Psyche
alle pijlers
Quarterlifecrisis, lotgenoten gezocht
donderdag 30 november 2017 om 23:25
Ik ben inmiddels 25 en moet er nu toch echt aan toegeven: ik zit in een quarterlifecrisis.
Mensen om me heen zie ik trouwen, kinderen krijgen, een huis kopen, etc. In sommige gevallen zijn diegenen nog jonger dan mij. Als ik dan naar mezelf kijk: ongewenst single, kinderwens die momenteel en ook voorlopig dus nog niet vervuld zal worden en thuiswonend (wel al 3 jaar op mezelf gewoond).
Ik doe een voltijdstudie en werk daarnaast parttime in mijn studierichting. Met klasgenoten vind ik weinig aansluiting, voornamelijk vanwege leeftijdverschil. Ik zit bij mensen in de klas die in sommige gevallen 7 jaar jonger zijn. Als je als 25-jarige in gesprek bent met 18-jarigen dan merk ik dat ik toch al met heel andere dingen bezig ben dan de gemiddelde 18-jarige. Ik sta veel serieuzer in het leven en dat zien jongeren als ''saai''. Daardoor is het heel lastig om iemand te vinden die wel op gelijk niveau zit met mij. Mensen hebben altijd al gezegd dat ik een paar jaar voorloop op mijn echte leeftijd wat betreft volwassenheid. Dit is heel goed merkbaar op school. Met veel docenten tussen de 25 en 35 kan ik het goed vinden en zou er zo een vriendschap mee op kunnen bouwen (waar ik natuurlijk voor moet waken i.v.m. belangenverstrengelingen). Op mijn werk heb ik de afgelopen tijd wat strubbelingen met mijn baas gehad waardoor ik ook aan mezelf begin te twijfelen of ik wel op de juiste plek zit. Al weet ik wel dat ik in de juiste sector zit. Dat is in elk geval nog iets positiefs.
Op Facebook, Instagram en LinkedIn zie ik ook van alles voorbij komen wat me aan het denken zet of ik wel goed genoeg ben. Ik weet dat social media alleen de mooie dingen laat zien, dus dat het een vertekend beeld geeft, maar de mooie dingen uit andermans leven is toch hetgeen waar je jezelf mee vergelijkt omdat je alleen dat stukje van andermans leven ziet.
Vriendschappen heb ik ook niet echt. Wel gehad tijdens mijn vorige studie, maar doordat oud-klasgenoten verspreid door het hele land wonen is het contact helemaal verwaterd. Vanwege de afstanden (150+ km) was het haast onmogelijk om veel contact te blijven houden.
Natuurlijk heb ik ook al een heleboel dingen wel bereikt in mijn leven, maar ik voel me hierdoor niet gesterkt. Het lijkt erop dat het anderen voor de wind gaat terwijl ik kamp met veel twijfels, onzekerheid, regelmatig het gevoel van er alleen voor staan, etc. Allemaal kenmerken van de quarterlifecrisis. Om deze dip door te komen ben ik op zoek naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Op welke manier hebben jullie er last van en hoe gaan jullie om met jullie quarterlifecrisis? Ik kom graag met zo'n mensen in gesprek.
Mensen om me heen zie ik trouwen, kinderen krijgen, een huis kopen, etc. In sommige gevallen zijn diegenen nog jonger dan mij. Als ik dan naar mezelf kijk: ongewenst single, kinderwens die momenteel en ook voorlopig dus nog niet vervuld zal worden en thuiswonend (wel al 3 jaar op mezelf gewoond).
Ik doe een voltijdstudie en werk daarnaast parttime in mijn studierichting. Met klasgenoten vind ik weinig aansluiting, voornamelijk vanwege leeftijdverschil. Ik zit bij mensen in de klas die in sommige gevallen 7 jaar jonger zijn. Als je als 25-jarige in gesprek bent met 18-jarigen dan merk ik dat ik toch al met heel andere dingen bezig ben dan de gemiddelde 18-jarige. Ik sta veel serieuzer in het leven en dat zien jongeren als ''saai''. Daardoor is het heel lastig om iemand te vinden die wel op gelijk niveau zit met mij. Mensen hebben altijd al gezegd dat ik een paar jaar voorloop op mijn echte leeftijd wat betreft volwassenheid. Dit is heel goed merkbaar op school. Met veel docenten tussen de 25 en 35 kan ik het goed vinden en zou er zo een vriendschap mee op kunnen bouwen (waar ik natuurlijk voor moet waken i.v.m. belangenverstrengelingen). Op mijn werk heb ik de afgelopen tijd wat strubbelingen met mijn baas gehad waardoor ik ook aan mezelf begin te twijfelen of ik wel op de juiste plek zit. Al weet ik wel dat ik in de juiste sector zit. Dat is in elk geval nog iets positiefs.
Op Facebook, Instagram en LinkedIn zie ik ook van alles voorbij komen wat me aan het denken zet of ik wel goed genoeg ben. Ik weet dat social media alleen de mooie dingen laat zien, dus dat het een vertekend beeld geeft, maar de mooie dingen uit andermans leven is toch hetgeen waar je jezelf mee vergelijkt omdat je alleen dat stukje van andermans leven ziet.
Vriendschappen heb ik ook niet echt. Wel gehad tijdens mijn vorige studie, maar doordat oud-klasgenoten verspreid door het hele land wonen is het contact helemaal verwaterd. Vanwege de afstanden (150+ km) was het haast onmogelijk om veel contact te blijven houden.
Natuurlijk heb ik ook al een heleboel dingen wel bereikt in mijn leven, maar ik voel me hierdoor niet gesterkt. Het lijkt erop dat het anderen voor de wind gaat terwijl ik kamp met veel twijfels, onzekerheid, regelmatig het gevoel van er alleen voor staan, etc. Allemaal kenmerken van de quarterlifecrisis. Om deze dip door te komen ben ik op zoek naar mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Op welke manier hebben jullie er last van en hoe gaan jullie om met jullie quarterlifecrisis? Ik kom graag met zo'n mensen in gesprek.
donderdag 30 november 2017 om 23:30
Zojuist heeft iemand anders (volgens mij van dezelfde leeftijd) op de psyche pijler ook een soortgelijk topic geopend. Misschien in contact komen met deze TO?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 1 december 2017 om 00:11
Ik zag de titel en dacht ik ben een lotgenoot...maar na je OP gelezen te hebben besef ik van niet. Ik ben 29 en krijg het juist benauwd van m'n volwassen leven, full time baan, serieuze relatie, pressure om aan kinderen te beginnen etc. Juist de dingen die jij wil maar waar je echt nog tijd zat voor hebt.
vrijdag 1 december 2017 om 00:14
Dit.willem1959 schreef: ↑30-11-2017 23:51Quarterlifecrisis. Daar had je in mijn tijd nog nooit van gehoord.
Je moet gewoon een schop onder je hol hebben.
vrijdag 1 december 2017 om 00:27
Precies dit. Maar dan 2 jaar ouderdwynwen schreef: ↑01-12-2017 00:11Ik zag de titel en dacht ik ben een lotgenoot...maar na je OP gelezen te hebben besef ik van niet. Ik ben 29 en krijg het juist benauwd van m'n volwassen leven, full time baan, serieuze relatie, pressure om aan kinderen te beginnen etc. Juist de dingen die jij wil maar waar je echt nog tijd zat voor hebt.
vrijdag 1 december 2017 om 04:53
Nou, een schop onder je hol heb je volgens mij niet nodig, maar wellicht helpt het om het niet zo buiten jezelf te plaatsen als iets wat je overkomt - die 'quarterlife crisis'. Dat maakt je behoorlijk machteloos en passief.
Het beste advies dat ik je kan geven in deze situatie is: stop met vergelijken (met anderen, maar ook met je eigen beeld van wat je vindt dat je had moeten bereiken bij deze leeftijd). Daar word je écht niet blij van. En als je niet kan stoppen met vergelijken, stop met social media waar al die vergelijkingen je worden opgedrongen. Facebook en Instagram hebben behoorlijke invloed op hoe je je voelt over jezelf (hier is onderzoek naar gedaan) met precies deze negatieve gevoelens als resultaat.
Toen ik 25 was wilde ik ook graag alles onder controle hebben in de zin dat ik dacht dat ik dingen NU goed moest doen. Zoals ik bij jou lees met de relatie en kinderwens. Ik vond het moeilijk (lees: niet) te overzien dat als ik dingen los zou laten het veelal vanzelf goed zou komen. En ook dat ik op dat moment misschien wel dacht te weten welke route ik uit wilde stippelen, maar dat ik nog helemaal geen rekening hield met de onverwachte zaken in het leven die ik helemaal niet kon zien aankomen. Toen wist ik dus nog niet dat juist die zaken je vaak een nieuwe kant op sturen die misschien totaal niet in je was opgekomen. Ik zou dus zeggen, laat vooral de dingen los waar je weinig of geen controle over hebt, doe de dingen waar JIJ blij van wordt, die JIJ wil in je leven en probeer goed te voelen wat goed voor jou voelt. 25 en geen relatie hebben is echt geen ramp en niet zo uitzonderlijk, je hebt nog minimaal 10 jaar om iemand tegen te komen en aan kinderen te beginnen. Is misschien niet de planning die je in je hoofd had, maar het leven krijg je niet op bestelling en door je blind te staren op hoe je het WIL hebben, heb je soms geen oog voor de andere mogelijkheden en kansen die voorbij komen.
Het beste advies dat ik je kan geven in deze situatie is: stop met vergelijken (met anderen, maar ook met je eigen beeld van wat je vindt dat je had moeten bereiken bij deze leeftijd). Daar word je écht niet blij van. En als je niet kan stoppen met vergelijken, stop met social media waar al die vergelijkingen je worden opgedrongen. Facebook en Instagram hebben behoorlijke invloed op hoe je je voelt over jezelf (hier is onderzoek naar gedaan) met precies deze negatieve gevoelens als resultaat.
Toen ik 25 was wilde ik ook graag alles onder controle hebben in de zin dat ik dacht dat ik dingen NU goed moest doen. Zoals ik bij jou lees met de relatie en kinderwens. Ik vond het moeilijk (lees: niet) te overzien dat als ik dingen los zou laten het veelal vanzelf goed zou komen. En ook dat ik op dat moment misschien wel dacht te weten welke route ik uit wilde stippelen, maar dat ik nog helemaal geen rekening hield met de onverwachte zaken in het leven die ik helemaal niet kon zien aankomen. Toen wist ik dus nog niet dat juist die zaken je vaak een nieuwe kant op sturen die misschien totaal niet in je was opgekomen. Ik zou dus zeggen, laat vooral de dingen los waar je weinig of geen controle over hebt, doe de dingen waar JIJ blij van wordt, die JIJ wil in je leven en probeer goed te voelen wat goed voor jou voelt. 25 en geen relatie hebben is echt geen ramp en niet zo uitzonderlijk, je hebt nog minimaal 10 jaar om iemand tegen te komen en aan kinderen te beginnen. Is misschien niet de planning die je in je hoofd had, maar het leven krijg je niet op bestelling en door je blind te staren op hoe je het WIL hebben, heb je soms geen oog voor de andere mogelijkheden en kansen die voorbij komen.
