Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 21 maart 2019 om 18:32
AnnA_C schreef: ↑20-03-2019 23:00Het is ook nog zo onwerkelijk. Ik had er eigenlijk wel op gerekend, maar ik kan eigenlijk gewoon nog steeds niet bevatten dat het waarschijnlijk over een paar maanden echt over is. Ik voel me eigenlijk nog steeds zo goed.
Ok, alles kost meer moeite, maar ik geef nog steeds rekenles (met morfine), ik was bij de wedstrijd (van een kwartier, daarna heb ik me thuis laten brengen) en ik loop meestal nog 10 km per week (dat zijn toch 3 togetic candy!).
Dan kan ik straks toch niet dood gaan. Toch?
Echt niet!
donderdag 21 maart 2019 om 22:17
De kangoeroewedstrijd was leuk! Tijdens de uitleg 28 stuiterballen door de zaal heen, na het uitdelen van de opgaven complete stilte en concentratie. Grappig om te zien. Een van de opgaven ging over een bouwplaat van een doosje. Zie ik een van de kinderen (inderdaad, die van mij) na een hoop gefrons die plaat natekenen en uitscheuren (schaar was niet toegestaan) en dat doosje in elkaar vouwen 
En nog wist hij het antwoord niet
Het waren trouwens echt moeilijke vragen, man en ik hadden er ook allebei 1 fout (dat we weten, officiële antwoorden zijn nog niet bekend).
Hoe deed jouw tijgerkangoeroe het?
En nog wist hij het antwoord niet
Het waren trouwens echt moeilijke vragen, man en ik hadden er ook allebei 1 fout (dat we weten, officiële antwoorden zijn nog niet bekend).
Hoe deed jouw tijgerkangoeroe het?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 22 maart 2019 om 01:25
Anna, nog een stomme "inhoudelijke" vraag. Die laatste chemo, is dat een eenmalige kuur? Of zijn dat er weer een aantal? (Het klinkt wel als een hele vervelende....). Kunnen jij en je man er goed samen over praten, over huilen? Zo een nare slechte scanuitslag...Of is het meer "slikken en weer doorgaan" (ook een prima tactiek wat mij betreft).
Ik kan zo genieten van je Pluk-de-dag momenten. Dus probeer nu ook iedere dag wat te plukken, soms vergeet je dat. Plukmomenten: dat mijn kleuter vandaag voor het eerst dat ene bergje in de weg wel kon op fietsen en dat ik sinds jaren weer eens een tekening met waterverf heb gemaakt (grote hobby toen ik tiener was...maar nu al zeker 15 jaar niet meer gedaan).
Ik kan zo genieten van je Pluk-de-dag momenten. Dus probeer nu ook iedere dag wat te plukken, soms vergeet je dat. Plukmomenten: dat mijn kleuter vandaag voor het eerst dat ene bergje in de weg wel kon op fietsen en dat ik sinds jaren weer eens een tekening met waterverf heb gemaakt (grote hobby toen ik tiener was...maar nu al zeker 15 jaar niet meer gedaan).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
