Psyche
alle pijlers
reageren op automutilatie
maandag 14 september 2009 om 21:03
maandag 14 september 2009 om 21:15
quote:terror schreef op 14 september 2009 @ 21:06:
Moet je er wat mee dan? Is toch zijn/haar eigen zaak?
Mag toch hopen dat je probeert in te grijpen wanneer een naaste zichzelf de vernieling in werkt!
Het ligt er imo maar net aan welke band dat je hebt met de persoon. Geef je er veel om, of heb je ze lief, dan zou ik het niet zomaar laten gaan.
Moet je er wat mee dan? Is toch zijn/haar eigen zaak?
Mag toch hopen dat je probeert in te grijpen wanneer een naaste zichzelf de vernieling in werkt!
Het ligt er imo maar net aan welke band dat je hebt met de persoon. Geef je er veel om, of heb je ze lief, dan zou ik het niet zomaar laten gaan.
Ja, dat vind ik echt.
maandag 14 september 2009 om 21:18
Het is vaak een schreeuw om aandacht, maar of jij degene bent die haar die aandacht moet geven?
Misschien dat jij iemand in haar omgeving kan waarschuwen die er wel mee om kan gaan. Iemand die geen verwijten maakt, maar gaat praten over de onderliggende problemen,het hoe, waarom en hoe vaak etc..
(geen idee waarom ik nou precies in de zij-vorm schrijf, maar zie vaker meiden die dit doen als jongens)
Misschien dat jij iemand in haar omgeving kan waarschuwen die er wel mee om kan gaan. Iemand die geen verwijten maakt, maar gaat praten over de onderliggende problemen,het hoe, waarom en hoe vaak etc..
(geen idee waarom ik nou precies in de zij-vorm schrijf, maar zie vaker meiden die dit doen als jongens)
Poelepoelepoelepoes!
maandag 14 september 2009 om 21:18
Ik heb zelf ervaring met automutilatie, heb het een aantal jaren gedaan. Ik verborg het altijd voor anderen zodat mensen niet het idee kregen dat ze er wat op moesten zeggen. Het is namelijk niet hun zaak, maar het was de mijne.
Ik spreek natuurlijk alleen voor mezelf en weet alleen mijn 'redenen'.
Daarom vraag ik, moet je er wat mee? Ik bedoel; als het je kind is lijkt het me logisch dat je er wat mee doet. Aangezien TO vrij onduidelijk is kan ik ook niet echt raad geven
Ik spreek natuurlijk alleen voor mezelf en weet alleen mijn 'redenen'.
Daarom vraag ik, moet je er wat mee? Ik bedoel; als het je kind is lijkt het me logisch dat je er wat mee doet. Aangezien TO vrij onduidelijk is kan ik ook niet echt raad geven
maandag 14 september 2009 om 21:18
maandag 14 september 2009 om 21:24
Ik zou er niet op zitten te wachten om verwezen te worden naar hulp oid. Belerende reacties genoeg. Helaas.
Maar een begrijpende reactie als 'ik zag je -wat je dan ook zag-, en mocht je er wat over willen zeggen, dan kan dat altijd' deed mij wel heel veel.
'Dat moet je niet doen joh' word ik zelf altijd beetje recalcitrant van, net als 'heb je hulp daarvoor?'.
Het is inderdaad de zaak van de persoon die het doet, en hij/zij zal het niet voor niets doen.
Als je niet verantwoordelijk bent voor diegene (je kind, een leerling, oid) kan je mi hoogstens laten weten dat je het gezien hebt en diegene er niet om veroordeeld.
Ben je wel verantwoordelijk dan zal je het toch aan moeten kaarten. Persoonlijk zou ik geen ontzettend enthousiaste reactie verwachten.
De meeste mensen die aan automutilatie doen schamen zich er voor.
Maar een begrijpende reactie als 'ik zag je -wat je dan ook zag-, en mocht je er wat over willen zeggen, dan kan dat altijd' deed mij wel heel veel.
'Dat moet je niet doen joh' word ik zelf altijd beetje recalcitrant van, net als 'heb je hulp daarvoor?'.
Het is inderdaad de zaak van de persoon die het doet, en hij/zij zal het niet voor niets doen.
Als je niet verantwoordelijk bent voor diegene (je kind, een leerling, oid) kan je mi hoogstens laten weten dat je het gezien hebt en diegene er niet om veroordeeld.
Ben je wel verantwoordelijk dan zal je het toch aan moeten kaarten. Persoonlijk zou ik geen ontzettend enthousiaste reactie verwachten.
De meeste mensen die aan automutilatie doen schamen zich er voor.
maandag 14 september 2009 om 21:52
Als het iemand is met wie je een band hebt / waar je er wat mee wilt:
aangeven dat je het gezien hebt, dat hij/zij bij je terecht kan als daar behoefte aan is.
Als het een collega is/ iemand waarmee je niet zo veel hebt: laten gaan. Het is alleen maar genant, en een soort ramptoerisme.
Tenzij iemand erg opvallend met de 'schade' rondloopt natuurlijk...
aangeven dat je het gezien hebt, dat hij/zij bij je terecht kan als daar behoefte aan is.
Als het een collega is/ iemand waarmee je niet zo veel hebt: laten gaan. Het is alleen maar genant, en een soort ramptoerisme.
Tenzij iemand erg opvallend met de 'schade' rondloopt natuurlijk...
maandag 14 september 2009 om 21:53
quote:terror schreef op 14 september 2009 @ 21:18:
Ik heb zelf ervaring met automutilatie, heb het een aantal jaren gedaan. Ik verborg het altijd voor anderen zodat mensen niet het idee kregen dat ze er wat op moesten zeggen. Het is namelijk niet hun zaak, maar het was de mijne.
Ik spreek natuurlijk alleen voor mezelf en weet alleen mijn 'redenen'.
Daarom vraag ik, moet je er wat mee? Ik bedoel; als het je kind is lijkt het me logisch dat je er wat mee doet. Aangezien TO vrij onduidelijk is kan ik ook niet echt raad geven
Ik sluit me bij je aan. Je moet er helemaal niets mee. Degene die het doet weet zelf ook wel dat hij dat beter zou kunnen laten of waar hij hulp kan zoeken. Bemoeienis is heel vervelend, en ik spreek uit eigen ervaring.
T.O. is niet erg duidelijk waarover het nu precies gaat en wat haar relatie is tot de automutilant. Kijk, als het je kind is, ja dan moet je ingrijpen. In andere gevallen niet vind ik.
Ik heb zelf ervaring met automutilatie, heb het een aantal jaren gedaan. Ik verborg het altijd voor anderen zodat mensen niet het idee kregen dat ze er wat op moesten zeggen. Het is namelijk niet hun zaak, maar het was de mijne.
Ik spreek natuurlijk alleen voor mezelf en weet alleen mijn 'redenen'.
Daarom vraag ik, moet je er wat mee? Ik bedoel; als het je kind is lijkt het me logisch dat je er wat mee doet. Aangezien TO vrij onduidelijk is kan ik ook niet echt raad geven
Ik sluit me bij je aan. Je moet er helemaal niets mee. Degene die het doet weet zelf ook wel dat hij dat beter zou kunnen laten of waar hij hulp kan zoeken. Bemoeienis is heel vervelend, en ik spreek uit eigen ervaring.
T.O. is niet erg duidelijk waarover het nu precies gaat en wat haar relatie is tot de automutilant. Kijk, als het je kind is, ja dan moet je ingrijpen. In andere gevallen niet vind ik.
maandag 14 september 2009 om 22:11
ik doe zelf aan automutilatie (niet heel erg snijden, maar openkrabben van de huid van mijn benen), mijn benen zien er dan ook niet uit met allerlei littekentjes. Bij sporten douche ik en kleed ik me om en dan zal vast iemand het zien, alleen op vakantie draag ik korte kleding. Maar nog nooit heeft iemand er wat van gezegd. Wel (voor mijn gevoel) gestaard. Zelf zou ik het prettig vinden dat als je het opvalt dat je er dan naar vraagt ipv stiekem te staren en te bedenken wat het allemaal wel niet kan zijn, maar goed, dat is mijn idee.
verwijzen naar hulpinstanties vind ik iets te ver gaan, want vaak zitten mensen al in de hulpverlening, je komt er helaas niet zo makkelijk van af. en ook zeggen niet meer doen heeft geen zin en kan mensen boos en verdrietig maken, want het duid naar mijn idee op onbegrip. Ik wil het ook niet meer doen, maar ik kom er gewoon niet vanaf.
verwijzen naar hulpinstanties vind ik iets te ver gaan, want vaak zitten mensen al in de hulpverlening, je komt er helaas niet zo makkelijk van af. en ook zeggen niet meer doen heeft geen zin en kan mensen boos en verdrietig maken, want het duid naar mijn idee op onbegrip. Ik wil het ook niet meer doen, maar ik kom er gewoon niet vanaf.
maandag 14 september 2009 om 22:32
quote:zuchtervan schreef op 14 september 2009 @ 22:04:
Hoezo, als iemand erg met de schade rondloopt, moet je er dan wel wat van zeggen.
Het is niet echt een vriendin, meer een kennis. Ik denk dat ik laat weten, dat ze altijd kan aankloppen, maar het gedrag zelf negeer.
soms kunnen mensen er erg 'confronterend' mee rondlopen.
Ik vind dat je er dan wel wat van mag zeggen.
En dan heb ik het niet over een litteken dat onder een mouw uitpiept, maar meer over helende wonden en in een hemdje lopen.
Dat kan voor andere mensen toch vervelend zijn om te zien.
Werk zelf in het onderwijs en automutileer al jaren niet meer zichtbaar. Maar loop wel bijna altijd met lange mouwen.
Vind dat kinderen niet geconfronteerd hoeven te worden met mijn littekens.
Dat was mijn keuze, en nu moet ik daar de gevolgen van dragen.
Hoewel ik me overigens niet schaam voor mn littekens bij vrienden/familie.
Hoezo, als iemand erg met de schade rondloopt, moet je er dan wel wat van zeggen.
Het is niet echt een vriendin, meer een kennis. Ik denk dat ik laat weten, dat ze altijd kan aankloppen, maar het gedrag zelf negeer.
soms kunnen mensen er erg 'confronterend' mee rondlopen.
Ik vind dat je er dan wel wat van mag zeggen.
En dan heb ik het niet over een litteken dat onder een mouw uitpiept, maar meer over helende wonden en in een hemdje lopen.
Dat kan voor andere mensen toch vervelend zijn om te zien.
Werk zelf in het onderwijs en automutileer al jaren niet meer zichtbaar. Maar loop wel bijna altijd met lange mouwen.
Vind dat kinderen niet geconfronteerd hoeven te worden met mijn littekens.
Dat was mijn keuze, en nu moet ik daar de gevolgen van dragen.
Hoewel ik me overigens niet schaam voor mn littekens bij vrienden/familie.
maandag 14 september 2009 om 22:35
Het zal in sommige gevallen misschien een schreeuw om aandacht zijn Heartwork, maar tot op het bot snijden en je kapotschamen is dat niet (eigen ervaring). Nooit heb ik er aandacht mee willen vragen, alleen als een vriend/vriendin/ouder het negeert is dat wel pijnlijk. Voor de rest wil ik geen bemoeienis (ik doe het niet meer, maar ik heb een stuk verminkte pols en krijg er veel vragen over, er zit pijn achter en dan bedoel ik niet de fysieke pijn, vandaar dat ik ze wil laten verwijderen of minder zichtbaar wil laten maken). 't Is al vervelend genoeg, dan nog dat onbegrip, dat oordelen, of het ergst: medelijden. Je kunt enkel luisteren, voor de rest niets. Diegene moet er zelf vanaf geraken. Het stomme is dat andere vormen van zelfverminking (eetstoornissen, en dan met name stoornissen waar men zich slecht voedt en dik wordt) totaal anders behandeld worden. Minder voor gek verklaard worden, terwijl het exact hetzelfde is.
