Psyche
alle pijlers
Reageren op sarcastische en botte collega's
donderdag 11 maart 2021 om 00:00
Getwijfeld of het onder werk of psyche moest, voor het tweede gekozen omdat het vooral om het emotionele stuk gaat.
Binnenkort ga ik proberen om voorzichtige stappen richting re-integratie te zetten. Ik ben ruim een jaar niet op de werkplek geweest, vanwege ziekte, deels lichamelijk, deels psychisch.
Mijn meeste collega’s zullen neutraal of verwelkomend op me reageren, maar er is een klein deel waarvan ik weet dat ze ‘grappige’ of sarcastische of zelfs verwijtende opmerkingen zullen maken.
In de strekking van:
‘Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
Deels is dit natuurlijk invulling, omdat ik niet in de toekomst kan kijken, en ik niet weet hoe ze daadwerkelijk zullen reageren, deels is dit een realistische angst omdat ze dit soort opmerkingen ook maakten toen ik anderhalf jaar geleden minder uren begon te maken vanwege mijn ziekte, en uiteindelijk dus afscheid moest nemen.
Het is een hardnekkig groepje dat niet op een redelijke manier aan te spreken is op dit soort opmerkingen/gedrag, en dat is ook sowieso niet waar ik mijn spaarzame energie in wil steken.
Wat ik wel wil/moet is weerbaar worden voor dit soort dingen, weerbaarder dan ik was voordat ik thuis kwam te zitten. Een deel van mijn klachten is namelijk ontstaan door het constant over mijn grenzen (laten) gaan.
Sinds ik ziek ben, ben ik nog kwetsbaarder geworden voor dit soort dingen, en ik wil voorkomen dat ik halverwege mijn eerste werkdag huilend huiswaarts keer. Natuurlijk ga ik daar niet onvoorbereid heen, en op het moment dat ik daar daadwerkelijk zou gaan huilen, zou dat een teken zijn dat ik te vroeg terug ben gegaan, maar ik kan en wil ook niet wachten tot ik er echt 100% klaar voor ben, want ik ben bang dat dat moment nooit zal komen.
Het is voor mij niet makkelijk om weer terug te keren naar het gewone dagelijkse leven en het zal op meerdere vlakken een grote uitdaging worden, en het laatste wat ik nodig heb is me direct uit het veld te laten slaan.
Van nature ben ik er niet goed in om met dit soort opmerkingen/mensen om te gaan. Meestal zeg ik niets terug of glimlach wat ongemakkelijk, maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten. Ik weet dat dit soort opmerkingen niets over mij zeggen, maar het raakt me wel. Ik heb me altijd 100% ingezet voor mijn werk en ben zelfs nog veel te lang doorgegaan, terwijl ik eigenlijk al te ziek was. Het is dus ook gewoonweg onrechtvaardig.
Maar goed, zulke mensen zullen altijd bestaan, en ze zullen ook op veel werkplekken bestaan, alleen mij raakt dat onevenredig hard. Ik heb geen invloed op hoe ze zijn, maar heb wel invloed op hoe ik erop reageer.
Graag zou ik tips willen voor korte antwoorden op zulke opmerkingen, die duidelijk aangeven dat ik er niet van gediend ben, maar die niet uitlokken tot meer opmerkingen of agressief klinken. Ik wil mezelf beschermen, maar er tegelijk niet onnodig veel energie aan gaan geven, omdat ik die al genoeg voor andere dingen nodig zal hebben.
Binnenkort ga ik proberen om voorzichtige stappen richting re-integratie te zetten. Ik ben ruim een jaar niet op de werkplek geweest, vanwege ziekte, deels lichamelijk, deels psychisch.
Mijn meeste collega’s zullen neutraal of verwelkomend op me reageren, maar er is een klein deel waarvan ik weet dat ze ‘grappige’ of sarcastische of zelfs verwijtende opmerkingen zullen maken.
In de strekking van:
‘Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
Deels is dit natuurlijk invulling, omdat ik niet in de toekomst kan kijken, en ik niet weet hoe ze daadwerkelijk zullen reageren, deels is dit een realistische angst omdat ze dit soort opmerkingen ook maakten toen ik anderhalf jaar geleden minder uren begon te maken vanwege mijn ziekte, en uiteindelijk dus afscheid moest nemen.
Het is een hardnekkig groepje dat niet op een redelijke manier aan te spreken is op dit soort opmerkingen/gedrag, en dat is ook sowieso niet waar ik mijn spaarzame energie in wil steken.
Wat ik wel wil/moet is weerbaar worden voor dit soort dingen, weerbaarder dan ik was voordat ik thuis kwam te zitten. Een deel van mijn klachten is namelijk ontstaan door het constant over mijn grenzen (laten) gaan.
Sinds ik ziek ben, ben ik nog kwetsbaarder geworden voor dit soort dingen, en ik wil voorkomen dat ik halverwege mijn eerste werkdag huilend huiswaarts keer. Natuurlijk ga ik daar niet onvoorbereid heen, en op het moment dat ik daar daadwerkelijk zou gaan huilen, zou dat een teken zijn dat ik te vroeg terug ben gegaan, maar ik kan en wil ook niet wachten tot ik er echt 100% klaar voor ben, want ik ben bang dat dat moment nooit zal komen.
Het is voor mij niet makkelijk om weer terug te keren naar het gewone dagelijkse leven en het zal op meerdere vlakken een grote uitdaging worden, en het laatste wat ik nodig heb is me direct uit het veld te laten slaan.
Van nature ben ik er niet goed in om met dit soort opmerkingen/mensen om te gaan. Meestal zeg ik niets terug of glimlach wat ongemakkelijk, maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten. Ik weet dat dit soort opmerkingen niets over mij zeggen, maar het raakt me wel. Ik heb me altijd 100% ingezet voor mijn werk en ben zelfs nog veel te lang doorgegaan, terwijl ik eigenlijk al te ziek was. Het is dus ook gewoonweg onrechtvaardig.
Maar goed, zulke mensen zullen altijd bestaan, en ze zullen ook op veel werkplekken bestaan, alleen mij raakt dat onevenredig hard. Ik heb geen invloed op hoe ze zijn, maar heb wel invloed op hoe ik erop reageer.
Graag zou ik tips willen voor korte antwoorden op zulke opmerkingen, die duidelijk aangeven dat ik er niet van gediend ben, maar die niet uitlokken tot meer opmerkingen of agressief klinken. Ik wil mezelf beschermen, maar er tegelijk niet onnodig veel energie aan gaan geven, omdat ik die al genoeg voor andere dingen nodig zal hebben.
donderdag 11 maart 2021 om 08:27
Ik vind dat echt geen grappige opmerkingen. Eerder kutopmerkingen van mensen die niet weten waarover ze het hebben en/of zichzelf onschendbaar en superieur wanen omdat zij altijd zo hard werken en nooit ziek zijn.
Ik zou er helemaal niet op in gaan met die eikels. Zeg ‘dag Jan’, en weer door, en zoek contact met leuke collega’s die wel normaal willen doen.
Ik zou er helemaal niet op in gaan met die eikels. Zeg ‘dag Jan’, en weer door, en zoek contact met leuke collega’s die wel normaal willen doen.
donderdag 11 maart 2021 om 08:42
Ook zo lekker veroordelend. Hoe denk je dat je TO verder helpt met het bevestigen van haar rotgevoel, wetende dat een cultuur bepaald wordt door een groep mensen en niet overnacht verandert wordt omdat 1 persoon er kennelijk anders over denkt?KamilleT schreef: ↑11-03-2021 08:27Ik vind dat echt geen grappige opmerkingen. Eerder kutopmerkingen van mensen die niet weten waarover ze het hebben en/of zichzelf onschendbaar en superieur wanen omdat zij altijd zo hard werken en nooit ziek zijn.
Ik zou er helemaal niet op in gaan met die eikels. Zeg ‘dag Jan’, en weer door, en zoek contact met leuke collega’s die wel normaal willen doen.
donderdag 11 maart 2021 om 09:06
Eens met wat al eerder geschreven werd: reintegreer niet te snel want het klinkt alsof je nog heel kwetsbaar bent. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en de steun van mijn leidinggevende heeft het verschil gemaakt. Je kunt de jouwe niet dwingen om je te steunen maar zorg in elk geval dat je reintegratie plan duidelijk is en begin heel rustig met koffiedrinken en weinig uren.
Wat die collega's betreft: niet gaan piekeren over gevatte opmerkingen, dat kost maar energie. Ik heb ook zo'n collega en ik zeg gewoon dat ik zijn opmerkingen vervelend vind, inmiddels houdt hij zich koest. Maar ja, hij is maar in zijn eentje, dat is een verschil.
Overweeg toch ook om op de lange termijn ander werk te zoeken. Als dit probleem al zo lang speelt is dit geen echt leuke werkplek voor je, zelfs al zijn andere factoren wel op orde. Ik ben zelf overgestapt naar een andere afdeling met een betere werksfeer en dat maakt zoveel verschil. Nooit meer gezeur, nooit meer vervelende opmerkingen en je afvragen of je overgevoelig bent, gewoon werken met aardige mensen. Het bestaat, en dat gun ik iedereen.
Wat die collega's betreft: niet gaan piekeren over gevatte opmerkingen, dat kost maar energie. Ik heb ook zo'n collega en ik zeg gewoon dat ik zijn opmerkingen vervelend vind, inmiddels houdt hij zich koest. Maar ja, hij is maar in zijn eentje, dat is een verschil.
Overweeg toch ook om op de lange termijn ander werk te zoeken. Als dit probleem al zo lang speelt is dit geen echt leuke werkplek voor je, zelfs al zijn andere factoren wel op orde. Ik ben zelf overgestapt naar een andere afdeling met een betere werksfeer en dat maakt zoveel verschil. Nooit meer gezeur, nooit meer vervelende opmerkingen en je afvragen of je overgevoelig bent, gewoon werken met aardige mensen. Het bestaat, en dat gun ik iedereen.
cerulli wijzigde dit bericht op 11-03-2021 09:08
2.72% gewijzigd
donderdag 11 maart 2021 om 09:06
Ik vond mijn tekst behoorlijk helpend. Grapjes die geen grapjes zijn, moet je niet als zodanig behandelen. Richt je op de aardige en normale mensen.Nummer*Zoveel schreef: ↑11-03-2021 08:42Ook zo lekker veroordelend. Hoe denk je dat je TO verder helpt met het bevestigen van haar rotgevoel, wetende dat een cultuur bepaald wordt door een groep mensen en niet overnacht verandert wordt omdat 1 persoon er kennelijk anders over denkt?
donderdag 11 maart 2021 om 09:12
donderdag 11 maart 2021 om 09:13
Ik zie het ook meer als een luchtige manier om met een zwaarder onderwerp om te gaan. Denk echt niet dat die collega’s erop uit zij om To te kwetsen.
Ik zou hier nog wat meer professionele hulp bij zoeken To, dit lijkt me iets waar je overal, ook in je privéleven, tegenaan loopt.
donderdag 11 maart 2021 om 09:13
Wat heb je voor je herstel ondernomen?
Heb je bijv psychische ondersteuning gehad? Therapie? Want dat is natuurlijk wel aan te raden als je uitvalt omdat je over je grenzen liet/laat gaan en om je weerbaarheid te vergroten. Dan had je die tools kunnen gebruiken om op zo'n eerste werkdag in te zetten.
Nu klinkt het alsof je helemaal niet klaar bent nog om te reïntegreren, dus vandaar mijn vraag wat je gedaan hebt om te herstellen? Misschien kunnen we je dan helpen om dat in te zetten.
En als de werksfeer zo klote is en je leidinggevende een slappe zak hooi is, dan is het misschien ook een idee om verder te kijken dan blijven hangen bij zo'n baan. Daar wordt niemand blij van en werkt averechts op herstel.
Nieuwe job kan ook voor je herstel een boost geven hoor, een frisse nieuwe start! Een nieuw begin kan soms ook dat laatste beetje energie geven om erbovenop te komen (weet ik uit ervaring).
Heb je bijv psychische ondersteuning gehad? Therapie? Want dat is natuurlijk wel aan te raden als je uitvalt omdat je over je grenzen liet/laat gaan en om je weerbaarheid te vergroten. Dan had je die tools kunnen gebruiken om op zo'n eerste werkdag in te zetten.
Nu klinkt het alsof je helemaal niet klaar bent nog om te reïntegreren, dus vandaar mijn vraag wat je gedaan hebt om te herstellen? Misschien kunnen we je dan helpen om dat in te zetten.
En als de werksfeer zo klote is en je leidinggevende een slappe zak hooi is, dan is het misschien ook een idee om verder te kijken dan blijven hangen bij zo'n baan. Daar wordt niemand blij van en werkt averechts op herstel.
Nieuwe job kan ook voor je herstel een boost geven hoor, een frisse nieuwe start! Een nieuw begin kan soms ook dat laatste beetje energie geven om erbovenop te komen (weet ik uit ervaring).
donderdag 11 maart 2021 om 09:36
Ik zou ook zo reageren. Dus compleet meegaan in hun insinuaties en die dan óók nog eens overtreffen. Daarmee laat je zien dat je hun opmerkingen totaal niet serieus neemt en dat ze je daarmee niet kunnen raken. Meestal is de lol er dan wel snel vanaf.novaviva schreef: ↑11-03-2021 02:18Het eerste wat in mij opkwam was inderdaad: “ja, ik kom even kijken wat voor puinhoop jullie er van hebben gemaakt”, of iets van die strekking, maar alleen in reactie op iets dat naar mij toe duidelijk ook cynisch bedoeld is.
Of anders oprecht, “dit soort opmerkingen raken me echt, het zou me echt helpen als jullie ze achterwege laten”.
donderdag 11 maart 2021 om 09:38
Ik heb alles gelezen en ben het eens met de meeste reacties.
re-integreren is goed, verstandig ook om te starten met 1 uurtje bijvoorbeeld. Ik zou dan niet kiezen voor een kopje koffie, maar helder voor 1 uur. Als dat goed gaat 2 uur etc. Dus heel rustig en langzaam opbouwen. Zorg dat je een afgebakende taak hebt. Denk aan bijlezen van ontwikkelingen, verslagen, werkprocessen, mailbox of een duidelijke uitzoekklus zonder haast of druk. Als het niet gaat, merk je dat vanzelf. Dan doe je een stapje terug.
Wat betreft het omgaan met die zogenaamde grappige opmerkingen van anderen: ik ben zelf ook niet zo gevat of semi-grappig. Dus als ik me in jouw schoenen verplaats, zou een gevatte opmerking ineens heel gek zijn. Ik zou dus oefenen (letterlijk oefenen met je coach of psycholoog) hoe je zou kunnen reageren op een manier die bij jou past. Ik zou iets zeggen van: ik weet dat je dit grappig bedoelt maar je raakt me echt met dit soort opmerkingen. Ik vind het fijner als je dit soort opmerkingen niet meer maakt. Zoiets dus.
Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Succes!
re-integreren is goed, verstandig ook om te starten met 1 uurtje bijvoorbeeld. Ik zou dan niet kiezen voor een kopje koffie, maar helder voor 1 uur. Als dat goed gaat 2 uur etc. Dus heel rustig en langzaam opbouwen. Zorg dat je een afgebakende taak hebt. Denk aan bijlezen van ontwikkelingen, verslagen, werkprocessen, mailbox of een duidelijke uitzoekklus zonder haast of druk. Als het niet gaat, merk je dat vanzelf. Dan doe je een stapje terug.
Wat betreft het omgaan met die zogenaamde grappige opmerkingen van anderen: ik ben zelf ook niet zo gevat of semi-grappig. Dus als ik me in jouw schoenen verplaats, zou een gevatte opmerking ineens heel gek zijn. Ik zou dus oefenen (letterlijk oefenen met je coach of psycholoog) hoe je zou kunnen reageren op een manier die bij jou past. Ik zou iets zeggen van: ik weet dat je dit grappig bedoelt maar je raakt me echt met dit soort opmerkingen. Ik vind het fijner als je dit soort opmerkingen niet meer maakt. Zoiets dus.
Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Succes!
donderdag 11 maart 2021 om 09:44
Ik zou me niet zo kwetsbaar opstellen. Zeg dan liever: "Wat een rare opmerking" en laat een stilte vallen.enthousiasteling schreef: ↑11-03-2021 09:38Ik heb alles gelezen en ben het eens met de meeste reacties.
re-integreren is goed, verstandig ook om te starten met 1 uurtje bijvoorbeeld. Ik zou dan niet kiezen voor een kopje koffie, maar helder voor 1 uur. Als dat goed gaat 2 uur etc. Dus heel rustig en langzaam opbouwen. Zorg dat je een afgebakende taak hebt. Denk aan bijlezen van ontwikkelingen, verslagen, werkprocessen, mailbox of een duidelijke uitzoekklus zonder haast of druk. Als het niet gaat, merk je dat vanzelf. Dan doe je een stapje terug.
Wat betreft het omgaan met die zogenaamde grappige opmerkingen van anderen: ik ben zelf ook niet zo gevat of semi-grappig. Dus als ik me in jouw schoenen verplaats, zou een gevatte opmerking ineens heel gek zijn. Ik zou dus oefenen (letterlijk oefenen met je coach of psycholoog) hoe je zou kunnen reageren op een manier die bij jou past. Ik zou iets zeggen van: ik weet dat je dit grappig bedoelt maar je raakt me echt met dit soort opmerkingen. Ik vind het fijner als je dit soort opmerkingen niet meer maakt. Zoiets dus.
Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Succes!
donderdag 11 maart 2021 om 09:52
Ik zou nooit in zo'n bedrijfscultuur willen werken. Iemand die lang ziek is geweest, heeft niet thuis gezeten vanwege een ingescheurde teennagel. Dus je mag best iets meer respect tonen als collega's zijnde i.p.v. van dit soort dingen een grapje te maken.
Ondanks dat TO me niet zo weerbaar lijkt, heeft dit niets met de weerbaarheid te maken van TO maar alles met het fatsoen van deze collega's.
@TO, bespreek het met je reïntegratiebegeleider en met je therapeut.
donderdag 11 maart 2021 om 09:54
Helemaal met enthousiasteling eens. Ik ben ook het type persoon die veel spanning zou ervaren bij na een jaar weer moeten starten. Zou ook al over van alles nadenken en me op voorhand druk maken. En dat zou niet overgaan met langer wachten, maar mogelijk juist toenemen met de tijd. Dus stellen dat je moet wachten met re-integreren totdat je dit soort gevoelens niet meer hebt zou ertoe kunnen leiden dat je gewoonweg nooit meer de stap naar werk durft te zetten. Inderdaad, probeer het en kijk hoe het gaat. En dan heb je ook weer oefenmateriaal voor bij je psycholoog/behandelaar. En blijf in je reactie bij jezelf. Gevatte opmerkingen zijn raar als die niet bij je passen.enthousiasteling schreef: ↑11-03-2021 09:38Ik heb alles gelezen en ben het eens met de meeste reacties.
re-integreren is goed, verstandig ook om te starten met 1 uurtje bijvoorbeeld. Ik zou dan niet kiezen voor een kopje koffie, maar helder voor 1 uur. Als dat goed gaat 2 uur etc. Dus heel rustig en langzaam opbouwen. Zorg dat je een afgebakende taak hebt. Denk aan bijlezen van ontwikkelingen, verslagen, werkprocessen, mailbox of een duidelijke uitzoekklus zonder haast of druk. Als het niet gaat, merk je dat vanzelf. Dan doe je een stapje terug.
Wat betreft het omgaan met die zogenaamde grappige opmerkingen van anderen: ik ben zelf ook niet zo gevat of semi-grappig. Dus als ik me in jouw schoenen verplaats, zou een gevatte opmerking ineens heel gek zijn. Ik zou dus oefenen (letterlijk oefenen met je coach of psycholoog) hoe je zou kunnen reageren op een manier die bij jou past. Ik zou iets zeggen van: ik weet dat je dit grappig bedoelt maar je raakt me echt met dit soort opmerkingen. Ik vind het fijner als je dit soort opmerkingen niet meer maakt. Zoiets dus.
Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Succes!
donderdag 11 maart 2021 om 09:56
Je schrijft dat jouw behandelaar/arts je begeleidt. Maar heb je ook begeleiding door een psycholoog?
Jouw problemen met weerbaarheid, assertiviteit en kwetsbaarheid speelden al voor jouw uitval en hebben daaraan bijgedragen. Op welke wijze en met welke begeleiding heb je aan die zaken gewerkt? Alleen een (bedrijfs)arts lijkt mij onvoldoende.
Het is wel belangrijk om daarmee aan de slag te gaan, anders reintegreer je zonder (een van de) oorzaken van je uitval aan te pakken en is de kans op nieuwe uitval groter.
Jouw problemen met weerbaarheid, assertiviteit en kwetsbaarheid speelden al voor jouw uitval en hebben daaraan bijgedragen. Op welke wijze en met welke begeleiding heb je aan die zaken gewerkt? Alleen een (bedrijfs)arts lijkt mij onvoldoende.
Het is wel belangrijk om daarmee aan de slag te gaan, anders reintegreer je zonder (een van de) oorzaken van je uitval aan te pakken en is de kans op nieuwe uitval groter.
donderdag 11 maart 2021 om 09:57
Ja natuurlijk, dit zijn pestkoppen of in het beste geval lomperiken die geen idee hebben hoe ze aardig of meelevend moeten zijn.Beth1985 schreef: ↑11-03-2021 09:52Ik zou nooit in zo'n bedrijfscultuur willen werken. Iemand die lang ziek is geweest, heeft niet thuis gezeten vanwege een ingescheurde teennagel. Dus je mag best iets meer respect tonen als collega's zijnde i.p.v. van dit soort dingen een grapje te maken.
Ondanks dat TO me niet zo weerbaar lijkt, heeft dit niets met de weerbaarheid te maken van TO maar alles met het fatsoen van deze collega's.
@TO, bespreek het met je reïntegratiebegeleider en met je therapeut.
donderdag 11 maart 2021 om 10:02
Een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest.
Ik zou eerst maar eens gaan en kijken hoe het is, en niet van tevoren alles al kapot analyseren van 'wat als'.
Uiteindelijk kun je ook niet je omgeving besturen en controleren. Je zult zelf met dit soort opmerkingen moeten leren omgaan. Bij voorkeur door ze van je af te laten glijden. Lomperiken heb je nou eenmaal altijd.
Ik zou eerst maar eens gaan en kijken hoe het is, en niet van tevoren alles al kapot analyseren van 'wat als'.
Uiteindelijk kun je ook niet je omgeving besturen en controleren. Je zult zelf met dit soort opmerkingen moeten leren omgaan. Bij voorkeur door ze van je af te laten glijden. Lomperiken heb je nou eenmaal altijd.
donderdag 11 maart 2021 om 10:09
We hebben het over opmerkingen die nog niet gemaakt zijn he. Tot nu toe zijn het hersenspinsel van TO. Wat als...
De wereld zag er een jaar geleden totaal anders uit dan nu. Begin eens met een kop koffie en kijk wat er gebeurt. En besef je dat jij voor andere mensen niet in het middelpunt van hun aandacht zit zoals je dat voor jezelf zit.
De wereld zag er een jaar geleden totaal anders uit dan nu. Begin eens met een kop koffie en kijk wat er gebeurt. En besef je dat jij voor andere mensen niet in het middelpunt van hun aandacht zit zoals je dat voor jezelf zit.
donderdag 11 maart 2021 om 10:18
Nou dat ook. Misschien zijn ze wel blij om je weer te zien nu er zo weinig te beleven is. Plus, wat je ook altijd nog kan doen is interesse tonen in de ander. Als ik iemand vervelend vind om wat voor reden dan ook, dan informeer ik gewoon naar zijn/haar leven en ideeën. Is eigenlijk dubbel bonus want je leidt de aandacht van jezelf af en degene in wie je interesse toont zal jou over het algemeen alleen maar aardiger vinden.ldp schreef: ↑11-03-2021 10:09We hebben het over opmerkingen die nog niet gemaakt zijn he. Tot nu toe zijn het hersenspinsel van TO. Wat als...
De wereld zag er een jaar geleden totaal anders uit dan nu. Begin eens met een kop koffie en kijk wat er gebeurt. En besef je dat jij voor andere mensen niet in het middelpunt van hun aandacht zit zoals je dat voor jezelf zit.
TO, ik weet niet of je daarmee bezig bent geweest, maar zo niet dan is het misschien een idee om eens een assertiviteitstraining o.i.d. te volgen?
donderdag 11 maart 2021 om 10:29
Je weet niet hoe die collega's het bedoelen.montblanc schreef: ↑11-03-2021 09:13Ik zie het ook meer als een luchtige manier om met een zwaarder onderwerp om te gaan. Denk echt niet dat die collega’s erop uit zij om To te kwetsen.
Ik zou hier nog wat meer professionele hulp bij zoeken To, dit lijkt me iets waar je overal, ook in je privéleven, tegenaan loopt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 11 maart 2021 om 10:31
Klopt; de groepsdynamiek waar dit soort gedrag uit voortkomt, is bij ons op kantoor een stuk minder. Als er nu mensen zijn, zijn ze over het algemeen belangstellender naar een ander en liever voor elkaar. Kan natuurlijk in andere organisaties anders zijn. Maar het hoeft echt niet zo te lopen als TO nu vreest. Hoe dan ook; een manier vinden om met deze spanning om te gaan lijkt me noodzakelijk. De afspraak is nog niet gemaakt en het vliegt TO al naar de keel.ldp schreef: ↑11-03-2021 10:09We hebben het over opmerkingen die nog niet gemaakt zijn he. Tot nu toe zijn het hersenspinsel van TO. Wat als...
De wereld zag er een jaar geleden totaal anders uit dan nu. Begin eens met een kop koffie en kijk wat er gebeurt. En besef je dat jij voor andere mensen niet in het middelpunt van hun aandacht zit zoals je dat voor jezelf zit.
Everything is fluid
donderdag 11 maart 2021 om 10:31
Dit. Al is het natuurlijk afhankelijk van de insteek. Zijn het mensen die denken dat ze grappig zijn, dan is zo'n opmerking als "je kwetst me hiermee" natuurlijk wel effectief. Zijn het mensen die er juist op uit zijn om je te kwetsen, dan kun je beter niks zeggen.
Ik zou dat laatste doen. Gewoon "hoi Kees" zeggen, of "doei Kees" en verder niks. En desnoods opschrijven wie wat precies gezegd heeft en misschien naderhand met je psycholoog bespreken, eventueel met je leidinggevende (want concrete voorbeelden zijn lastiger weg te wuiven).
Heb je ooit tegen je leidinggevende gezegd dat je vindt dat zij je te weinig steunt?
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 11 maart 2021 om 10:32
Dit, het proces van reïntegreren hoort ook bij het herstel. Ik vond koffiedrinken al doodeng. Hoe zouden ze reageren, zouden mijn collega’s blij zijn om mij te zien? Zouden ze tijd voor me hebben? Ik werkte in een klein bedrijf waar het altijd druk is. De meeste collega’s reageerde heel enthousiast. Maar een collega negeerde mij volledig. Later kreeg ik een mail van haar dat als ik mijn werk niet leuk vond ik beter iets anders kon gaan doen. Daardoor viel ik meteen weer terug in mijn herstel, aangezien ik nog helemaal niet met dit soort opmerkingen kon omgaan.enthousiasteling schreef: ↑11-03-2021 09:38
Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Succes!
Toen ik weken later nog een keer terug ging was ik veel beter in staat om met deze collega om te gaan.
Overigens ben ik hier verder nooit meer aan het werk gegaan, maar dat had niets met die opmerking te maken.
donderdag 11 maart 2021 om 10:32
Mijn tip: Wacht eerst eens rustig af. Ik snap waarom je er tegenop ziet maar tegelijkertijd ga je op voorhand al uit van het meest vervelende scenario, namelijk mogelijk vervelende opmerkingen, terwijl het merendeel van je collega's waarschijnlijk positief zullen reageren. Op voorhand al e.e.a. gaan invullen kan resulteren dat je daar ook (on) bewust naar gaat gedragen.
donderdag 11 maart 2021 om 10:32
Dit is ook een goede! De snelste manier om de aandacht bij jezelf weg te leiden is aan mensen te vragen of ze over zichzelf willen praten...Daveotion schreef: ↑11-03-2021 10:18Nou dat ook. Misschien zijn ze wel blij om je weer te zien nu er zo weinig te beleven is. Plus, wat je ook altijd nog kan doen is interesse tonen in de ander. Als ik iemand vervelend vind om wat voor reden dan ook, dan informeer ik gewoon naar zijn/haar leven en ideeën. Is eigenlijk dubbel bonus want je leidt de aandacht van jezelf af en degene in wie je interesse toont zal jou over het algemeen alleen maar aardiger vinden.
TO, ik weet niet of je daarmee bezig bent geweest, maar zo niet dan is het misschien een idee om eens een assertiviteitstraining o.i.d. te volgen?
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 11 maart 2021 om 10:33
Van een afstand is niet in te schatten of deze mensen doelbewust en express to hebben gepest. Of dat het de
‘Bokito’s’ zijn, die overal iets van moeten vinden en overheen moeten plassen. (Bokito was op mij werk de verwijzing naar de dominante mannen en vrouwen die dachten de apenrots te domineren. Deden ze overigens niet, ze schreeuwden alleen maar)
Op basis van het verhaal vermoed ik het laatste. Leuk? Nee. Prettig? Ook niet. Maar; je maakt ze nu echt te belangrijk. In die zin snap ik de opmerking wel dat je er niet klaar voor lijkt, want al je gedachtes over werk gaan over wat er allemaal mis kan gaan. Dat is iets waarmee mensen een langdurige burn out ingaan - niet hoe ze eruit komen.
Volgens mij is het aan jou om te bespreken met je behandelaar om te zien wat je kunt doen om meer ‘ in het nu’ te leven en minder bezig zijn met wat als er ooit kan gebeuren. Is het aan jou om de bokito’s te zien voor wat het zijn; een stel lomperiken die continue iedereen afzeiken. Niet fijn, maar niet persoonlijk. Dat is; als ze nu al dat gedrag laten zien.
Want het kan ook maar zo zijn dat je straks je eerste kop koffie gaat drinken, of je eerste uur maakt, en je vooral lieve reacties krijgt. Dat blijkt dat mensen helemaal niet zo met jou bezig zijn als jij met hen. En wordt dat ene uur werken de eerste stap naar een stabielere versie van jezelf, die niet meer zich zo laat afleiden door bokito’s, maar ze negeert/iets gevats zet/ze op hun plek zet.
‘Bokito’s’ zijn, die overal iets van moeten vinden en overheen moeten plassen. (Bokito was op mij werk de verwijzing naar de dominante mannen en vrouwen die dachten de apenrots te domineren. Deden ze overigens niet, ze schreeuwden alleen maar)
Op basis van het verhaal vermoed ik het laatste. Leuk? Nee. Prettig? Ook niet. Maar; je maakt ze nu echt te belangrijk. In die zin snap ik de opmerking wel dat je er niet klaar voor lijkt, want al je gedachtes over werk gaan over wat er allemaal mis kan gaan. Dat is iets waarmee mensen een langdurige burn out ingaan - niet hoe ze eruit komen.
Volgens mij is het aan jou om te bespreken met je behandelaar om te zien wat je kunt doen om meer ‘ in het nu’ te leven en minder bezig zijn met wat als er ooit kan gebeuren. Is het aan jou om de bokito’s te zien voor wat het zijn; een stel lomperiken die continue iedereen afzeiken. Niet fijn, maar niet persoonlijk. Dat is; als ze nu al dat gedrag laten zien.
Want het kan ook maar zo zijn dat je straks je eerste kop koffie gaat drinken, of je eerste uur maakt, en je vooral lieve reacties krijgt. Dat blijkt dat mensen helemaal niet zo met jou bezig zijn als jij met hen. En wordt dat ene uur werken de eerste stap naar een stabielere versie van jezelf, die niet meer zich zo laat afleiden door bokito’s, maar ze negeert/iets gevats zet/ze op hun plek zet.
donderdag 11 maart 2021 om 10:34
Je hebt hier zeker een punt, maar uit eigen ervaring wil ik er wel aan toevoegen dat aan het werk gaan zonder de juiste ondersteuning of plan problemen kan geven. TO heeft duidelijk weinig vertrouwen in haar leidinggevende en collega's. Dat is misschien onterecht, maar het is wil verstandig om wat meer zekerheid te creeeren. Gewoon gaan en kijken hoe het gaat kan ook fout aflopen.enthousiasteling schreef: ↑11-03-2021 09:38Ik ben het niet helemaal eens met mensen die zeggen dat je er nog niet klaar voor zou zijn. De stap om na een jaar weer op de werkvloer te komen is natuurlijk heel spannend en het is best lastig om te onderscheiden waar die spanning precies mee te maken heeft. Ik weet natuurlijk niet met welke klachten en om welke redenen je destijds bent uitgevallen. Wat ik wel weet is dat het ontzettend lastig is om weer naar je werk te gaan en hoe langer dit duurt, hoe moeilijker dit is. Dus gewoon proberen en kijken wat er wel en niet lukt.
Mij heeft het enorm geholpen dat ik bijvoorbeeld wist bij wie ik terecht kon als het niet ging, dat ik pauze mocht nemen als ik dat even nodig had, wanneer en met wie ik gesprekken zou hebben om te evalueren hoe het ging. Daardoor was ik veel minder angstig. Ik denk dat het TO zou helpen om ook zoiets op papier te hebben zodat het ook voor haar werkgever duidelijk is wat ze nodig heeft.
