pesten

ambrosia9 schreef op 12 november 2007 @ 16:21:

Ik merk nu ook dat ik zoveel haat heb, geen hekel maar echt haat, daar schrik ik toch wel van.

Maar dat ze je hebben gepest met het overlijden van je broertje is wel heel erg afschuwelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat je ze nog haat, ik denk dat ik dan ook nog sla-neigingen zou hebben. Wat voor kinderen waren het?

Toch, om een heel klein beetje naar de andere kant te kijken: die pesters spelen ergens dus nog een rol in je leven, omdat je gevoelens nog steeds hoog zitten. Haat is een hele nare emotie, die veel energie vergt. Zijn die zielige pesters die energie nu nog waard?

Ambrosia, je weet zelf vast ook al wel dat het erkennen van die haat een grote stap is. Het zit in je, ok shit happens. Laat het er eerst gewoon maar eens in volle grote en volle haat zijn. Haat eerst maar eens voor je daar aan gaat werken. Je herkent en erkent het nu. Dat geeft je al de eerste macht. Jij kunt dat straks gaan vormen. Je weet dat er bij de pester een hoop mis geweest moet zijn. Dat kan een krachtige bron zijn om te werken naar een punt waar je voorbij de haat kunt.



Daar komt dat vergeven ook vandaan. Vergeten hoeft niet. Vergeven om de 'dader' ook niet. Vergeven om jezelf is wel heel prettig omdat je dan pas echt voorbij de haat en de pijn kunt. Klinkt makkelijker dan het is hoor. Ik ben wel zo ver dat ik die bewuste personen onder ogen kan komen zonder dat soort emoties of wat dan ook. Met sommigen van hen heb ik bijna ronduit medelijden, ware het niet dat ik daar niet aan doe (vind medelijden erg neerbuigend, zeg maar). Daar is zeker niet altijd alles mee opgelost, maar het lucht wel op kan ik je beloven. Hack, ik ben er ook nog niet want ik ben volop in gevecht met het zelfbeeld dat ik mezelf hierdoor ingeprent heb. Wel besef ik me dondersgoed dat ík dat beeld heb ingeprent en dat niemand anders dan ík die ook weer kan veranderen.

Het stomme is dat ik er voor studeer om het te begrijpen en dat ik koste wat kost begrip op probeer te brengen voor de pesters. Maar de jongens die me gepest hebben waren gewone jongens niks bijzonders, geen achterstandsbuurt niks van dat. En het erge is wat ik ze gewoon niet kan vergeven is dat ik echt geloofde wat ze me vertelden, ik geloofde ook dat het mijn schuld was dat mijn broertje dood was en ik voelde me vies, en zo achterlijk. Tot op het punt dat ik mezelf haatte op elke mogelijke manier, over alles wat ik deed dacht ik, ik kan het niet, ik ben t stom, ik ben te lelijk enz. En toen mn ouders gingen scheiden was dat natuurlijk ook mijn schuld.

Och arme... Ik wou dat ik mijn armen om je heen kon slaan. Maar meid, ik denk dat je dit niet oplost door het wetenschappelijk te bestuderen. Je kunt gevoelens niet te lijf gaan met de ratio. Als ik moet gokken, denk ik dat je nu wel weet dat al die dingen niet jouw schuld waren, maar je je nog steeds voelt alsof het wel zo is. Klopt dat?



Het is niet jouw schuld, dat je werd gepest. Maar de gevoelens en het verdriet dat je hebt, zitten je nog behoorlijk in de weg of niet? Als je hier met iemand over zou praten, een therapeut bijvoorbeeld, zou dat niet betekenen dat jij schuld hebt aan wat er vroeger is gebeurd. Het zou juist betekenen dat je probeert weer een heel mens te worden, zonder haatgevoelens. Praat je er wel eens met iemand over?

Soms zijn die dingen niet zo duidelijk zichtbaar ook. Een van mijn pesters bijv. leek alles te hebben. Tot ik in ene een lampje zag branden; verdomd joh, ze blijkt doods en doodsonzeker te zijn. Nu terugkijkend op onze jeugd zie ik in ene overal tekenen dat ze toen ook al zo onzeker was. Sure, ze had een grote bek en leek de popi-jopi, maar inmiddels besef ik me dat dit puur toneel was.



Ik denk dat jij wellicht te veel in het verstandelijke zit en jezelf te veel probeert te dwingen. Je móet begrijp op brengen voor de pesters. Waarom? Wat is er erg aan als het gewoon ettertjes waren die zich verveelde? Het verandert de historie niet meer.



Jij weet verstandelijk al wel hoe het werkt/zou moeten werken, maar jouw gevoel heeft nog te veel andere gevoelens hierbij. Die is er nog niet aan toe. Erg herkenbaar overigens, want ik doe/deed precies hetzelfde in mijn proces om aan het 'ik zijt het niet waard' te werken. En weet je; dat is als aan een dood paard trekken, het werkt voor geen jota.



Daarom zei ik al; haat maar eens gewoon. Voel het, voel wat er ook maar in je opkomt. Het moet er vroeg of laat uit en pas daarna kun je ook met je hart gaan werken aan datgene dat jouw brein al wel weet.



Wat ik 'graag' (alsin het werkt als een tierelier, maar niet graag want oh wat confronterend) doe is het volgende; teruggaan naar dat meisje van toen. Haar in te beelden, wat had ze aan, hoe zag ze er uit. Haar vertellen dat ze wél waardig is, dat ze wél goed is en sterker nog; het was een verdraaid leuk meisje (ok, wat handjes vol ). Daar raak ik mijn gevoel wel mee, waar me dat met 'het me gewoon vertellen' niet lukt. Langzaam maar zeker laat ik dat kleine meisje steeds wat ouder worden en kom ik op een dag op de punt dat ik tegen de RV van hier en nu met mijn hart kan zeggen; je bent het dubbel en dwars waard. Dat ben ik vanzelf al begonnen te doen. Volgens de psych 'hoort' daar nog een tweede tree bij; meisje-RV die volwassen-RV daarna hetzelfde terug vertelt en het binnen laten komen. Zo ver ben ik alleen nog niet.



Wie weet heb jij er wat aan als je teruggaat naar kinder-Ambrosia en met haar een gesprek hebt over pesten? Dat zij zichzelf bij jou mag uiten, waarna je haar vertelt en geeft waarvan je weet dat ze het toen nodig had.



Jij weet verstandelijk immers wel dat jij geen schuld had aan de scheiding, noch aan de dood van jouw broertje. Alleen dat gevoel hobbelt er hopeloos achteraan, daar is te vaak ingeprent 'ik ben schuldig'. Wordt het misschien niet ook tijd om jezélf te vergeven? Vergeven dat je jezelf zo op de kop hebt gezeten met de overtuiging dat alles jouw schuld was terwijl je een toekijkend kotertje was toen je broertje overleed en jouw ouders gingen scheiden. Geef jezelf de steun en troost nu alsnog die je toen zo goed kon gebruiken.



Ik weet het, makkelijk geluld en moeilijk gedaan. Als ik een makkelijker succesrecept heb, dan hoor je het wel.

(f) voor jullie



Voor het grootste gedeelte van de tijd heb ik dit heel diep weggestopt, zelfs als ik er mee bezig ben voor mn studie. Nu ik me weer terug denk aan hoe het toen was en hoe ik me toen voelde stort ik weer helemaal in. Het waren maar jongetjes die niet beter wisten, het zal ook allemaal wel. Maar de impact die het nu nog op me heeft, waar ik nooit met iemand over praat want eigenlijk schaam ik me er gewoon voor. Want wie zit er nu nog te huilen om wat er zoveel jaar geleden een keer is gezegd? Ik weet dat ik er toch een keer over moet gaan praten maar het is zo ontzettend naar om alles weer boven te halen. En ik haat niet, ik ben niet iemand die haat, maar deze personen haat ik zo diep. Ik zou ze zo graag vertellen hoe ik me voelde en wat ze hebben gedaan. Maar tegelijkertijd voelt dat ook zo kinderachtig, alsof het wat zou uitmaken. Iig dank voor jullie reacties.

Ambrosia, schaam je vooral niet! Je bent zó menselijk, meid. Zó veel mensen stoppen iets weg om er járen later alsnog gelazer mee te krijgen. Voor jou is dat kennelijk pesten, voor een ander is dat een slechte relatie met pap, voor een derde weer iets anders. Je bent mens, gefeliciteerd!



Als jij behoefte hebt om de ander te vertellen wat je op jouw lever hebt; doen! Weet je, nadat je het gedaan hebt, tig keer hebt gewijzigd, hergelezen, nog meer gejankt hebt, misschien is het dan al genoeg dát je die brief hebt geschreven en hoef je hem niet zo zeer te versturen. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Schrijf de brief gewoon, je kunt daarna altijd nog besluiten om wel of niet daadwerkelijk te versturen.



Misschien moet je voor de 'gein' even deze pijler naspitten tot je een topic van mijn hand tegenkomt. Dit gaat welliswaar uiteindelijk om de 'ik zijt het niet waard'-strijd, maar je zult er denk ik een hoop in herkennen. Moet je me toen lezen, en lees me nu. Ik ben er nog láng niet, maar moet je zien wat een wereld van verschil al. Soms moet je dat gevoel er gewoon maar even laten zijn en in alle hevigheid voelen. Niet meteen al willen fixen, gewoon voelen en doen wat dat gevoel in geeft. Voor jou is dat o.a. eens van je af schrijven wat dit met je gedaan heeft. Doen! Echt, het kan zo opluchten.



En nu ga ik verder aan mijn bakkie soep. *etende smilie*

Sommige pesters hebben het ook helemaal niet door. Op de basisschool hadden we zo'n 'klikkerT' in de klas, en die deden we dan na door op een zielig stemmetje ook een soort van klikken tegen elkaar ipv de meester te doen. Later, toen we tien jaar ouder waren, was hij een tof joch geworden en zei hij dat hij zo'n hekel aan ons had en zo graag zoals wij wilde zijn! Ik schrok me kapot, eerlijk waar. Ik vind en vond pesten vreselijk, en heb toen ik jonger was eens een pester een enorm grote bek gegeven (een meisje werd enorm gepest door haar afkomst en sinds mijn grote smoel niet meer, ik was 7 ofzo), omdat ik er echt ziek van werd dat te zien. Maar kennelijk was ik zelf dus ook een pester zonder het door te hebben. Natuurlijk weten kinderen die anderen in elkaar slaan en opwachten dondersgoed dat ze pesters zijn, maar soms ligt het wat genuanceerder dan je denkt. Anyway, als je eenmaal in de 20 of 30 bent kun je denk ik niets meer met een schuldvraag naar kinderen van 12 toe, die mensen zijn ook volwassen geworden en misschien heel anders dan toen. En al zouden ze nog steeds vervelend zijn, dan heb je er nog vrij weinig aan om je te wentelen in slachtoffergedrag en te blijven steken in het verleden.

Ben je mal, je moet je helemaal niet schamen voor die gevoelens! Dat ik me nu okee voel, en het achter me gelaten heb, wil niet zeggen dat het van een leien dakje is gegaan. Weet je hoe vaak ik nog heb gehuild om die vreselijke periodes vroeger? Echt enorm vaak. En elke keer als mijn sociale leven tijdens mijn studietijd weer in een dip zat, dacht ik dat het weer begonnen was, en dat ik weer gefaald had in 'normaal zijn'. Nachten heb ik liggen huilen.

En weet je wat voor belachelijke dingen ik heb gedaan om maar te bewijzen dat ik normaal was? Ik heb verschrikkelijk lopen sloeren, omdat elke verovering een bewijs voor me was dat er iets normaals in mij zat. Ik ben meegegaan in drank en drugs, heb foute mannen gehad, heb alles wat ik interessant en leuk vond afgewezen, en dat allemaal omdat ik mezelf moest bewijzen dat ik normaal was. Gepest zijn doet nu eenmaal gekke dingen met je, daar hoef je je echt niet voor te schamen.

Met mij is het langzaam beter gegaan. Ik heb ontzettend goede vrienden nu, van wie ik heel erg veel hou, en ik ben net getrouwd met de liefde van mijn leven. En al deze mensen vinden mij goed zoals ik ben, en dat maakt dat ik me gewoon voel, zelfs als ik raar doe. Dat zij me accepteren heeft heel helend gewerkt.



Ik weet dat het erg is, om alles weer naar boven te halen. Maar ik denk net als roosvrouw en jijzelf, dat je er niet onderuit komt. Als je het laat liggen blijft het altijd een loerend donker gat, waar je zomaar in kan vallen als je even niet oplet.

Denk je dat je je beter zou voelen als je het je pesters zou vertellen? Misschien kun je eens opschrijven wat je zou willen zeggen. Misschien helpt dat al een hoop (ik hield altijd hele tirades in mijn hoofd tegen ze, luchtte best op). En ook denk ik dat het helpt om het er met iemand over te hebben. Een goede vriend of vriendin misschien?

elske schreef op 12 november 2007 @ 20:00:

Bij mij is het niet de angst om over straat te lopen. Bij mij is het de angst om onder mensen te zijn. Angst dat ze me raar vinden, angst om afgewezen te worden, angst om er niet bij te horen, om buitengesloten te worden, angst dat mensen je voor de gek houden, angst dat mensen je belachelijk maken, angst om je mening te geven, angst om iets over jezelf te vertellen, omdat je bang bent dat mensen daar misbruik van maken.

Natuurlijk heb ik hulp gehad, en de angst is ook verminderd. Maar het niet over. En ik kan mensen nu eenmaal niet ontlopen. Dus ik heb dagelijks de angsten die ik hierboven heb beschreven. Dat zeg ik niet omdat ik zielig ben, of wil benadrukken dat ik een slachtoffer ben. Dat zeg ik omdat het nog te weinig bekend is dat dit de gevolgen kunnen zijn. Ik heb hulp gezocht, ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Ik kan veel meer dingen dan 5 a 10 jaar geleden, en daar ben ik trots op. Maar het is niet over. En het blijft gewoon heel pijnlijk om steeds te horen dat je een schop onder je kont moet hebben, terwijl ik al zoveel dingen overwonnen heb die voor een ander vaak vanzelfsprekend waren. Sommige gevolgen gaan niet weg omdat daar domweg geen hulp voor is. O.a. omdat er nog te weinig bekend is over pesten en de gevolgen ervan.



Ambrosia bedankt voor je reacties. Ik voelde me erg gesteund door je woorden. ik vind het heel erg dat alles weer naar boven komt bij je.

Dit hadden precies mijn woorden kunnen zijn Elske.

Behalve dan van dat hulpzoeken. Ik ben nooit in therapie ofzo geweest...Misschien zou ik dat alsnog toch eens moeten doen....

Ook ik heb in de laatste 'vienden'relatie waar ik het eerder al over had ook naar mijn hoofd geslingerd gekregen dat 'het mijn probleem was'..

Oke, deze mensen spreek ik dus niet meer. Langs de ene kant vind ik dat prima (ik weet nu tenslotte waar ik met hen aan toe ben) , aan de andere kant mis ik dat 'vriendengevoel' wat ik nog nooit eerder had gekend heel, heel erg.

En juist dat houdt me nu tegen om weer nieuwe vriendschappen aan te gaan. Ik ga niet het risico nemen me nóg een keer zo te laten kwetsen. Het welbekende 'muurtje om je heen'..

Ambrosia

Bedankt voor al jullie reacties! Mijn moeder kwam gister een nachtje logeren dus ik heb tot half 1 met haar zitten praten over alles. Na aanleiding van dit topic en dat luchtte zo ontzettend op. Ook gewoon om te horen dat het niet mijn schuld was dat ze uit elkaar zijn gegaan omdat ik een rotpuber was of omdat ik geen goede cijfers haalde enz. enz. Dingen die ik eigenlijk echt wel wist maar toch zo fijn om nog een keer te horen, soort bevestiging.

Gelukkig heb ik ook een hele lieve vriend waar ik hiermee over kan praten, die weet ook alles. Maar toch praat ik er zo min mogelijk over, het is stom hoe confronterend al die herinneringen zijn. De jongens die mij gepest hebben wisten wel degelijk waar ze mee bezig waren en hebben dat ook echt bewust gedaan. Anders verzin je niet zulke valse dingen. En de juffen van die school hebben er nooit iets aan gedaan. Die deden gewoon alsof ze het niet hoorden. Ze vonden dat dat er gewoon bij hoorde en dat ik niet zo snel gekwetst moest zijn en ze hadden wel andere dingen aan hun hoofd.

Ik heb vorig jaar een stage gelopen op een basisschool en ik wilde die pesters gewoon aan hun oor door de school heen slepen op het moment dat ik dat gedrag zag. Dus misschien moet ik dit onderwerp voorlopig even laten rusten wat studie betreft, misschien moet ik het eerst voor mezelf helemaal verwerken voordat ik er iets mee ga doen in de praktijk.

Het was nog veel erger een paar jaar terug, of eigenlijk maar een jaar/twee jaar terug. Toen had ik een heel erg grondige zelfhaat die zover ging dat ik ook naar een psycholoog ben gegaan omdat het niet meer ging. Die heeft me weer op m'n benen geholpen en nu ben ik eigenlijk vrij gelukkig. Mijn vriend steunt me volledig en laat me elke dag even weten dat ik het waard ben en dat hij me zo lief enz. vindt. Ik heb nu eindelijk een eigen huisje en mijn studie loopt lekker. Dus nee, ik ben niet depressief enzo maar ik heb hier gewoon nog een hoop oud zeer zitten waar ik duidelijk nog niet klaar mee ben.

Ik ben begonnen aan een brief naar de jongen die de "leider" was van de pesters en die die valse dingen verzon. Geen idee of ik em ook echt ga opsturen maar door het op papier te zetten lijkt het ook net of ik het een beetje kan loslaten.

Ik hoop echt dat dit gemene pesten niemand meer overkomt, dat gun je je ergste vijand niet, helaas zal dat waarschijnlijk nooit te voorkomen zijn.



@Onderdezon, grappig om te zien hoe we er eigenlijk mee omgaan he. Jij bent er harder van geworden en je denkt toch dat je het zelf veroorzaakt hebt en het zelf weer opgelost hebt en je legt weinig "schuld" bij de pesters. Ik heb het diep weggestopt en gedaan alsof het nooit gebeurt is terwijl mijn grootste drijfveer voor deze studie eigenlijk is dat ik een rotschooltijd heb gehad en ik dat geen enkel kind gun. Dat ik hoop dat ik een klein stukje wereld kan verbeteren. Hele naieve gedachte I know, maar als ik er zo naar kijk is dat toch wel wat de motivatie is. Daar heb ik niet bij stil gestaan toen ik er zo mee begon maar ik kan er maar niet mee ophouden.

Ik ben me er ook van bewust dat niet alle pesters zo ver gaan, maar degene die dat wel doen verzieken echt iemands leven. Iemand grappig napraten kan al gemeen zijn en zorgen dat iemand zich totaal buitengesloten en voor lul voelt staan. Maar iemand pesten met een scheiding of andere erge dingen dat is gewoon gruwelijk.

Succes Ambrosia. Hopelijk lucht het op. Volgens mij moet het dat al doen, zie wat je uit dat 'maar ene' gesprek van vanacht hebt gehaald! *steekt dikke duim in de lucht*. Sommige dingen weet je verstandelijk nog zo goed, maar soms heb je het gewoon nodig om ze even van de ander te horen voor je ze zelf voorzichtig kunt gaan voelen.

Hoi Allemaal,

Eigenlijk nog nooit op dit forum geweest, maar door een beetje in de knel te zitten met mijzelf toch is gekeken en daar dit topic wat mij herinnerde aan het feit waarom ik nu in de knel zit met mijzelf.



Ook ik ben vroeger veelvulldig gepest, het begon eigenlijk al op de kleuterschool waarna het doorging tot en met de middelbare school en toen toen heb ik het pas gezegd tegen mijn moeder.



Maar wat ik niet gelzen heb is dat de leraren en leraressen ook actief meededen met het pesten. opmerkingen zoals "je bent het niet waard om te leven" of Als jij ooit een man vind, nee dat kan niet want die zijn er niet voor zulk soort types als jij.



Op mijn negentiende gaf mijn moeder mij de kans om weg te gaan uit nederland omdat ik het niet meer trok het was een soort pompen of verzuipen. In amerika heb ik veel van deze dingen leren te accepteren en er mee om te gaan en ik kan ze op een bepaalde manier dankbaar zijn want ik kan tegen heel veel dingen, ik ben er sterker door geworden.



Maar wat mij nu nog dwars zit en heel veel pijn doet is het feit dat ik neit van mijzelf kan houden en het ook niet kan geloven als een ander dit doet. ik ga dan afstoten en kan mij niet laten gaan. EN dat volwassenen dit op hun geweten hebben om een klein kind zo te kleineren dat het er op haar 28 ste nog last van heeft.



misschien dat ik later nog terug kom maar het is nu even te te, sorry

elske schreef op 15 november 2007 @ 18:29:

Nou heb ik hier berichten gelezen van mensen die gepest zijn en dat pesten overwonnen hebben en het een plaatsje gegeven hebben. En ik heb gelezen over mensen die gepest zijn en dit geen plaatsje kunnen geven en er nog veel last en hinder van ondervinden. Ikzelf hoor ook bij de laatste groep.



Mijn vraag is eigenlijk: de mensen die het overwonnen hebben of de mensen die vinden dat de gepeste er ook aandeel in heeft, vinden wat vinden die er dan van dat er ook mensen zijn die er wel nog last van hebben, dat het nog veel problemen in hun leven brengt. Vinden ze dan dat de mensen die er nu nog steeds last van hebben slap zijn, of geen doorzetters of iets in die trant? Het is niet bedoeld als aanval, ik heb alleen zelf het gevoel dat mensen in algemeen bij het onderwerp pesten denken dat als je er nog last van blijft houden dat je dan slap/geen doorzetter bent.

Nee, ik denk niet dat je slap bent. Je kan de ernst van het pesten zelf niet van buitenaf beoordelen, en ook de gevolgen niet. Sommige mensen hebben de pech ook in hun verdere leven of tijdens het pesten geen steun te ontvangen van mensen om hen heen. Om van huis uit bijv ook geen zelfvertrouwen mee te krijgen. Om op school niet goed te presteren. Om het vertrouwen in andere mensen niet op te kunnen bouwen waardoor vriendschappen niet ontstaan of niet het gewenste 'effect' hebben. Noem maar op.

Al die factoren bij elkaar kunnen er voor zorgen dat het voor de een teveel is en moeilijk is er over heen te komen. Terwijl de ander op het juiste moment iets of iemand treft waar hij/zij zelfvertrouwen aan ontleend.

ik voel dat niet zo elske, ik vind het wel een prestatie het pesten achter je te laten en door te gaan met je leven. bij de één duurt het langer als bij de ander erover heen te komen, ik vind mezelf niet beter dan jij.

ik hoop alleen dat jij er ook ooit over heen komt, je leven zou er op vooruit gaan, alleen al daarom.

elske schreef op 15 november 2007 @ 18:29:



Mijn vraag is eigenlijk: de mensen die het overwonnen hebben of de mensen die vinden dat de gepeste er ook aandeel in heeft, vinden wat vinden die er dan van dat er ook mensen zijn die er wel nog last van hebben, dat het nog veel problemen in hun leven brengt. Vinden ze dan dat de mensen die er nu nog steeds last van hebben slap zijn, of geen doorzetters of iets in die trant?

Het pesten ligt achter me, hoewel ik me geen overwinnaar voel. Het is niet een kwestie van 'overwinnen', maar een langdurig proces. Daarnaast heb ik in bepaalde opzichten veel geluk gehad (lieve ouders, uiteindelijk goede begeleiding, tenslotte ook mensen ontmoet die moeite voor me deden en die ik voorzichtig leerde te vertrouwen).



In mijn situatie was het pesten een beroerde samenloop van omstandigheden. Met veel van mijn toenmalige pesters gaat het nu slecht; ik denk bij hen ook dat er achterliggende problemen waren om mij te pesten (moeilijke thuissituatie, problemen op school etc). Dat betekent niet dat ik alles meteen zou moeten vergeten, maar het verklaart voor mij wel een hoop.



Op een gegeven moment (jaren later hoor), had ik het gevoel dat ik teveel bleef hangen in mijn wrok. Het pesten was over, maar ik was nog dagelijks bang en heel erg onzeker. Ik wilde niet dat dit mijn hele leven zo zou blijven; op dat moment heb ik hulp gezocht en gebeurde er veel positieve dingen. Nu gaat het erg goed.



Ik kan me goed voorstellen dat je als gepeste lang last kunt blijven houden na alles wat er is gebeurd. Dat lees ik hier ook en dat vind ik erg. Dat heeft volgens mij totaal niets met slapte of gebrek aan doorzetting te maken.



Voor mij is de sleutel 'vertrouwen'; opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in de medemens. En daarin ligt nou net het probleem; wanneer je gepest wordt, raak je juist dat vertrouwen kwijt. Bij mij is dat vertrouwen stukje bij beetje teruggekomen op het moment dat ik besloot om voor mezelf te gaan knokken; ik nam er geen genoegen mee om mezelf op de zoveelste plaats te zetten. Misschien was het boosheid; maar ik was er ineens helemaal klaar mee.



Uiteindelijk is het dus gelukt om mezelf weer te kunnen vertrouwen (met vallen en opstaan) en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Dat is het eigenlijk. Niets meer en niets minder.

Hm, erg herkenbaar!

(moet zeggen dat ik eerst dacht dat het weer een of andere grap was, omdat er stond: "pesten" en toen door "elske"..En zo heet ik ook ;) ..)

Maar ik ben nog niet over het gepest zijn heen. Vooral mijn zelfbeeld is nog erg negatief. Ben ervan overtuigd dat ik stom ben. Ben ook al een jaar in therapie, dus kom wel steeds verder.

Nouja, ik ben er dus nog niet "overheen", maar wilde toch wel even reageren.

elske schreef op 15 november 2007 @ 18:29:

Mijn vraag is eigenlijk: de mensen die het overwonnen hebben of de mensen die vinden dat de gepeste er ook aandeel in heeft, vinden wat vinden die er dan van dat er ook mensen zijn die er wel nog last van hebben, dat het nog veel problemen in hun leven brengt. Vinden ze dan dat de mensen die er nu nog steeds last van hebben slap zijn, of geen doorzetters of iets in die trant? Het is niet bedoeld als aanval, ik heb alleen zelf het gevoel dat mensen in algemeen bij het onderwerp pesten denken dat als je er nog last van blijft houden dat je dan slap/geen doorzetter bent.

Elske, besef jij je dat het gevoel dat jij hebt (zie laatste zin) een interpretatie van jouw kant is? En dan niet alleen als je er eens rustig over na kan denken maar ook 'in het heetst van de strijd' als je bijv. in een discussie daarover zit?



Ik kan slecht voor mezelf spreken, wat ik vind. Ik heb er geen negatief oordeel over als mensen nog niet 'klaar zijn' met een pestverleden. C'est la vie en niets menselijks is de mens vreemd. Waar ik wél een negatief sentiment bij heb is slachtofferen.



Nu is dat ook een van mijn rode lappen hoor, ik kan slecht tegen slachtofferen ongeacht het onderwerp. Uithuilen, balen, boos zijn, even alles en iedereen oneerlijk vinden en met een grote reep chocola op de bank kruipen, hoor je me niet over. Ik ben alleen goed allergisch voor een algemene houding als 'het overkomt me, en ik ben slechts een arme hulpeloos slachtoffer en kan nergens niks noppes nada beïnvloeden'.



Nu zijn er in het leven -gelukkig!- maar weinig hulpeloze slachtoffers als je het afzet tegen alle dingen die er in het leven van alle mensen gebeurt. Maar, hoor ik nu wellicht denken, wat nou als je bijv. zo maar op straat wordt neergestoken. Dan ben je toch een hulpeloos slachtoffer? Daar kon je niets aan veranderen! Klopt helemaal! Alleen houdt het leven daar niet op, maar gaat het leven verder. Nu kan het zijn dat die persoon een trauma overhoudt aan het gebeurde en niet alleen over straat durft. Hij/zij beseft zich dit en besluit daar aan te werken. Nemen we een ander persoon met dezelfde situatieschets; neergeschoten en een trauma waardoor hij/zij niet aleen over straat durft. Hij/zij blijft binnen zitten. Dat mag, er is geen foute keuze zolang als je er zelf wel bij vaart. Echter in plaats van zich te vermaken binnenshuis, blijft deze persoon hangen in het 'diegene die me neer heeft gestoken heeft mij mijn leven ontnomen. Door die persoon kan ik niet meer naar buiten, heb ik geen sociaal leven meer en ben ik gedoemd eenzaam te sterven.



Die laatste persoon zou mij jeuk bezorgen. Die persoon geeft alle macht die hij/zij wél heeft over aan de ander en wentelt zich vervolgens 3 lagen dik in de ellende. Neergestoken worden overkwam hem/haar. Het trauma; shit happens helaas. Alleen legt hij/zij macht (dóór de steker kom ik niet buiten) bij een ander terwijl hij/zij zélf die macht heeft (hij/zij kiest er zélf voor om binnen te blijven en de angst niet aan te pakken). Het is an sich niet erg om binnen te blijven, als dat het doel is dat je nastreeft. Dan gebruik je de macht die je zelf hebt zoals jij het wilt gebruiken. Kennelijk streeft deze persoon dat echter niet na, want dan had hij/zij zich niet ongelukkig gevoeld bij het binnen zitten.



OK, terug dan naar het pesten. Wat 'pushes my buttons' als we het hebben over negatieve gevoelens? Niet dat iemand nog moeite met het verleden heeft. Wel dat iemand moeite met het verleden heeft maar zich er tegelijkertijd in blijft wentelen en meer macht aan anderen en 'Het Leven' geeft dan noodzakelijk is en daarmee zichzelf machteloos maakt.



Rest ons 'slechts' nog de vraag wat mijn oordeel in deze nu eigenlijk waard is? Het komt er uiteindelijk op neer wat iemand wil bereiken. Stel iemand wil koste wat kost niet gezien worden als 'slappeling', door wie dan ook. Dan telt in ene elke mening zwaar, want oh jee laat ze me vooral geen slappeling vinden. Stel iemand wil zich zélf niet zien als slappeling. Dan is mijn mening net zo onbelangrijk als wat net mijn broodbeleg was maar telt alleen iemands eigen mening over hoe hij/zij zich in een situatie houdt.

Ik ben niet actief gepest, maar herken wel veel dingen. Bijvoorbeeld vriendschappen aangaan, daar ben ik te wantrouwend voor. Ik heb wel vrienden natuurlijk, maar ik durf niet diep te gaan. Enkelen weten waarom, maar vaak stoot ik die mensen dan weer af omdat ik me schaam. Juist omdat ik niet gepest ben (omdat ik een muur om me heenbouwde en zo niet werd gepest) ondervind ik nu ik in de twintig ben nog steeds de gevolgen van die tijd. En dat vind ik zo jammer! Ik zou eens in het echt willen zeggen: ik schaamde me zo als puber dat ik zo lelijk was, dat ik nu mijzelf niet meer kan openstellen. Maar dat durf ik enkel op het forum, en mensen zitten er denk ik ook niet op te wachten.

elske schreef op 24 oktober 2007 @ 21:28:

@Bianca. Natuurlijk kan je ze er zo tussenuit halen. Dat kan ik zelf ook. Maar dat gedrag is dus al een gevolg van pesten. Zie het als symptonen bij een ziekte. Het is niet de oorzaak.

Dat is niet altijd zo. Ik werd erg lang gepest. Ik was een jaar of 8 wanneer dat begon... Eerst door jongens, later door meisjes en vrouwen. Ik weet niet precies meer wanneer het pesten ophoudt... waarschijnlijk toen ik 27 was. Nu ben ik 41 en word ik niet meer gepest. De meest waarschijnlijke reden dat ik gepest werd is omdat ik anders ben. Dat anders zijn (autisme) was al voordat ik gepest werd. Naast autistisch zijn werd ik ook verlegen en wantrouwig, en zag ik in elke vrouw een potentiële pestkop tot een zekere leeftijd. Sinds ettelijke jaren is het wantrouwen van mij jegens vrouwen volledig verdwenen. M.a.w. ik vertrouw ze weer. De opmerking van Blijfgewoonbianca heeft betrekking op het gedrag. Dat gedrag kan veroorzaakt zijn door pesten, maar dat hoeft niet per se.



Anders gezegd: Autistisch zijn is in mijn geval de oorzaak (dat kan BGB ook bedoelen), en verlegen en wantrouwig zijn is het gevolg van pesten.

Elske,



Het is jouw gevoel dat anderen je wellicht slap of geen doorzetter zouden vinden; ik zie dat niet terug in de postings hier. Als ik voor mezelf spreek dan maak je op mij vooral een boze indruk. Ik vraag me af welke strijd je aan het voeren bent. Gaat het je om het heroveren van je eigen leven om weer gelukkig te worden? Of wil je persé je gelijk hebben en van ons horen dat iemand die gepest wordt geen enkel aandeel heeft in dat pesten? Het eerste zou betekenen dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen bestaan. Op basis van wat ik op dit forum van je lees ben ik bang dat je voornamelijk bezig bent je gelijk te halen. Daarmee leg je de verantwoordelijkheid voor je leven nu in de handen van de pesters van toen. Ik denk dat we allemaal in meer of mindere mate geconfronteerd worden met narigheid in het leven. Of het nu gaat om echtscheiding, mishandeling, werkloosheid, pesten of een handicap, het leven is voor niemand eerlijk of rechtvaardig. Voor jou niet en voor mij niet. De kunst is om er het beste van te maken. Ik hoop dat je dat gaat lukken.