Psyche
alle pijlers
reageren op automutilatie
donderdag 17 september 2009 om 02:08
Bij mij is het ook puur emotieregulatie.
Dingen niet op een andere manier weten te uiten, en de pijn zo ook zichtbaar kunnen maken. Dat, samen met zelfhaat en vinden dat ik straf verdien.
Deed mezelf al erg jong pijn, maar vond dat 'normaal'. door reacties van anderen leerde ik dat dat niet okee was en ging ik het stiekem doen.
Eraf gekomen doordat ik me uiteindelijk ging schamen voor mn littekens en doordat ik met kinderen ging werken.
Nu nog is de drang groot.
Littekens vind ik dubbel. Ik vind het erg vervelend als ze gezien worden, en tegelijkertijd staan ze ook voor mijn gevechten.
Die ik als gewonnen beschouw overigens, want ik leef nog.
Dingen niet op een andere manier weten te uiten, en de pijn zo ook zichtbaar kunnen maken. Dat, samen met zelfhaat en vinden dat ik straf verdien.
Deed mezelf al erg jong pijn, maar vond dat 'normaal'. door reacties van anderen leerde ik dat dat niet okee was en ging ik het stiekem doen.
Eraf gekomen doordat ik me uiteindelijk ging schamen voor mn littekens en doordat ik met kinderen ging werken.
Nu nog is de drang groot.
Littekens vind ik dubbel. Ik vind het erg vervelend als ze gezien worden, en tegelijkertijd staan ze ook voor mijn gevechten.
Die ik als gewonnen beschouw overigens, want ik leef nog.
donderdag 17 september 2009 om 03:34
Zeker niet negeren als mensen dat doen...
Het is een schreeuw vanuit wanhoop.
Ik heb meegemaakt dat iemand zichzelf lichamelijk 'afranselde' omdat deze persoon door haar partner slecht was behandeld...
Ze 'mishandelde' zichzelf, want anders zou hij het toch wel doen...dus wat maakte het uit. Ze was toch al stuk, was het argument.
'k Heb haar handen stevig vastgehouden. Toen ze tot bedaren kwam, natuurlijk een warme omhelzing gegeven ...
Liefde, begrip, dat is wat op zo'n moment nodig is.
Het is voor sommige mensen lastig om van zichzelf te houden als anderen dat niet doen in hun beleving...
Het is een schreeuw vanuit wanhoop.
Ik heb meegemaakt dat iemand zichzelf lichamelijk 'afranselde' omdat deze persoon door haar partner slecht was behandeld...
Ze 'mishandelde' zichzelf, want anders zou hij het toch wel doen...dus wat maakte het uit. Ze was toch al stuk, was het argument.
'k Heb haar handen stevig vastgehouden. Toen ze tot bedaren kwam, natuurlijk een warme omhelzing gegeven ...
Liefde, begrip, dat is wat op zo'n moment nodig is.
Het is voor sommige mensen lastig om van zichzelf te houden als anderen dat niet doen in hun beleving...
donderdag 17 september 2009 om 18:28
Ik snijd-kras vanaf mijn 20e. Voordat ik het wist had ik een schaar gepakt en mijn arm ondergekrast. Ik ben nu 39 en ben er nog steeds niet van af, het wordt wel minder, maar de drang is er nog steeds. Soms maak ik ook brandwonden, maar dat is alweer 1,5 jaar geleden. Die wanhoop, die razernij die je dan voelt, die maakt dat je jezelf pijn wilt doen. Ik heb ook littekens, maar zomers loop ik )pas sinds dit jaar hoor, met blote armen. Alleen als ik naar een officieel feestje moet of zo bedek ik ze. Geen zin in opmerkingen.
