Psyche
alle pijlers
Praatgroepje - gebroken met familie
woensdag 23 februari 2022 om 10:32
Hoi Allen,
Na meer eerdere topic over de onterving van mijn zusjes heb ik besloten voorgoed met ze te breken na WEER een heel naar akkefietje. Elke keer als ik 'heen moest' ging ik met een steen in mijn maag en lood in mijn schoenen heen. Zit ik daar op een verjaardag zal er niemand met me praten. Kortom ik word er dood ongelukkig van. Daarna volgen zeker weer een week nare appjes e.d. Reageer ik niet en blokkeer is ze gaan ze rustig door maar dan naar mijn zakelijke e-mail adres of nog erger, naar dat van mijn vriend. Het geeft me echt ontzettend veel stress. Ik heb dus besloten er klaar mee te zijn. Het 'akkefietje' nu is dat ik via een vriendin haar ouders (die jarenlang naast die van mij hebben gewoond) een uitnodiging hebben gehad voor een soort herinneringsdag aan mijn moeder die vorig jaar midden in de Covid periode is overleden en er daardoor bijna niemand aanwezig kon zijn. Wij (mijn vriend en ik) hebben die kaart uiteraard niet gehad, sterker nog, we worden niet eens genoemd op de kaart. Nou ja, noem het maar en akkefietje, het is meer een dolk in je rug. En zo voelt dat dus ook. Het is dus over en klaar voor mij nu.
Nu klinkt dat gewoon makkelijker dan het is. Ik heb wel familie, maar ben eigenlijk een soort 'enigst kind zonder verdere familie'. Het voelt als een soort rouw en dat doet gewoon af en toe best wel zeer. Het idee dat je gewoon familie hebt, maar ze gewoon niet meer zal zien. Geen deel meer bent van elkaars leven.
Ik weet dat ik er verder weinig aan zal missen. Immers een appje op mijn verjaardag was al 20 jaar te veel, een 'gelukkig nieuwjaarskaart' ook al. En toch voelt het soms naar. Zijn er mensen die ook hebben gebroken met hun familie en hier met mij hun ervaringen willen delen?
Na meer eerdere topic over de onterving van mijn zusjes heb ik besloten voorgoed met ze te breken na WEER een heel naar akkefietje. Elke keer als ik 'heen moest' ging ik met een steen in mijn maag en lood in mijn schoenen heen. Zit ik daar op een verjaardag zal er niemand met me praten. Kortom ik word er dood ongelukkig van. Daarna volgen zeker weer een week nare appjes e.d. Reageer ik niet en blokkeer is ze gaan ze rustig door maar dan naar mijn zakelijke e-mail adres of nog erger, naar dat van mijn vriend. Het geeft me echt ontzettend veel stress. Ik heb dus besloten er klaar mee te zijn. Het 'akkefietje' nu is dat ik via een vriendin haar ouders (die jarenlang naast die van mij hebben gewoond) een uitnodiging hebben gehad voor een soort herinneringsdag aan mijn moeder die vorig jaar midden in de Covid periode is overleden en er daardoor bijna niemand aanwezig kon zijn. Wij (mijn vriend en ik) hebben die kaart uiteraard niet gehad, sterker nog, we worden niet eens genoemd op de kaart. Nou ja, noem het maar en akkefietje, het is meer een dolk in je rug. En zo voelt dat dus ook. Het is dus over en klaar voor mij nu.
Nu klinkt dat gewoon makkelijker dan het is. Ik heb wel familie, maar ben eigenlijk een soort 'enigst kind zonder verdere familie'. Het voelt als een soort rouw en dat doet gewoon af en toe best wel zeer. Het idee dat je gewoon familie hebt, maar ze gewoon niet meer zal zien. Geen deel meer bent van elkaars leven.
Ik weet dat ik er verder weinig aan zal missen. Immers een appje op mijn verjaardag was al 20 jaar te veel, een 'gelukkig nieuwjaarskaart' ook al. En toch voelt het soms naar. Zijn er mensen die ook hebben gebroken met hun familie en hier met mij hun ervaringen willen delen?
woensdag 23 februari 2022 om 10:45
Ik heb 11 jaar geleden gebroken met mijn vader. En nu bijna 9 jaar met mijn moeder.
Ik heb echt een bout jeugd gehad. Misbruik, mishandeling, verwaarlozing. Dat soort zaken helaas.
Ik had tot januari 2018 altijd nog fijn contact met mijn broertje en zusje. Totdat de relatie van zijn zusje uitgin en ik ongefilterd contact kreeg met haar ex. Daar kwam toen zoveel narigheid naar boven, heel veel leugens. Toen heb ik met mijn zusje gebroken omdat ze heel serieus bezig was om mijn gezin kapot te maken.
Mijn broertje koos partij voor mijn zusje en dus ging dat contact ook kapot.
Nu ben ik et best wel oké mee. De familie van mijn man is fantastisch en mijn beste vriendin en haar man zijn een geweldige oom en tante voor mijn kinderen.
Daar had ik nog het meeste verdriet om, dat ik mijn kinderen geen familie kon geven. Soms voel ik me een wees. Maar het is goed zo.
Van de verjaardagen herken ik het wel. Dat vind ik ook naar. En het is inderdaad echt iets waar je om rouwt. Het blijft afscheid nemen, ook al zijn ze er fysiek wel.
Knuffel
Ik heb echt een bout jeugd gehad. Misbruik, mishandeling, verwaarlozing. Dat soort zaken helaas.
Ik had tot januari 2018 altijd nog fijn contact met mijn broertje en zusje. Totdat de relatie van zijn zusje uitgin en ik ongefilterd contact kreeg met haar ex. Daar kwam toen zoveel narigheid naar boven, heel veel leugens. Toen heb ik met mijn zusje gebroken omdat ze heel serieus bezig was om mijn gezin kapot te maken.
Mijn broertje koos partij voor mijn zusje en dus ging dat contact ook kapot.
Nu ben ik et best wel oké mee. De familie van mijn man is fantastisch en mijn beste vriendin en haar man zijn een geweldige oom en tante voor mijn kinderen.
Daar had ik nog het meeste verdriet om, dat ik mijn kinderen geen familie kon geven. Soms voel ik me een wees. Maar het is goed zo.
Van de verjaardagen herken ik het wel. Dat vind ik ook naar. En het is inderdaad echt iets waar je om rouwt. Het blijft afscheid nemen, ook al zijn ze er fysiek wel.
Knuffel
woensdag 23 februari 2022 om 10:47
Wat ik nu trouwens wel heel moeilijk vind is dat mijn oma parkinson heeft en het daarmee heel slecht gaat. Niemand van de familie zal mij vertellen wanneer zij zou komen te overlijden. Dus ik check regelmatig mensenlinq en de plaatselijke krant of er ook een rouwadvertentie er in staat.
Nu heb ik haar ook al 11 jaar niet gezien of gesproken. Maar dat komt vooral door mijn opa. Mijn oma is lief en was altijd dol op haar.
Nu heb ik haar ook al 11 jaar niet gezien of gesproken. Maar dat komt vooral door mijn opa. Mijn oma is lief en was altijd dol op haar.
woensdag 23 februari 2022 om 11:32
Hoe jij je voelt verwoordt precies wat ik nu voel. Vreemde is, we houden elkaar wel op facebook. Ik zie dus helaas al die heppiedepeppie verhalen op verjaardagen wel voorbij komen. Op de een of andere manier ben ik nog niet zover dat ik ze daar vanaf gooi. Ik heb ze op 'snoozen' staan, dus ik kijk alleen als ik daar behoefte aan heb.
Het voelt ook alsof ik me moet verantwoorden naar mijn ooms en tantes waarom ik en mijn vriend niet op die herinneringsdag van mijn moeder zijn.
Het is sowieso raar. Het laatste jaar van haar leven (ma was dement maar er was geen plek in het verzorgingshuis en wilden we ook niet wegens covid) heb ik mijn opdracht (ben zzp-er) opgegeven en heb ik voor haar gezorgd. En ik woon NIET net als mijn zusjes in haar woonplaats. Maar die hadden het te druk. En ik had 'toch' geen kinderen dus kon ik dagelijks die 75 heen en terug wel doen. En alles regelen rondom de uitvaart. En nu word ik dus niet eens uitgenodigd voor die dag. Mijn vriend en ik gaan nu zelf iets speciaals doen op die dag (die ook haar verjaardag had geweest had ze nog geleefd uiteraard). Ik ben blij dat de moeder van mijn vriendin (onze vroegere buurvrouw) van de hoed en de rand weet, en die heeft me op het hart gedrukt me niet druk te maken. Als familie vragen gaat stellen zal zij ze zeggen hoe het verhaal in elkaar zit. Dat geeft een gevoel van rust.
Het voelt ook alsof ik me moet verantwoorden naar mijn ooms en tantes waarom ik en mijn vriend niet op die herinneringsdag van mijn moeder zijn.
Het is sowieso raar. Het laatste jaar van haar leven (ma was dement maar er was geen plek in het verzorgingshuis en wilden we ook niet wegens covid) heb ik mijn opdracht (ben zzp-er) opgegeven en heb ik voor haar gezorgd. En ik woon NIET net als mijn zusjes in haar woonplaats. Maar die hadden het te druk. En ik had 'toch' geen kinderen dus kon ik dagelijks die 75 heen en terug wel doen. En alles regelen rondom de uitvaart. En nu word ik dus niet eens uitgenodigd voor die dag. Mijn vriend en ik gaan nu zelf iets speciaals doen op die dag (die ook haar verjaardag had geweest had ze nog geleefd uiteraard). Ik ben blij dat de moeder van mijn vriendin (onze vroegere buurvrouw) van de hoed en de rand weet, en die heeft me op het hart gedrukt me niet druk te maken. Als familie vragen gaat stellen zal zij ze zeggen hoe het verhaal in elkaar zit. Dat geeft een gevoel van rust.
woensdag 23 februari 2022 om 11:51
Och zo herkenbaar dit. Ik mis het gevoel van een familie. Dat je ergens bij hoort. Nu is het gezegde, je kiest je familie niet maar wel je vrienden, in dit geval ook echt zo.
Ik voel me erg welkom in mijn eigen gezin en met mijn vrienden maar als ik dan hoor hoe andere vrienden familiedagen hebben en met zn allen wat doen dan mis ik dat wel.
Dat gevoel zal je denk ik wel blijven houden maar je houdt nu de eer aan jezelf en dat is het beste wat je voor jezelf kunt doen.
Ik voel me erg welkom in mijn eigen gezin en met mijn vrienden maar als ik dan hoor hoe andere vrienden familiedagen hebben en met zn allen wat doen dan mis ik dat wel.
Dat gevoel zal je denk ik wel blijven houden maar je houdt nu de eer aan jezelf en dat is het beste wat je voor jezelf kunt doen.
woensdag 23 februari 2022 om 11:56
woensdag 23 februari 2022 om 11:57
Ik heb wel meer over jouw familie gelezen. Je had laatst een topic. Maar echt jeetje, nee zeker niet dat het jouw schuld was of is. Jij komt uit een net zo fucked up familie. En dan tref je ook nog zo'n figuur als jouw ex. Wat een bizar verhaal, dat hij nog altijd bij jouw ouders kwam. Wat een ontzettende engnek.
Ik had eventjes snel gereageerd, maar lees nu alles even goed. Maar wat erg dat ze jou niet hebben uitgenodigd voor de herinneringsdag.
En dat je niet op de kaart stond. Ontzettend pijnlijk zeg.
Ga je jouw zussen ook nog verwijderen van facebook? Ik heb mijn broertje en zusje nog wel heel lang op insta en fb gehouden, maar uiteindelijk toch ook verwijderd en geblokeerd. Gaf me rust, alsof dat het laatste stukje was ofzo.
Ik had eventjes snel gereageerd, maar lees nu alles even goed. Maar wat erg dat ze jou niet hebben uitgenodigd voor de herinneringsdag.
En dat je niet op de kaart stond. Ontzettend pijnlijk zeg.Ga je jouw zussen ook nog verwijderen van facebook? Ik heb mijn broertje en zusje nog wel heel lang op insta en fb gehouden, maar uiteindelijk toch ook verwijderd en geblokeerd. Gaf me rust, alsof dat het laatste stukje was ofzo.
woensdag 23 februari 2022 om 11:57
Hier ook gekapt met familie, zus heeft BPS maar wil wel graag de zaken regelen in de familie. Dat gaat een tijdje goed maar dan heeft ze zichzelf weer eens niet onder controle en loopt het fout. Ik ben altijd de bliksemafleider geweest in de familie als jongste en werd buitengesloten door broer en zus die dikke mik samen zijn. Vroeger meegemaakt dat ze me wel meenamen om te spelen maar mij dan ergens gewoon lieten stikken. Er was ook veel agressie vroeger mede door heethoofden zoals mijn vader, broer en zus.
Ik ben er wel klaar mee, het voelde al nooit als familie alhoewel ik mij daar lang tegen heb verzet, want ik wilde ook een leuke familieband als ieder ander. Het was me niet gegeven dus dan vecht je voor iets wat toch nooit gaat komen behalve steeds een muur waar je tegen aan knalt.
Wat er niet is kun je ook niet missen
Ik ben er wel klaar mee, het voelde al nooit als familie alhoewel ik mij daar lang tegen heb verzet, want ik wilde ook een leuke familieband als ieder ander. Het was me niet gegeven dus dan vecht je voor iets wat toch nooit gaat komen behalve steeds een muur waar je tegen aan knalt.
Wat er niet is kun je ook niet missen
woensdag 23 februari 2022 om 12:10
Dank voor je verhaal H&R en Zombie
Weet je wat het is. Ik ben niet zo krachtig hoor. Je 'breekt' niet zo snel met familie. Ik las gisteren nog dat 47%!! van de mensen met een of meerdere gezinsleden geen contact meer heeft. We zijn dus niet alleen. Het is ook zo dat het algemene denkgoed is 'familie is eigen'. Het is je bloed'. Dat DOE je dus gewoon niet. Omdat ik het er best moeilijk mee heb dus hulp gezocht bij de POH. Naar de 'echte' GGZ hoef ik gelukkig niet. We plannen 8 sessies (net de eerste gehad) en van me af praten helpt al enorm. Ook helpt het me om met mensen te praten die door hetzelfde heen zijn gegaan.
Maar wat ik al zei; het voelt als een soort rouw echt dezelfde curve, maar dan over mensen die nog leven. Mensen die je je leven lang kent. Ook het verdriet soms over mensen die zo'n fijne band met hun familie hebben. Waarom kan dat niet in dat zieke 'zooitje' waar ik vandaan kom.
Weet je wat het is. Ik ben niet zo krachtig hoor. Je 'breekt' niet zo snel met familie. Ik las gisteren nog dat 47%!! van de mensen met een of meerdere gezinsleden geen contact meer heeft. We zijn dus niet alleen. Het is ook zo dat het algemene denkgoed is 'familie is eigen'. Het is je bloed'. Dat DOE je dus gewoon niet. Omdat ik het er best moeilijk mee heb dus hulp gezocht bij de POH. Naar de 'echte' GGZ hoef ik gelukkig niet. We plannen 8 sessies (net de eerste gehad) en van me af praten helpt al enorm. Ook helpt het me om met mensen te praten die door hetzelfde heen zijn gegaan.
Maar wat ik al zei; het voelt als een soort rouw echt dezelfde curve, maar dan over mensen die nog leven. Mensen die je je leven lang kent. Ook het verdriet soms over mensen die zo'n fijne band met hun familie hebben. Waarom kan dat niet in dat zieke 'zooitje' waar ik vandaan kom.
woensdag 23 februari 2022 om 12:14
Van de week kreeg ik nog een appje. Overduidelijk niet voor mij bedoeld. Mijn naam stond er namelijk in als in 'als we een beetje mazzel hebben maakt buzziebee zelf een einde aan haar leven als we zo doorgaan'.. niet wetende dat we ze allemaal uit ons vermogen inmiddels hebben gehaald en dus compleet onterfd. Maar weer zo'n appje. Later werd hij verwijderd maar ik had hem dus al gelezen. Hij was bedoeld voor mijn jongste zusje wiens eerste twee letters van de naam dezelfde zijn als die van mij. Ze praten dus letterlijk over hoe fijn het zou zijn als ik een einde aan mijn leven zou maken....
woensdag 23 februari 2022 om 12:23
Wat zijn dat voor onmensen! 
woensdag 23 februari 2022 om 12:55
Ik heb met mijn hele familie geen contact meer. We zijn als kinderen zo tegen elkaar uitgespeeld dat ik, nadat ik het contact met mijn ouders verbrak om allerlei redenen, ook geen contact meer met mijnbroer en zus heb. Dat vind ik wel jammer. Maar dat is de modus operandi in mijn familie: bij een verschil van mening ren je hard weg en wil je elkaar nooit meer zien. So be it.
Vanwege al die ellende werd ik ook niet meer uitgenodigd op bruiloften, verjaardagen e.d.
Ik ben er aan gewend, maar het voelt nog steeds als eenzaam op een bepaalde manier. Een wees mét ouders.
Vanwege al die ellende werd ik ook niet meer uitgenodigd op bruiloften, verjaardagen e.d.
Ik ben er aan gewend, maar het voelt nog steeds als eenzaam op een bepaalde manier. Een wees mét ouders.
woensdag 23 februari 2022 om 12:59
Als het niet anders is, is het niet anders. Gelukkig dat je inziet dat deze mensen niet goed voor je zijn. Ik vond mijn (oudere) zus vroeger cool, keek tegen d'r op. Er was altijd wel onrust door haar en rondom haar maar zag daar toen het probleem (nog) niet van in. Later werd het duidelijk dat het niet cool was maar een niet aflatende hongerige schreeuw naar aandacht van haar. Dat daar mensen door werden gekwetst zag ik ook pas later in. Veel dingen die ze tegen mij heeft gezegd in één van haar boze buien bleken schadelijk, iets waar ik nog wel eens last van kan hebben als ik wat minder goed in mijn vel steek.
Zoals je sommige mensen niet in je kringetje wil hebben omdat ze niet goed voor je zijn, zo kan dat ook met familie zijn en het beste is dan voor jezelf te kiezen. Dan maar geen familie, want wat schiet je er mee op
woensdag 23 februari 2022 om 13:01
Heel herkenbaar allemaal.
Ik vind het vooral pijnlijk dat om mij heen zoveel mensen zulke goede banden hebben met familie. Ze doen alles samen met hun moeder die hun beste vriendin is of ze hebben familie weekenden of gaan samen skieen etc. Ik heb niks van dat. Ja ze doen wel dingen. Maar zonder mij. Al jaren en jaren. Ik heb dus ook familie. Maar met niemand contact. Lang verhaal. Maar komt er op neer dat je idd rouwt om mensen die nog leven. Het is een gemis en een gat.
Ik vind het vooral pijnlijk dat om mij heen zoveel mensen zulke goede banden hebben met familie. Ze doen alles samen met hun moeder die hun beste vriendin is of ze hebben familie weekenden of gaan samen skieen etc. Ik heb niks van dat. Ja ze doen wel dingen. Maar zonder mij. Al jaren en jaren. Ik heb dus ook familie. Maar met niemand contact. Lang verhaal. Maar komt er op neer dat je idd rouwt om mensen die nog leven. Het is een gemis en een gat.
woensdag 23 februari 2022 om 13:09
Het zou me van zo'n verachtelijke familie dan weer niet verbazen dat je zus het express naar jou heeft gestuurd. En dat ze het, pas nadat ze zag dat je het gelezen had, heeft verwijderd. Lekker om jou te pesten.
Afgaande op wat je nu vertelt zou ik echt alle banden doorsnijden met je familie.
woensdag 23 februari 2022 om 13:42
Dit. En ze ook maar meteen blokkeren zodat ze dit soort appjes niet 'per ongeluk' naar je kunnen sturen.chocolol schreef: ↑23-02-2022 13:09Het zou me van zo'n verachtelijke familie dan weer niet verbazen dat je zus het express naar jou heeft gestuurd. En dat ze het, pas nadat ze zag dat je het gelezen had, heeft verwijderd. Lekker om jou te pesten.
Afgaande op wat je nu vertelt zou ik echt alle banden doorsnijden met je familie.
woensdag 23 februari 2022 om 14:12
Wat een treurnis lees ik hier...ik heb er zelf helaas ook mee te maken.
Twee oudere broers die vanaf het moment dat ze geboren waren op een enorm voetstuk zijn gezet door onze ouders. Ze zijn onder niet aflatend applaus opgegroeid, alles is/was fantastisch wat ze deden.
Mijn oudere zus en ik als jongste hingen er maar een beetje bij. Broers kregen bijvoorbeeld mooie glimmende fiets voor hun verjaardag, wij een vijfdehandsje van het prikbord in de supermarkt.
Later toen we volwassen waren gingen ouders met de broers de meest fantastische reizen maken, inclusief aanhang. Albums vol met happy family foto's op exotische bestemmingen.
Mijn zus en ik ploeterden door het leven..alles wat ons moeilijk viel was aanstellerij en niet de aandacht waard.
Kinderen werden geboren. Die van de broers kregen de hele baby uitzet tot en met rijbewijs + een leuk bedrag voor de 1e auto en alles daar tussen in gedurend hun jeugd. Die van mij en zus 5€ per post paar dagen na hun verjaardag.
Ik woonde op m'n 17e al zelfstandig, heb jarenlang please gedrag vertoond maar na de geboorte van m'n kinderen was ik er klaar mee. Ik had net zo goed een stel stinkende apen gebaard kunnen hebben....zo werd er over gedaan. Kinderen van broers waren liever, schoner, beter, aardiger, slimmer.
Ik bezocht die kant van de familie zo'n 4x per jaar een middagje maar doe dat sinds begin dit jaar ook niet meer. Nu ben ik de ondankbare dochter waarvan ze altijd al dachten dat die niet spoorde..... soit.
Het gekke is dat zus en ik inmiddels goed geslaagd zijn in het leven. Goed opgeleid, succesvol in werk, prima inkomen. Onze kinderen doen het prima, zijn opgegroeid tot stabiele jong volwassenen.
Mijn broers daarentegen een stuk minder, niet slecht maar ook niet bijzonder goed. Eén zit met regelmaat in de WW, hopt van het ene logistieke baantje naar het andere. Andere broer is 2x gescheiden en heeft nu een bruid uit een Oostblok land besteld. Hun kinderen krijgen hun leven moeilijk op de rit. Hoop gedoe met relaties, financiën.
Ik mag er geen oordeel over hebben maar dat lukt me niet. Nu ik uit mezelf geen contact meer opneemt of er naar toe ga voel ik me rustiger. Vanuit die kant hoor ik sporadisch iets. M'n moeder belde af en toe, dat zoog energie en was ik de rest van de dag van de kaart. Ik heb gezegd dat ze niet meer hoeft te bellen. Dat werd niet in dank afgenomen...jammer dan.
Ik heb het fijn met mijn kinderen, partner, zijn kind en een hele lieve schoonmoeder. Mijn zus en kinderen heb ik goed contact mee en dat is genoeg om mij een familiegevoel te geven.
Het feit dat ik nooit echt ouders heb gehad, is soms moeilijk te verteren. Bah....hoe kun je als ouder toch zo doen naar je kinderen. Snap er geen hol van.
Voor iedereen een dikke knuffel
Twee oudere broers die vanaf het moment dat ze geboren waren op een enorm voetstuk zijn gezet door onze ouders. Ze zijn onder niet aflatend applaus opgegroeid, alles is/was fantastisch wat ze deden.
Mijn oudere zus en ik als jongste hingen er maar een beetje bij. Broers kregen bijvoorbeeld mooie glimmende fiets voor hun verjaardag, wij een vijfdehandsje van het prikbord in de supermarkt.
Later toen we volwassen waren gingen ouders met de broers de meest fantastische reizen maken, inclusief aanhang. Albums vol met happy family foto's op exotische bestemmingen.
Mijn zus en ik ploeterden door het leven..alles wat ons moeilijk viel was aanstellerij en niet de aandacht waard.
Kinderen werden geboren. Die van de broers kregen de hele baby uitzet tot en met rijbewijs + een leuk bedrag voor de 1e auto en alles daar tussen in gedurend hun jeugd. Die van mij en zus 5€ per post paar dagen na hun verjaardag.
Ik woonde op m'n 17e al zelfstandig, heb jarenlang please gedrag vertoond maar na de geboorte van m'n kinderen was ik er klaar mee. Ik had net zo goed een stel stinkende apen gebaard kunnen hebben....zo werd er over gedaan. Kinderen van broers waren liever, schoner, beter, aardiger, slimmer.
Ik bezocht die kant van de familie zo'n 4x per jaar een middagje maar doe dat sinds begin dit jaar ook niet meer. Nu ben ik de ondankbare dochter waarvan ze altijd al dachten dat die niet spoorde..... soit.
Het gekke is dat zus en ik inmiddels goed geslaagd zijn in het leven. Goed opgeleid, succesvol in werk, prima inkomen. Onze kinderen doen het prima, zijn opgegroeid tot stabiele jong volwassenen.
Mijn broers daarentegen een stuk minder, niet slecht maar ook niet bijzonder goed. Eén zit met regelmaat in de WW, hopt van het ene logistieke baantje naar het andere. Andere broer is 2x gescheiden en heeft nu een bruid uit een Oostblok land besteld. Hun kinderen krijgen hun leven moeilijk op de rit. Hoop gedoe met relaties, financiën.
Ik mag er geen oordeel over hebben maar dat lukt me niet. Nu ik uit mezelf geen contact meer opneemt of er naar toe ga voel ik me rustiger. Vanuit die kant hoor ik sporadisch iets. M'n moeder belde af en toe, dat zoog energie en was ik de rest van de dag van de kaart. Ik heb gezegd dat ze niet meer hoeft te bellen. Dat werd niet in dank afgenomen...jammer dan.
Ik heb het fijn met mijn kinderen, partner, zijn kind en een hele lieve schoonmoeder. Mijn zus en kinderen heb ik goed contact mee en dat is genoeg om mij een familiegevoel te geven.
Het feit dat ik nooit echt ouders heb gehad, is soms moeilijk te verteren. Bah....hoe kun je als ouder toch zo doen naar je kinderen. Snap er geen hol van.
Voor iedereen een dikke knuffel
