Psyche
alle pijlers
pesten
zaterdag 22 september 2007 om 17:10
Vroeger ben ik gepest. Het begon toen ik 6 was en stopte 10 jaar later. Deze periode heeft voor mij grote invloed op veel dingen gehad en natuurlijk ook op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Nu, 20 jaar later ben ik van mening dat er nog steeds te weinig bekend is over de gevolgen van pesten en hoe leraren en de omgeving het beste kunnen reageren op een kind dat nu gepest wordt. Maar daar gaat dit niet over.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
Vroeger, toen ik dus een jaar of 6/7 was begon het pesten al. Ik durfde dit toen niet tegen leraren te vertellen omdat mijn klasgenoten mij bedreigden om het vooral tegen niemand te vertellen. Toen ik dan eindelijk toch durfde te vertellen tegen mijn leraar (en de jaren daarop later dus meerdere leraren) werd er altijd als volgt gereageerd: Dat ik gepest werd lag altijd aan mij. Ik moest maar weerbaarder worden. Punt, dat was alles wat ze zeiden. Er kwam geen hulp, ik werd niet geholpen. Er was geen (veilige) ruimte voor mij om aan mijn zelfvertrouwen te bouwen, er was geen bevestiging van eigenwaarde, niks. Het was mijn eigen schuld en ik moest mijn gedrag veranderen en dat was dat.
Volwassenen die de verantwoordelijkheid hadden mij adquaat tegen onacceptabel gedrag zoals pesten te beschermen, hebben zich er gemakkelijk vanaf gemaakt door ten eerste de verantwoordelijkheid voor het probleem bij een kind van 6/7/8 jaar te leggen, en hebben vervolgens een advies gegeven waar je als kind onmogelijk wat mee kon.
Dit is iets waar ik nu 20 jaar later nog steeds ontzettend kwaad over ben.
Dat pesten wel degelijk gevolgen met zich meebrengt, is inmiddels gelukkig wel bekend.
1 ding wat lastig is, is dat als mensen tegen me zeggen dat ik mijn gedrag moet veranderen, dan maakt dat me vaak heel kwaad. Ik weet wel dat het goed bedoeld is, maar voor mijn gevoel klopt het gewoon niet. Misschien een trigger naar vroeger. Omdat de leraren dat vroeger ook zeiden en de volledige verantwoordelijkheid bij mij legden ipv dat de pesters ook werden aangesproken en geholpen met hun gedrag.
Misschien heeft iemand anders dit ook?
Ik heb niet in het andere topic over pesten gereageerd omdat dat echt over zelf kinderen krijgen gaat. Iets waar ik mezelf overigens ook in herken omdat ik ook bang ben dat als ik een kind zou krijgen dat op mij lijkt dat het dan ook gepest wordt op school.
donderdag 25 oktober 2007 om 19:23
:
Hi prosperina,
Iedereen heeft zijn eigen ''overlevingsstrategie'', met name op school. Ik vind dat je wel erg hard bent voor jezelf!
Alice
Right back at ya
Ik ben inderdaad erg hard voor mezelf ja. Dat heb ik mezelf aangeleerd en deels aangeboren natuurlijk (mijn ouders zijn ook zo) maar ik heb nu wel door dat het niet altijd voordelig is om zo hard te zijn. Maar ja, als ik zachtaardig was zat ik met pesttrauma's. Kiezen tussen 2 kwaden en omdat ik kon spelen dat ik assertief was, koos ik daarvoor. Wist ik veel wat voor impact dat kon hebben later (ik was 11 toen ik puisten kreeg en al langer was dan elke jongen in de klas).
If you\'re going through hell, keep going
donderdag 25 oktober 2007 om 19:57
~[quote]:
en om jouw vergelijkeing door te trekken: Vrouwen zijn voor zichzelf opgekomen en hebben daardoor kiesrecht verworven. Niemand heeft vrouwen kiesrecht gegeven omdat ze zo'n zielig slachtofer waren of omdatbze zo schattig waren. Ook vrouwen hebben naar hun eigen rol gekeken en deze aangepast en zo kiesrecht opgeeist. zo kun jij opeisen om geen slachtofer meer te zijn en dan kun je die schuldvraag ook loslaten.
Er kan ook anders naar pesten worden gekeken waardoor de verantwoordelijkheid en oorzaak niet meer bij een kind worden gelegd. Maar een school die gaat beseffen dat ze verplicht zijn ALLE kinderen een veilig onderkomen te bieden. De school die gaat beseffen dat het gepeste kind ALLEEN niet moet veranderen, maar dat pester en meelopers hun gedrag net zo goed moeten aanpassen. Het beeld dat de gepeste zelf de dader/oorzaak/schuldige is, dat moet veranderen. Als je het dan over opeisen hebt.
quote]
en om jouw vergelijkeing door te trekken: Vrouwen zijn voor zichzelf opgekomen en hebben daardoor kiesrecht verworven. Niemand heeft vrouwen kiesrecht gegeven omdat ze zo'n zielig slachtofer waren of omdatbze zo schattig waren. Ook vrouwen hebben naar hun eigen rol gekeken en deze aangepast en zo kiesrecht opgeeist. zo kun jij opeisen om geen slachtofer meer te zijn en dan kun je die schuldvraag ook loslaten.
Er kan ook anders naar pesten worden gekeken waardoor de verantwoordelijkheid en oorzaak niet meer bij een kind worden gelegd. Maar een school die gaat beseffen dat ze verplicht zijn ALLE kinderen een veilig onderkomen te bieden. De school die gaat beseffen dat het gepeste kind ALLEEN niet moet veranderen, maar dat pester en meelopers hun gedrag net zo goed moeten aanpassen. Het beeld dat de gepeste zelf de dader/oorzaak/schuldige is, dat moet veranderen. Als je het dan over opeisen hebt.
quote]
donderdag 25 oktober 2007 om 20:12
Heb net alles gelezen en wil toch ook nog wat opschrijven, ondanks dat er veel is gezegd, en veel wat mijn mening ook verwoord...
Ik ben zelf ook mijn hele lagere schooltijd gepest en middelbare schooltijd genegeerd. Hoe dit kwam? ik was een boven gemiddelde leerling in een achterstandsbuurt, mijn ouders hadden geen geld dus kreeg wel eens kleding aan van mijn broer, die hij niet meer paste. Is dat een reden om te pesten? Nee. Ik snap nu heel goed dat ik gepest ben. Wat gebeurde er namelijk: elke keer als er maar iets gebeurde, rende ik huilend weg. Dit is geen gevolg van het pesten, dit was mijn aard. Logisch dat ze ermee doorgingen, het was een leuk spelletje! Is het mijn eigen schuld? Nee dat denk ik niet. maar ik had er wel iets tegen kunnen doen. Huilen roept nam,elijk macht op waardoor de ander ermee door wil gaan. (iemand pest. wat wil hij? dat de ander gaat huilen of zich overgeeft of iets dergelijks. Als dit gebeurt, is hij/zij dus geslaagd. Geeft goed gevoel. Als het goed gevoel geeft, ga je er natuurlijk mee door!) Begrijp me goed, ik rechtvaardig het pesten absoluut niet. Het is gemeen en heeft nu nog invloed op hoe ik in het leven sta. Dit in combinatie met scheiding en andere minder fijne dingen heeft tot gevolg dat ik nu ook bij een psycholoog loop. Niet om mezelf vrij te pleiten, maar om alles een plekje te geven en om te zorgen dat ik erboven sta. Dat ik ze idd eens een poepie zal laten ruiken!
Ik ben nu zelf leerkracht, sta op een bovenbouwgroep in het basisonderwijs. En ben zeer alert op pesten. Zoals al eerder gezegd, je haalt de kinderen eruit. kinderen worden niet gepest omdat ze rood haren, maar ze worden gepest om hun manier van reageren op de opmerking dat ze rood haar hebben.
Ik heb een trainingen gevolgd. Mag faalangstreductietraining geven en kanjertraining. Vooral dit laatste is erg nuttig, dit heeft ook mijn persoonlijke ontwikkeling erg gestimuleerd. Wow zeg, had ik dat maar gehad toen ik zo oud was!
In mijn klas wordt nu ook flink gepest. En ik pak echt beide partijen aan. De pesters pak ik flink aan, door gesprekken, straf en ouders spreken. De gepesten pak ik ook aan door ze te leren dat ze er mogen zijn, dat ze met duidelijke stem moeten praten en zeggen dat ze iets niet leuk vinden en door ze inzicht te geven in de situatie. Ik geef ze daarnaast ook ruimte om te komen. Na 8 jaar leerkracht merk ik dat kinderen dit waarderen en zich ook open durven stellen. En hier en daar merk je zelfs een verandering, zowel bij pester als gepeste. ik denk dat ik het goed doe en dat dit mede komt door wat ik heb meegemaakt...
Het mes snijdt altijd aan twee kanten...
Ik ben zelf ook mijn hele lagere schooltijd gepest en middelbare schooltijd genegeerd. Hoe dit kwam? ik was een boven gemiddelde leerling in een achterstandsbuurt, mijn ouders hadden geen geld dus kreeg wel eens kleding aan van mijn broer, die hij niet meer paste. Is dat een reden om te pesten? Nee. Ik snap nu heel goed dat ik gepest ben. Wat gebeurde er namelijk: elke keer als er maar iets gebeurde, rende ik huilend weg. Dit is geen gevolg van het pesten, dit was mijn aard. Logisch dat ze ermee doorgingen, het was een leuk spelletje! Is het mijn eigen schuld? Nee dat denk ik niet. maar ik had er wel iets tegen kunnen doen. Huilen roept nam,elijk macht op waardoor de ander ermee door wil gaan. (iemand pest. wat wil hij? dat de ander gaat huilen of zich overgeeft of iets dergelijks. Als dit gebeurt, is hij/zij dus geslaagd. Geeft goed gevoel. Als het goed gevoel geeft, ga je er natuurlijk mee door!) Begrijp me goed, ik rechtvaardig het pesten absoluut niet. Het is gemeen en heeft nu nog invloed op hoe ik in het leven sta. Dit in combinatie met scheiding en andere minder fijne dingen heeft tot gevolg dat ik nu ook bij een psycholoog loop. Niet om mezelf vrij te pleiten, maar om alles een plekje te geven en om te zorgen dat ik erboven sta. Dat ik ze idd eens een poepie zal laten ruiken!
Ik ben nu zelf leerkracht, sta op een bovenbouwgroep in het basisonderwijs. En ben zeer alert op pesten. Zoals al eerder gezegd, je haalt de kinderen eruit. kinderen worden niet gepest omdat ze rood haren, maar ze worden gepest om hun manier van reageren op de opmerking dat ze rood haar hebben.
Ik heb een trainingen gevolgd. Mag faalangstreductietraining geven en kanjertraining. Vooral dit laatste is erg nuttig, dit heeft ook mijn persoonlijke ontwikkeling erg gestimuleerd. Wow zeg, had ik dat maar gehad toen ik zo oud was!
In mijn klas wordt nu ook flink gepest. En ik pak echt beide partijen aan. De pesters pak ik flink aan, door gesprekken, straf en ouders spreken. De gepesten pak ik ook aan door ze te leren dat ze er mogen zijn, dat ze met duidelijke stem moeten praten en zeggen dat ze iets niet leuk vinden en door ze inzicht te geven in de situatie. Ik geef ze daarnaast ook ruimte om te komen. Na 8 jaar leerkracht merk ik dat kinderen dit waarderen en zich ook open durven stellen. En hier en daar merk je zelfs een verandering, zowel bij pester als gepeste. ik denk dat ik het goed doe en dat dit mede komt door wat ik heb meegemaakt...
Het mes snijdt altijd aan twee kanten...
vrijdag 26 oktober 2007 om 03:16
Elske, ik vind het heel akelig voor je dat je vroeger bent gepest en daar nu nog de gevolgen van ondervindt.
Echter, ik ben het ook eens met MM, Roosvrouw en Bridges.
Je kunt de 'pesters' niet veranderen, alleen je eigen houding erin.
In elke groep heb je een hierarchie, zowel bij mensen als bij dieren.
Volgens een natuurlijk proces ontstaat er een 'pikorde' (bij kippen letterlijk: de laagststaande kip wordt kompleet kapot gepikt -gepest-), waarin een schifting wordt gemaakt tussen wie dominant en wie onderdanig/volgzaam is. (Dat laaatste hoef je niet zo letterlijk te nemen, kan ook gewoon bescheiden/teruggetrokkenn oid zijn).
Om macht te geneneren zoekt de dominante (bij dieren de 'alfa') een lagere in rangorde om zichzelf te manifesteren. Zijn hoge rang te bevestigen en bekrachtigen. (Ooit een apenkolonie geoberveerd? Daar wordt gepest bij het leven.)
Degenen die deze macht ook begeren zullen zich graag bij zo'n 'alfa' aansluiten, want macht straalt zo lekker op hun af. Dus voelt zo'n groepje zich samen nog onoverwinnerlijker en meer gemotiveerd om de pikorde nog eens goed te bevestigen.
En wie worden er 'gepakt'? De aap met het rode haar? De kip met de onooglijke snavel?
Dacht 't niet...
Het zit in de houding, in de uitstraling, het reageren.
De kip die zich onderdanig laat pikken, de aap die wegkruipt voor een mep, degene die gedwee een pesterij ondergaat. Die geen grenzen stelt.
Hoe vervelend ook Elske, pesten is van alle tijden en onvermijdelijk in een groepsproces. Zeker ben ik het met je eens dat een school er een rol in kan spelen, door in gesprek te gaan met de kinderen en het proces goed te monitoren, maar voorkomen kun je het niet.
Je ziet ook dat een kind in een bepaald groep soms wèl gepest wordt en in een andere groep weer niet. Daar liggen de verhoudingen weer anders.
Het enige dat je zelf kan doen is je je eigen houding veranderen, zoals hier al hele duidelijke voorbeelden van zijn gegeven.
Grenzen stellen, respect afdwingen, assertief zijn...
En niemand kan je dwingen om te veranderen, maar je kunt wel zelf tot de conclusie komen dat een houding niet in je voordeel werkt, dat het je tot slachtoffer maakt en juist dàn is het zinvol om zèlf de keuze te maken om die slachtofferrol van je af te schudden en jezelf een sterkere positie toe te bedelen. En ècht, dat kun je alleen maar zelf doen!
Echter, ik ben het ook eens met MM, Roosvrouw en Bridges.
Je kunt de 'pesters' niet veranderen, alleen je eigen houding erin.
In elke groep heb je een hierarchie, zowel bij mensen als bij dieren.
Volgens een natuurlijk proces ontstaat er een 'pikorde' (bij kippen letterlijk: de laagststaande kip wordt kompleet kapot gepikt -gepest-), waarin een schifting wordt gemaakt tussen wie dominant en wie onderdanig/volgzaam is. (Dat laaatste hoef je niet zo letterlijk te nemen, kan ook gewoon bescheiden/teruggetrokkenn oid zijn).
Om macht te geneneren zoekt de dominante (bij dieren de 'alfa') een lagere in rangorde om zichzelf te manifesteren. Zijn hoge rang te bevestigen en bekrachtigen. (Ooit een apenkolonie geoberveerd? Daar wordt gepest bij het leven.)
Degenen die deze macht ook begeren zullen zich graag bij zo'n 'alfa' aansluiten, want macht straalt zo lekker op hun af. Dus voelt zo'n groepje zich samen nog onoverwinnerlijker en meer gemotiveerd om de pikorde nog eens goed te bevestigen.
En wie worden er 'gepakt'? De aap met het rode haar? De kip met de onooglijke snavel?
Dacht 't niet...
Het zit in de houding, in de uitstraling, het reageren.
De kip die zich onderdanig laat pikken, de aap die wegkruipt voor een mep, degene die gedwee een pesterij ondergaat. Die geen grenzen stelt.
Hoe vervelend ook Elske, pesten is van alle tijden en onvermijdelijk in een groepsproces. Zeker ben ik het met je eens dat een school er een rol in kan spelen, door in gesprek te gaan met de kinderen en het proces goed te monitoren, maar voorkomen kun je het niet.
Je ziet ook dat een kind in een bepaald groep soms wèl gepest wordt en in een andere groep weer niet. Daar liggen de verhoudingen weer anders.
Het enige dat je zelf kan doen is je je eigen houding veranderen, zoals hier al hele duidelijke voorbeelden van zijn gegeven.
Grenzen stellen, respect afdwingen, assertief zijn...
En niemand kan je dwingen om te veranderen, maar je kunt wel zelf tot de conclusie komen dat een houding niet in je voordeel werkt, dat het je tot slachtoffer maakt en juist dàn is het zinvol om zèlf de keuze te maken om die slachtofferrol van je af te schudden en jezelf een sterkere positie toe te bedelen. En ècht, dat kun je alleen maar zelf doen!
woensdag 31 oktober 2007 om 22:41
[b]Zijn wij een aap of een kip? Nee wij zijn mensen en wij hebben hersenen gekregen om mee te denken. Dat kinderen niet nadenken over wat ze een ander aandoen en wat de gevolgen kunnen zijn, daar kan ik inkomen. Maar er lopen op een school ook nog een stel volwassenen rond, die wel verder na kunnen denken en daarom pestgedrag moeten corrigeren ipv het weg te wuiven
Als een kind in de ene groep wel gepest wordt en in een andere groep niet, ligt dat dan aan zijn houding? Het kind is hetzelfde. Hoe verklaar je dat dan? Zou het dan niet heel misschien kunnen zijn dat het niet aan het gedrag van de gepeste ligt?
We hebben het hier over een pikorde. Daarbij staat helemaal bovenaan de dominanste en helemaal onderaan de onderdanigste (ik noem hem even A). Weer het verhaal dat de onderdanige daar staat door zijn gedrag. Stel dat de onderdanigste zijn gedrag aanpast, dan zal er over een tijdje iemand anders voor in de plaats komen (ik noem hem B) .B die nu niet de onderdanigste is en nu met rust wordt gelaten. Het gedrag van B die nu wel met rust wordt gelaten is niet veranderd. Toch zal hij over een tijdje tot onderdanigste behoren en niet meer met rust worden gelaten, terwijl hij hetzelfde gedrag vertoont. Hoe verklaar je dat dan? Zijn gedrag is nu prima, maar als het gedrag van A is veranderd ineens niet meer? Ligt het dan aan de houding van de onderdanigste of ligt het dan aan de houding van de dominanste?
Is het iets wat hij over zichzelf afroept, of is het iets wat hem overkomt?
Als iemand door jarenlang getreiter en vernederd te zijn niet meer in staat is voor zichzelf op te komen, is dat dan zijn keuze? Als die persoon hulp zoekt om het wel te kunnen maar de die hulp helpt niet voldoende of is er helemaal niet, is dat dan zijn keuze?
donderdag 1 november 2007 om 01:58
Elske, je probeert een verklaring te vinden waar geen verklaring voor is.
Met jouw ervaring begrijp ik dat wel, maar voor pesten bestaat geen logica behalve die van de wet van de sterkste.
Jazeker, wij hebben hersenen en daarin onderscheiden we ons van dieren, maar tegelijk bezitten we nog steeds een hoop (dierlijke) oerdrang, die aanzet tot hierachisch gedrag en machtsvertoon.
Ook in de menselijke 'wereld' geldt de law of the jungle, wat dat betreft.
En Elske, life ain't fair, er is niets redelijks aan leven, geen rechtvaardiging voor oerdriften. Hoe oneerlijk dat ook is voor de slachtoffers van pesterijen.
PS: lees de boeken van Desmond Morris eens, een zoöloog en gedragsonderzoeker die haarscherp de overeenkomsten tussen menselijk en dierlijk gedrag blootlegt.
Met jouw ervaring begrijp ik dat wel, maar voor pesten bestaat geen logica behalve die van de wet van de sterkste.
Jazeker, wij hebben hersenen en daarin onderscheiden we ons van dieren, maar tegelijk bezitten we nog steeds een hoop (dierlijke) oerdrang, die aanzet tot hierachisch gedrag en machtsvertoon.
Ook in de menselijke 'wereld' geldt de law of the jungle, wat dat betreft.
En Elske, life ain't fair, er is niets redelijks aan leven, geen rechtvaardiging voor oerdriften. Hoe oneerlijk dat ook is voor de slachtoffers van pesterijen.
PS: lees de boeken van Desmond Morris eens, een zoöloog en gedragsonderzoeker die haarscherp de overeenkomsten tussen menselijk en dierlijk gedrag blootlegt.
donderdag 1 november 2007 om 14:17
Niemand heeft het recht een ander te pesten en ik denk dat je in de opvoeding van je kinderen en op school hier heel allert op moet zijn.
Kinderen al heel jong in een klas op hun foute gedrag wijzen en het niet oogluikend toestaan. Maar ook je eigen kinderen er op wijzen dat hun pestgedrag niet te tolereren is. Vaak zijn moeders van kinderen die pesten toch een beetje te veel aan het bagataliseren.
En dat het aan het gepeste kind ligt.....moet nooit een reden zijn om er mee door te gaan.
Kinderen al heel jong in een klas op hun foute gedrag wijzen en het niet oogluikend toestaan. Maar ook je eigen kinderen er op wijzen dat hun pestgedrag niet te tolereren is. Vaak zijn moeders van kinderen die pesten toch een beetje te veel aan het bagataliseren.
En dat het aan het gepeste kind ligt.....moet nooit een reden zijn om er mee door te gaan.
donderdag 1 november 2007 om 14:27
Ik ben het er niet mee eens dat het door je eigen gedrag het pesten kan laten stoppen....
voorbeeld; ik had als enorme sproetenkop en rode haren vroeger veel aandacht van een meisje dat me graag wilde pesten. Ze probeerde kinderen in de klas hierin mee te laten doen. Ik vond het vreselijk, zei wel dingen terug, maar werd hier niet vrolijk van.
De redding voor mij kwam in de vorm van het populairste groepje kinderen in de klas die pesten heel gemeen vonden. Ik werd niet meer gepest, door niemand. Zonder zelf maar iets te veranderen.
Het gedrag van het pestkind werd de kop in gedrukt door een groepje kinderen. Overigens waren er toen al juffen die vonden dat het aan mij lag....huh, wakker worden!
zondag 4 november 2007 om 01:28
Pesten heeft jarenlang mijn leven verwoest.
Als meisje op de lagere school,was ik al erg verlegen en onzeker.
Dat kwam vooral omdat ik een vader had,die altijd negatief was over mijn twee zusjes en mij.
Op de middelbare school en vooral in de brugklas ging het heel erg mis.
Van de lagere school waar ik op zat,gingen alleen ik en en ander meisje naar die school.
Vanaf het begin werden we extreem gepest,zo erg dat ik niet meer naar school durfde.
Mijn schoolvriendinnetje ging wel door,maar zit nu al jaren in een psychiatische inrichting.
Ze hebben haar kapot gekregen.
Mij bijna.
Pesten is het kapot maken van personen.
Iik vraag me nog wel eens af,hoe kinderen van 12,13 jaar zo wreed kunnen zijn,
Zo sadistisch,want dat was het.
De pesterijen misten hun doel niet:
Bang van mensen,kwam in een isolement terecht
Straatvrees.
Durfde geen winkels,restauranten of kroegen in.
Vrat als een varken,werd zwaarlijfig.
Opleiding werd niet afgemaakt
Vader riep continue dat ik een grote "loser"was.
Uitgelachen op straat,mikpunt van spot.
Nu op mijn 43ste begin ik er eindelijk overheen te komen.
Ondanks de angst voor mensen en de straat,ben op mijn 33ste een sportschool ingewandeld onder begeleiding van een vriendin.
Dat heeft me gered.
Daar ging het na een moeizaam begin,goed.
Na twee jaar keihard aerobics en fitness zag ik er goed uit.
Liet me helemaal gaan,sexverslaving,kon de mooie jongens van de sportschool allemaal in mijn bed krijgen,vond er zelf vaak niets aan,maar het gevoel dat ik nu meetelde met mijn sex.
Ik ben nu 2 gebroken huwelijken,en sex en eetverslavingen verder.
Mijn nieuwe man weet het niet.
Ik durf het hem niet te vertellen.
Het is nog steeds te pijnlijk.
Als meisje op de lagere school,was ik al erg verlegen en onzeker.
Dat kwam vooral omdat ik een vader had,die altijd negatief was over mijn twee zusjes en mij.
Op de middelbare school en vooral in de brugklas ging het heel erg mis.
Van de lagere school waar ik op zat,gingen alleen ik en en ander meisje naar die school.
Vanaf het begin werden we extreem gepest,zo erg dat ik niet meer naar school durfde.
Mijn schoolvriendinnetje ging wel door,maar zit nu al jaren in een psychiatische inrichting.
Ze hebben haar kapot gekregen.
Mij bijna.
Pesten is het kapot maken van personen.
Iik vraag me nog wel eens af,hoe kinderen van 12,13 jaar zo wreed kunnen zijn,
Zo sadistisch,want dat was het.
De pesterijen misten hun doel niet:
Bang van mensen,kwam in een isolement terecht
Straatvrees.
Durfde geen winkels,restauranten of kroegen in.
Vrat als een varken,werd zwaarlijfig.
Opleiding werd niet afgemaakt
Vader riep continue dat ik een grote "loser"was.
Uitgelachen op straat,mikpunt van spot.
Nu op mijn 43ste begin ik er eindelijk overheen te komen.
Ondanks de angst voor mensen en de straat,ben op mijn 33ste een sportschool ingewandeld onder begeleiding van een vriendin.
Dat heeft me gered.
Daar ging het na een moeizaam begin,goed.
Na twee jaar keihard aerobics en fitness zag ik er goed uit.
Liet me helemaal gaan,sexverslaving,kon de mooie jongens van de sportschool allemaal in mijn bed krijgen,vond er zelf vaak niets aan,maar het gevoel dat ik nu meetelde met mijn sex.
Ik ben nu 2 gebroken huwelijken,en sex en eetverslavingen verder.
Mijn nieuwe man weet het niet.
Ik durf het hem niet te vertellen.
Het is nog steeds te pijnlijk.
zondag 4 november 2007 om 18:07
Vivafan,
ik vind het heel erg om te lezen. Pesten is idd heel erg. Veel mensen realiseren zich niet wat het met zich meebrengt. Het vertrouwen in jezelf en in andere mensen verdwijnt helemaal. Het duurt jaren dit weer terug te krijgen en soms lukt het helaas niet meer.
ik wens je heel veel sterkte. En hoop dat je er ooit mee kan leven en het een plekje kan geven.
ik vind het heel erg om te lezen. Pesten is idd heel erg. Veel mensen realiseren zich niet wat het met zich meebrengt. Het vertrouwen in jezelf en in andere mensen verdwijnt helemaal. Het duurt jaren dit weer terug te krijgen en soms lukt het helaas niet meer.
ik wens je heel veel sterkte. En hoop dat je er ooit mee kan leven en het een plekje kan geven.
maandag 5 november 2007 om 01:01
Bedankt voor je lieve woorden,Elske.
Het is inderdaad een zware,moeilijke weg geweest.
School hoort een veilige haven te zijn.
Niet iets waar je met "angst en beven" heen gaat.
En geloof me,dat doen op dit moment vele tieners.
Op sympatie van leerkrachten hoefde ik niet te rekenen:die wilde bij de pestende leerlingen graag in de smaak vallen,zodat ze zelf ook geen slachtoffer werden van pesterijen.
Van de leraren in dat vreselijke jaar,waren er een jaar later nog maar de helft over:Ze konden ook de moelijke leerlingen ook niet de baas en vertrokken naar andere banen.
Het is inderdaad een zware,moeilijke weg geweest.
School hoort een veilige haven te zijn.
Niet iets waar je met "angst en beven" heen gaat.
En geloof me,dat doen op dit moment vele tieners.
Op sympatie van leerkrachten hoefde ik niet te rekenen:die wilde bij de pestende leerlingen graag in de smaak vallen,zodat ze zelf ook geen slachtoffer werden van pesterijen.
Van de leraren in dat vreselijke jaar,waren er een jaar later nog maar de helft over:Ze konden ook de moelijke leerlingen ook niet de baas en vertrokken naar andere banen.
vrijdag 9 november 2007 om 19:51
Hallo allemaal,
Ik heb nog niet alles gelezen (ivm de lange verhalen), maar ga zo verder.
Vroeger ben ik ook gepest. Gedurende m'n hele basis- en middelbare schooltijd.
Nu, 10 jaar later, heb ik er nog steeds last van. Ik zit nu in het 3de jaar van een HBO studie maar vorig jaar ben ik het gehele schooljaar behoorlijk depressief geweest. In eerste instantie was het me niet geheel duidelijk waarom ik me zo klote voelde, maar langzamerhand kreeg ik door dat ik nog niet verwerkt had wat er vroeger is gebeurd. Daarbij heb ik vroeger te weinig steun van m'n ouders gekregen. M'n therapeute noemde het 'te weinig hechting'. Weet niet of dat hetzelfde is als een hechtingsstoornis, maar goed. Heb wel een studievertraging opgelopen, maar ik moet nu maar eerst aan mezelf werken.
Enfin, de termen weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld komen me bekend voor. Over gevoelens praten (werd bij mij thuis nooit gedaan) kon ik absoluut niet en ik heb ook veel moeite om vriendschappen op te bouwen. Ik voel me vaak heel onzeker in groepen en dit heeft een, vooral negatieve invloed op het samenwerken in groepen op school.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar er was iemand die zei dat ze zich ongemakkelijker voelde bij bepaalde personen omdat diegenen haar aan haar pesters deed denken. Heel gek, zo had ik het nog niet gezien. Maar ik heb ook dat ik me bij bepaalde mensen totaal niet op me gemak voel. En ja, nu ik erover nadenk, zij doen mij ook denken aan m'n vroegere pesters.
Dit schooljaar gaat het wel beter. Depressief ben ik niet meer al heb ik af en toe nog wel een inzinking. Van zelfvertrouwens straal ik niet en ik kan me soms nog behoorlijk naar beneden halen, maar ik voel me wel beter dan ooit. Ook kan ik beter over m'n gevoelens praten. Wel alleen met mensen die ik vertrouw natuurlijk.
Op school heb ik me aangemeld bij een groep die er voor wilt zorgen dat mensen met een beperking (o.a. hartziekten, mensen die in een rolstoel zitten en psychische klachten) meer steun krijgen van school en dat er aandacht blijft voor dit onderwerp. In januari wil ik ook meer gaan sporten. Heb het afgelopen maand weer opgepakt, maar ik stop ff ivm de drukke maand die eraan komt. Enfin, ik probeer weer alles een beetje op een rijtje te krijgen en nog wat meer dingen te ondernemen, zoals sporten. Alleen werken en studeren is ook maar saai.
X, Tarantula
Ik heb nog niet alles gelezen (ivm de lange verhalen), maar ga zo verder.
Vroeger ben ik ook gepest. Gedurende m'n hele basis- en middelbare schooltijd.
Nu, 10 jaar later, heb ik er nog steeds last van. Ik zit nu in het 3de jaar van een HBO studie maar vorig jaar ben ik het gehele schooljaar behoorlijk depressief geweest. In eerste instantie was het me niet geheel duidelijk waarom ik me zo klote voelde, maar langzamerhand kreeg ik door dat ik nog niet verwerkt had wat er vroeger is gebeurd. Daarbij heb ik vroeger te weinig steun van m'n ouders gekregen. M'n therapeute noemde het 'te weinig hechting'. Weet niet of dat hetzelfde is als een hechtingsstoornis, maar goed. Heb wel een studievertraging opgelopen, maar ik moet nu maar eerst aan mezelf werken.
Enfin, de termen weinig zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld komen me bekend voor. Over gevoelens praten (werd bij mij thuis nooit gedaan) kon ik absoluut niet en ik heb ook veel moeite om vriendschappen op te bouwen. Ik voel me vaak heel onzeker in groepen en dit heeft een, vooral negatieve invloed op het samenwerken in groepen op school.
Ik weet niet meer wie het schreef, maar er was iemand die zei dat ze zich ongemakkelijker voelde bij bepaalde personen omdat diegenen haar aan haar pesters deed denken. Heel gek, zo had ik het nog niet gezien. Maar ik heb ook dat ik me bij bepaalde mensen totaal niet op me gemak voel. En ja, nu ik erover nadenk, zij doen mij ook denken aan m'n vroegere pesters.
Dit schooljaar gaat het wel beter. Depressief ben ik niet meer al heb ik af en toe nog wel een inzinking. Van zelfvertrouwens straal ik niet en ik kan me soms nog behoorlijk naar beneden halen, maar ik voel me wel beter dan ooit. Ook kan ik beter over m'n gevoelens praten. Wel alleen met mensen die ik vertrouw natuurlijk.
Op school heb ik me aangemeld bij een groep die er voor wilt zorgen dat mensen met een beperking (o.a. hartziekten, mensen die in een rolstoel zitten en psychische klachten) meer steun krijgen van school en dat er aandacht blijft voor dit onderwerp. In januari wil ik ook meer gaan sporten. Heb het afgelopen maand weer opgepakt, maar ik stop ff ivm de drukke maand die eraan komt. Enfin, ik probeer weer alles een beetje op een rijtje te krijgen en nog wat meer dingen te ondernemen, zoals sporten. Alleen werken en studeren is ook maar saai.
X, Tarantula
zondag 11 november 2007 om 13:04
ik heb lang getwijfeld of ik wel op dit topic wilde reageren maar ik doe het nu toch maar.
ik ben gepest en behoorlijk lang ( van 6 jaar tot 15 jaar ) en ik herken wel wat jullie hier schrijven maar tegelijkertijd ook helemaal niet.
ik ben nu 32 en ik heb geen last meer van mijn pestverleden, heb de pesters in mijn gedachten vergeven en met de ergste ervan een soort gesprek gevoerd waaruit ik van zijn kant berouw voelde, dacht ik, mocht ik me dat verbeeld hebben so what ik ben nu nog meer over die tijd heen.
op mijn vijftiende was ik bijna dood van binnen en dat wist ik niet eens zo verdoofd was ik van de ellende en mijn pogingen daar mee te leven, ik wist het pas doordat ik het opeens voor me zag als een beeld uit mijn onderbewuste ( ik stond met één voet boven een ravijn en viel er bijna in ) en daarna bleek ik besloten te hebben te willen leven en straalde ik iets anders uit als slachtofferschap en hield het pesten vrij snel op, veel vrienden had ik daarna op school ook niet maar goed ik heb die tijd overleefd.
ik bloeide op, mijn lijf werd een beetje anders, ik werd een vrouwelijk meisje met rondingen op de juiste plaatsen, ik kreeg aandacht van jongens, ik leerde met uitgaan ook andere meisjes kennen, ik kreeg ook een beetje hulp van een psycholoog maar het meeste heb ik zelf gedaan, kortom ik kreeg zelfvertrouwen.
op een dag kon ik mijn pestverleden accepteren, de pesters vergeven en doorgaan met mijn leven.
dat betekent niet dat ik hun daden goedkeur, ik keur ze absoluut af, alleen bepaalt dat mijn leven niet.
ik bespeur bij vele posters hier een slachtofferhouding, die nu nog hun houding ten opzichte van het pesten bepaalt.
pesten is tenzij het eenmalig is een proces en een proces kent meerdere partijen die een rol spelen, vergelijk het maar met dressing maken, als olie niet mengt met azijn mengt azijn ook niet met olie, alle partijen kunnen iets doen om het proces te beeindigen of veranderen, in mijn geval was ik dat zelf, bij een ander is het misschien een verandering in de cultuur van de klas, in ieder geval geloof ik niet dat pesten je alleen maar overkomt, het is iets waar je zelf ook een rol in speelt, die niet wegneemt dat de ander je grenzen overschrijdt en veel te ver gaat en daaruit geen rechtvaardiging voor zijn daden mag halen, dat gaat mij ook veel te ver.
ik ben nu moeder van een jongetje van 6 en ik leid een gelukkig leven, waarom zou ik het pesten dan belangrijker maken dan het nu voor me is ?
ik ben gepest en behoorlijk lang ( van 6 jaar tot 15 jaar ) en ik herken wel wat jullie hier schrijven maar tegelijkertijd ook helemaal niet.
ik ben nu 32 en ik heb geen last meer van mijn pestverleden, heb de pesters in mijn gedachten vergeven en met de ergste ervan een soort gesprek gevoerd waaruit ik van zijn kant berouw voelde, dacht ik, mocht ik me dat verbeeld hebben so what ik ben nu nog meer over die tijd heen.
op mijn vijftiende was ik bijna dood van binnen en dat wist ik niet eens zo verdoofd was ik van de ellende en mijn pogingen daar mee te leven, ik wist het pas doordat ik het opeens voor me zag als een beeld uit mijn onderbewuste ( ik stond met één voet boven een ravijn en viel er bijna in ) en daarna bleek ik besloten te hebben te willen leven en straalde ik iets anders uit als slachtofferschap en hield het pesten vrij snel op, veel vrienden had ik daarna op school ook niet maar goed ik heb die tijd overleefd.
ik bloeide op, mijn lijf werd een beetje anders, ik werd een vrouwelijk meisje met rondingen op de juiste plaatsen, ik kreeg aandacht van jongens, ik leerde met uitgaan ook andere meisjes kennen, ik kreeg ook een beetje hulp van een psycholoog maar het meeste heb ik zelf gedaan, kortom ik kreeg zelfvertrouwen.
op een dag kon ik mijn pestverleden accepteren, de pesters vergeven en doorgaan met mijn leven.
dat betekent niet dat ik hun daden goedkeur, ik keur ze absoluut af, alleen bepaalt dat mijn leven niet.
ik bespeur bij vele posters hier een slachtofferhouding, die nu nog hun houding ten opzichte van het pesten bepaalt.
pesten is tenzij het eenmalig is een proces en een proces kent meerdere partijen die een rol spelen, vergelijk het maar met dressing maken, als olie niet mengt met azijn mengt azijn ook niet met olie, alle partijen kunnen iets doen om het proces te beeindigen of veranderen, in mijn geval was ik dat zelf, bij een ander is het misschien een verandering in de cultuur van de klas, in ieder geval geloof ik niet dat pesten je alleen maar overkomt, het is iets waar je zelf ook een rol in speelt, die niet wegneemt dat de ander je grenzen overschrijdt en veel te ver gaat en daaruit geen rechtvaardiging voor zijn daden mag halen, dat gaat mij ook veel te ver.
ik ben nu moeder van een jongetje van 6 en ik leid een gelukkig leven, waarom zou ik het pesten dan belangrijker maken dan het nu voor me is ?
zondag 11 november 2007 om 18:25
Toch fijn als iemand jaren heeft gehoord dat het zijn eigen schuld was dat hij gepest werd, en eindelijk de kracht en besef heeft gevonden dat het niet aan hemzelf lag, en dat hij helemaal niet had hoeven veranderen, en dat nog steeds niet hoeft, omdat hij goed is hoe hij is, en zichzelf zo wat meer accepteert, dat dat dan slachtofferschap wordt genoemd.
Hoe ik dat verklaar? Wie zegt dat pesten verminderd als je je sociale vaardigheden vergroot? Er zullen er best zijn bij wie dat inderdaad het geval is, maar er zijn er ook zat waarbij deze vlieger niet opgaat. Daarmee is dus ontkracht dat het vergroten van sociale vaardigheden tot vermindering van pesten leidt. Hierboven heeft ook iemand gezet ze juist wel dingen terug zei maar dat dit niet hielp. Dat het pesten pas ophield toen de populaire mensen uit haar klas de pester aanpakten.
Ik heb laatst nog een artikel gelezen dat er veel geld over de balk wordt gesmeten door gepeste kinderen naar een sociale vaardigheden cursus/assertiviteitscursus te sturen. Weggegooid geld omdat bleek dat er met de gepeste kinderen helemaal niks aan de hand was.
Ook onzin zeker?
Hoe ik dat verklaar? Wie zegt dat pesten verminderd als je je sociale vaardigheden vergroot? Er zullen er best zijn bij wie dat inderdaad het geval is, maar er zijn er ook zat waarbij deze vlieger niet opgaat. Daarmee is dus ontkracht dat het vergroten van sociale vaardigheden tot vermindering van pesten leidt. Hierboven heeft ook iemand gezet ze juist wel dingen terug zei maar dat dit niet hielp. Dat het pesten pas ophield toen de populaire mensen uit haar klas de pester aanpakten.
Ik heb laatst nog een artikel gelezen dat er veel geld over de balk wordt gesmeten door gepeste kinderen naar een sociale vaardigheden cursus/assertiviteitscursus te sturen. Weggegooid geld omdat bleek dat er met de gepeste kinderen helemaal niks aan de hand was.
Ook onzin zeker?
zondag 11 november 2007 om 19:47
Elske , hoe verklaar jij dan dat er veel mensen hier zeggen zo de kinderen eruit te kunnen plukken die gepest (gaan) worden ? En nee, dat zijn meestal niet de roodharigen , of de brildragenden , ik pluk ze eruit op basis van reacties ( niet zien dat hún acties als ongewenst worden ervaren / snel huilen / bij álles naar de juf toerennen ) , op woordgebruik ( vaak de wat "ouwelijk "pratende kinderen zijn de pineut ) ...
quote ; Wie zegt dat pesten verminderd als je je sociale vaardigheden vergroot? Er zullen er best zijn bij wie dat inderdaad het geval is, maar er zijn er ook zat waarbij deze vlieger niet opgaat. Daarmee is dus ontkracht dat het vergroten van sociale vaardigheden tot vermindering van pesten leidt.
Nou , juist niet ; als het in 5 van de 5 gevallen helpt is dat toch een vermindering ????
Hierboven heeft ook iemand gezet ze juist wel dingen terug zei maar dat dit niet hielp.
Het ligt er aan wát je zegt en hóe je het zegt en wannéér je het zegt
quote ; Wie zegt dat pesten verminderd als je je sociale vaardigheden vergroot? Er zullen er best zijn bij wie dat inderdaad het geval is, maar er zijn er ook zat waarbij deze vlieger niet opgaat. Daarmee is dus ontkracht dat het vergroten van sociale vaardigheden tot vermindering van pesten leidt.
Nou , juist niet ; als het in 5 van de 5 gevallen helpt is dat toch een vermindering ????
Hierboven heeft ook iemand gezet ze juist wel dingen terug zei maar dat dit niet hielp.
Het ligt er aan wát je zegt en hóe je het zegt en wannéér je het zegt
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 11 november 2007 om 20:13
Oh ja, zegt iemand iets terug dan is dat weer niet voldoende. Je moet opletten wat je zegt, hoe en waneer je iets zegt. Dus eigenlijk krijg je zo hetzelfde verwijt dat als je helemaal niks zegt. Fijn dat het toch weer aan het slachtoffer ligt.
Als iedereen er zo over denkt, dat hoeven degenen die treiteren verder nergens op te letten. Worden ook niet gecorrigeerd. Hebben vrij spel. Het ligt toch aan het slachtoffer. Lekker makkelijk
zondag 11 november 2007 om 20:25
Nee hoor, helemaal niet. Ik word alleen een beetje moe omdat mensen die gepest zijn vaak te horen krijgen dat het aan henzelf ligt/ heeft gelegen. Ik verwacht daarom reacties van mensen, niet specifiek van jou, dat er vast weer redenen zijn dat het geen weggegooid geld is en dat het wel degelijk aan gepeste mensen ligt.Het klopt gewoon niet. Maar dat was niet specifiek tegen jou hoor.
zondag 11 november 2007 om 20:29
Elske, ik ben wat verward. Jij zegt niet in een slachtofferrol te zitten, maar ik zie constant het woord slachtoffer voorbij komen. Ben ik kortzichtig bezig als ik een link tussen beiden leg en zo ja; waar gaat mijn beredenatie dan mis?
Schat, er zijn nu eenmaal kinderen die wat 'weird' zijn. Geen mafketels, geen freaks, maar gewoon kinderen met hun eigen kleine mafheidjes die soms wat meer opvallen. Kinderen die snel huilen zíjn er nu eenmaal. Niet omdat het pestslachtoffertjes zijn, maar puur en simpel omdat het kinderen zijn die snel huilen. Net zoals er kinderen zijn die er snel op losmeppen, die snel dagdromen, die rood als een biet worden als je ze zegt 'jij bent verliefd op marietje he' etc. Gewoon kinder-eigen. Wat zeg ik; méns eigen.
Feit is echter dat de mens een zoogdier is waarbij een hoop doen en laten gebaseerd is op die eerste levenseeuwen, puur dierlijk instinct. Pikorde bepalen is daar een van. Net zoals in een nest jonge pups het stille pupje dat zich laat wegduwen en bijten de pispaal is, zo werkt het ook bij kinderen.
Nu, op dit moment zal er bij jou denk ik al een waas ontstaan zijn. Jij lijkt dat te lezen als "dus is het de schuld van dat kind" en dan komt de tirade. Adem even in en uit, trek het niet persoonlijk aan maar kijk er vanuit een helikoptertje naar. Sociale omgang is een dans tussen 2 of meerdere mensen. Ook bij pesten speelt elke persoon een rol, zowel gepeste als pester. Zowel de pester als de gepeste moet qua gedrag, doen en laten voldoen aan alle nodige factoren om tot dat specifieke resultaat te komen. Verandert daarin een factor, dan zul je tot een ander resultaat komen.
Alles buiten jezelf leggen is niet alleen ongezond en onrealistisch, maar het is ook doodongelukkig makend als je het mij vraagt. Het overkomt je en je kunt er zelf niets aan veranderen hoe de situatie is noch hoe je die zelf ervaart. Dan moet het leven toch ronduit klote zijn! De pracht van mens zijn is dat we een stel goed ontwikkelde hersenen hebben waarmee we enorm veel macht kunnen uitoefenen. Macht om touwtjes ons niet uit handen te laten nemen, om zelf controle te hebben. Door niet alleen naar de rol van de ander maar ook de rol van jezelf te kijken zul je merken dat je macht hebt. Macht om een omgang te veranderen. Een ander persoon zul je nooit kunnen veranderen, dat moet men zélf willen. Wel kun je je eigen passen in die 'tango' veranderen en daarmee de uitkomst, jouw gevoel en belevenis daarbij.
Touwtjes in de handen en slachtoffer, het kan aan mij liggen natuurlijk![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
, maar voor mij kunnen die 2 niet door 1 deur. En als ik dan toch moet kiezen, dan ga ik maar voor mijn touwtjes-fetish. 
Schat, er zijn nu eenmaal kinderen die wat 'weird' zijn. Geen mafketels, geen freaks, maar gewoon kinderen met hun eigen kleine mafheidjes die soms wat meer opvallen. Kinderen die snel huilen zíjn er nu eenmaal. Niet omdat het pestslachtoffertjes zijn, maar puur en simpel omdat het kinderen zijn die snel huilen. Net zoals er kinderen zijn die er snel op losmeppen, die snel dagdromen, die rood als een biet worden als je ze zegt 'jij bent verliefd op marietje he' etc. Gewoon kinder-eigen. Wat zeg ik; méns eigen.
Feit is echter dat de mens een zoogdier is waarbij een hoop doen en laten gebaseerd is op die eerste levenseeuwen, puur dierlijk instinct. Pikorde bepalen is daar een van. Net zoals in een nest jonge pups het stille pupje dat zich laat wegduwen en bijten de pispaal is, zo werkt het ook bij kinderen.
Nu, op dit moment zal er bij jou denk ik al een waas ontstaan zijn. Jij lijkt dat te lezen als "dus is het de schuld van dat kind" en dan komt de tirade. Adem even in en uit, trek het niet persoonlijk aan maar kijk er vanuit een helikoptertje naar. Sociale omgang is een dans tussen 2 of meerdere mensen. Ook bij pesten speelt elke persoon een rol, zowel gepeste als pester. Zowel de pester als de gepeste moet qua gedrag, doen en laten voldoen aan alle nodige factoren om tot dat specifieke resultaat te komen. Verandert daarin een factor, dan zul je tot een ander resultaat komen.
Alles buiten jezelf leggen is niet alleen ongezond en onrealistisch, maar het is ook doodongelukkig makend als je het mij vraagt. Het overkomt je en je kunt er zelf niets aan veranderen hoe de situatie is noch hoe je die zelf ervaart. Dan moet het leven toch ronduit klote zijn! De pracht van mens zijn is dat we een stel goed ontwikkelde hersenen hebben waarmee we enorm veel macht kunnen uitoefenen. Macht om touwtjes ons niet uit handen te laten nemen, om zelf controle te hebben. Door niet alleen naar de rol van de ander maar ook de rol van jezelf te kijken zul je merken dat je macht hebt. Macht om een omgang te veranderen. Een ander persoon zul je nooit kunnen veranderen, dat moet men zélf willen. Wel kun je je eigen passen in die 'tango' veranderen en daarmee de uitkomst, jouw gevoel en belevenis daarbij.
Touwtjes in de handen en slachtoffer, het kan aan mij liggen natuurlijk
, maar voor mij kunnen die 2 niet door 1 deur. En als ik dan toch moet kiezen, dan ga ik maar voor mijn touwtjes-fetish.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 11 november 2007 om 20:36
:
[...]
Nee hoor, helemaal niet. Ik word alleen een beetje moe omdat mensen die gepest zijn vaak te horen krijgen dat het aan henzelf ligt/ heeft gelegen. Ik verwacht daarom reacties van mensen, niet specifiek van jou, dat er vast weer redenen zijn dat het geen weggegooid geld is en dat het wel degelijk aan gepeste mensen ligt.Het klopt gewoon niet. Maar dat was niet specifiek tegen jou hoor.
Elske, ik blijf weliswaar herhalen; dat lees jij in teksten. Dat is jóuw interpretatie. Jij leest; de gepeste is de enige de een rol heeft gespeeld die leidde tot het eindresultaat. Jij roept bij hoog en laag dat er maar 1 persoon een rol heeft gehad; de pester.
Wat ik velen echter zie uitleggen (wat ik in elk geval wél aanhang) is dat er 2 voor nodig zijn. De pester, maar ook de gepeste. En nee, niemand zegt daarbij dat pesten terecht is of wat dan ook. Men stelt slechts dat er in elk menselijk proces 2 kanten zijn, 2 personen die een rol spelen. Dat kan losgesteld worden van een zogenaamde 'schuldvraag'. Sterker nog; het geeft beide partijen macht om de situatie om te buigen naar een ander resultaat. Dergelijke processen leren herkennen in jezelf en anderen heeft alleen daarom al wel degelijk resultaat. Is het dé oplossing? Neuh, maar er zijn verdacht weinig probleempjes en problemen op deze wereldbol waarvoor een potentiele oplossing uit 1 factor bestaat. Moeten we daarom bij voorbaat een of meerdere factoren uitsluiten? Het kan, maar of het slim is blijft de vraag.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 11 november 2007 om 21:03
Wat een wonderlijk staaltje self-fulfilling prophecy. Je schrijft te verwachten dat mensen toch wel de schuld zullen geven aan de slachtoffers en daar word je moe van (en kennelijk ook aangebrand). Door je bij voorbaat zó op te stellen zul je inderdaad bepaalde reacties gaan krijgen. Door je anders op te stellen zul je andere reacties krijgen. Kwestie van effectief communiceren. En dát is wellicht iets waar mensen die gepest worden moeite mee hebben. Dat is niet hun schuld; het is wel hun eigen verantwoordelijkheid om te leren effectiever te communiceren. In mijn ogen zijn we namelijk allemaal verantwoordelijk voor ons eigen doen en laten.
zondag 11 november 2007 om 21:35
Elske, ik snap wel waarom je zo gebrand bent op het verdedigen van je standpunt. Je hebt je jarenlang minderwaardig en ellending gevoeld. Niet alleen doordat je gepest werd, maar ook doordat iedereen je altijd vertelde dat dat aan jóu lag en dat het helemaal jouw eigen schuld was dat je je zo verschrikkelijk voelde. En het moet als klein meisje heel erg zijn geweest om niet alleen door je leeftijdsgenoten gewezen te worden op je anderszijn, maar ook door volwassenen die je vertrouwde: ouders, docenten en hulpverleners. Ik kan me voorstellen dat je je heel erg ontheemd voelde, met nergens een veilige haven, alleen dat grote zwaard met 'eigen schuld' erop dat boven je hoofd hing.
En nu je dan, nu je volwassen bent, te horen hebt gekregen dat het niet aan jou lag, en dat je niet hoeft te veranderen, maar dat die pesters fout zaten, moet dat een enorme opluchting voor je zijn. Eindelijk iemand die je vertelde dat jíj niet de schuldige was aan die hele ellende, maar die ettertjes die het je allemaal hebben aangedaan. En door die enorme opluchtig voelde je je waarschijnlijk zoveel beter! Als het de pesters zijn waar iets mis mee is, ben jij goed zoals je bent. En die realisatie, dat je goed bent zoals je bent, zorgde er misschien wel voor dat je zelfvertrouwen groeide, en dat je je steeds beter begon te voelen. Je omgeving reageerde misschien wel op jouw veranderende zelfbeeld, en je merkte misschien dat het makkelijker en leuker werd om met mensen om te gaan, waardoor je zelfvertrouwen nog meer toenam.
Jouw zelfvertrouwen en eigenwaarde van nu is gebaseerd op het idee dat jij niet schuldig was aan je pesterijen. En begrijp me goed, dat is heel erg goed, hou dat vast! Maar het wil niet zeggen dat in àndere gevallen de gepeste niet een rol speelt in het pesten. Sommige kinderen lopen door hun gedrag nu eenmaal een groter risico om gepest te worden.
Ik ben met je eens dat pesters aangepakt zouden moeten worden, maar ik vind ook dat gepeste kinderen geholpen zouden moeten worden met hun gedrag. Anders zijn is lastig, zowel voor kinderen als volwassenen. En leren hoe je toch enigszins kunt functioneren in de maatschappij maakt het leven er een stuk makkelijker en leuker op.
En nu je dan, nu je volwassen bent, te horen hebt gekregen dat het niet aan jou lag, en dat je niet hoeft te veranderen, maar dat die pesters fout zaten, moet dat een enorme opluchting voor je zijn. Eindelijk iemand die je vertelde dat jíj niet de schuldige was aan die hele ellende, maar die ettertjes die het je allemaal hebben aangedaan. En door die enorme opluchtig voelde je je waarschijnlijk zoveel beter! Als het de pesters zijn waar iets mis mee is, ben jij goed zoals je bent. En die realisatie, dat je goed bent zoals je bent, zorgde er misschien wel voor dat je zelfvertrouwen groeide, en dat je je steeds beter begon te voelen. Je omgeving reageerde misschien wel op jouw veranderende zelfbeeld, en je merkte misschien dat het makkelijker en leuker werd om met mensen om te gaan, waardoor je zelfvertrouwen nog meer toenam.
Jouw zelfvertrouwen en eigenwaarde van nu is gebaseerd op het idee dat jij niet schuldig was aan je pesterijen. En begrijp me goed, dat is heel erg goed, hou dat vast! Maar het wil niet zeggen dat in àndere gevallen de gepeste niet een rol speelt in het pesten. Sommige kinderen lopen door hun gedrag nu eenmaal een groter risico om gepest te worden.
Ik ben met je eens dat pesters aangepakt zouden moeten worden, maar ik vind ook dat gepeste kinderen geholpen zouden moeten worden met hun gedrag. Anders zijn is lastig, zowel voor kinderen als volwassenen. En leren hoe je toch enigszins kunt functioneren in de maatschappij maakt het leven er een stuk makkelijker en leuker op.
