Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 20 maart 2019 om 19:22
Het is een kuur, maar wel een kuur die niet heel lang vol te houden is. Het is dezelfde waar ik 2,5 jaar geleden mee begonnen ben (maar dan nu een lagere dosis) en die hebben ze na 6 afgekapt omdat ik anders geen voeten en/of handen met gevoel meer over zou houden. Ik zie er dus echt enorm tegenop 
Ik ben net wel al gebeld dat ik een 1persoonskamer krijg (daar heb ik om gezeurd bij de oncoloog), tenzij er een spoedgeval tussendoor komt. Dus daar ben ik wel blij mee!
Van de bestraling heb ik nog niks gehoord, maar dat zal of nog deze week (vrijdag dan) zijn of maandag of dinsdag.
Plukmomentje: na het ziekenhuis zijn we meteen doorgereden naar het voetbalveld waar jongste meedeed aan het scholentoernooi. De eerste 5 minuten superonzeker, een kop kleiner dan de rest en een van de weinigen die niet op voetbal zitten, daarna zag je hem groeien en lachen en zelfs een keer bijna scoren
Ik ben net wel al gebeld dat ik een 1persoonskamer krijg (daar heb ik om gezeurd bij de oncoloog), tenzij er een spoedgeval tussendoor komt. Dus daar ben ik wel blij mee!
Van de bestraling heb ik nog niks gehoord, maar dat zal of nog deze week (vrijdag dan) zijn of maandag of dinsdag.
Plukmomentje: na het ziekenhuis zijn we meteen doorgereden naar het voetbalveld waar jongste meedeed aan het scholentoernooi. De eerste 5 minuten superonzeker, een kop kleiner dan de rest en een van de weinigen die niet op voetbal zitten, daarna zag je hem groeien en lachen en zelfs een keer bijna scoren
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 20 maart 2019 om 19:36
woensdag 20 maart 2019 om 21:07
woensdag 20 maart 2019 om 22:06
Wat een ruk-bericht Anna...
... niet fijn om een bekende kuur weer te moeten ondergaan als het de vorige keer veel bijwerkingen gaf. Maar bij een lagere dosis kan de neuropathie misschien net níet terugkomen. Daar gaan we nu hard voor duimen!
En het AVL is echt dichterbij dan je denkt (en voor zover een ziekenhuis fijn kan zijn vond ik het er heel erg prettig)
... maar nu dus eerst bestralen en hopelijk minder pijn en op naar deze kuur. Top dat je goed aan jezelf denkt en een eigen kamer hebt geeist. Stoer van je! Denk aan je
... niet fijn om een bekende kuur weer te moeten ondergaan als het de vorige keer veel bijwerkingen gaf. Maar bij een lagere dosis kan de neuropathie misschien net níet terugkomen. Daar gaan we nu hard voor duimen!
En het AVL is echt dichterbij dan je denkt (en voor zover een ziekenhuis fijn kan zijn vond ik het er heel erg prettig)
... maar nu dus eerst bestralen en hopelijk minder pijn en op naar deze kuur. Top dat je goed aan jezelf denkt en een eigen kamer hebt geeist. Stoer van je! Denk aan je
woensdag 20 maart 2019 om 23:00
Het is ook nog zo onwerkelijk. Ik had er eigenlijk wel op gerekend, maar ik kan eigenlijk gewoon nog steeds niet bevatten dat het waarschijnlijk over een paar maanden echt over is. Ik voel me eigenlijk nog steeds zo goed.
Ok, alles kost meer moeite, maar ik geef nog steeds rekenles (met morfine), ik was bij de wedstrijd (van een kwartier, daarna heb ik me thuis laten brengen) en ik loop meestal nog 10 km per week (dat zijn toch 3 togetic candy!).
Dan kan ik straks toch niet dood gaan. Toch?
Ok, alles kost meer moeite, maar ik geef nog steeds rekenles (met morfine), ik was bij de wedstrijd (van een kwartier, daarna heb ik me thuis laten brengen) en ik loop meestal nog 10 km per week (dat zijn toch 3 togetic candy!).
Dan kan ik straks toch niet dood gaan. Toch?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 20 maart 2019 om 23:02
Ah, dan waren we vlakbij elkaar! We hadden wel even een Pokemon kunnen ruilen.AnnA_C schreef: ↑20-03-2019 19:22[..]
Plukmomentje: na het ziekenhuis zijn we meteen doorgereden naar het voetbalveld waar jongste meedeed aan het scholentoernooi. De eerste 5 minuten superonzeker, een kop kleiner dan de rest en een van de weinigen die niet op voetbal zitten, daarna zag je hem groeien en lachen en zelfs een keer bijna scoren
Sterkte met de kuur, snap dat je er tegenop ziet.
woensdag 20 maart 2019 om 23:05
AnnA_C schreef: ↑20-03-2019 23:00Het is ook nog zo onwerkelijk. Ik had er eigenlijk wel op gerekend, maar ik kan eigenlijk gewoon nog steeds niet bevatten dat het waarschijnlijk over een paar maanden echt over is. Ik voel me eigenlijk nog steeds zo goed.
Ok, alles kost meer moeite, maar ik geef nog steeds rekenles (met morfine), ik was bij de wedstrijd (van een kwartier, daarna heb ik me thuis laten brengen) en ik loop meestal nog 10 km per week (dat zijn toch 3 togetic candy!).
Dan kan ik straks toch niet dood gaan. Toch?
Dat is ook allemaal niet te bevatten.
t ziekte is het ook. Je zou ook helemaal niet ziek mogen zijn. En helemaal niet dood mogen gaan.
woensdag 20 maart 2019 om 23:15
Ik twijfel elke keer of ik het je moet vertellen of niet. Maar ik doe het nu toch.
Ken je het blog ‘Lieve Allemaal’? Dat is een blog geschreven door een moeder met uitgezaaide darmkanker.
Ze is afgelopen zomer helaas overleden. Maar ze heeft wel langer geleefd dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden. In die tijd heeft ze een aantal keer gedacht dat het bijna voorbij zou zijn.
Natuurlijk hoop ik ook voor jou dat je het met het aaneenrijgen van behandelingen tegen de verwachtingen in ook nog heel lang gaat volhouden.
Los daarvan is een blog van een mede-moeder/patiënt voor jou misschien ook ‘fijn’ om te lezen als een bron van herkenning.
Maar wellicht is het ook te confronterend voor je. Vandaar mijn twijfel.
Ze heeft een fijne schrijfstijl vind ik.
Ken je het blog ‘Lieve Allemaal’? Dat is een blog geschreven door een moeder met uitgezaaide darmkanker.
Ze is afgelopen zomer helaas overleden. Maar ze heeft wel langer geleefd dan iemand ooit voor mogelijk had gehouden. In die tijd heeft ze een aantal keer gedacht dat het bijna voorbij zou zijn.
Natuurlijk hoop ik ook voor jou dat je het met het aaneenrijgen van behandelingen tegen de verwachtingen in ook nog heel lang gaat volhouden.
Los daarvan is een blog van een mede-moeder/patiënt voor jou misschien ook ‘fijn’ om te lezen als een bron van herkenning.
Maar wellicht is het ook te confronterend voor je. Vandaar mijn twijfel.
Ze heeft een fijne schrijfstijl vind ik.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
