"nog" niet burn out, maar wel in de buurt

Hoi muziekmeisje,



jee wat een rotsituatie. Het gaat gewoonweg helemaal niet goed met je. Je zegt nog geen burn-out te hebben en misschien zou het idd 'officieel' nog niet zo heten, maar je zit er wel heel dicht tegenaan en als je op deze manier doorgaat gaat het gewoon helemaal fout en kun je echt niet meer functioneren. Punt.

Als ik het goed heb zit je op het conservatorium en werk je op een school: correct? Dus waarschijnlijk heb je nu ook een flink aantal weken vakantie. Dit lijkt me de ideale tijd om eens goed na te denken wat je precies wil én wat haalbaar is. Je weet nu dat een volledige studie + fulltime baan te zwaar is: dat dat dus gewoonweg niet gaat. En natuurlijk kun je zeggen: 'ach oke, maar ik wil dat zo graag en wat is nou twee jaar. daar duw ik mezelf nog wel even doorheen, hoe zwaar ook'. Nee dus, niet doen! Je brengt jezelf namelijk echt de vernieling in en dat kan veel langere consequenties hebben dan 2 jaar hard werken, doodop ziojn, geen sociaal leven etc



Dus, je moet voor jezelf dingen op een rijtje gaan zetten:

Wat vind ik belangrijk? --> niet alleen werk/studie dinegn maar juist ook vrije tijdsinvulling en 'abstracte dingen' als gezondheid etc

Wat kán ik doen in een week; een realistisch plan dus ook?

Matcht wat ik wíl met wat haalbaar is?

Zo nee (en dat zal het antwoord wel zijn); kijk nog eens naar wat je belangrijk vindt. Wat staat voor jou bovenaan, wat komt daarna etc?

Kan ik dingen aanpassen in mijn leven om de druk te verlichten? Bijv. minder werken? Studielast verlagen (kan het parttime?)? Dingen zoals het schoonmaken uitbesteden? etc



Ga hierover nadenken en neem een beslissing die voor jou werkt. Misschien dat je er ook met anderen (vrienden, familie, psycholoog, iemand van de opleiding) over kunt praten, zodat zij je misschien iets meer visie geven. Zodat je niet vanuit je eigen gedachtenspoor blijft denken en misschien het groter geheel of andere belangrijke dingen uit het oog verliest.



Heel veel succes in elk geval, want het zal niet gemakkelijk worden

Hee muziekmeisje, in elk geval vast hartelijk gefeliciteerd dat je het eind van het jaar gehaald hebt zonder in te storten, dat had ik om eerlijk te zijn niet verwacht.



En verder is er maar één ding belangrijk nu: uitrusten! Die lijst repertoirestukken: weggooien of in elk geval heel diep onderin de kast verstoppen. Die afwas: gewoon lekker niet afwassen, daar word je heus niet ziek van. Plannen maken voor komend jaar: niet doen!



Doe de komende dagen of weken uitsluitend en alleen nog maar dingen die je leuk vindt. Als dat tot 4 uur in bed liggen is: mooi, doen! Als dat op een bankje zitten in het park is: doen. Als je niet wilt koken, afwassen of je aankleden: dan maar niet.



Dit heb ik niet zelf bedacht, maar te horen gekregen van een terapeut toen ik er zelf helemaal doorheen zat.



En als je over een week, twee weken of drie weken nog steeds niks wilt doen: niks aan de hand. Pas als je over twee maanden nog steeds onbeweeglijk op de bank zit en de afwas er ook nog staat, dan kun je weer eens wat ondernemen. Maar nu nog niet.



Heel veel sterkte!

Heb ik je deze link al eens gegeven: Be yourself. Een site met columns over rust vinden in jezelf, van een dame die persoonlijk ervaring heeft met burn-out.

Wat Korenwolf ook zegt: probeer de komende weken als volgt te denken: niks móet! Het is ook een soort gedachte die je jezelf aandoet: je'moet' nu afwassen en daarom hik je er tegenaan. Dan doe je dat nu toch lekker even niet. Misschien dat je over twee uur denkt: 'goh, zal die afwas eens onder handen nemen'. En dan doe je het ter ontspanning even tussendoor.

Zelfde met het repeteren: 'moet' niet, mág de komende tijd. Heb je zin om te spelen? Zeker doen, want dat is dan wat je graag wilt op dat moment. Geen zin meer, ondanks dat het moeilijke stuk er nog niet inzit? Jammer dan, morgen (of overmorgen of volgende week) weer een dag. Want wat gebeurt er als je die dingen niet nú doet? Nee, geen smoesjes, wat gebeurt er écht. Niks he. Zo snel loopt het allemaal niet in het honderd; een keer de boel de boel laten is ook wel eens lekker.



Hoewel je zeker van je vakantie moet gaan genieten en lekker die rust moet pakken denk ikw el dat het belangrijk is over dingen na te denken. Misschein komt dat ook wel vanzelf in de loop van de komende weken en 'voel' je ook wel wat je belangrijk/leuk etc vindt.



En echt waar, dat 'even op mn tanden bijten en dan lukt het allemaal wel' werkt gewoon niet.



[Heb een vriendinnetje die nu ook zo bezig is en ik hoop echt dat het goed gaat, maar hou mn hart vast. Nadeel is daar dat de familie ook zegt 'ach joh, het is nu even bikkelen en geen sociaal leven en vrije tijd, maar dit wil je nu eenmaal '(ze doet ook tweede studie + werk om het allemaal te kunnen betalen). Daar ben ik dus echt niet mee eens.]

Wat een herkenbaar verhaal. Ik combineer ook een fulltime studie met een parttime baan (28 uur). En ik vind het zwaar! Heel erg zwaar. Mijn schooljaar zit er bijna op. Ik ben bezig met de laatste loodjes voor mijn eindverslag. En nu ben ik zoooo moe en uitgeput. Volgend jaar ga ik een jaar pauze nemen van mijn studie om bij te tanken, weer leuke dingen te kunnen doen, vrienden te zien etc. Ik weet namelijk niet of ik het ander nog red.



Ik lees dus mee met je topic!



Enne: sterkte meid!

Muziekmeisje goed dat je nu even afstand kan en mag nemen van je werk. Probeer aan jezelf te denken. Ik hoop dat ik dat ook ooit zal kunnen. Voel me dood en doodongelukkig in mijn werk maar mag van mezelf geen rust nemen omdat ik maar 25 uur per week werk.

Ben thuis niet te genieten, dat mijn partner het nog vol houdt met me...

Sterkte muziekmeisje.

Lammy: uhh, volgens weet je het zelf al heel goed, maar het lijkt bij jou toch ook echt de verkeerde kant op te gaan, als het al niet te ver gegaan ís. Want als je thuis niet meer te genieten bent is er iets goed fout. En het feit dat je 'maar' 25 u per week werkt is geen reden. Je hebt vast nog allerlei andere dingen aan je hoofd, en ook dingen als schoonmaken, koken etc moet je vast ook doen. Dus ook jij moet aan jezelf gaan denken; je gaat er zelf aan onderdoor. Niemand is hiermee geholpen: op je werk niet (zowel vanuit jezelf bezien als vanuit het werk; die zien echt wel dat er iets is), je relatie niet en vooral jezelf niet. Zet dat allemaal niet op het spel. Ga je orienteren op een andere baan, neem een stapje terug op het werk. Pak je vrije tijd, werk aan je relatie en aan jezelf. Kom op!



Muziekmeisje: ff een puntje van 'kritiek' op je huisarts hoor. Hoezo, een psycholoog is nu geen goed idee omdat die toch dezelfde dingen noemt als jij zelf? Dat zal idd het geval zijn, máár een psycholoog kan je ook helpen je hoofd op orde te maken als het ware en je dingen leren hóe je je doelen moet bereiken. En dat kan heel praktisch zijn allemaal hoor (moet je ff navragen wat voor soort psych het is, want daar ligt m het verschil in), maar ik vind het erg achterhaald dat je huisarts een psycholoog ziet als een praatmiep.

Maarre, wat had zij dan in gedachten voor therapie en van 'wie' (als in: welk vakgebied)?

Inderdaad, raar advies van je huisarts. Ik heb juist ontzettend veel aan mijn psycholoog gehad in die fase. Ze hield me terug als ik weer eens te snel wilde, 'verbood' me om teveel te doen, leerde me omgaan met de chaos in mijn hoofd en hoe ik anders kon denken over bepaalde dingen. Is een beetje als zeggen: nee hoor, ga maar niet naar de dokter, daar ben je nu veel te ziek voor.



Goed, dat viel me even op in je verhaal. Verder zijn hier een hoop zinnige dingen gezegd. Vooral het even niks moeten en alleen doen waar je zelf zin in hebt. En als dat niks is, dan is het ook goed. Eerst die energie opladen, dat is het allerbelangrijkste, en dan maar weer eens verder kijken. Inderdaad desnoods maar hardop tegen jezelf zeggen dat het niet stom is om in bed te gaan liggen. Je zorgt voor jezelf, dat is niet stom, dat is hartstikke goed! Sterkte!

He muziekmeisje,

ik kan me je verhaal inderdaad nog herinneren van een tijdje geleden. Misschien ken je mijn verhaal ook nog, maar waarschijnlijk niet (zo interessant ben ik nou ook weer niet). Ik heb eigenlijk hetzelfde meegemaakt, alleen dan niet door werk+school, maar door werk+hobby+reizen+persoonlijke omstandighden in familie. En zoals jij zegt 'ik moest nog 1 week, maar dat hield ik al niet meer vol' ben ik maar liefst 1 dag voor mijn vakantie ingestort. Mensen die het niet mee hebben gemaakt denken misschien 'ach, kom op, nog een dagje/weekje, dat gaat toch wel', maar als je er zo aan toe bent gaat dat dus niet.

Heel goed dat je toe hebt gegeven dat het zo niet meer gaat, en fijn dat ze op je werk ook inzien dat het helemaal niet goed ging (hoef je ze in ieder geval niet te overtuigen dat er iets mis is). Op zich komt het goed uit dat je nu vakantie hebt, want je hebt duidelijk rust nodig. Er is alleen een ding waar je rekening mee moet houden: vaak ga je je even nog rotter voelen als je eenmaal vrij bent, alsof de spanning er eindelijk uit komt. Bijna iedereen die ik ken die burn-out is geweest heeft daar last van gehad. Hoe raar het ook klinkt, het is dus eigenlijk de eerste stap van herstel, omdat je lichaam zich weer laat gelden nadat je het zo lang genegeerd hebt. Alleen als je dat niet weet, kun je er heel erg van schrikken, omdat je dacht dat het met rust wel over zou gaan. Dat is ook wel zo, maar niet binnen een paar dagen, waarschijnlijk heb je meer tijd nodig.



De posters voor mij hebben al (in mijn ogen) heel goede adviezen gegeven: neem vooral rust, en probeer jezelf te overtuigen dat je al die dingen niet 'moet'. Ik was ook zo netjes met de afwas en stofzuigen en zo, maar op een bepaald moment kon ik het gewoon niet meer. Toen heb ik geleerd om het af en toe maar gewoon te laten liggen, en nu is het hier af en toe wat minder netjes, maar voel ik me veel minder opgejaagd. Er zijn maar heel weinig dingen die je echt 'moet' (zorgen dat je te eten krijgt, af en toe de was doen, maar opvouwen hoeft niet per se), de rest moet alleen van jezelf.



Verder is het ook niet raar dat je veel slaap nodig hebt, dus doe dat dan ook gewoon. Als je lijf het aangeeft, ga gewoon slapen, al is het midden op de dag. En als je het idee hebt dat je wel weer iets kunt, ga dan een wandelingetje maken of zo, en niet meteen stofzuigen. Frisse lucht is altijd goed. Ik moest van mijn bedrijfsarts iedere dag 1 ding ondernemen, maar dat mocht dus ook winkelen zijn of even naar het park. Haha, liep ik onder werktijd op doktersadvies in de stad!



Ik vind het heel goed dat je naar de dokter bent gegaan, het is niet makkelijk om toe te geven dat het te veel wordt. Jammer dat hij/zij zo'n raar advies heeft gegeven. Op zich ben ik het er wel mee eens dat je nu niet kunt verzinnen hoe je het aan gaat pakken met werk/studie en zo. Waarschijnlijk is het nu al moeilijk om te bedenken wat je vanavond gaat eten, laat staan dat soort dingen. Ik zou daar nu ook maar even geen beslissingen over nemen, en zo min mogelijk over nadenken, dat komt later wel. Maar een psycholoog hoeft je ook niet per se met dat soort beslissingen te helpen, die kan je ook leren om anders te denken. Zodat je niet meer steeds het gevoel hebt dat je al die dingen 'moet'. Niet alle psychologen graven in je verleden en zo, sommigen kunnen je gewoon handvatten geven om met dingen om te gaan. Je inderdaad opdrachten geven om eens niet te gaan afstoffen, en te kijken wat er gebeurt, en om je eigen onbewuste (foute) ideeen boven te krijgen. Het kan heel praktisch zijn, en helemaal gericht op nu. Bovendien hielp het mij al als ik van een professional hoorde dat wat ik voelde helemaal niet raar was. Dat ik ook echt best veel op mijn bord had. Op de een of andere manier ga je dat meer geloven als zo iemand het zegt.

Wat voor therapie stelt de huisarts dan voor, want 'iets gericht op emotie' is volgens mij ook een psycholoog?



Heel veel sterkte in ieder geval, en je hebt echt de belangrijkste stap nu gezet door toe te geven dat het niet goed gaat.



Oh, en ter informatie: met mij is het uiteindelijk helemaal goed gekomen, dus dat kan echt!

Heeft het wel alleen met je studie en werk te maken of spelen er nog andere dingen?

Dit nav je topic een tijdje terug?

Huilen is juist goed.....dan stromen de opgekropte emoties eruit dus laat maar gaan.

Denk nu even als eerste aan jezelf, doe wat jij leuk vindt en doe geen dingen waar je geen zin in hebt. Wat hierin wel belangrijk is, let er op dat je goed gezond eet....want ook voedsel heeft zijn aandeel in hoe je je voelt, verwen jezelf met dingen die je lekker vindt en ook gezond zijn, bijvoorbeeld zelfgemaakte soepen, ik noem maar wat. Eet wat extra gekookte groenten en volkoren producten en wat fruit.

Minderen met suiker en vet. Juist wel de goede vetten tot je nemen; vette vis, noten (walnoten), olijven. Als supplement voor sneller herstel (werkt namelijk ook psychisch) kun je Q10 en Chlorella nemen. Verder kan een zonnebankkuur goed voor je zijn. Neem als je dat lekker vindt af en toe een saunadagje of ga eens wat vaker naar een bos of strand. Beterschap.

Je huisarts heeft gelijk, want je raakt juist in een burn-out als je niet naar je zelf luistert en steeds over je eigen grenzen heen gaat. Neem niet wat je wil presteren als drijfveer maar hoe je je wilt voelen. Je leeft NU dus moet je zorgen dat je het NU naar je zin hebt, en als je studie dan mogelijk een jaartje langer duurt, so be it! Wat is één extra studiejaar nou op het aantal jaren dat je daarna nog plezier ervan hebt? Je stelt te hoge eisen aan jezelf en zet jezelf teveel onder druk, wees lief voor jezelf! (Been there, done that )

Zie deze ervaring als een leerproces en neem je voor het komende jaar meer rekening met jezelf te houden. Hou van jezelf! En maak van daaruit keuzes. Dan maak je de juiste keuzes.

Als mediteren niet lukt vanwege het gepieker; koop zo'n meditatie cd-tje met gesproken tekst, dan lukt het beter want dan worden je gedachten meer begeleid.

Trouwens goed van je dat je het hier van je afschrijft, dat werkt ook helend. Die emoties moeten eruit.....dit is ook een manier.

Acceptatie is zeker een van de moeilijkste dingen. Je raakt namelijk vooral burn-out als je juist altijd een vechter bent geweest, en dan heb je nu ook nogal de neiging om door te vechten. Voor zover ik weet is het enige dat helpt: tijd. Het zal even duren voordat je het echt accepteert dat je dingen (even) niet kunt. Maar toegeven dat het niet goed gaat is al een belangrijke eerste stap, dus je bent wel op weg.



Inderdaad is leren luisteren naar je lijf (hmm, klinkt zweverig, maar zo bedoel ik het niet) goed. Om te kunnen stoppen als het te veel wordt, moet je eerst leren voelen wanneer het te veel is. Ik ging altijd door tot ik echt instortte, tot ik leerde dat bij mij spanning in mijn schouders een teken is dat het teveel wordt. Maar vergeet niet om nu vooral ook rust te nemen, al moet je jezelf daar toe dwingen. Een klein beetje dingen ondernemen is wel ok, maar je hoeft ECHT de keuken niet te poetsen. Probeer dat iets los te laten, al doe je het stukje bij beetje.

Muziekmeisje: heb je eigenlijk opgezocht en goed uitgelegd gekregen wat die hartcoherentietraining inhoudt? Ik heb er nu een beetje over gelezen en heb het idee dat het heel erg lijkt op biofeedbacktrainingen. Die psychologen ook doen, overigens. Ja sorry, ben zelf psych, dus vandaar dat ik misschien wat feller reageer. Je hoeft van mij absoluut niet naar een psych hoor, dara gaat het niet om, het was meer als reactie op je huisarts, dat ik haar niet zo goed snap.



Oja, en herkennen van de signalen is natuurlijk mooi, maar zoals je zelf ook al zegt. Je moet er ook naar leren en willen lúisteren, daar gaat het uiteindelijk om. Ook zonder die hartritme oefeningen had jij zelf al echt wel in de gaten dat het fout zou gaan, maar toch ben je doorgegaan. Zou een hartritmecoherentietraining daar verandering inbrengen? Ik wil je niet van die training afbrengen, daarvoor weet ik er ook te weinig vanaf, en daranaast is herkennen van signalen van stress de eerste stap om er iets aan te gaan doen, maar wat doet die hartritmetraining daarmee???!

Ha muziekmeisje, ik hoop dat je nog ligt uit te slapen of inmiddels aan je middagdutje begonnen bent.



Ik heb hier een tijdschrift voor me liggen waarin ene Sander Daselaar, neurowetenschapper aan de UvA, het volgende stelt:

"Gebieden in de hersenen die een rol spelen bij leren en dingen opnemen, functioneren beter na slapen of nietsdoen. Al eerder was het aangetoond bij ratten, maar nu ook bij mensen."

Conclusie van het artikel: wie regelmatig nikst, presteert beter.

Ik hoop dat je dat in gedachten houdt! :-)



Girl 83, ik weet ook niet precies wat hartcoherentietraining inhoudt, maar ik weet wel uit eigen ervaring dat het helemaal geen slecht idee is om eerst naar de signalen van je lichaam te leren luisteren, en dan pas naar een psycholoog te gaan. Je moet er niet alleen naar willen luisteren, je moet ze eerst leren herkennen. Ikzelf kon dat helemaal niet. (Nog steeds niet goed trouwens, ik ga ook altijd te lang door...)

Wat soms wel eens helpt, tegen het malen, is je concentreren op je ademhaling en goed om je heen kijken waar je eigenlijk bent.



Goed dat je goed eet!



(In het kader van de chicklit: een leuk, vermakelijk boek dat niet zo zwaar is, is A long way down, van Nick Hornby (vertaald als Een lange weg naar beneden). Gaat over 4 mensen die zelfmoord willen plegen door van een hoog gebouw af te springen. Maar ze komen elkaar tegen op het dak. Klinkt zwaar, maar is erg grappig en relativerend.)

He muziekmeisje, het klintk alsof je in ieder geval op de goede weg zit. Welke therapie voor jou het beste werkt, kun je toch niet beredeneren, je moet inderdaad ergens beginnen. Als het niks is, kun je altijd iets anders proberen, toch? En bij mij hielp het feit dat ik uberhaupt bezig was er iets aan te doen ook al.



Oh, en dat 'de hele tijd bezig zijn met iets wat ik niet doe' herken ik ook heel goed hoor! Maar dat is een gevoel wat uiteindelijk wel slijt. Gewoon even volhouden met dingen niet doen.