Psyche
alle pijlers
"Achteraf altijd bang zijn voor wat je hebt gezegd"
donderdag 27 mei 2010 om 16:27
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem waar ik in het dagelijks leven nogal last van heb en ik vraag me af of iemand het herkent.
Ik ben altijd bang voor de gevolgen van dingen die ik vertel. Hierdoor ‘scan’ ik na een gesprek met iemand altijd wat ik heb gezegd, of ik iets verkeerd kan hebben gezegd en wat de gevolgen kunnen zijn. Overigens heb ik het niet over een gewone korte social talk, maar meer met gespreken met collega’s of als ik ergens ‘lang’ ben geweest, zoals een avond op een feestje.
Voorbeeld: ik heb een aantal jaren een moeilijke relatie gehad. Mijn ex heeft dingen gedaan die – eufemistisch – geen schoonheidprijs verdienen. Enerzijds ben ik boos op hem, anderzijds vind ik hem in de kern geen slecht mens en wil ik hem ‘beschermen’. Ik merk dat ik er heel weinig over praat en daarom soms opeens van alles eruit flap (nooit het hele verhaal, maar wel wat voorvallen). Dat beangstigt mij dan weer, omdat ik bang ben dat ik mijn ex tekort doe en dat ik een slecht beeld van hem creeer. In mijn hoofd kan het zo groot worden, dat ik bijvoorbeeld verhalen over hem verspreid zie via msn, hyves etc. en dat hij dan overal als bruut bekend staat. Van die gedachten wordt ik angstig en bovendien loop ik daardoor met een constant schuldgevoel rond. Een soort idee dat ik door mijn mond niet te houden, het leven van hem helemaal verpest ofzo…
Op mijn werk is het eigenlijk hetzelfde. Ik ben constant bang om dingen verkeerd te zeggen. En dan vooral dingen die over iemand gaan. Enerzijds om collega’s ofzo te kort te doen, anderzijds omdat ik om een of andere rare reden bang ben om ontslagen te worden. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is de angst dat wanneer ik iets vertel, ik de macht over het verhaal kwijt ben en het een eigen leven kan gaan leiden ofzo en iemand anders of ik de gevolgen daarvan ooit op mijn bord krijg… Het getuigt dus eigenlijk ook van weinig vertrouwen in (de integriteit van) andere mensen...
Ik ben best open en kan best een flapuit zijn. Anderzijds ben ik ook gesloten. Het is zo dubbel allemaal. Het is net of ik eigenlijk heel open ben, maar mezelf daarin grenzen heb opgelegd uit een soort van angst, waardoor ik nu niet meer weet wat ik wel en niet kan zeggen en mezelf dus altijd “afstraf” in gedachten, omdat ik mijn optiek weeeeer te veel heb gezegd.
Nou goed, het is misschien een wat verwarrend verhaal. Ik hoop dat iemand een beetje herkent wat ik zeg en dat iemand wellicht wat tips heeft om hier vanaf te komen. Het is namelijk erg energievretend.
Oja, ik bedenk me altijd al dat mensen heus niet bezig zijn met wat ik zeg, maar dat helpt niet echt.
Thanx!
Satire
Ik heb een probleem waar ik in het dagelijks leven nogal last van heb en ik vraag me af of iemand het herkent.
Ik ben altijd bang voor de gevolgen van dingen die ik vertel. Hierdoor ‘scan’ ik na een gesprek met iemand altijd wat ik heb gezegd, of ik iets verkeerd kan hebben gezegd en wat de gevolgen kunnen zijn. Overigens heb ik het niet over een gewone korte social talk, maar meer met gespreken met collega’s of als ik ergens ‘lang’ ben geweest, zoals een avond op een feestje.
Voorbeeld: ik heb een aantal jaren een moeilijke relatie gehad. Mijn ex heeft dingen gedaan die – eufemistisch – geen schoonheidprijs verdienen. Enerzijds ben ik boos op hem, anderzijds vind ik hem in de kern geen slecht mens en wil ik hem ‘beschermen’. Ik merk dat ik er heel weinig over praat en daarom soms opeens van alles eruit flap (nooit het hele verhaal, maar wel wat voorvallen). Dat beangstigt mij dan weer, omdat ik bang ben dat ik mijn ex tekort doe en dat ik een slecht beeld van hem creeer. In mijn hoofd kan het zo groot worden, dat ik bijvoorbeeld verhalen over hem verspreid zie via msn, hyves etc. en dat hij dan overal als bruut bekend staat. Van die gedachten wordt ik angstig en bovendien loop ik daardoor met een constant schuldgevoel rond. Een soort idee dat ik door mijn mond niet te houden, het leven van hem helemaal verpest ofzo…
Op mijn werk is het eigenlijk hetzelfde. Ik ben constant bang om dingen verkeerd te zeggen. En dan vooral dingen die over iemand gaan. Enerzijds om collega’s ofzo te kort te doen, anderzijds omdat ik om een of andere rare reden bang ben om ontslagen te worden. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is de angst dat wanneer ik iets vertel, ik de macht over het verhaal kwijt ben en het een eigen leven kan gaan leiden ofzo en iemand anders of ik de gevolgen daarvan ooit op mijn bord krijg… Het getuigt dus eigenlijk ook van weinig vertrouwen in (de integriteit van) andere mensen...
Ik ben best open en kan best een flapuit zijn. Anderzijds ben ik ook gesloten. Het is zo dubbel allemaal. Het is net of ik eigenlijk heel open ben, maar mezelf daarin grenzen heb opgelegd uit een soort van angst, waardoor ik nu niet meer weet wat ik wel en niet kan zeggen en mezelf dus altijd “afstraf” in gedachten, omdat ik mijn optiek weeeeer te veel heb gezegd.
Nou goed, het is misschien een wat verwarrend verhaal. Ik hoop dat iemand een beetje herkent wat ik zeg en dat iemand wellicht wat tips heeft om hier vanaf te komen. Het is namelijk erg energievretend.
Oja, ik bedenk me altijd al dat mensen heus niet bezig zijn met wat ik zeg, maar dat helpt niet echt.
Thanx!
Satire
donderdag 27 mei 2010 om 18:01
Haha dan doe dat maar eens dan. Leren van je ervaringen;)..
Verder is het zo dat therapieen inderdaad niet werken. Ik heb er ook genoeg gehad maar je bent zelf echt diegene die de knop moet omzetten. Wat ik doe is het van mij afdouchen. Haha dat klinkt stom en dat heb ik ook moeten leren maar dat lukt best aardig. Ik heb nu geen tijd om te gaan douchen maar anders had ik dat ook gedaan. Ik noem dat:"De zorg van me af douchen.":)
Verder is het zo dat therapieen inderdaad niet werken. Ik heb er ook genoeg gehad maar je bent zelf echt diegene die de knop moet omzetten. Wat ik doe is het van mij afdouchen. Haha dat klinkt stom en dat heb ik ook moeten leren maar dat lukt best aardig. Ik heb nu geen tijd om te gaan douchen maar anders had ik dat ook gedaan. Ik noem dat:"De zorg van me af douchen.":)
donderdag 27 mei 2010 om 18:03
quote:Lieve_bees schreef op 27 mei 2010 @ 17:42:
Achteraf gezien heb je je vaak druk gemaakt om niets toch? Ik heb dat zo in ieder geval regelmatig ervaren. Mensen waarvan je dacht dat ze boos zouden zijn waren niet boos en mensen waarvan je dacht dat ze gekwetst zouden zijn waren helemaal niet gekwetst. Door deze ervaringen kan ik het bijvoorbeeld wel al beter van me af zetten. En als mensen wel boos/gekwetst zijn dan kun je het achteraf altijd nog recht zetten maar dit komt denk ik zelden voor. Het zit allemaal in je hoofd. Maar dat wist je natuurlijk al wel:).
Ja zo is het ook.
Alleen verbuig ik dit principe dan weer omdat ik het weer niet 'vertrouw' als er iets speelt waar ik me normaalgesproken drukker om zou maken dan ik op dat moment doe, ik het gevoel heb dat het dan juist fout kan aflopen.
Kortgezegd: liever angst om uitiendelijk niks, dan er te luchtig mee omspringen en achteraf de narigheid hebben.
Ben ik te volgen? Een mens kan raar in elkaar zitten...
Achteraf gezien heb je je vaak druk gemaakt om niets toch? Ik heb dat zo in ieder geval regelmatig ervaren. Mensen waarvan je dacht dat ze boos zouden zijn waren niet boos en mensen waarvan je dacht dat ze gekwetst zouden zijn waren helemaal niet gekwetst. Door deze ervaringen kan ik het bijvoorbeeld wel al beter van me af zetten. En als mensen wel boos/gekwetst zijn dan kun je het achteraf altijd nog recht zetten maar dit komt denk ik zelden voor. Het zit allemaal in je hoofd. Maar dat wist je natuurlijk al wel:).
Ja zo is het ook.
Alleen verbuig ik dit principe dan weer omdat ik het weer niet 'vertrouw' als er iets speelt waar ik me normaalgesproken drukker om zou maken dan ik op dat moment doe, ik het gevoel heb dat het dan juist fout kan aflopen.
Kortgezegd: liever angst om uitiendelijk niks, dan er te luchtig mee omspringen en achteraf de narigheid hebben.
Ben ik te volgen? Een mens kan raar in elkaar zitten...
donderdag 27 mei 2010 om 18:06
donderdag 27 mei 2010 om 18:08
quote:Lieve_bees schreef op 27 mei 2010 @ 18:06:
Angst= ook narigheid en zelfkwelling. Hier ben ik het dus niet met je eens. Beter lekker luchtig leven en pas een probleem aanpakken als er daadwerkelijk een probleem is. Zoals het nu gaat heb je altijd een probleem. Dus ik zeg andersom is beter!
Ik ben het er ook niet mee eens hoor, maar het is een mechanisme, het treedt automatisch in werking.
Mijn verstand zegt hetzelfde wat jij vind, maar mijn gevoel heeft dan toch de overhand.
Angst= ook narigheid en zelfkwelling. Hier ben ik het dus niet met je eens. Beter lekker luchtig leven en pas een probleem aanpakken als er daadwerkelijk een probleem is. Zoals het nu gaat heb je altijd een probleem. Dus ik zeg andersom is beter!
Ik ben het er ook niet mee eens hoor, maar het is een mechanisme, het treedt automatisch in werking.
Mijn verstand zegt hetzelfde wat jij vind, maar mijn gevoel heeft dan toch de overhand.
donderdag 27 mei 2010 om 18:10
Mijn moeder zei het altijd zo mooi over een huwelijk;
Ze zegt dat er veel vrouwen/ mannen zijn die hun scheiding vantevoren niet aan zien komen. Maar dat er ook mensen zijn die altijd bezig zijn met het feit dat het huwelijk mis kan gaan. De mensen van de eerste categorie hebben nog veel leuke jaren gehad voor de scheiding. En dealen daarna met dat probleem. De mensen die zich hierover altijd druk maken hebben eigenlijk altijd al zorgen aan hun hoofd en dan als klap op de vuurpijl nog hun scheiding.
Zoiets... Nouja beetje vaag voorbeeld misschien maar het klopt wel.
Ze zegt dat er veel vrouwen/ mannen zijn die hun scheiding vantevoren niet aan zien komen. Maar dat er ook mensen zijn die altijd bezig zijn met het feit dat het huwelijk mis kan gaan. De mensen van de eerste categorie hebben nog veel leuke jaren gehad voor de scheiding. En dealen daarna met dat probleem. De mensen die zich hierover altijd druk maken hebben eigenlijk altijd al zorgen aan hun hoofd en dan als klap op de vuurpijl nog hun scheiding.
Zoiets... Nouja beetje vaag voorbeeld misschien maar het klopt wel.
donderdag 27 mei 2010 om 18:12
Ja, Perel, ik herken wat je zegt. Als je je niet druk maakt, is het net of je iets over het hoofd ziet en dat het dan opeens kan toeslaan ofzo. Ik heb het idee dat ik hier een lange tijd gelden als eens met je over heb geforumt, maar weet het niet zeker. ga eens even onder mijn loepje kijken
Lieve_bees, wat jij zegt is natuurlijk waar. Maar HOE doe je dat? Dat is dus het handvat dat is steeds mis. Angst is daarmee een vorm van controle: je bent voorbereid op het gevaar. Zou ik liever niet zijn natuurlijk!
Lieve_bees, wat jij zegt is natuurlijk waar. Maar HOE doe je dat? Dat is dus het handvat dat is steeds mis. Angst is daarmee een vorm van controle: je bent voorbereid op het gevaar. Zou ik liever niet zijn natuurlijk!
donderdag 27 mei 2010 om 19:31
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Ook ik ben continu aan het denken wat ik wel of niet kan zeggen. Of ik vertel dingen die er helemaal niet toe doen. En dan denk ik weer dat mensen mij niet geloven omdat ik alles zo eerlijk mogelijk en tot in details wil vertellen.Hierdoor ben ik dus continu gespannen en op mijn hoede.
Ik heb geen motto.
donderdag 27 mei 2010 om 19:45
Het bewaren van geheimen, en ook het creeren van werelden die er eigenlijk niet zijn, constant liegen en/of verdraaien, dat kost ZO VEEL energie!
Ik denk dat het belangrijk is dat je los leert laten. Zijn handelingen zijn niet de jouwe. Zijn keuzes zijn niet de jouwe. Hij is volwassen en jij hoeft hem niet te beschermen.
Niet makkelijk, dat weet ik wel.
Maar heel banaal gezegd: wat doet het er toe wat anderen er van vinden? Ze vinden maar. Zelfs ALS ze jouw ex (!!) een bruut zouden vinden, wat doet dat met jou? Jouw ex staat buiten jou, anderen, met hun meningen, staan ook buiten jou.
Ik denk dat je jezelf ontzettend tekort doet, en jezelf potentieel echt schade kan berokkenen, als je op deze manier met zaken blijft omgaan.
Neem het aan van iemand die een Groot Geheim met zich heeft meegedragen: er is niets fijner als je veilig weten bij mensen die ook van je houden nadat ze de allerslechtste dingen van je weten.
Ik denk dat het belangrijk is dat je los leert laten. Zijn handelingen zijn niet de jouwe. Zijn keuzes zijn niet de jouwe. Hij is volwassen en jij hoeft hem niet te beschermen.
Niet makkelijk, dat weet ik wel.
Maar heel banaal gezegd: wat doet het er toe wat anderen er van vinden? Ze vinden maar. Zelfs ALS ze jouw ex (!!) een bruut zouden vinden, wat doet dat met jou? Jouw ex staat buiten jou, anderen, met hun meningen, staan ook buiten jou.
Ik denk dat je jezelf ontzettend tekort doet, en jezelf potentieel echt schade kan berokkenen, als je op deze manier met zaken blijft omgaan.
Neem het aan van iemand die een Groot Geheim met zich heeft meegedragen: er is niets fijner als je veilig weten bij mensen die ook van je houden nadat ze de allerslechtste dingen van je weten.
donderdag 27 mei 2010 om 20:03
@ Begentle, wat rot he? Hoe ga jij daar voor jezelf mee om? Of zoek je daar ook nog naar? Ik herken wel wat je zegt: ik wil een verhaal altijd zo goed (en genuanceerd mogelijk) vertellen, maar dat lukt nooit. Het klinkt altijd anders dan het daadwerkelijk was. Ik probeer me maar voor te houden dat taal altijd een reconstructie is van de gebeurtenis. Zo is het immers ook, altijd gekleurd door beleving en de eigen visie. Pfff... moeilijk he?
@ Vlammetje, wat jij zegt is zo waar. Maar ja, die handvatten om het om te zetten die zoek ik...Moeilijk als iets zo in je doen/ laten/ emaoties/ gedachten zit verweven. Wat bedoel jij eigenlijk met 'werelden creeren die er niet zijn'?
@ Vlammetje, wat jij zegt is zo waar. Maar ja, die handvatten om het om te zetten die zoek ik...Moeilijk als iets zo in je doen/ laten/ emaoties/ gedachten zit verweven. Wat bedoel jij eigenlijk met 'werelden creeren die er niet zijn'?
donderdag 27 mei 2010 om 20:36
@satire
Ik ben er al ik weet niet hoelang mee bezig om er eens met een juiste manier mee om te gaan.
Iedere keer neem ik me voor niet meer te vertellen dan nodig is, of me er niet druk om te maken. Soms gaat het een aantal weken goed, en dan komen er weer dingen uit dat ik denk 'waarom vertel je dit nou weer', of 'had ik dat maar niet gezegd'.
Maar jouw verhaal is echt heel duidelijk. De angst voor wat mensen denken van de woorden die uit je mond komen.Bizar eigenlijk.
Jij heb dus nog geen idee hoe je dit zou kunnen oplossen, of hoe je er mee om moet gaan (misschien dat ik iets van jou kan leren).
Ik ben er al ik weet niet hoelang mee bezig om er eens met een juiste manier mee om te gaan.
Iedere keer neem ik me voor niet meer te vertellen dan nodig is, of me er niet druk om te maken. Soms gaat het een aantal weken goed, en dan komen er weer dingen uit dat ik denk 'waarom vertel je dit nou weer', of 'had ik dat maar niet gezegd'.
Maar jouw verhaal is echt heel duidelijk. De angst voor wat mensen denken van de woorden die uit je mond komen.Bizar eigenlijk.
Jij heb dus nog geen idee hoe je dit zou kunnen oplossen, of hoe je er mee om moet gaan (misschien dat ik iets van jou kan leren).
Ik heb geen motto.
donderdag 27 mei 2010 om 21:01
@ Begentle, Nou, wie weet kunnen we van elkaar leren... Ik wil er ook al heel lang vanaf, maar weet ook (nog) niet goed hoe. Wel weet ik dat ik er schoon genoeg van heb, het kost ladingen energie en ik word er down van.
Ik ben trouwens best verbaasd hoeveel mensen hier het nog (enigszins) herkennen of het ook zo ervaren. Van mijn vriendinnen heeft eigenlijk niemand dit, of alleen maar af en toe. Maar niet op een manier dat het belemmerend is voor jezelf. Hopelijk hebben we tips voor elkaar!
Fijne avond!
Ik ben trouwens best verbaasd hoeveel mensen hier het nog (enigszins) herkennen of het ook zo ervaren. Van mijn vriendinnen heeft eigenlijk niemand dit, of alleen maar af en toe. Maar niet op een manier dat het belemmerend is voor jezelf. Hopelijk hebben we tips voor elkaar!
Fijne avond!
donderdag 27 mei 2010 om 21:13
quote:satire schreef op 27 mei 2010 @ 17:54:
@ Rary, mijn ervaring is ook dat het niet werkt met een psycholoog. Ik heb er wel veel inzicht door gekregen, maar ik mis de handvatten om het daadwerkelijk om te keren.
Ik overweeg ook wel eens een haptotherapeut, maar ben er nog niet helemaal uit. Ben jij al geweest of moet je nog gaan? Ben wel benieuwd naar je ervaringen eigenlijk. Een cursus mindfulness behoort voor mij ook tot de moeglijkheden, maar heb ik dus ook nog niet gedaan.
Nou, ik heb al een intake gehad en daarin gebeurde al zoveel! Ze wist meteen de vingers op de zere plekken te leggen en kon ook aangeven hoe ze mij daarin zou kunnen helpen.
Alleen heeft ze eerst relatietherapie geadviseerd (wat ze ook doet) omdat ik eerst met mijn vriend wat dingen op te lossen heb. Het is nog niet helemaal zeker of we dat gaan doen (vriend twijfelt nog).
Als hij niet wil, ga ik beginnen met de hapto. Als hij wel wil begin ik na de relatietherapie met de hapto.
@ Rary, mijn ervaring is ook dat het niet werkt met een psycholoog. Ik heb er wel veel inzicht door gekregen, maar ik mis de handvatten om het daadwerkelijk om te keren.
Ik overweeg ook wel eens een haptotherapeut, maar ben er nog niet helemaal uit. Ben jij al geweest of moet je nog gaan? Ben wel benieuwd naar je ervaringen eigenlijk. Een cursus mindfulness behoort voor mij ook tot de moeglijkheden, maar heb ik dus ook nog niet gedaan.
Nou, ik heb al een intake gehad en daarin gebeurde al zoveel! Ze wist meteen de vingers op de zere plekken te leggen en kon ook aangeven hoe ze mij daarin zou kunnen helpen.
Alleen heeft ze eerst relatietherapie geadviseerd (wat ze ook doet) omdat ik eerst met mijn vriend wat dingen op te lossen heb. Het is nog niet helemaal zeker of we dat gaan doen (vriend twijfelt nog).
Als hij niet wil, ga ik beginnen met de hapto. Als hij wel wil begin ik na de relatietherapie met de hapto.
zaterdag 29 mei 2010 om 09:24
Goedemorgen!
@Chameleon, bedankt voor de tips! Ik zal eens gaan googlen en kijken of het me aanspreekt, al ben ik wel een beetje "therapie-moe". De boeken ga ik sowieso lezen!
@Rary, ik ben benieuwd hoe je het zult gaan vinden. Ik wil na de zomer ook "iets" gaan doen. Hoewel op dit moment een cursus mindfulness nog mijn voorkeur heeft. Ik ben namelijk een geboren piekeraar, dus ik heb het idee dat mindfulness ook kan bijdragen. Met wat huis-tuin-en-keuken-mindfulness en zelfhulpboeken is het me trouwens al wel gelukt om het piekeren te verminderen. Ook lijkt haptotherapie me ook wat. Ik ben eigenlijk een beetje therapie(praat)moe ben. Ik moet eens gaan voelen, i.p.v. praten....
@Chameleon, bedankt voor de tips! Ik zal eens gaan googlen en kijken of het me aanspreekt, al ben ik wel een beetje "therapie-moe". De boeken ga ik sowieso lezen!
@Rary, ik ben benieuwd hoe je het zult gaan vinden. Ik wil na de zomer ook "iets" gaan doen. Hoewel op dit moment een cursus mindfulness nog mijn voorkeur heeft. Ik ben namelijk een geboren piekeraar, dus ik heb het idee dat mindfulness ook kan bijdragen. Met wat huis-tuin-en-keuken-mindfulness en zelfhulpboeken is het me trouwens al wel gelukt om het piekeren te verminderen. Ook lijkt haptotherapie me ook wat. Ik ben eigenlijk een beetje therapie(praat)moe ben. Ik moet eens gaan voelen, i.p.v. praten....
maandag 31 mei 2010 om 20:33
Wat een mooie uitspraak, Dana! En precies wat ik bedoel... hoewel... da's strijdig met de tekst zelf
Ik maak eigenlijk nooit ruzie, behalve met mijn partner. Dus ja, dat zal wel een teken zijn dat ik slecht kon ruzie maken. Volgens mij durf ik geen ruzie te maken uit angst om mensen kwijt te raken. Bovendien ben ik bedachtzaam en vraag ik me altijd af of ik het wel 'juist' zie.
Bij mijn partner (ex dus) had ik dat niet. Hij liep altijd weg of negeerde me en daar werd ik zo woest van, dat alle bedachtzaamheid verdween en ik nare dingen ging zeggen. Klinkt niet bepaald constructief he?!
Wat bedoel jij precies met geen ruzie kunnen maken, Dana? En jij, Rary? Word je van de emotie bijvoorbeeld impulsief of juist niet?
Ik maak eigenlijk nooit ruzie, behalve met mijn partner. Dus ja, dat zal wel een teken zijn dat ik slecht kon ruzie maken. Volgens mij durf ik geen ruzie te maken uit angst om mensen kwijt te raken. Bovendien ben ik bedachtzaam en vraag ik me altijd af of ik het wel 'juist' zie.
Bij mijn partner (ex dus) had ik dat niet. Hij liep altijd weg of negeerde me en daar werd ik zo woest van, dat alle bedachtzaamheid verdween en ik nare dingen ging zeggen. Klinkt niet bepaald constructief he?!
Wat bedoel jij precies met geen ruzie kunnen maken, Dana? En jij, Rary? Word je van de emotie bijvoorbeeld impulsief of juist niet?
maandag 31 mei 2010 om 22:32
Mijn vriend zwijgt dus ook altijd/negeert me wat ik vreeeeeselijk vind. Dan voel ik me zo ongelukkig en ga ik heel veel piekeren en wordt ik van binnen zoooo boos. Ik implodeer dan meer...
Ik heb gelukkig mijn uitspraken tegenwoordig goed onder controle maar ik dénk wel vreselijke en kinderachtige dingen.
Maar het lukt wel om ze niet uit te spreken. Vaak helpt het om wel te benoemen dat ik ze denk: "ik merk dat ik door jouw reactie nu in staat ben om hele kinderachtige dingen te doen en kwetsende dingen te zeggen".
Ik heb gelukkig mijn uitspraken tegenwoordig goed onder controle maar ik dénk wel vreselijke en kinderachtige dingen.
Maar het lukt wel om ze niet uit te spreken. Vaak helpt het om wel te benoemen dat ik ze denk: "ik merk dat ik door jouw reactie nu in staat ben om hele kinderachtige dingen te doen en kwetsende dingen te zeggen".
maandag 31 mei 2010 om 23:05
Jee Satire, je bent wel heel streng voor jezelf.
Is het echt zo erg als je eens iets vertelt dat verkeerd overkomt? Stel nou dat je iets vertelt en dat gaat inderdaad een heel eigen leven leiden en komt via via weer bij jou terecht. Is dat dan heel vreselijk? Dan kun je toch altijd nog zeggen dat je het zo niet bedoelde of dat de ander het niet goed heeft begrepen oid.
Dat gebeurt iedereen toch wel eens. Fouten maken mag. En je kunt toch niet regisseren wat anderen zeggen of denken, dus probeer voor jezelf te denken ipv voor anderen.
Is het echt zo erg als je eens iets vertelt dat verkeerd overkomt? Stel nou dat je iets vertelt en dat gaat inderdaad een heel eigen leven leiden en komt via via weer bij jou terecht. Is dat dan heel vreselijk? Dan kun je toch altijd nog zeggen dat je het zo niet bedoelde of dat de ander het niet goed heeft begrepen oid.
Dat gebeurt iedereen toch wel eens. Fouten maken mag. En je kunt toch niet regisseren wat anderen zeggen of denken, dus probeer voor jezelf te denken ipv voor anderen.
zondag 6 juni 2010 om 19:34
Inderdaad! Dana heeft het goed omschreven. Ik herken mezelf hier zeker in!
Dat eruit flappen doe ik echter niet alleen als het om mezelf gaat, dat is ook wat Satire met haar ex doet. Dat is soms heel erg fout en heeft ook al nare gevolgen gehad, nou vind ik het bij je ex die jou echt persoonlijk heeft gekwetst niet echt heel fout, je bent ook een uitlaatklep nodig. Je voelt je daarna alleen naar omdat je bang bent dat het bij de verkeerde was en dat er nu negatief over jou wordt gedacht omdat jij daar over praat. Een goede vriendin ben je nodig, iemand die begrijpt wat je bedoelt en die je vertrouwd. Helaas liggen die perfecte vriendinnen niet voor het oprapen en het negatief uiten over mensen heeft mij wel in de problemen gebracht. Als ik mij erger aan iemand, of als iemand mij iets naars heeft aan gedaan kan ik daar heel gefocust op zijn. Dus dan praat je daar veel over, en inderdaad als dat met de verkeerde persoon is kan dat helemaal verkeerd bij degene waar je over gesproken hebt terecht komen. Ik sprak er altijd ook wel met degene zelf over, maar als het van een derde komt kan dat toch heel verkeerd over komen. Ik weet ook niet hoe ik hier vanaf moet, het liefst zou ik het gewoon niet doen, maar als ik op de praatstoel zit kan ik soms niet ophouden met gal spuwen of ook gewoon vertellen wat er gebeurd is. Ik zal mijn psych eens vragen of ze een praktische tip heeft.
Met het moeilijk omgaan met kritiek had ze er wel één. Niet inslikken en gelijk weer uitspugen (woede, verdriet) maar voor je neer leggen, er naar kijken en iets doen met het terechte deel en het onterechte deel terug geven aan degene van wie de kritiek kwam, dat is dan dus zijn probleem.
Symbolisch omschreven, maar het werkt voor mij wel er zo over te denken. Hopelijk heeft ze ook zoiets voor de spraakwaterval die soms in mij los komt, daar schiet ik namelijk niets mee op. Ik moet een andere maniet vinden zoiets te verwerken, dat gaat anderen geen donder aan.
Dat eruit flappen doe ik echter niet alleen als het om mezelf gaat, dat is ook wat Satire met haar ex doet. Dat is soms heel erg fout en heeft ook al nare gevolgen gehad, nou vind ik het bij je ex die jou echt persoonlijk heeft gekwetst niet echt heel fout, je bent ook een uitlaatklep nodig. Je voelt je daarna alleen naar omdat je bang bent dat het bij de verkeerde was en dat er nu negatief over jou wordt gedacht omdat jij daar over praat. Een goede vriendin ben je nodig, iemand die begrijpt wat je bedoelt en die je vertrouwd. Helaas liggen die perfecte vriendinnen niet voor het oprapen en het negatief uiten over mensen heeft mij wel in de problemen gebracht. Als ik mij erger aan iemand, of als iemand mij iets naars heeft aan gedaan kan ik daar heel gefocust op zijn. Dus dan praat je daar veel over, en inderdaad als dat met de verkeerde persoon is kan dat helemaal verkeerd bij degene waar je over gesproken hebt terecht komen. Ik sprak er altijd ook wel met degene zelf over, maar als het van een derde komt kan dat toch heel verkeerd over komen. Ik weet ook niet hoe ik hier vanaf moet, het liefst zou ik het gewoon niet doen, maar als ik op de praatstoel zit kan ik soms niet ophouden met gal spuwen of ook gewoon vertellen wat er gebeurd is. Ik zal mijn psych eens vragen of ze een praktische tip heeft.
Met het moeilijk omgaan met kritiek had ze er wel één. Niet inslikken en gelijk weer uitspugen (woede, verdriet) maar voor je neer leggen, er naar kijken en iets doen met het terechte deel en het onterechte deel terug geven aan degene van wie de kritiek kwam, dat is dan dus zijn probleem.
Symbolisch omschreven, maar het werkt voor mij wel er zo over te denken. Hopelijk heeft ze ook zoiets voor de spraakwaterval die soms in mij los komt, daar schiet ik namelijk niets mee op. Ik moet een andere maniet vinden zoiets te verwerken, dat gaat anderen geen donder aan.
dinsdag 8 juni 2010 om 21:28
Goedenavond!
Ik ben een tijdje niet online geweest. Vandaar mijn late reactie.
Wat Dana zegt is inderdaad herkenbaar! Vooral dat duveltje op je schouder, maar tegelijkertijd ook niet 'nederig' je excuses willen aanbieden herken ik. Ik vraag me wel eens af waar dat vandaan komt. En dan die verwarring of je innerlijke criticus nu wel of geen gelijk heeft... tsja, dat weet ik ook nooit... dat zal dat duveltje dan wel weer zijn. Moeilijk he?
En wat jij schrijft herken ik ook wel, Ala. Al zeg ik niet zo snel iets over een ander, eigenlijk (alleen tegen goede vriendinnen). Maar ik ken wel het gefocust zijn op degene aan wie je je ergert en op degene die je voor je gevoel onrecht heeft aangedaan. En dat op die praatstoel zitten herken ik ook wel eigenlijk. Dat er zo'n moment kan komen waarop je alles eruit flapt en dat je er de volgende dag (of een uur later ) spijt van hebt....
Overigens zit ik momenteel wat beter in mijn vel dan de afgelopen weken. Ik merk wel dat het dan minder wordt, die twijfels over wat je hebt gezegd. Maar zodar ik me weer minder goed voel, steekt dat altijd als eerste de kop op. ook als ik slecht heb geslapen en me dus minder veerkrachtig voel, gebeurt dat altijd meteen. Erg vermoeiend.
Ik kom een dezer dagen even bijlezen hier. nu ga ik de computer uitdoen en relaxen. Het is idd fijn dat andere het herkennen... de volgende keer zal ik mijn innerlijke criticus vertellen dat ik heus niet de enige ben . misschien werkt het!
Fijne avond allemaal!
Satire
Ik ben een tijdje niet online geweest. Vandaar mijn late reactie.
Wat Dana zegt is inderdaad herkenbaar! Vooral dat duveltje op je schouder, maar tegelijkertijd ook niet 'nederig' je excuses willen aanbieden herken ik. Ik vraag me wel eens af waar dat vandaan komt. En dan die verwarring of je innerlijke criticus nu wel of geen gelijk heeft... tsja, dat weet ik ook nooit... dat zal dat duveltje dan wel weer zijn. Moeilijk he?
En wat jij schrijft herken ik ook wel, Ala. Al zeg ik niet zo snel iets over een ander, eigenlijk (alleen tegen goede vriendinnen). Maar ik ken wel het gefocust zijn op degene aan wie je je ergert en op degene die je voor je gevoel onrecht heeft aangedaan. En dat op die praatstoel zitten herken ik ook wel eigenlijk. Dat er zo'n moment kan komen waarop je alles eruit flapt en dat je er de volgende dag (of een uur later ) spijt van hebt....
Overigens zit ik momenteel wat beter in mijn vel dan de afgelopen weken. Ik merk wel dat het dan minder wordt, die twijfels over wat je hebt gezegd. Maar zodar ik me weer minder goed voel, steekt dat altijd als eerste de kop op. ook als ik slecht heb geslapen en me dus minder veerkrachtig voel, gebeurt dat altijd meteen. Erg vermoeiend.
Ik kom een dezer dagen even bijlezen hier. nu ga ik de computer uitdoen en relaxen. Het is idd fijn dat andere het herkennen... de volgende keer zal ik mijn innerlijke criticus vertellen dat ik heus niet de enige ben . misschien werkt het!
Fijne avond allemaal!
Satire
