Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie of ontzwangeren?
maandag 5 april 2021 om 21:35
Ik weet het oprecht niet. Het is nu meer dan 8 weken geleden dat ik ben bevallen en met name de dagen dat ik alleen met de baby thuis zit voel ik me futloos, verdrietig en heb ik huilbuien. Ik baal van mijn lijf na een traumatische horrorbevalling, kan nog steeds niet zonder medicatie poepen, mag tot 4 maanden na de bevalling niet sporten en vind mijn buik lelijk geworden (terwijl het heel erg mee valt en vooral nog een beetje vet en een paar streepjes striae is).
Mijn kindje doet het overigens fantastisch, is een lieve en rustige baby (behalve deze week, sprong 2...). Het 'houden van' gebeurde bij mij pas na 2 weken en moest echt groeien. Ik was vooral bezig met mijn herstel en kon nog bijna niks. Gelukkig slaapt ons kleintje nu vrij goed door en slapen wij zelf dus ook redelijk goed!
Ik ben na 6.5 week sinds bevalling weer gaan werken, omdat ik gek begon te worden tussen deze 4 muurtjes sinds mijn zwangerschapsverlof. Dat doet me ook echt ontzettend goed! Alleen nog krijg ik dat lusteloze, verdrietige gevoel niet weg op de dagen dat ik alleen thuis ben met onze baby. In gezelschap gaat het nog wel, maar toch als ik mezelf niet bezig houdt, komt het weer op. Ik kan dan echt mezelf nergens toe zetten, behalve het zorgen voor mijn kindje. Nu hij in zijn sprong zit, merk ik dat ik ook echt sneller geïrriteerd raak dat hij ontroostbaar is en kan ik echt super slecht tegen het gehuil (overigens RESPECT voor de mama's van huilbaby's).
Ik snauw mijn partner op zulke dagen snel af, kan weinig van hem hebben en voel me daarna rot dat ik zo kort tegen hem ben.
Al met al vraag ik me dus af of dit normaal is of dat ik misschien een postnatale depressie heb... Is dit herkenbaar voor andere jonge/nieuwe moeders? Hoe lang duurde dit?
Hopelijk wat herkenbare reacties...
Mijn kindje doet het overigens fantastisch, is een lieve en rustige baby (behalve deze week, sprong 2...). Het 'houden van' gebeurde bij mij pas na 2 weken en moest echt groeien. Ik was vooral bezig met mijn herstel en kon nog bijna niks. Gelukkig slaapt ons kleintje nu vrij goed door en slapen wij zelf dus ook redelijk goed!
Ik ben na 6.5 week sinds bevalling weer gaan werken, omdat ik gek begon te worden tussen deze 4 muurtjes sinds mijn zwangerschapsverlof. Dat doet me ook echt ontzettend goed! Alleen nog krijg ik dat lusteloze, verdrietige gevoel niet weg op de dagen dat ik alleen thuis ben met onze baby. In gezelschap gaat het nog wel, maar toch als ik mezelf niet bezig houdt, komt het weer op. Ik kan dan echt mezelf nergens toe zetten, behalve het zorgen voor mijn kindje. Nu hij in zijn sprong zit, merk ik dat ik ook echt sneller geïrriteerd raak dat hij ontroostbaar is en kan ik echt super slecht tegen het gehuil (overigens RESPECT voor de mama's van huilbaby's).
Ik snauw mijn partner op zulke dagen snel af, kan weinig van hem hebben en voel me daarna rot dat ik zo kort tegen hem ben.
Al met al vraag ik me dus af of dit normaal is of dat ik misschien een postnatale depressie heb... Is dit herkenbaar voor andere jonge/nieuwe moeders? Hoe lang duurde dit?
Hopelijk wat herkenbare reacties...
maandag 5 april 2021 om 21:38
Ja ik herken het en mijn ijzerwaarde, vitamines en schildklier waren niet goed. De huisarts heeft postnatale depressie ook genoemd, maar het vermoeden is dat de sombere gedachtes en mijn gevoelens komen door m'n schildklier en bloedwaardes. Ik heb nu medicijnen en hoop dat ik me snel beter voel.
Heb jij je bloed al eens laten prikken in de laatste weken?
Heb jij je bloed al eens laten prikken in de laatste weken?
maandag 5 april 2021 om 21:40
@_melon: snelle reactie, bedankt! Nee, ik ga naar de huisarts woensdag voor gesprek over anticonceptie, maar was al van plan dit te vragen, omdat ik maar niet begrijp waar dit zwaarmoedige gevoel toch vandaan komt. Ik heb wel ijzerelixir kuur geslikt na de bevalling omdat ik zo ontzettend bleek/moe/futloos/een wrak was. Ook slikte ik een tijdje vitamine D, maar de klad is daar een beetje ingekomen.
maandag 5 april 2021 om 21:55
Ik herken je gevoel.. bij mij was het wel een pnd. Naampje ervoor maakt ook niet zoveel uit. Het is gewoon heel naar om je zo te voelen. Praat er over met je huisarts. In het ziekenhuis is een speciale poli voor vrouwen (pop-poli). Hier ben ik goed geholpen na eerst tig andere gezien te hebben die er niet veel van begrepen. Ook emdr gehad voor de traumatische bevalling.
maandag 5 april 2021 om 21:59
Net moeder zijn is super zwaar en enorm wennen, en daar horen soms hevige emoties bij. Ik herken je gevoelens zeker van na de bevalling van mijn eerste. Ik had geen postnatale depressie, maar bleek PTSS te hebben door de bevalling.
Dit heb ik allemaal pas toen mijn kindje 8 maanden was en ik heel slecht sliep door paniekaanvallen aangekaart bij mijn huisarts. Toen doorverwezen naar een psycholoog. Zij zei later als advies voor een volgende zwangerschap: na een maand of 2 zou je je weer een beetje geland moeten voelen. Natuurlijk is je leven op z’n kop gezet en is alles nieuw, maar dan zou je weer enigszins stabiel moeten kunnen zijn. Als dat niet het geval is, direct aan de bel trekken!
Tegen jou zou ik dus willen zeggen: ga alsjeblieft met je huisarts dit bespreken en vraag hulp. Het is geen schande om dit toe te geven en je hoeft je echt niet zo te voelen, blijf er niet zo lang mee lopen als ik deed..
Dit heb ik allemaal pas toen mijn kindje 8 maanden was en ik heel slecht sliep door paniekaanvallen aangekaart bij mijn huisarts. Toen doorverwezen naar een psycholoog. Zij zei later als advies voor een volgende zwangerschap: na een maand of 2 zou je je weer een beetje geland moeten voelen. Natuurlijk is je leven op z’n kop gezet en is alles nieuw, maar dan zou je weer enigszins stabiel moeten kunnen zijn. Als dat niet het geval is, direct aan de bel trekken!
Tegen jou zou ik dus willen zeggen: ga alsjeblieft met je huisarts dit bespreken en vraag hulp. Het is geen schande om dit toe te geven en je hoeft je echt niet zo te voelen, blijf er niet zo lang mee lopen als ik deed..
maandag 5 april 2021 om 22:02
maandag 5 april 2021 om 22:52
Ik vond de eerste tijd met mijn eerste kind een van de meest heftige periodes van mijn leven. Je moet jezelf een soort opnieuw uitvinden als mens voor mijn idee. Je bent niet de enige met deze gevoelens. Schroom niet om naar de huisarts te gaan. Het is goed om je verhaal te delen en de arts laten beoordelen wat er nodig is. Sterkte!
maandag 5 april 2021 om 23:17
Je hebt een zware heftige (traumatische) bevalling achter de rug. Dat heeft wel even tijd nodig. Tegenwoordig hebben ziekenhuizen daar speciale poli’s voor, om je weer psychisch te helpen.
Maar laat ook even je bloed prikken of daar alles in orde is.
Hier twee keer een pnd gehad. Bij de derde en vierde (maar heb een zeer traumatische late miskraam (17w) gehad en daar ptss door gekregen toen). Bij de vijfde gelukkig geen last van gehad. Trigger was vele bloedverlies bij de bevallingen.
Maar laat ook even je bloed prikken of daar alles in orde is.
Hier twee keer een pnd gehad. Bij de derde en vierde (maar heb een zeer traumatische late miskraam (17w) gehad en daar ptss door gekregen toen). Bij de vijfde gelukkig geen last van gehad. Trigger was vele bloedverlies bij de bevallingen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
dinsdag 6 april 2021 om 21:31
Wat fijn, die herkenbare reacties. Mijn twijfel of het postnatale depressiebie komt voornamelijk uit het feit dat ik me sommige dagen (drukke dagen) wel echt goed voel.
En sommige dagen zonder reden echt heel verdrietig, angstig en geïrriteerd. Hoe lang duurde deze grijze buien bij jullie? Was dit continu? Of soms?
Morgen heb in in ieder geval een gesprek met de huisarts en ga ik vragen voor bloed prikken.
En sommige dagen zonder reden echt heel verdrietig, angstig en geïrriteerd. Hoe lang duurde deze grijze buien bij jullie? Was dit continu? Of soms?
Morgen heb in in ieder geval een gesprek met de huisarts en ga ik vragen voor bloed prikken.
dinsdag 6 april 2021 om 21:39
dinsdag 6 april 2021 om 21:51
Ook afwisselend. En het maakt uiteindelijk niet uit. Als jij je een redelijk deel van de tijd zo somber voelt, dan is het goed om daar hulp bij te vragen.Maída schreef: ↑06-04-2021 21:31Wat fijn, die herkenbare reacties. Mijn twijfel of het postnatale depressiebie komt voornamelijk uit het feit dat ik me sommige dagen (drukke dagen) wel echt goed voel.
En sommige dagen zonder reden echt heel verdrietig, angstig en geïrriteerd. Hoe lang duurde deze grijze buien bij jullie? Was dit continu? Of soms?
Morgen heb in in ieder geval een gesprek met de huisarts en ga ik vragen voor bloed prikken.
Ik zou morgen niet alleen bij de huisarts vragen om bloedprikken maar echt duidelijk aankaarten dat je je niet goed voelt. De wachtlijsten bij psychologen zijn lang, dus je kunt echt maar beter sneller doorverwezen worden dan later.
woensdag 7 april 2021 om 14:39
Ik ben bij de huisarts geweest. En hij zei me dat ik het 3 maanden moest geven, maar dat dit dan echt wel een beetje over moet zijn.
Voor nu zag hij er geen zorgelijkheid in. Hij zei ook dat hij me best mijn bloed wil laten prikken, maar hier niets uit verwacht. Dus ik ga sowieso wel bloedprikken.
Voor nu vertelde de huisarts me dat dit heel normaal is op dit termijn.
Voor nu zag hij er geen zorgelijkheid in. Hij zei ook dat hij me best mijn bloed wil laten prikken, maar hier niets uit verwacht. Dus ik ga sowieso wel bloedprikken.
Voor nu vertelde de huisarts me dat dit heel normaal is op dit termijn.
woensdag 7 april 2021 om 19:54
Goedzo even bloedprikken!
Mijn moeder heeft 4 kinderen en vindt het ook wel 'normaal' hoe ik me voel. Ze zegt de eerste maanden zijn het ergst, het hoort er bij. Maar ik herken het niet van mijn eerste (terwijl die veel meer huilde) en de huisarts vond het niet meteen extreem zorgelijk, maar ook niet 'hoort er bij'. Zeker in deze Corona tijd wat op veel gezonde mensen al een mentale weerslag heeft. Een zwangerschap en (horror) bevalling en een kleine baby is allemaal niet niks, helemaal niet nu.
Mijn moeder heeft 4 kinderen en vindt het ook wel 'normaal' hoe ik me voel. Ze zegt de eerste maanden zijn het ergst, het hoort er bij. Maar ik herken het niet van mijn eerste (terwijl die veel meer huilde) en de huisarts vond het niet meteen extreem zorgelijk, maar ook niet 'hoort er bij'. Zeker in deze Corona tijd wat op veel gezonde mensen al een mentale weerslag heeft. Een zwangerschap en (horror) bevalling en een kleine baby is allemaal niet niks, helemaal niet nu.
donderdag 8 april 2021 om 09:14
Saartjepoes2 schreef: ↑05-04-2021 22:52Ik vond de eerste tijd met mijn eerste kind een van de meest heftige periodes van mijn leven. Je moet jezelf een soort opnieuw uitvinden als mens voor mijn idee. Je bent niet de enige met deze gevoelens. Schroom niet om naar de huisarts te gaan. Het is goed om je verhaal te delen en de arts laten beoordelen wat er nodig is. Sterkte!
Dit. Ik vond de dagen alleen met mijn baby echt verschrikkelijk zwaar en lang. Vaak belde ik om 15:00 uur al mijn man in tranen of hij alsjeblieft thuis kon komen (en dat kon altijd gelukkig). Zeker als het geen zomer is, is het zo deprimerend.
Ik ben naar de pop poli geweest maar een pnd konden ze toch niet vaststellen.
Ik klaarde op toen ik vaststelde dat ik er gewoon geen reet aan vond met een kleine baby thuis hangen, en met mijn beste vriendin ging afspreken op mijn 'mamadagen'. Al kwam ze maar even koffie drinken of we gingen lekker lang wandelen met de kinderwagen. Gelukkig had zij ook een baby, en tijd. Maar anders was ik denk ik naar andere vriendinnen met kinderen gegaan of familie. Ik bleek vooral verbinding met andere volwassenen te missen, die je een beetje begrijpen en waar je samen mee kan klagen.
Het wordt beter weer dus probeer wandelafspraken met mensen te maken. En ga zo snel mogelijk een redelijk vast schema voor eten en slapen hanteren, dan weet je waar je aan toe bent.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 08-04-2021 09:16
3.06% gewijzigd
donderdag 8 april 2021 om 09:22
ik vind jouw huisarts best afwachtend hierin. Laat me raden, een oudere man? Ik sla hier eigenlijk stijl van achterover. Er komt een vrouw bij hem die hem vertelt dat ze bang is dat ze een pnd heeft en dat ze geen plezier beleeft aan het moederschap, dat ze moeite heeft om van haar kindje te houden en hij zegt dat ze het nog maar eventjes 3 maanden vol moet houden? Vraag in ieder geval praktijkondersteuning aan van de verpleegkundig specialist ggz of ga naar een zelfstandig gevestigde psycholoog. Ik weet wat je meemaakt en je moet daar niet nog 3 maanden mee rondlopen, het wordt er enkel erger van.Maída schreef: ↑07-04-2021 14:39Ik ben bij de huisarts geweest. En hij zei me dat ik het 3 maanden moest geven, maar dat dit dan echt wel een beetje over moet zijn.
Voor nu zag hij er geen zorgelijkheid in. Hij zei ook dat hij me best mijn bloed wil laten prikken, maar hier niets uit verwacht. Dus ik ga sowieso wel bloedprikken.
Voor nu vertelde de huisarts me dat dit heel normaal is op dit termijn.
En goed dat je bloed laat prikken!
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
donderdag 8 april 2021 om 09:25
Over drie maanden mag je niet meer naar de pop poli. Hier tenminste niet. Wachtlijst is toch lang. Beter nu ergens inschrijven dan over 3 maanden er achter komen dat nog niet gaat. Dan moet je nog maanden wachten ivm de wachtlijsten.Maída schreef: ↑07-04-2021 14:39Ik ben bij de huisarts geweest. En hij zei me dat ik het 3 maanden moest geven, maar dat dit dan echt wel een beetje over moet zijn.
Voor nu zag hij er geen zorgelijkheid in. Hij zei ook dat hij me best mijn bloed wil laten prikken, maar hier niets uit verwacht. Dus ik ga sowieso wel bloedprikken.
Voor nu vertelde de huisarts me dat dit heel normaal is op dit termijn.
Kijk eens op de site van de IMH en vakblad Vroeg.
Huisartsen en hulpverleners bagatalisseren de problemen. Omgeving zegt 'het hoort erbij'. IMH en anderen zijn een campagne gestart hiervoor. Mijn dokter wist de weg niet eens naar de pop-poli...
Als jij behoefte hebt aan wat ondersteuning dan is het zo...alleen maar goed.
Jij zit in de denkfase over of het wel of geen postnatale depressie is. Dat maakt niet uit. Je voelt je niet goed en dat is heel naar.
Met wat goede hulp kun je er sneller uit zijn en minder kans op restschade...er wordt vaak gedacht dat opeens over is en je nergens meer last van hebt. Bij de meeste wel, maar bij een deel gaat het bv over in pms / pmdd. Zorg goed voor jezelf
zondag 11 april 2021 om 22:05
Geef je borstvoeding? Ook dat kan invloed op je hormonen en stemming hebben. 9 maanden op 9 maanden af qua hormonen, maar als je borstvoeding geeft is mij verteld kan dat wat langer duren. Hier heeft het ruim een jaar geduurt voordat ik mezelf weer normaal voelde en toen weer zwanger. Nu de jongste 2 is, is mijn humeur eindelijk weer normaal.
