Psyche
alle pijlers
psychiatrische opname, wat gebeurt er?
woensdag 11 januari 2017 om 00:59
Ik heb een bipolaire stoornis en ben een heel groot deel van de tijd depressief. Ik heb al zoveel verschillende medicijnen gehad en verschillende malen therapie en het helpt allemaal heel weinig. Nu ben ik al een paar maanden zo depressief dat er misschien wel niet aan een opname te ontkomen valt. Ik ben in 2002 en 2003 ook opgenomen geweest. Het enige wat er toen gebeurde was bezigheidstherapie in de vorm van knutselen, liedjes zingen en achter een bal aanhollen. En rollenspellen over de meest simpele onderwerpen die helemaal niets te maken hadden met de enorme problemen waar ik mee worstelde. Het duurde 4 weken voordat ik een behandelplan kreeg, dat vervolgens ook nog eens uit alleen maar bezigheidstherapie bestond plus slechts 1 uur psychotherapie per week.
Aan de ene kant heb ik steeds meer het gevoel dat ik het thuis niet meer volhoud en uithoud, mede omdat ik alleen woon, maar aan de andere kant zie ik een opname met enkel bovenstaande bezigheidstherapie ook niet zitten. Maar misschien is de inhoudelijke kant van psychiatrische opnames de laatste jaren wel heel veel veranderd. Ik heb dat nog niet aan mijn psychiater durven vragen, omdat dat de mogelijkheid van een opname in mijn idee alleen maar vergroot. Maar natuurlijk steek ik ook gewoon mijn kop in het zand. Hulp van een fact team of thuisbegeleiding is geen optie, omdat mijn behandelaar te ver van mijn woonplaats gevestigd is. Veranderen van behandelaar is geen optie, omdat de poli van mijn psychiater gespecialiseerd is in mijn aandoening.
Ik zou heel graag willen horen hoe jullie opname verlopen is (al hoop ik natuurlijk dat er niet veel mensen hier zijn die zoiets meegemaakt hebben). Ik ben een beetje onregelmatig op het forum aanwezig, dus ik kan niet altijd snel op jullie berichten reageren.
Aan de ene kant heb ik steeds meer het gevoel dat ik het thuis niet meer volhoud en uithoud, mede omdat ik alleen woon, maar aan de andere kant zie ik een opname met enkel bovenstaande bezigheidstherapie ook niet zitten. Maar misschien is de inhoudelijke kant van psychiatrische opnames de laatste jaren wel heel veel veranderd. Ik heb dat nog niet aan mijn psychiater durven vragen, omdat dat de mogelijkheid van een opname in mijn idee alleen maar vergroot. Maar natuurlijk steek ik ook gewoon mijn kop in het zand. Hulp van een fact team of thuisbegeleiding is geen optie, omdat mijn behandelaar te ver van mijn woonplaats gevestigd is. Veranderen van behandelaar is geen optie, omdat de poli van mijn psychiater gespecialiseerd is in mijn aandoening.
Ik zou heel graag willen horen hoe jullie opname verlopen is (al hoop ik natuurlijk dat er niet veel mensen hier zijn die zoiets meegemaakt hebben). Ik ben een beetje onregelmatig op het forum aanwezig, dus ik kan niet altijd snel op jullie berichten reageren.
woensdag 11 januari 2017 om 19:24
quote:Verhip schreef op 11 januari 2017 @ 17:55:
[...]
Ambulante begeleiders kunnen je ondersteunen door bijvoorbeeld middels gesprekken de dingen beter op een rij te krijgen voor jezelf. Daarnaast kan je met zo iemand onderzoeken wat jij -naast behandeling- nodig hebt om te functioneren, dus bijvoorbeeld helpen met dagplanning, hoe vul je lege momenten in, wat kan jij zelf doen om jouw situatie te verbeteren en wat heb je daar voor nodig, etc. Ambulante ondersteuning kan dus naast behandeling zeker wel zinvol en helpend zijn.Ik weet het. Ik weet niet of je het hele topic gelezen hebt, maar mijn behandelaar zit te ver weg om deze zorg te kunnen leveren. EN van behandelaar veranderen is (nog) geen optie. Dagplanning gaat gelukkig nog wel. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik na zoveel behandelingen die maar een klein beetje geholpen hebben er geen vertrouwen meer in heb dat er ooit nog iets wel gaat helpen en samen met de toch al verlammende gevoelens van depressie leidt dat ertoe dat ik op het moment ook heel weinig gemotiveerd ben voor wat dan ook. En ja, ik weet het, zonder motivatie kom je nergens.
[...]
Ambulante begeleiders kunnen je ondersteunen door bijvoorbeeld middels gesprekken de dingen beter op een rij te krijgen voor jezelf. Daarnaast kan je met zo iemand onderzoeken wat jij -naast behandeling- nodig hebt om te functioneren, dus bijvoorbeeld helpen met dagplanning, hoe vul je lege momenten in, wat kan jij zelf doen om jouw situatie te verbeteren en wat heb je daar voor nodig, etc. Ambulante ondersteuning kan dus naast behandeling zeker wel zinvol en helpend zijn.Ik weet het. Ik weet niet of je het hele topic gelezen hebt, maar mijn behandelaar zit te ver weg om deze zorg te kunnen leveren. EN van behandelaar veranderen is (nog) geen optie. Dagplanning gaat gelukkig nog wel. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik na zoveel behandelingen die maar een klein beetje geholpen hebben er geen vertrouwen meer in heb dat er ooit nog iets wel gaat helpen en samen met de toch al verlammende gevoelens van depressie leidt dat ertoe dat ik op het moment ook heel weinig gemotiveerd ben voor wat dan ook. En ja, ik weet het, zonder motivatie kom je nergens.
woensdag 11 januari 2017 om 19:31
quote:Phaedra_ schreef op 11 januari 2017 @ 17:58:
Ik begrijp het niet. Je wil niets, alles gaat nog prima, maar je denkt wel dat het een opname gaat worden.
Waarom denk je dat als het goed genoeg gaat en je dus alles wil blijven doen zoals het gaat?Ik wil helemaal niet niets, ik wil heel graag intensieve en frequente psychotherapie, maar dan wel individueel, en ben bezig dat te organiseren, maar dat duurt langer dan ik dacht. Ik zeg niet dat alles prima gaat, in tegendeel. Ik zeg dat ik nog een redelijke dagstructuur heb en mijn bed uitkom etc. Ik bedoel te zeggen dat het nog net te goed is voor opname, maar dat ik niet weet of dat wel zo blijft. En ik hoop met therapie een heleboel te kunnen veranderen en wil dus juist niet doorgaan zoals ik nu doe! Mijn uitgangsvraag was trouwens of de inhoud van een opname veranderd is in vergelijking met 2002 en niet of waar ik mee bezig ben wel goed is. Sorry als dit een beetje kattig klinkt, zo bedoel ik het niet.
Ik begrijp het niet. Je wil niets, alles gaat nog prima, maar je denkt wel dat het een opname gaat worden.
Waarom denk je dat als het goed genoeg gaat en je dus alles wil blijven doen zoals het gaat?Ik wil helemaal niet niets, ik wil heel graag intensieve en frequente psychotherapie, maar dan wel individueel, en ben bezig dat te organiseren, maar dat duurt langer dan ik dacht. Ik zeg niet dat alles prima gaat, in tegendeel. Ik zeg dat ik nog een redelijke dagstructuur heb en mijn bed uitkom etc. Ik bedoel te zeggen dat het nog net te goed is voor opname, maar dat ik niet weet of dat wel zo blijft. En ik hoop met therapie een heleboel te kunnen veranderen en wil dus juist niet doorgaan zoals ik nu doe! Mijn uitgangsvraag was trouwens of de inhoud van een opname veranderd is in vergelijking met 2002 en niet of waar ik mee bezig ben wel goed is. Sorry als dit een beetje kattig klinkt, zo bedoel ik het niet.
woensdag 11 januari 2017 om 19:31
quote:Phaedra_ schreef op 11 januari 2017 @ 17:58:
Ik begrijp het niet. Je wil niets, alles gaat nog prima, maar je denkt wel dat het een opname gaat worden.
Waarom denk je dat als het goed genoeg gaat en je dus alles wil blijven doen zoals het gaat?Ik wil helemaal niet niets, ik wil heel graag intensieve en frequente psychotherapie, maar dan wel individueel, en ben bezig dat te organiseren, maar dat duurt langer dan ik dacht. Ik zeg niet dat alles prima gaat, in tegendeel. Ik zeg dat ik nog een redelijke dagstructuur heb en mijn bed uitkom etc. Ik bedoel te zeggen dat het nog net te goed is voor opname, maar dat ik niet weet of dat wel zo blijft. En ik hoop met therapie een heleboel te kunnen veranderen en wil dus juist niet doorgaan zoals ik nu doe! Mijn uitgangsvraag was trouwens of de inhoud van een opname veranderd is in vergelijking met 2002 en niet of waar ik mee bezig ben wel goed is. Sorry als dit een beetje kattig klinkt, zo bedoel ik het niet.
Ik begrijp het niet. Je wil niets, alles gaat nog prima, maar je denkt wel dat het een opname gaat worden.
Waarom denk je dat als het goed genoeg gaat en je dus alles wil blijven doen zoals het gaat?Ik wil helemaal niet niets, ik wil heel graag intensieve en frequente psychotherapie, maar dan wel individueel, en ben bezig dat te organiseren, maar dat duurt langer dan ik dacht. Ik zeg niet dat alles prima gaat, in tegendeel. Ik zeg dat ik nog een redelijke dagstructuur heb en mijn bed uitkom etc. Ik bedoel te zeggen dat het nog net te goed is voor opname, maar dat ik niet weet of dat wel zo blijft. En ik hoop met therapie een heleboel te kunnen veranderen en wil dus juist niet doorgaan zoals ik nu doe! Mijn uitgangsvraag was trouwens of de inhoud van een opname veranderd is in vergelijking met 2002 en niet of waar ik mee bezig ben wel goed is. Sorry als dit een beetje kattig klinkt, zo bedoel ik het niet.
woensdag 11 januari 2017 om 21:35
quote:toffeltje schreef op 11 januari 2017 @ 19:24:
[...]
Ik weet het. Ik weet niet of je het hele topic gelezen hebt, maar mijn behandelaar zit te ver weg om deze zorg te kunnen leveren. EN van behandelaar veranderen is (nog) geen optie. Dagplanning gaat gelukkig nog wel. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik na zoveel behandelingen die maar een klein beetje geholpen hebben er geen vertrouwen meer in heb dat er ooit nog iets wel gaat helpen en samen met de toch al verlammende gevoelens van depressie leidt dat ertoe dat ik op het moment ook heel weinig gemotiveerd ben voor wat dan ook. En ja, ik weet het, zonder motivatie kom je nergens.Ik heb het hele topic gelezen, ja. Jij ook? Want zoals er al eerder gereageerd werd door iemand (waar ik dus op reageerde), staat dit soort ambulante hulpverlening los van behandelaren en achterliggende organisatie. Je wordt behandeld door een ggz instelling en kan daarnaast ambulante hulpverlening krijgen vanuit bijvoorbeeld een RIBW. Staat dus helemaal los van elkaar en kan beiden naast elkaar bestaan.
[...]
Ik weet het. Ik weet niet of je het hele topic gelezen hebt, maar mijn behandelaar zit te ver weg om deze zorg te kunnen leveren. EN van behandelaar veranderen is (nog) geen optie. Dagplanning gaat gelukkig nog wel. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik na zoveel behandelingen die maar een klein beetje geholpen hebben er geen vertrouwen meer in heb dat er ooit nog iets wel gaat helpen en samen met de toch al verlammende gevoelens van depressie leidt dat ertoe dat ik op het moment ook heel weinig gemotiveerd ben voor wat dan ook. En ja, ik weet het, zonder motivatie kom je nergens.Ik heb het hele topic gelezen, ja. Jij ook? Want zoals er al eerder gereageerd werd door iemand (waar ik dus op reageerde), staat dit soort ambulante hulpverlening los van behandelaren en achterliggende organisatie. Je wordt behandeld door een ggz instelling en kan daarnaast ambulante hulpverlening krijgen vanuit bijvoorbeeld een RIBW. Staat dus helemaal los van elkaar en kan beiden naast elkaar bestaan.
woensdag 11 januari 2017 om 22:20
quote:toffeltje schreef op 11 januari 2017 @ 16:52:
[...]
Er wordt een persoonlijkheidsstoornis nao (niet anders omschreven) vermoed. Oftewel je bent wel gek, maar we kunnen er geen exact etiketje op plakken. Het is de bedoeling dat dit onderdeel verder aangepakt / gediagnosticeerd wordt door een psycholoog, maar het lukt nog niet zo hard om er een te vinden. Ik doe dit als het enigszins kan liever bij een vrijgevestigde psycholoog, omdat het tot nog toe mijn ervaring is dat deze minder vasthouden aan protocollen en flexibeler zijn. Ik vind het moeilijk om te zien welk deel van mijn problemen wel of niet onder de diagnose persoonlijkheidsstoornis valt, en of het wel een persoonlijkheidsstoornis is of dat het allemaal toch onder het kopje depressie valt.
Ik slik al 10 jaar 600 mg seroquel als deel van de bipolaire medicatie. De eerste twee jaar sliep ik er geweldig op, maar nu ben ik er aan gewend.
Dat is dan denk ik Seroquel met vertraagde afgifte (retard of XR staat er dan bij), voor slapen wordt "gewone" Seroquel gebruikt, dit werkt sneller in een keer in waardoor je slaperig wordt. Sommige patiënten die ik zie slikken dat al jaren en dat blijft gewoon werken, dit middel staat daar juist om bekent. Maar een goed ritme blijft heel belangrijk want als je niet moe bent omdat je tot de middag geslapen hebt is het veel makkelijker dat gevoel te negeren dan wanneer je ook fysiek moe bent.
Is een instelling gericht op persoonlijkheidsproblematiek geen optie?
Wat jij wil lijkt me heel lastig te organiseren alleen al omdat de verzekeraar dat waarschijnlijk niet vergoed. Ik denk dat je jezelf tekort doet door zoveel dingen niet te willen. Al doe je in therapie af en toe dingen waar je niets mee kan is dat niet erger dan thuis zitten waar je ook niets mee kan. Als je ritme niet goed is, is dagbehandeling of iets dergelijks juist nuttig voor je. Maar ook dat wil je niet want je wil graag doen wat je zelf wil wanneer jij dat wil. Tja vrouw je kunt niet alles hebben en zeker niet in de zorg. Misschien moet je eens heel hard nadenken wat er belangrijk voor je is. Je "zin" krijgen of de beste behandeling zoeken. Als je de beste behandeling wil ga dan in gesprek met je psychiater over wat er mogelijk is in jouw geval. Als je graag wil dat het gaat zoals jij het wil dan loop je denk ik de kans dat je uiteindelijk niet de juiste hulp bij je probleem krijgt en je situatie van kwaad tot erger gaat.
[...]
Er wordt een persoonlijkheidsstoornis nao (niet anders omschreven) vermoed. Oftewel je bent wel gek, maar we kunnen er geen exact etiketje op plakken. Het is de bedoeling dat dit onderdeel verder aangepakt / gediagnosticeerd wordt door een psycholoog, maar het lukt nog niet zo hard om er een te vinden. Ik doe dit als het enigszins kan liever bij een vrijgevestigde psycholoog, omdat het tot nog toe mijn ervaring is dat deze minder vasthouden aan protocollen en flexibeler zijn. Ik vind het moeilijk om te zien welk deel van mijn problemen wel of niet onder de diagnose persoonlijkheidsstoornis valt, en of het wel een persoonlijkheidsstoornis is of dat het allemaal toch onder het kopje depressie valt.
Ik slik al 10 jaar 600 mg seroquel als deel van de bipolaire medicatie. De eerste twee jaar sliep ik er geweldig op, maar nu ben ik er aan gewend.
Dat is dan denk ik Seroquel met vertraagde afgifte (retard of XR staat er dan bij), voor slapen wordt "gewone" Seroquel gebruikt, dit werkt sneller in een keer in waardoor je slaperig wordt. Sommige patiënten die ik zie slikken dat al jaren en dat blijft gewoon werken, dit middel staat daar juist om bekent. Maar een goed ritme blijft heel belangrijk want als je niet moe bent omdat je tot de middag geslapen hebt is het veel makkelijker dat gevoel te negeren dan wanneer je ook fysiek moe bent.
Is een instelling gericht op persoonlijkheidsproblematiek geen optie?
Wat jij wil lijkt me heel lastig te organiseren alleen al omdat de verzekeraar dat waarschijnlijk niet vergoed. Ik denk dat je jezelf tekort doet door zoveel dingen niet te willen. Al doe je in therapie af en toe dingen waar je niets mee kan is dat niet erger dan thuis zitten waar je ook niets mee kan. Als je ritme niet goed is, is dagbehandeling of iets dergelijks juist nuttig voor je. Maar ook dat wil je niet want je wil graag doen wat je zelf wil wanneer jij dat wil. Tja vrouw je kunt niet alles hebben en zeker niet in de zorg. Misschien moet je eens heel hard nadenken wat er belangrijk voor je is. Je "zin" krijgen of de beste behandeling zoeken. Als je de beste behandeling wil ga dan in gesprek met je psychiater over wat er mogelijk is in jouw geval. Als je graag wil dat het gaat zoals jij het wil dan loop je denk ik de kans dat je uiteindelijk niet de juiste hulp bij je probleem krijgt en je situatie van kwaad tot erger gaat.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
