Psyche
alle pijlers
"Achteraf altijd bang zijn voor wat je hebt gezegd"
donderdag 27 mei 2010 om 16:27
Hallo allemaal,
Ik heb een probleem waar ik in het dagelijks leven nogal last van heb en ik vraag me af of iemand het herkent.
Ik ben altijd bang voor de gevolgen van dingen die ik vertel. Hierdoor ‘scan’ ik na een gesprek met iemand altijd wat ik heb gezegd, of ik iets verkeerd kan hebben gezegd en wat de gevolgen kunnen zijn. Overigens heb ik het niet over een gewone korte social talk, maar meer met gespreken met collega’s of als ik ergens ‘lang’ ben geweest, zoals een avond op een feestje.
Voorbeeld: ik heb een aantal jaren een moeilijke relatie gehad. Mijn ex heeft dingen gedaan die – eufemistisch – geen schoonheidprijs verdienen. Enerzijds ben ik boos op hem, anderzijds vind ik hem in de kern geen slecht mens en wil ik hem ‘beschermen’. Ik merk dat ik er heel weinig over praat en daarom soms opeens van alles eruit flap (nooit het hele verhaal, maar wel wat voorvallen). Dat beangstigt mij dan weer, omdat ik bang ben dat ik mijn ex tekort doe en dat ik een slecht beeld van hem creeer. In mijn hoofd kan het zo groot worden, dat ik bijvoorbeeld verhalen over hem verspreid zie via msn, hyves etc. en dat hij dan overal als bruut bekend staat. Van die gedachten wordt ik angstig en bovendien loop ik daardoor met een constant schuldgevoel rond. Een soort idee dat ik door mijn mond niet te houden, het leven van hem helemaal verpest ofzo…
Op mijn werk is het eigenlijk hetzelfde. Ik ben constant bang om dingen verkeerd te zeggen. En dan vooral dingen die over iemand gaan. Enerzijds om collega’s ofzo te kort te doen, anderzijds omdat ik om een of andere rare reden bang ben om ontslagen te worden. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is de angst dat wanneer ik iets vertel, ik de macht over het verhaal kwijt ben en het een eigen leven kan gaan leiden ofzo en iemand anders of ik de gevolgen daarvan ooit op mijn bord krijg… Het getuigt dus eigenlijk ook van weinig vertrouwen in (de integriteit van) andere mensen...
Ik ben best open en kan best een flapuit zijn. Anderzijds ben ik ook gesloten. Het is zo dubbel allemaal. Het is net of ik eigenlijk heel open ben, maar mezelf daarin grenzen heb opgelegd uit een soort van angst, waardoor ik nu niet meer weet wat ik wel en niet kan zeggen en mezelf dus altijd “afstraf” in gedachten, omdat ik mijn optiek weeeeer te veel heb gezegd.
Nou goed, het is misschien een wat verwarrend verhaal. Ik hoop dat iemand een beetje herkent wat ik zeg en dat iemand wellicht wat tips heeft om hier vanaf te komen. Het is namelijk erg energievretend.
Oja, ik bedenk me altijd al dat mensen heus niet bezig zijn met wat ik zeg, maar dat helpt niet echt.
Thanx!
Satire
Ik heb een probleem waar ik in het dagelijks leven nogal last van heb en ik vraag me af of iemand het herkent.
Ik ben altijd bang voor de gevolgen van dingen die ik vertel. Hierdoor ‘scan’ ik na een gesprek met iemand altijd wat ik heb gezegd, of ik iets verkeerd kan hebben gezegd en wat de gevolgen kunnen zijn. Overigens heb ik het niet over een gewone korte social talk, maar meer met gespreken met collega’s of als ik ergens ‘lang’ ben geweest, zoals een avond op een feestje.
Voorbeeld: ik heb een aantal jaren een moeilijke relatie gehad. Mijn ex heeft dingen gedaan die – eufemistisch – geen schoonheidprijs verdienen. Enerzijds ben ik boos op hem, anderzijds vind ik hem in de kern geen slecht mens en wil ik hem ‘beschermen’. Ik merk dat ik er heel weinig over praat en daarom soms opeens van alles eruit flap (nooit het hele verhaal, maar wel wat voorvallen). Dat beangstigt mij dan weer, omdat ik bang ben dat ik mijn ex tekort doe en dat ik een slecht beeld van hem creeer. In mijn hoofd kan het zo groot worden, dat ik bijvoorbeeld verhalen over hem verspreid zie via msn, hyves etc. en dat hij dan overal als bruut bekend staat. Van die gedachten wordt ik angstig en bovendien loop ik daardoor met een constant schuldgevoel rond. Een soort idee dat ik door mijn mond niet te houden, het leven van hem helemaal verpest ofzo…
Op mijn werk is het eigenlijk hetzelfde. Ik ben constant bang om dingen verkeerd te zeggen. En dan vooral dingen die over iemand gaan. Enerzijds om collega’s ofzo te kort te doen, anderzijds omdat ik om een of andere rare reden bang ben om ontslagen te worden. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is de angst dat wanneer ik iets vertel, ik de macht over het verhaal kwijt ben en het een eigen leven kan gaan leiden ofzo en iemand anders of ik de gevolgen daarvan ooit op mijn bord krijg… Het getuigt dus eigenlijk ook van weinig vertrouwen in (de integriteit van) andere mensen...
Ik ben best open en kan best een flapuit zijn. Anderzijds ben ik ook gesloten. Het is zo dubbel allemaal. Het is net of ik eigenlijk heel open ben, maar mezelf daarin grenzen heb opgelegd uit een soort van angst, waardoor ik nu niet meer weet wat ik wel en niet kan zeggen en mezelf dus altijd “afstraf” in gedachten, omdat ik mijn optiek weeeeer te veel heb gezegd.
Nou goed, het is misschien een wat verwarrend verhaal. Ik hoop dat iemand een beetje herkent wat ik zeg en dat iemand wellicht wat tips heeft om hier vanaf te komen. Het is namelijk erg energievretend.
Oja, ik bedenk me altijd al dat mensen heus niet bezig zijn met wat ik zeg, maar dat helpt niet echt.
Thanx!
Satire
vrijdag 11 juni 2010 om 21:36
hi
ik heb t ook dat ik altijd me afvraag of t niet kwetsen oid was wat ik gezegd heb. Heb net gezocht op innerlijke criticus en denk dat die bij mij ook sterk aanwezig is.
Hebben jullie ook nog tips over hoe je er nou voor zorgt dat je niet altijd als de "zwakke" in een gesprek overkomt. Ik heb vaak dat ik met een vriendin ben- die het allemaal heel goed op orde heeft zowel psychisch als werk en zo- en dat ik dan me altijd " minder" voel. zo vervelend, en dan vertel ik ook allemaal dingen waarvan ik dan daarna denk, waarom vertel je dit nou muts, dt versterkt t gevoel alleen maar.
ik heb t ook dat ik altijd me afvraag of t niet kwetsen oid was wat ik gezegd heb. Heb net gezocht op innerlijke criticus en denk dat die bij mij ook sterk aanwezig is.
Hebben jullie ook nog tips over hoe je er nou voor zorgt dat je niet altijd als de "zwakke" in een gesprek overkomt. Ik heb vaak dat ik met een vriendin ben- die het allemaal heel goed op orde heeft zowel psychisch als werk en zo- en dat ik dan me altijd " minder" voel. zo vervelend, en dan vertel ik ook allemaal dingen waarvan ik dan daarna denk, waarom vertel je dit nou muts, dt versterkt t gevoel alleen maar.
