Reageren op sarcastische en botte collega's

Getwijfeld of het onder werk of psyche moest, voor het tweede gekozen omdat het vooral om het emotionele stuk gaat.
Binnenkort ga ik proberen om voorzichtige stappen richting re-integratie te zetten. Ik ben ruim een jaar niet op de werkplek geweest, vanwege ziekte, deels lichamelijk, deels psychisch.
Mijn meeste collega’s zullen neutraal of verwelkomend op me reageren, maar er is een klein deel waarvan ik weet dat ze ‘grappige’ of sarcastische of zelfs verwijtende opmerkingen zullen maken.
In de strekking van:
‘Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
'Zo, dat is lang geleden, het is wel duidelijk dat we niets voor je betekenen.'
'Zo, het is wel duidelijk waar jouw prioriteiten liggen, je vind ons duidelijk niet zo belangrijk.'
Deels is dit natuurlijk invulling, omdat ik niet in de toekomst kan kijken, en ik niet weet hoe ze daadwerkelijk zullen reageren, deels is dit een realistische angst omdat ze dit soort opmerkingen ook maakten toen ik anderhalf jaar geleden minder uren begon te maken vanwege mijn ziekte, en uiteindelijk dus afscheid moest nemen.

Het is een hardnekkig groepje dat niet op een redelijke manier aan te spreken is op dit soort opmerkingen/gedrag, en dat is ook sowieso niet waar ik mijn spaarzame energie in wil steken.
Wat ik wel wil/moet is weerbaar worden voor dit soort dingen, weerbaarder dan ik was voordat ik thuis kwam te zitten. Een deel van mijn klachten is namelijk ontstaan door het constant over mijn grenzen (laten) gaan.
Sinds ik ziek ben, ben ik nog kwetsbaarder geworden voor dit soort dingen, en ik wil voorkomen dat ik halverwege mijn eerste werkdag huilend huiswaarts keer. Natuurlijk ga ik daar niet onvoorbereid heen, en op het moment dat ik daar daadwerkelijk zou gaan huilen, zou dat een teken zijn dat ik te vroeg terug ben gegaan, maar ik kan en wil ook niet wachten tot ik er echt 100% klaar voor ben, want ik ben bang dat dat moment nooit zal komen.
Het is voor mij niet makkelijk om weer terug te keren naar het gewone dagelijkse leven en het zal op meerdere vlakken een grote uitdaging worden, en het laatste wat ik nodig heb is me direct uit het veld te laten slaan.
Van nature ben ik er niet goed in om met dit soort opmerkingen/mensen om te gaan. Meestal zeg ik niets terug of glimlach wat ongemakkelijk, maar ondertussen blijf ik er wel mee zitten. Ik weet dat dit soort opmerkingen niets over mij zeggen, maar het raakt me wel. Ik heb me altijd 100% ingezet voor mijn werk en ben zelfs nog veel te lang doorgegaan, terwijl ik eigenlijk al te ziek was. Het is dus ook gewoonweg onrechtvaardig.
Maar goed, zulke mensen zullen altijd bestaan, en ze zullen ook op veel werkplekken bestaan, alleen mij raakt dat onevenredig hard. Ik heb geen invloed op hoe ze zijn, maar heb wel invloed op hoe ik erop reageer.

Graag zou ik tips willen voor korte antwoorden op zulke opmerkingen, die duidelijk aangeven dat ik er niet van gediend ben, maar die niet uitlokken tot meer opmerkingen of agressief klinken. Ik wil mezelf beschermen, maar er tegelijk niet onnodig veel energie aan gaan geven, omdat ik die al genoeg voor andere dingen nodig zal hebben.

Het is wat veel om overal specifiek op te reageren, dit had ik niet verwacht, alvast hartstikke bedankt voor alle input en ik zal proberen op zoveel mogelijk te reageren.

Voor de duidelijkheid: het gaat hier om enkele collega's. Met zeker 90% heb ik het altijd goed kunnen of was het gewoon neutraal, zonder specifieke mening over elkaar. Van die overige 10% is, nu ik er in retroperspectief op terugkijk, een deel wel echt een 'rotte appel'. Die bedoelen dit soort opmerkingen niet als grapje, maar echt denigrerend of in ieder geval rot. Deze mensen doen dit ook niet alleen bij mij. Toen ik daar werkte is het zelfs gebeurd dat een aantal mensen ontslag heeft genomen met als grootste reden omdat ze niet wilden werken in een sfeer waar een paar mensen zo de dienst uitmaken. Helaas heeft desondanks mijn leidinggevende hier nooit iets mee gedaan. Een ander deel van die 10% denkt eerder denk ik inderdaad lollig te zijn, dat is ook verre van leuk, het is niet mijn manier van humor, maar dat is wel iets makkelijker van me af te laten glijden.
Maar er zijn er dus bij die ECHT rottig zijn, helaas heb je in veel bedrijven zulke mensen en helaas zullen die zich het eerst of meest richten tegen mensen die daar niet zo weerbaar voor zijn. Daar wil ik graag mee leren omgaan, het niet vermijden. Want of ik nou morgen terugkeer in het (arbeids)leven of pas over een jaar, ik zal die vaardigheden sowieso nodig hebben, want dit soort mensen bestaan nou eenmaal. Ik kan dat niet mooier maken dan het is,

Ze zullen uiteraard sowieso niet zoveel bezig zijn met mij als ik met hen. Ze zullen me inmiddels waarschijnlijk nauwelijks herinneren. Naar verwachting zal er een naar verhouding heel klein groepje zijn, 10% is daarin nog te hoog geschat, als je nagaat dat daar honderden mensen werken zal het eerder 1% zijn, waarvan ik de kans hoog inschat dat ze met soortgelijke opmerkingen zoals in de OP komen, waarvan sommige het rot zullen bedoelen, anderen als een soort sarcatische lol, en anderen als gewoon lol. En dan zal er een deel zijn, ook maar 1% die zullen zeggen hoe fijn ze het vinden dat ik er weer ben. De rest zal het geen zak interesseren, en zo hoort het ook. Anderen zijn echt zo met een ander bezig inderdaad. Dus dit probleem gaat echt om een handjevol mensen, die in normale omstandigheden niets voor me zouden betekenen, maar helaas in de kwetsbare positie waarin ik me bevind zijn ze belangrijker dan ik wil. Ik wil niet van te voren invullen wat er precies zal gebeuren, theoretisch kan het zelfs zo zijn dat ze er zelf niet meer werken, je weet maar nooit, maar ik wil wel goed beslagen te ijs komen, voorbereid zijn, omdat ik anders net zo goed voor altijd thuis kan blijven, en dat wil ik niet.

Omdat het werk zelf en het merendeel van de mensen leuk is inderdaad. Liever zou ik me ook niet zo richten op dat kleine nare deel, maar ik moet dit doen voor mijn gezondheid. Als ik me niet voorbereid, dan gaan die opmerkingen onder mijn huid zitten. Eigenlijk zou je dus kunnen zeggen dat juist door me er nu op voor te bereiden, en me er dus niet inderdaad erg op te richten, ik op het moment van mijn terugkeer ik me kan richten op waar ik me op wil richten: het goede.
Ik zou ook willen dat het niet nodig was om met dat andere bezig te zijn, maar ik ben helaas nog niet zo ver in mijn proces dat ik het gewoon kan negeren.

In mijn beleving zie ik juist wel mijn reactie en interne gevoelens als het probleem, en niet mijn collega’s als dusdanig. Ik weet dat je overal in het leven zulke mensen tegenkomt, en ik wil juist aan mezelf werken om daarmee om te kunnen gaan, en het niet bij anderen leggen. Als ik dat deed zou ik niet hebben besloten om juist terug te keren naar deze werkplek. Ik kies er juist bewust voor om naar dezelfde plek terug te gaan, omdat ik het bij mezelf wil houden, aan mezelf intern te werken ipv het extern te gaan zoeken. Ik had het ook kunnen houden bij hunnie zijn stom, ik ga stampvoetend weg en ergens anders heen, en dan dar weer eenzelfde hunnie tegenkomen en weer hetzelfde herhalen en op die manier altijd onderweg zijn naar iets nieuws, en daarmee op de vlucht voor iets wat niet te vermijden is. Maar ik ga het juist aan, en wil me daarbij juist richten op mezelf intern. Ik denk niet dat het slim zou zijn om te verwachten dat ze zullen veranderen of te verachten at het elders beter zal zijn. Het lijkt me constructiever om bij mezelf iets te veranderen.

Universeinmotion schreef: ↑

11-03-2021 02:12

Zo lekker lang vakantie gehad, ik zou er ook wel een jaartje tussenuit willen!’
" Moet je dat vooral doen, ze vragen mensen voor een enkele reis naar Mars. Ga dr voor!"

'Zo, kom jij ook weer eens, je hebt ons mooi al het werk alleen laten opknappen he!’
" Blijkbaar niet goed genoeg, anders hoefde ik niet meer terug te komen".

Oh, als ik dat eens zou durven!
Deze zijn echt goed, maar moet je wel met een bepaalde intonatie en uitstraling kunnen zeggen, en ik vrees dat ik dat niet kan.
Ik zou echt willen dat ik dit soort dingen kon zeggen met de juiste flair.

Ja, er hoort een psycholoog bij mijn behandelplan. Hiermee werk ik aan de voorbereiding voor mijn terugkeer. Zij vindt me er inderdaad ook nu nog niet klaar voor, en mijn plannen zijn ook voor de toekomst, nog niet om morgen uit te gaan voeren. Het is wat lastig om te bepalen waar ik goed aan doe. Eigenlijk ben ik er als ik heel eerlijk kijk inderdaad nog lang niet aan toe, aan de andere kant wordt mijn afstand steeds groter.

Het is werk dat voor een groot deel niet thuis gedaan kan worden, dus de meeste zullen op de werkvloer zijn. Het is een plek waar veel mensen parttime werken, dus ik kan niet inschatten welke collega’s er wel en niet zullen zijn op mijn eerste dag, of in dit geval wanneer ik dar koffie ga drinken. Wel weet ik op welke afdeling de collega’s zitten waar ik het meest mee had/heb en ik zal er dan ook voor kiezen om daar mijn koffie te drinken/als eerste te gaan begroeten.

De personen die zulke opmerkingen maken lijken zich inderdaad soms wel onschendbaar en superieur te wanen. Er is er eentje bij die altijd vooraan staat als er iets georganiseerd moet worden, echt zo’n regelaar, die het dan ook alleen op haar manier wil. Ze loopt dan rond te commanderen hoe een zaal precies versierd moeten worden, en doet dan vervolgens alles zelf overnieuw als het haar niet bevalt. Een keer heeft ze toen ’s avonds na werktijd een hele zaal vol ballonnen gehangen en is toen van het trapje gelazerd en heeft daardoor een jaar last van haar been gehad. Die gaat dus zelf nog veel meer over haar grenzen en is wellicht ook afgunstig als anderen hun grenzen wat betreft werk uiteindelijk wel weten te trekken. En natuurlijk maakt dat zo’n iemand niet ‘100% rotte vis’. Die bedoelt het goed door zoveel over te hebben voor de organisatie. Alleen gaat ze het vervolgens wel andere mensen verwijten als die niet zo gek zijn om na werktijd duizend ballonnen in een zaal te gaan ophangen. Dus het is zeker allemaal niet zo zwart/wit en ze zullen zeker ook hun eigen frustraties en onzekerheden hebben, maar het blijft gewoon heel rot om dat soort sarcasme en cynisme of verwijten zo rechtstreeks op me afgevuurd te krijgen. Ik ben daar gewoon nog niet klaar voor, ik ben hier kwetsbaarder voor dan ik wil.

En misschien is het bij zulk sarcasme of cynisme, al dan niet rottig of grappig bedoeld, het inderdaad uiteindelijk het beste om gewoon keer op keer rustig te zeggen: ‘dit vind ik niet prettig’ en dan door te lopen. Ze geen voer geven. Het is wat lastig uit te leggen waarom het me zo bezig houd, ik heb een verleden van buitengesloten worden op school en dat soort dingen, waardoor ik kwetsbaarder ben geworden voor dit soort praktijken, en een en ander versterkt elkaar natuurlijk nu ook. In een ander topic las ik iets over gemengde gevoelens voor alle medeleven dat er nu is voor alle jongeren die een jaar ontwikkeling missen door de lockdown, omdat voor sommige mensen hun hele jeugd op deze lockdown leek. Voor mij was dat ook zo, ik heb mijn halve jeugd doorgebracht zoals de jongeren van nu moeten doen, zonder feestjes, samen zijn, sportclubs etc. Daardoor heb ik een stuk ontwikkeling gemist en ben ik nu als volwassen vrouw inderdaad veel te gevoelig voor dit soort gedrag. Het voelt soms een beetje alsof ik op mijn werk weer terug ben op de middelbare school. Alsof ik de emotionele lessen die andere mensen daar kunnen leren, zoals het omgaan met verschillende soorten mensen, ik nu nog moet leren. Alsof ik mijn middelbare school herleef.

Met mijn behandelaar heb ik zeker gewerkt aan zelfvertrouwen en aanverwante thema’s, maar we zijn hier nog niet klaar mee. Ik zit er nog middenin. Door wachtlijsten en Corona had ik niet meteen een behandelaar en heb ik ook niet aaneengesloten de hele tijd een behandelaar gehad het afgelopen jaar. De behandelaar die ik nu heb, is ook niet dezelfde als die ik in het begin had. Dus ik heb niet een jaar aaneengesloten en met dezelfde behandelaar hieraan kunnen werken. Omdat het bij mij dieper ligt dan simpelweg een wat lage eigenwaarde, is er helaas langer dan een jaar nodig om dit echt bij de kern aan te pakken. Ik heb zeker heel serieus en hard gewerkt bij mij behandelaar(s) alleen is er gewoonweg meer nodig dan wat ik tot nu toe heb gedaan.

Mijn psychologe zegt inderdaad dat ik teveel met anderen bezig ben, maar tegelijk zegt ze dat ik mezelf op een bepaalde manier eigenlijk te weinig als slachtoffer zie, omdat ik het bij haar alleen maar heb over wat ik aan mezelf wil veranderen, en aan mijn weerbaarheid wil werken. Ze zegt dat ik best boos mag zijn over zulke opmerkingen, maar dat lukt me niet, ik blijf te weinig eigenwaarde tonen. Ik ben van plan om na een jaar daar helemaal in mijn eentje binnen te stappen, zelfs nog zonder steun van mijn leidinggevende. En dan ga ik niet naar binnen als een slachtoffer, dat kan ook niet, dan zou ik het sowieso niet redden. Kijk, die Bokito’s, dat zijn gewoon Bokito’s (en zoveel meer, het is niet zwart/wit). Ze zijn wie ze zijn. En ik ben wie ik ben. Het enige wat ik wil, is gewoon hiermee om kunnen gaan, en dat kan ik helaas nog niet.

Ik heb destijds bij mijn leidinggevende aangegeven dat ik te weinig steun van haar ervaar, hier maakte ze toen haar excuses voor, maar er is verder niets veranderd. Ik denk niet dat je een ander kunt veranderen, en ik denk ook dat dynamiek moeilijk te veranderen is, daarom wil ik vooral mijn eigen (interne) reactie en weerbaarheid veranderen. Want als ik dat kan, dan blijven de Bokito’s ook niet meer zo belangrijk, want ze zijn helemaal niet belangrijk voor me. Maar toch worden ze zonder dat ik dat wil belangrijk, door mijn kwetsbaarheid. Liever zou ik minder kwetsbaar zijn, maar hier blijf ik aan werken met mijn behandelaar.

Ik denk dat voor nu het beste is om eerst met mijn behandelaar verder te werken aan mijn zelfvertrouwen en weerbaarheid, en dan eens een keer koffie te gaan drinken op mijn werk, en te ervaren of waar ik bang voor ben wel daadwerkelijk gebeurt. Wat iemand hier zei, in een jaar kan er veel veranderen en misschien is door de Coronacrisis wel de hele dynamiek veranderd.
En dan bij eventuele rotopmerkingen misschien gewoon een ‘Hee Jan, dat is lang geleden, leuk je te zien’ kan volstaan. Makkelijker voorgenomen dan gedaan natuurlijk, en wat wijsheid is weet ik nu ook niet zo goed, maar zoiets lijkt me al met al het beste. En vooral mijn grenzen bewaken. Ik kijk gewoon hoe het gaat en als het me teveel naar de keel grijpt, dan ga ik gewoon weer.

Ik heb alles wat jullie schreven zorgvuldig gelezen, en nogmaals bedankt voor alle input, ik heb er zeker wat aan. Ik hoop dat ik op alle vragen en suggesties heb gereageerd.
Nogmaals bedankt!