Psyche
alle pijlers
psychiatrische opname, wat gebeurt er?
woensdag 11 januari 2017 om 00:59
Ik heb een bipolaire stoornis en ben een heel groot deel van de tijd depressief. Ik heb al zoveel verschillende medicijnen gehad en verschillende malen therapie en het helpt allemaal heel weinig. Nu ben ik al een paar maanden zo depressief dat er misschien wel niet aan een opname te ontkomen valt. Ik ben in 2002 en 2003 ook opgenomen geweest. Het enige wat er toen gebeurde was bezigheidstherapie in de vorm van knutselen, liedjes zingen en achter een bal aanhollen. En rollenspellen over de meest simpele onderwerpen die helemaal niets te maken hadden met de enorme problemen waar ik mee worstelde. Het duurde 4 weken voordat ik een behandelplan kreeg, dat vervolgens ook nog eens uit alleen maar bezigheidstherapie bestond plus slechts 1 uur psychotherapie per week.
Aan de ene kant heb ik steeds meer het gevoel dat ik het thuis niet meer volhoud en uithoud, mede omdat ik alleen woon, maar aan de andere kant zie ik een opname met enkel bovenstaande bezigheidstherapie ook niet zitten. Maar misschien is de inhoudelijke kant van psychiatrische opnames de laatste jaren wel heel veel veranderd. Ik heb dat nog niet aan mijn psychiater durven vragen, omdat dat de mogelijkheid van een opname in mijn idee alleen maar vergroot. Maar natuurlijk steek ik ook gewoon mijn kop in het zand. Hulp van een fact team of thuisbegeleiding is geen optie, omdat mijn behandelaar te ver van mijn woonplaats gevestigd is. Veranderen van behandelaar is geen optie, omdat de poli van mijn psychiater gespecialiseerd is in mijn aandoening.
Ik zou heel graag willen horen hoe jullie opname verlopen is (al hoop ik natuurlijk dat er niet veel mensen hier zijn die zoiets meegemaakt hebben). Ik ben een beetje onregelmatig op het forum aanwezig, dus ik kan niet altijd snel op jullie berichten reageren.
Aan de ene kant heb ik steeds meer het gevoel dat ik het thuis niet meer volhoud en uithoud, mede omdat ik alleen woon, maar aan de andere kant zie ik een opname met enkel bovenstaande bezigheidstherapie ook niet zitten. Maar misschien is de inhoudelijke kant van psychiatrische opnames de laatste jaren wel heel veel veranderd. Ik heb dat nog niet aan mijn psychiater durven vragen, omdat dat de mogelijkheid van een opname in mijn idee alleen maar vergroot. Maar natuurlijk steek ik ook gewoon mijn kop in het zand. Hulp van een fact team of thuisbegeleiding is geen optie, omdat mijn behandelaar te ver van mijn woonplaats gevestigd is. Veranderen van behandelaar is geen optie, omdat de poli van mijn psychiater gespecialiseerd is in mijn aandoening.
Ik zou heel graag willen horen hoe jullie opname verlopen is (al hoop ik natuurlijk dat er niet veel mensen hier zijn die zoiets meegemaakt hebben). Ik ben een beetje onregelmatig op het forum aanwezig, dus ik kan niet altijd snel op jullie berichten reageren.
woensdag 11 januari 2017 om 03:14
Als je nog zo kan schrijven dan zal je waarschijnlijk opgenomen worden in een open afdeling en daar is meestal een behoorlijk programma wat een groot deel van je dag vult. Per instelling is dit anders dus kan ik weinig over zeggen. Vaak kun je ook in het weekend met verlof naar huis.
Wat je van je vorige opname vertelt klinkt meer als een gesloten afdeling en hierbij is de bedoeling dat de ergste klachten stabiliseren, vaak medicijnen. Ondertussen zijn er meestal vrij simpele activiteiten die niet al te intensief zijn.
Is deeltijdbehandeling niet een optie of een opname bij een wat gespecialiseerder centrum? Ik ken bijvoorbeeld elios of het centrum voor integratieve psychiatrie die zaken op een wat andere wijze dan de "gewone" ggz behandelen. Of soms kun je een paar nachten, als je het alleen niet uithoudt op een bord bed, oftewel bed op recept terecht. Bespreek het juist wel met je behandelaar, door het niet te zeggen kunnen ze ook niet goed met je zoeken naar een oplossing die wel aansluit bij wat je wil.
En is wisselen van behandelaar toch niet verstandig? Als je nu bik oplopende problemen onvoldoende hulp krijgt, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Kan ook zijn dat je tijdelijk fact zorg krijgt van andere instelling en dan later weer terugkeert naar je oude behandelaar als het weer beter gaat. Er is vaak heel veel te regelen hoor!
Heel veel sterkte en succes gewenst!
Wat je van je vorige opname vertelt klinkt meer als een gesloten afdeling en hierbij is de bedoeling dat de ergste klachten stabiliseren, vaak medicijnen. Ondertussen zijn er meestal vrij simpele activiteiten die niet al te intensief zijn.
Is deeltijdbehandeling niet een optie of een opname bij een wat gespecialiseerder centrum? Ik ken bijvoorbeeld elios of het centrum voor integratieve psychiatrie die zaken op een wat andere wijze dan de "gewone" ggz behandelen. Of soms kun je een paar nachten, als je het alleen niet uithoudt op een bord bed, oftewel bed op recept terecht. Bespreek het juist wel met je behandelaar, door het niet te zeggen kunnen ze ook niet goed met je zoeken naar een oplossing die wel aansluit bij wat je wil.
En is wisselen van behandelaar toch niet verstandig? Als je nu bik oplopende problemen onvoldoende hulp krijgt, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Kan ook zijn dat je tijdelijk fact zorg krijgt van andere instelling en dan later weer terugkeert naar je oude behandelaar als het weer beter gaat. Er is vaak heel veel te regelen hoor!
Heel veel sterkte en succes gewenst!
woensdag 11 januari 2017 om 04:16
quote:Foodsandbeats schreef op 11 januari 2017 @ 03:14:
Als je nog zo kan schrijven dan zal je waarschijnlijk opgenomen worden in een open afdeling en daar is meestal een behoorlijk programma wat een groot deel van je dag vult. Per instelling is dit anders dus kan ik weinig over zeggen. Vaak kun je ook in het weekend met verlof naar huis.
Wat je van je vorige opname vertelt klinkt meer als een gesloten afdeling en hierbij is de bedoeling dat de ergste klachten stabiliseren, vaak medicijnen. Ondertussen zijn er meestal vrij simpele activiteiten die niet al te intensief zijn.
Is deeltijdbehandeling niet een optie of een opname bij een wat gespecialiseerder centrum? Ik ken bijvoorbeeld elios of het centrum voor integratieve psychiatrie die zaken op een wat andere wijze dan de "gewone" ggz behandelen. Of soms kun je een paar nachten, als je het alleen niet uithoudt op een bord bed, oftewel bed op recept terecht. Bespreek het juist wel met je behandelaar, door het niet te zeggen kunnen ze ook niet goed met je zoeken naar een oplossing die wel aansluit bij wat je wil.
En is wisselen van behandelaar toch niet verstandig? Als je nu bik oplopende problemen onvoldoende hulp krijgt, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Kan ook zijn dat je tijdelijk fact zorg krijgt van andere instelling en dan later weer terugkeert naar je oude behandelaar als het weer beter gaat. Er is vaak heel veel te regelen hoor!
Heel veel sterkte en succes gewenst!
Mocht het inderdaad tot opname komen, hoop ik ook op een open afdeling. Helaas ben ik in het verleden open geweest over suicidale gevoelens. Mijn eerdere opnamen waren op open afdelingen. Er was inderdaad wel een redelijk tijdvullend programma, maar dus met activiteiten waar ik niks aan had. Vanaf de 4e week eenmaal per week een psycholoog en 10 minuten per week een psychiater. Dit was trouwens een andere instelling dan waar ik nu onder behandeling ben.
Dagbehandeling is in principe wel mogelijk, maar groepsbehandelingen zijn echt helemaal niks voor mij. (In het verleden is mij wel gezegd dat ik het dan juist zou moeten doen, omdat ik er dan juist meer aan zou hebben, maar zo zie ik dat niet.) Bovendien heb ik ook een slaapstoornis waardoor ik grotendeels overdag slaap. Vandaar ook dat ik op dit tijdstip op her forum zit. Met slaapmedicatie is dat een beetje bij te sturen, maar dan ben ik nog steeds voor 12 uur geen mens, laat staan dat ik in de ochtend iets aan een intensieve behandeling kan hebben. En slaapmedicatie is verslavend en dagbehandeling duurt maanden, en al gauw een jaar en dan zijn de slaappillen al lang uitgewerkt. Voor de slaapstoornis ben ik behandeld, en daar ben ik ook een stuk mee opgeschoten, maar nog steeds kan ik niet hetzelfde dag/nachtritme aanhouden als de rest van de maatschappij.
Alle gangbare combinaties van pillen voor mijn ziekte heb ik al gehad en die werken niet of nauwelijks. Crisisbestrijding zou in mijn geval dus alleen maar sedatie met benzo's inhouden. Alle andere, niet-reguliere medicatie opties hebben 3-6 weken nodig voor ze effect zouden kunnen hebben. Ik heb ook sinds kort een lage dosis oxazepam voor als het echt nodig is, maar dat is gelukkig lang niet elke dag.
De instelling waar ik onder behandeling ben is gespecialiseerd in mijn aandoening, een nog gespecialiseerder psychiatrisch ziekenhuis is er niet. 80% van de patiënten van mijn psychiater zijn bipolair. Ondanks dat het praktisch gezien niet altijd even handig is om verder van huis behandeld te worden, wil ik er dus niet weg. En je mag van de verzekering niet bij meer dan 1 instantie onder behandeling zijn voor dezelfde ziekte. Heb ik pas nog uitgezocht, omdat ik hetzelfde dacht als jij.
Als ik het nodig vind, kan ik inderdaad op zijn minst een paar dagen opgenomen worden, en van daaruit eventueel langer, maar ik wil als het even kan thuisblijven, ook al adviseerde mijn psychiater afgelopen maandag opname. En ik zou het inderdaad eigenlijk wel moeten vragen wat opname tegenwoordig, en in deze instelling, inhoudt; het gevoel dat opname daarmee onvermijdelijk wordt, slaat eigenlijk nergens op.
Als je nog zo kan schrijven dan zal je waarschijnlijk opgenomen worden in een open afdeling en daar is meestal een behoorlijk programma wat een groot deel van je dag vult. Per instelling is dit anders dus kan ik weinig over zeggen. Vaak kun je ook in het weekend met verlof naar huis.
Wat je van je vorige opname vertelt klinkt meer als een gesloten afdeling en hierbij is de bedoeling dat de ergste klachten stabiliseren, vaak medicijnen. Ondertussen zijn er meestal vrij simpele activiteiten die niet al te intensief zijn.
Is deeltijdbehandeling niet een optie of een opname bij een wat gespecialiseerder centrum? Ik ken bijvoorbeeld elios of het centrum voor integratieve psychiatrie die zaken op een wat andere wijze dan de "gewone" ggz behandelen. Of soms kun je een paar nachten, als je het alleen niet uithoudt op een bord bed, oftewel bed op recept terecht. Bespreek het juist wel met je behandelaar, door het niet te zeggen kunnen ze ook niet goed met je zoeken naar een oplossing die wel aansluit bij wat je wil.
En is wisselen van behandelaar toch niet verstandig? Als je nu bik oplopende problemen onvoldoende hulp krijgt, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Kan ook zijn dat je tijdelijk fact zorg krijgt van andere instelling en dan later weer terugkeert naar je oude behandelaar als het weer beter gaat. Er is vaak heel veel te regelen hoor!
Heel veel sterkte en succes gewenst!
Mocht het inderdaad tot opname komen, hoop ik ook op een open afdeling. Helaas ben ik in het verleden open geweest over suicidale gevoelens. Mijn eerdere opnamen waren op open afdelingen. Er was inderdaad wel een redelijk tijdvullend programma, maar dus met activiteiten waar ik niks aan had. Vanaf de 4e week eenmaal per week een psycholoog en 10 minuten per week een psychiater. Dit was trouwens een andere instelling dan waar ik nu onder behandeling ben.
Dagbehandeling is in principe wel mogelijk, maar groepsbehandelingen zijn echt helemaal niks voor mij. (In het verleden is mij wel gezegd dat ik het dan juist zou moeten doen, omdat ik er dan juist meer aan zou hebben, maar zo zie ik dat niet.) Bovendien heb ik ook een slaapstoornis waardoor ik grotendeels overdag slaap. Vandaar ook dat ik op dit tijdstip op her forum zit. Met slaapmedicatie is dat een beetje bij te sturen, maar dan ben ik nog steeds voor 12 uur geen mens, laat staan dat ik in de ochtend iets aan een intensieve behandeling kan hebben. En slaapmedicatie is verslavend en dagbehandeling duurt maanden, en al gauw een jaar en dan zijn de slaappillen al lang uitgewerkt. Voor de slaapstoornis ben ik behandeld, en daar ben ik ook een stuk mee opgeschoten, maar nog steeds kan ik niet hetzelfde dag/nachtritme aanhouden als de rest van de maatschappij.
Alle gangbare combinaties van pillen voor mijn ziekte heb ik al gehad en die werken niet of nauwelijks. Crisisbestrijding zou in mijn geval dus alleen maar sedatie met benzo's inhouden. Alle andere, niet-reguliere medicatie opties hebben 3-6 weken nodig voor ze effect zouden kunnen hebben. Ik heb ook sinds kort een lage dosis oxazepam voor als het echt nodig is, maar dat is gelukkig lang niet elke dag.
De instelling waar ik onder behandeling ben is gespecialiseerd in mijn aandoening, een nog gespecialiseerder psychiatrisch ziekenhuis is er niet. 80% van de patiënten van mijn psychiater zijn bipolair. Ondanks dat het praktisch gezien niet altijd even handig is om verder van huis behandeld te worden, wil ik er dus niet weg. En je mag van de verzekering niet bij meer dan 1 instantie onder behandeling zijn voor dezelfde ziekte. Heb ik pas nog uitgezocht, omdat ik hetzelfde dacht als jij.
Als ik het nodig vind, kan ik inderdaad op zijn minst een paar dagen opgenomen worden, en van daaruit eventueel langer, maar ik wil als het even kan thuisblijven, ook al adviseerde mijn psychiater afgelopen maandag opname. En ik zou het inderdaad eigenlijk wel moeten vragen wat opname tegenwoordig, en in deze instelling, inhoudt; het gevoel dat opname daarmee onvermijdelijk wordt, slaat eigenlijk nergens op.
woensdag 11 januari 2017 om 08:37
Er zijn wat dingen in de regelgeving veranderd, ik vraag me echt af of er niet meer hulp mogelijk is. Vraag het ook bij je huisarts, evt praktijkondersteuners Ggz of maatschappelijk werk bij je behandelaar na. Er is bijvoorbeeld thuisbegeleiding, thuiszorg of dagbesteding vaak wel mogelijk. Dan ben je niet onder behandeling, maar krijg je wel begeleiding. Echt er zijn meer potjes! Ik begrijp dat je hoofd daar helemaal niet naar staat nu, maar lijkt me wel erg belangrijk.
woensdag 11 januari 2017 om 08:52
Een opname is niet zezeer bedoeld om intensiever therapie te krijgen, maar om naast reguliere therapie ook structuur en daginvulling te krijgen omdat je dat zelf niet meer kan, en om je te beschermen. Jij vindt dat je heel veel niet kan of wil; groepstherapie, dagactiviteiten, maar met je eigen manier van doen red je het ook niet.
Ik zou me toch meer overgeven aan wat ze je aanbieden en adviseren. Je komt daar namelijk omdat je het zelf niet redt en hulp nodig hebt. Als je het zelf allemaal zo goed zou weten hoe het moet, had je de hulp en de opname ook niet nodig.
Ik zou me toch meer overgeven aan wat ze je aanbieden en adviseren. Je komt daar namelijk omdat je het zelf niet redt en hulp nodig hebt. Als je het zelf allemaal zo goed zou weten hoe het moet, had je de hulp en de opname ook niet nodig.
woensdag 11 januari 2017 om 09:38
Ik werk in de ggz en in de meeste instellingen die ik ken ziet een opnamen eruit zoals je hierboven beschrijft. Er zijn instellingen die een opnamen combineren met het volgen van een dagprogramma dat speciaal gericht is op behandeling van depressie. Maar ook daarbij bestaat een groot deel uit de dingen die je al noemde gecombineerd met onderdelen die met depressie te maken hebben zoals psycho-educatie.
Wat zou jij willen? Wat denk jij dat je wel zou helpen? Ik zie je alleen maar schrijven wat je allemaal niet wil en wat lastig voor je is.
Ik denk dat een dagbehandeling (al dan niet vanuit opname) je juist best zou kunnen helpen bij je slaapprobleem. Overdag slapen schiet gewoon niet op, als je overdag aan de slag moet (en je doet het ook omdat je echt even je tandjes op elkaar zet) is de kans groter dat je juist op een normaal tijdstip moe wordt en wel kunt slapen. Dat zal in het begin pittig zijn (tenminste veel van mijn patiënten worstelen er in het begin mee als ze hun ritme moeten aanpassen) maar vaak helpt activiteit overdag wel. Van overdag blijven slapen en vervolgens de hele nacht op zitten wordt het sowieso niet beter, dat gaat niet vanzelf over. Het krijgen van ritme en regelmaat is juist een belangrijk onderdeel van de benadeling van depressies . Vaak wordt dat in het begin combineert met slaapmedicatie om een begin te maken. Hoewel slaapmedicatie geen wondermiddel is en ook nadelen heeft is het in zulke gevallen kiezen tussen twee kwade en bij zorgvuldig kort gebruik is het een prima middel om je even door een moeilijke tijd te helpen en een goed begin te maken met je ritme. Tijdens een opnamen zullen ze trouwens ook proberen je ritme goed te krijgen, ik kan me niet voorstellen dat er een instelling is die het wel prima vindt dat je de hele nacht op bent en overdag slaapt, dat is gewoon echt niet de bedoeling en daar zullen ze iets aan proberen te doen.
Wat zou jij willen? Wat denk jij dat je wel zou helpen? Ik zie je alleen maar schrijven wat je allemaal niet wil en wat lastig voor je is.
Ik denk dat een dagbehandeling (al dan niet vanuit opname) je juist best zou kunnen helpen bij je slaapprobleem. Overdag slapen schiet gewoon niet op, als je overdag aan de slag moet (en je doet het ook omdat je echt even je tandjes op elkaar zet) is de kans groter dat je juist op een normaal tijdstip moe wordt en wel kunt slapen. Dat zal in het begin pittig zijn (tenminste veel van mijn patiënten worstelen er in het begin mee als ze hun ritme moeten aanpassen) maar vaak helpt activiteit overdag wel. Van overdag blijven slapen en vervolgens de hele nacht op zitten wordt het sowieso niet beter, dat gaat niet vanzelf over. Het krijgen van ritme en regelmaat is juist een belangrijk onderdeel van de benadeling van depressies . Vaak wordt dat in het begin combineert met slaapmedicatie om een begin te maken. Hoewel slaapmedicatie geen wondermiddel is en ook nadelen heeft is het in zulke gevallen kiezen tussen twee kwade en bij zorgvuldig kort gebruik is het een prima middel om je even door een moeilijke tijd te helpen en een goed begin te maken met je ritme. Tijdens een opnamen zullen ze trouwens ook proberen je ritme goed te krijgen, ik kan me niet voorstellen dat er een instelling is die het wel prima vindt dat je de hele nacht op bent en overdag slaapt, dat is gewoon echt niet de bedoeling en daar zullen ze iets aan proberen te doen.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 11 januari 2017 om 11:03
woensdag 11 januari 2017 om 11:08
quote:Foodsandbeats schreef op 11 januari 2017 @ 08:37:
Er zijn wat dingen in de regelgeving veranderd, ik vraag me echt af of er niet meer hulp mogelijk is. Vraag het ook bij je huisarts, evt praktijkondersteuners Ggz of maatschappelijk werk bij je behandelaar na. Er is bijvoorbeeld thuisbegeleiding, thuiszorg of dagbesteding vaak wel mogelijk. Dan ben je niet onder behandeling, maar krijg je wel begeleiding. Echt er zijn meer potjes! Ik begrijp dat je hoofd daar helemaal niet naar staat nu, maar lijkt me wel erg belangrijk.Ook hier is weer het probleem dat mijn behandelaar te ver weg zit om zorg thuis te kunnen krijgen. Dagbesteding hoeft niet omdat ik genoeg te doen heb en me er nog redelijk toe kan zetten om ook elke dag dingen te doen. Ook een reden waarom het nu nog lukt om thuis te blijven. Ik ben al maanden bezig om nog een keer een psychologische behandeling te proberen, maar sta lang op wachtlijsten en ben dan een aantal keren afgewezen omdat men mijn problemen te zwaar vond. Ik ben vorige week voor het eerst bij iemand geweest niet me niet meteen na de intake wegstuurde, maar ze wil me toch minstens 3-4 keer zien voordat ze besluit of ze me in behandeling neemt. Misschien is als extra of overbrugging het inderdaad een idee om naar de praktijkondersteuner te gaan.
Er zijn wat dingen in de regelgeving veranderd, ik vraag me echt af of er niet meer hulp mogelijk is. Vraag het ook bij je huisarts, evt praktijkondersteuners Ggz of maatschappelijk werk bij je behandelaar na. Er is bijvoorbeeld thuisbegeleiding, thuiszorg of dagbesteding vaak wel mogelijk. Dan ben je niet onder behandeling, maar krijg je wel begeleiding. Echt er zijn meer potjes! Ik begrijp dat je hoofd daar helemaal niet naar staat nu, maar lijkt me wel erg belangrijk.Ook hier is weer het probleem dat mijn behandelaar te ver weg zit om zorg thuis te kunnen krijgen. Dagbesteding hoeft niet omdat ik genoeg te doen heb en me er nog redelijk toe kan zetten om ook elke dag dingen te doen. Ook een reden waarom het nu nog lukt om thuis te blijven. Ik ben al maanden bezig om nog een keer een psychologische behandeling te proberen, maar sta lang op wachtlijsten en ben dan een aantal keren afgewezen omdat men mijn problemen te zwaar vond. Ik ben vorige week voor het eerst bij iemand geweest niet me niet meteen na de intake wegstuurde, maar ze wil me toch minstens 3-4 keer zien voordat ze besluit of ze me in behandeling neemt. Misschien is als extra of overbrugging het inderdaad een idee om naar de praktijkondersteuner te gaan.
woensdag 11 januari 2017 om 11:13
quote:toffeltje schreef op 11 januari 2017 @ 11:03:
[...]
Dat gaat dus helaas niet omdat mijn behandelaar / instelling te ver weg is en je niet bij meerdere instanties onder behandeling mag zijn voor hetzelfde probleem.Dan is het keuzes maken. Of behandeling in je regio en ambulante hulp of geen ambulante hulp.
[...]
Dat gaat dus helaas niet omdat mijn behandelaar / instelling te ver weg is en je niet bij meerdere instanties onder behandeling mag zijn voor hetzelfde probleem.Dan is het keuzes maken. Of behandeling in je regio en ambulante hulp of geen ambulante hulp.
woensdag 11 januari 2017 om 11:20
Die psychiater kan wel gespecialiseerd zijn in jouw problematiek maar als je het evengoed niet red en het er voor zorgt dat je geen andere hulp kunt krijgen is het wel het overwegen waard van behandelaar te wisselen denk ik.
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 11 januari 2017 om 11:44
quote:MwTheelepel schreef op 11 januari 2017 @ 09:38:
Ik werk in de ggz en in de meeste instellingen die ik ken ziet een opnamen eruit zoals je hierboven beschrijft. Er zijn instellingen die een opnamen combineren met het volgen van een dagprogramma dat speciaal gericht is op behandeling van depressie. Maar ook daarbij bestaat een groot deel uit de dingen die je al noemde gecombineerd met onderdelen die met depressie te maken hebben zoals psycho-educatie.
Wat zou jij willen? Wat denk jij dat je wel zou helpen? Ik zie je alleen maar schrijven wat je allemaal niet wil en wat lastig voor je is.
Ik denk dat een dagbehandeling (al dan niet vanuit opname) je juist best zou kunnen helpen bij je slaapprobleem. Overdag slapen schiet gewoon niet op, als je overdag aan de slag moet (en je doet het ook omdat je echt even je tandjes op elkaar zet) is de kans groter dat je juist op een normaal tijdstip moe wordt en wel kunt slapen. Dat zal in het begin pittig zijn (tenminste veel van mijn patiënten worstelen er in het begin mee als ze hun ritme moeten aanpassen) maar vaak helpt activiteit overdag wel. Van overdag blijven slapen en vervolgens de hele nacht op zitten wordt het sowieso niet beter, dat gaat niet vanzelf over. Het krijgen van ritme en regelmaat is juist een belangrijk onderdeel van de benadeling van depressies . Vaak wordt dat in het begin combineert met slaapmedicatie om een begin te maken. Hoewel slaapmedicatie geen wondermiddel is en ook nadelen heeft is het in zulke gevallen kiezen tussen twee kwade en bij zorgvuldig kort gebruik is het een prima middel om je even door een moeilijke tijd te helpen en een goed begin te maken met je ritme. Tijdens een opnamen zullen ze trouwens ook proberen je ritme goed te krijgen, ik kan me niet voorstellen dat er een instelling is die het wel prima vindt dat je de hele nacht op bent en overdag slaapt, dat is gewoon echt niet de bedoeling en daar zullen ze iets aan proberen te doen.
Ik was er al bang voor dat je zou zeggen dat opname inderdaad vooral uit bezigheidstherapie bestaat. Niet veel veranderd in 15 jaar dus. Ik heb inmiddels helaas heel veel ervaring met en kennis over depressie en de standaard adviezen die daarbij horen om je situatie te verbeteren en dat heb ik zo lang gedaan, met maar weinig resultaat. Ik heb inmiddels al aardig wat psycho-educatie achter de rug. Ik ben meerdere keren bij een psycholoog onder behandeling geweest en dat heeft me weinig opgeleverd. Nu ben ik alweer een poosje op zoek naar een nieuwe therapeut, want ik wil het echt nog heel graag nog eens proberen. Oa door wachtlijsten schiet dat niet heel erg op helaas. Ik denk dat voor mij therapie het belangrijkste zou zijn. Ik wil heel graag leren om anders naar bepaalde dingen te kijken. Ik zou wel 3x per week een gesprek willen! Ik snap wel dat dat niet realistisch is.
Afgezien van de bipolaire stoornis wordt sinds kort ook een persoonlijkheidsstoornis vermoedt. Dat wordt ook heel vaak in dagbehandeling behandeld en ik heb me daar recent dus nogmaals in verdiept en op verschillende sites van instellingen bekeken hoe die behandeling er dan uitziet en daar komt ook een heleboel neer op knutselen. Ik wil het liefst zoveel mogelijk individuele psychotherapie.
Ik leid inderdaad een onregelmatig leven, maar dat is juist een van de dingen die mijn leven prettiger maken; dat ik daaraan kan toegeven. Ik heb al meer dan 10 jaar last van een erg verstoord dag/nachtritme. Ongeveer 8 jaar geleden kon ik alleen nog maar van 9-18 uur slapen. Ik ben een poosje onder behandeling geweest van een neuroloog die gespecialiseerd is in deze problematiek. Daar bleek dat ik van 3-15 uur melatonine aanmaak. Dat is meestal goed te behandelen door melatonine te slikken en dat heb ik twee keer een korte periode gedaan, maar allebei de keren werd ik daar manisch van.
Toen heb ik in een andere slaapkliniek een jaar gedragstherapie gehad, en daarmee ben ik in zoverre opgeschoten dat ik nu van 4 tot 12 uur slaap. Dus 5 uur eerder en aangezien mij van te voren gezegd werd dat de meeste mensen er 2 uur eerder door in slaap vallen, was de behandeling dus toch wel succesvol te noemen. . Het lukte iedere keer (ik heb het denk ik 5 keer gedaan) om door langzaam mijn slaaptijden te verschuiven op een normale bedtijd uit te komen. Daarna deed ik dan van alles om dat tijdstip vast te houden, ik volgde precies de adviezen op die ik in de therapie kreeg, maar binnen de kortste keren zat ik weer op andere tijden. Een van de principes van die gedragstherapie is dat, als je vaste tijden aanhoudt en ook opstaat als je maar weinig geslapen hebt, je uiteindelijk vanzelf vroeger moe wordt. Maar dat gebeurde dus niet. En na 4-6 weken maar 4 uur per nacht slapen was ik dan zo bekaf dat ik het niet kon opbrengen om nog langer te wachten totdat ik eens vroeger moe zou worden. Dan wilde ik alleen maar slapen, maakte niet uit wanneer.
In de afgelopen 10 jaar (begonnen direct nadat ik werd afgekeurd) deed ik eerst een thuisstudie en sindsdien werk ik vanuit huis en dat kan op alle tijden van de dag. Ik heb meerdere malen geprobeerd met slaappillen dit rare ritme te doorbreken en dat lukt dan inderdaad een paar weken, maar na het stoppen ben ik binnen een paar weken weer terug bij af. Mijn huidige psychiater weet dit allemaal en weet, nadat ik bij 3 slaapcentra geweest ben, ook niets nieuws meer te bedenken om hier iets aan te doen. Als ik met een slaappil van 23-8 uur slaap, ben ik nog steeds de hele ochtend enorm duf.
Ik heb inmiddels geleerd mijn leven rond deze tijden te organiseren en heb niet zoveel hoop dat ik hier ooit nog vanaf kom. De neuroloog zei ook dat het jarenlang werken op onregelmatige tijden mogelijk mijn ritme voorgoed heeft veranderd. Ik weet ook wel dat het niet slim is om 's nachts te leven, maar het lukt dus niet om daar verder verandering in te brengen na de 5 uur die ik nu eerder in slaap val.
Ik werk in de ggz en in de meeste instellingen die ik ken ziet een opnamen eruit zoals je hierboven beschrijft. Er zijn instellingen die een opnamen combineren met het volgen van een dagprogramma dat speciaal gericht is op behandeling van depressie. Maar ook daarbij bestaat een groot deel uit de dingen die je al noemde gecombineerd met onderdelen die met depressie te maken hebben zoals psycho-educatie.
Wat zou jij willen? Wat denk jij dat je wel zou helpen? Ik zie je alleen maar schrijven wat je allemaal niet wil en wat lastig voor je is.
Ik denk dat een dagbehandeling (al dan niet vanuit opname) je juist best zou kunnen helpen bij je slaapprobleem. Overdag slapen schiet gewoon niet op, als je overdag aan de slag moet (en je doet het ook omdat je echt even je tandjes op elkaar zet) is de kans groter dat je juist op een normaal tijdstip moe wordt en wel kunt slapen. Dat zal in het begin pittig zijn (tenminste veel van mijn patiënten worstelen er in het begin mee als ze hun ritme moeten aanpassen) maar vaak helpt activiteit overdag wel. Van overdag blijven slapen en vervolgens de hele nacht op zitten wordt het sowieso niet beter, dat gaat niet vanzelf over. Het krijgen van ritme en regelmaat is juist een belangrijk onderdeel van de benadeling van depressies . Vaak wordt dat in het begin combineert met slaapmedicatie om een begin te maken. Hoewel slaapmedicatie geen wondermiddel is en ook nadelen heeft is het in zulke gevallen kiezen tussen twee kwade en bij zorgvuldig kort gebruik is het een prima middel om je even door een moeilijke tijd te helpen en een goed begin te maken met je ritme. Tijdens een opnamen zullen ze trouwens ook proberen je ritme goed te krijgen, ik kan me niet voorstellen dat er een instelling is die het wel prima vindt dat je de hele nacht op bent en overdag slaapt, dat is gewoon echt niet de bedoeling en daar zullen ze iets aan proberen te doen.
Ik was er al bang voor dat je zou zeggen dat opname inderdaad vooral uit bezigheidstherapie bestaat. Niet veel veranderd in 15 jaar dus. Ik heb inmiddels helaas heel veel ervaring met en kennis over depressie en de standaard adviezen die daarbij horen om je situatie te verbeteren en dat heb ik zo lang gedaan, met maar weinig resultaat. Ik heb inmiddels al aardig wat psycho-educatie achter de rug. Ik ben meerdere keren bij een psycholoog onder behandeling geweest en dat heeft me weinig opgeleverd. Nu ben ik alweer een poosje op zoek naar een nieuwe therapeut, want ik wil het echt nog heel graag nog eens proberen. Oa door wachtlijsten schiet dat niet heel erg op helaas. Ik denk dat voor mij therapie het belangrijkste zou zijn. Ik wil heel graag leren om anders naar bepaalde dingen te kijken. Ik zou wel 3x per week een gesprek willen! Ik snap wel dat dat niet realistisch is.
Afgezien van de bipolaire stoornis wordt sinds kort ook een persoonlijkheidsstoornis vermoedt. Dat wordt ook heel vaak in dagbehandeling behandeld en ik heb me daar recent dus nogmaals in verdiept en op verschillende sites van instellingen bekeken hoe die behandeling er dan uitziet en daar komt ook een heleboel neer op knutselen. Ik wil het liefst zoveel mogelijk individuele psychotherapie.
Ik leid inderdaad een onregelmatig leven, maar dat is juist een van de dingen die mijn leven prettiger maken; dat ik daaraan kan toegeven. Ik heb al meer dan 10 jaar last van een erg verstoord dag/nachtritme. Ongeveer 8 jaar geleden kon ik alleen nog maar van 9-18 uur slapen. Ik ben een poosje onder behandeling geweest van een neuroloog die gespecialiseerd is in deze problematiek. Daar bleek dat ik van 3-15 uur melatonine aanmaak. Dat is meestal goed te behandelen door melatonine te slikken en dat heb ik twee keer een korte periode gedaan, maar allebei de keren werd ik daar manisch van.
Toen heb ik in een andere slaapkliniek een jaar gedragstherapie gehad, en daarmee ben ik in zoverre opgeschoten dat ik nu van 4 tot 12 uur slaap. Dus 5 uur eerder en aangezien mij van te voren gezegd werd dat de meeste mensen er 2 uur eerder door in slaap vallen, was de behandeling dus toch wel succesvol te noemen. . Het lukte iedere keer (ik heb het denk ik 5 keer gedaan) om door langzaam mijn slaaptijden te verschuiven op een normale bedtijd uit te komen. Daarna deed ik dan van alles om dat tijdstip vast te houden, ik volgde precies de adviezen op die ik in de therapie kreeg, maar binnen de kortste keren zat ik weer op andere tijden. Een van de principes van die gedragstherapie is dat, als je vaste tijden aanhoudt en ook opstaat als je maar weinig geslapen hebt, je uiteindelijk vanzelf vroeger moe wordt. Maar dat gebeurde dus niet. En na 4-6 weken maar 4 uur per nacht slapen was ik dan zo bekaf dat ik het niet kon opbrengen om nog langer te wachten totdat ik eens vroeger moe zou worden. Dan wilde ik alleen maar slapen, maakte niet uit wanneer.
In de afgelopen 10 jaar (begonnen direct nadat ik werd afgekeurd) deed ik eerst een thuisstudie en sindsdien werk ik vanuit huis en dat kan op alle tijden van de dag. Ik heb meerdere malen geprobeerd met slaappillen dit rare ritme te doorbreken en dat lukt dan inderdaad een paar weken, maar na het stoppen ben ik binnen een paar weken weer terug bij af. Mijn huidige psychiater weet dit allemaal en weet, nadat ik bij 3 slaapcentra geweest ben, ook niets nieuws meer te bedenken om hier iets aan te doen. Als ik met een slaappil van 23-8 uur slaap, ben ik nog steeds de hele ochtend enorm duf.
Ik heb inmiddels geleerd mijn leven rond deze tijden te organiseren en heb niet zoveel hoop dat ik hier ooit nog vanaf kom. De neuroloog zei ook dat het jarenlang werken op onregelmatige tijden mogelijk mijn ritme voorgoed heeft veranderd. Ik weet ook wel dat het niet slim is om 's nachts te leven, maar het lukt dus niet om daar verder verandering in te brengen na de 5 uur die ik nu eerder in slaap val.
woensdag 11 januari 2017 om 11:49
quote:MwTheelepel schreef op 11 januari 2017 @ 11:20:
Die psychiater kan wel gespecialiseerd zijn in jouw problematiek maar als je het evengoed niet red en het er voor zorgt dat je geen andere hulp kunt krijgen is het wel het overwegen waard van behandelaar te wisselen denk ik.
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.
Ik denk er inderdaad regelmatig over na of blijven of van behandelaar veranderen beter is. Mijn huidige psychiater is de vierde in 16 jaar tijd, en zo heel erg lang ben ik nog niet bij hem onder behandeling, dus voorlopig neig ik nog steeds naar blijven.
Als de thuiszorg inderdaad niets anders doet dan zorgen dat ik mijn bed uitkom, heb ik daar niet zoveel aan. Ik kom mijn bed uit, eet, doe boodschappen, zorg voor mijn katten. Omdat dit nu nog lukt, laat ik mij nog niet opnemen. Ik wil er echt alles aan doen om thuis te kunnen blijven.
Die psychiater kan wel gespecialiseerd zijn in jouw problematiek maar als je het evengoed niet red en het er voor zorgt dat je geen andere hulp kunt krijgen is het wel het overwegen waard van behandelaar te wisselen denk ik.
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.
Ik denk er inderdaad regelmatig over na of blijven of van behandelaar veranderen beter is. Mijn huidige psychiater is de vierde in 16 jaar tijd, en zo heel erg lang ben ik nog niet bij hem onder behandeling, dus voorlopig neig ik nog steeds naar blijven.
Als de thuiszorg inderdaad niets anders doet dan zorgen dat ik mijn bed uitkom, heb ik daar niet zoveel aan. Ik kom mijn bed uit, eet, doe boodschappen, zorg voor mijn katten. Omdat dit nu nog lukt, laat ik mij nog niet opnemen. Ik wil er echt alles aan doen om thuis te kunnen blijven.
woensdag 11 januari 2017 om 11:51
quote:Phaedra_ schreef op 11 januari 2017 @ 11:15:
Wat wil je met een psychologische behandeling mbt jouw stoornis?
Psycho educatie en ambulante zorg is veel effectiever.Psycho-educatie heb ik al uitgebreid gehad. Ik weet zeker dat afgezien van het biologische deel van de bipolaire stoornis er ook nog een aantal andere zaken, oa een rottige jeugd, maar dat niet alleen, meespelen bij mijn depressies. Ik denk dat psychotherapie daar veel voor zou kunnen doen. In het verleden is dat maar beperkt gelukt, maar ik wil het heel graag nog eens proberen. Ik denk dat ik er daarom toch veel aan zou kunnen hebben.
Wat wil je met een psychologische behandeling mbt jouw stoornis?
Psycho educatie en ambulante zorg is veel effectiever.Psycho-educatie heb ik al uitgebreid gehad. Ik weet zeker dat afgezien van het biologische deel van de bipolaire stoornis er ook nog een aantal andere zaken, oa een rottige jeugd, maar dat niet alleen, meespelen bij mijn depressies. Ik denk dat psychotherapie daar veel voor zou kunnen doen. In het verleden is dat maar beperkt gelukt, maar ik wil het heel graag nog eens proberen. Ik denk dat ik er daarom toch veel aan zou kunnen hebben.
woensdag 11 januari 2017 om 11:53
quote:toffeltje schreef op 11 januari 2017 @ 11:51:
[...]
Psycho-educatie heb ik al uitgebreid gehad. Ik weet zeker dat afgezien van het biologische deel van de bipolaire stoornis er ook nog een aantal andere zaken, oa een rottige jeugd, maar dat niet alleen, meespelen bij mijn depressies. Ik denk dat psychotherapie daar veel voor zou kunnen doen. In het verleden is dat maar beperkt gelukt, maar ik wil het heel graag nog eens proberen. Ik denk dat ik er daarom toch veel aan zou kunnen hebben.
Dan moet je het proberen
Al cgt gedaan? En in hoeverre heeft de vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis invloed op de stemming en je herstel?
[...]
Psycho-educatie heb ik al uitgebreid gehad. Ik weet zeker dat afgezien van het biologische deel van de bipolaire stoornis er ook nog een aantal andere zaken, oa een rottige jeugd, maar dat niet alleen, meespelen bij mijn depressies. Ik denk dat psychotherapie daar veel voor zou kunnen doen. In het verleden is dat maar beperkt gelukt, maar ik wil het heel graag nog eens proberen. Ik denk dat ik er daarom toch veel aan zou kunnen hebben.
Dan moet je het proberen
Al cgt gedaan? En in hoeverre heeft de vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis invloed op de stemming en je herstel?
woensdag 11 januari 2017 om 14:38
quote:Phaedra_ schreef op 11 januari 2017 @ 11:53:
[...]
Dan moet je het proberen
Al cgt gedaan? En in hoeverre heeft de vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis invloed op de stemming en je herstel?Ik hoop ook heel erg dat de psychologe waar ik vorige week voor het eerst geweest ben niet, net als anderen de afgelopen 14 maanden, zegt dat ze mijn problematiek te zwaar vind en me niet aan wil nemen als patient. En wat de invloed van de persoonlijkheidsstoornis is, kan ik nog niet precies zeggen, maar ik denk dat het aanzienlijk is. Ik heb het tegenover mijn psychiater geformuleerd als 'door ervaringen uit mijn jeugd sta ik op bepaalde gebieden niet zo handig in het leven'. Oftwel; door emotionele verwaarlozing heb ik oa geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik geen respect verdien, dat ik altijd alles zelf moet oplossen en helemaal voor mezelf moet kunnen zorgen, want een ander doet het niet. En nog wat van dergelijke dingen. En dit zijn ook de dingen die ik bedoelde toen ik zei dat er meer dingen spelen bij mijn depressies dan het biologische van bipolair.
[...]
Dan moet je het proberen
Al cgt gedaan? En in hoeverre heeft de vermoedelijke persoonlijkheidsstoornis invloed op de stemming en je herstel?Ik hoop ook heel erg dat de psychologe waar ik vorige week voor het eerst geweest ben niet, net als anderen de afgelopen 14 maanden, zegt dat ze mijn problematiek te zwaar vind en me niet aan wil nemen als patient. En wat de invloed van de persoonlijkheidsstoornis is, kan ik nog niet precies zeggen, maar ik denk dat het aanzienlijk is. Ik heb het tegenover mijn psychiater geformuleerd als 'door ervaringen uit mijn jeugd sta ik op bepaalde gebieden niet zo handig in het leven'. Oftwel; door emotionele verwaarlozing heb ik oa geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik geen respect verdien, dat ik altijd alles zelf moet oplossen en helemaal voor mezelf moet kunnen zorgen, want een ander doet het niet. En nog wat van dergelijke dingen. En dit zijn ook de dingen die ik bedoelde toen ik zei dat er meer dingen spelen bij mijn depressies dan het biologische van bipolair.
woensdag 11 januari 2017 om 15:17
woensdag 11 januari 2017 om 15:29
Weet je welke persoonlijkheidsstoornis ze vermoeden? Krijg je daar nog onderzoek naar? Voor persoonlijkheidsstoornissen zijn aparte therapieën die vaak echt wel veel verbetering kunnen geven. Maar een gesprekje per week is vaak niet voldoende om er het meeste uit te halen, ik ben meer voor dagbehandeling of deeltijd bij dergelijke problematiek. Het lijkt mij belangrijk dat dit wel eerst uitgezocht wordt voor je ergens begint en je vervolgens toch weer andere hulp nodig blijkt te hebben.
Ik vind het jammer (voor jou) dat je alles meteen afschiet met "weer knutselen". Creatieve therapie is niet alleen maar wat knutselen ter dagbesteding maar ook een manier om uiting te geven aan gevoelens bijvoorbeeld. In een gerichte therapie is dat vaak anders dan de dagbesteding van een gewone opname afdeling. Het voordeel van een groep is dat je ook kunt leren van de andere. Misschien kunnen zij wel met bepaalde dingen omgaan en kun jij daar van leren en andersom natuurlijk. Rollenspellen hoe suf ze soms ook lijken (en hoe spannend misschien) het kan wel een goede manier zijn om te oefenen met bepaalde situaties. En wat je niet moet vergeten is dat niet iedereen met dezelfde diagnose ook dezelfde klachten heeft maar de therapie moet wel een beetje bij iedereen aansluiten. Dus waarschijnlijk zit iedereen in de groep weleens bij een onderdeel dat ze niet zo nuttig of leuk vinden, dat hoort er wel een beetje bij.
Heb je weleens Quetiapine (Seroquel) geprobeerd om te slapen? Dat wordt vaak gebruikt als slaapmiddel in een hele lage dosis voor het slapen. Het voordeel is dat er geen gewenning optreed en je het dus lang kunt gebruiken. Als je dat niet gehad hebt is het misschien een idee het met je psychiater te bespreken.
Ik vind het jammer (voor jou) dat je alles meteen afschiet met "weer knutselen". Creatieve therapie is niet alleen maar wat knutselen ter dagbesteding maar ook een manier om uiting te geven aan gevoelens bijvoorbeeld. In een gerichte therapie is dat vaak anders dan de dagbesteding van een gewone opname afdeling. Het voordeel van een groep is dat je ook kunt leren van de andere. Misschien kunnen zij wel met bepaalde dingen omgaan en kun jij daar van leren en andersom natuurlijk. Rollenspellen hoe suf ze soms ook lijken (en hoe spannend misschien) het kan wel een goede manier zijn om te oefenen met bepaalde situaties. En wat je niet moet vergeten is dat niet iedereen met dezelfde diagnose ook dezelfde klachten heeft maar de therapie moet wel een beetje bij iedereen aansluiten. Dus waarschijnlijk zit iedereen in de groep weleens bij een onderdeel dat ze niet zo nuttig of leuk vinden, dat hoort er wel een beetje bij.
Heb je weleens Quetiapine (Seroquel) geprobeerd om te slapen? Dat wordt vaak gebruikt als slaapmiddel in een hele lage dosis voor het slapen. Het voordeel is dat er geen gewenning optreed en je het dus lang kunt gebruiken. Als je dat niet gehad hebt is het misschien een idee het met je psychiater te bespreken.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 11 januari 2017 om 16:10
Qua hulpverlening kan ik je geen raad geven. In elk geval ook kijken wat je zelf kan doen. Regelmatig leven en eten is dan belangrijk. Volwaardige voeding, volkorenproducten enz. Goed naar jezelf luisteren en doen wat je lichaam nodig heeft.
Bij een bipolaire stoornis moet je uitkijken met middelen die de melatonine en serotonine verhogen omdat je dan inderdaad pieken kan krijgen. Je kan het wat ondersteunen met natuurlijke middelen. Dan zou je moeten uitzoeken wat je precies nodig hebt. Wat ik begrijp via internet dat er nog verschil is tussen de ene persoon die bipolair is en de ander, qua biochemie. Veel mensen hebben wel te maken met oestrogeendominantie, wat onder andere de melatoninehuishouding verstoort. Is wat aan te doen, onder andere met progesteroncrème, daar word je heerlijk rustig van en je slaapt er beter door van maar ik zou wel overleggen met je arts.
Bij een bipolaire stoornis moet je uitkijken met middelen die de melatonine en serotonine verhogen omdat je dan inderdaad pieken kan krijgen. Je kan het wat ondersteunen met natuurlijke middelen. Dan zou je moeten uitzoeken wat je precies nodig hebt. Wat ik begrijp via internet dat er nog verschil is tussen de ene persoon die bipolair is en de ander, qua biochemie. Veel mensen hebben wel te maken met oestrogeendominantie, wat onder andere de melatoninehuishouding verstoort. Is wat aan te doen, onder andere met progesteroncrème, daar word je heerlijk rustig van en je slaapt er beter door van maar ik zou wel overleggen met je arts.
woensdag 11 januari 2017 om 16:52
quote:MwTheelepel schreef op 11 januari 2017 @ 15:29:
Weet je welke persoonlijkheidsstoornis ze vermoeden? Krijg je daar nog onderzoek naar? Voor persoonlijkheidsstoornissen zijn aparte therapieën die vaak echt wel veel verbetering kunnen geven. Maar een gesprekje per week is vaak niet voldoende om er het meeste uit te halen, ik ben meer voor dagbehandeling of deeltijd bij dergelijke problematiek. Het lijkt mij belangrijk dat dit wel eerst uitgezocht wordt voor je ergens begint en je vervolgens toch weer andere hulp nodig blijkt te hebben.
Ik vind het jammer (voor jou) dat je alles meteen afschiet met "weer knutselen". Creatieve therapie is niet alleen maar wat knutselen ter dagbesteding maar ook een manier om uiting te geven aan gevoelens bijvoorbeeld. In een gerichte therapie is dat vaak anders dan de dagbesteding van een gewone opname afdeling. Het voordeel van een groep is dat je ook kunt leren van de andere. Misschien kunnen zij wel met bepaalde dingen omgaan en kun jij daar van leren en andersom natuurlijk. Rollenspellen hoe suf ze soms ook lijken (en hoe spannend misschien) het kan wel een goede manier zijn om te oefenen met bepaalde situaties. En wat je niet moet vergeten is dat niet iedereen met dezelfde diagnose ook dezelfde klachten heeft maar de therapie moet wel een beetje bij iedereen aansluiten. Dus waarschijnlijk zit iedereen in de groep weleens bij een onderdeel dat ze niet zo nuttig of leuk vinden, dat hoort er wel een beetje bij.
Heb je weleens Quetiapine (Seroquel) geprobeerd om te slapen? Dat wordt vaak gebruikt als slaapmiddel in een hele lage dosis voor het slapen. Het voordeel is dat er geen gewenning optreed en je het dus lang kunt gebruiken. Als je dat niet gehad hebt is het misschien een idee het met je psychiater te bespreken.
Er wordt een persoonlijkheidsstoornis nao (niet anders omschreven) vermoed. Oftewel je bent wel gek, maar we kunnen er geen exact etiketje op plakken. Het is de bedoeling dat dit onderdeel verder aangepakt / gediagnosticeerd wordt door een psycholoog, maar het lukt nog niet zo hard om er een te vinden. Ik doe dit als het enigszins kan liever bij een vrijgevestigde psycholoog, omdat het tot nog toe mijn ervaring is dat deze minder vasthouden aan protocollen en flexibeler zijn. Ik vind het moeilijk om te zien welk deel van mijn problemen wel of niet onder de diagnose persoonlijkheidsstoornis valt, en of het wel een persoonlijkheidsstoornis is of dat het allemaal toch onder het kopje depressie valt.
Ik slik al 10 jaar 600 mg seroquel als deel van de bipolaire medicatie. De eerste twee jaar sliep ik er geweldig op, maar nu ben ik er aan gewend.
Weet je welke persoonlijkheidsstoornis ze vermoeden? Krijg je daar nog onderzoek naar? Voor persoonlijkheidsstoornissen zijn aparte therapieën die vaak echt wel veel verbetering kunnen geven. Maar een gesprekje per week is vaak niet voldoende om er het meeste uit te halen, ik ben meer voor dagbehandeling of deeltijd bij dergelijke problematiek. Het lijkt mij belangrijk dat dit wel eerst uitgezocht wordt voor je ergens begint en je vervolgens toch weer andere hulp nodig blijkt te hebben.
Ik vind het jammer (voor jou) dat je alles meteen afschiet met "weer knutselen". Creatieve therapie is niet alleen maar wat knutselen ter dagbesteding maar ook een manier om uiting te geven aan gevoelens bijvoorbeeld. In een gerichte therapie is dat vaak anders dan de dagbesteding van een gewone opname afdeling. Het voordeel van een groep is dat je ook kunt leren van de andere. Misschien kunnen zij wel met bepaalde dingen omgaan en kun jij daar van leren en andersom natuurlijk. Rollenspellen hoe suf ze soms ook lijken (en hoe spannend misschien) het kan wel een goede manier zijn om te oefenen met bepaalde situaties. En wat je niet moet vergeten is dat niet iedereen met dezelfde diagnose ook dezelfde klachten heeft maar de therapie moet wel een beetje bij iedereen aansluiten. Dus waarschijnlijk zit iedereen in de groep weleens bij een onderdeel dat ze niet zo nuttig of leuk vinden, dat hoort er wel een beetje bij.
Heb je weleens Quetiapine (Seroquel) geprobeerd om te slapen? Dat wordt vaak gebruikt als slaapmiddel in een hele lage dosis voor het slapen. Het voordeel is dat er geen gewenning optreed en je het dus lang kunt gebruiken. Als je dat niet gehad hebt is het misschien een idee het met je psychiater te bespreken.
Er wordt een persoonlijkheidsstoornis nao (niet anders omschreven) vermoed. Oftewel je bent wel gek, maar we kunnen er geen exact etiketje op plakken. Het is de bedoeling dat dit onderdeel verder aangepakt / gediagnosticeerd wordt door een psycholoog, maar het lukt nog niet zo hard om er een te vinden. Ik doe dit als het enigszins kan liever bij een vrijgevestigde psycholoog, omdat het tot nog toe mijn ervaring is dat deze minder vasthouden aan protocollen en flexibeler zijn. Ik vind het moeilijk om te zien welk deel van mijn problemen wel of niet onder de diagnose persoonlijkheidsstoornis valt, en of het wel een persoonlijkheidsstoornis is of dat het allemaal toch onder het kopje depressie valt.
Ik slik al 10 jaar 600 mg seroquel als deel van de bipolaire medicatie. De eerste twee jaar sliep ik er geweldig op, maar nu ben ik er aan gewend.
woensdag 11 januari 2017 om 17:03
quote:Schapewolkje schreef op 11 januari 2017 @ 16:10:
Qua hulpverlening kan ik je geen raad geven. In elk geval ook kijken wat je zelf kan doen. Regelmatig leven en eten is dan belangrijk. Volwaardige voeding, volkorenproducten enz. Goed naar jezelf luisteren en doen wat je lichaam nodig heeft.
Bij een bipolaire stoornis moet je uitkijken met middelen die de melatonine en serotonine verhogen omdat je dan inderdaad pieken kan krijgen. Je kan het wat ondersteunen met natuurlijke middelen. Dan zou je moeten uitzoeken wat je precies nodig hebt. Wat ik begrijp via internet dat er nog verschil is tussen de ene persoon die bipolair is en de ander, qua biochemie. Veel mensen hebben wel te maken met oestrogeendominantie, wat onder andere de melatoninehuishouding verstoort. Is wat aan te doen, onder andere met progesteroncrème, daar word je heerlijk rustig van en je slaapt er beter door van maar ik zou wel overleggen met je arts.
Regelmaat heb ik niet, maar ik vind het juist fijn om te kunnen doen wat ik wil en wanneer ik dat wil. Qua voeding valt er inderdaad nog heel veel te verbeteren. Mijn lichaam lijkt vooral veel chocola nodig te hebben!
Wat de oestrogeendominantie betreft: ik heb geen eierstokken meer. Maar na de overgang gaan je bijnieren een beetje oestrogeen aanmaken (niet zoveel meestal) en in onze moderne voeding schijnen (veel?) stoffen te zitten met een oestrogeen effect. Waar ligt het evenwicht (retorisch)? De overgang kan depressie ook verergeren en in overleg met mijn psychiater heb ik een half jaar oestrogenen geslikt. Hij was speciaal voor mij in de literatuur hierover gedoken. Er bleek maar weinig onderzoek gedaan te zijn en uit het onderzoek dat er is blijkt dat de kans dat het helpt klein is. Het kan er zelfs erger van worden. Voor mij deed het inderdaad niets. En net als van oestrogeen kan je van progesteron ook weer depressief worden. Ik zou het inderdaad even kunnen proberen. En er is trouwens ook geen enkel onderzoek gedaan met bipolaire patienten, alleen met unipolaire depressie.
Qua hulpverlening kan ik je geen raad geven. In elk geval ook kijken wat je zelf kan doen. Regelmatig leven en eten is dan belangrijk. Volwaardige voeding, volkorenproducten enz. Goed naar jezelf luisteren en doen wat je lichaam nodig heeft.
Bij een bipolaire stoornis moet je uitkijken met middelen die de melatonine en serotonine verhogen omdat je dan inderdaad pieken kan krijgen. Je kan het wat ondersteunen met natuurlijke middelen. Dan zou je moeten uitzoeken wat je precies nodig hebt. Wat ik begrijp via internet dat er nog verschil is tussen de ene persoon die bipolair is en de ander, qua biochemie. Veel mensen hebben wel te maken met oestrogeendominantie, wat onder andere de melatoninehuishouding verstoort. Is wat aan te doen, onder andere met progesteroncrème, daar word je heerlijk rustig van en je slaapt er beter door van maar ik zou wel overleggen met je arts.
Regelmaat heb ik niet, maar ik vind het juist fijn om te kunnen doen wat ik wil en wanneer ik dat wil. Qua voeding valt er inderdaad nog heel veel te verbeteren. Mijn lichaam lijkt vooral veel chocola nodig te hebben!
Wat de oestrogeendominantie betreft: ik heb geen eierstokken meer. Maar na de overgang gaan je bijnieren een beetje oestrogeen aanmaken (niet zoveel meestal) en in onze moderne voeding schijnen (veel?) stoffen te zitten met een oestrogeen effect. Waar ligt het evenwicht (retorisch)? De overgang kan depressie ook verergeren en in overleg met mijn psychiater heb ik een half jaar oestrogenen geslikt. Hij was speciaal voor mij in de literatuur hierover gedoken. Er bleek maar weinig onderzoek gedaan te zijn en uit het onderzoek dat er is blijkt dat de kans dat het helpt klein is. Het kan er zelfs erger van worden. Voor mij deed het inderdaad niets. En net als van oestrogeen kan je van progesteron ook weer depressief worden. Ik zou het inderdaad even kunnen proberen. En er is trouwens ook geen enkel onderzoek gedaan met bipolaire patienten, alleen met unipolaire depressie.
woensdag 11 januari 2017 om 17:11
Schapewolkje, ik ben een maand geleden met homeopathie begonnen. Ik merkte al snel dat ik anders op mijn reguliere medicatie ging reageren (ben in gesprek met mijn psychiater om deze aan te passen), mijn opvliegers werden aanvankelijk kortdurend heel veel erger en nu al 3 weken heel veel minder en mijn stemming ging heel even omhoog en toen weer zodanig omlaag dat ik nu bang ben niet aan opname te kunnen ontsnappen. Ik weet dat veel mensen niet in homeopathie geloven, en opvliegers en stemming zitten voor een behoorlijk deel tussen je oren, dus misschien is dat een placebo-effect. Maar anders reageren op medicatie die je al 10 jaar slikt? EN niet op de andere medicatie die ik pas 2 jaar slik? Trouwens, al is het een placebo-effect, als het maar helpt.
woensdag 11 januari 2017 om 17:55
quote:MwTheelepel schreef op 11 januari 2017 @ 11:20:
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.Ambulante begeleiders kunnen je ondersteunen door bijvoorbeeld middels gesprekken de dingen beter op een rij te krijgen voor jezelf. Daarnaast kan je met zo iemand onderzoeken wat jij -naast behandeling- nodig hebt om te functioneren, dus bijvoorbeeld helpen met dagplanning, hoe vul je lege momenten in, wat kan jij zelf doen om jouw situatie te verbeteren en wat heb je daar voor nodig, etc. Ambulante ondersteuning kan dus naast behandeling zeker wel zinvol en helpend zijn.
Psychiatrische thuiszorg gaat via het CIZ en wordt meestal geleverd door een andere instelling dan de ggz instelling. De vraag is alleen wat je daar aan hebt want die behandelen niet maar ondersteunen vooral bij de dagelijkse dingen zodat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.Ambulante begeleiders kunnen je ondersteunen door bijvoorbeeld middels gesprekken de dingen beter op een rij te krijgen voor jezelf. Daarnaast kan je met zo iemand onderzoeken wat jij -naast behandeling- nodig hebt om te functioneren, dus bijvoorbeeld helpen met dagplanning, hoe vul je lege momenten in, wat kan jij zelf doen om jouw situatie te verbeteren en wat heb je daar voor nodig, etc. Ambulante ondersteuning kan dus naast behandeling zeker wel zinvol en helpend zijn.
