Psyche
alle pijlers
PTSS en de impact op de omgeving
zondag 10 maart 2019 om 10:52
Er is ernstige en verwaarloosde PTSS geconstateerd bij mijn partner. Er zijn meerdere gebeurtenissen aan te wijzen als oorzaak maar de belangrijkste zijn toch wel ervaringen als militair op missie voor de VN. Hij heeft niet in het Nederlandse leger gediend en de nazorg voor veteranen in zijn thuisland is om te janken.
Door de jaren heen heeft hij zichzelf manieren aangeleerd om met dingen om te gaan en dat is héél lang goed gegaan maar nu gaat het dus mis. Het belangrijkste symptoom bij hem is extreme vergeetachtigheid. Zo extreem dat artsen in eerste instantie dachten dat hij aan het dementeren was. Na een lang onderzoekstraject blijkt het gelukkig geen dementie te zijn (want daar is niks aan te doen) maar dus die PTSS.
Therapie moet verlichting gaan brengen, en de theorie is dat als de PTSS aangepakt wordt, er meer ruimte in zijn hoofd komt om weer dingen te gaan onthouden.
Hij wil zelf heel graag in therapie want dit is ook geen leven, zo zegt hij zelf. Dapper en moedig, vind ik, want alleen de gedachte aan moeten praten over wat hij heeft gezien en meegemaakt zorgt al voor herbelevingen en akelige nachtmerries.
De verwijzing voor specialistische GGZ is al in huis en maandag belt de praktijk waar hij graag heen wil om te kijken wanneer hij er terecht zou kunnen.
Het wordt zwaar, voor hem maar ook voor de mensen om hem heen. Het zal maanden, zo niet jaren, gaan duren voor hij weer een beetje op de rit is en ik verwacht dat het in het begin alleen maar zwaarder zal worden. De angst voor het praten zorgt al voor toename van de geheugen problemen.
Ik hoop in dit topic m'n gedachten te kunnen opschrijven en ervaringen uit te kunnen wisselen met andere naasten van iemand met PTSS. En wellicht ook mensen die zelf PTSS hebben.
Door de jaren heen heeft hij zichzelf manieren aangeleerd om met dingen om te gaan en dat is héél lang goed gegaan maar nu gaat het dus mis. Het belangrijkste symptoom bij hem is extreme vergeetachtigheid. Zo extreem dat artsen in eerste instantie dachten dat hij aan het dementeren was. Na een lang onderzoekstraject blijkt het gelukkig geen dementie te zijn (want daar is niks aan te doen) maar dus die PTSS.
Therapie moet verlichting gaan brengen, en de theorie is dat als de PTSS aangepakt wordt, er meer ruimte in zijn hoofd komt om weer dingen te gaan onthouden.
Hij wil zelf heel graag in therapie want dit is ook geen leven, zo zegt hij zelf. Dapper en moedig, vind ik, want alleen de gedachte aan moeten praten over wat hij heeft gezien en meegemaakt zorgt al voor herbelevingen en akelige nachtmerries.
De verwijzing voor specialistische GGZ is al in huis en maandag belt de praktijk waar hij graag heen wil om te kijken wanneer hij er terecht zou kunnen.
Het wordt zwaar, voor hem maar ook voor de mensen om hem heen. Het zal maanden, zo niet jaren, gaan duren voor hij weer een beetje op de rit is en ik verwacht dat het in het begin alleen maar zwaarder zal worden. De angst voor het praten zorgt al voor toename van de geheugen problemen.
Ik hoop in dit topic m'n gedachten te kunnen opschrijven en ervaringen uit te kunnen wisselen met andere naasten van iemand met PTSS. En wellicht ook mensen die zelf PTSS hebben.
donderdag 4 juli 2019 om 10:00
Hij hééft het al langere tijd gebruikt, en wil niet meer. Fijn dat het kennelijk bij veel mensen wel een uitkomst is, maar voor hem dus niet.Allesmag schreef: ↑03-07-2019 15:43Slaapmedicatie heeft tijd nodig om te stabiliseren, kan in het begin inderdaad sommige klachten wat verergeren maar op de lange termijn is het echt een uitkomst. Ik zou het niet zomaar opgeven en nog een keer met een psychiater bespreken, er zijn meerdere soorten medicatie ook nog. Bovendien is je man uiteindelijk uitgeruster en kan hij daardoor ook de therapie beter aan.
woensdag 30 oktober 2019 om 10:22
Bij het invullen van lijst nummer zoveel i.v.m. de volgende verwijzing voor lichamelijke klachten, kwam o.a. de vraag voorbij of hij angstklachten heeft.
"Ik ben altijd bang" was zijn antwoord...
En sinds hij dat zei gisteravond, heb ik continu de tranen achter m'n ogen hangen. Altijd bang... Wat een hel... Wat vreselijk...
Afgelopen weekend samen gepraat over het hele proces. Zijn proces. Want ik ben en blijf een toeschouwer, hoezeer hij soms ook op me leunt, hoezeer ik er soms ook bij betrokken word. Het is zijn proces en hij moet het zelf doen.
Ik was er wel alert op en dacht dat het niet zo was. Toch blijkt het wel zo te zijn, dat zegt hij tenminste: hij doet dit allemaal voor mij. En er is mij altijd verteld dat je dit soort dingen voor jezelf moet willen doen, dat het niks wordt als je het voor een ander doet.
Ik heb hem ook nooit gevraagd om het voor mij te doen, heb er voor gewaakt om die boodschap dat ik zou willen dat hij het voor mij doet op een of andere manier door te laten sijpelen. Maar misschien is dat toch gebeurt?
En misschien zegt hij het wel, maar is dat ook maar een coping mechanism om het aan te kunnen gaan?
En... Is het inderdaad wel altijd slecht om zoiets voor een ander te doen?
"Ik ben altijd bang" was zijn antwoord...
En sinds hij dat zei gisteravond, heb ik continu de tranen achter m'n ogen hangen. Altijd bang... Wat een hel... Wat vreselijk...
Afgelopen weekend samen gepraat over het hele proces. Zijn proces. Want ik ben en blijf een toeschouwer, hoezeer hij soms ook op me leunt, hoezeer ik er soms ook bij betrokken word. Het is zijn proces en hij moet het zelf doen.
Ik was er wel alert op en dacht dat het niet zo was. Toch blijkt het wel zo te zijn, dat zegt hij tenminste: hij doet dit allemaal voor mij. En er is mij altijd verteld dat je dit soort dingen voor jezelf moet willen doen, dat het niks wordt als je het voor een ander doet.
Ik heb hem ook nooit gevraagd om het voor mij te doen, heb er voor gewaakt om die boodschap dat ik zou willen dat hij het voor mij doet op een of andere manier door te laten sijpelen. Maar misschien is dat toch gebeurt?
En misschien zegt hij het wel, maar is dat ook maar een coping mechanism om het aan te kunnen gaan?
En... Is het inderdaad wel altijd slecht om zoiets voor een ander te doen?
woensdag 30 oktober 2019 om 10:34
De meeste therapie afspraken vraagt hij mij mee naar binnen, schuif ik aan bij het gesprek tussen hem en de therapeut. Ooit begonnen toen de therapeut mij uit de wachtkamer kwam halen (ik breng hem altijd om logistieke redenen, niet omdat hij anders niet gaat of zo) vanwege een taalprobleempje. En bij iedere afspraak vraag ik wat hij wil, zodra hij gebaart dat het tijd is om overeind te komen en mee te lopen naar de spreekkamer. Geef ik aan dat in de wachtkamer wachten wat mij betreft óók prima is, maar dat ik mee wil gaan als hij dat graag wil. En hij wil altijd dat ik mee ga.
95% van de tijd zit ik er bij en luister ik alleen maar. Een enkele keer vraagt de therapeut me iets, of vraagt m'n partner me om iets uit te leggen. Soms zit ik actief taalbarrières uit de weg te halen. De taal beheersen is één, emoties en traumatische gebeurtenissen onder woorden brengen in een taal die niet je moedertaal is, da's iets heel anders.
Tijdens ons gesprek afgelopen weekend hebben we het ook daar over gehad. De nacht daarvoor had hij een van de meest vreselijke nachtmerries in jaren gehad, en daar was ik toch wel even van ondersteboven geweest. Dat had hij niet gemerkt, en dat was ook mijn bedoeling, maar ik haalde het aan als voorbeeld om uit te leggen dat ik het wel trek allemaal maar dat dat niet wil zeggen dat het me niet zwaar valt soms.
Hij trok dat gelijk door naar therapie. Dat ik dan maar niet meer mee naar binnen moest gaan. Er over gesproken dat ik wat ik in therapie hoor over wat er allemaal gebeurd is, goed naast me neer kan leggen. Dat wat ik hoor over wat er 25 jaar geleden gebeurd is, mijn beeld van hem niet verandert. Dat er bij zijn me niet belast, maar ergens juist helpt omdat ik beter weet wat er op dit moment allemaal los komt en besproken wordt.
Weer benadrukt dat hij zijn proces is, zijn beslissing om me er wel of niet bij te hebben. Maar dat hij niet bang hoeft te zijn dat het te zwaar voor me is om er bij te zijn, dat hij dat niet om die reden hoeft te stoppen. Hij gaat er over nadenken wat hij wil.
95% van de tijd zit ik er bij en luister ik alleen maar. Een enkele keer vraagt de therapeut me iets, of vraagt m'n partner me om iets uit te leggen. Soms zit ik actief taalbarrières uit de weg te halen. De taal beheersen is één, emoties en traumatische gebeurtenissen onder woorden brengen in een taal die niet je moedertaal is, da's iets heel anders.
Tijdens ons gesprek afgelopen weekend hebben we het ook daar over gehad. De nacht daarvoor had hij een van de meest vreselijke nachtmerries in jaren gehad, en daar was ik toch wel even van ondersteboven geweest. Dat had hij niet gemerkt, en dat was ook mijn bedoeling, maar ik haalde het aan als voorbeeld om uit te leggen dat ik het wel trek allemaal maar dat dat niet wil zeggen dat het me niet zwaar valt soms.
Hij trok dat gelijk door naar therapie. Dat ik dan maar niet meer mee naar binnen moest gaan. Er over gesproken dat ik wat ik in therapie hoor over wat er allemaal gebeurd is, goed naast me neer kan leggen. Dat wat ik hoor over wat er 25 jaar geleden gebeurd is, mijn beeld van hem niet verandert. Dat er bij zijn me niet belast, maar ergens juist helpt omdat ik beter weet wat er op dit moment allemaal los komt en besproken wordt.
Weer benadrukt dat hij zijn proces is, zijn beslissing om me er wel of niet bij te hebben. Maar dat hij niet bang hoeft te zijn dat het te zwaar voor me is om er bij te zijn, dat hij dat niet om die reden hoeft te stoppen. Hij gaat er over nadenken wat hij wil.
woensdag 30 oktober 2019 om 16:41
Sorry hoor, ik lees je wanhoop maar de manier waarop jullie met de situatie omgaan is echt niet goed. Je man moet dit zelf gaan doen. Je bent zijn vrouw niet zijn moeder, hoe vaak je dit ook zegt, zoals je nu doet is het gewoon niet zo. En voor jou is het ook niet te doen. Ik vind het zelfs een beetje vreemd om te lezen dat de therapeut het goed vindt dat je altijd mee naarbinnen gaat. Kan er geen tolk gezocht worden? Is een interne opname een optie? Dit is toch niet te doen.
niks moet en alles mag
woensdag 30 oktober 2019 om 17:10
Oei, wat moeilijk allemaal.
Ik krijg de indruk dat je er teveel ingezogen wordt, en probeert afstand te houden door jezelf en hem te bezweren dat het zijn proces is.
Dat is een mentaal trucje wat in een storm zoals die waar jullie inzitten echt niet werkt. Je misleidt jezelf ermee.
Weet je wat je man precies bedoelt wanneer hij zegt dat hij het voor jou doet?
Het is een uitspraak die op vele manieren te begrijpen is:
Hij probeert je te ontlasten.
Of hij is bang dat je hem zult verlaten als hij niet in therapie blijft.
Of hij ervaart zelf niet hoe diep hij in de problemen zit (om de pijn daarvan niet te hoeven voelen).
Dat zijn maar een paar verklaringen die zo bij me opkomen.
Zijn hulpeloosheid (je noemde het aanhankelijkheid) waarover je in juli schreef lijkt me gif voor een volwassen relatie.
En kom je eigenlijk wel toe aan het kijken naar je eigen noden en patronen, waarom jij in deze relatie zit en doet wat je doet?
Ik krijg de indruk dat je er teveel ingezogen wordt, en probeert afstand te houden door jezelf en hem te bezweren dat het zijn proces is.
Dat is een mentaal trucje wat in een storm zoals die waar jullie inzitten echt niet werkt. Je misleidt jezelf ermee.
Weet je wat je man precies bedoelt wanneer hij zegt dat hij het voor jou doet?
Het is een uitspraak die op vele manieren te begrijpen is:
Hij probeert je te ontlasten.
Of hij is bang dat je hem zult verlaten als hij niet in therapie blijft.
Of hij ervaart zelf niet hoe diep hij in de problemen zit (om de pijn daarvan niet te hoeven voelen).
Dat zijn maar een paar verklaringen die zo bij me opkomen.
Zijn hulpeloosheid (je noemde het aanhankelijkheid) waarover je in juli schreef lijkt me gif voor een volwassen relatie.
En kom je eigenlijk wel toe aan het kijken naar je eigen noden en patronen, waarom jij in deze relatie zit en doet wat je doet?
nounou
woensdag 30 oktober 2019 om 17:33
Ik met ptss wilde helemaal niet mijn partner erbij hebben en hem mee zuigen er in het is iets wat je zelf moet doen en triggers zullen er zijn zeker. Bewaak je zelf ook hoor, kijk ptss is geen geintje zeker niet en allemaal ervaren we het anders, maar wordt niet zijn hulpverlener en hij moet het voor zich zelf doen en niet zo op jou hangen krijg het al benauwd bij het lezen.
donderdag 31 oktober 2019 om 08:55
Ik heb jullie reacties gisteravond laat gelezen (was met vriendinnen weg), en een beetje laten bezinken.
Een tolk bij therapie is geen optie. Dan komt er bij hem geen stom woord meer uit omdat hij die persoon niet vertrouwt. Kun je nog 100 keer uitleggen dat zo'n tolk ook regels heeft waar die zich aan moet houden qua privacy, het trauma maakt dat hij er toch niet op durft te vertrouwen.
Opname is door therapeut voorgesteld. Intensieve traumatherapie bij Psy-Trec of centrum 40-45. Daar denkt hij over na. Ondanks dat de statistieken anders zeggen, is hij bang dat de deksel dan pas echt van de beerput gaat en dat hij er slechter uit komt dan dat hij er in gaat.
Ik denk dat het een heel goed idee is als hij zich op laat nemen. Wat ik er over gelezen heb en wat ik van de therapeut heb gehoord, lijkt het me absoluut de beste stap voor hem.
Meer ruimte voor mezelf nemen, afstand nemen, me als partner en niet als verzorger/moeder opstellen. Het klinkt allemaal heel logisch en goed. Maar, behalve niet meer mee naar binnen gaan bij therapie, hoe doe ik dat?
Ik heb daar de afgelopen nacht over na liggen denken. En ik kom er niet uit.
Hij is nog altijd super zelfstandig. Vraagt m'n hulp bij taal-problemen, bij bureaucratische hobbels die in dit land anders genomen moeten worden dan in zijn thuisland. Maar hij heeft eigenlijk de leidende rol in onze relatie in het dagelijks leven. Legt mij geen restricties op, is niet jaloers of claimend, stimuleert me om dingen te ondernemen zonder hem en hangt dan niet continu aan de telefoon/app om te vragen of ik al naar huis kom.
Mijn vorige huwelijk was in dat opzicht fouter dan fout, daar had ik geen enkele vrijheid, moest ik iedere stap verantwoorden. En ik ervaar een enorm positief verschil tussen die relatie en mijn huidige relatie.
De PTSS is ook absoluut geen dagelijks onderwerp van gesprek. Ook geen roze olifant trouwens. Maar zo af en toe, zoals met die lijst waardoor dan naar voren komt dat hij altijd bang is, komt het ter sprake en dat is het dan ook. Een toevallig onderwerp van gesprek en na zijn opmerking dat hij altijd bang is, gaan we ook weer door met het volgende.
We zijn heel erg bezig met onze gezamenlijke toekomst. Hij wil t.z.t. remigreren en ik wil dan mee. We zijn bezig met huisvesting, praktische zaken, ik ben bezig mijn eigen netwerk daar op te bouwen, de taal te leren.
Hij verrast me geregeld met concertkaartjes voor artiesten die ik te gek vind maar hij maar zo-zo, regelt uitstapjes voor mij met vriendinnen, loopt stad en land af voor dat ene kadootje wat alleen nog maar bij de kringloop gevonden kan worden, geeft ruimte voor mij om tijd door te brengen alleen met mijn kinderen/vrienden/familie, en ik doe hetzelfde bij hem.
Dat zijn allemaal dingen die me te binnen schieten als ik nadenk over hoe onze relatie nu in elkaar steekt, of ik niet teveel in de verzorgende rol schiet, of ik nog wel mijn eigen persoon ben, hoe ik meer ruimte voor mezelf in kan nemen, afstand kan nemen van zijn proces.
En ik kom er niet uit... Ik weet het niet. Ik weet dat het valkuilen zijn. En wil er actief voor waken. Maar, behalve niet meer meegaan de spreekkamer in, ik weet niet wat ik anders zou kunnen doen.
Een tolk bij therapie is geen optie. Dan komt er bij hem geen stom woord meer uit omdat hij die persoon niet vertrouwt. Kun je nog 100 keer uitleggen dat zo'n tolk ook regels heeft waar die zich aan moet houden qua privacy, het trauma maakt dat hij er toch niet op durft te vertrouwen.
Opname is door therapeut voorgesteld. Intensieve traumatherapie bij Psy-Trec of centrum 40-45. Daar denkt hij over na. Ondanks dat de statistieken anders zeggen, is hij bang dat de deksel dan pas echt van de beerput gaat en dat hij er slechter uit komt dan dat hij er in gaat.
Ik denk dat het een heel goed idee is als hij zich op laat nemen. Wat ik er over gelezen heb en wat ik van de therapeut heb gehoord, lijkt het me absoluut de beste stap voor hem.
Meer ruimte voor mezelf nemen, afstand nemen, me als partner en niet als verzorger/moeder opstellen. Het klinkt allemaal heel logisch en goed. Maar, behalve niet meer mee naar binnen gaan bij therapie, hoe doe ik dat?
Ik heb daar de afgelopen nacht over na liggen denken. En ik kom er niet uit.
Hij is nog altijd super zelfstandig. Vraagt m'n hulp bij taal-problemen, bij bureaucratische hobbels die in dit land anders genomen moeten worden dan in zijn thuisland. Maar hij heeft eigenlijk de leidende rol in onze relatie in het dagelijks leven. Legt mij geen restricties op, is niet jaloers of claimend, stimuleert me om dingen te ondernemen zonder hem en hangt dan niet continu aan de telefoon/app om te vragen of ik al naar huis kom.
Mijn vorige huwelijk was in dat opzicht fouter dan fout, daar had ik geen enkele vrijheid, moest ik iedere stap verantwoorden. En ik ervaar een enorm positief verschil tussen die relatie en mijn huidige relatie.
De PTSS is ook absoluut geen dagelijks onderwerp van gesprek. Ook geen roze olifant trouwens. Maar zo af en toe, zoals met die lijst waardoor dan naar voren komt dat hij altijd bang is, komt het ter sprake en dat is het dan ook. Een toevallig onderwerp van gesprek en na zijn opmerking dat hij altijd bang is, gaan we ook weer door met het volgende.
We zijn heel erg bezig met onze gezamenlijke toekomst. Hij wil t.z.t. remigreren en ik wil dan mee. We zijn bezig met huisvesting, praktische zaken, ik ben bezig mijn eigen netwerk daar op te bouwen, de taal te leren.
Hij verrast me geregeld met concertkaartjes voor artiesten die ik te gek vind maar hij maar zo-zo, regelt uitstapjes voor mij met vriendinnen, loopt stad en land af voor dat ene kadootje wat alleen nog maar bij de kringloop gevonden kan worden, geeft ruimte voor mij om tijd door te brengen alleen met mijn kinderen/vrienden/familie, en ik doe hetzelfde bij hem.
Dat zijn allemaal dingen die me te binnen schieten als ik nadenk over hoe onze relatie nu in elkaar steekt, of ik niet teveel in de verzorgende rol schiet, of ik nog wel mijn eigen persoon ben, hoe ik meer ruimte voor mezelf in kan nemen, afstand kan nemen van zijn proces.
En ik kom er niet uit... Ik weet het niet. Ik weet dat het valkuilen zijn. En wil er actief voor waken. Maar, behalve niet meer meegaan de spreekkamer in, ik weet niet wat ik anders zou kunnen doen.
donderdag 31 oktober 2019 om 22:27
Dat ik individueel een therapeut heb gezien voor m'n PTSS is nu zo'n 4 jaar geleden (psychotherapie). 3 jaar geleden heb ik nog meegedaan aan een therapiegroep.Zazamaenade schreef: ↑31-10-2019 12:02Nowwhat, wanneer ben jij voor het laatst bezig geweest met je eigen PTSS, heb je een therapeut gezien of andere ondersteuning daarin gekregen?
Alles bij elkaar heb ik iets van 20 jaar op en af therapie gehad, wat pas in de laatste jaren echt aansloeg. M'n PTSS is nu in zoverre onder controle dat ik ongeveer eens per twee maanden een flashback/paniekaanval heb en ik dusdanige handvatten en werkwijzen aangeleerd heb gekregen dat ik ze zelf kan counteren. De ene keer is het heftiger dan de andere keer, maar al met al ben ik er na een dagdeel wel weer uit. Moe, versleten, maar rustig en helder en kan ik bijna altijd ook wel benoemen wat triggerde.
This is as good as it gets, veel beter zal het met therapie ook niet meer worden, maar vooral weet ik dat ik het nu zelf kan en daar hard voor gewerkt heb.
Is mijn PTSS nog een factor in mijn leven? Ja, dat zal het altijd ook wel blijven. Maar nu gaat het heel goed. Ik weet dat er een moment kan komen dat de technieken en handvatten misschien niet meer werken, maar dan zal ik zeker weer therapie opzoeken.
dinsdag 28 januari 2020 om 08:52
Eerlijk gezegd weet ik niet meer of ik indertijd gelezen heb wat je geschreven had. Het is van mijn kant uit iig geen onverschilligheid dat ik er niet op gereageerd heb. Ik weet van mezelf dat als ik het wel gelezen heb, ik er waarschijnlijk even op heb willen "kauwen" om een zorgvuldige reactie te geven. Ergens is dat hier dus mis gegaan en heb ik helemaal niet meer gereageerd. Daarvoor wil ik je graag mijn oprechte excuses aanbieden. En je bedanken dat je de tijd en moeite hebt willen nemen om het met me te delen. Dank je wel.
dinsdag 28 januari 2020 om 09:26
Hoe ik anders om moet gaan met wat er allemaal gebeurt, wat ik voor hem doe en laat, ik heb nog steeds geen idee. En ook niet of hoe het nu gaat idd fout/verkeerd is voor mij. Ik zeg niet dat het goed is hoe het nu gaat, ik weet het simpelweg niet, en ik weet ook niet hoe het anders kan. Ik denk er wel geregeld over na, dat wel. Vind het ook wel zwaar, maar heb ook wel het idee dat ik het nog wel trek, dat "ik" ook belangrijk ben in dit hele proces, dat hij me ziet en hoort en ook actief het juiste probeert te doen. Het iig zeker niet allemaal vanzelfsprekend vindt.
De therapeut kijkt daarin ook mee. Onze relatie is inmiddels ook onderwerp van gesprek, en de therapeut heeft me op het hart gedrukt dat ik hem óók kan bellen als dat nodig mocht zijn. En dat is fijn. Heel fijn.
De afgelopen twee maanden is er geen therapie geweest i.v.m. vakanties/reizen van ons en de therapeut. Achteraf is dat het meest onzalige plan ooit geweest. En ik heb contact gehad met de therapeut. Man heeft uiteindelijk toch om slaapmedicatie gevraagd een paar weken geleden want hij sliep al een week niet. Na een uurtje schrok hij zelfs met slaappillen alweer wakker, dus dat hielp ook niet echt. Eén nacht was hij zo wanhopig om maar te kunnen slapen, dat hij na het wakker schrikken aan het experimenteren is geslagen met zijn warrige hoofd. Geen overdosis, hij hoefde niet naar het ziekenhuis, maar het was wel veel te veel en verkeerde combinaties van medicijnen. In goed overleg heb ik daarna alle medicatie verstopt, zodat hij niet meer met een verdoofd brein dingen in gaat nemen. Het was absoluut geen zelfmoordpoging, dat zeker niet!
Vandaag weer de eerste afspraak na die 2 maanden. En er is afgesproken dat ze vandaag eindelijk echt gaan beginnen met EMDR, want dat heeft hij nog niet gedurfd. Maar of het er vandaag ook echt van gaat komen?
Hij durfde de EMDR nog niet vanwege wat zijn oom is overkomen. Ook veteraan, andere oorlog, zelfde gebrek aan nazorg. Die oom is ooit uit een nachtmerrie wakker geschrokken en heeft in zijn waan z'n vrouw een mes op de keel gezet. Sinds die nacht laat oom zich iedere nacht opsluiten omdat hij niemand wil aanvallen, nooit meer wil laten gebeuren wat er toen gebeurde.
Tja... Vreselijk wat zijn oom en tante is overkomen. Triest dat er in hun land kennelijk geen adequate hulp is voor oom. En ergens snap ik de angst van man wel. Maar m.i. mag het geen reden zijn om dan maar geen EMDR te doen.
Therapeut had een vrij nuchtere en praktische kijk op de dingen en stelde voor dat man en ik dan niet samen slapen de dagen/weken na de EMDR. En ik kan daar helemaal in mee. Waarop man me met natte ogen vroeg of ik dat echt voor hem wilde doen. Ehhh... Ja duhh!!
Nou goed, het plan is nu dat de therapeut met een aantal sessies EMDR man laat ervaren hoe dat is, en dat man zich daarna laat opnemen in een gespecialiseerd instituut om dan hardcore de hele boel aan te pakken in hoog tempo. En ik hoop zó dat het hem lukt. Want hij is altijd bang, hij staat altijd "aan", altijd staat die schakelaar op standje "commando", altijd alert op gevaar, hij is werkelijk iedere minuut van de dag actief bezig zijn gedachten af te leiden, te sturen, herinneringen te vermijden.
Gaat onze relatie dit overleven? Ik hoop het. Ik weet dat hij óók zijn best doet om oog te blijven hebben voor mij, om aan onze relatie te blijven werken. Maar ik heb me aan het begin van dit traject al gerealiseerd dat hij er dusdanig anders uit kan komen qua karakter dat we niet meer bij elkaar passen. Dat onze relatie niet meer werkt als hij grote stappen heeft gezet in het verwerken van wat hij heeft meegemaakt. Omdat hij misschien wel een heel ander mens wordt. Dat is dan maar zo... Ik heb er heel bewust voor gekozen dit traject aan zijn zijde mee aan te gaan, heel bewust voor gekozen hem te helpen waar ik kan en hem dan misschien te verliezen.
Ik zou er kapot van zijn. We lopen inmiddels allebei tegen de vijftig, allebei relaties gehad die niet werkten en toen we elkaar een paar jaar geleden leerden kennen in elkaar iemand gevonden om oud mee te worden. Iemand om dromen mee waar te maken i.p.v. aan te passen aan wat de ander wil. Omdat onze dromen dezelfde zijn.
Als dat niet kan omdat we niet meer bij elkaar passen, dan heb ik in ieder geval een paar jaar hardop kunnen en mogen dromen met een fantastische man die in de tussentijd ook al dromen van mij heeft doen uitkomen. Dan droom ik in mijn eentje stilletjes weer verder, maar dan heb ik die mooie jaren in ieder geval gehad. It's better to have loved and lost, than never to have loved at all....
De therapeut kijkt daarin ook mee. Onze relatie is inmiddels ook onderwerp van gesprek, en de therapeut heeft me op het hart gedrukt dat ik hem óók kan bellen als dat nodig mocht zijn. En dat is fijn. Heel fijn.
De afgelopen twee maanden is er geen therapie geweest i.v.m. vakanties/reizen van ons en de therapeut. Achteraf is dat het meest onzalige plan ooit geweest. En ik heb contact gehad met de therapeut. Man heeft uiteindelijk toch om slaapmedicatie gevraagd een paar weken geleden want hij sliep al een week niet. Na een uurtje schrok hij zelfs met slaappillen alweer wakker, dus dat hielp ook niet echt. Eén nacht was hij zo wanhopig om maar te kunnen slapen, dat hij na het wakker schrikken aan het experimenteren is geslagen met zijn warrige hoofd. Geen overdosis, hij hoefde niet naar het ziekenhuis, maar het was wel veel te veel en verkeerde combinaties van medicijnen. In goed overleg heb ik daarna alle medicatie verstopt, zodat hij niet meer met een verdoofd brein dingen in gaat nemen. Het was absoluut geen zelfmoordpoging, dat zeker niet!
Vandaag weer de eerste afspraak na die 2 maanden. En er is afgesproken dat ze vandaag eindelijk echt gaan beginnen met EMDR, want dat heeft hij nog niet gedurfd. Maar of het er vandaag ook echt van gaat komen?
Hij durfde de EMDR nog niet vanwege wat zijn oom is overkomen. Ook veteraan, andere oorlog, zelfde gebrek aan nazorg. Die oom is ooit uit een nachtmerrie wakker geschrokken en heeft in zijn waan z'n vrouw een mes op de keel gezet. Sinds die nacht laat oom zich iedere nacht opsluiten omdat hij niemand wil aanvallen, nooit meer wil laten gebeuren wat er toen gebeurde.
Tja... Vreselijk wat zijn oom en tante is overkomen. Triest dat er in hun land kennelijk geen adequate hulp is voor oom. En ergens snap ik de angst van man wel. Maar m.i. mag het geen reden zijn om dan maar geen EMDR te doen.
Therapeut had een vrij nuchtere en praktische kijk op de dingen en stelde voor dat man en ik dan niet samen slapen de dagen/weken na de EMDR. En ik kan daar helemaal in mee. Waarop man me met natte ogen vroeg of ik dat echt voor hem wilde doen. Ehhh... Ja duhh!!
Nou goed, het plan is nu dat de therapeut met een aantal sessies EMDR man laat ervaren hoe dat is, en dat man zich daarna laat opnemen in een gespecialiseerd instituut om dan hardcore de hele boel aan te pakken in hoog tempo. En ik hoop zó dat het hem lukt. Want hij is altijd bang, hij staat altijd "aan", altijd staat die schakelaar op standje "commando", altijd alert op gevaar, hij is werkelijk iedere minuut van de dag actief bezig zijn gedachten af te leiden, te sturen, herinneringen te vermijden.
Gaat onze relatie dit overleven? Ik hoop het. Ik weet dat hij óók zijn best doet om oog te blijven hebben voor mij, om aan onze relatie te blijven werken. Maar ik heb me aan het begin van dit traject al gerealiseerd dat hij er dusdanig anders uit kan komen qua karakter dat we niet meer bij elkaar passen. Dat onze relatie niet meer werkt als hij grote stappen heeft gezet in het verwerken van wat hij heeft meegemaakt. Omdat hij misschien wel een heel ander mens wordt. Dat is dan maar zo... Ik heb er heel bewust voor gekozen dit traject aan zijn zijde mee aan te gaan, heel bewust voor gekozen hem te helpen waar ik kan en hem dan misschien te verliezen.
Ik zou er kapot van zijn. We lopen inmiddels allebei tegen de vijftig, allebei relaties gehad die niet werkten en toen we elkaar een paar jaar geleden leerden kennen in elkaar iemand gevonden om oud mee te worden. Iemand om dromen mee waar te maken i.p.v. aan te passen aan wat de ander wil. Omdat onze dromen dezelfde zijn.
Als dat niet kan omdat we niet meer bij elkaar passen, dan heb ik in ieder geval een paar jaar hardop kunnen en mogen dromen met een fantastische man die in de tussentijd ook al dromen van mij heeft doen uitkomen. Dan droom ik in mijn eentje stilletjes weer verder, maar dan heb ik die mooie jaren in ieder geval gehad. It's better to have loved and lost, than never to have loved at all....
dinsdag 28 januari 2020 om 11:47
Ik lees wat je schrijft, Nowwhat, dat wilde ik je even laten weten.
Mijn tekst heb ik weggehaald omdat het teveel prijsgaf over mijn verleden. Ik hoopte dat je het gelezen had en er iets mee aankon. Je hoeft je verder niet te verontschuldigen dat je niet gereageerd hebt, wat mij betreft
Hopelijk helpt het je dingen op een rij te zetten terwijl je ze hier opschrijft, dat zou al iets zijn.
En het geeft mensen die hier meelezen een inkijk in wat het dagelijks leven met (een partner met) PTSS kan betekenen, dat is ook van waarde. Sterkte
Mijn tekst heb ik weggehaald omdat het teveel prijsgaf over mijn verleden. Ik hoopte dat je het gelezen had en er iets mee aankon. Je hoeft je verder niet te verontschuldigen dat je niet gereageerd hebt, wat mij betreft
Hopelijk helpt het je dingen op een rij te zetten terwijl je ze hier opschrijft, dat zou al iets zijn.
En het geeft mensen die hier meelezen een inkijk in wat het dagelijks leven met (een partner met) PTSS kan betekenen, dat is ook van waarde. Sterkte
nounou
woensdag 29 januari 2020 om 00:09
Graag gedaan hoor, Nowwhat. Ik heb zelf een aanzienlijk deel van mijn leven last gehad van PTSS (en nog steeds wel) en weet hoe moeilijk het is om een relatie een beetje gezond en leefbaar te houden als één van de twee daarmee worstelt, en de ander ook niet vrij is van zieleproblemen.
Al is wat jullie ervaren een stuk heftiger, zo te lezen.
Ik hoop echt dat je man hulp kan aanvaarden en wat aan EMDR heeft, en dat je zelf nog wat grenzen overhoudt en voor jezelf zorgt en door anderen gekoesterd wordt.
Hopelijk slaap je straks wat, dat helpt ook
Al is wat jullie ervaren een stuk heftiger, zo te lezen.
Ik hoop echt dat je man hulp kan aanvaarden en wat aan EMDR heeft, en dat je zelf nog wat grenzen overhoudt en voor jezelf zorgt en door anderen gekoesterd wordt.
Hopelijk slaap je straks wat, dat helpt ook
nounou
woensdag 29 januari 2020 om 00:17
EMDR is er niet van gekomen vandaag. Alleen al omdat er anderhalf uur nodig was om te vertellen wat er in die twee maanden allemaal gebeurd is. En dat is veel, heel veel.
De komende vier weken staat er iedere week een afspraak gepland, in plaats van om de 2 tot 3 weken.
Ik was wel heel blij om te merken dat hij flink meer open is tegen de therapeut. Makkelijker praat, al gaat het nog steeds moeilijk. Niet meer handenwringend en tranen wegslikkend met horten en stoten vertelt, maar met een behoorlijk open en actieve lichaamshouding duidelijk praat. Ik heb er de ballen verstand van, maar het leek mij een verbetering.
Het gaat nog steeds slecht met hem. Dat blijkt ook wel uit iets wat ik nog niet wist, wat vandaag gebeurd was toen ik niet thuis was, maar wat hij wel aan de therapeut vertelde. Hij voelt sinds gisteren veel woede. Dat het woede is, wist ik niet, wel dat hij duidelijk niet lekker in zijn vel zit. En uit woede heeft hij vandaag, toen hij alleen thuis was, een glas kapot gesmeten in de keuken. Verklaart wel waarom de keuken spic en span was toen ik thuis kwam
Hij kan niet duiden waar die woede vandaan komt. Ze hebben er lang over gepraat en ook gesproken over wat hij kan doen om wat te ontspannen en weer te kunnen slapen.
Ben ik geschrokken toen ik hoorde van dat kapot gegooide glas? Nee, eigenlijk niet. Ik vind het wel a-typisch voor hem. Denk ook dat het komt omdat hij heel erg opzag tegen de afspraak, en ook omdat hij alleen thuis was. Daar bedoel ik dus NIET mee dat ik vind dat hij niet alleen kan zijn, dat ik hem niet alleen kan laten. Want dat kan dus wel, vind ik. Maar omdat er niemand thuis was, was er geen drempel om dat glas niet kapot te gooien. Denk ik.
Therapeut vond het iig niet zorgelijk of zo, en ik ook niet. Is de eerste keer dat hij zoiets doet, is geen gebruikelijke actie van hem.
En ik weet ook wel waarom hij het me niet verteld had. Toen we nog niet zo gek lang samen waren, heb IK een keer een glas tegen de muur gesmeten, waar hij bij was, tijdens een flashback. Wat bij hem nare herinneringen triggerde en hij gaf me toen héél duidelijk te verstaan dat als ik zoiets ooit nog een keer zou doen, het wat hem betreft over was met de relatie. We waren toen een paar maanden aan het daten.
Ik weet heel erg zeker dat als zoiets me nu zou gebeuren, hij absoluut de relatie er niet om zou verbreken. We zijn van de eerste verliefdheid tijdens het daten inmiddels doorgegroeid naar een heel bestendige en liefdevolle relatie, de situatie is nu heel anders.
Maar toch, hij heeft dat ooit tegen mij gezegd en nu gooide hij zelf een glas kapot. Waar ik niet bij was, maar toch. Pfoei... Die zal wat moeilijke momenten gehad hebben, denkend over of hij het me zou vertellen en hoe.
Uiteindelijk heeft hij het een paar uur later dan toch verteld. Bij de therapeut weliswaar, maar hij sneed het onderwerp wel uit zichzelf aan.
Hij is nu iets meer ontspannen. Opgelucht lijkt hij ook wel. Gesprek met de therapeut is achter de rug, hij heeft heel veel kunnen vertellen en er is niks engs gebeurd (EMDR). En wekelijkse afspraken voorlopig, daar lijkt hij ook heel blij mee te zijn.
En ik? Opgelucht, trots (dat hij veel vertelde en hoe, het gevecht eigenlijk steviger aangaat als ooit tevoren), maar ook emotioneel. Niet om dat glas, maar wel omdat hij nu dus zó ontzettend diep zit, het zó zwaar heeft. Ik gun het hem zó dat hij kan ontspannen en kan slapen. Zich wat beter gaat voelen weer. Maar ik kan niks voor hem doen. Mijn plaats is aan de zijlijn, mijn taak is afwachten terwijl ik mijn eigen grenzen bewaak. Enige wat ik kan doen zijn schietgebedjes. En 'm zo af en toe influisteren dat ik van hem hou terwijl ik een kus in zijn nek plant als hij staat te koken.
De komende vier weken staat er iedere week een afspraak gepland, in plaats van om de 2 tot 3 weken.
Ik was wel heel blij om te merken dat hij flink meer open is tegen de therapeut. Makkelijker praat, al gaat het nog steeds moeilijk. Niet meer handenwringend en tranen wegslikkend met horten en stoten vertelt, maar met een behoorlijk open en actieve lichaamshouding duidelijk praat. Ik heb er de ballen verstand van, maar het leek mij een verbetering.
Het gaat nog steeds slecht met hem. Dat blijkt ook wel uit iets wat ik nog niet wist, wat vandaag gebeurd was toen ik niet thuis was, maar wat hij wel aan de therapeut vertelde. Hij voelt sinds gisteren veel woede. Dat het woede is, wist ik niet, wel dat hij duidelijk niet lekker in zijn vel zit. En uit woede heeft hij vandaag, toen hij alleen thuis was, een glas kapot gesmeten in de keuken. Verklaart wel waarom de keuken spic en span was toen ik thuis kwam
Hij kan niet duiden waar die woede vandaan komt. Ze hebben er lang over gepraat en ook gesproken over wat hij kan doen om wat te ontspannen en weer te kunnen slapen.
Ben ik geschrokken toen ik hoorde van dat kapot gegooide glas? Nee, eigenlijk niet. Ik vind het wel a-typisch voor hem. Denk ook dat het komt omdat hij heel erg opzag tegen de afspraak, en ook omdat hij alleen thuis was. Daar bedoel ik dus NIET mee dat ik vind dat hij niet alleen kan zijn, dat ik hem niet alleen kan laten. Want dat kan dus wel, vind ik. Maar omdat er niemand thuis was, was er geen drempel om dat glas niet kapot te gooien. Denk ik.
Therapeut vond het iig niet zorgelijk of zo, en ik ook niet. Is de eerste keer dat hij zoiets doet, is geen gebruikelijke actie van hem.
En ik weet ook wel waarom hij het me niet verteld had. Toen we nog niet zo gek lang samen waren, heb IK een keer een glas tegen de muur gesmeten, waar hij bij was, tijdens een flashback. Wat bij hem nare herinneringen triggerde en hij gaf me toen héél duidelijk te verstaan dat als ik zoiets ooit nog een keer zou doen, het wat hem betreft over was met de relatie. We waren toen een paar maanden aan het daten.
Ik weet heel erg zeker dat als zoiets me nu zou gebeuren, hij absoluut de relatie er niet om zou verbreken. We zijn van de eerste verliefdheid tijdens het daten inmiddels doorgegroeid naar een heel bestendige en liefdevolle relatie, de situatie is nu heel anders.
Maar toch, hij heeft dat ooit tegen mij gezegd en nu gooide hij zelf een glas kapot. Waar ik niet bij was, maar toch. Pfoei... Die zal wat moeilijke momenten gehad hebben, denkend over of hij het me zou vertellen en hoe.
Uiteindelijk heeft hij het een paar uur later dan toch verteld. Bij de therapeut weliswaar, maar hij sneed het onderwerp wel uit zichzelf aan.
Hij is nu iets meer ontspannen. Opgelucht lijkt hij ook wel. Gesprek met de therapeut is achter de rug, hij heeft heel veel kunnen vertellen en er is niks engs gebeurd (EMDR). En wekelijkse afspraken voorlopig, daar lijkt hij ook heel blij mee te zijn.
En ik? Opgelucht, trots (dat hij veel vertelde en hoe, het gevecht eigenlijk steviger aangaat als ooit tevoren), maar ook emotioneel. Niet om dat glas, maar wel omdat hij nu dus zó ontzettend diep zit, het zó zwaar heeft. Ik gun het hem zó dat hij kan ontspannen en kan slapen. Zich wat beter gaat voelen weer. Maar ik kan niks voor hem doen. Mijn plaats is aan de zijlijn, mijn taak is afwachten terwijl ik mijn eigen grenzen bewaak. Enige wat ik kan doen zijn schietgebedjes. En 'm zo af en toe influisteren dat ik van hem hou terwijl ik een kus in zijn nek plant als hij staat te koken.
woensdag 29 januari 2020 om 01:00
Ik vind echt dat je heel liefdevol over jullie relatie praat. Erg mooi om te lezen . Het is een lastig proces en ik kan mij goed voorstellen dat jij je machteloos voelt. Het klinkt echter wel alsof hij op de goede weg zit. Ik hoop voor jullie dat het qua slapen ook snel wat beter gaat , dat is gewoon slopend.
...
woensdag 29 januari 2020 om 22:54
Dank je wel Quaintrelle, er is idd heel veel liefde, over en weer.
Dat slapen ging vannacht gewoon niet goed. Weer niet. Rond elf uur naar bed, rond twaalf uur in slaap gevallen en om een uur weer klaarwakker. Om rond zes uur weer in slaap te vallen voor een uurtje.
Hij oogde wel iets meer ontspannen vandaag, maar was vooral ontzettend stil, lamgeslagen haast.
Wel is hij vanmiddag met de auto op pad gegaan, naar een vriend, om wat kleinigheden aan de auto te fixen en de auto te wassen. Aan auto's knutselen deed hij altijd graag, blij dat hij dat vanmiddag weer eens ging doen.
Daarna heeft hij een paar uur met jongste in de keuken gestaan, samen koken en bakken.
Vanavond nog steeds heel tam en kortaf, maar hij heeft iig actief afleiding gezocht in dingen die hij altijd heel erg leuk vond. En dat lijkt me een heel goede manier om te proberen dingen het hoofd te bieden.
Eén dag tegelijk, hij doet zijn stinkende best ook al is hij doodsbang. En daar heb ik enorm veel bewondering voor.
Dat slapen ging vannacht gewoon niet goed. Weer niet. Rond elf uur naar bed, rond twaalf uur in slaap gevallen en om een uur weer klaarwakker. Om rond zes uur weer in slaap te vallen voor een uurtje.
Hij oogde wel iets meer ontspannen vandaag, maar was vooral ontzettend stil, lamgeslagen haast.
Wel is hij vanmiddag met de auto op pad gegaan, naar een vriend, om wat kleinigheden aan de auto te fixen en de auto te wassen. Aan auto's knutselen deed hij altijd graag, blij dat hij dat vanmiddag weer eens ging doen.
Daarna heeft hij een paar uur met jongste in de keuken gestaan, samen koken en bakken.
Vanavond nog steeds heel tam en kortaf, maar hij heeft iig actief afleiding gezocht in dingen die hij altijd heel erg leuk vond. En dat lijkt me een heel goede manier om te proberen dingen het hoofd te bieden.
Eén dag tegelijk, hij doet zijn stinkende best ook al is hij doodsbang. En daar heb ik enorm veel bewondering voor.
woensdag 29 januari 2020 om 23:10
Ik had deze video al eens gekeken vlak nadat je de link plaatste, en keek hem vandaag nog eens.merle78 schreef: ↑10-03-2019 11:57'Exploring PTSD cures : calm the monkey, still the lizard and free the human'
https://www.youtube.com/watch?v=shsZMWoMQQ8&t=44s
Misschien heb je er wat aan. Sterkte.
En één ding haal ik er nu even uit: dat praten over de nare gebeurtenissen absoluut (en bewezen vooral) zijn nut heeft, maar dat het "voelen" en herbeleven van mooie, leuke, grappige, ontroerende, goede gebeurtenissen ook helpt/kan helpen bij het weer "gangbaar" maken van de door die narigheid afgesloten geheugen processen.
En dàt is iets wat ik voor hem kan doen, hem bij kan helpen. Want zoals in die video ook wordt gezegd: militairen onder elkaar hebben óók leuke dingen meegemaakt. Op bivak, avonturen beleefd tijden de opleiding, samen de kroeg in, weet ik veel. En daar heeft hij ook wel e.e.a. over verteld. Idem met zijn jeugd, daar zaten ook mooie momenten tussen, dierbare herinneringen.
Als het gesprek aan zo'n onderwerp "schampt" zeg maar, kan ik de conversatie een zetje geven richting zo'n fijne herinnering. Hem vragen stellen. Zoals vandaag, in het nieuws kwam een plaats waar hij als kind gewoond heeft. Plaatje in beeld van prachtige natuur. Heb 'm gevraagd of dat idd de plaats was waar hij gewoond heeft, en dat ik niet wist dat daar zo'n mooie natuur was. En hij vertellen, over altijd buiten spelen met z'n vriendjes, en dat het vroeger ook al zo mooi was, en dat ze altijd een bepaald gerecht gingen eten daar-en-daar.
Zou het hem echt helpen? Ik weet het niet. De man in die video spreekt er heel positief over. Maar zelfs als het niet helpt... Fijne herinneringen ophalen zo af en toe, dat is toch sowieso fijn? Ik ga het niet drie maal daags doen of zo, en alleen als de conversatie toch al een bepaalde kant op gaat. Ga het zeker niet geforceerd ter sprake brengen.
Ach, ik weet het ook niet. Dit lijkt me iets wat ik kan doen, geen kwaad kan en sowieso iets fijns is. Doe ik tenminste IETS. Niet dat ik me schuldig voel om het niets (kunnen) doen, maar zou het wel heel fijn vinden als ik wel iets zou kunnen doen. En vanmiddag zag ik heel even twinkelende pretoogjes en een glimlach terwijl hij vertelde over het kattenkwaad wat hij met z'n vriendjes uithaalde... En dat was heel mooi...
maandag 10 februari 2020 om 14:13
Er gebeurt veel, hij gaat heel diep, maar ik zie veel dingen die op mij goed overkomen.
Hij praat makkelijker met anderen over wat hij heeft meegemaakt. Dat hij dingen heeft meegemaakt. Dat hij in therapie is. Op het randje van een depressie hangt momenteel, dat herkent en erkent, wat hij er aan doet en dat hij weet dat het weer goed komt. Dat hij door de therapeut tot oorlogsslachtoffer is bestempelt en hoe dat komt, daar praat hij niet over met anderen. Hoeft ook niet. Maar hij verbergt niet meer krampachtig dat er iets is, dat hijin therapie is.
Niet dat ik vind dat de hele wereld het moet weten als je in therapie bent, maar imho hoef je je er ook niet voor te schamen. En dat deed hij wel. Stukje machocultuur waarin hij is opgegroeid, stukje militaire achtergrond, maar ook deels door het trauma. Geen zwakte tonen, nooit, want daar pakken ze je op, dat wordt je ondergang.
En daar hoorde ook zijn reputatie bij. Bijna alsof hij een maffioso is, hard, meedogenloos, gevaarlijk en gewelddadig zelfs. I.v.m. herkenning ga ik niet uit de doeken doen hoe en wat, maar die reputatie kwam in zijn werk tot een paar jaar geleden (dus niet het leger) goed van pas. Werk waarvoor hij overigens een VOG (verklaring omtrent gedrag) voor nodig had èn terecht ook kreeg, waarbij agressie en geweld wel degelijk meegewogen worden door justitie. Hij is niet agressief en niet gewelddadig, maar had die reputatie dus wel. En hij liet dat ook zo want dan lieten mensen hem tenminste met rust. In zijn hoofd was het ook belangrijk voor zijn veiligheid dat mensen hem zo zagen. Sprak daar ook zo over, dat hij zich bewust was van die reputatie en die graag zo liet.
Inmiddels verandert dat. Praat met mensen over waar die reputatie vandaan komt en dat hij niet zo is. Durft zwakker te zijn in het bijzijn van anderen. Zijn zwakheden te tonen. Ook aan de kinderen. Durft meer en meer te tonen wie hij werkelijk is. Geen zacht ei, maar ook niet die gevaarlijke maffioso. Iemand waar je niet mee solt, maar die stiekem eigenlijk gewoon best lief is. En stiekem heel blij wordt als mensen de tijd nemen om te vragen hoe het nou met hem is en doorvragen en echt in hem als persoon geïnteresseerd zijn.
Zijn emoties zijn ook minder vlak. Deel ook van dat geen zwakte tonen, was dat hij geen grote blijdschap en geen groot verdriet toonde. Het was allemaal heel gelijkmatig altijd. Beetje blij, beetje verdrietig. En dat fluctueert nu meer. De dalen zijn wat dieper, en de pieken wat hoger.
En vandaag, bij revalidatie voor z'n fibromyalgie, vertelde hij dat hij tegenwoordig graag naar traumatherapie gaat. Graag met z'n therapeut praat. Er niks van snapt waarom dat is, want de onderwerpen zijn nou niet bepaald fijn, maar zich pas realiseerde dat hij graag er heen gaat.
Wauw... Wat een grote stappen...
Therapie is met een jaar verlengd, EMDR nog altijd niet opgestart, maar er gebeurt wel heel veel. Hij is al heel ver gekomen.
Hij praat makkelijker met anderen over wat hij heeft meegemaakt. Dat hij dingen heeft meegemaakt. Dat hij in therapie is. Op het randje van een depressie hangt momenteel, dat herkent en erkent, wat hij er aan doet en dat hij weet dat het weer goed komt. Dat hij door de therapeut tot oorlogsslachtoffer is bestempelt en hoe dat komt, daar praat hij niet over met anderen. Hoeft ook niet. Maar hij verbergt niet meer krampachtig dat er iets is, dat hijin therapie is.
Niet dat ik vind dat de hele wereld het moet weten als je in therapie bent, maar imho hoef je je er ook niet voor te schamen. En dat deed hij wel. Stukje machocultuur waarin hij is opgegroeid, stukje militaire achtergrond, maar ook deels door het trauma. Geen zwakte tonen, nooit, want daar pakken ze je op, dat wordt je ondergang.
En daar hoorde ook zijn reputatie bij. Bijna alsof hij een maffioso is, hard, meedogenloos, gevaarlijk en gewelddadig zelfs. I.v.m. herkenning ga ik niet uit de doeken doen hoe en wat, maar die reputatie kwam in zijn werk tot een paar jaar geleden (dus niet het leger) goed van pas. Werk waarvoor hij overigens een VOG (verklaring omtrent gedrag) voor nodig had èn terecht ook kreeg, waarbij agressie en geweld wel degelijk meegewogen worden door justitie. Hij is niet agressief en niet gewelddadig, maar had die reputatie dus wel. En hij liet dat ook zo want dan lieten mensen hem tenminste met rust. In zijn hoofd was het ook belangrijk voor zijn veiligheid dat mensen hem zo zagen. Sprak daar ook zo over, dat hij zich bewust was van die reputatie en die graag zo liet.
Inmiddels verandert dat. Praat met mensen over waar die reputatie vandaan komt en dat hij niet zo is. Durft zwakker te zijn in het bijzijn van anderen. Zijn zwakheden te tonen. Ook aan de kinderen. Durft meer en meer te tonen wie hij werkelijk is. Geen zacht ei, maar ook niet die gevaarlijke maffioso. Iemand waar je niet mee solt, maar die stiekem eigenlijk gewoon best lief is. En stiekem heel blij wordt als mensen de tijd nemen om te vragen hoe het nou met hem is en doorvragen en echt in hem als persoon geïnteresseerd zijn.
Zijn emoties zijn ook minder vlak. Deel ook van dat geen zwakte tonen, was dat hij geen grote blijdschap en geen groot verdriet toonde. Het was allemaal heel gelijkmatig altijd. Beetje blij, beetje verdrietig. En dat fluctueert nu meer. De dalen zijn wat dieper, en de pieken wat hoger.
En vandaag, bij revalidatie voor z'n fibromyalgie, vertelde hij dat hij tegenwoordig graag naar traumatherapie gaat. Graag met z'n therapeut praat. Er niks van snapt waarom dat is, want de onderwerpen zijn nou niet bepaald fijn, maar zich pas realiseerde dat hij graag er heen gaat.
Wauw... Wat een grote stappen...
Therapie is met een jaar verlengd, EMDR nog altijd niet opgestart, maar er gebeurt wel heel veel. Hij is al heel ver gekomen.
vrijdag 12 juni 2020 om 14:50
In de weken na mijn vorige berichtje heeft hij uiteindelijk één keer EMDR gehad. En de hele nacht doorgeslapen daarna... Wat was ik daar blij om zeg!! Kon wel janken van blijdschap, dat dat nachtje doorslapen en een algeheel gevoel van rust en kalmte de naweeën waren van die EMDR sessie bij hem. Want als de naweeën ellende en paniek waren geweest, dan weet ik niet of hij het door had willen zetten.
En bij revalidatie leken ze ook tot hem door te dringen, dat de fibromyalgie heel sterk beïnvloed wordt door trauma. En hij had akkoord gegeven dat de psycholoog van de revalidatie kliniek informatie mocht uitwisselen met z'n traumatherapeut.
Toen kwam corona.... En werd alles op pauze gezet... Revalidatie wordt komende week weer opgepakt, maar traumatherapie voorlopig nog niet want dat zou via beeldbellen moeten en dat wil hij niet. Kan hij niet.
Ik ben wel heel blij met de "intelligent lockdown" die we hier hebben/hadden. Die eerste dagen, met lege straten en halflege winkels en lange rijen en toespraken op tv en sterftecijfers... Dat triggerde een hoop bij hem. Gelukkig "kalmeerde" de situatie buiten heel snel, werd al snel duidelijk dat Nederland niet in een politiestaat/dictatuur veranderde, en ebden de triggers ook weer weg.
Inmiddels heeft mijn PTSS een flinke duw gekregen, door dingen die niets met hem of onze relatie of zijn PTSS te maken hebben. Ik ben zelf in behandeling gegaan, en er is officieel een tweede trauma vastgesteld. Beeldbellen gaat mij wel redelijk af, en volgende week ga ik zelf EMDR krijgen. Ik heb een "van dik hout zaagt men planken" type therapeut, niet lullen maar poetsen. En dat bevalt me wel.
Man ondersteunt me fantastisch. Geeft me de ruimte maar laat me niet oneindig in m'n bubbel ronddobberen. Hij laat mee heen doen voor een poosje, om me dan weer er bij te halen met een lief maar vastberaden woord en een kroel, gevolgd door een pets op m'n kont en over tot de orde van de dag. Voor mij werkt het.
Ik hoop dat ze bij revalidatie het hele traumatherapie gebeuren voor hem ook weer een beetje vlot kunnen trekken.
En bij revalidatie leken ze ook tot hem door te dringen, dat de fibromyalgie heel sterk beïnvloed wordt door trauma. En hij had akkoord gegeven dat de psycholoog van de revalidatie kliniek informatie mocht uitwisselen met z'n traumatherapeut.
Toen kwam corona.... En werd alles op pauze gezet... Revalidatie wordt komende week weer opgepakt, maar traumatherapie voorlopig nog niet want dat zou via beeldbellen moeten en dat wil hij niet. Kan hij niet.
Ik ben wel heel blij met de "intelligent lockdown" die we hier hebben/hadden. Die eerste dagen, met lege straten en halflege winkels en lange rijen en toespraken op tv en sterftecijfers... Dat triggerde een hoop bij hem. Gelukkig "kalmeerde" de situatie buiten heel snel, werd al snel duidelijk dat Nederland niet in een politiestaat/dictatuur veranderde, en ebden de triggers ook weer weg.
Inmiddels heeft mijn PTSS een flinke duw gekregen, door dingen die niets met hem of onze relatie of zijn PTSS te maken hebben. Ik ben zelf in behandeling gegaan, en er is officieel een tweede trauma vastgesteld. Beeldbellen gaat mij wel redelijk af, en volgende week ga ik zelf EMDR krijgen. Ik heb een "van dik hout zaagt men planken" type therapeut, niet lullen maar poetsen. En dat bevalt me wel.
Man ondersteunt me fantastisch. Geeft me de ruimte maar laat me niet oneindig in m'n bubbel ronddobberen. Hij laat mee heen doen voor een poosje, om me dan weer er bij te halen met een lief maar vastberaden woord en een kroel, gevolgd door een pets op m'n kont en over tot de orde van de dag. Voor mij werkt het.
Ik hoop dat ze bij revalidatie het hele traumatherapie gebeuren voor hem ook weer een beetje vlot kunnen trekken.
vrijdag 7 mei 2021 om 10:56
Tja, en toen bleek corona langer te blijven dan voorzien.
Beeldbellen is nog steeds niks voor hem, dat is dan ook definitief afgeserveerd als optie. Gelukkig konden de face to face gesprekken weer hervat worden na een tijdje.
Ook voor mij was dat goed nieuws, want mijn PTSS bleek ook te heftig om via beeldbellen aan te pakken. Mijn therapie heeft me heel veel goed gedaan, ik kan weer door, ik kan weer verder, het gaat weer beter met me.
De therapeut van mijn man en mijn therapeut werken voor dezelfde organisatie, en we hebben toestemming gegeven dat zij samen dingen over ons bespraken over onze relatie o.a.. En daar kwam uit dat we het als twee PTSS-ers samen best lekker doen. Steunen elkaar zonder in elkaars ellende ten onder te gaan. Is het een ideale situatie? Natuurlijk niet. Maar het is nu eenmaal zo dat we allebei PTSS hebben en stapelgek op elkaar zijn dus we roeien met de riemen die we hebben. En we roeien kennelijk de goede kant op saampjes
De therapie van man is het afgelopen jaar vooral pappen en nathouden geweest, door corona. Want dan moest de één in thuisisolatie, dan weer de ander, dan kon er weer niet afgesproken worden op kantoor, etc etc. Maar soms werden er toch stappen gemaakt, die niet altijd even leuk waren. Zo is ook duidelijk geworden dat man als kind fysiek mishandeld is door een verzorger. De herinnering daaraan had hij weggestopt, of was ondergesneeuwd door andere herinneringen. Die realisatie trok een heel ander blik nachtmerries open.
Wat wel goed is geweest, is dat door de onregelmatigheid van de afspraken man er van doordrongen is geraakt hoe goed de therapie hem eigenlijk doet. En heeft hij de stap durven zetten om akkoord te geven om aangemeld te worden voor opname voor intensieve therapie. En hij heeft daar zelfs al een vriend over durven vertellen.
Het is afwachten wanneer die opname ook daadwerkelijk kan gebeuren, want ook dat is lastiger met corona. Maar ik heb goede hoop dat als straks meer mensen gevaccineerd zijn, die opname ook makkelijker te regelen is.
We emmeren een beetje door dus, nog steeds is het moeilijk en lastig en slaapt hij bij vlagen nauwelijks door de nachtmerries, maar er is hulp en erkenning en hij blijft volhouden en zijn best doen. Er gloort een pietsie licht aan de horizon, en dat is heel fijn.
Beeldbellen is nog steeds niks voor hem, dat is dan ook definitief afgeserveerd als optie. Gelukkig konden de face to face gesprekken weer hervat worden na een tijdje.
Ook voor mij was dat goed nieuws, want mijn PTSS bleek ook te heftig om via beeldbellen aan te pakken. Mijn therapie heeft me heel veel goed gedaan, ik kan weer door, ik kan weer verder, het gaat weer beter met me.
De therapeut van mijn man en mijn therapeut werken voor dezelfde organisatie, en we hebben toestemming gegeven dat zij samen dingen over ons bespraken over onze relatie o.a.. En daar kwam uit dat we het als twee PTSS-ers samen best lekker doen. Steunen elkaar zonder in elkaars ellende ten onder te gaan. Is het een ideale situatie? Natuurlijk niet. Maar het is nu eenmaal zo dat we allebei PTSS hebben en stapelgek op elkaar zijn dus we roeien met de riemen die we hebben. En we roeien kennelijk de goede kant op saampjes
De therapie van man is het afgelopen jaar vooral pappen en nathouden geweest, door corona. Want dan moest de één in thuisisolatie, dan weer de ander, dan kon er weer niet afgesproken worden op kantoor, etc etc. Maar soms werden er toch stappen gemaakt, die niet altijd even leuk waren. Zo is ook duidelijk geworden dat man als kind fysiek mishandeld is door een verzorger. De herinnering daaraan had hij weggestopt, of was ondergesneeuwd door andere herinneringen. Die realisatie trok een heel ander blik nachtmerries open.
Wat wel goed is geweest, is dat door de onregelmatigheid van de afspraken man er van doordrongen is geraakt hoe goed de therapie hem eigenlijk doet. En heeft hij de stap durven zetten om akkoord te geven om aangemeld te worden voor opname voor intensieve therapie. En hij heeft daar zelfs al een vriend over durven vertellen.
Het is afwachten wanneer die opname ook daadwerkelijk kan gebeuren, want ook dat is lastiger met corona. Maar ik heb goede hoop dat als straks meer mensen gevaccineerd zijn, die opname ook makkelijker te regelen is.
We emmeren een beetje door dus, nog steeds is het moeilijk en lastig en slaapt hij bij vlagen nauwelijks door de nachtmerries, maar er is hulp en erkenning en hij blijft volhouden en zijn best doen. Er gloort een pietsie licht aan de horizon, en dat is heel fijn.
