolg is van de slechte manier waarop je behandeld bent, dat wordt je niet verteld. En als je dat dan zelf wel aan mensen vertelt, dan vallen ze erover. Zie hier bv het aantal mensen dat het niet en wel met me eens is. Het zit gewoon in de maatschappij ingebakken, pesten ligt aan het slachtoffer. Het slachtoffer heeft het aan zichzelf te danken, moet weerbaarder worden en de rest hoeft niks. Zolang dit de manier is waarop pesten wordt bekeken, zullen heel veel kinderen niet geholpen worden en mogelijk hun leven lang last houden van de gevolgen die pesten met zich mee kunnen brengen.
Dat het feit dat je moeite hebt met mensen, helemaal niks met jou te maken heeft maar puur een gevolg is van de slechte manier waarop je behandeld bent, dat wordt je niet verteld. En als je dat dan zelf wel aan mensen vertelt, dan vallen ze erover. Zie hier bv het aantal mensen dat het niet en wel met me eens is. Het zit gewoon in de maatschappij ingebakken, pesten ligt aan het slachtoffer. Het slachtoffer heeft het aan zichzelf te danken, moet weerbaarder worden en de rest hoeft niks. Zolang dit de manier is waarop pesten wordt bekeken, zullen heel veel kinderen niet geholpen worden en mogelijk hun leven lang last houden van de gevolgen die pesten met zich mee kunnen brengen.
zaterdag 6 oktober 2007 om 22:38
Het kan nog erger:
de hulpverlener diagnostiseerd het slachtoffer vaak bv met persoonlijkheidsstoornis. Jij hoorde er nooit bij dus er moet wel iets mis met jouw zijn, je bent zo angstig geworden en dat zijn dan wanen, je kan niet goed meer met mensen omgaan, dus heb je een stoornis, dan word je dus nog even voor gek verklaard... en de pesters?? Die lopen gewoon vij rond zonder problemen zonder de zware veroodeling van een stoornis te hebben opgeplakt! Jij bent dus de gek, het ligt aan jou, jij het buitenbeentje dat gewoon gek is en dus logisher wijs gepest werd...
de hulpverlener diagnostiseerd het slachtoffer vaak bv met persoonlijkheidsstoornis. Jij hoorde er nooit bij dus er moet wel iets mis met jouw zijn, je bent zo angstig geworden en dat zijn dan wanen, je kan niet goed meer met mensen omgaan, dus heb je een stoornis, dan word je dus nog even voor gek verklaard... en de pesters?? Die lopen gewoon vij rond zonder problemen zonder de zware veroodeling van een stoornis te hebben opgeplakt! Jij bent dus de gek, het ligt aan jou, jij het buitenbeentje dat gewoon gek is en dus logisher wijs gepest werd...
zondag 7 oktober 2007 om 14:10
Zo werkt het idd bijna altijd.Terwijl het dus eigenlijk precies andersom is. De angsten die iemand bv heeft gekregen zijn juist een gevolg van het pesten en zeker geen oorzaak. Ontzettend slecht dat er op zo'n groot probleem zo gereageerd wordt. Maar ook in de hulpverlening is er nog te weinig bekend over gevolgen van pesten. Dat moet echt veranderen. Teveel kinderen en volwassenen blijven op deze manier gevangen in hun verleden.
Verschrikkelijk.
maandag 8 oktober 2007 om 00:07
maandag 8 oktober 2007 om 01:51
Hoi
Wat verschikkelijk zeg dat jullie de last van het gepest worden als kind nog steeds mee dragen.
Mijn nichtje (9) wordt ook al jaren gepest.Haar ouders zijn er al jaren mee bezig om dit probleem aangepakt te krijgen op school.
Ze staat nu ingeschreven voor sova training. Op dit moment krijgt ze elders een weerbaarheidstraining.
Ik vind het aan de ene kant ook wel begrijpelijk dat een gepest kind op deze manier wat handvatten krijgt. Aan de andere kant,zie ik zelden dat de pesters eens een keer langdurig aan gepakt worden (mijn dochter heeft ook een paar jaar wat problemen gehad,maar niet hel extreem).
En vooral meiden zijn erg hard onder elkaar.
Ik vind het heel erg zielig voor haar. Ze heeft wel wat opvallende eigenschappen wat tegen haar werkt.Maar daar tegen over is het juist een heel zorgzaam ,lief en sociaal kind.
Het doet mij zeer veel verdriet als ik jullie verhalen lees dat zij er waarschijnlijk ook nog lang last van gaat hebben.
ik wens jullie veel geluk in je leven.
Liefs Iry
Wat verschikkelijk zeg dat jullie de last van het gepest worden als kind nog steeds mee dragen.
Mijn nichtje (9) wordt ook al jaren gepest.Haar ouders zijn er al jaren mee bezig om dit probleem aangepakt te krijgen op school.
Ze staat nu ingeschreven voor sova training. Op dit moment krijgt ze elders een weerbaarheidstraining.
Ik vind het aan de ene kant ook wel begrijpelijk dat een gepest kind op deze manier wat handvatten krijgt. Aan de andere kant,zie ik zelden dat de pesters eens een keer langdurig aan gepakt worden (mijn dochter heeft ook een paar jaar wat problemen gehad,maar niet hel extreem).
En vooral meiden zijn erg hard onder elkaar.
Ik vind het heel erg zielig voor haar. Ze heeft wel wat opvallende eigenschappen wat tegen haar werkt.Maar daar tegen over is het juist een heel zorgzaam ,lief en sociaal kind.
Het doet mij zeer veel verdriet als ik jullie verhalen lees dat zij er waarschijnlijk ook nog lang last van gaat hebben.
ik wens jullie veel geluk in je leven.
Liefs Iry
vrijdag 19 oktober 2007 om 20:03
Ik las vorig weekend trouwens in een bijlage van de krant een artikel over pesten. Er werd hetzelfde vastgesteld als hierboven staat, dat er al jarenlang tevergeefs gepeste kinderen naar een assertiviteitscursus worden gestuurd. Dat dit handen vol met geld kost en vaak zonder resultaat omdat er met gepeste kinderen niks mis is. De kinderen die pesten, daar is iets mis mee, die moeten geholpen worden.
Ik vond het verrassend om te lezen. Hopelijk is de tijd aangebroken dat er meer inzicht komt in dit probleem en dat het serieus genomen wordt.
Ik vond het verrassend om te lezen. Hopelijk is de tijd aangebroken dat er meer inzicht komt in dit probleem en dat het serieus genomen wordt.
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:03
[quote]:
Bovendien vind ik het een beetje slachtofferig overkomen om te doen alsof je zelf helemaal geen aandeel in het pesten hebt gehad, alsof het iets is dat je gewoon is overkomen.
HUH?! Wat een vreemde redenering! I.P.V Pesten, vul in verkrachten, en vind je dan nog dat je gelijk hebt?
Dat is het niet. Ik denk dat kinderen die gepest worden een sociale handicap hebben.
Ehm ja..., of soms hebben ze een vreemd accent, of een andere huidskleur, of ze komen uit een arm gezin, of hun vader is een dronkelap, of of.......en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.
Maar zijn dit dan redenen dat je iemand MAG pesten?.
Maar jij denkt dus dat het feit dat jij gepest werd toeval was? Dat je gewoon op de verkeerde plek was? En dat je problemen nu veroorzaakt worden door het pesten van toen? Dat maakt het allemaal wel heel makkelijk, dan hoef je immers helemaal niet te veranderen: het is allemaal de schuld van anderen.
Tja als iemand je uitscheld, terwijl je gewoon op straat loopt, als iemand een steen naar je kop gooit....wie zijn schuld zou dat dan zijn? ....Makkelijk hoor om het slachtoffer de schuld te geven. En dat is ook al zo oud als de wereld.
Bovendien vind ik het een beetje slachtofferig overkomen om te doen alsof je zelf helemaal geen aandeel in het pesten hebt gehad, alsof het iets is dat je gewoon is overkomen.
HUH?! Wat een vreemde redenering! I.P.V Pesten, vul in verkrachten, en vind je dan nog dat je gelijk hebt?
Dat is het niet. Ik denk dat kinderen die gepest worden een sociale handicap hebben.
Ehm ja..., of soms hebben ze een vreemd accent, of een andere huidskleur, of ze komen uit een arm gezin, of hun vader is een dronkelap, of of.......en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.
Maar zijn dit dan redenen dat je iemand MAG pesten?.
Maar jij denkt dus dat het feit dat jij gepest werd toeval was? Dat je gewoon op de verkeerde plek was? En dat je problemen nu veroorzaakt worden door het pesten van toen? Dat maakt het allemaal wel heel makkelijk, dan hoef je immers helemaal niet te veranderen: het is allemaal de schuld van anderen.
Tja als iemand je uitscheld, terwijl je gewoon op straat loopt, als iemand een steen naar je kop gooit....wie zijn schuld zou dat dan zijn? ....Makkelijk hoor om het slachtoffer de schuld te geven. En dat is ook al zo oud als de wereld.
zaterdag 20 oktober 2007 om 00:16
Mijn dochter werd een tijdje gepests op de basisschool, wij hebben meerdere malen contact hierover opgenomen met de school.Het enige wat er gebeurde was dat de school ons steeds uitlegde dat het betreffenende jongetje het zo moeilijk had thuis, want zijn moeder was gescheiden en weer opnieuw getrouwd en nu was er ook nog een nieuwe baby.
Toen mijn dochter weer es een keer met blauw geschopte benen en een kapotte fiets thuis kwam was de maat vol.
Wij hebben zelf dat jongetje naar huis gevolgd, (hij was toen doodsbang) daar aangekomen hebben we zijn stiefvader verzekerd dat als het gepest en de mishandeling van mijn dochter niet ophield dat we dan hem (dat jochie) wel zelf eens even zouden aanpakken. Ach en wee, wat vonden ze ons onredelijk, de school ook, ze klaagden dat wij het op een andere manier hadden moeten oplossen. (maar goed dat hadden we dus al geprobeerd).
Maar verdomd als het niet waar is, het pesten was toen wel meteen afgelopen.
Maar wat ik dus eigenlijk wou zeggen, het was dus wel de pester die problemen had thuis, niet degene die gepest werd.
zondag 21 oktober 2007 om 17:40
Ik ben het eens met Onderdezon. Verkrachting is iets heel anders, dat is een eenmalige afschuwelijke gebeurtenis en heeft over het algemeen weinig met jou persoonlijk van doen. Kwestie van verkeerde tijd en verkeerde plaats. Stel dat je structureel verkracht zou worden en dat allemaal maar laat gebeuren, dan zou het toch ook eens tijd worden om jezelf eens onder de loupe te nemen. Wat kan je er zelf aan doen om je situatie te veranderen? Vaak meer dan je denkt!
Zelfde geldt voor pesten. Zoals iemand hier al opmerkte, het ene kind met rood haar wordt gepest en het andere kind niet. Het verhaal "verkeerde tijd verkeerde plaats" gaat dus niet op, want beide kinderen zijn op hetzelfde moment op dezelfde plaats. Blijkbaar straalt het ene kind een onzekerheid uit, een nederigheid, die nou eenmaal bij pesters als een rode lap op een stier werkt. En dan kan je wel zeggen, die onzekerheid is een gevolg van het pesten, en ik zeg ook zeker niet dat die onzekerheid niet verergert door pestgedrag, maar dat is een "wat was er eerder, de kip of het ei"verhaal.
Aan den lijve ondevonden, ja ook ik ben gepest ja. Vanaf de basisschool tot circa m'n zestiende. Dacht altijd dat als ik maar lief en nederig genoeg was, ik niet gepest zou worden, want ja, welke gemenerd pest er nou een lief en nederig meisje? Nou... genoeg gemenerds voorhanden! En op m'n 16e was ik het zat: kocht een opgevoerde bromfiets, liet m'n haar kortknippen en zwart verven, trakteerde mezelf op een leren jack en ging als gothic/rock chick door het leven. Mij pesten? Krijg je een grote bek, want wie ben jij wel niet zeg. Vind je me lelijk? Nee, op jóuw begrafenis staan dranghekken wil je zeggen? M'n tas afpakken en in de sloot gooien? Prima, maar dan toch echt niet zonder slag of stoot, dus een blauw oog is toch wel het minste dat je kan verwachten als je m'n tas uit m'n handen grist. Werkte prima!
Zelfrespect, eigenwaarde... dáár draait het om. Je kan en mag niet van anderen verwachten dat ze jou met méér respect behandelen dan dat jij jezelf behandelt. Een ander is er nml niet om jouw persoonljke lacunes in te vullen, dus als je geen eigenwaarde hebt moet je niet verwachten dat een ander jou komt vertellen dat je toch echt de moeite waard bent. Maar straal uit dat je de moeite waard bent, en mensen om je heen zullen je in dat gevoel bevestigen. (En andersom: als je uitstraalt dat je niets waard bent, zal je díe overtuiging bevestigd krijgen door je omgeving.)
Een persoonlijkheidsstoornis-sticker opplakken bij mensen die gepest worden, gaat ook mij te ver. Maar om een andere reden. Structureel gepest worden heeft vaak weinig te doen met je persoonlijkheid, maar vele malen eerder met een gebrek daaraan. Te weinig persoonlijkheid tonen (of misschien zelfs: hebben) dus.
Het gekke is, dat als je tegen iemand die gepest wordt zegt dat hij/zij misschien ook eens naar eigen functioneren moet kijken, die persoon héél vaak in staat blijk te zijn om zichzelf te verdedigen, en uit te leggen waarom hij/zij toch echt slachtoffer is (geweest) van al die anderen. Dán komt de eigenwaarde ineens wel naar boven.
Was zo goed voor jezelf opgekomen tegenover degenen die je pestten en je raar noemden, dan was het waarschijnlijk heel anders verlopen allemaal.
(En ja, ik maak met deze post geen vriendjes, dat besef ik wel. Hoeft ook niet. Shoot me for it, maar dit is nu eenmaal hoe ik er tegenover sta. Dat is wat ík geleerd heb van de tijd die ik gepest ben: ik heb en hou het recht om mijzelf te zijn en voor mijn standpunten uit te komen, ook als een ander dat belachelijk vindt.)
Zelfde geldt voor pesten. Zoals iemand hier al opmerkte, het ene kind met rood haar wordt gepest en het andere kind niet. Het verhaal "verkeerde tijd verkeerde plaats" gaat dus niet op, want beide kinderen zijn op hetzelfde moment op dezelfde plaats. Blijkbaar straalt het ene kind een onzekerheid uit, een nederigheid, die nou eenmaal bij pesters als een rode lap op een stier werkt. En dan kan je wel zeggen, die onzekerheid is een gevolg van het pesten, en ik zeg ook zeker niet dat die onzekerheid niet verergert door pestgedrag, maar dat is een "wat was er eerder, de kip of het ei"verhaal.
Aan den lijve ondevonden, ja ook ik ben gepest ja. Vanaf de basisschool tot circa m'n zestiende. Dacht altijd dat als ik maar lief en nederig genoeg was, ik niet gepest zou worden, want ja, welke gemenerd pest er nou een lief en nederig meisje? Nou... genoeg gemenerds voorhanden! En op m'n 16e was ik het zat: kocht een opgevoerde bromfiets, liet m'n haar kortknippen en zwart verven, trakteerde mezelf op een leren jack en ging als gothic/rock chick door het leven. Mij pesten? Krijg je een grote bek, want wie ben jij wel niet zeg. Vind je me lelijk? Nee, op jóuw begrafenis staan dranghekken wil je zeggen? M'n tas afpakken en in de sloot gooien? Prima, maar dan toch echt niet zonder slag of stoot, dus een blauw oog is toch wel het minste dat je kan verwachten als je m'n tas uit m'n handen grist. Werkte prima!
Zelfrespect, eigenwaarde... dáár draait het om. Je kan en mag niet van anderen verwachten dat ze jou met méér respect behandelen dan dat jij jezelf behandelt. Een ander is er nml niet om jouw persoonljke lacunes in te vullen, dus als je geen eigenwaarde hebt moet je niet verwachten dat een ander jou komt vertellen dat je toch echt de moeite waard bent. Maar straal uit dat je de moeite waard bent, en mensen om je heen zullen je in dat gevoel bevestigen. (En andersom: als je uitstraalt dat je niets waard bent, zal je díe overtuiging bevestigd krijgen door je omgeving.)
Een persoonlijkheidsstoornis-sticker opplakken bij mensen die gepest worden, gaat ook mij te ver. Maar om een andere reden. Structureel gepest worden heeft vaak weinig te doen met je persoonlijkheid, maar vele malen eerder met een gebrek daaraan. Te weinig persoonlijkheid tonen (of misschien zelfs: hebben) dus.
Het gekke is, dat als je tegen iemand die gepest wordt zegt dat hij/zij misschien ook eens naar eigen functioneren moet kijken, die persoon héél vaak in staat blijk te zijn om zichzelf te verdedigen, en uit te leggen waarom hij/zij toch echt slachtoffer is (geweest) van al die anderen. Dán komt de eigenwaarde ineens wel naar boven.
Was zo goed voor jezelf opgekomen tegenover degenen die je pestten en je raar noemden, dan was het waarschijnlijk heel anders verlopen allemaal.
(En ja, ik maak met deze post geen vriendjes, dat besef ik wel. Hoeft ook niet. Shoot me for it, maar dit is nu eenmaal hoe ik er tegenover sta. Dat is wat ík geleerd heb van de tijd die ik gepest ben: ik heb en hou het recht om mijzelf te zijn en voor mijn standpunten uit te komen, ook als een ander dat belachelijk vindt.)
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 22-10-2007 17:03
Reden: Was bij gebrek aan nieuwe topics dit topic aan het overlezen en ontdekte nog wat typfoutjes
Reden: Was bij gebrek aan nieuwe topics dit topic aan het overlezen en ontdekte nog wat typfoutjes
% gewijzigd
zondag 21 oktober 2007 om 18:28
zondag 21 oktober 2007 om 19:57
Ik hang niemand op hoor ;)
Ik ben het niet eens met je uitleg. Je nam het vb van 2 kinderen die allebei rood haar hebben. De ene wordt gepest en de ander niet. Jij legt uit dat dat komt omdat het ene kind onzekerheid uitstraalt. Ben ik het niet mee eens. Onzekerheid uitstralen komt pas nadat je structureel gepest wordt. Het had met die 2 kinderen met rood haar ook andersom kunnen zijn. Het is maar net hoe de wind waait. Alleen alle (volwassen) mensen om het gepeste kind heen praten het kind aan dat het onzekerheid uitstraalt (wat het idd na een tijdje structureel gepest te zijn doet) en dat dit de oorzaakvan het pesten is. Terwijl de oorzaak niet te achterhalen is. Het had ook het andere kind kunnen zijn.
Je hebt het over zelfrespect en eigenwaarde. Kinderen die al zolang ze zich kunnen heugen gepest worden, hebben meestal niet veel eigenwaarde. Ze hebben geleerd (ook van volwassen mensen) dat het terecht is dat ze zo slecht behandeld worden, want ze krijgen steeds onterecht te horen dat ze er zelf schuld aan zijn. Ze veroorzaken het zelf met hun gedrag. Dat is wat continue gezegd wordt. Hoeveel eigenwaarde of persoonlijkheid zou iemand dan nog hebben als dat steeds het antwoord is? Natuurlijk straal je dat dan uit en de kans is groot dat je weer gepest wordt. Maar dit is dus al een gevolg van structureel pesten en geen oorzaak.
Er worden wel degelijk persoonlijkheids-stoornis stickers geplakt in de hulpverlening. En weer met het zelfde antwoord: je hebt een stoornis dus het is logisch dat je gepest werd. Het ligt aan jou.
Let wel dat alle kenmerken van die stickers niks anders is dan een gevolg van structureel gepest worden. Kenmerken die iedereen zou krijgen als ie structureel gepest wordt, zoals angstig zijn, onzeker enz enz.
Je zegt dat als je tegen slachtoffer van pesten zegt om eens naar zichzelf te kijken dat ze dan vaak wel voor zichzelf kunnen opkomen. Ik denk dat dat veel te weinig voorkomt. Ikzelf ben ook pas sinds een paar jaar tot het besef gekomen dat het niet mijn eigen schuld was. Maar dat heeft wel 15 jaar geduurd voordat ik daarachter was. Vooral door leraren en mensen om me heen. Iets wat ik heel triest vind en nu heel kwaad om kan worden. Als ze 15 jaar geleden zich er niet makkelijk vanaf hadden gemaakt door de schuld bij mij te leggen maar het probleem serieus hadden aangepakt waren de afgelopen 15 jaar anders verlopen.
Veel slachtoffers denken nog steeds dat het aan henzelf heeft gelegen. Ze hebben dit altijd gehoord, geloven het en hebben door de hulpverlening vaak nog een sticker met stoornis opgeplakt gekregen ook. Mensen die thuiszitten zonder werk. Denken dat ze niet met mensen kunnen omgaan, want he, dat is wat ze altijd gehoord hebben. Ze hebben een stoornis en zijn er dus zelf de oorzaak van. Die mensen hoor je niet.
Een enkeling denkt er gelukkig anders over en weet dat het niet aan zichzelf heeft gelegen, maar dat het hen is overkomen. Maar dit zijn er helaas nog te weinig die zo denken. En het komt helaas nog vaak voor dat je een lading kritiek over je heenkrijgt als je zegt dat het niet je eigen schuld was. Mensen wijzen nu eenmaal graag naar een slachtoffer en schuiven op die manier liever hun verantwoordelijkheid om respectvol met een ander om te gaan van zich af.
En mastermind, mag ik jou wat vragen. Heb je in al die jaren weleens gehoord dat het niet aan jouzelf lag? Want zo te horen denkt ook jij dat het wel aan jezelf lag.
Ik ben het niet eens met je uitleg. Je nam het vb van 2 kinderen die allebei rood haar hebben. De ene wordt gepest en de ander niet. Jij legt uit dat dat komt omdat het ene kind onzekerheid uitstraalt. Ben ik het niet mee eens. Onzekerheid uitstralen komt pas nadat je structureel gepest wordt. Het had met die 2 kinderen met rood haar ook andersom kunnen zijn. Het is maar net hoe de wind waait. Alleen alle (volwassen) mensen om het gepeste kind heen praten het kind aan dat het onzekerheid uitstraalt (wat het idd na een tijdje structureel gepest te zijn doet) en dat dit de oorzaakvan het pesten is. Terwijl de oorzaak niet te achterhalen is. Het had ook het andere kind kunnen zijn.
Je hebt het over zelfrespect en eigenwaarde. Kinderen die al zolang ze zich kunnen heugen gepest worden, hebben meestal niet veel eigenwaarde. Ze hebben geleerd (ook van volwassen mensen) dat het terecht is dat ze zo slecht behandeld worden, want ze krijgen steeds onterecht te horen dat ze er zelf schuld aan zijn. Ze veroorzaken het zelf met hun gedrag. Dat is wat continue gezegd wordt. Hoeveel eigenwaarde of persoonlijkheid zou iemand dan nog hebben als dat steeds het antwoord is? Natuurlijk straal je dat dan uit en de kans is groot dat je weer gepest wordt. Maar dit is dus al een gevolg van structureel pesten en geen oorzaak.
Er worden wel degelijk persoonlijkheids-stoornis stickers geplakt in de hulpverlening. En weer met het zelfde antwoord: je hebt een stoornis dus het is logisch dat je gepest werd. Het ligt aan jou.
Let wel dat alle kenmerken van die stickers niks anders is dan een gevolg van structureel gepest worden. Kenmerken die iedereen zou krijgen als ie structureel gepest wordt, zoals angstig zijn, onzeker enz enz.
Je zegt dat als je tegen slachtoffer van pesten zegt om eens naar zichzelf te kijken dat ze dan vaak wel voor zichzelf kunnen opkomen. Ik denk dat dat veel te weinig voorkomt. Ikzelf ben ook pas sinds een paar jaar tot het besef gekomen dat het niet mijn eigen schuld was. Maar dat heeft wel 15 jaar geduurd voordat ik daarachter was. Vooral door leraren en mensen om me heen. Iets wat ik heel triest vind en nu heel kwaad om kan worden. Als ze 15 jaar geleden zich er niet makkelijk vanaf hadden gemaakt door de schuld bij mij te leggen maar het probleem serieus hadden aangepakt waren de afgelopen 15 jaar anders verlopen.
Veel slachtoffers denken nog steeds dat het aan henzelf heeft gelegen. Ze hebben dit altijd gehoord, geloven het en hebben door de hulpverlening vaak nog een sticker met stoornis opgeplakt gekregen ook. Mensen die thuiszitten zonder werk. Denken dat ze niet met mensen kunnen omgaan, want he, dat is wat ze altijd gehoord hebben. Ze hebben een stoornis en zijn er dus zelf de oorzaak van. Die mensen hoor je niet.
Een enkeling denkt er gelukkig anders over en weet dat het niet aan zichzelf heeft gelegen, maar dat het hen is overkomen. Maar dit zijn er helaas nog te weinig die zo denken. En het komt helaas nog vaak voor dat je een lading kritiek over je heenkrijgt als je zegt dat het niet je eigen schuld was. Mensen wijzen nu eenmaal graag naar een slachtoffer en schuiven op die manier liever hun verantwoordelijkheid om respectvol met een ander om te gaan van zich af.
En mastermind, mag ik jou wat vragen. Heb je in al die jaren weleens gehoord dat het niet aan jouzelf lag? Want zo te horen denkt ook jij dat het wel aan jezelf lag.
maandag 22 oktober 2007 om 17:27
Hi Elske, ik ga even in "hapjes" reageren want er zijn een aantal dingen in jouw posting waar ik op wil replyen. Allereerst je laatste vraag. Ja, toen ik vroeger gepest werd heb ik ooit een keer (van mijn moeder, n.b.) te horen gekregen dat ik niet altijd als een geslagen hondje moest rondlopen. Daar had ze gelijk in, maar ze zei vervolgens dat ik moest proberen om vriendjes te maken met die andere kinderen. Dat was een héél slecht idee (lief en nederig zijn werkt écht niet). Ze had beter kunnen zeggen dat ik de pesters eens goed op hun bek moest slaan, verbaal danwel lichamelijk. Dat zei ze niet en daarom heb ik op m'n 16e het heft in eigen hand genomen. M'n moeder was heel verbaasd dat dit beter bleek te werken, en vér na m'n 20e kwam ze er zelfs nog een keer op terug om mij om raad te vragen (ze had een paar heel vervelende collega's).
Naar een leraar ben ik nooit gestapt, dus wat die gezegd zouden hebben weet ik niet. Bij een docent gaan 'jammeren' was voor mij een brug te ver, dat zou nog veel slechter zijn geweest voor mijn toch al niet zo heel grote eigenwaarde. Ik was en ben altijd te trots geweest om met zo iets naar voren te komen, ben altijd blijven zoeken naar een manier om het zelf op te lossen.
M'n broer had het eerder door dan ik: toen ik een keer op weg was van school naar huis, en een paar jongetjes uit m'n klas begonnen te duwen en schoppen, was broerlief er als de kippen bij om z'n flesje bellenblaas in het gezicht van de treiterkop te gooien. Let wel: m'n broer was toen vier jaar oud, de pestkop 9 of 10. Achteraf gezien had ik tóen al kunnen leren dat je beter van je af kan bijten ipv capituleren, maar goed.
Of ik denk dat het aan mezelf lag? Die vraag kan je dus met "ja" beantwoorden. "Ja" onder voorbehoud, omdat ik misschien vanuit m'n omgeving wat meer handvatten had kunnen krijgen hoe ik me moest verweren. Maar ja, komt uiteraard ook omdat ik niemand om hulp vroeg.
Ja, het lag aan mezelf. Ik had de eigenwaarde nog niet die ik nu heb, de trots op wie ik (geworden) ben, de arrogantie om mezelf te waarderen om wie ik ben.
De dingen waarom ik gepest werd, zijn nog niets veranderd. Ik ben nog steeds euh, vrij excentriek in bepaalde dingen. Het verschil is alleen dat ik me daar vroeger voor schaamde, terwijl ik er nu trots op ben. Ik hoef niet te zijn zoals anderen, want er zijn al genoeg anderen. Maar er is maar één mij.
Ok, genoeg over mij. De andere dingen in je topic. We hadden het over twee kinderen met rood haar, waarbij de een gepest wordt en de ander niet. Jij bent het niet met mij eens als ik zeg dat dat ene kind gepest wordt doordat het onzekerheid uitstraalt, want volgens jou wordt dat ene kind pas onzeker doordat het gepest wordt. Waarom wordt, in den beginne, dat ene kind dan gepest en het andere niet, volgens jou? Toeval? "Wie wordt er gepest en wie niet" is een kwestie van lot, wilsbeschikking, karma of hoe je het noemen wilt?
Ook dat sticker-verhaal ben ik niet met je eens. Blijven hangen in dit cirkeltje (ik ben onzeker ómdat ik gepest ben, dus omdat ik nu onzeker ben word ik weer gepest) is een vorm van selffullfilling prophecy aanhangen, vervolgens nog verder in de put gaan zitten omdat je je een sticker laat opplakken is wel helemaal het toppunt. Hoe ver wil je gaan in de slachtofferrol? "Ik ben borderline gediagnosticeerd maar eigenlijk heb ik geen borderline, maar ik doe alleen maar zo omdat ik altijd zo gepest werd dus het is jullie schuld dat ik nu een psychiatrische sticker heb gekregen", dan leg je dus wéér de verantwoordelijkheid voor jouw welzijn en jouw leven bij een ander. En die verantwoordelijkheid moet je niet bij een ander leggen, dat is vragen om ellende. Die verantwoordelijkheid heb en hou je zelf, en als 'ie je is afgepakt, dan moet je 'm terugclaimen. Dat ben je verplicht: niet aan een ander, maar aan jezelf.
Maak jezelf verdomme niet kleiner dan een ander, geef jezelf een schop onder je hol en denk: "Ik zal jullie eens wat laten zien!" en wees, for gods sake, tróts op jezelf en al je eigenaardigheden! Maar als je een ander de tools geeft om jouw leven tot een hel te maken, en iemand doet dat vervolgens, ligt dat dan compleet aan die ander? Of ben je zelf zo stom geweest om die tools uit handen te geven?
Naar een leraar ben ik nooit gestapt, dus wat die gezegd zouden hebben weet ik niet. Bij een docent gaan 'jammeren' was voor mij een brug te ver, dat zou nog veel slechter zijn geweest voor mijn toch al niet zo heel grote eigenwaarde. Ik was en ben altijd te trots geweest om met zo iets naar voren te komen, ben altijd blijven zoeken naar een manier om het zelf op te lossen.
M'n broer had het eerder door dan ik: toen ik een keer op weg was van school naar huis, en een paar jongetjes uit m'n klas begonnen te duwen en schoppen, was broerlief er als de kippen bij om z'n flesje bellenblaas in het gezicht van de treiterkop te gooien. Let wel: m'n broer was toen vier jaar oud, de pestkop 9 of 10. Achteraf gezien had ik tóen al kunnen leren dat je beter van je af kan bijten ipv capituleren, maar goed.
Of ik denk dat het aan mezelf lag? Die vraag kan je dus met "ja" beantwoorden. "Ja" onder voorbehoud, omdat ik misschien vanuit m'n omgeving wat meer handvatten had kunnen krijgen hoe ik me moest verweren. Maar ja, komt uiteraard ook omdat ik niemand om hulp vroeg.
Ja, het lag aan mezelf. Ik had de eigenwaarde nog niet die ik nu heb, de trots op wie ik (geworden) ben, de arrogantie om mezelf te waarderen om wie ik ben.
De dingen waarom ik gepest werd, zijn nog niets veranderd. Ik ben nog steeds euh, vrij excentriek in bepaalde dingen. Het verschil is alleen dat ik me daar vroeger voor schaamde, terwijl ik er nu trots op ben. Ik hoef niet te zijn zoals anderen, want er zijn al genoeg anderen. Maar er is maar één mij.
Ok, genoeg over mij. De andere dingen in je topic. We hadden het over twee kinderen met rood haar, waarbij de een gepest wordt en de ander niet. Jij bent het niet met mij eens als ik zeg dat dat ene kind gepest wordt doordat het onzekerheid uitstraalt, want volgens jou wordt dat ene kind pas onzeker doordat het gepest wordt. Waarom wordt, in den beginne, dat ene kind dan gepest en het andere niet, volgens jou? Toeval? "Wie wordt er gepest en wie niet" is een kwestie van lot, wilsbeschikking, karma of hoe je het noemen wilt?
Ook dat sticker-verhaal ben ik niet met je eens. Blijven hangen in dit cirkeltje (ik ben onzeker ómdat ik gepest ben, dus omdat ik nu onzeker ben word ik weer gepest) is een vorm van selffullfilling prophecy aanhangen, vervolgens nog verder in de put gaan zitten omdat je je een sticker laat opplakken is wel helemaal het toppunt. Hoe ver wil je gaan in de slachtofferrol? "Ik ben borderline gediagnosticeerd maar eigenlijk heb ik geen borderline, maar ik doe alleen maar zo omdat ik altijd zo gepest werd dus het is jullie schuld dat ik nu een psychiatrische sticker heb gekregen", dan leg je dus wéér de verantwoordelijkheid voor jouw welzijn en jouw leven bij een ander. En die verantwoordelijkheid moet je niet bij een ander leggen, dat is vragen om ellende. Die verantwoordelijkheid heb en hou je zelf, en als 'ie je is afgepakt, dan moet je 'm terugclaimen. Dat ben je verplicht: niet aan een ander, maar aan jezelf.
Maak jezelf verdomme niet kleiner dan een ander, geef jezelf een schop onder je hol en denk: "Ik zal jullie eens wat laten zien!" en wees, for gods sake, tróts op jezelf en al je eigenaardigheden! Maar als je een ander de tools geeft om jouw leven tot een hel te maken, en iemand doet dat vervolgens, ligt dat dan compleet aan die ander? Of ben je zelf zo stom geweest om die tools uit handen te geven?
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 22-10-2007 17:31
Reden: altijd weer die typfouten, gék wordt een mens d'r van!
Reden: altijd weer die typfouten, gék wordt een mens d'r van!
% gewijzigd
maandag 22 oktober 2007 om 17:47
Oh shit.. ik lees nu pas het woordje "niet" in jouw posting. Of ik weleens te horen heb gekregen dat het níet aan mijzelf heeft gelegen. Ja hoor, van de hele -logen en - gogen sector zelfs. Desondanks kreeg ik in eerste instantie tóch een sticker. Ik heb 'm "aangevochten", en zowaar, sticker is inmiddels verwijderd. Ben nu gewoon algemeen gek ipv een of andere stoornis-gediagnosticeerd 
maandag 22 oktober 2007 om 21:13
Hoi Mastermind,
Ik lees in jouw stukje dat je ook vaak gehoord heb dat het aan jou lag. Ik vind dat heel erg en ben het er gelukkig niet meer mee eens als mensen dat tegen me zeggen.
Om op het vb van de kinderen met rood haar terug te komen. Er is in den beginnen idd geen oorzaak aan te wijzen waarom iemand gepest wordt. Vul ipv rood haar verlegen in. Niet alle verlegen kinderen worden gepest en niet alle rustige kinderen worden gepest. Het overkomt je. Het is niet iets wat je over je afroept.
Hoezo een sticker laten opplakken? Als je je niet lekker voelt en je moet naar het ziekenhuis om een onderzoek te laten doen en daar komt vervolgens een diagnose uit, dan ga je er toch van uit dat de mensen daar weten waar ze het over hebben, en de juiste hulp bieden, of niet? En zeker een kind. Als je van kinds af aan al hoort dat je een of andere stoornis hebt, dan ga je er toch van uit dat de hulpverlener weet waar ie het over heeft?? Dus hoezo sticker laten opplakken?
Natuurlijk leg ik in het geval van pesten de verantwoordelijkheid bij een ander. Het zou wat zijn als we de verantwoordelijkheid daarvan bij een kind van 8 zouden leggen. De school is niet alleen verplicht om kinderen kennis bij te brengen, de school is ook verplicht kinderen een veilig onderkomen te bieden. En zolang niet alle kinderen veilig op een school kunnen zijn, ligt de verantwoordelijkheid daarvan dus bij volwassen mensen die de school runnen en zeker niet bij een kind van 8. Op deze manier mis je in de basis al veiligheid (waarvan jij zelf verweten wordt), dus is het logisch dat je daar op latere leeftijd moeite mee blijft houden. Je weet niet anders dan dat je steeds hoort dat het je eigen schuld is. Dus hoezo tools uit handen geven?
Ik heb jarenlang gedacht dat ik minder was. Ik was rustig, ik was stil en dat was fout. Ik moest spontaan zijn en vlot. Ik moest idd anderen eens wat laten zien. Maar weet je wat, ik moet anderen helemaal niks laten zien. Anderen moeten mij accepteren hoe ik ben en als iemand dat niet kan zegt dat meer over die persoon dan over mij.
Ik ben rustig en stil en dat is ok. Ik hoef niet iemand te worden die ik niet ben. Ik ben pas tot dit besef gekomen toen ik doorhad dat ik het pesten niet zelf op me heb afgeroepen. Het gedrag waar ik altijd op was aangeproken was een gevolg van structureel pesten en geen oorzaak. Toen ik dat zo zag is er voor mij een last van mijn schouders gevallen. Ik ben meer dingen gaan ondernemen juist omdat ik besefte dat ik het niet mijn schuld was. Nu heb ik vrienden, woon samen, doe elk weekend leuke dingen, kan ik ontspannen met mensen omgaan. Weet dat ik er ook mag zijn.
Iets wat ik niet bereikt heb in de tijd dat mensen maar op me hamerden dat ik moest veranderen in een persoon die ik niet was.
Als jij tevreden bent hoe het in jouw leven gegaan is , is het voor jou goed. Ik heb dingen anders ervaren en word kwaad als ik na 20 jaar nog steeds hoor dat de oorzaak van pesten bij de gepesten zelf wordt gelegd. Schandalig vind ik het. Blaming the victim noemen ze dat. Maar dat is misschien idd al zo oud als de wereld.
Ik lees in jouw stukje dat je ook vaak gehoord heb dat het aan jou lag. Ik vind dat heel erg en ben het er gelukkig niet meer mee eens als mensen dat tegen me zeggen.
Om op het vb van de kinderen met rood haar terug te komen. Er is in den beginnen idd geen oorzaak aan te wijzen waarom iemand gepest wordt. Vul ipv rood haar verlegen in. Niet alle verlegen kinderen worden gepest en niet alle rustige kinderen worden gepest. Het overkomt je. Het is niet iets wat je over je afroept.
Hoezo een sticker laten opplakken? Als je je niet lekker voelt en je moet naar het ziekenhuis om een onderzoek te laten doen en daar komt vervolgens een diagnose uit, dan ga je er toch van uit dat de mensen daar weten waar ze het over hebben, en de juiste hulp bieden, of niet? En zeker een kind. Als je van kinds af aan al hoort dat je een of andere stoornis hebt, dan ga je er toch van uit dat de hulpverlener weet waar ie het over heeft?? Dus hoezo sticker laten opplakken?
Natuurlijk leg ik in het geval van pesten de verantwoordelijkheid bij een ander. Het zou wat zijn als we de verantwoordelijkheid daarvan bij een kind van 8 zouden leggen. De school is niet alleen verplicht om kinderen kennis bij te brengen, de school is ook verplicht kinderen een veilig onderkomen te bieden. En zolang niet alle kinderen veilig op een school kunnen zijn, ligt de verantwoordelijkheid daarvan dus bij volwassen mensen die de school runnen en zeker niet bij een kind van 8. Op deze manier mis je in de basis al veiligheid (waarvan jij zelf verweten wordt), dus is het logisch dat je daar op latere leeftijd moeite mee blijft houden. Je weet niet anders dan dat je steeds hoort dat het je eigen schuld is. Dus hoezo tools uit handen geven?
Ik heb jarenlang gedacht dat ik minder was. Ik was rustig, ik was stil en dat was fout. Ik moest spontaan zijn en vlot. Ik moest idd anderen eens wat laten zien. Maar weet je wat, ik moet anderen helemaal niks laten zien. Anderen moeten mij accepteren hoe ik ben en als iemand dat niet kan zegt dat meer over die persoon dan over mij.
Ik ben rustig en stil en dat is ok. Ik hoef niet iemand te worden die ik niet ben. Ik ben pas tot dit besef gekomen toen ik doorhad dat ik het pesten niet zelf op me heb afgeroepen. Het gedrag waar ik altijd op was aangeproken was een gevolg van structureel pesten en geen oorzaak. Toen ik dat zo zag is er voor mij een last van mijn schouders gevallen. Ik ben meer dingen gaan ondernemen juist omdat ik besefte dat ik het niet mijn schuld was. Nu heb ik vrienden, woon samen, doe elk weekend leuke dingen, kan ik ontspannen met mensen omgaan. Weet dat ik er ook mag zijn.
Iets wat ik niet bereikt heb in de tijd dat mensen maar op me hamerden dat ik moest veranderen in een persoon die ik niet was.
Als jij tevreden bent hoe het in jouw leven gegaan is , is het voor jou goed. Ik heb dingen anders ervaren en word kwaad als ik na 20 jaar nog steeds hoor dat de oorzaak van pesten bij de gepesten zelf wordt gelegd. Schandalig vind ik het. Blaming the victim noemen ze dat. Maar dat is misschien idd al zo oud als de wereld.
