Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
vrijdag 16 november 2007 om 23:02
Ja dat vind ik eigenlijk wel. Mensen moeten iemand accepteren hoe ie is. En als mensen dat niet kunnen heb je er dus niks aan. En als je wil veranderen of vind dat je moet veranderen moet je dat voor jezelf doen en niet voor een ander.
Maar dan speelt pesten toch nog steeds een rol in je leven, want jij bent niet jezelf omdat mensen je anders niet accepteren?
Maar dan speelt pesten toch nog steeds een rol in je leven, want jij bent niet jezelf omdat mensen je anders niet accepteren?
vrijdag 16 november 2007 om 23:16
Natuurlijk speelt het nog een rol in mijn leven, maar het heeft geen invloed meer op mijn gemoedstoestand. Ik ben ook niet wezenlijk veranderd, alleen mijn gedrag ten opzichte van groepen en vreemden is veranderd. Bij mijn vrienden en mijn man kan ik nog steeds raar doen, en dat is heerlijk! Maar omdat ik ook weet hoe ik me 'hoor' te gedragen in situaties die vragen om normaal gedrag, voel ik me niet meer vreemd. En dat heeft mijn leven een stuk makkelijker gemaakt. En een stuk leuker.
Ik vind het een illusie om te denken dat mensen je maar moeten accepteren zoals je bent. Dat doen mensen, vooral onbekenden, nu eenmaal niet. Jij zelf zult waarschijnlijk ook mensen veroordelen die zich anders gedragen dan jij normaal vindt, zo zijn mensen nu eenmaal (en nu niet zeggen dat dat niet zo is, want ik kan best mensen noemen met visies die jij niet zou accepteren). En zodra je dat beseft, besef je ook dat je aanpassen aan de omgeving niet eens zo slecht is. Waarom zou je het jezelf expres zo moeilijk maken?
Ik vind het een illusie om te denken dat mensen je maar moeten accepteren zoals je bent. Dat doen mensen, vooral onbekenden, nu eenmaal niet. Jij zelf zult waarschijnlijk ook mensen veroordelen die zich anders gedragen dan jij normaal vindt, zo zijn mensen nu eenmaal (en nu niet zeggen dat dat niet zo is, want ik kan best mensen noemen met visies die jij niet zou accepteren). En zodra je dat beseft, besef je ook dat je aanpassen aan de omgeving niet eens zo slecht is. Waarom zou je het jezelf expres zo moeilijk maken?
vrijdag 16 november 2007 om 23:28
Nee, ik heb er geen last maar van, maar dat wil toch niet zeggen dat ik die ervaringen niet meeneem in mijn leven nu? Ik heb ook geen last meer van die keren dat ik in het ziekenhuis lag voor mijn ooroperaties, maar ook die ervaringen heb ik meegenomen. Hee, ik heb zelfs geen last meer van mijn studie sinds mijn afstuderen, maar ik mag toch hopen dat er iets is blijven hangen.
zaterdag 17 november 2007 om 02:26
Ik denk dat dat gedrag niet zo heel veel te maken heeft met 'hoe je bent'. Ik ben bijvoorbeeld gewend heel direct te zijn. Nu woon ik in Zuid-Europa en ben ik wat minder direct, want direct zijn valt hier niet zo goed. Ik heb niet het idee dat ik nu opeens mijn karakter, mijn innerlijk aan moet passen. Dat je je in verschillende groepen anders gedraagt, wil toch niet zeggen dat je dan niet jezelf kan zijn?
In mijn colleges ben ik correct en formeel, en met mijn vriendje ben ik dat niet. Wat is dan 'de echte ik'? Wanneer kan ik 'mezelf zijn'?
In mijn ogen zijn 't allemaal kanten van mijzelf!
In mijn colleges ben ik correct en formeel, en met mijn vriendje ben ik dat niet. Wat is dan 'de echte ik'? Wanneer kan ik 'mezelf zijn'?
In mijn ogen zijn 't allemaal kanten van mijzelf!
zaterdag 17 november 2007 om 03:48
Ben ik wel met je eens Margaretha.
Met 'wie je bent' heb je nog een heel scala aan mogelijkheden hoe je je persoonlijkheid wilt uiten en waar je je, in uiteenlopende situaties, het beste bij voelt.
Een beetje conformeren hoort daar nu eenmaal bij en daarmee hoef je jezelf echt niet direct te verloochenen.
Het is m.i. gewoon een kwestie van aanvoelen en een beetje zoeken naar welke kanten of expressies van jezelf je wel of niet wilt benadrukken, al naar gelang de situatie. En daarin kun je best jezelf blijven.
Het blijft echter een voldongen feit dat je niet kunt verlangen/eisen dat andere mensen veranderen. Je kunt ze hooguit op iets wijzen, je eigen grenzen bewaken of zelfs een contact verbreken, als je vindt dat je niet op een prettige en/of respectvolle manier bejegend wordt.
Maar dan zit de verandering dus uiteindelijk tòch in jezelf en in je manier van gedragen!
Ook ik ben ik werksituaties wat meer ingetogen en formeler, privé ben ik veel expressiever. Voor een zakelijke contact die me wil besodemieteren kan ik een genadeloze bitch zijn, terwijl ik diezelfde dag misschien zo verlegen kan zijn dat ik een rood hoofd krijgt als die superaantrekkelijke man in het café naar me lacht.
En soms ben ik een drammer die haar zin wil hebben en soms denk ik 'ach, laat maar'. En soms heb ik het hoogste woord in een gezelschap en soms klap ik dicht. En soms ben ik de 'wijze' die een vriendin raad geeft en op een andere dag bel ik haar, omdat ik het even niet meer weet....
Allemaal Reina, allemaal 'ik'.
Het is een kwestie van manouvreren in het leven en ik begrijp best, dat je met ingrijpende pestervaringen uit je jeugd, beschadigd bent in het vertrouwen en de omgang met anderen.
Maar hoe je het ook wendt of keert, alleen jijzelf kunt iets veranderen. Met een verongelijkte houding, dat anderen je niet accepteren wie je bent, blijf je in feite slachtoffer van het verleden.
Wat ik mij afvraag Elske, in hoeverre heb jij jezèlf eigenlijk geaccepteerd? En dan bedoel ik met name jouw 'minder flatteuze' kanten: dingen als onzekerheid, verlegenheid, wantrouwen, boosheid, wrok, angst etc.
En in hoeverre 'mag' jij er zijn? In hoeverre kun jij 'spelen' met alle facetten van je persoonlijkheid? Mag jij boos zijn en dat uiten? Mag jij onredelijk zijn, drammen? Mag jij je conformeren van jezelf als de situatie daarom vraagt? Of heb jij een soort 'plaatje' van jezelf in je hoofd, waar je aan wilt (moet?) voldoen en die anderen moeten accepteren?
Waarom ik dit vraag is, omdat ik in al jouw postings zoveel wrok bespeur en dat je de 'oplossing' van jouw problemen steeds maar buiten jezelf zoekt.
Je wilt verklaringen voor het gedrag van anderen, je zoekt medestanders voor jouw mening en je verwerpt stelselmatig alle suggesties die je erop wijzen dat de verandering uit jouzelf moet komen.
De eisen die je stelt aan anderen (en het leven) vind ik niet reëel en realistisch en als je daaraan vast wilt houden, zul je bedrogen uitkomen.
Ik -en anderen- hebben het je al eerder geschreven: life ain't fair!
Misschien moet je dàt eens gaan accepteren..............
Met 'wie je bent' heb je nog een heel scala aan mogelijkheden hoe je je persoonlijkheid wilt uiten en waar je je, in uiteenlopende situaties, het beste bij voelt.
Een beetje conformeren hoort daar nu eenmaal bij en daarmee hoef je jezelf echt niet direct te verloochenen.
Het is m.i. gewoon een kwestie van aanvoelen en een beetje zoeken naar welke kanten of expressies van jezelf je wel of niet wilt benadrukken, al naar gelang de situatie. En daarin kun je best jezelf blijven.
Het blijft echter een voldongen feit dat je niet kunt verlangen/eisen dat andere mensen veranderen. Je kunt ze hooguit op iets wijzen, je eigen grenzen bewaken of zelfs een contact verbreken, als je vindt dat je niet op een prettige en/of respectvolle manier bejegend wordt.
Maar dan zit de verandering dus uiteindelijk tòch in jezelf en in je manier van gedragen!
Ook ik ben ik werksituaties wat meer ingetogen en formeler, privé ben ik veel expressiever. Voor een zakelijke contact die me wil besodemieteren kan ik een genadeloze bitch zijn, terwijl ik diezelfde dag misschien zo verlegen kan zijn dat ik een rood hoofd krijgt als die superaantrekkelijke man in het café naar me lacht.
En soms ben ik een drammer die haar zin wil hebben en soms denk ik 'ach, laat maar'. En soms heb ik het hoogste woord in een gezelschap en soms klap ik dicht. En soms ben ik de 'wijze' die een vriendin raad geeft en op een andere dag bel ik haar, omdat ik het even niet meer weet....
Allemaal Reina, allemaal 'ik'.
Het is een kwestie van manouvreren in het leven en ik begrijp best, dat je met ingrijpende pestervaringen uit je jeugd, beschadigd bent in het vertrouwen en de omgang met anderen.
Maar hoe je het ook wendt of keert, alleen jijzelf kunt iets veranderen. Met een verongelijkte houding, dat anderen je niet accepteren wie je bent, blijf je in feite slachtoffer van het verleden.
Wat ik mij afvraag Elske, in hoeverre heb jij jezèlf eigenlijk geaccepteerd? En dan bedoel ik met name jouw 'minder flatteuze' kanten: dingen als onzekerheid, verlegenheid, wantrouwen, boosheid, wrok, angst etc.
En in hoeverre 'mag' jij er zijn? In hoeverre kun jij 'spelen' met alle facetten van je persoonlijkheid? Mag jij boos zijn en dat uiten? Mag jij onredelijk zijn, drammen? Mag jij je conformeren van jezelf als de situatie daarom vraagt? Of heb jij een soort 'plaatje' van jezelf in je hoofd, waar je aan wilt (moet?) voldoen en die anderen moeten accepteren?
Waarom ik dit vraag is, omdat ik in al jouw postings zoveel wrok bespeur en dat je de 'oplossing' van jouw problemen steeds maar buiten jezelf zoekt.
Je wilt verklaringen voor het gedrag van anderen, je zoekt medestanders voor jouw mening en je verwerpt stelselmatig alle suggesties die je erop wijzen dat de verandering uit jouzelf moet komen.
De eisen die je stelt aan anderen (en het leven) vind ik niet reëel en realistisch en als je daaraan vast wilt houden, zul je bedrogen uitkomen.
Ik -en anderen- hebben het je al eerder geschreven: life ain't fair!
Misschien moet je dàt eens gaan accepteren..............
zaterdag 17 november 2007 om 11:57
Misschien is dit nog wel het beste bericht van heel deze topic. Hier staat meteen het antwoord in over jezelf accepteren e.d.:
[...]
Elske, ik ben bang dat het aan de mens eigen is het slachtoffer de 'schuld/verantwoordelijkheid' te geven. In deze discussie zie ik dat ook steeds weer terugkomen.
Ooit van het begrip 'blaming the victim' gehoord? In de jaren 70/80 is deze term veel gebruik mbt vrouwen die in hun relatie mishandeld werden en kreeg deze groep zelfs een persoonlijkheidsstoornis opgeplakt (passief-agressief bv) omdat zij het vast uit zouden lokken. Gelukkig zijn die tijden ver achter ons (dankzij t tuinbroekenfeminisme) maar het mechanisme bestaat nog steeds.
Mensen vinden het moeilijk te accepteren dat dingen -bv pesten- wellicht ook zomaar zonder een reden kunnen gebeuren (dan zouden zij ook slachtoffer kunnen worden), dus iedereen wil de illusie van controle vasthouden. Is de mens eigen en dat is niet eens zo verkeerd, want zonder die illusie (of positieve bias) is iedereen depressief.
Ik ken genoeg mensen die ook gepest zijn, die hun leven weer hebben opgepakt maar die er sociaal gezien last van blijven houden. Altijd. Jij lijkt voor mij een van de weinigen die daar eerlijk over is. Veel willen het niet toegeven, weigeren deze kwetsbaarheid te laten zien. Ieder zijn recht. Maar pesten heeft een enorme invloed op je vertrouwen in anderen, er zijn maar weinig mensen die er niets aan over houden.
Dat is niet slap maar jammer genoeg de realiteit.
zaterdag 17 november 2007 om 13:19
Reina, jij verwoordt een hoop op een duidelijke manier en in mijn beleving 'de waarheid als een koe'.
Een tijd heb ik zitten dubben. Wat is het toch waardoor ik lichte irritatie begin te voelen als ik deze discussie lees? De tekst an sich is het niet, geen van alle hier geposte visies en meningen is mij vreemd en geen van allen is er een waar ik an sich -nog langer. Zeg een jaartje of 10 geleden had ik pissig geworden over dingen als 'rol bij jezelf zoeken', aanpassingsvermogen etc.- over struikel. Waarom begin ik nu dan wel toch ergens over te struikelen? Mijn conclusie ligt bij de uitstraling die dit topic voor mij heeft gekregen.
Elske, jij hebt jouw mening en dat mag. Ik vind het alleen lastig 'discussieren' en een discussie prettig meelezen als dat voor mijn gevoel vol is van een woede en boosheid. Woede en boosheid over het gebeurde mag, maar voor mijn gevoel wordt veel van die woede en boosheid ook geventileerd richting iedereen die een mening heeft die niet 100% overeenkomt met de jouwe. En dat vind ik heel onplezant bomen over onderwerpen. Niemand in dit topic bedoelt het verkeerd, maar ik begin het gevoel te krijgen dat het van sommige mensen wel gedacht wordt en ze daarop bejegend worden.
Ik kan nog genoeg bomen over dit onderwerp, mensen en menselijk gedrag vind ik barstende intrigerend.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Maar weet je? Dan kom ik uiteindelijk uit op jezelf conformeren al naar gelang de situatie en mensen daarin. Ik kan willen vast blijven houden aan het bomen, maar dan zal ik mijn gevoel en interpretatie van verwijtende ondertoon er bij moeten nemen. Daar heb ik helemaal geen zin in, dus dan is het stukken handiger om gewoon lekker te conformeren aan de situatie. Gooi ik lekker de handdoek in de ring, dan maar geen geboom maar ook niet dat gevoel en die interpretatie. Er komen nog genoeg momenten om te bomen. Zeker op het vivaforum. 
Een tijd heb ik zitten dubben. Wat is het toch waardoor ik lichte irritatie begin te voelen als ik deze discussie lees? De tekst an sich is het niet, geen van alle hier geposte visies en meningen is mij vreemd en geen van allen is er een waar ik an sich -nog langer. Zeg een jaartje of 10 geleden had ik pissig geworden over dingen als 'rol bij jezelf zoeken', aanpassingsvermogen etc.- over struikel. Waarom begin ik nu dan wel toch ergens over te struikelen? Mijn conclusie ligt bij de uitstraling die dit topic voor mij heeft gekregen.
Elske, jij hebt jouw mening en dat mag. Ik vind het alleen lastig 'discussieren' en een discussie prettig meelezen als dat voor mijn gevoel vol is van een woede en boosheid. Woede en boosheid over het gebeurde mag, maar voor mijn gevoel wordt veel van die woede en boosheid ook geventileerd richting iedereen die een mening heeft die niet 100% overeenkomt met de jouwe. En dat vind ik heel onplezant bomen over onderwerpen. Niemand in dit topic bedoelt het verkeerd, maar ik begin het gevoel te krijgen dat het van sommige mensen wel gedacht wordt en ze daarop bejegend worden.
Ik kan nog genoeg bomen over dit onderwerp, mensen en menselijk gedrag vind ik barstende intrigerend.
Maar weet je? Dan kom ik uiteindelijk uit op jezelf conformeren al naar gelang de situatie en mensen daarin. Ik kan willen vast blijven houden aan het bomen, maar dan zal ik mijn gevoel en interpretatie van verwijtende ondertoon er bij moeten nemen. Daar heb ik helemaal geen zin in, dus dan is het stukken handiger om gewoon lekker te conformeren aan de situatie. Gooi ik lekker de handdoek in de ring, dan maar geen geboom maar ook niet dat gevoel en die interpretatie. Er komen nog genoeg momenten om te bomen. Zeker op het vivaforum.
vandaag ga ik van alles kunnen
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
zaterdag 17 november 2007 om 17:49
Wat wil je nou Elske? Wil je horen dat je niet de enige bent die nog loopt te miepen over dat pesten? Wil je horen dat wij er allemaal nog dagelijks om huilen, ons in alle situaties ongemakkelijk voelen en dat we jaren na dato nog steeds geen vriendschappen kunnen sluiten? Wil je horen dat wij deze dingen allemaal beleven, maar het ontkennen om onze 'kwestbaarheid' niet te laten zien?
Ik kan niet voor anderen spreken, maar sorry Elske, ik voel me niet nog steeds minderwaardig omdat ik ooit gepest ben. Ik zeg sorry, omdat ik het idee heb dat jij je eigen onvermogen om je eroverheen te zetten aan het projecteren bent op anderen. Door te besluiten dat wij er ook niet overheen zijn, maar 'het ontkennen om niet kwestbaar te zijn', maak je het voor jezelf dragelijker dat jij er nog steeds last van hebt.
Waarom heb je dat nodig? Vind je jezelf slap? Heb je een hekel aan hoe je bent, maar wil je niet veranderen omdat je principieel weigert je aan te passen aan de 'misdaden' van anderen?
Ik kan niet voor anderen spreken, maar sorry Elske, ik voel me niet nog steeds minderwaardig omdat ik ooit gepest ben. Ik zeg sorry, omdat ik het idee heb dat jij je eigen onvermogen om je eroverheen te zetten aan het projecteren bent op anderen. Door te besluiten dat wij er ook niet overheen zijn, maar 'het ontkennen om niet kwestbaar te zijn', maak je het voor jezelf dragelijker dat jij er nog steeds last van hebt.
Waarom heb je dat nodig? Vind je jezelf slap? Heb je een hekel aan hoe je bent, maar wil je niet veranderen omdat je principieel weigert je aan te passen aan de 'misdaden' van anderen?
zaterdag 17 november 2007 om 18:04
Jahoe, feestje! Komt dus mooi uit dat ik alvast een voorraadje aan sint-snaaierij heb laten inslaan. *gooit strooigoed en chocoladeletter in de groep* Bedien jullie zelf, dames!
ODZ, kerstlichtjes! Dat is nu een van de weinige voordelen van dit getijde, alle lichtjes en mooie versieringen.
Heeft er iemand nog slingers of moet ik mijn guirlande alvast even uit de berging gaan vissen? Een feestje met lichtjes kan immers niet zonder slingers.
ODZ, kerstlichtjes!
Dat is nu een van de weinige voordelen van dit getijde, alle lichtjes en mooie versieringen. Heeft er iemand nog slingers of moet ik mijn guirlande alvast even uit de berging gaan vissen? Een feestje met lichtjes kan immers niet zonder slingers.
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 17 november 2007 om 18:06
Ik denk dat het aan je karakter ligt hoe je ermee omgaat. Ik ken iemand met een zware vorm van kanker, en dan zit ik te miepen over de kou buiten of over een pijnlijke nek. (ok, over een depressie vind ik wel dat ik even mag klagen). Diegene is dus stukken positiever dan ik, en de een huilt wekenlang om zijn dooie cavia, terwijl de ander de helft van zijn familie verliest in een auto-ongeluk en er de schouders onderzet en doorgaat met leven. In dit geval zou ik zeggen: het is de negativiteit gewoon niet waard. Pesten is erg, maar het is het verleden. Het heden en de toekomst zijn stukken waardevoller.
If you\'re going through hell, keep going
zaterdag 17 november 2007 om 18:08
zaterdag 17 november 2007 om 18:25
Elske, we bouwen een feestje. Gewoon een beetje onderling sociaal doen, veelal met weinig inhoud in de gesprekken.
Echt waar, als jij denkt dat ik je belachelijk wil maken dan vind ik dat vervelend voor JOU. Je kunt je ook afvragen of dat jouw interpretatie is of een féit. Bij dat laatste zit je immers in een hele andere situatie dan bij de eerste. Ik kan je brommen; ik heb de beste bedoelingen voor iedereen op dit topic.
Ja, ik vind het ergens etsjes frustrerend dat jij die niet inziet. Ja, ik vind het ietwat frustrerend dat je in mijn interpretatie zo vol boosheid reageert op mensen. Ja, ik vind het ietwat frustrerend om het gevoel te hebben gehad de afgelopen dagen dat je totaal voorbij gaat aan alles wat ik vertel over mijn ervaringen m.b.t. pesten simpel en alleen omdat het niet in jouw visie past van hoe dit te ervaren. Ja, ik heb met een lichte frustratie mezelf zelfs even afgevraagd of je mijn postings wellicht stelselmatig negeert afgezien van een enkele keer waarbij je 1 regel er uit pikt en die totaal omdraait. Maar weet je? Dat is MIJN interpretatie en MIJN gevoel. MIJN beleving maakt iets niet tot een feit.
Feit is wél dat bij mij het irritatie-niveau langzaam maar zeker wat begon op te lopen terwijl ik het heel erg plezant vond (en nog vind) om met mensen openlijk over dit onderwerp eens lekker te bomen. Feit is wél dat ik wat kan doen aan míjn beleving in dit alles. Ik heb geen zin in dat stijgende gevoel van onbehagen en zie daar; ik conformeer me. Het is kennelijk in dit topic not ment to be voor mij, nou ok dan niet. Dan stel ik mijn verwachtingen en hoop bij en ga ik voor niets meer of minder dan een handdoek-feestje.
Je mag best weten dat ik net zelfs even heb gespeeld met het openen van een 2e topic, vanwege dat lekkere bomen. Waarom ik dat niet doe? Heel simpel, ik conformeer me. Ik kan me zo maar eens indenken dat jij dat als belediging of kwetsend zou opvatten en zo veel is het me niet waard.
*gooit nog een pepernoot naar binnen en negeert de weegschaal*
Echt waar, als jij denkt dat ik je belachelijk wil maken dan vind ik dat vervelend voor JOU. Je kunt je ook afvragen of dat jouw interpretatie is of een féit. Bij dat laatste zit je immers in een hele andere situatie dan bij de eerste. Ik kan je brommen; ik heb de beste bedoelingen voor iedereen op dit topic.
Ja, ik vind het ergens etsjes frustrerend dat jij die niet inziet. Ja, ik vind het ietwat frustrerend dat je in mijn interpretatie zo vol boosheid reageert op mensen. Ja, ik vind het ietwat frustrerend om het gevoel te hebben gehad de afgelopen dagen dat je totaal voorbij gaat aan alles wat ik vertel over mijn ervaringen m.b.t. pesten simpel en alleen omdat het niet in jouw visie past van hoe dit te ervaren. Ja, ik heb met een lichte frustratie mezelf zelfs even afgevraagd of je mijn postings wellicht stelselmatig negeert afgezien van een enkele keer waarbij je 1 regel er uit pikt en die totaal omdraait. Maar weet je? Dat is MIJN interpretatie en MIJN gevoel. MIJN beleving maakt iets niet tot een feit.
Feit is wél dat bij mij het irritatie-niveau langzaam maar zeker wat begon op te lopen terwijl ik het heel erg plezant vond (en nog vind) om met mensen openlijk over dit onderwerp eens lekker te bomen. Feit is wél dat ik wat kan doen aan míjn beleving in dit alles. Ik heb geen zin in dat stijgende gevoel van onbehagen en zie daar; ik conformeer me. Het is kennelijk in dit topic not ment to be voor mij, nou ok dan niet. Dan stel ik mijn verwachtingen en hoop bij en ga ik voor niets meer of minder dan een handdoek-feestje.
Je mag best weten dat ik net zelfs even heb gespeeld met het openen van een 2e topic, vanwege dat lekkere bomen. Waarom ik dat niet doe? Heel simpel, ik conformeer me. Ik kan me zo maar eens indenken dat jij dat als belediging of kwetsend zou opvatten en zo veel is het me niet waard.
*gooit nog een pepernoot naar binnen en negeert de weegschaal*
vandaag ga ik van alles kunnen
