Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
zondag 2 december 2007 om 21:31
:
Elske, je bent grappig.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Je reageert heel erg verklarend op mijn posting. Zeg maar iets als 'ja dat wil ik wel, maar kan ik niet, want ik doe het zus en zo'. Daar zijn 2 grote 'grappen' in;
- juist dat verklarende is 'veilig'. Het is stap 1; je weet, herkent en erkent waarom je iets doet. Voor jouw visie (of veiligheidsgevoel?) houdt het daar op. Elske reageert zo, het zij zo. Het zij alleen pas zo als jij zegt dat het zo zijt. Gedrag en gedachten zijn niet makkelijk te veranderen maar het kan. Je kunt jezelf corrigeren als je jezelf betrapt op het bekende patroon. In het begin is dat verdomde lastig, maar je zult merken dat het gewoner wordt en je minder veroordelend tov jezelf wordt
- je zegt je niet prettig in een groep te kunnen voelen, trekt alles persoonlijk aan, nou ja eigenlijk een hoop negatieve dingen over hoe jij wel of niet in een groep functioneert. Ook negatieve dingen als 'ik denk nu eenmaal zo, kan het niet zoals jij het voorstelt'. Lees het topic nog eens terug. In het begin reageerde je behoorlijk stekelig op mijn mening. Die is namelijk niet veel verschillend van anderen. Ergens al naar gelang dit topic heb je besloten mij toch nog maar een kans te geven en zie daar; we krijgen een inhoudelijkere discussie en je komt daar dingen in tegen waar je misschien zelfs wel wat mee kan. Zie je wat er is gebeurd? Je zat in een groep, voelde je zwaar onprettig, reageerde als een kat in het nauw, haalde adem, riep jezelf ergens een halt toe, probeerde mijn goede motieven te zien en zie daar; je functioneert op een manier waardoor je je al een stuk prettiger voelt in dézelfde groep in hetzelfde topic. Je hebt dus zojuist voor jezelf bewezen dat je het WEL kan. Maar ook dat het nooit te laat is om ergens op terug te komen. Je hoeft het niet meteen 'perfect' te doen om later toch nog tot een prettigere interactie te kunnen komen.
Dat alles zó negatief en persoonlijk aantrekken, daar ligt denk ik de kern van het probleem in jouw hier en nu. Uiteindelijk doet pesten er dan weinig meer toe. Het verleden is allang al dood. In het hier en nu blijf jij echter jezelf pijnigen met het verleden, met angsten, met denkbeelden, met alles meteen als negatief te bestempelen, met jezélf als negatief te bestempelen. Ergens pest je jezelf nu dag in, dag uit. Des te sterker je in je schoenen komt te staan, des te beter je dingen van een afstandje kunt bekijken en meer aspecten van 1 geheel kunt zien. Dat Elske bijv. niet alleen dat ene negatieve punt is, maar dat ze ook dit kan, zus doet en, weet ik veel, prachtige ogen heeft. Laat het pesten voor wat het is. Is dat uiteindelijk niet maar een 'makkelijk' probleem in vergelijk met onder ogen komen hoe hard je voor jezelf bent en daar aan werken? Hoe makkelijk is het bijv. voor jou om eens een aantal positieve punten over jezelf op te noemen?
Nee helemaal niet makkelijk. Meestal kan ik het ook niet omdat ik dan moet huilen. Da's best erg.
Ik had helemaal geen fijn gevoel meer bij dit topic en voelde me vooral door heel veel mensen aangevallen. Maar nu is dat niet meer en dat vind ik fijn. Al vind ik nog steeds dat ik er zelf geen oorzaak van was dat ik gepest werd. Als mensen dat anders vinden kan ik beter proberen dat niet heel persoonlijk aan te trekken. Net was jij zegt dat dat maar 1 deel is wat iemand van mij vindt. Heel erg bedankt en ik ga het echt wel proberen. En ik kan dit goed aangeven bij die psycholoog dat ik het moeilijk vindt kritiek niet als 1 geheel kritiek op mijzelf te zien. Dat ik dat niet los van elkaar kan zien.
Bedankt in ieder geval.
Psst, niet verder vertellen, beetje praktijk-ervaring enzo.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
maandag 3 december 2007 om 04:45
Hey Elske 
,
Net een groot gedeelte van het draadje doorgeworsteld, ik had het grappig genoeg tot nu toe niet bekeken juist omdat ik heel erg klaar ben met mijn "gepest worden" verleden. Ik vond het verdrietig om te zien hoe diep het voor jou nog steeds zit terwijl ik er vrede mee gevonden heb.
Ik denk dat die vrede er is omdat ik me nooit heb bezig gehouden met de schuldvraag. Ik vond niet dat ik er schuld aan had dat ik gepest werd, ik besefte wel dat het heel begrijpelijk was dat het zo liep. Ik was een schaapje dat rechtsom graasde. En ik verdomde het om linksom te gaan grazen met de rest, ik vond rechtsom veel leuker. Tja
.
Mensen blijven mensen. Sommige mensen zijn zacht, mededogend, maken geen misbruik van de zwakke plekken van een ander. Anderen doen dat wel om wat voor reden dan ook (en meestal niet omdat ze zelf nou zo geweldig in hun vel zitten). Dan kun je zeggen: iedereen moet lief en vriendelijk worden, wat nu eenmaal niet realistisch is. Of je kunt zeggen: dit is de wereld, ik accepteer 'm zoals die is en ik claim de plek die ik voor mezelf voor ogen heb.
Ik begrijp jouw weerstand als er gezegd wordt dat een kind maar weerbaarder moet zijn. Ik heb zelf nooit zoiets gehad van: ik heb zin om jou in elkaar te meppen, hetzij fysiek, hetzij emotioneel, om mijzelf te verdedigen. Zit niet in mijn aard, ik vind het niet leuk om zo met mensen om te gaan en ik blijf liever dichtbij mezelf. Ik vermoed dat dat ook voor jou opgaat. En dat is prima, niks mis mee. Uiteindelijk bleek mijn weerbaarheid in iets heel anders te zitten, nl dat ik het oordeel van een ander niet aanvecht (ze denken maar lekker wat ze willen) en dat ik leerde van mijzelf te houden en van daaruit de wereld positief ging benaderen (ik heb wel leuke dingen te bieden, ik ben wel een leuke vriendin enz).
Wat ik moeilijk voor jou vind is dat je het niet af kan sluiten. En dat zit er denk ik toch deels in doordat je liever zegt: het lag niet aan mij. Het stuk wat Roosvrouw schreef over macht (blz 3 geloof ik) is daarin een sleutel. Het is heel belangrijk om de wisselwerking te begrijpen die er tussen mensen is. Omdat het je de macht en de kracht geeft om te zeggen: dit overkomt mij nooit meer. Omdat je dat zelf kan bewerkstelligen. Ipv dat je afhankelijk bent van de (on)vriendelijkheid van anderen.
Wat in feite de meeste posters hier hebben gezegd tegen je is dat je zelf de macht terug kan pakken. Niet door te zeggen: het lag aan mij. Maar door te zeggen: dit is wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat het resultaat anders is. En dat is een heel fijn gevoel want dingen overkomen je dan niet langer, jij bepaalt voor een groot deel de regels. Empowerment. Dus juist de focus verleggen van het negatieve verleden, de verwondingen, de pijn, de eenzaamheid naar een positief nu wat jij zelf creeert.
Zolang als je dit niet doet blijf je afhankelijk van het oordeel van anderen over jou. Vroeger was dat een negatief oordeel, nu moet je maar hopen dat het een positief oordeel is. En dan kun je nog zo zeggen dat anderen je moeten accepteren zoals je bent maar waarom? De enige die jou moet accepteren zoals jij bent, ben jij. Wanneer je dat echt oprecht doet glijdt de mening van een ander van je af. En ben je vanzelf niet langer kwetsbaar want wie doet je wat? Je houdt van jezelf en je bent trouw aan jezelf.
Het gevoel wat ik kreeg toen ik je posts las was dat je verlangt naar erkenning, goedkeuring, bevestiging. Zolang als je dat zo ervaart ben je niet vrij van je verleden. En daaruit blijkt alleen al dat je inzicht dat het niet aan jou lag niet toereikend is om de wonden te laten helen. En dat is ook zo, het enige wat echt helend werkt is te voelen dat je een mooi mens bent niet omdat of dankzij of weet ik veel wat maar omdat je het nu eenmaal bent. Dat je een rijk en vervullend leven waard bent niet omdat of dankzij etc maar omdat dat nou eenmaal zo is.
Het leven is heel simpel wanneer je van jezelf houdt en jezelf alles wat goed voor je is gunt. Daar heb je geen toestemming voor nodig, dat hoef je alleen maar te doen. Dan wordt het vanzelf sterker naarmate je het meer gaat geloven .
Een dikke knuf.
,Net een groot gedeelte van het draadje doorgeworsteld, ik had het grappig genoeg tot nu toe niet bekeken juist omdat ik heel erg klaar ben met mijn "gepest worden" verleden. Ik vond het verdrietig om te zien hoe diep het voor jou nog steeds zit terwijl ik er vrede mee gevonden heb.
Ik denk dat die vrede er is omdat ik me nooit heb bezig gehouden met de schuldvraag. Ik vond niet dat ik er schuld aan had dat ik gepest werd, ik besefte wel dat het heel begrijpelijk was dat het zo liep. Ik was een schaapje dat rechtsom graasde. En ik verdomde het om linksom te gaan grazen met de rest, ik vond rechtsom veel leuker. Tja
.Mensen blijven mensen. Sommige mensen zijn zacht, mededogend, maken geen misbruik van de zwakke plekken van een ander. Anderen doen dat wel om wat voor reden dan ook (en meestal niet omdat ze zelf nou zo geweldig in hun vel zitten). Dan kun je zeggen: iedereen moet lief en vriendelijk worden, wat nu eenmaal niet realistisch is. Of je kunt zeggen: dit is de wereld, ik accepteer 'm zoals die is en ik claim de plek die ik voor mezelf voor ogen heb.
Ik begrijp jouw weerstand als er gezegd wordt dat een kind maar weerbaarder moet zijn. Ik heb zelf nooit zoiets gehad van: ik heb zin om jou in elkaar te meppen, hetzij fysiek, hetzij emotioneel, om mijzelf te verdedigen. Zit niet in mijn aard, ik vind het niet leuk om zo met mensen om te gaan en ik blijf liever dichtbij mezelf. Ik vermoed dat dat ook voor jou opgaat. En dat is prima, niks mis mee. Uiteindelijk bleek mijn weerbaarheid in iets heel anders te zitten, nl dat ik het oordeel van een ander niet aanvecht (ze denken maar lekker wat ze willen) en dat ik leerde van mijzelf te houden en van daaruit de wereld positief ging benaderen (ik heb wel leuke dingen te bieden, ik ben wel een leuke vriendin enz).
Wat ik moeilijk voor jou vind is dat je het niet af kan sluiten. En dat zit er denk ik toch deels in doordat je liever zegt: het lag niet aan mij. Het stuk wat Roosvrouw schreef over macht (blz 3 geloof ik) is daarin een sleutel. Het is heel belangrijk om de wisselwerking te begrijpen die er tussen mensen is. Omdat het je de macht en de kracht geeft om te zeggen: dit overkomt mij nooit meer. Omdat je dat zelf kan bewerkstelligen. Ipv dat je afhankelijk bent van de (on)vriendelijkheid van anderen.
Wat in feite de meeste posters hier hebben gezegd tegen je is dat je zelf de macht terug kan pakken. Niet door te zeggen: het lag aan mij. Maar door te zeggen: dit is wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat het resultaat anders is. En dat is een heel fijn gevoel want dingen overkomen je dan niet langer, jij bepaalt voor een groot deel de regels. Empowerment. Dus juist de focus verleggen van het negatieve verleden, de verwondingen, de pijn, de eenzaamheid naar een positief nu wat jij zelf creeert.
Zolang als je dit niet doet blijf je afhankelijk van het oordeel van anderen over jou. Vroeger was dat een negatief oordeel, nu moet je maar hopen dat het een positief oordeel is. En dan kun je nog zo zeggen dat anderen je moeten accepteren zoals je bent maar waarom? De enige die jou moet accepteren zoals jij bent, ben jij. Wanneer je dat echt oprecht doet glijdt de mening van een ander van je af. En ben je vanzelf niet langer kwetsbaar want wie doet je wat? Je houdt van jezelf en je bent trouw aan jezelf.
Het gevoel wat ik kreeg toen ik je posts las was dat je verlangt naar erkenning, goedkeuring, bevestiging. Zolang als je dat zo ervaart ben je niet vrij van je verleden. En daaruit blijkt alleen al dat je inzicht dat het niet aan jou lag niet toereikend is om de wonden te laten helen. En dat is ook zo, het enige wat echt helend werkt is te voelen dat je een mooi mens bent niet omdat of dankzij of weet ik veel wat maar omdat je het nu eenmaal bent. Dat je een rijk en vervullend leven waard bent niet omdat of dankzij etc maar omdat dat nou eenmaal zo is.
Het leven is heel simpel wanneer je van jezelf houdt en jezelf alles wat goed voor je is gunt. Daar heb je geen toestemming voor nodig, dat hoef je alleen maar te doen. Dan wordt het vanzelf sterker naarmate je het meer gaat geloven
.Een dikke knuf.
maandag 3 december 2007 om 05:03
Wat ik me nog bedacht was nav wat ik zei over dat mensen maar lekker moeten denken van me wat ze willen dat dit bitter kan klinken. Vroeger als ik het dacht zat er veel verdriet in. Tegenwoordig zie ik er de humor van in. Het is heerlijk om je tong tegen de wereld uit te steken, kont tegen de krib te gooien en ontzettend jezelf te zijn. En te merken dat er veel mensen zijn die dat uitstekend kunnen waarderen. En de rest zijn gewoon zeikerds! 
zondag 16 december 2007 om 20:01
Ik heb deze topic vorige week ontdekt. Ik twijfelde eerst of ik hier op zou reageren, maar heb besloten om dat wel te doen.
Ook ik ben erg gepest, bij mij was het in de brugklas. Toen ben ik letterlijk de klas uitgepest. Het duurde het volledige schooljaar, pas na dat schooljaar kon ik naar een andere klas worden overgeplaatst. Het pesten ging veel te ver. Tot bijna rituele mishandeling (voor of na gym, wat we 3x in de week hadden), ik werd met de dood bedreigd. Van de 30 man in de klas, waren het een stuk of 20 van wie ik het moest verduren. Ik voelde me nooit veilig, na school werd ik vaak opgewacht, in het weekend werd ik nog telefonisch lastiggevallen en zag ik ze nog wel eens rond het huis scharrelen. Mijn ouders werden ingelicht door een decaan, dat ik gepest werd. Aangezien ik bedreigd werd kon ik zelf niks zeggen. Ze gingen vaak met de directeur praten maar het had toen weinig zin.
Het is nu 25 jaar geleden maar ik heb er nog veel last van. Negatief zelfbeeld, weinig vertrouwen in mensen, angststoornis. Onlangs ben ik iemand, 1 van de 'daders' tegengekomen op straat. Daardoor heb ik gemerkt dat ik altijd op de verkeerde manier ben omgegaan met het pesten. Ik was er zo min mogelijk mee bezig, dan deed het ook niet zoveel pijn/verdriet. Nu merk ik dat ik voor het eerst echt voel wat het met me doet, en daar ben ik nu hard mee aan het werk door middel van therapie. Voor het eerst voel ik het verdriet echt, ik voel zelfs boosheid, wat ik NOOIT gevoeld heb (of ik wilde daar niet aan). Ik voel nu, dat ik er nu 'goed' doorheen moet om het meer een plek te kunnen geven. En het is soms niet makkelijk maar als het er beter van kan worden, dan ga ik ervoor.
Nu heb ik een vraag. Morgen heb ik therapie en dat is op een manier waarvan ik nog niet exact weet wat er zal gebeuren. Er is me verteld dat het echt heftig zal zijn, we gaan proberen echt bij mijn gevoel uit te komen, het verdriet maar zeker ook de boosheid te voelen. Degene met wie ik een gesprek heb zal flink doorvragen (dat zou heel diep gaan, zei hij), en het ligt in de bedoeling dat ik met een kussen moet gaan slaan, om eens letterlijk te kunnen voelen om eens wat terug te kunnen doen. Dat lijkt me ontzettend heftig en moeilijk en eng. Diegene die dit begeleidt vertrouw ik echt voor 100% en dat het goed voor me is, dat geloof ik ook zeker.
Heeft iemand van jullie toevallig ervaring met zo'n soort oefening? Graag hoor ik van jullie als dat zo is. Alvast bedankt.
Ingrid
Ook ik ben erg gepest, bij mij was het in de brugklas. Toen ben ik letterlijk de klas uitgepest. Het duurde het volledige schooljaar, pas na dat schooljaar kon ik naar een andere klas worden overgeplaatst. Het pesten ging veel te ver. Tot bijna rituele mishandeling (voor of na gym, wat we 3x in de week hadden), ik werd met de dood bedreigd. Van de 30 man in de klas, waren het een stuk of 20 van wie ik het moest verduren. Ik voelde me nooit veilig, na school werd ik vaak opgewacht, in het weekend werd ik nog telefonisch lastiggevallen en zag ik ze nog wel eens rond het huis scharrelen. Mijn ouders werden ingelicht door een decaan, dat ik gepest werd. Aangezien ik bedreigd werd kon ik zelf niks zeggen. Ze gingen vaak met de directeur praten maar het had toen weinig zin.
Het is nu 25 jaar geleden maar ik heb er nog veel last van. Negatief zelfbeeld, weinig vertrouwen in mensen, angststoornis. Onlangs ben ik iemand, 1 van de 'daders' tegengekomen op straat. Daardoor heb ik gemerkt dat ik altijd op de verkeerde manier ben omgegaan met het pesten. Ik was er zo min mogelijk mee bezig, dan deed het ook niet zoveel pijn/verdriet. Nu merk ik dat ik voor het eerst echt voel wat het met me doet, en daar ben ik nu hard mee aan het werk door middel van therapie. Voor het eerst voel ik het verdriet echt, ik voel zelfs boosheid, wat ik NOOIT gevoeld heb (of ik wilde daar niet aan). Ik voel nu, dat ik er nu 'goed' doorheen moet om het meer een plek te kunnen geven. En het is soms niet makkelijk maar als het er beter van kan worden, dan ga ik ervoor.
Nu heb ik een vraag. Morgen heb ik therapie en dat is op een manier waarvan ik nog niet exact weet wat er zal gebeuren. Er is me verteld dat het echt heftig zal zijn, we gaan proberen echt bij mijn gevoel uit te komen, het verdriet maar zeker ook de boosheid te voelen. Degene met wie ik een gesprek heb zal flink doorvragen (dat zou heel diep gaan, zei hij), en het ligt in de bedoeling dat ik met een kussen moet gaan slaan, om eens letterlijk te kunnen voelen om eens wat terug te kunnen doen. Dat lijkt me ontzettend heftig en moeilijk en eng. Diegene die dit begeleidt vertrouw ik echt voor 100% en dat het goed voor me is, dat geloof ik ook zeker.
Heeft iemand van jullie toevallig ervaring met zo'n soort oefening? Graag hoor ik van jullie als dat zo is. Alvast bedankt.
Ingrid
donderdag 20 december 2007 om 20:06
Oh ik ben juist vrij laat volwassen geworden; was misschien ook de reden waarom ik werd gepest. Hoewel ik nu ik volwassen ben wel merk dat ik een stuk minder naief ben dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten. Maar misschien komt dat ook omdat ik sneller weet (of denk) dat mensen iets niet goed bedoelen.
