Psyche
alle pijlers
reageren op automutilatie
maandag 14 september 2009 om 23:09
Gewoon, auto-ongeluk. Kan dat heel humoristisch brengen ook nog, Digi die weer iets stoms heeft meegemaakt (zit ook regelmatig onder de blauwe plekken omdat ik weer 's struikelde over een punaise). Mensen die iets dichterbij me staan vertel ik het wel, maar dat komt omdat die tijd wel voorbij is, dat gesnij. En ja, ik wil het wel laten verwijderen. Mensen oordelen toch wel (je bent een zwak stom dom gestoord persoon) en in 99% van de gevallen interesseert me dat niet, maar bij sollicitaties ofzo weer wel.
maandag 14 september 2009 om 23:11
Sommige mensen reageren trouwens ook wel erg debiel op littekens. Die bij mij op mijn pols zie je echt nauwelijks, daar heeft nog nooit iemand iets van gezegd.
Maar ik heb op mijn heupen grote littekens van een operatie. Heb wel eens meegemaakt dat iemand riep: WAAT HEB JIJ GEDAAN????
Komop, beetje beschaafd vragen mag ook. Dan leg ik t met alle geduld uit.
Maar ik heb op mijn heupen grote littekens van een operatie. Heb wel eens meegemaakt dat iemand riep: WAAT HEB JIJ GEDAAN????
Komop, beetje beschaafd vragen mag ook. Dan leg ik t met alle geduld uit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 14 september 2009 om 23:49
dinsdag 15 september 2009 om 01:40
Ik zou het vreselijk vinden als mensen mij hadden aangesproken.
Zelfs mensen die heel dicht bij staan.
Omdat ik mij kapot schaamde.
Anderen vinden het wellicht juist wel fijn omdat ze dan gehoord worden.
Ik denk dat het allemaal zo verschillend ligt dat daar geen kant en klaar antwoord op is.
Mijn littekens zijn oud,amper te zien zelfs.
Ik was kennelijk in snijden zelfs zo perfectionistisch dat ik nu amper litteken weefsel heb.
Ik zie ze zelf nog wel overigens,vooral in de zon en op mijn scheenbenen.
Maar een ander moet verdomde goed kijken.
Ik ben helaas nog steeds niet van de drang af,maar een eetstoornis vervangt het destructieve kennelijk.
Zelfs mensen die heel dicht bij staan.
Omdat ik mij kapot schaamde.
Anderen vinden het wellicht juist wel fijn omdat ze dan gehoord worden.
Ik denk dat het allemaal zo verschillend ligt dat daar geen kant en klaar antwoord op is.
Mijn littekens zijn oud,amper te zien zelfs.
Ik was kennelijk in snijden zelfs zo perfectionistisch dat ik nu amper litteken weefsel heb.
Ik zie ze zelf nog wel overigens,vooral in de zon en op mijn scheenbenen.
Maar een ander moet verdomde goed kijken.
Ik ben helaas nog steeds niet van de drang af,maar een eetstoornis vervangt het destructieve kennelijk.
dinsdag 15 september 2009 om 09:08
quote:suuz1981 schreef op 14 september 2009 @ 23:49:
ik heb het altijd verborgen en nu nog doe ik dit op mijn werk. Baal er enorm van. Ik doe het al jaren niet meer en destijds was ik te destructief om het te laten hechten. Heel weinig aan te doen daardoor. Ik denk erover er een tatoeage overheen te laten zetten. Al vind ik dat ook niks. Gr
Suuz, ik ga vrijdag naar een esthetisch kliniek die littekenverwijdering doet, ik krijg eerst een consult. Heb er op Mode en Beauty geloof ik (zou even moeten zoeken) een topic over. Zal ik je op de hoogte houden? Het zal niet perfect worden maar als het er uit zal zien alsof ik niet heb gesneden ben ik al tevreden.
Ik heb er trouwens maar 1 laten hechten, de laatste twee waren erg hechtingswaardig maar de schaamte overheerste, dus dat ziet er echt lelijk uit. Ik heel wel snel altijd maar dit komt niet meer goed.
ik heb het altijd verborgen en nu nog doe ik dit op mijn werk. Baal er enorm van. Ik doe het al jaren niet meer en destijds was ik te destructief om het te laten hechten. Heel weinig aan te doen daardoor. Ik denk erover er een tatoeage overheen te laten zetten. Al vind ik dat ook niks. Gr
Suuz, ik ga vrijdag naar een esthetisch kliniek die littekenverwijdering doet, ik krijg eerst een consult. Heb er op Mode en Beauty geloof ik (zou even moeten zoeken) een topic over. Zal ik je op de hoogte houden? Het zal niet perfect worden maar als het er uit zal zien alsof ik niet heb gesneden ben ik al tevreden.
Ik heb er trouwens maar 1 laten hechten, de laatste twee waren erg hechtingswaardig maar de schaamte overheerste, dus dat ziet er echt lelijk uit. Ik heel wel snel altijd maar dit komt niet meer goed.
dinsdag 15 september 2009 om 09:30
Ik denk dat het heel belangrijk is om je aan te bieden als helper, door niet alleen met diegene te praten, maar ook te laten zien dat je er voor hem/haar bent. Bijvoorbeeld eens een kaartje sturen, samen leuke dingen doen, etc. Ook denk ik dat je het moment moet afwachten dat de persoon in kwestie erover begint, anders kan het als een aanval overkomen.
Ik heb zelf geen ervaring met automutilatie, maar het lijkt mij heel erg bedreigend als een omstander de littekens of wonden wil zien. Ik denk dat het daar té persoonlijk voor is.
Een hulpinstantie aanbieden, moet je denk ik niet te snel doen. Ik denk dat het belangrijk is dat de persoon in kwestie er zelf mee komt en dat jij als helper hem/haar daarin moet steunen, ook als hij/zij geen hulp wil hebben.
Heel veel sterkte!
Ik heb zelf geen ervaring met automutilatie, maar het lijkt mij heel erg bedreigend als een omstander de littekens of wonden wil zien. Ik denk dat het daar té persoonlijk voor is.
Een hulpinstantie aanbieden, moet je denk ik niet te snel doen. Ik denk dat het belangrijk is dat de persoon in kwestie er zelf mee komt en dat jij als helper hem/haar daarin moet steunen, ook als hij/zij geen hulp wil hebben.
Heel veel sterkte!
dinsdag 15 september 2009 om 10:53
Mijn littekens zijn redelijk mooi geheeld, ik heb een wirwar van dunne lijntjes op mn armen, die wel zichtbaar zijn maar niet heel goed opvallen. Behalve dan op een arm, daar zitten 5 net wat dikkere heel mooi achter elkaar en die vallen redelijk op.
Een vriendin die ik na de snijperiode zag ik een keer kijken, dus ik begon me al kapot te schamen, maar toen vroeg ze of mn katten scherpe nagels hebben, waarop ik bevestigend antwoordde. Geen idee of ze dat geloofde, maar dat is tegenwoordig mijn smoes,mocht iemand er naar vragen.
Al moeten mn katten dan wel behóórlijke nagels hebben
Een vriendin die ik na de snijperiode zag ik een keer kijken, dus ik begon me al kapot te schamen, maar toen vroeg ze of mn katten scherpe nagels hebben, waarop ik bevestigend antwoordde. Geen idee of ze dat geloofde, maar dat is tegenwoordig mijn smoes,mocht iemand er naar vragen.
Al moeten mn katten dan wel behóórlijke nagels hebben
dinsdag 15 september 2009 om 19:21
Mag ik vragen hoe het snijden in jezelf zegmaar ontstaat?
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.
dinsdag 15 september 2009 om 19:51
quote:cejoy schreef op 15 september 2009 @ 19:21:
Mag ik vragen hoe het snijden in jezelf zegmaar ontstaat?
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.*edit*
Mag ik vragen hoe het snijden in jezelf zegmaar ontstaat?
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.*edit*
dinsdag 15 september 2009 om 21:45
@ cejoy; ik wist van andere mensen dat het opluchtte als zij het deden. Toen ik tegen het plafond vloog door al mijn emoties heb ik dat in een stomme bui geprobeerd. En het werkte; ik werd rustig.
Vanaf toen heb ik het jarenlang gedaan omdat ik mijn verdriet, teleurstelling en haat niet alleen kon verdragen. Ik kwam op zo'n punt aan dat ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen. Een soort wanhoopsdaad ofzo? Maar het voelde dus prettig. Ik voelde overigens ook helemaal geen pijn ofzo, dat komt denk ik door de adrenaline die je al hebt aangemaakt met bijv verdriet (overigens maak je ook adrenaline aan door te bloeden dacht ik). Het belangrijkste voor mij was dus om rustig te worden en dat werd ik zodra ik het bloed zag
Vanaf toen heb ik het jarenlang gedaan omdat ik mijn verdriet, teleurstelling en haat niet alleen kon verdragen. Ik kwam op zo'n punt aan dat ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen. Een soort wanhoopsdaad ofzo? Maar het voelde dus prettig. Ik voelde overigens ook helemaal geen pijn ofzo, dat komt denk ik door de adrenaline die je al hebt aangemaakt met bijv verdriet (overigens maak je ook adrenaline aan door te bloeden dacht ik). Het belangrijkste voor mij was dus om rustig te worden en dat werd ik zodra ik het bloed zag
dinsdag 15 september 2009 om 21:50
Bij mij verdween de mentale pijn door het om te zetten in fysieke pijn....Soms was de mentale pijn allesoverheersend.
Mijn beide onderarmen zitten onder de brandwonden. Het is te groot om te verbergen. Hopelijk wordt het minder met de jaren, anders laat ik het tattoeeren (huidskleur). Tegen anderen zeg ik dat het een uit de hand gelopen zonneallergie is.
Mijn beide onderarmen zitten onder de brandwonden. Het is te groot om te verbergen. Hopelijk wordt het minder met de jaren, anders laat ik het tattoeeren (huidskleur). Tegen anderen zeg ik dat het een uit de hand gelopen zonneallergie is.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 15 september 2009 om 23:09
@Cejoy. Hoe begin je dr mee. Ik weet nog dat ik een paar weken van te voren er voor het eerst van had gehoord, de dochter van een vriendin van mijn moeder deed.
Die dag had ik juist seks gehad met mijn toenmalige vriendje en ik voelde me erna helemaal niet fijn,een soort van verdoofd. Ik liep een beetje versuft naar de badkamer, dacht vaag aan dat meisje, pakte een schaar en maakte wat krassen in mn armen. Ging wat moeilijk omdat de schaar nogal bot was maar het voelde toch fijn.
Ik werd er ook rustig van, ik wist me met emoties als verdriet en woede geen raad, Alleen een snee maken was niet genoeg, ik moest echt het bloed langs mn arm voelen stromen.
Nu ben ik er een half jaartje vanaf. Nog altijd als ik kwaad of verdrietig ben heb ik de neiging te snijden, maar het helpt ook wel een beetje als ik het me alleen voorstel.
Die dag had ik juist seks gehad met mijn toenmalige vriendje en ik voelde me erna helemaal niet fijn,een soort van verdoofd. Ik liep een beetje versuft naar de badkamer, dacht vaag aan dat meisje, pakte een schaar en maakte wat krassen in mn armen. Ging wat moeilijk omdat de schaar nogal bot was maar het voelde toch fijn.
Ik werd er ook rustig van, ik wist me met emoties als verdriet en woede geen raad, Alleen een snee maken was niet genoeg, ik moest echt het bloed langs mn arm voelen stromen.
Nu ben ik er een half jaartje vanaf. Nog altijd als ik kwaad of verdrietig ben heb ik de neiging te snijden, maar het helpt ook wel een beetje als ik het me alleen voorstel.
dinsdag 15 september 2009 om 23:30
Bedankt voor jullie reactie.
Ik vind het knap dat jullie het kunnen beschrijven. En hoop dat alles goed met jullie gaat.
Eigenlijk zou je dus kunnen zeggen dat het snijden een manier is om met heftige emoties om te gaan. Om ze de baas te spelen.
Is er naast het gevoel van opluchting, ook een gevoel van schaamte en/of spijt achteraf? Of misschien zelfs kwaadheid op jezelf, waarom je dit gedaan heb.
Doe je in het begin je best om het op plekken te doen waarvan je weet dat het de omgeving niet opvalt.... of is het zo dat je op zo n moment helemaal niet daarmee bezig bent.
Ik vind het heel knap als je er vanaf bent gekomen! Kan me voorstellen dat zoiets heel moeilijk is om eroverheen te komen. De verleiding blijft denk ik altijd heel groot?
Helemaal omdat het snijden eigenlijk dus dé manier was om met emoties te kampen. Nu moet je dus een andere manier vinden om met verdriet etc. om te gaan.
Hoe zijn jullie eraf gekomen? D.m.v therapie? Of misschien vrienden erbij te betrekken? Of helemaal in je eentje.
Ik lees mijn post net, het is wel een vragenvuur zeg!!
Ik vind het knap dat jullie het kunnen beschrijven. En hoop dat alles goed met jullie gaat.
Eigenlijk zou je dus kunnen zeggen dat het snijden een manier is om met heftige emoties om te gaan. Om ze de baas te spelen.
Is er naast het gevoel van opluchting, ook een gevoel van schaamte en/of spijt achteraf? Of misschien zelfs kwaadheid op jezelf, waarom je dit gedaan heb.
Doe je in het begin je best om het op plekken te doen waarvan je weet dat het de omgeving niet opvalt.... of is het zo dat je op zo n moment helemaal niet daarmee bezig bent.
Ik vind het heel knap als je er vanaf bent gekomen! Kan me voorstellen dat zoiets heel moeilijk is om eroverheen te komen. De verleiding blijft denk ik altijd heel groot?
Helemaal omdat het snijden eigenlijk dus dé manier was om met emoties te kampen. Nu moet je dus een andere manier vinden om met verdriet etc. om te gaan.
Hoe zijn jullie eraf gekomen? D.m.v therapie? Of misschien vrienden erbij te betrekken? Of helemaal in je eentje.
Ik lees mijn post net, het is wel een vragenvuur zeg!!
dinsdag 15 september 2009 om 23:49
tanx digi! Wordt dat vergoed? Ik heb nl niet veel geld..
Mijn reden is dat ik niet met stress en de bijbehorende emoties kon omgaan en toen ben ik op mijn 6de begonnen met automutileren, helaas van kwaad tot erger. Na 18 jaar zit ik redelijk onder maar ben wel sinds 4 jaar gestopt. Het was echt een verslaving. Gr suuz
Mijn reden is dat ik niet met stress en de bijbehorende emoties kon omgaan en toen ben ik op mijn 6de begonnen met automutileren, helaas van kwaad tot erger. Na 18 jaar zit ik redelijk onder maar ben wel sinds 4 jaar gestopt. Het was echt een verslaving. Gr suuz
dinsdag 15 september 2009 om 23:54
ik heb het idd altijd verborgen óf mensen wilden het niet zien. Veel onder voetzolen en tja meestal bedekte lichaamsdelen. De gedachten heb ik nog wel maar ik wil het per se niet meer. Vind het gestoord gedrag. Ik ben eraf gekomen doordat ik zélf de keuze maakte het niet meer te willen. Allelei afspraken met therapeuten hielpen mij niet. Het was ook zó gewoon voor mij dat ik eerst het probleem er niet van inzag. Totdat ik zelf in de psychiatrie ging werken en een relatie kreeg. Dat zijn mijn twee grote motivators om het nooit meer te willen doen. Gr suuz
dinsdag 15 september 2009 om 23:58
woensdag 16 september 2009 om 01:24
Ik begon op mijn 11e ongeveer. Een spiegeltje brak, had nooit wat over automutilatie gehoord want nog geen internet (al las ik veel boeken maar daar kwam dat nooit in voor) en ik kraste. Op mijn 17e sneed ik voor de eerste keer na een ruzie met mijn moeder (had een scherp keukenmes en er was al zoveel gaande thuis en met mezelf). Bloedde als een rund, verborg het maar voelde me opgelucht. Emotionele kortsluiting, dan liever fysieke pijn. En een straffunctie, want ik vind alles altijd mijn eigen schuld. Ik snijd al een halfjaar niet meer (vanaf mijn 22ste ofzo was het vaak raak) en wil de littekens dus verwijderen. Nooit heb ik aandacht willen vragen, een plas bloed gaf gek genoeg rust. Straf Digi, je bent verkeerd geweest. Altijd boos op mezelf, al is niet alles mijn schuld (maar ja, ik ben zo eigengereid dat ik overal mijn eigen verantwoordelijkheid in zie...helaas). Nu sla ik heel soms met de zijkant van mijn hand op de muur. Dat stuk bot breekt dan of er komt een scheur in, of het raakt gekneusd. Ook geschift, maar je houdt er niets aan over. Gebeurt heel zelden. Vrij weinig kan me raken, enkel mensen die ik liefheb kunnen me raken en dat raakt me dan extreem diep. Ooit eens in een (rand)psychose veroorzaakt door stress in een hysterische huilbui op mijn kamer uitgebarsten (terwijl ik juist al mijn examens had gehaald en ik mocht blijven studeren, alweer 1,5 jaar terug) dus gesneden, erg diep, en ik kwam pas bij zinnen toen ik de plas bloed aan het kuisen was.
Het heeft een straffende functie maar vaak is het een emotieregulatiestoornis: emoties botsen, je hoofd loopt over en dan kies je voor fysieke pijn. Nahja, het is allemaal niet normaal maar liever jezelf iets aandoen dan een ander eigenlijk.
Suuz, ik weet niet eens of het vergoed wordt. Ik zou 300 euro betalen, maar eerst een consult want wie weet is er niet veel aan te doen (in BE). Misschien moet je eens informeren bij zorgverzekeraar en psychiater, want in NL is men toeschietelijker tov zulke zaken dan in Belgie (en ben toch een buitenlander, who cares anyway).
Het heeft een straffende functie maar vaak is het een emotieregulatiestoornis: emoties botsen, je hoofd loopt over en dan kies je voor fysieke pijn. Nahja, het is allemaal niet normaal maar liever jezelf iets aandoen dan een ander eigenlijk.
Suuz, ik weet niet eens of het vergoed wordt. Ik zou 300 euro betalen, maar eerst een consult want wie weet is er niet veel aan te doen (in BE). Misschien moet je eens informeren bij zorgverzekeraar en psychiater, want in NL is men toeschietelijker tov zulke zaken dan in Belgie (en ben toch een buitenlander, who cares anyway).
woensdag 16 september 2009 om 08:27
quote:cejoy schreef op 15 september 2009 @ 19:21:
Mag ik vragen hoe het snijden in jezelf zegmaar ontstaat?
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.
Ik heb het ook gedaan. Bij mij hielp het soms om de emotionele pijn om te zetten in fysieke pijn.
Ik haatte mijn lichaam, en kon me niet druk maken om de littekens die ervan zouden komen. Nooit aan gedacht op dat moment.
Iets als in het 'heetst van de strijd' jezelf bewust pijn doen, omdat dat moet. Omdat dat zo hoort.
Het heeft weleens geholpen, maar vaak ook niet. En dan ging ik net zo lang door tot het wel hielp, verlichting gaf.
Ik weet niet hoe anderen erover denken, maar bij mij is de drang er nog steeds als ik me klote voel. En dan kost het me veel moeite om me in te houden.
Ik denk dat die drang ook wel zal blijven.. het voelt vertrouwd ofzo.. denk ik.
Mag ik vragen hoe het snijden in jezelf zegmaar ontstaat?
Hoe kom je zegmaar bij de keuze om een snee in je arm te maken. Is zoiets toevallig ontdekt, zo van, beetje rommelen/peuteren met een mesje en kijken tot hoever je de pijn uithoudt, en steeds verder gaan, of het steeds vaker doen en het een beetje verslavend wordt?
En gebeurt het altijd in emotie? Dus bijvoorbeeld uit kwaadheid of verdriet, of ook zomaar.
Ik wil met mijn vragen niemand veroordelen, het is puur interesse. Ik wil het graag begrijpen, zegmaar de gedachtengang die erachter zit.
Maar ik snap dat het misschien moeilijk is om te delen.
Ik heb het ook gedaan. Bij mij hielp het soms om de emotionele pijn om te zetten in fysieke pijn.
Ik haatte mijn lichaam, en kon me niet druk maken om de littekens die ervan zouden komen. Nooit aan gedacht op dat moment.
Iets als in het 'heetst van de strijd' jezelf bewust pijn doen, omdat dat moet. Omdat dat zo hoort.
Het heeft weleens geholpen, maar vaak ook niet. En dan ging ik net zo lang door tot het wel hielp, verlichting gaf.
Ik weet niet hoe anderen erover denken, maar bij mij is de drang er nog steeds als ik me klote voel. En dan kost het me veel moeite om me in te houden.
Ik denk dat die drang ook wel zal blijven.. het voelt vertrouwd ofzo.. denk ik.
woensdag 16 september 2009 om 12:31
