Psyche
alle pijlers
Reageren op sarcastische en botte collega's
donderdag 11 maart 2021 om 00:00
Getwijfeld of het onder werk of psyche moest, voor het tweede gekozen omdat het vooral om het emotionele stuk gaat.
Binnenkort ga ik proberen om voorzichtige stappen richting re-integratie te zetten. Ik ben ruim een jaar niet op de werkplek geweest, vanwege ziekte, deels lichamelijk, deels psychisch.
Mijn meeste collega’s zullen neutraal of verwelkomend op me reageren, maar er is een klein deel waarvan ik weet dat ze ‘grappige’ of sarcastische of zelfs verwijtende opmerkingen zullen maken.
In de strekking van:
‘Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
Deels is dit natuurlijk invulling, omdat ik niet in de toekomst kan kijken, en ik niet weet hoe ze daadwerkelijk zullen reageren, deels is dit een realistische angst omdat ze dit soort opmerkingen ook maakten toen ik anderhalf jaar geleden minder uren begon te maken vanwege mijn ziekte, en uiteindelijk dus afscheid moest nemen.
Het is een hardnekkig groepje dat niet op een redelijke manier aan te spreken is op dit soort opmerkingen/gedrag, en dat is ook sowieso niet waar ik mijn spaarzame energie in wil steken.
Wat ik wel wil/moet is weerbaar worden voor dit soort dingen, weerbaarder dan ik was voordat ik thuis kwam te zitten. Een deel van mijn klachten is namelijk ontstaan door het constant over mijn grenzen (laten) gaan.
Sinds ik ziek ben, ben ik nog kwetsbaarder geworden voor dit soort dingen, en ik wil voorkomen dat ik halverwege mijn eerste werkdag huilend huiswaarts keer. Natuurlijk ga ik daar niet onvoorbereid heen, en op het moment dat ik daar daadwerkelijk zou gaan huilen, zou dat een teken zijn dat ik te vroeg terug ben gegaan, maar ik kan en wil ook niet wachten tot ik er echt 100% klaar voor ben, want ik ben bang dat dat moment nooit zal komen.
Het is voor mij niet makkelijk om weer terug te keren naar het gewone dagelijkse leven en het zal op meerdere vlakken een grote uitdaging worden, en het laatste wat ik nodig heb is me direct uit het veld te laten slaan.
Van nature ben ik er niet goed in om met dit soort opmerkingen/mensen om te gaan. Meestal zeg ik niets terug of glimlach wat ongemakkelijk, maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten. Ik weet dat dit soort opmerkingen niets over mij zeggen, maar het raakt me wel. Ik heb me altijd 100% ingezet voor mijn werk en ben zelfs nog veel te lang doorgegaan, terwijl ik eigenlijk al te ziek was. Het is dus ook gewoonweg onrechtvaardig.
Maar goed, zulke mensen zullen altijd bestaan, en ze zullen ook op veel werkplekken bestaan, alleen mij raakt dat onevenredig hard. Ik heb geen invloed op hoe ze zijn, maar heb wel invloed op hoe ik erop reageer.
Graag zou ik tips willen voor korte antwoorden op zulke opmerkingen, die duidelijk aangeven dat ik er niet van gediend ben, maar die niet uitlokken tot meer opmerkingen of agressief klinken. Ik wil mezelf beschermen, maar er tegelijk niet onnodig veel energie aan gaan geven, omdat ik die al genoeg voor andere dingen nodig zal hebben.
Binnenkort ga ik proberen om voorzichtige stappen richting re-integratie te zetten. Ik ben ruim een jaar niet op de werkplek geweest, vanwege ziekte, deels lichamelijk, deels psychisch.
Mijn meeste collega’s zullen neutraal of verwelkomend op me reageren, maar er is een klein deel waarvan ik weet dat ze ‘grappige’ of sarcastische of zelfs verwijtende opmerkingen zullen maken.
In de strekking van:
‘Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
Deels is dit natuurlijk invulling, omdat ik niet in de toekomst kan kijken, en ik niet weet hoe ze daadwerkelijk zullen reageren, deels is dit een realistische angst omdat ze dit soort opmerkingen ook maakten toen ik anderhalf jaar geleden minder uren begon te maken vanwege mijn ziekte, en uiteindelijk dus afscheid moest nemen.
Het is een hardnekkig groepje dat niet op een redelijke manier aan te spreken is op dit soort opmerkingen/gedrag, en dat is ook sowieso niet waar ik mijn spaarzame energie in wil steken.
Wat ik wel wil/moet is weerbaar worden voor dit soort dingen, weerbaarder dan ik was voordat ik thuis kwam te zitten. Een deel van mijn klachten is namelijk ontstaan door het constant over mijn grenzen (laten) gaan.
Sinds ik ziek ben, ben ik nog kwetsbaarder geworden voor dit soort dingen, en ik wil voorkomen dat ik halverwege mijn eerste werkdag huilend huiswaarts keer. Natuurlijk ga ik daar niet onvoorbereid heen, en op het moment dat ik daar daadwerkelijk zou gaan huilen, zou dat een teken zijn dat ik te vroeg terug ben gegaan, maar ik kan en wil ook niet wachten tot ik er echt 100% klaar voor ben, want ik ben bang dat dat moment nooit zal komen.
Het is voor mij niet makkelijk om weer terug te keren naar het gewone dagelijkse leven en het zal op meerdere vlakken een grote uitdaging worden, en het laatste wat ik nodig heb is me direct uit het veld te laten slaan.
Van nature ben ik er niet goed in om met dit soort opmerkingen/mensen om te gaan. Meestal zeg ik niets terug of glimlach wat ongemakkelijk, maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten. Ik weet dat dit soort opmerkingen niets over mij zeggen, maar het raakt me wel. Ik heb me altijd 100% ingezet voor mijn werk en ben zelfs nog veel te lang doorgegaan, terwijl ik eigenlijk al te ziek was. Het is dus ook gewoonweg onrechtvaardig.
Maar goed, zulke mensen zullen altijd bestaan, en ze zullen ook op veel werkplekken bestaan, alleen mij raakt dat onevenredig hard. Ik heb geen invloed op hoe ze zijn, maar heb wel invloed op hoe ik erop reageer.
Graag zou ik tips willen voor korte antwoorden op zulke opmerkingen, die duidelijk aangeven dat ik er niet van gediend ben, maar die niet uitlokken tot meer opmerkingen of agressief klinken. Ik wil mezelf beschermen, maar er tegelijk niet onnodig veel energie aan gaan geven, omdat ik die al genoeg voor andere dingen nodig zal hebben.
donderdag 11 maart 2021 om 00:12
Kun je dit met je re-integratie begeleider vanuit het werk bespreken voordat je start? Het lijkt mij geen fijne werksfeer nog los van de opmerkingen over je afwezigheid. Verder hoop ik dat je al meerdere koffiemomenten hebt gehad om een iets lagere drempel te hebben met terugkeer naar de werkvloer bij lange afwezigheid.
Veel succes!
Veel succes!
donderdag 11 maart 2021 om 00:27
Ik zou gewoon ‘ja’ zeggen en lekker verder gaan. Mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is moet je geen voer geven. Lekker laten. Concentreer je op de collega’s waar je wel iets mee hebt.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
donderdag 11 maart 2021 om 00:30
Dit moet je samen met je arts en je leidinggevende bespreken en eventuele anderen die betrokken zijn bij je terugkeer. Dit soort opmerkingen belemmeren jouw re-integratie en daar zou je je helemaal niet mee bezig hoeven houden. Vervelend, maar dat soort mensen heb je overal en het zou goed zijn als bedrijven daar aandacht voor hebben omdat het uiteindelijk ook slecht is voor het bedrijf.
Ik zou ook voor mezelf besluiten dat als het gebeurt, en je hebt er last van, dus ook als je het idee hebt dat ze het achter je rug doen of roddelen, om gewoon weer naar huis te gaan. Het laatste wat je wil is dat je weer ziek thuis komt te zitten.
Succes!
Ik zou ook voor mezelf besluiten dat als het gebeurt, en je hebt er last van, dus ook als je het idee hebt dat ze het achter je rug doen of roddelen, om gewoon weer naar huis te gaan. Het laatste wat je wil is dat je weer ziek thuis komt te zitten.
Succes!
donderdag 11 maart 2021 om 00:31
Als je je hier nog druk over maakt ben je nog niet helemaal klaar om weer aan het werk te gaan lijkt mij.
Dat je het spannend vindt om weer te beginnen is heel logisch, maar dat je je zo druk maakt over wat mensen eventueel misschien zouden kunnen zeggen en dan ook al bedacht hebben wat ze gaan zeggen is in mijn optiek wel een signaal dat je er nog niet helemaal lekker in zit.
Ook dat je het bij het groepje neerlegt dat zij het probleem zijn en niet jouw reactie (intern en naar hen toe) daarop als het probleem ziet lijkt mij iets om aan te werken. Je kan een ander niet verantwoordelijk maken voor het gevoel dat jij krijgt bij zulke opmerkingen. Hier zal je aan moeten werken om te leren dat het van je af kan glijden. Want als je bijdehante opmerkingen gaat maken terwijl je het niet zo voelt komt het niet aan. Dan kan je beter niets zeggen en gewoon doorlopen, met je hoofd omhoog. En is die situatie er niet naar, dan wees gewoon eerlijk. Vertel dan dat je graag een jaar vakantie had gehad, of met ze had willen ruilen. Of iets anders dat wel bij je past.
Dat je het spannend vindt om weer te beginnen is heel logisch, maar dat je je zo druk maakt over wat mensen eventueel misschien zouden kunnen zeggen en dan ook al bedacht hebben wat ze gaan zeggen is in mijn optiek wel een signaal dat je er nog niet helemaal lekker in zit.
Ook dat je het bij het groepje neerlegt dat zij het probleem zijn en niet jouw reactie (intern en naar hen toe) daarop als het probleem ziet lijkt mij iets om aan te werken. Je kan een ander niet verantwoordelijk maken voor het gevoel dat jij krijgt bij zulke opmerkingen. Hier zal je aan moeten werken om te leren dat het van je af kan glijden. Want als je bijdehante opmerkingen gaat maken terwijl je het niet zo voelt komt het niet aan. Dan kan je beter niets zeggen en gewoon doorlopen, met je hoofd omhoog. En is die situatie er niet naar, dan wees gewoon eerlijk. Vertel dan dat je graag een jaar vakantie had gehad, of met ze had willen ruilen. Of iets anders dat wel bij je past.
donderdag 11 maart 2021 om 00:34
Dat kan dus te moeilijk zijn als je niet weerbaar bent. Ik zou ze ook wel een paar antwoorden willen geven en wat vragen hebben. Daar moet je alleen wel toe in staat zijn. Bovendien, waarom zou het haar zorg moeten zijn? Ze zorgen maar dat het niet gebeurt.
donderdag 11 maart 2021 om 00:37
Mijn leidinggevende durf ik hier niet mee te vertrouwen, omdat ze hier ook niets mee deed toen ik het probeerde te bespreken toen ik er nog werkte. Ik verwacht niet dat dit nu anders zal zijn. Met haar heb ik vooral een zakelijk contact, afspraken hoe en wanneer ik weer start, ik weet dat ik niet meer dan dat van haar kan verwachten. Ze geloofde me destijds ook niet echt dat zulke dingen werkleijk gezegd werden, ze wuifde het wat weg omder het mom van: 'ze bedoelden dat vast niet zo rot.' Ik heb zelfs gehoord: 'ze zeiden dat vast omdat ze onder werkdruk staan' maar van dat laatste herinner me niet met zekerheid of zij dat heeft gezegd of iemand anders. Het is in ieder geval wel gezegd daar tegen me.
Het is helaas een beetje een 'red jezelf' cultuur daar.
En ik heb me altijd wel gered, omdat ik best wat gewend ben, en omdat er ook veel neutrale/aardige mensen werken en het werk zelf erg fijn is, maar ik merk dat ik sinds mijn ziekte echt een stuk kwetsbaarder voor dit soort dingen ben geworden. Hoewel ik het altijd wel lastig vond om het me niet teveel aan te trekken, lukte het me meestal wel om me gewoon op het werk zelf te richten.
De koffiemomenten heb ik nog niet gehad, maar ik zal mijn re-integratie inderdaad wel starten met koffiemomenten, om de drempel naar de werkelijke werkvloer wat lager te maken. Want het is inderdaad een lange afwezigheid geweest. Ik ben bang ze tijdens die koffiemomenten tegen te komen. Zoals ik ze me herinner zijn ze verbaal heel aanwezig, harde stemmen, proberen de dienst uit te maken, en het leek alsof ze altijd overal in het gebouw waren, alsof ze op tien plekken tegelijk konden zijn.
Ik merk ook dat nu ook mijn nachtmerries over mijn werk terug beginnen te komen, die ik ook had vlak nadat ik daar weg had. Jammer, want mijn meeste herinneringen zijn fijn, maar zulke opmerkingen maken blijkbaar toch heel veel impact.
Het is helaas een beetje een 'red jezelf' cultuur daar.
En ik heb me altijd wel gered, omdat ik best wat gewend ben, en omdat er ook veel neutrale/aardige mensen werken en het werk zelf erg fijn is, maar ik merk dat ik sinds mijn ziekte echt een stuk kwetsbaarder voor dit soort dingen ben geworden. Hoewel ik het altijd wel lastig vond om het me niet teveel aan te trekken, lukte het me meestal wel om me gewoon op het werk zelf te richten.
De koffiemomenten heb ik nog niet gehad, maar ik zal mijn re-integratie inderdaad wel starten met koffiemomenten, om de drempel naar de werkelijke werkvloer wat lager te maken. Want het is inderdaad een lange afwezigheid geweest. Ik ben bang ze tijdens die koffiemomenten tegen te komen. Zoals ik ze me herinner zijn ze verbaal heel aanwezig, harde stemmen, proberen de dienst uit te maken, en het leek alsof ze altijd overal in het gebouw waren, alsof ze op tien plekken tegelijk konden zijn.
Ik merk ook dat nu ook mijn nachtmerries over mijn werk terug beginnen te komen, die ik ook had vlak nadat ik daar weg had. Jammer, want mijn meeste herinneringen zijn fijn, maar zulke opmerkingen maken blijkbaar toch heel veel impact.
donderdag 11 maart 2021 om 00:45
Bespreek dit met je arts! Jij bent volgens mij nog helemaal niet klaar om te beginnen. Vertel ook wat je hier schrijft, dus ook van die leidinggevende. Bij twijfel niet beginnen.
Sta er wel op dat ze actief gaan werken aan je re- integratie omdat dit ook niet zo door kan gaan. Als het goed is wordt er dan uitgegaan van wat jou helpt om weer te kunnen werken.
Sta er wel op dat ze actief gaan werken aan je re- integratie omdat dit ook niet zo door kan gaan. Als het goed is wordt er dan uitgegaan van wat jou helpt om weer te kunnen werken.
donderdag 11 maart 2021 om 00:47
Weet je zeker dat ze het bot bedoelen? Ik moet eerlijk bekennen dat ik zo’n opmerking ook zou kunnen plaatsen, al is het wel afhankelijk van de ziekte waarvoor iemand thuis zat. Bij een griepje zou ik dit bijvoorbeeld kunnen zeggen als ik een goede band met die collega heb.
En wellicht weten deze collega’s zich ook niet helemaal raad met de situatie en proberen ze het daarom op een “lollige” manier af te doen. Voor jou komt dat erg hard en persoonlijk aan, maar zij hebben dit misschien wel nooit zo bedoeld.
Tegelijkertijd kan het ook een stukje jaloezie/ afgunst zijn. Zeker wanneer iemand met een burn out thuis zit, komen bepaalde collega’s al snel met opmerkingen van: oh die heeft toch amper werkdruk, hoe kan diegene nu overspannen zijn? En vaak zijn dat de collega’s die zelf ook niet echt lekker in hun vel zitten en daardoor een soort van jaloezie voelen naar degene die “lekker thuis zit”.
Ik zou je angst in ieder geval bij je manager neerleggen. Die zal de collega’s hier dan hopelijk op aanspreken. Mocht je toch zo’n opmerking naar je hoofd krijgen, trek het je dan niet aan. Verder veel succes gewenst met je verdere herstel en ook je re-integratie!
En wellicht weten deze collega’s zich ook niet helemaal raad met de situatie en proberen ze het daarom op een “lollige” manier af te doen. Voor jou komt dat erg hard en persoonlijk aan, maar zij hebben dit misschien wel nooit zo bedoeld.
Tegelijkertijd kan het ook een stukje jaloezie/ afgunst zijn. Zeker wanneer iemand met een burn out thuis zit, komen bepaalde collega’s al snel met opmerkingen van: oh die heeft toch amper werkdruk, hoe kan diegene nu overspannen zijn? En vaak zijn dat de collega’s die zelf ook niet echt lekker in hun vel zitten en daardoor een soort van jaloezie voelen naar degene die “lekker thuis zit”.
Ik zou je angst in ieder geval bij je manager neerleggen. Die zal de collega’s hier dan hopelijk op aanspreken. Mocht je toch zo’n opmerking naar je hoofd krijgen, trek het je dan niet aan. Verder veel succes gewenst met je verdere herstel en ook je re-integratie!
donderdag 11 maart 2021 om 00:49
Je bent echt nog niet klaar om aan het werk te gaan.
Heb je gesprekken met een psycholoog? Of iemand anders die je handvatten kan geven om zelfvertrouwen te krijgen?
Toen ik terugkeerde na mijn burn-out om de vaststellingsovereenkomst te tekenen kon het me nog minder dan niets schelen wat iemand ook zou zeggen. Had ik die overeenkomst een paar maanden eerder moeten tekenen dan was dat niet goed gekomen. Ik ben in de 4 maanden dat ik thuis was ook niet een keer koffie gedronken want ik durfde niet. En ik heb normaal echt mijn woordje wel klaar en ben totaal niet onzeker, maar op dat moment was ik zo onzeker dat ik niet eens meer op mijn eigen oordeel durfde te vertrouwen. Bang dat mensen iets van me zouden vinden.
En nu zou ik het zelfs durven om na een jaar gewoon koffie te gaan drinken alsof er niets aan de hand is. Tis dat ik ontslagen ben en ze daar waarschijnlijk niet op zitten te wachten, maar anders
Dus echt, ga wat doen aan je zelfvertrouwen. Daar heb je niet alleen nu wat aan, maar ook voor de rest van je leven. Het leven is echt zoveel makkelijker als je je niet meer druk hoeft te maken om wat anderen vinden of zeggen of denken.
Heb je gesprekken met een psycholoog? Of iemand anders die je handvatten kan geven om zelfvertrouwen te krijgen?
Toen ik terugkeerde na mijn burn-out om de vaststellingsovereenkomst te tekenen kon het me nog minder dan niets schelen wat iemand ook zou zeggen. Had ik die overeenkomst een paar maanden eerder moeten tekenen dan was dat niet goed gekomen. Ik ben in de 4 maanden dat ik thuis was ook niet een keer koffie gedronken want ik durfde niet. En ik heb normaal echt mijn woordje wel klaar en ben totaal niet onzeker, maar op dat moment was ik zo onzeker dat ik niet eens meer op mijn eigen oordeel durfde te vertrouwen. Bang dat mensen iets van me zouden vinden.
En nu zou ik het zelfs durven om na een jaar gewoon koffie te gaan drinken alsof er niets aan de hand is. Tis dat ik ontslagen ben en ze daar waarschijnlijk niet op zitten te wachten, maar anders
Dus echt, ga wat doen aan je zelfvertrouwen. Daar heb je niet alleen nu wat aan, maar ook voor de rest van je leven. Het leven is echt zoveel makkelijker als je je niet meer druk hoeft te maken om wat anderen vinden of zeggen of denken.
donderdag 11 maart 2021 om 00:52
Ja, ik reageer zelf altijd hoe ik ook benaderd word, dus ik zou op dergelijke opmerkingen van lange vakanties etc. dan reageren een grapje terug. Maar dat moet bij je passen, ik ben van nature meestal wel adrem.
Dat lijkt niet jouw stijl, dus ik zou me vooral richten op het van je af laten glijden van dat soort opmerkingen, en geen moeite steken in een mogelijk weerwoord. Je hoeft niet overal op in te gaan, en schud het ook na de opmerking van je af. Richt je op jezelf.
Dat lijkt niet jouw stijl, dus ik zou me vooral richten op het van je af laten glijden van dat soort opmerkingen, en geen moeite steken in een mogelijk weerwoord. Je hoeft niet overal op in te gaan, en schud het ook na de opmerking van je af. Richt je op jezelf.
donderdag 11 maart 2021 om 00:59
Wat is er aan je herstel gedaan, TO? Hoort een traject met een psycholoog niet bij je behandelplan? Met die zou ik het bespreken. Als er helemaal geen psychologische hulp is geweest, vraag ik me af of dat traject wel helemaal in orde was.
En zit iedereen daar op de werkvloer? Met Corona werken veel mensen thuis en is de sfeer op kantoor met de paar mensen die er wel zitten, vaak heel anders.
En waarom vind je het zo erg als ze die opmerkingen maken? Als je weet dat ze cynisch zijn, dan weet je toch ook dat het niet persoonlijk is? Dit doen ze bij iedereen. Het kan trouwens ook gewoon onhandigheid zijn, die ze overschreeuwen. Veel mensen vinden het lastig om kwetsbaar over dingen te praten. En bedenk ook; zij denken lang niet zoveel aan jou als jij nu aan heb denkt. Die energie kun je beter in jezelf stoppen. Doen zij immers ook.
Is er een collega waar je je goed bij voelt? Dat die de eerste dag iig ook aanwezig is? Kan de eerste dag misschien net wat spanning eraf halen.
En zit iedereen daar op de werkvloer? Met Corona werken veel mensen thuis en is de sfeer op kantoor met de paar mensen die er wel zitten, vaak heel anders.
En waarom vind je het zo erg als ze die opmerkingen maken? Als je weet dat ze cynisch zijn, dan weet je toch ook dat het niet persoonlijk is? Dit doen ze bij iedereen. Het kan trouwens ook gewoon onhandigheid zijn, die ze overschreeuwen. Veel mensen vinden het lastig om kwetsbaar over dingen te praten. En bedenk ook; zij denken lang niet zoveel aan jou als jij nu aan heb denkt. Die energie kun je beter in jezelf stoppen. Doen zij immers ook.
Is er een collega waar je je goed bij voelt? Dat die de eerste dag iig ook aanwezig is? Kan de eerste dag misschien net wat spanning eraf halen.
Everything is fluid
donderdag 11 maart 2021 om 01:03
Met mijn behandelaar/arts kan ik het wel bespreken. Zij zal me begeleiden in dit proces. Ze kan me alleen vooraf en achteraf ermee steunen, maar op de werkvloer zelf moet ik me dus helaas zelf redden, omdat mijn leidinggevende me louter op praktisch vlak begeleidt en mijn problemen met weerbaarheid niet seriues neemt. Ze geloofde me destijds nauwelijks toen ik met haar wilde bespreken wat die opmerkingen met me deden, en ze praatte het goed. Ze opperde dat ze het vast niet zo rot bedoelden.
Ik vind het ook erg vervelend dat dit een extra belemmering is in mijn re-intregatie, en dat ik me hier niet mee bezig zou moeten houden, aangezien het al moeilijk genoeg is om na zo lange tijd weer terug te keren.
Misschien moet ik het inderdaad ondervinden en als het gebeurt, gewoon weer terug naar huis gaan. En inderdaad, als het echt zo erg raakt als ik denk dat het gaat doen, dan ben ik er eigenlijk niet klaar voor. Alleen ben ik bang dat ik er dan nooit klaar voor zal zijn. Ergens zal ik een eerste stap moeten zetten. Hoe langer het duurt, hoe verder ik van het werk en daarmee een belangrijk deel van mijn leven, af kom te staan. Het is nu al ruim een jaar geleden. Het zal steeds moeilijker worden. Mijn behandelaar opperde dat het misschien beter was om ergens anders opnieuw te beginnen, maar dat wil ik niet. Overal heb je kans op dit soort types en ik wil het niet vermijden, maar mee leren omgaan. Bovendien is deze plek qua reisafstand en qua het werk inhoudelijk eigenlijk de beste die ik ooit heb gehad. Zeker nu ik door mijn ziekte zo kwetsbaar ben geworden, is het maar de vraag in hoeverre iets anders passend zou zijn. Bovendien accepteert mijn leidinggevende dat ik geen beloftes kan maken over wanneer ik daadwerkelijk terugkeer en hoeveel uren dat zal zijn, mijn behandelaar kan dit ook (nog) niet inschatten. Het is maar afwachten hoe dat elders zou zijn. Dus mijn leidinggevende is zeker niet op alle vlakken slecht, je kunt er slechtere treffen. Alleen ja, blijkbaar interesseert het haar niks hoe de sfeer onderling is, zolang het werk maar gedaan wordt. Inderdaad wat vreemd, want sfeer is zo belangrijk voor een bedrijf.
Je zou dus kunnen zeggen dat het los van een wat achteloze leidinggevende en een hardnekkig groepje rotte appels, een perfecte plek is, voor zover werk perfect kan zijn dan, het blijft natuurlijk wel werk, en niet het beloofde land.
Ik vind het ook erg vervelend dat dit een extra belemmering is in mijn re-intregatie, en dat ik me hier niet mee bezig zou moeten houden, aangezien het al moeilijk genoeg is om na zo lange tijd weer terug te keren.
Misschien moet ik het inderdaad ondervinden en als het gebeurt, gewoon weer terug naar huis gaan. En inderdaad, als het echt zo erg raakt als ik denk dat het gaat doen, dan ben ik er eigenlijk niet klaar voor. Alleen ben ik bang dat ik er dan nooit klaar voor zal zijn. Ergens zal ik een eerste stap moeten zetten. Hoe langer het duurt, hoe verder ik van het werk en daarmee een belangrijk deel van mijn leven, af kom te staan. Het is nu al ruim een jaar geleden. Het zal steeds moeilijker worden. Mijn behandelaar opperde dat het misschien beter was om ergens anders opnieuw te beginnen, maar dat wil ik niet. Overal heb je kans op dit soort types en ik wil het niet vermijden, maar mee leren omgaan. Bovendien is deze plek qua reisafstand en qua het werk inhoudelijk eigenlijk de beste die ik ooit heb gehad. Zeker nu ik door mijn ziekte zo kwetsbaar ben geworden, is het maar de vraag in hoeverre iets anders passend zou zijn. Bovendien accepteert mijn leidinggevende dat ik geen beloftes kan maken over wanneer ik daadwerkelijk terugkeer en hoeveel uren dat zal zijn, mijn behandelaar kan dit ook (nog) niet inschatten. Het is maar afwachten hoe dat elders zou zijn. Dus mijn leidinggevende is zeker niet op alle vlakken slecht, je kunt er slechtere treffen. Alleen ja, blijkbaar interesseert het haar niks hoe de sfeer onderling is, zolang het werk maar gedaan wordt. Inderdaad wat vreemd, want sfeer is zo belangrijk voor een bedrijf.
Je zou dus kunnen zeggen dat het los van een wat achteloze leidinggevende en een hardnekkig groepje rotte appels, een perfecte plek is, voor zover werk perfect kan zijn dan, het blijft natuurlijk wel werk, en niet het beloofde land.
donderdag 11 maart 2021 om 02:12
Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
" Moet je dat vooral doen, ze vragen mensen voor een enkele reis naar Mars. Ga dr voor!"
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
" Blijkbaar niet goed genoeg, anders hoefde ik niet meer terug te komen".
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
" he shit, heb je me toch door! Kun je soms gedachte lezen? Kun je goudgeld mee verdienen!"
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
"Heb jij helemaal goed. Ik vind mezelf namelijk het belangrijkste. Is maar goed ook."
Maar goed, dat ben ik he
" Moet je dat vooral doen, ze vragen mensen voor een enkele reis naar Mars. Ga dr voor!"
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
" Blijkbaar niet goed genoeg, anders hoefde ik niet meer terug te komen".
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
" he shit, heb je me toch door! Kun je soms gedachte lezen? Kun je goudgeld mee verdienen!"
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
"Heb jij helemaal goed. Ik vind mezelf namelijk het belangrijkste. Is maar goed ook."
Maar goed, dat ben ik he
universeinmotion wijzigde dit bericht op 11-03-2021 04:06
0.47% gewijzigd
donderdag 11 maart 2021 om 02:18
Het eerste wat in mij opkwam was inderdaad: “ja, ik kom even kijken wat voor puinhoop jullie er van hebben gemaakt”, of iets van die strekking, maar alleen in reactie op iets dat naar mij toe duidelijk ook cynisch bedoeld is.
Of anders oprecht, “dit soort opmerkingen raken me echt, het zou me echt helpen als jullie ze achterwege laten”.
Of anders oprecht, “dit soort opmerkingen raken me echt, het zou me echt helpen als jullie ze achterwege laten”.
donderdag 11 maart 2021 om 06:49
Ze doen dat omdat je kennelijk uitstraalt dat je daar goedmoedig (of angstig) tegenover staat. Het klinkt als een grappig bedoelde opmerking en dat zal het ook wel zijn, maar ze zouden dat niet tegen iedereen zo doen. Sommigen zullen een dergelijke toon niet waarderen.
Of jij dat accepteert moet je zelf bepalen.
Of jij dat accepteert moet je zelf bepalen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 11 maart 2021 om 07:09
donderdag 11 maart 2021 om 07:10
Ik zou het zelf niet zien als vervelende opmerkingen. Soms zou ik wat meer vertellen en soms niet. Het ligt eraan wie het is. Ik zou me niet aangevallen voelen. Ik bedenk tevoren wat ik vertel over mijn ziekte en daar houd ik me aan. Meestal vertel ik niets, want dan kan je ook niet verrast worden door ongevoelig respons. Dus als ze suggereren dat ik een vrolijke fijne tijd heb gehad dan zou ik zeggen dat ze zich vergissen omdat het helemaal niet fijn was en daar wil ik het bij laten. En nu: werken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 11 maart 2021 om 08:00
Kun je elke keer dat ze zoiets zeggen reageren met: 'ik vind het vervelend dat je dat zegt?' Verder niets, alleen dat zinnetje zodat ze weten dat je het niet waardeert, niet grappig vindt en er verder niet aan mee gaat doen. Ik zou niet proberen op dezelfde manier terug te komen want dat vinden ze waarschijnlijk juist leuk. Maar ook niet terugtrekken en niets zeggen, gewoon keer op keer aangeven. Dat is volgens mij het minst leuk voor hun en dan houdt het hopelijk op.
donderdag 11 maart 2021 om 08:04
Ik zou in ieder geval ver weg blijven van jezelf verdedigen of door te zeggen: ja maar ik was echt ziek want, ...
Dit soort mensen willen graag een reactie. Je bent echter niet verplicht om te reageren. Soms kan zwijgen zelfs sterker zijn dan spreken.
Je wil geen discussie, dus ga dan ook niet happen. Laat de leidinggevende bij de evaluatie weten in welke sfeer je bent teruggekeerd.
Neem het anders op, op je telefoon en laat het horen aan je leidinggevende. Geef aan dat je naar een vertrouwenspersoon stapt wanneer zij er niets mee doet.
Dit soort mensen willen graag een reactie. Je bent echter niet verplicht om te reageren. Soms kan zwijgen zelfs sterker zijn dan spreken.
Je wil geen discussie, dus ga dan ook niet happen. Laat de leidinggevende bij de evaluatie weten in welke sfeer je bent teruggekeerd.
Neem het anders op, op je telefoon en laat het horen aan je leidinggevende. Geef aan dat je naar een vertrouwenspersoon stapt wanneer zij er niets mee doet.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 11 maart 2021 om 08:18
Ja precies. Dan krijg je alleen een nieuwe vervelende opmerking, of een meewarig 'ja ja, dat zeggen ze allemaal' en dan voel jij je nog rotter.viva-amber schreef: ↑11-03-2021 08:04Ik zou in ieder geval ver weg blijven van jezelf verdedigen of door te zeggen: ja maar ik was echt ziek want, ...
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 11 maart 2021 om 08:18
Mimosa80 schreef: ↑11-03-2021 01:03
omdat mijn leidinggevende mijn problemen met weerbaarheid niet seriues neemt.
Ze geloofde me destijds nauwelijks
ze praatte het goed.
dit soort types
blijkbaar interesseert het haar niks hoe de sfeer onderling is, zolang het werk maar gedaan wordt.
een wat achteloze leidinggevende
en een hardnekkig groepje rotte appels
Het valt me op dat je echt een flink waardeoordeel maakt over jouw leidinggevende en collega’s. Mensen die zelf sterke waardeoordelen maken over anderen, verwachten vaak dat anderen dat ook over hen doen (en maken zich daar vervolgens druk om).
Stel nou eens dat jouw collega’s daar helemaal niet zo mee bezig zijn als jij? Sommige mensen vinden het juist wel prettig als zwaardere onderwerpen met een luchtig grapje worden geadresseerd. Daarmee erken je namelijk wel de ander en haar problemen, maar zonder dat je de situatie daarmee meteen heel zwaar en beladen maakt. Maakt dat deze mensen dan tot rotte appels? Of gaan ze gewoon net even wat anders met de dingen om in het leven dan jij?
En stel nu dat jouw leidinggevende het ook zo ziet als ik het net beschrijf? Bagatelliseert zij dan jouw problemen? Of kijkt ze gewoon net even door een andere bril naar de situatie dan jij, waardoor zij niet ziet wat jij erin ziet?
donderdag 11 maart 2021 om 08:23
