Psyche
alle pijlers
"nog" niet burn out, maar wel in de buurt
donderdag 19 juni 2008 om 12:49
Ik hoop dat ik met de titel meteen kan aangeven waarom ik het toch een apart topic waard vind 
Een aantal forummers zullen wel eerder wat van me hebben gelezen, en waarschijnlijk veel van "toen" herkennen.
Ik combineer een fulltime studie met een deeltijd baan (onderwijs, 2 dagen/week). Nu sinds 2 jaar. Rond de herfstvakantie dit jaar ging dat even helemaal niet goed meer, toen heb ik overal aan getwijfeld, en een flinke dip gehad. Toen heb ik coaching op m'n werk aangevraagd en gekregen, ben minder en efficienter gaan studeren, en ben beter gaan plannen. Ik ben ook meer gaan sporten, heb een cursus meditatie gevolgd, en ben een "rustdag" gaan inlassen. Op die manier vond ik een modus die goed vol te houden was.
Maar nu: m'n studiejaar is eigenlijk al afgesloten, op m'n werk is een hele hectische periode net voorbij, en ineens ben ik zo ongelofelijk uitgeput! Het gevoel van over de finish komen bij een hardloopwedstrijd: op het moment dat je stopt met rennen merk je pas hoe moe je bent.
Al sinds een paar dagen ben ik rond 4 uur 's middags "op", ben ik sjacherijnig, kan ik niks meer hebben. Gisteren was dat moment al om 12 uur, heb ik op m'n werk m'n leidinggevende en directeur afgebekt (niet ernstig, en no hard feelings van hen), heb ik aan één stuk door gehuild en ben daarna naar huis gegaan. Eenmaal thuis, belde een collega, dat hij met een aantal anderen al mijn taken heeft overgenomen tot de zomervakantie, en dat ik wat hem betreft dus al vakantie heb. Vandaag belt de directeur om te bevestigen dat ik "vrij" ben en uit mag rusten.
(ik wil vooral niet te labiel overkomen aan de telefoon, verstandig praten enzo. Maar ben heel bang dat als hij vraagt "gaat het", ik begin te janken)
Hoe moet dit nou? Ik loop een beetje met m'n ziel onder de arm, weet niet zo goed meer hoe of wat. Begon meteen vanochtend weer te malen "zou collega wel hieraan denken", "ik móet vandaag schoonmaken", "vindt iedereen me een watje?". En loop voor de zoveelste keer te twijfelen over studie, kan dat wel enzo. Ik heb weer een veel te zwaar jaar gehad, en moet er nog 2 op deze manier.
Ik weet niet eens wat nu m'n vraag is...
Een aantal forummers zullen wel eerder wat van me hebben gelezen, en waarschijnlijk veel van "toen" herkennen.Ik combineer een fulltime studie met een deeltijd baan (onderwijs, 2 dagen/week). Nu sinds 2 jaar. Rond de herfstvakantie dit jaar ging dat even helemaal niet goed meer, toen heb ik overal aan getwijfeld, en een flinke dip gehad. Toen heb ik coaching op m'n werk aangevraagd en gekregen, ben minder en efficienter gaan studeren, en ben beter gaan plannen. Ik ben ook meer gaan sporten, heb een cursus meditatie gevolgd, en ben een "rustdag" gaan inlassen. Op die manier vond ik een modus die goed vol te houden was.
Maar nu: m'n studiejaar is eigenlijk al afgesloten, op m'n werk is een hele hectische periode net voorbij, en ineens ben ik zo ongelofelijk uitgeput! Het gevoel van over de finish komen bij een hardloopwedstrijd: op het moment dat je stopt met rennen merk je pas hoe moe je bent.
Al sinds een paar dagen ben ik rond 4 uur 's middags "op", ben ik sjacherijnig, kan ik niks meer hebben. Gisteren was dat moment al om 12 uur, heb ik op m'n werk m'n leidinggevende en directeur afgebekt (niet ernstig, en no hard feelings van hen), heb ik aan één stuk door gehuild en ben daarna naar huis gegaan. Eenmaal thuis, belde een collega, dat hij met een aantal anderen al mijn taken heeft overgenomen tot de zomervakantie, en dat ik wat hem betreft dus al vakantie heb. Vandaag belt de directeur om te bevestigen dat ik "vrij" ben en uit mag rusten.
(ik wil vooral niet te labiel overkomen aan de telefoon, verstandig praten enzo. Maar ben heel bang dat als hij vraagt "gaat het", ik begin te janken)
Hoe moet dit nou? Ik loop een beetje met m'n ziel onder de arm, weet niet zo goed meer hoe of wat. Begon meteen vanochtend weer te malen "zou collega wel hieraan denken", "ik móet vandaag schoonmaken", "vindt iedereen me een watje?". En loop voor de zoveelste keer te twijfelen over studie, kan dat wel enzo. Ik heb weer een veel te zwaar jaar gehad, en moet er nog 2 op deze manier.
Ik weet niet eens wat nu m'n vraag is...
dinsdag 24 juni 2008 om 12:58
Muziekmeisje, ik vrees dat het ook wel ietsje langer duurt voordat die onrust uit je lijf is. Probeer dat bewust te accepteren, al zal het onbewust nog niet helemaal lukken. Eh, ik bedoel, zeg tegen jezelf dat het logisch is dat je het nu nog zo voelt, maar dat het wel over zal gaan. Ook al zegt je gevoel nu nog wat anders.
Ik snap heel goed dat je bang bent dat je dingen moet veranderen die je niet wilt veranderen, maar daar hoef je nu ook even geen beslissingen over te nemen. En als je wat meer rust in je hoofd krijgt zie je vanzelf oplossingen die je nu niet ziet, echt waar. Ik raakte burn-out tijdens mijn promotieonderzoek (aan de universiteit dus), en ik dacht ook: ja, leuk dit rustig aan doen, maar ik MOET weer aan de slag, want het moet af, en ik moet geld verdienen etc. En uiteindelijk heb ik het sneller afgerond dan de meeste mensen, en heb ik het financieel ook gered, zelfs zonder de hulp van anderen (die ze me wel hadden aangeboden). Als ik mezelf nog een stapje verder over de kop had gewerkt, was ik veel langer uitgeschakeld geweest. Vertel jezelf dat er wel een oplossing komt, hoe zeer je het nu ook nog niet gelooft. Probeer alleen niet om die vandaag nog te vinden.
Ik snap heel goed dat je bang bent dat je dingen moet veranderen die je niet wilt veranderen, maar daar hoef je nu ook even geen beslissingen over te nemen. En als je wat meer rust in je hoofd krijgt zie je vanzelf oplossingen die je nu niet ziet, echt waar. Ik raakte burn-out tijdens mijn promotieonderzoek (aan de universiteit dus), en ik dacht ook: ja, leuk dit rustig aan doen, maar ik MOET weer aan de slag, want het moet af, en ik moet geld verdienen etc. En uiteindelijk heb ik het sneller afgerond dan de meeste mensen, en heb ik het financieel ook gered, zelfs zonder de hulp van anderen (die ze me wel hadden aangeboden). Als ik mezelf nog een stapje verder over de kop had gewerkt, was ik veel langer uitgeschakeld geweest. Vertel jezelf dat er wel een oplossing komt, hoe zeer je het nu ook nog niet gelooft. Probeer alleen niet om die vandaag nog te vinden.
vrijdag 27 juni 2008 om 20:56
Ik schrijf even kort, ben moe. Wel moe van vooral leuke dingen doen, maar toch ook moe van over m'n grenzen heen gaan, die op het moment laag liggen. Ik heb wel meer energie dan vorige week, ik zit niet meer zo aan te hikken tegen de boodschappen en de afwas, maar bruisend ben ik nog lang niet. Het lukt wel beter om minder te doen, ik voel me minder schuldig, en duik rustig m'n bed in voor een middagdutje.
Ben begonnen met de therapie, goed intakegesprek gehad maar ook heftig, veel oefeningen mee (vooral ademhaling), ik moet vooral veel beter leren signaleren wanneer ik mezelf onder spanning zet, maar da's moeilijk. Veel voelen, en dan komen die vragen later wel. Is volgens mij wel goed, maar ik ben best een denker, ik redeneer heel veel, en praat ook rustig over m'n gevoel heen. Het voelt heel eng om te proberen aan te "voelen" wanneer ik over grenzen heenga. Alsof ik dan controle kwijtraak.
Ik heb ook voorzichtig weer een uurtje gestudeerd, daarna had ik het idee dat ik nog wel doorkon, maar ben ik toch gestopt. Morgen misschien weer een uurtje. Als ik zin heb.
@nausicaa: ik hoop dat je gelijk hebt, dat met meer rust, ook een paar antwoorden/oplossingen vanzelf komen. Bedankt voor je bemoedigende woorden!
Ben begonnen met de therapie, goed intakegesprek gehad maar ook heftig, veel oefeningen mee (vooral ademhaling), ik moet vooral veel beter leren signaleren wanneer ik mezelf onder spanning zet, maar da's moeilijk. Veel voelen, en dan komen die vragen later wel. Is volgens mij wel goed, maar ik ben best een denker, ik redeneer heel veel, en praat ook rustig over m'n gevoel heen. Het voelt heel eng om te proberen aan te "voelen" wanneer ik over grenzen heenga. Alsof ik dan controle kwijtraak.
Ik heb ook voorzichtig weer een uurtje gestudeerd, daarna had ik het idee dat ik nog wel doorkon, maar ben ik toch gestopt. Morgen misschien weer een uurtje. Als ik zin heb.
@nausicaa: ik hoop dat je gelijk hebt, dat met meer rust, ook een paar antwoorden/oplossingen vanzelf komen. Bedankt voor je bemoedigende woorden!
zaterdag 28 juni 2008 om 13:39
Oh ja, dat ademhalinggebeuren had ik ook. In het begin werd ik daar soms een beetje 'naar' van, maar het hielp wel. Die therapie klinkt wel goed.
Heel goed dat je na een uurtje bent gestopt! Dat zijn dus precis de dingen die je moet 'leren', en die voor van die doorzetters als jij heel moeilijk zijn. Compliment!
Heel goed dat je na een uurtje bent gestopt! Dat zijn dus precis de dingen die je moet 'leren', en die voor van die doorzetters als jij heel moeilijk zijn. Compliment!
zaterdag 5 juli 2008 om 18:03
Ik moet echt even mijn hart luchten. Eigenlijk meer een schreeuw om hulp. Afgelopen week en vooral vandaag weer zoveel stress gevoeld op mijn werk dat toen ik thuiskwam er iets leek te knappen. Ben naar bed gegaan, voelde me heel raar. Nu nog eigenlijk. Druk op de borst, trillende benen,hoofd en nekpijn, hartkloppingen en een heel angstig gejaagd gevoel. Ben doodsbang dat ze me morgenochtend gaan bellen omdat er personeel tekort is.
Mijn man vindt het welletjes zo en zegt dat ik me maandag ziek moet melden en naar de huisarts moet gaan. Terwijl ik dit zit te typen loopt het zweet over mijn rug en gaat mijn hart als een gek te keer.
Ziek melden vind ik niet kunnen, ben toch niet bedlegerig? Daar komt bij dat bij ons iedereen de laan uit wordt gestuurd die ziek is, tenminste dat proberen ze.
Mijn man vindt het welletjes zo en zegt dat ik me maandag ziek moet melden en naar de huisarts moet gaan. Terwijl ik dit zit te typen loopt het zweet over mijn rug en gaat mijn hart als een gek te keer.
Ziek melden vind ik niet kunnen, ben toch niet bedlegerig? Daar komt bij dat bij ons iedereen de laan uit wordt gestuurd die ziek is, tenminste dat proberen ze.
zondag 6 juli 2008 om 21:53
Het klinkt mij eerlijk gezegd wel alsof je ziek bent hoor, dat wil niet per se zeggen dat je in bed hoeft te liggen. Als je niet op tijd stopt, wordt het alleen maar nog veel erger, en dan ben je heelmaal lang bezig voordat je weer beter bent. Is dit de eerste keer dat je zoiets meemaakt, of gebeurt het wel vaker? Het is in ieder geval een teken van je lijf dat je op de rem moet trappen.
zondag 6 juli 2008 om 22:27
Lammy, sterkte! Ga wel naar de huisarts hoor, dit klinkt echt wel "ernstig" genoeg, en wat nausicaa zegt, anders wordt het misschien alleen maar erger. Je lijf geeft echt duidelijk aan dat het zo wel genoeg is, dat je rust moet nemen... Laat je weten hoe het gaat?
Dat gejaagde gevoel heb ik ook gehad, daar word ik af en toe nog mee wakker. Hartkloppingen had ik regelmatig, hoofdpijn ook. Je bent dan niet bedlegerig, maar dat wil toch niet zeggen dat het niet serieus is... Fijn dat je man je steunt. Doe er wel wat mee hoor...
Met mij gaat het alweer een stuk beter. Ik ben bij de arboarts geweest, en wil eigenlijk na de vakantie gewoon weer starten. De arbo had daar uiteraard niets op tegen, wilde er alleen wel een voorbehoudje bij zetten. Langzamerhand voel ik me rustiger. Ik doe nog steeds niet veel, slaap lang, maar begin wat minder te malen. Wanneer dat wel gebeurt, probeer ik op ademhaling te letten, en dat werkt ook wel. Ik moet wel zeggen dat ik nu geen heftig stressvolle situaties tegenkom, maar toch. De kleine stresssituaties kan ik redelijk de baas. Ik ben nog niet weer echt aan het studeren, meer af en toe een uurtje, maar ik voel me daar niet meer zo "schuldig" over. Misschien word ik ooit nog laks!
Langzamerhand beginnen zich ook oplossingen aan te dienen. Heel vreemd, vanuit mezelf, maar ook vanuit mijn omgeving. Ik kan waarschijnlijk de lerarenbeurs krijgen, een beurs voor docenten die bevoegd zijn en een tweede opleiding volgen. Financiele ruimte! De aanvraag loopt, ik hoor het binnenkort. En af en toe krijg ik zelf ineens een inzicht, alsof daar ruimte voor is gekomen in m'n hoofd. Ik bedacht me bijvoorbeeld vandaag dat ik best kan stoppen met privelessen geven: slecht betaald en veel stress. Ik had er nog nooit zelfs maar bij stilgestaan...
Ik heb er wel meer vertrouwen in dat het goedkomt, heb nog 6 lange weken vakantie te gaan, dus het hoeft ook niet volgende week weer goed te gaan. Af en toe wel vlagen "ik móet weer gaan studeren, ik loop achter", of "ik móet m'n lessen gaan plannen", maar lang niet zo serieus als het was.
Lammy, nog een
Dat gejaagde gevoel heb ik ook gehad, daar word ik af en toe nog mee wakker. Hartkloppingen had ik regelmatig, hoofdpijn ook. Je bent dan niet bedlegerig, maar dat wil toch niet zeggen dat het niet serieus is... Fijn dat je man je steunt. Doe er wel wat mee hoor...
Met mij gaat het alweer een stuk beter. Ik ben bij de arboarts geweest, en wil eigenlijk na de vakantie gewoon weer starten. De arbo had daar uiteraard niets op tegen, wilde er alleen wel een voorbehoudje bij zetten. Langzamerhand voel ik me rustiger. Ik doe nog steeds niet veel, slaap lang, maar begin wat minder te malen. Wanneer dat wel gebeurt, probeer ik op ademhaling te letten, en dat werkt ook wel. Ik moet wel zeggen dat ik nu geen heftig stressvolle situaties tegenkom, maar toch. De kleine stresssituaties kan ik redelijk de baas. Ik ben nog niet weer echt aan het studeren, meer af en toe een uurtje, maar ik voel me daar niet meer zo "schuldig" over. Misschien word ik ooit nog laks!
Langzamerhand beginnen zich ook oplossingen aan te dienen. Heel vreemd, vanuit mezelf, maar ook vanuit mijn omgeving. Ik kan waarschijnlijk de lerarenbeurs krijgen, een beurs voor docenten die bevoegd zijn en een tweede opleiding volgen. Financiele ruimte! De aanvraag loopt, ik hoor het binnenkort. En af en toe krijg ik zelf ineens een inzicht, alsof daar ruimte voor is gekomen in m'n hoofd. Ik bedacht me bijvoorbeeld vandaag dat ik best kan stoppen met privelessen geven: slecht betaald en veel stress. Ik had er nog nooit zelfs maar bij stilgestaan...
Ik heb er wel meer vertrouwen in dat het goedkomt, heb nog 6 lange weken vakantie te gaan, dus het hoeft ook niet volgende week weer goed te gaan. Af en toe wel vlagen "ik móet weer gaan studeren, ik loop achter", of "ik móet m'n lessen gaan plannen", maar lang niet zo serieus als het was.
Lammy, nog een
maandag 7 juli 2008 om 13:27
Bedankt voor jullie reaktie. Het weekend veel op bed gelegen. Vanmorgen voelde ik me rot, maar ik durf me gewoon niet ziek te melden. Ga morgen in ieder geval wel een afspraak met de huisarts maken. Moeilijk he om toe te geven dat je de werkdruk (in de zorg) niet aan kan. Het is geen full-time baan maar ik vind op dit moment iedere minuut teveel. Ik neem nu wel iedere avond een halve kalmeringstablet in dan slaap ik in ieder geval door. Kennen jullie dat gevoel, dat een dag te weinig uren heeft dat je constant loopt te denken wat je allemaal nog 'moet' doen?
Ik hou jullie op de hoogte.
Ik hou jullie op de hoogte.
maandag 7 juli 2008 om 18:49
Ik ken dat, het denken in lijstjes. Wat moet ik nog doen, ga ik dat niet vergeten, wat als dat niet lukt? Ik heb dat nu wat sneller door, kan het dan wel doorbreken, maar da's niet makkelijk.
Ik had dat heel sterk toen ik op mijn "dieptepunt" zat, moest alleen maar denken aan alles wat nog moest, en de kleinste klusjes leken me onmenselijk groot (de afwas enzo). Ook een teken dat je er helemaal doorheen zit... Heb je die afspraak al gemaakt?
Dat erkennen, dat je het dus níet aankan, vind ik ook ongelofelijk moeilijk. Met de arboarts had ik echt een goed gesprek, maar het zinnetje dat het meeste is blijven hangen was "tja, sommige mensen kunnen het wél". Helemaal uit de context gerukt natuurlijk, maar ik voel me er echt ellendig onder. Ik kan het dus níet?! Maarja, da's wel wat m'n lichaam aangeeft, en daar kan ik niet langer omheen.
Heb je vandaag gewerkt?
Ik had dat heel sterk toen ik op mijn "dieptepunt" zat, moest alleen maar denken aan alles wat nog moest, en de kleinste klusjes leken me onmenselijk groot (de afwas enzo). Ook een teken dat je er helemaal doorheen zit... Heb je die afspraak al gemaakt?
Dat erkennen, dat je het dus níet aankan, vind ik ook ongelofelijk moeilijk. Met de arboarts had ik echt een goed gesprek, maar het zinnetje dat het meeste is blijven hangen was "tja, sommige mensen kunnen het wél". Helemaal uit de context gerukt natuurlijk, maar ik voel me er echt ellendig onder. Ik kan het dus níet?! Maarja, da's wel wat m'n lichaam aangeeft, en daar kan ik niet langer omheen.
Heb je vandaag gewerkt?
maandag 7 juli 2008 om 19:05
Hoi muziekmeisje. Ik heb vandaag gewerkt. Vanmiddag in de supermarkt dacht ik flauw te vallen. Het schoot maar niet op en ik moest nog zoveel doen. Was gewoon vergeten te eten. Ik ga morgenochtend een afspraak met de huisarts maken, hopelijk kan ik dan snel terecht. Waar ik bang voor ben is dat ik met een pot anti depressiva naar huis wordt gestuurd zodat ik dan gemakkelijk aan het werk kan blijven. Want mijn ervaring is dat het bijna een zware misdaad is als je je ziek meldt. Ik merk ook dat ik het 'gezeur' van anderen er echt niet bij kan hebben. En zo ben ik helemaal niet, ben juist heel zorgzaam, maar heb nu zo'n behoefte aan iemand die nu eens voor mij zorgt... Ga zo naar bed.
maandag 7 juli 2008 om 19:29
Draaf niet teveel door nu he... Je huisarts heeft geen link met je werk (toch?), dus zal doen wat hij voor jou het beste vindt. Da's vast geen pot pillen. En misschien reageren je collega's en werkgever wel veel begripvoller dan je denkt. Bovendien, je kan nu echt niet meer, ook niet met wilskracht of heel veel motivatie. Het is op, dat zullen ze op je werk ook moeten accepteren.
Niet te ver vooruit denken nu. Heel goed dat je naar de huisarts gaat, wacht dat rustig even af.
(ik herken het weer, misschien reageer ik daarom wat fel. Maar ik liep m'n laatste paar dagen zó te malen. Dacht dat ik nog super veel moest doen, terwijl dat niet zo was. Dacht dat iedereen me sjacherijnig vond, terwijl dat niet zo was. En ik dacht dat al m'n collega's me een slechte docent vonden, en dat ik het onderwijs niet aankon. Ik draafde nogal door en maakte mezelf helemaal gek. Dat is niet helemaal over, maar ik heb het nu al wel beter door.)
Niet te ver vooruit denken nu. Heel goed dat je naar de huisarts gaat, wacht dat rustig even af.
(ik herken het weer, misschien reageer ik daarom wat fel. Maar ik liep m'n laatste paar dagen zó te malen. Dacht dat ik nog super veel moest doen, terwijl dat niet zo was. Dacht dat iedereen me sjacherijnig vond, terwijl dat niet zo was. En ik dacht dat al m'n collega's me een slechte docent vonden, en dat ik het onderwijs niet aankon. Ik draafde nogal door en maakte mezelf helemaal gek. Dat is niet helemaal over, maar ik heb het nu al wel beter door.)
dinsdag 8 juli 2008 om 14:36
Was weer te laat om een afspraak met de huisarts te maken. Dat moet echt tussen 9 en 10 en toen was ik op het werk. Merk dat ik nu echt snauwerig wordt, tegen iedereen eigenlijk. Buren in de lift, mensen op straat die me voor de voeten lopen.
Manlief zegt maar dat ik me echt ziek moet melden en anders gaat hij naar mijn werk om dat te doen!
Enne Muziekmeisje ik vind je helemaal niet fel. Ik heb juist nu iemand nodig die me met beide benen op de grond zet.
Manlief zegt maar dat ik me echt ziek moet melden en anders gaat hij naar mijn werk om dat te doen!
Enne Muziekmeisje ik vind je helemaal niet fel. Ik heb juist nu iemand nodig die me met beide benen op de grond zet.
woensdag 9 juli 2008 om 19:18
Lammy, heb je je ziek gemeld? Gaat het een beetje? Klinkt echt alsof je op je tenen loopt, dat kan niet lang goed gaan hoor... Neem alsjeblieft die rust, die heb je nu echt nodig...
Fijn dat je m'n reactie niet te fel vindt... Ik herkende er gewoon teveel in van mezelf, ook van wat ik zelf voortdurend doe. Vandaag bijvoorbeeld, heb ik 2 privéleerlingen verteld dat ik ze volgend jaar geen les meer wil geven. De hele ochtend heb ik me voorgesteld wat ze zouden zeggen, wat ze zouden denken, heb ik mezelf op zitten fokken. En uiteindelijk begrepen ze het, vonden ze het jammer maar wel verstandig... Bedoel, ik heb me dus voor niks druk lopen maken, heb voor niks een gestresste ochtend gehad.
Dus, op die manier, probeer niet te ver vooruit te denken. Je kan niet meer. Hoe je werk daarop reageert, zie je later wel, daar moet je je nu niet druk om maken...
Ik schrijf trouwens sinds een paar dagen ook mee op het burn-out topic... Da;s echt een grens, maar ik begin te accepteren dat het niet gewoon "een beetje overwerkt" is..
Ik hoop dat je een beetje rust kan nemen, en je wat beter gaat voelen...
Fijn dat je m'n reactie niet te fel vindt... Ik herkende er gewoon teveel in van mezelf, ook van wat ik zelf voortdurend doe. Vandaag bijvoorbeeld, heb ik 2 privéleerlingen verteld dat ik ze volgend jaar geen les meer wil geven. De hele ochtend heb ik me voorgesteld wat ze zouden zeggen, wat ze zouden denken, heb ik mezelf op zitten fokken. En uiteindelijk begrepen ze het, vonden ze het jammer maar wel verstandig... Bedoel, ik heb me dus voor niks druk lopen maken, heb voor niks een gestresste ochtend gehad.
Dus, op die manier, probeer niet te ver vooruit te denken. Je kan niet meer. Hoe je werk daarop reageert, zie je later wel, daar moet je je nu niet druk om maken...
Ik schrijf trouwens sinds een paar dagen ook mee op het burn-out topic... Da;s echt een grens, maar ik begin te accepteren dat het niet gewoon "een beetje overwerkt" is..
Ik hoop dat je een beetje rust kan nemen, en je wat beter gaat voelen...
vrijdag 11 juli 2008 om 00:14
Heej Lammy,
je loopt op je tenen he... En lijkt het makkelijker toch gewoon maar door te gaan, in de hoop dat je het redt? Da's misschien nu makkelijker, niet die drempel van ziekmelden, maar het gaat niet werken, je hebt echt rust nodig...
Ik ben trouwens op m'n werk ingestort zodra alle "belangrijke" activiteiten voorbij waren, toen er eigenlijk niet zo gek veel meer moest, toen "mocht" ik ook moe zijn, en kwam er ineens veel teveel uit. Maar dat zit er voor jou niet aan te komen, toch, een periode dat er bijna niets meer te doen is? In de zorg komt dat toch nauwelijks voor?
Kun je je man niet vragen je ziek te melden, of vind je dat raar? En om je naar de huisarts te brengen?
Probeer die stap te zetten hoor, ik weet dat het echt heel moeilijk is. Ik zat zelf in de huisartsenpraktijk te janken, kon niet geloven dat ik daar tussen "echte zieken" zat, maar het was toch echt zo. En nu ben ik er blij mee...
Sterkte...
je loopt op je tenen he... En lijkt het makkelijker toch gewoon maar door te gaan, in de hoop dat je het redt? Da's misschien nu makkelijker, niet die drempel van ziekmelden, maar het gaat niet werken, je hebt echt rust nodig...
Ik ben trouwens op m'n werk ingestort zodra alle "belangrijke" activiteiten voorbij waren, toen er eigenlijk niet zo gek veel meer moest, toen "mocht" ik ook moe zijn, en kwam er ineens veel teveel uit. Maar dat zit er voor jou niet aan te komen, toch, een periode dat er bijna niets meer te doen is? In de zorg komt dat toch nauwelijks voor?
Kun je je man niet vragen je ziek te melden, of vind je dat raar? En om je naar de huisarts te brengen?
Probeer die stap te zetten hoor, ik weet dat het echt heel moeilijk is. Ik zat zelf in de huisartsenpraktijk te janken, kon niet geloven dat ik daar tussen "echte zieken" zat, maar het was toch echt zo. En nu ben ik er blij mee...
Sterkte...
vrijdag 11 juli 2008 om 09:19
Heej Lammy,
heb je redelijk geslapen? Ik zat nog na te denken over wat je hier schreef (niet piekeren ofzo, gewoon nadenken), en wil m'n post van gisteren nog aanvullen.
Vlak voordat ik echt "overspannen" raakte, was ik mentaal echt al een wrak. Ik liep rond op school (vergaderingen), maar schoot de hele tijd vol en was ongelofelijk gespannen. Ik kon niks afzeggen, geen pianoleerlingen, geen etentjes, geen lessen. Ik kon me niet ziek melden, want dat "kán toch niet!". Ik was zo ver, dat ik echt helemaal vast zat. Ziekmelden kan niet, dingen afzeggen kan niet, want dat dóe ik toch niet. En wat zal 'men' denken als ik me ziek meld? Dat ik een slechte collega ben, ze begrijpen me vast niet, ze vinden me vast een aansteller, ik moet dit gewoon kunnen, gewoon doorbijten, ik ben toch niet echt ziek, ik ben alleen een beetje moe.
(ik heb me dit jaar trouwens één keer zelf ziek gemeld, met een hersenschudding. Ik kon niet tegen geluid en licht, dus kon echt geen lesgeven. Maar vond het zó moeilijk om me ziek te melden.)
Maar goed, ik bedoel met bovenstaande: ik was alle perspectief compleet kwijt, en de stap om me ziek te melden was veel te groot, dat durfde ik niet.
Toen ging de dag verder, had ik weer vergaderingen. Ik miste een vergadering omdat ik elders in het gebouw aan het werk was, en een collega had dat gemerkt, en zei "goh ik heb je gemist". Zoiets. Toen begon ik, met allerlei collega's erbij, een verhaal... Dat ik op m'n vrije dag naar school was gekomen, superdruk was met het lokaal, echt m'n best deed alles af te krijgen, me netjes had afgemeld, en niet door hem gecorrigeerd wilde worden. Heel overdreven reactie, en daarna stortte ik in.
Collega nam me even mee naar een rustiger plek, goed gesprek, en ZIJ stuurde me weg. Op de fiets terug werd ik gebeld door een andere collega. "we hebben met de directie overlegd, hebben jouw taken onderling verdeeld, hebben aangegeven dat je niet meer kan, iedereen schrok daarvan, en we hebben besloten dat je vanaf nu dus ziek bent, en niet meer naar school hoeft te komen".
Nouja, lang verhaal, maar wat ik wil zeggen, is dat ik ook mezelf niet heb ziekgemeld, als ik dat had moeten doen, weet ik niet hoe lang het had geduurd. Ik durfde dat ook niet, had iemand anders nodig die zei "ga maar weg, blijf maar thuis".
Dus: ik begrijp dat je het heel moeilijk vind je ziek te melden, dat dat een enorme drempel is. Maar ik denk ook dat je, door hoe je er nu aan toe bent, het nog meer opblaast dan nodig is. Je bent heel bang voor je werkgever, maar wat is het ergste dat hij kan zeggen? Dat hij het niet fijn vindt? Misschien valt zijn reactie wel heel erg mee.
Nogmaals, kan je man je niet ziekmelden? Ik denk dat, als je een paar dagen kunt uitrusten, de confrontatie met je werkgever ook ineens een stuk minder "eng" wordt, dat je dan veel beter onder woorden kunt brengen naar hem toe wat er aan de hand is.
En dat huis: komt wel weer. Ik heb hier ook een paar dagen troep gehad, heb dat ook weer op weten te ruimen. Een schone vloer is geen eerste levensbehoefte, zolang je nog schoon servies hebt en kleren om aan te trekken hoef je ook niet te wassen. Dat komt wel weer, maar hoeft nu echt niet.
Sterkte!
vrijdag 11 juli 2008 om 21:41
Lammy,
ik herken ook zo veel in je verhaal. Ik vond ook dat ik alles moest doen, niks af kon zeggen en zo. Bij mij was het niet een collega die me naar huis stuurde, maar mijn lijf dat er gewoon mee ophield. Ik was al lang heel erg moe, hoofdpijn en zo, maar dat negeer je dan gewoon. En toen ineens viel ik zomaar flauw (had ik nog nooit eerder meegemaakt), werd ik om de haverklap kotsmisselijk en had ik enorme migraineaanvallen. Mijn lijf weigerde eenvoudigweg te doen wat ik wilde. Ik heb altijd gedacht dat als je maar echt je best deed, je altijd nog wel een stapje extra kon zetten, maar toen heb ik geleerd dat dat dus NIET altijd zo is. Er is wel degelijk een grens waar je niet overheen kunt. Toen had ik geen keuze meer, en moest ik het op mijn werk ook wel vertellen en iets doen. En wat zei iedereen: hehe, we vroegen ons al af wanneer je eindelijk in zou storten.... Blijkbaar hadden zij het beter aan zien komen dan ik.
Aangezien mijn lijf gewoon niet meedeed, moest ik wel minderen in vanalles (werk, afspraken, schoonmaken, you name it), en toen zag ik ineens dat de wereld dan nog niet instort. Ik ben van de ene dag op de andere met mijn teamsport gestopt, en dacht dat dat voorgoed voorbij was. Maar mijn team heeft al die tijd lieve mailtjes en kaartjes gestuurd, ook als ik niks liet horen. En toen ik weer beter was, ben ik gewoon weer opgenomen alsof er niks gebeurd was, echt super! Mijn vrienden hebben me gesteund waar ze konden, en zelfs mijn werk is uiteindelijk helemaal goed gekomen. Als je er zo doorheen zit, zie je gewoon geen uitweg meer. En inderdaad, mijn grootste 'doorbraak' was de dag waarop ik een barbecue had waar ik a) heel erg tegenop zag ivm reistijd en b) helemaal geen zin in had. Ik heb toen na lang aarzelen afgebeld, en ik heb me nog nooit zo opgelucht en blij gevoeld als die avond. Ik besefte ineens dat de rest het ook wel leuk had zonder mij, en ik was zo blij dat ik lekker thuis op mijn bank zat.
Echt, jouw lichaam schreeuwt om aandacht. Als je niet zelf durft te bellen, laat je man dat dan doen. Dat wil hij vast wel, want geloof me, het is afschuwelijk om toe te kijken hoe iemand er zo aan onderdoor gaat (ook daar spreek ik uit ervaring). Hoewel je vooral aan jezelf moet denken, is het ook voor hem (en eventuele andere gezinsleden) heel belangrijk dat jij actie onderneemt.
@Muziekmeisje: ik ken dat hoor, dat gevoel van falen, omdat anderen het wel kunnen. Maar er is niemand op de hele wereld die jouw leven leidt, dus er is eigenlijk niemand die 'het wel aankan'. Anderen hebben misschien wel net zoveel werk, maar met minder stress, of minder financiele zorgen, of minder psychische zorgen, of minder huishoudelijke taken of weet ik veel. Ik dacht ook dat het stom was, omdat er mensen zijn die nog veel harder werkten dan ik, en die werden niet overspannen. Maar nu besef ik wel dat het het hele plaatje is, en dat is bij niemand hetzelfde. Ik heb thuis heel veel ellende gehad, en ook nog eens uren per dag in de trein gezeten, en dat allemaal bij elkaar was gewoon te veel.
P.s., ik kan tegenwooridg ook heel goed tegen vieze vloeren, zo kijk ik momenteel maar gewoon even niet te vaak naar beneden....
ik herken ook zo veel in je verhaal. Ik vond ook dat ik alles moest doen, niks af kon zeggen en zo. Bij mij was het niet een collega die me naar huis stuurde, maar mijn lijf dat er gewoon mee ophield. Ik was al lang heel erg moe, hoofdpijn en zo, maar dat negeer je dan gewoon. En toen ineens viel ik zomaar flauw (had ik nog nooit eerder meegemaakt), werd ik om de haverklap kotsmisselijk en had ik enorme migraineaanvallen. Mijn lijf weigerde eenvoudigweg te doen wat ik wilde. Ik heb altijd gedacht dat als je maar echt je best deed, je altijd nog wel een stapje extra kon zetten, maar toen heb ik geleerd dat dat dus NIET altijd zo is. Er is wel degelijk een grens waar je niet overheen kunt. Toen had ik geen keuze meer, en moest ik het op mijn werk ook wel vertellen en iets doen. En wat zei iedereen: hehe, we vroegen ons al af wanneer je eindelijk in zou storten.... Blijkbaar hadden zij het beter aan zien komen dan ik.
Aangezien mijn lijf gewoon niet meedeed, moest ik wel minderen in vanalles (werk, afspraken, schoonmaken, you name it), en toen zag ik ineens dat de wereld dan nog niet instort. Ik ben van de ene dag op de andere met mijn teamsport gestopt, en dacht dat dat voorgoed voorbij was. Maar mijn team heeft al die tijd lieve mailtjes en kaartjes gestuurd, ook als ik niks liet horen. En toen ik weer beter was, ben ik gewoon weer opgenomen alsof er niks gebeurd was, echt super! Mijn vrienden hebben me gesteund waar ze konden, en zelfs mijn werk is uiteindelijk helemaal goed gekomen. Als je er zo doorheen zit, zie je gewoon geen uitweg meer. En inderdaad, mijn grootste 'doorbraak' was de dag waarop ik een barbecue had waar ik a) heel erg tegenop zag ivm reistijd en b) helemaal geen zin in had. Ik heb toen na lang aarzelen afgebeld, en ik heb me nog nooit zo opgelucht en blij gevoeld als die avond. Ik besefte ineens dat de rest het ook wel leuk had zonder mij, en ik was zo blij dat ik lekker thuis op mijn bank zat.
Echt, jouw lichaam schreeuwt om aandacht. Als je niet zelf durft te bellen, laat je man dat dan doen. Dat wil hij vast wel, want geloof me, het is afschuwelijk om toe te kijken hoe iemand er zo aan onderdoor gaat (ook daar spreek ik uit ervaring). Hoewel je vooral aan jezelf moet denken, is het ook voor hem (en eventuele andere gezinsleden) heel belangrijk dat jij actie onderneemt.
@Muziekmeisje: ik ken dat hoor, dat gevoel van falen, omdat anderen het wel kunnen. Maar er is niemand op de hele wereld die jouw leven leidt, dus er is eigenlijk niemand die 'het wel aankan'. Anderen hebben misschien wel net zoveel werk, maar met minder stress, of minder financiele zorgen, of minder psychische zorgen, of minder huishoudelijke taken of weet ik veel. Ik dacht ook dat het stom was, omdat er mensen zijn die nog veel harder werkten dan ik, en die werden niet overspannen. Maar nu besef ik wel dat het het hele plaatje is, en dat is bij niemand hetzelfde. Ik heb thuis heel veel ellende gehad, en ook nog eens uren per dag in de trein gezeten, en dat allemaal bij elkaar was gewoon te veel.
P.s., ik kan tegenwooridg ook heel goed tegen vieze vloeren, zo kijk ik momenteel maar gewoon even niet te vaak naar beneden....
zaterdag 12 juli 2008 om 18:24
Hallo, ik heb heel veel aan jullie reakties. Lijkt wel of je daar nog meer houvast aan hebt dan de steun die je van je partner en of vrienden krijgt. Ik heb dan altijd het gevoel dat die niet eerlijk tegen je durven zijn omdat je je dan gekwetst kan voelen.
Voor mijn gevoel is het weekend bijna om en dan begint de loodzware week weer. Tenminste zo voel ik dat, schandalig eigenlijk want ik werk maar 24 uur. Ik lag vanmorgen in bed tv te kijken, docu over mensen die in de jaren 80 in rusland in een fabriek moesten werken, megalange dagen, slechte werkomstandigheden enz. Dan schaam ik me diep, maar als ik dan weer aan mijn eigen situatie denk dan breekt het angstzweet me uit. Ik kan niet teveel vertellen, ben bang dat ik toch herkenbaar ben. Maar wat het werk in de zorg met mij doet.... vergelijk het maar met iemand die hoogtevrees heeft en dan een wolkenkrabber aan de buitenkant moet zemen.
Kijk het maandag aan, ga in ieder geval echt de huisarts bellen want ik heb het gevoel dat mijn bloedsuiker iedere keer daalt. Gek gevoel is dat ineens trillen, zweten, snelle hartslag gevoel te gaan flauw vallen. Ik moet dan echt van alles eten.
Voor mijn gevoel is het weekend bijna om en dan begint de loodzware week weer. Tenminste zo voel ik dat, schandalig eigenlijk want ik werk maar 24 uur. Ik lag vanmorgen in bed tv te kijken, docu over mensen die in de jaren 80 in rusland in een fabriek moesten werken, megalange dagen, slechte werkomstandigheden enz. Dan schaam ik me diep, maar als ik dan weer aan mijn eigen situatie denk dan breekt het angstzweet me uit. Ik kan niet teveel vertellen, ben bang dat ik toch herkenbaar ben. Maar wat het werk in de zorg met mij doet.... vergelijk het maar met iemand die hoogtevrees heeft en dan een wolkenkrabber aan de buitenkant moet zemen.
Kijk het maandag aan, ga in ieder geval echt de huisarts bellen want ik heb het gevoel dat mijn bloedsuiker iedere keer daalt. Gek gevoel is dat ineens trillen, zweten, snelle hartslag gevoel te gaan flauw vallen. Ik moet dan echt van alles eten.
zondag 13 juli 2008 om 20:41
Hee Lammy,
goed dat je morgen belt! Succes daarmee he, kan me voorstellen dat dat moeilijk is...
Ik heb een tijdje een bijbaan in de zorg gehad. Wat me vooral bijstaat waren de avonden dat er personeelstekorten waren, en dat ik alleen op de groep stond. Gestresst over alle medicijnen uitgebreid controleren, wie er gedoucht moesten worden, en de hele tijd keihard aan het rennen. Het kan écht heel zwaar zijn, Lammy. Van mijn collega's liep de helft met fysieke klachten (polsen, nek enzo), en een kwart met burn-out achtige verschijnselen. En die werkten heus niet allemaal fulltime. Ik vond ook de verantwoordelijkheid zwaar drukken.
Het is gewoon loodzwaar werk. Enne... dat je "maar" 24 uur werkt, doet daar niks aan af. Het is blijkbaar gewoon teveel voor je lichaam, en hoe zwaar ook,daar zul je je bij neer moeten leggen. (Ik ben ook heel erg van het "jamaar, ik wil het, dus moet ik het ook kunnen". Of "jamaar, ik vind het onzin dat ik het niet kan, dus moet ik gewoon doorzetten"). Niemand staat in jouw schoenen, en voor iedereen is het plaatje anders, zijn er andere dingen die het "teveel" maken. Ik heb bijvoorbeeld weer geen partner voor wie ik vrij hoef te maken, dus dat zou dan ook weer tijd moeten schelen. En mijn huishouden kost redelijk weinig tijd. Nouja, wat ik wil zeggen is dat het in jouw unieke situatie nu gewoon teveel is. En dat is niet slecht, dat is geen gebrek aan doorzettingsvermogen, je bent ook geen opgever of aansteller, maar je hebt gewoon telang teveel van jezelf gevraagd.
Pfff, ik heb het idee dat ik heel warrig typ...
Laat je weten hoe het morgen ging?
goed dat je morgen belt! Succes daarmee he, kan me voorstellen dat dat moeilijk is...
Ik heb een tijdje een bijbaan in de zorg gehad. Wat me vooral bijstaat waren de avonden dat er personeelstekorten waren, en dat ik alleen op de groep stond. Gestresst over alle medicijnen uitgebreid controleren, wie er gedoucht moesten worden, en de hele tijd keihard aan het rennen. Het kan écht heel zwaar zijn, Lammy. Van mijn collega's liep de helft met fysieke klachten (polsen, nek enzo), en een kwart met burn-out achtige verschijnselen. En die werkten heus niet allemaal fulltime. Ik vond ook de verantwoordelijkheid zwaar drukken.
Het is gewoon loodzwaar werk. Enne... dat je "maar" 24 uur werkt, doet daar niks aan af. Het is blijkbaar gewoon teveel voor je lichaam, en hoe zwaar ook,daar zul je je bij neer moeten leggen. (Ik ben ook heel erg van het "jamaar, ik wil het, dus moet ik het ook kunnen". Of "jamaar, ik vind het onzin dat ik het niet kan, dus moet ik gewoon doorzetten"). Niemand staat in jouw schoenen, en voor iedereen is het plaatje anders, zijn er andere dingen die het "teveel" maken. Ik heb bijvoorbeeld weer geen partner voor wie ik vrij hoef te maken, dus dat zou dan ook weer tijd moeten schelen. En mijn huishouden kost redelijk weinig tijd. Nouja, wat ik wil zeggen is dat het in jouw unieke situatie nu gewoon teveel is. En dat is niet slecht, dat is geen gebrek aan doorzettingsvermogen, je bent ook geen opgever of aansteller, maar je hebt gewoon telang teveel van jezelf gevraagd.
Pfff, ik heb het idee dat ik heel warrig typ...
Laat je weten hoe het morgen ging?
zondag 13 juli 2008 om 20:55
Lammy,
op het moment dat het misgaat, doet het aantal uur dat je werkt er echt niet toe, je kunt ook overspannen/burn-out raken als je helemaal niet werkt. Puur veel uren maken is zelfs helemaal geen reden om overspannen te worden, het gaat vooral om het idee geen invloed te hebben op wanneer en hoe je werkt. Ik kan me voorstellen dat dat in de zorg behoorlijk sterk zo is (ik werk zelf niet in de directe zorg, maar wel in een ziekenhuis, dus ik zie het veel om me heen). En ook voor jou geldt: al die andere mensen leven jouw leven niet. Ik was zelf ook steeds aan het vergelijken, maar daar heb je niks aan, en gaat nu om hoe JIJ je voelt.
Maak inderdaad meteen een afspraak bij je huisarts. En geen smoesjes bedenken als: oh, ik heb vandaag echt geent ijd om te bellen of zo. Daar schiet je niks mee op, en dat weet je zelf ook wel. Als je het moeilijk vindt om te bellen, vraag dan of je man een afspraak wil maken. Misschien is het een goed idee om te vragen of ze voor de zekerheid even bloed kunnen prikken (voor ijzer, suiker en zo). Waarschijnlijk is daar niks ana de hand, maar dan weet je dat tenminste, en als er wel iets is, kun je daar vast wat aan doen. Het is wel handig om ook te zeggen dat je erg veel stress hebt, en het idee hebt tegen overspannenheid aan te zitten. Het kan voor een HA lastig zijn om daar over te beginnen, omdat mensen er soms heel fel op reageren. Als je zelf al aangeeft waar je denkt dat het probleem zit, kun je tenminste meteen praten over wat er toe doet, in plaats van allebei om de dingen heen te draaien. Succes!
op het moment dat het misgaat, doet het aantal uur dat je werkt er echt niet toe, je kunt ook overspannen/burn-out raken als je helemaal niet werkt. Puur veel uren maken is zelfs helemaal geen reden om overspannen te worden, het gaat vooral om het idee geen invloed te hebben op wanneer en hoe je werkt. Ik kan me voorstellen dat dat in de zorg behoorlijk sterk zo is (ik werk zelf niet in de directe zorg, maar wel in een ziekenhuis, dus ik zie het veel om me heen). En ook voor jou geldt: al die andere mensen leven jouw leven niet. Ik was zelf ook steeds aan het vergelijken, maar daar heb je niks aan, en gaat nu om hoe JIJ je voelt.
Maak inderdaad meteen een afspraak bij je huisarts. En geen smoesjes bedenken als: oh, ik heb vandaag echt geent ijd om te bellen of zo. Daar schiet je niks mee op, en dat weet je zelf ook wel. Als je het moeilijk vindt om te bellen, vraag dan of je man een afspraak wil maken. Misschien is het een goed idee om te vragen of ze voor de zekerheid even bloed kunnen prikken (voor ijzer, suiker en zo). Waarschijnlijk is daar niks ana de hand, maar dan weet je dat tenminste, en als er wel iets is, kun je daar vast wat aan doen. Het is wel handig om ook te zeggen dat je erg veel stress hebt, en het idee hebt tegen overspannenheid aan te zitten. Het kan voor een HA lastig zijn om daar over te beginnen, omdat mensen er soms heel fel op reageren. Als je zelf al aangeeft waar je denkt dat het probleem zit, kun je tenminste meteen praten over wat er toe doet, in plaats van allebei om de dingen heen te draaien. Succes!
maandag 14 juli 2008 om 21:41
maandag 14 juli 2008 om 21:47
Hee Lammy,
wat pilous al zegt... Tuurlijk kun je naar een vervanger. Je gaf zelf al aan het niet lang meer te trekken, je kunt geen 3 weken meer wachten. Dus gewoon naar die vervanger, die is juist ook hiervoor hoor... Ik denk dat je, wanneer een arts je vertelt dat je echt niet meer kunt, daardoor misschien juist wel rust kunt vinden. Wel doen hoor, ook al kijk je er nu tegenop.
Oja, en ook wat nausicaa zegt, daarboven. Ze verwoordt het echt heel helder, ben het daar helemaal mee eens.
Met mij gaat het wel aardig. Ik studeer weer wat, sport wat, verder niet echt, maar krijg wel gewoon weer de afwas gedaan, en hik niet meer overal zo tegenaan. Ik ben bezig met m'n therapie, deze week vooral bezig met piekergedachtes en hoe ik daarmee om moet gaan. En ik heb wel het idee dat ik vooruit kom. Of dat snel genoeg is (om na de vakantie weer te starten), weet ik niet, maar daar maak ik me maar af en toe druk om. Ik slaap nog steeds erg lang, ben erg vroeg moe en heb niet veel zin in "dingen". Maar het komt wel langzamerhand terug. Enne... maandag ga ik op vakantie, heb ik erg zin in.
@ pilous, schrijf lekker, als je wilt. Of lees lekker mee...
wat pilous al zegt... Tuurlijk kun je naar een vervanger. Je gaf zelf al aan het niet lang meer te trekken, je kunt geen 3 weken meer wachten. Dus gewoon naar die vervanger, die is juist ook hiervoor hoor... Ik denk dat je, wanneer een arts je vertelt dat je echt niet meer kunt, daardoor misschien juist wel rust kunt vinden. Wel doen hoor, ook al kijk je er nu tegenop.
Oja, en ook wat nausicaa zegt, daarboven. Ze verwoordt het echt heel helder, ben het daar helemaal mee eens.
Met mij gaat het wel aardig. Ik studeer weer wat, sport wat, verder niet echt, maar krijg wel gewoon weer de afwas gedaan, en hik niet meer overal zo tegenaan. Ik ben bezig met m'n therapie, deze week vooral bezig met piekergedachtes en hoe ik daarmee om moet gaan. En ik heb wel het idee dat ik vooruit kom. Of dat snel genoeg is (om na de vakantie weer te starten), weet ik niet, maar daar maak ik me maar af en toe druk om. Ik slaap nog steeds erg lang, ben erg vroeg moe en heb niet veel zin in "dingen". Maar het komt wel langzamerhand terug. Enne... maandag ga ik op vakantie, heb ik erg zin in.
@ pilous, schrijf lekker, als je wilt. Of lees lekker mee...
