Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 12 juni 2019 om 17:43
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Het is nog steeds heel onwerkelijk.
Kinderen lijken het nog niet door te hebben en zijn vooral blij dat de chemo vrijdag niet doorgaat want dat betekent dat we maandag pannenkoeken eten (sorry zus, je moet aan de bak).
Verder ben ik nu maar kinderfeestje van oudste aan het regelen, was ook alweer 2 maanden geleden dat hij jarig was. Echt even over naar de praktische zaken.
Ook binnenkort een vakantie plannen. Zo snel mogelijk maar doen. Heb al besloten dat ik eventueel niet op de officiële vakantie wacht maar dat we eerder gaan. Nu voel ik me redelijk goed. De verwachting is dat ik me straks eerst beter ga voelen omdat ik geen chemo meer krijg, maar daarna wordt de kans op uitzaaiingen waar ik last van heb steeds groter.
Mijn ouders hadden het er heel moeilijk mee, vooral mijn vader
Die kon zich ook niet voorstellen dat we nog op vakantie gingen.
Hij heeft altijd geloofd dat ik wel weer beter werd, volgens mij is hij nu in een heel diep gat gevallen. Vond het zo erg.
Kinderen lijken het nog niet door te hebben en zijn vooral blij dat de chemo vrijdag niet doorgaat want dat betekent dat we maandag pannenkoeken eten (sorry zus, je moet aan de bak).
Verder ben ik nu maar kinderfeestje van oudste aan het regelen, was ook alweer 2 maanden geleden dat hij jarig was. Echt even over naar de praktische zaken.
Ook binnenkort een vakantie plannen. Zo snel mogelijk maar doen. Heb al besloten dat ik eventueel niet op de officiële vakantie wacht maar dat we eerder gaan. Nu voel ik me redelijk goed. De verwachting is dat ik me straks eerst beter ga voelen omdat ik geen chemo meer krijg, maar daarna wordt de kans op uitzaaiingen waar ik last van heb steeds groter.
Mijn ouders hadden het er heel moeilijk mee, vooral mijn vader
Die kon zich ook niet voorstellen dat we nog op vakantie gingen.
Hij heeft altijd geloofd dat ik wel weer beter werd, volgens mij is hij nu in een heel diep gat gevallen. Vond het zo erg.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 12 juni 2019 om 18:10
Ohh AnnA, ik heb geen woorden die uitdrukken hoe erg ik het voor jou en jouw familie vind.
Berichten die je niet wil horen, je wil leven en jouw kinderen groter zien worden, zien hoe zij hun toekomst vormen.
Je hebt gelijk, om op vakantie te gaan, herinneringen kweken voor man en kinderen.
Herinneringen waar ze hun verdere leven op mogen teren, het is zo belangrijk
Ik wens jou en jouw man wijsheid, om jullie zonen te moeten vertellen, dat er geen behandeling meer mogelijk is.
Maak zoveel mogelijk mooie momenten,dagen, weken met jouw gezin en familie.
Berichten die je niet wil horen, je wil leven en jouw kinderen groter zien worden, zien hoe zij hun toekomst vormen.
Je hebt gelijk, om op vakantie te gaan, herinneringen kweken voor man en kinderen.
Herinneringen waar ze hun verdere leven op mogen teren, het is zo belangrijk
Ik wens jou en jouw man wijsheid, om jullie zonen te moeten vertellen, dat er geen behandeling meer mogelijk is.
Maak zoveel mogelijk mooie momenten,dagen, weken met jouw gezin en familie.
woensdag 12 juni 2019 om 18:19
Ik snap je vader wel. Een soort van 'zolang iemand er nog is, is het niet bewezen dat je dood kunt gaan.'
Oeh, nog een kinderfeestje regelen twee maanden na dato? Hier is het er ook niet van gekomen tot nu toe, en heb ik gezegd dat het nu toch echt te lang geleden is. Laat hem maar niet horen dat jouw zoon nog wel een kinderfeestje krijgt
Wel fijn dat je je met wat (leuke) praktische zaken bezig kunt houden.
Oeh, nog een kinderfeestje regelen twee maanden na dato? Hier is het er ook niet van gekomen tot nu toe, en heb ik gezegd dat het nu toch echt te lang geleden is. Laat hem maar niet horen dat jouw zoon nog wel een kinderfeestje krijgt
Wel fijn dat je je met wat (leuke) praktische zaken bezig kunt houden.
woensdag 12 juni 2019 om 18:56
Anna! Wat afschuwelijk. Als je mijn vriendin was zou ik je in mijn armen nemen, je over je hoofd aaien en zachtjes neuriën. Niet dat het zou helpen, maar ik zou niet weten wat ik anders kon doen. En misschien zou het helpen om de pijn even te verzachten.
Als je mijn vriendin was, zou ik dat doen. Nu doe ik het in gedachten.
Als je mijn vriendin was, zou ik dat doen. Nu doe ik het in gedachten.
woensdag 12 juni 2019 om 18:58
Phineas! Lees de titel van dit topic nog eens goed?Phineas schreef: ↑12-06-2019 18:19Ik snap je vader wel. Een soort van 'zolang iemand er nog is, is het niet bewezen dat je dood kunt gaan.'
Oeh, nog een kinderfeestje regelen twee maanden na dato? Hier is het er ook niet van gekomen tot nu toe, en heb ik gezegd dat het nu toch echt te lang geleden is. Laat hem maar niet horen dat jouw zoon nog wel een kinderfeestje krijgt
Wel fijn dat je je met wat (leuke) praktische zaken bezig kunt houden.
Pluk de dag! Ga dat feestje regelen voor je kind. Het is nooit te laat voor een feestje. Sterker nog, je hebt niet eens een goede reden nodig om een feestje te geven. Feest of je leven er vanaf hangt!
woensdag 12 juni 2019 om 20:20
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
