Psyche
alle pijlers
Psychische klachten en stoornissen
zondag 18 november 2018 om 13:11
Sommige mensen zeggen zelfs dat je erover heen kan groeien. Daar geloof k niet in. Maar jaren lang therapie volgen en groeien als mens heeft ervoor gezorgd dat ik veel minder autistisch ben/doe, of in ieder geval veel minder last ervan heb. Sommige dingen zijn niet verminderd, maar op sociaal vlak ben ik enorm gegroeid. Dingen als de kapper of dokter bellen durf ik nog steeds niet altijd, maar gaat ook al beter. Ik denk zeker dat handvatten voor autisme je functioneren en klachten minder kunnen maken, ik noem dat dan maar gewoon minder autistisch zijnredbulletje schreef: ↑18-11-2018 13:03Hoe kan autisme minder worden? Je wordt daar mee geboren en gaat daar mee dood. Hoe ouder ik word hoe overprikkelder (mijn diagnose heb ik pas sinds vorig jaar)
anoniem_337513 wijzigde dit bericht op 26-01-2019 09:35
Reden: Teveel persoonlijke details
Reden: Teveel persoonlijke details
3.16% gewijzigd
zondag 18 november 2018 om 13:13
Ik heb juist altijd gefunctioneerd omdat ik niet beter wist. Ik ben dus jarenlang ver over mijn grenzen gegaan en dat is me op 'n gegeven moment opgebroken. Een elastiek kan maar tot 'n bepaald punt op blijven rekken, op 'n gegeven moment knapt het.onceuponatime24 schreef: ↑18-11-2018 13:11Sommige mensen zeggen zelfs dat je erover heen kan groeien. Daar geloof k niet in. Maar jaren lang therapie volgen en groeien als mens heeft ervoor gezorgd dat ik veel minder autistisch ben/doe, of in ieder geval veel minder last ervan heb. Ik was 16 toen ik gediagnosticeerd werd, ben nu 20. Sommige dingen zijn niet verminderd, maar op sociaal vlak ben ik enorm gegroeid. Dingen als de kapper of dokter bellen durf ik nog steeds niet altijd, maar gaat ook al beter. Ik denk zeker dat handvatten voor autisme je functioneren en klachten minder kunnen maken, ik noem dat dan maar gewoon minder autistisch zijn
zondag 18 november 2018 om 13:19
Daar ben ik het ook wel mee eens denk ik. Het is heel lastig als je niet weet wat je hebt of waarom je zo bent. Jezelf zijn is beter dan inderdaad je continu aanpassen, daar ben k het volledig mee eens. Maar ik ben wel blij dat ik er beter mee om kan gaan, waar ik bijvoorbeeld vroeger met het servies gooide, kan ik nu vaak weglopen van de situatie. Ik hoop dat jij er ook beter mee om kan gaan naarmate de jaren vorderenredbulletje schreef: ↑18-11-2018 13:15Mijzelf juist autistischer gaan gedragen is voor mijn welbevinden een stuk beter.
zondag 18 november 2018 om 13:55
zondag 18 november 2018 om 14:19
Nee dat is idd niet realistisch, maar gewoon soort van normaal leven? Ik zou het gewoon fijn vinden om m’n studie te halen en m’n kinderen later goed te kunnen opvoeden en een fulltime baan kunnen hebbenviva-amber schreef: ↑18-11-2018 13:57Eens met bulletje. je misschien leren er wat beter mee om te gaan maar klachtenvrij voor 100%?
zondag 18 november 2018 om 14:20
Hier nog eentje met een aardige lijst aan diagnoses en problemen. Ik ben vanaf mijn zeventiende bezig met therapie, ben nu vierentwintig en ben nog lang niet klaar - misschien zal ik zelfs nooit helemaal klaar zijn met therapie. Ik denk dat ik het ergens wel voor het grootste gedeelte heb kunnen accepteren, al heb ik net als jou heel soms ook nog wel dat ik het zo ontzettend oneerlijk vind. Ik zit al jaren niet meer op school en kan op dit moment ook niet werken. Dat is hartstikke ruk, zeker als je iedereen om je heen door ziet gaan met hun leven en mooie, grote stappen ziet maken, maar ik hou me dan maar voor dat ik ook werk, maar dan voor en aan mezelf. Ik zit niet stil en probeer er toch het beste van te maken en een zo normaal mogelijk leven te leiden (voor zover dat kan).
Ik snap dus echt heel goed dat jij je zo voelt. Als je ooit wil praten, dan mag je me altijd een PB sturen!
Ik snap dus echt heel goed dat jij je zo voelt. Als je ooit wil praten, dan mag je me altijd een PB sturen!
zondag 18 november 2018 om 14:30
Ben jij niet te overprikkeld voor iets zwaars als een kind? Buiten nog dat autisme en depressiegevoeligheid erfelijk is...onceuponatime24 schreef: ↑18-11-2018 14:19Nee dat is idd niet realistisch, maar gewoon soort van normaal leven? Ik zou het gewoon fijn vinden om m’n studie te halen en m’n kinderen later goed te kunnen opvoeden en een fulltime baan kunnen hebben
zondag 18 november 2018 om 14:39
Ja dat is iets waar ik al jaren over nadenk. Ik wil kinderen, maar alleen als ik een goede moeder kan zijn. Of ik eigen kinderen wil weet ik niet. Verslaving, borderline, autisme, depressies, ocd en adhd zitten allemaal in de familie (wel apart dat ik het allemaal hebredbulletje schreef: ↑18-11-2018 14:30Ben jij niet te overprikkeld voor iets zwaars als een kind? Buiten nog dat autisme en depressiegevoeligheid erfelijk is...
) dus dat zal ik dan goed moeten onderzoeken en overwegen. Maar er zijn meer opties dan eigen kinderen natuurlijk
zondag 18 november 2018 om 15:22
Op zich herkenbaar. Mijn diagnoses zijn: dyshyme stoornis met afwisselend periodes van heftige depressies, angst en paniekstoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis, PTSS, kenmerken van een borderline stoornis, in remissie eetstoornis.
Ik slik al medicatie sinds mijn 14de begon met 1 AD inmiddels 2 AD, een anti-psychoticum en kalmeringstabletten zo nodig. Vanaf toen ook therapieën gevolgd en enkele keren opgenomen geweest en twee maal ruim een jaar intensieve dagbehandeling.
Ik ben vrijwel mijn hele leven in therapie geweest en heb daar wel veel uitgehaald (ben nu 35)
Bij mijn laatste behandeling begon de therapeute om te zeggen dat haar doel niet was dat ik klachtenvrij zal worden maar dat ik zou leren om te gaan met mijn altijd aanwezige klachten. Oftewel ik moest accepteren dat ik nooit "normaal" zou kunnen gaan functioneren en hoe ik hier maximaal mee om kon gaan.
Dat vond ik lastig om te horen maar het heeft me zoveel gebracht. Ja ik zal altijd klachten blijven houden en altijd medicatie moeten slikken maar dat maakt niet dat ik niet normaal ben of een goed leven kan hebben.
Inmiddels heb ik al ruim 2 jaar geen behandeling meer en ben ik al 5 jaar opname vrij. Ik ben nog wel 80-100% afgekeurd maar doe wel vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige binnen de GGZ. Daar spreken we over de term van je zwakte je kracht maken. Klinkt een beetje slapjes maar ik vind het een prettige insteek om mee te werken.
Wat kinderwens betreft die had ik wel maar op een gegeven moment besloten dat het voor iedereen beter zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen. Ik geniet met alle macht van mijn neefjes en nichtjes en alle kinderliefde die ik heb gaat naar hun toe.
Ik slik al medicatie sinds mijn 14de begon met 1 AD inmiddels 2 AD, een anti-psychoticum en kalmeringstabletten zo nodig. Vanaf toen ook therapieën gevolgd en enkele keren opgenomen geweest en twee maal ruim een jaar intensieve dagbehandeling.
Ik ben vrijwel mijn hele leven in therapie geweest en heb daar wel veel uitgehaald (ben nu 35)
Bij mijn laatste behandeling begon de therapeute om te zeggen dat haar doel niet was dat ik klachtenvrij zal worden maar dat ik zou leren om te gaan met mijn altijd aanwezige klachten. Oftewel ik moest accepteren dat ik nooit "normaal" zou kunnen gaan functioneren en hoe ik hier maximaal mee om kon gaan.
Dat vond ik lastig om te horen maar het heeft me zoveel gebracht. Ja ik zal altijd klachten blijven houden en altijd medicatie moeten slikken maar dat maakt niet dat ik niet normaal ben of een goed leven kan hebben.
Inmiddels heb ik al ruim 2 jaar geen behandeling meer en ben ik al 5 jaar opname vrij. Ik ben nog wel 80-100% afgekeurd maar doe wel vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige binnen de GGZ. Daar spreken we over de term van je zwakte je kracht maken. Klinkt een beetje slapjes maar ik vind het een prettige insteek om mee te werken.
Wat kinderwens betreft die had ik wel maar op een gegeven moment besloten dat het voor iedereen beter zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen. Ik geniet met alle macht van mijn neefjes en nichtjes en alle kinderliefde die ik heb gaat naar hun toe.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zondag 18 november 2018 om 15:22
Minder waarde geven aan alle labeltjes.
Je bent een geheel, met een aantal symptomen. Bepaalde combi’s van symptomen leiden tot een diagnose. Het is dus niet gek dat naarmate de tijd verstrijkt, er meer onderzocht wordt en ‘ze’ je beter leren kennen, er meer diagnoses komen.
Sommige diagnoses zullen ook weer vervallen/ overschreven worden door andere diagnoses door voortschrijdend inzicht. Maar dat maakt jou niet als persoon steeds zieker. De labels zijn er alleen om zo goed mogelijk aansluitende hulp te bieden (en te kunnen declareren).
Je bent een geheel, met een aantal symptomen. Bepaalde combi’s van symptomen leiden tot een diagnose. Het is dus niet gek dat naarmate de tijd verstrijkt, er meer onderzocht wordt en ‘ze’ je beter leren kennen, er meer diagnoses komen.
Sommige diagnoses zullen ook weer vervallen/ overschreven worden door andere diagnoses door voortschrijdend inzicht. Maar dat maakt jou niet als persoon steeds zieker. De labels zijn er alleen om zo goed mogelijk aansluitende hulp te bieden (en te kunnen declareren).
.
zondag 18 november 2018 om 15:26
Oké, ik ga even iets zeggen wat je niet leuk gaat vinden.
Ik denk dat je wensen niet realistisch zijn. Ik verwacht dat je keuzes zult moeten maken. Of fulltime werken, of kinderen. En je strijd zal nooit helemaal overgaan. Het blijft altijd je zwakte, je valkuil, en zal bij tegenslagen altijd weer de kop op (proberen te) steken.
Het enige wat je kunt doen, is dat accepteren en je leven zo aangenaam mogelijk inrichten.
Ik denk dat je wensen niet realistisch zijn. Ik verwacht dat je keuzes zult moeten maken. Of fulltime werken, of kinderen. En je strijd zal nooit helemaal overgaan. Het blijft altijd je zwakte, je valkuil, en zal bij tegenslagen altijd weer de kop op (proberen te) steken.
Het enige wat je kunt doen, is dat accepteren en je leven zo aangenaam mogelijk inrichten.
zondag 18 november 2018 om 17:50
Ik weet het niet Celaena, ze is pas 20 hè. Dat is echt nog heel jong, dus het kan ook zijn dat er nog best veel mogelijk is. Wat ook heel goed kan is dat je later in je leven zal merken dat je niet meer álles wat je nu belangrijk vindt dan ook belangrijk vindt. En het kan ook zijn dat je klachten heel heftig blijven en dat je verwachtingen bij zal moeten stellen. Ik denk dat het nog alle kanten op kan. Ik denk ook dat je met een goede therapeut met wie je een goede band hebt een eind kan komen. En ook een stuk liefdevolle acceptatie. En dan bedoel ik niet accepteren dat je niet 'normaal' bent, maar een acceptatie van jezelf zoals je bent, met alle krachten en moeilijkheden, als iets wat oké is. Juist die vergelijking met wat 'normaal' creëert vaak veel negatieve energie (voer voor depressie). Je verslaving zal ook wat doen en ik kan me voorstellen dat wanneer je forse psychische problemen hebt het moeilijk is om daar echt effectief aan te werken wanneer er andere dingen zijn, zoals een universitaire studie, die veel van je (tijd/energie) vragen.
Een hele rits aan labeltjes betekent niet per definitie dat je dat allemaal hebt. Het kan ook zijn dat mensen met een andere blik naar je klachten kijken en die anders interpreteren. Met psychische klachten kom je makkelijk in een grijs gebied.
Maar jeetje, 20 jaar, ik zou de hoop nog niet opgeven, maar ik kan je vertellen dat het 'antwoord' vaak in een andere hoek schuilt dan je denkt. Nouja, eigenlijk niet een andere hoek, maar de route naar die hoek toe is vaak anders dan je denkt.
Een hele rits aan labeltjes betekent niet per definitie dat je dat allemaal hebt. Het kan ook zijn dat mensen met een andere blik naar je klachten kijken en die anders interpreteren. Met psychische klachten kom je makkelijk in een grijs gebied.
Maar jeetje, 20 jaar, ik zou de hoop nog niet opgeven, maar ik kan je vertellen dat het 'antwoord' vaak in een andere hoek schuilt dan je denkt. Nouja, eigenlijk niet een andere hoek, maar de route naar die hoek toe is vaak anders dan je denkt.
donderdag 29 november 2018 om 13:26
Het lastige is dat ik of te hoopvol ben of veel te zwart denk, realistisch zijn kan ik alleen over anderen. Ik ben wel blij dat je dit zegt, want het is misschien wel waar. Ik weet het niet, ik ben nu 20, op die leeftijd is iedereen een beetje instabiel. We zullen het zien, maar ik zal er in ieder geval een lange tijd over doen om het te accepteren. Dat is niet erg, uiteindelijk zal de acceptatie heel veel positieve dingen brengen denk ikCelaena_Aelin schreef: ↑18-11-2018 15:26Oké, ik ga even iets zeggen wat je niet leuk gaat vinden.
Ik denk dat je wensen niet realistisch zijn. Ik verwacht dat je keuzes zult moeten maken. Of fulltime werken, of kinderen. En je strijd zal nooit helemaal overgaan. Het blijft altijd je zwakte, je valkuil, en zal bij tegenslagen altijd weer de kop op (proberen te) steken.
Het enige wat je kunt doen, is dat accepteren en je leven zo aangenaam mogelijk inrichten.
donderdag 29 november 2018 om 13:30
Dankjewel voor dit lieve bericht. Ik heb de hoop nog lang niet opgegeven maar raak soms erg gefrustreerd van al dat figuurlijke gepluk aan m’n geest laat zo maar zeggen. Ik ben gewoon nu op een moment waar ik realiseer dat ik deze klachten heb en die waarschijnlijk minder kunnen worden, maar nooit geheel verdwijnen. Soms kan ik hier rationeel over nadenken en op andere momenten ben ik er heel boos en verdrietig over. Ik denk dat schematherapie oid me al een stuk verder kan helpen. Ik heb de afgelopen 20 jaar ook overleefd en door de vooruitgang die ik zie bij mezelf, krijg ik ook hoop dat dat weer kan.tu1nhek schreef: ↑18-11-2018 17:50Ik weet het niet Celaena, ze is pas 20 hè. Dat is echt nog heel jong, dus het kan ook zijn dat er nog best veel mogelijk is. Wat ook heel goed kan is dat je later in je leven zal merken dat je niet meer álles wat je nu belangrijk vindt dan ook belangrijk vindt. En het kan ook zijn dat je klachten heel heftig blijven en dat je verwachtingen bij zal moeten stellen. Ik denk dat het nog alle kanten op kan. Ik denk ook dat je met een goede therapeut met wie je een goede band hebt een eind kan komen. En ook een stuk liefdevolle acceptatie. En dan bedoel ik niet accepteren dat je niet 'normaal' bent, maar een acceptatie van jezelf zoals je bent, met alle krachten en moeilijkheden, als iets wat oké is. Juist die vergelijking met wat 'normaal' creëert vaak veel negatieve energie (voer voor depressie). Je verslaving zal ook wat doen en ik kan me voorstellen dat wanneer je forse psychische problemen hebt het moeilijk is om daar echt effectief aan te werken wanneer er andere dingen zijn, zoals een universitaire studie, die veel van je (tijd/energie) vragen.
Een hele rits aan labeltjes betekent niet per definitie dat je dat allemaal hebt. Het kan ook zijn dat mensen met een andere blik naar je klachten kijken en die anders interpreteren. Met psychische klachten kom je makkelijk in een grijs gebied.
Maar jeetje, 20 jaar, ik zou de hoop nog niet opgeven, maar ik kan je vertellen dat het 'antwoord' vaak in een andere hoek schuilt dan je denkt. Nouja, eigenlijk niet een andere hoek, maar de route naar die hoek toe is vaak anders dan je denkt.
donderdag 29 november 2018 om 13:38
Op zich wel herkenbaar verhaal, mijn diagnoses zijn; (terugkerende) depressies, autisme, PTSS.
Sinds begin 20 in de GGZ, langdurige opname (1 jaar) in studententijd (ik deed hbo) waarna nog meer opnames volgde en ik nooit meer heb kunnen studeren (wel geprobeerd trouwens - verschillende methodes; thuisonderwijs, leerplek etc -, maar elke keer volgde weer een opname/grote crisis). En veel medicatiegebruik. Inmiddels 3 jaar geen opname meer gehad, of crisisdienst gezien. Heel veel soorten therapie gehad. Ik ben nu weer aan het switchen van hulpverlener, wat ook een traag proces is. Ik slik nu 1,5 jaar geen medicijnen meer en doe het daar beter op....
Ik ben nu bijna 30 (volgend jaar), volledig duurzaam afgekeurd. Ik doe vrijwilligerswerk 1x per week.
Kinderen is geen optie voor mij, al heb ik grote kinderwens. Ik kan de hoeveelheid prikkels en veranderingen die het in mijn leven brengt niet aan. Ik geniet van kinderen van mijn broers/zussen en dat ik niet de verantwoording hoef te dragen.
Mijn leven is rust/regelmaat/reinheid, veel sporten (ik doe tegenwoordig hardlopen) en vechten tegen het gevoel van ''dat ik niet normaal ben'' en de depressies en leren te accepteren dat ik blij kan zijn met wat ik wel kan (zelfstandig wonen, relaties onderhouden, etc).
Sinds begin 20 in de GGZ, langdurige opname (1 jaar) in studententijd (ik deed hbo) waarna nog meer opnames volgde en ik nooit meer heb kunnen studeren (wel geprobeerd trouwens - verschillende methodes; thuisonderwijs, leerplek etc -, maar elke keer volgde weer een opname/grote crisis). En veel medicatiegebruik. Inmiddels 3 jaar geen opname meer gehad, of crisisdienst gezien. Heel veel soorten therapie gehad. Ik ben nu weer aan het switchen van hulpverlener, wat ook een traag proces is. Ik slik nu 1,5 jaar geen medicijnen meer en doe het daar beter op....
Ik ben nu bijna 30 (volgend jaar), volledig duurzaam afgekeurd. Ik doe vrijwilligerswerk 1x per week.
Kinderen is geen optie voor mij, al heb ik grote kinderwens. Ik kan de hoeveelheid prikkels en veranderingen die het in mijn leven brengt niet aan. Ik geniet van kinderen van mijn broers/zussen en dat ik niet de verantwoording hoef te dragen.
Mijn leven is rust/regelmaat/reinheid, veel sporten (ik doe tegenwoordig hardlopen) en vechten tegen het gevoel van ''dat ik niet normaal ben'' en de depressies en leren te accepteren dat ik blij kan zijn met wat ik wel kan (zelfstandig wonen, relaties onderhouden, etc).
vrijdag 30 november 2018 om 13:40
Ach ja, ik join de club.
Vanaf mijn zesde tot nu vijfentwintigste bezig, ook heel veel labeltjes, heel veel therapie gehad, en op het moment zit ik een half jaar in de ziektewet.
Ik heb ook dagen dat ik weer enorm terugschiet in slachtofferschap, waarom ik, mijn leven is verpest, ik word nooit normaal, etc. Maar weet je, ik denk dat ik de afgelopen jaren gewoon niet klaar was om echt aan mezelf te werken, en ik was al helemaal niet klaar om te accepteren dat ik deze kwetsbaarheden heb. De afgelopen maanden heb ik meer bereikt in de jaren daarvoor, omdat ik nu daadwerkelijk heb geaccepteerd dat ik deze kwetsbaarheden de rest van mijn leven zal hebben.
En met elke therapie, elk nieuw zelfinzicht, zal ik beter om leren gaan met die kwetsbaarheden. En dat vind ik bemoedigend.
Je bent inderdaad 'pas twintig'. Je moet je leven eigenlijk nog gaan vormgeven. Plus, je volgt nog een universitaire studie ook! Iedere persoon heeft moeilijkheden in zijn leven en zal daar mee om moeten leren gaan. De een heeft wat zwaardere problemen dan de ander, dat sowieso. De een heeft meer beperkingen dan een ander, of dat nou een psychiatrische stoornis is, een lichamelijke of verstandelijke beperking... 'deal with it' is eigenlijk het antwoord.
Accepteren wie je bent, met sterke en zwakke plekken, je kwetsbaarheid omarmen en in de gaten houden. En dan kun je vaak toch een gelukkig leven leiden, naast de donkere periodes.
Heel veel succes met je therapie en studie!
Vanaf mijn zesde tot nu vijfentwintigste bezig, ook heel veel labeltjes, heel veel therapie gehad, en op het moment zit ik een half jaar in de ziektewet.
Ik heb ook dagen dat ik weer enorm terugschiet in slachtofferschap, waarom ik, mijn leven is verpest, ik word nooit normaal, etc. Maar weet je, ik denk dat ik de afgelopen jaren gewoon niet klaar was om echt aan mezelf te werken, en ik was al helemaal niet klaar om te accepteren dat ik deze kwetsbaarheden heb. De afgelopen maanden heb ik meer bereikt in de jaren daarvoor, omdat ik nu daadwerkelijk heb geaccepteerd dat ik deze kwetsbaarheden de rest van mijn leven zal hebben.
En met elke therapie, elk nieuw zelfinzicht, zal ik beter om leren gaan met die kwetsbaarheden. En dat vind ik bemoedigend.
Je bent inderdaad 'pas twintig'. Je moet je leven eigenlijk nog gaan vormgeven. Plus, je volgt nog een universitaire studie ook! Iedere persoon heeft moeilijkheden in zijn leven en zal daar mee om moeten leren gaan. De een heeft wat zwaardere problemen dan de ander, dat sowieso. De een heeft meer beperkingen dan een ander, of dat nou een psychiatrische stoornis is, een lichamelijke of verstandelijke beperking... 'deal with it' is eigenlijk het antwoord.
Accepteren wie je bent, met sterke en zwakke plekken, je kwetsbaarheid omarmen en in de gaten houden. En dan kun je vaak toch een gelukkig leven leiden, naast de donkere periodes.
Heel veel succes met je therapie en studie!
