Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 7 maart 2019 om 09:29
Super!
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
donderdag 7 maart 2019 om 11:51
Wat leuk mikado!
Ik moet vandaag eigenlijk naar buiten van mezelf, want gisteren niet gedaan. En de zon schijnt.
Maar.... Ik wil niet. Ik ben moe.
Dus net besloten toch maar binnen te genieten van de zon
Straks nog even met man heen en weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en vanavond heb ik een etentje met ex-collegas. Dus dan kom ik alsnog buiten.
Net mijn teennagels gelakt, want de pedicure had ik afgezegd vanwege mijn rug. Zijn weer donkerrood en toonbaar.
En gisterenavond kwam mijn nieuwe kleding. 2 dozen
Maar bijna alles gaat weet terug. Het jurkje waar ik een beetje verliefd op was paste wel, maar stond niet en die hele leuke broek had (ik citeer man) plooien die oplichtende snorharen rond mijn kruis leken.
Het rode vest moest ik van mijn kinderen vooral wel nemen, want daarin was ik net een kerstman.
Allemaal niet dus!
Wel een paar leuke shirtjes, maar die waren natuurlijk niet in de sale. Straks nog maar even kritisch die paststapel en de twijfelstapel doornemen. Want eigenlijk heb ik niks echt nodig (maar dat ene blauwe truitje blijft sowieso 
)
Ik moet vandaag eigenlijk naar buiten van mezelf, want gisteren niet gedaan. En de zon schijnt.
Maar.... Ik wil niet. Ik ben moe.
Dus net besloten toch maar binnen te genieten van de zon
Straks nog even met man heen en weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en vanavond heb ik een etentje met ex-collegas. Dus dan kom ik alsnog buiten.
Net mijn teennagels gelakt, want de pedicure had ik afgezegd vanwege mijn rug. Zijn weer donkerrood en toonbaar.
En gisterenavond kwam mijn nieuwe kleding. 2 dozen
Maar bijna alles gaat weet terug. Het jurkje waar ik een beetje verliefd op was paste wel, maar stond niet en die hele leuke broek had (ik citeer man) plooien die oplichtende snorharen rond mijn kruis leken.
Het rode vest moest ik van mijn kinderen vooral wel nemen, want daarin was ik net een kerstman.
Allemaal niet dus!
Wel een paar leuke shirtjes, maar die waren natuurlijk niet in de sale
. Straks nog maar even kritisch die paststapel en de twijfelstapel doornemen. Want eigenlijk heb ik niks echt nodig (maar dat ene blauwe truitje blijft sowieso )
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 7 maart 2019 om 18:10
Het wordt wel weer de tijd voor shirtjes
dus ik zou ook gewoon minimaal 1 shirtje jezelf gunnen!Mijn geluksmomentje van vandaag (Of eigenlijk al een tijdje) ik ben af aan het tellen naar mijn laatste werkdag. Zit al een tijdje niet meer op mijn plek en heb besloten zelf te stoppen en wat anders te gaan doen. En doordat ik vrije dagen op aan het maken ben, hoef ik ook niet meer zoveel dagen te werken.
zaterdag 9 maart 2019 om 17:35
Hoeveel dagen moet je nog post-it?
Heb je al wat anders gevonden? Spannend, maar moedige beslissing.
Het etentje was gezellig! Ik had er van te voren eigenlijk helemaal geen zin in, ik was moe en hangerig. Dus om kwart over 5 een morfinepil erin, om kwart voor 6 mezelf uit bed gesleept en onder de douche en een van mijn nieuwe truitjes aangedaan (en als compromis een 'nette' joggingbroek, aan tafel zei je dat toch niet) en om kwart over 6 stond ik helemaal klaar (ik werd opgehaald ). Tijdens het hoofdgerecht ben ik wel half in slaap gevallen (dat werd later bevestigd ), maar daarna trok ik weer bij.
Geen tapas, die zijn wel lekker. Ik woon in een dorpje naast de stad waar het bedrijf staat waar we oorspronkelijk allemaal werkten, dus 2 jaar geleden heb ik voorgesteld het etentje te verplaatsen naar het enige restaurant in mijn dorp wat op loopafstand ligt van het station (en iets sjieker is dan de snackbar). Maar dit was de eerste keer dat ik me toch maar op heb laten halen ipv dat ik op de fiets ging.
Mijn bloed doet het weer goed! Omdat we niets spannends verwachtten was man gewoon gaan werken en was mijn vader mee gegaan naar het ziekenhuis. Hij vroeg nog netjes van te voren of hij mee naar binnen mocht. Dat mocht van mij.
Het was een beetje standaardpraatje: Waar heb je last van? (de gebruikelijke dingen) Hoe is je poep? (goed hoor) Hoeveel weeg je? (goed) Wil je met een psycholoog praten? (nee) Trek je het nog? (ja hoor) En je man? Toen heeft mijn vader het woord genomen en uitgebreid verteld hoe zwaar hij het voor man vond. Toen zat zij ineens driftig te tikken, dus ik denk dat man volgende keer iets meer aandacht krijgt . Toen vroeg ze om mijn pijn een cijfer te geven. En toen heel direct: "heb je het gevoel dat je nog kwaliteit van leven hebt of wil je er mee stoppen?" Toen trok mijn vader toch wel even wit weg. Arme man. Maar nee, natuurlijk stop ik nog nergens mee!
En nu heerlijk 2 weken 'vakantie'! 2 weken geen chemo, heerlijk. Ik voelde me vandaag al meteen zoveel beter! Dat is hartstikke psychisch natuurlijk, ik geloof niet dat ik dat lichamelijk nu al zou kunnen merken. Volgende week maandag door de scan, die vind ik nu wel heel spannend. Het is nu wel duidelijk dat mijn rugklachten iig niet zij afgenomen door de bestraling, dus ik ben wel heel bang dat het ook nog in een andere ruggenwervel zit en/of die scheur erger is geworden.
Heb je al wat anders gevonden? Spannend, maar moedige beslissing.
Het etentje was gezellig! Ik had er van te voren eigenlijk helemaal geen zin in, ik was moe en hangerig. Dus om kwart over 5 een morfinepil erin, om kwart voor 6 mezelf uit bed gesleept en onder de douche en een van mijn nieuwe truitjes aangedaan (en als compromis een 'nette' joggingbroek, aan tafel zei je dat toch niet) en om kwart over 6 stond ik helemaal klaar (ik werd opgehaald
). Tijdens het hoofdgerecht ben ik wel half in slaap gevallen (dat werd later bevestigd ), maar daarna trok ik weer bij. Geen tapas, die zijn wel lekker. Ik woon in een dorpje naast de stad waar het bedrijf staat waar we oorspronkelijk allemaal werkten, dus 2 jaar geleden heb ik voorgesteld het etentje te verplaatsen naar het enige restaurant in mijn dorp wat op loopafstand ligt van het station (en iets sjieker is dan de snackbar). Maar dit was de eerste keer dat ik me toch maar op heb laten halen ipv dat ik op de fiets ging.
Mijn bloed doet het weer goed! Omdat we niets spannends verwachtten was man gewoon gaan werken en was mijn vader mee gegaan naar het ziekenhuis. Hij vroeg nog netjes van te voren of hij mee naar binnen mocht. Dat mocht van mij.
Het was een beetje standaardpraatje: Waar heb je last van? (de gebruikelijke dingen) Hoe is je poep? (goed hoor) Hoeveel weeg je? (goed) Wil je met een psycholoog praten? (nee) Trek je het nog? (ja hoor) En je man? Toen heeft mijn vader het woord genomen en uitgebreid verteld hoe zwaar hij het voor man vond. Toen zat zij ineens driftig te tikken, dus ik denk dat man volgende keer iets meer aandacht krijgt
. Toen vroeg ze om mijn pijn een cijfer te geven. En toen heel direct: "heb je het gevoel dat je nog kwaliteit van leven hebt of wil je er mee stoppen?" Toen trok mijn vader toch wel even wit weg. Arme man. Maar nee, natuurlijk stop ik nog nergens mee! En nu heerlijk 2 weken 'vakantie'! 2 weken geen chemo, heerlijk. Ik voelde me vandaag al meteen zoveel beter! Dat is hartstikke psychisch natuurlijk, ik geloof niet dat ik dat lichamelijk nu al zou kunnen merken. Volgende week maandag door de scan, die vind ik nu wel heel spannend. Het is nu wel duidelijk dat mijn rugklachten iig niet zij afgenomen door de bestraling, dus ik ben wel heel bang dat het ook nog in een andere ruggenwervel zit en/of die scheur erger is geworden.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dat is een pittige vraag Anna. Hebben jullie het daar al eens over gehad ?
zaterdag 9 maart 2019 om 18:11
Ze bedoelde 'met deze chemo', maar we hebben het daar inderdaad wel vaker over. De euthanasieverklaring is ook het eerste wat ik geregeld heb toen ik wist dat ik ziek was.
Zelf hou ik ook wel van dat directe, dus ik denk dat ze hem misschien ook niet bij iedereen zo zou stellen.
Zelf hou ik ook wel van dat directe, dus ik denk dat ze hem misschien ook niet bij iedereen zo zou stellen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 9 maart 2019 om 18:31
Oh aha, ik begreep inderdaad euthanasie. Goed dat je dat al geregeld hebt, het lijkt me "fijn" om die controle te hebben.AnnA_C schreef: ↑09-03-2019 18:11Ze bedoelde 'met deze chemo', maar we hebben het daar inderdaad wel vaker over. De euthanasieverklaring is ook het eerste wat ik geregeld heb toen ik wist dat ik ziek was.
Zelf hou ik ook wel van dat directe, dus ik denk dat ze hem misschien ook niet bij iedereen zo zou stellen.
Kan me voorstellen dat je vader ervan schrok, ik schrok er al van en ik ken je niet eens.
zondag 10 maart 2019 om 09:05
zondag 10 maart 2019 om 23:39
zondag 10 maart 2019 om 23:44
Dat overweeg ik ook wel eens, maar als ik stop komen er waarschijnlijk heel snel nieuwe uitzaaiingen bij of groeit de uitzaaiing op mijn lever. En daar heb ik dan misschien wel nog meer last van. Dus zolang de chemo nog te doen is ga ik door
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 12 maart 2019 om 02:13
Spannend de scan Anna, ik snap dat je je daar zorgen over maakt. Wanneer krijg je de uitslag ervan?
Pluk de dag moment (*disclaimer: ik woon niet in Nederland, maar aan de andere kant van de wereld) - vandaag heerlijke lange wandeling met kinderen en hond langs het strand, tenen in het zand, zon op onze toeten, mooie schelpen zoeken na een periode van tropische regens. En tegelijk altijd een (heel) klein beetje heimwee naar Nederland, guur weer, stoofpot en een kachel.
Pluk de dag moment (*disclaimer: ik woon niet in Nederland, maar aan de andere kant van de wereld) - vandaag heerlijke lange wandeling met kinderen en hond langs het strand, tenen in het zand, zon op onze toeten, mooie schelpen zoeken na een periode van tropische regens. En tegelijk altijd een (heel) klein beetje heimwee naar Nederland, guur weer, stoofpot en een kachel.
dinsdag 12 maart 2019 om 08:34
Oeh, klinkt goed. Hier stormt het al een paar dagen.
Ik heb het plukmoment van Himalaya gevolgd en een puzzel besteld. Die kwam gisteren binnen en ik ben gisterenavond begonnen. Ik deed dat altijd op de salontafel, zittend op de grond voor de kachel (wij hebben wel cv, maar ook een gaskachel, heerlijk), maar dat kan mijn rug niet meer. Gelukkig had man nog wel een plank in de garage liggen, dus ik heb nu een echte puzzelplank die hij braaf van en op de tafel tilt.
Gisterenmiddag lekker met jongste getut. We hebben eerst samen appelmoes gemaakt (jongste is dol op eten) en daarna (een poging tot) volkorenkaneelbollen. Het deeg was dramatisch, maar volgens mij vond hij ze wel ok. Ik kreeg net hun aandacht niet te pakken, dus ik weet nog niet of ze geslaagd waren als ontbijt.
Maar een keertje een nieuwe poging doen met ander recept....
Ik heb het plukmoment van Himalaya gevolgd en een puzzel besteld. Die kwam gisteren binnen en ik ben gisterenavond begonnen. Ik deed dat altijd op de salontafel, zittend op de grond voor de kachel (wij hebben wel cv, maar ook een gaskachel, heerlijk), maar dat kan mijn rug niet meer. Gelukkig had man nog wel een plank in de garage liggen, dus ik heb nu een echte puzzelplank die hij braaf van en op de tafel tilt.
Gisterenmiddag lekker met jongste getut. We hebben eerst samen appelmoes gemaakt (jongste is dol op eten) en daarna (een poging tot) volkorenkaneelbollen. Het deeg was dramatisch, maar volgens mij vond hij ze wel ok. Ik kreeg net hun aandacht niet te pakken, dus ik weet nog niet of ze geslaagd waren als ontbijt.
Maar een keertje een nieuwe poging doen met ander recept....
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 12 maart 2019 om 18:37
Ruilen?bibi72 schreef: ↑12-03-2019 02:13Spannend de scan Anna, ik snap dat je je daar zorgen over maakt. Wanneer krijg je de uitslag ervan?
Pluk de dag moment (*disclaimer: ik woon niet in Nederland, maar aan de andere kant van de wereld) - vandaag heerlijke lange wandeling met kinderen en hond langs het strand, tenen in het zand, zon op onze toeten, mooie schelpen zoeken na een periode van tropische regens. En tegelijk altijd een (heel) klein beetje heimwee naar Nederland, guur weer, stoofpot en een kachel.
Ik ben 2 keer zeikersnat geregend, mijn kapsel is geruïneerd en mijn plu is kapotgewaaid
Lichtpuntje van de dag is dat mijn kleutertje een prinsessenkroon voor mij heeft gemaakt.
dinsdag 12 maart 2019 om 18:39
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
