relatie met hulpbehoevende vader die er niet voor me was

quote:Mamasaar schreef op 02 januari 2010 @ 23:38:

[...]





En denk jij dat ze iemand met beginnende dementie tegen z'n wil op laten nemen? Werkt echt niet zo.



Iemand wordt pas gedwongen opgenomen als hij/zij een gevaar is voor zijn/haar omgeving of zichzelf. Niet als hij alleen maar wat moppert. (ik bedoel dus: Mamasaar heeft gelijk.. )



@TO: rottige situatie! Ik heb zelf geen contact meer met mn pa, we doen alleen nog kerstkaartjes (wat ik dit jaar helemaal niet heb gedaan, naar niemand..) en verjaardagskaartjes. En dan krijg ik van hem alleen maar een lullig mailtje Maar ik hoef dan ook niet naar de 'verplichte gezelligdoenerijtjes' en daar ben ik heel blij om! Voel je dus niet verplicht naar zown man...

quote:Mamasaar schreef op 02 januari 2010 @ 23:28:

[...]





Met welke reden? In hoeverre denk je dat dat zonder toestemming van de persoon zelf kan?

Zo werkt het niet.



Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar in deze kwestie ben ik het toch wel een klein beetje eens met Elninjoo.

Ik zou hem niet op laten nemen maar zou zorgen dat hij hulp krijgt van de thuiszorg.

Heeft TO misschien het gevoel dat ze hem "niet in de steek laat" en hoeft hij niet altijd of nooit meer een beroep op haar te doen..

quote:elninjoo wrote on 02 January 2010 @ 23:33:

[...]



Wanneer ie hulp nodig heeft maar jij biedt dat niet, kan ie dan nog voor zichzelf zorgen? Kijk, ik kan me voorstellen dat je je verplicht voelt omdat het nu eenmaal je vader is, maar als hij nooit 'n vader voor je is geweest moet je aan jezelf denken.Zo'n vader kon van mij verrotten. Hij claimt maar een ander...

To,



Als jullie nooit goed hebben kunnen praten zou ik niet zo maar een twee drie een gesprek met hem aangaan. Je hebt de zaken nog niet helder genoeg. Bedenk, los van wat hij allemaal vraagt, wat je hem wel wilt geven. Wat vind jij reële aandacht, gezien jouw situatie (fulltime baan vier kinderen), zijn situatie (70 jaar, nog een ander kind) en jullie band? Hoe vaak zou je op bezoek willen gaan?Wat zou je willen doen?Wat kan je missen als kiespijn. Wat waardeer je aan jullie band zoals die nu is?



Vervolgens lijkt het me kwestie van dat je daar naar moet gaan handelen. Waarom verwacht je van je vader dat hij veranderd terwijl hij daar geen belang bij heeft? Als jij niet eens veranderd in jouw gedrag, terwijl jij daar heel erg behoefte aan hebt.



Ik snap je grote woede maar ik begrijp niet helemaal hoe het gegaan is. Hoe oud was je toen je vader naar de verjaardag van je neef ging. Wat voor consequenties heeft je vader daarvan ondervonden? Jij hebt hele nare dingen ervaren mede door zijn gedrag, vreselijk om niet gelooft te worden door je familie. Waarom ben je daarna voor hem blijven zorgen?

Blijkbaar denkt je vader dat hij overal mee weg kan komen. Een gesprek gaat dat niet veranderen. Maar jij hebt wel de sleutel tot verandering in handen!

Heel veel sterkte, kom voor jezelf op. 34 is daar een prachtige leeftijd voor.

quote:lichtbron schreef op 02 januari 2010 @ 23:53:

[...]





Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar in deze kwestie ben ik het toch wel een klein beetje eens met Elninjoo.

Ik zou hem niet op laten nemen maar zou zorgen dat hij hulp krijgt van de thuiszorg.

Heeft TO misschien het gevoel dat ze hem "niet in de steek laat" en hoeft hij niet altijd of nooit meer een beroep op haar te doen..Hij krijgt al thuishulp. En nog een keer, je kunt iemand niet zomaar laten opnemen, ook al wil je dat nog zo graag

Wat moeilijk TO!



Ik kan me indenken dat je gehoord wilt worden.

Je zit met en hoop gevoelens en boosheid tov je vader.



Als ik je posts lees ben ik wel bang dat je in een gesprek vooral teleurgesteld en gekwetst zal worden. Je geeft aan dat hij zich niet echt bekommert om je of zich inleeft. Hoe pijnlijk zou het zijn als dat nu tijdens een gesprek dat voor jou heel emotioneel is, weer zou zijn?



Misschien kan je met je psycholoog eens uitzoeken wat voor jou een prettigere oplossing op langere termijn zou kunnen zijn.

Haar voorstel van genieten van wat je nu wel hebt is duidelijk niet van toepassing.

Het kan zijn dat erg duidelijk je grenzen aangeven naar je vader je meer vrijheid geeft, of dat je misschien toch eens met je broer kan overleggen over zijn aandeel in de zorgtaken?



Het klinkt mij in elk geval alsof er wel iets moet veranderen omdat jij je erg naar voelt hierbij.

Succes!

Misschien is het ook een idee om terug te gaan naar de psycholoog om je hierbij te begeleiden. Of naar een andere, als het niet goed klikte met deze?



Genieten van de dingen die er wel zijn, daar wil je uiteindelijk wel naar toe, maar nu zit je met die enorme boosheid, omdat je enorm over je grenzen gaat. Je wilt als het ware jezelf terug vinden, wie ben jij, wat zijn jouw behoeftes, wat heeft jouw vader jou te bieden en is dat haalbaar? Je man klinkt als een lieverd die geen ruzie wil. Maar het lijkt me verstandig als iemand met je meedenkt. Jij verdient dit niet. Maar jij bent wel zelf degene die voor jezelf op moet komen.

Concreet



Als je je vader nieuwjaar gaat wensen (waarom eigenlijk) en hij keurt je amper een blik waardig? Waar draai je je niet om en ga je weg?

o,van die thuishulp.. daar heb ik dan over heen gelezen.

Shisensa,ik denk dat het in deze nu heel belangrijk is dat je eerst aan jezelf denkt. Hoe moeilijk dat ook is.

Geloof niet (net als anderen op dit topic) dat een gesprekje met je vader gaat helpen.

Goed,dat je hulp hebt en ik zou met haar gaan zoeken hoe jij het wilt,niet hoe je vader het wil. Hij heeft je al zo in de steek gelaten toen hij toch naar die bruiloft van je neef ging.

Heb globaal je eigen reacties gelezen sterkte ermee!!



Heb een beetje ervaring met een vader die er nooit was, maar de mijne is eerder eigenwijs en denkt dat ie geen hulp nodig heeft. (en anders heeft ie genoeg netwerk en ben ik geen enige dochter).

Maar denk niet dat hij en ik ons verleden (uitgebreid) kunnen uitpraten. Misschien kun je het ook in een brief zetten. Kun je daarna nog bedenken of je die brief daadwerkelijk stuurt/geeft (/voorleest).

Je kunt wel een gesprek aangaan over de hulp en hem er even fijn aan herinneren hoe veel hulp hij van zijn andere kind krijgt. Respect voor je ouders is goed, maar er zijn natuurlijk wel grenzen. Hoe zou hij reageren als je zou zeggen: "Waarom doe je nou zo?" als hij niet reageert als je binnen komt en achter de pc blijft zitten? Is hij naar ander bezoek wel opgewekt of is het eigenlijk maar een chagrijn?



Waarom moet jij eigenlijk mee naar dokterbezoeken als hij zelf nog prima auto kan rijden? Kun je bijvoorbeeld niet afspreken dat jij boodschappen doet en je broer iets anders?



Sorry voor de vragen die ik op je afvuur... Ik heb zelf ook geen contact meer met mijn vader om een bepaalde reden die wel een beetje lijkt op wat jij beschrijft. Totaal geen interesse in mij. Denk aan jezelf, want je hebt het druk zat, lijkt het me zo, en je vader laat niet merken dat hij het waardeert.

hoi shisensa,



het is voor mij erg vroeg in de ochtend om uitgebreid op je te reageren maar je verhaal raakte me en ik wilde je toch even zeggen dat ik zo ontzettend goed begrijp hoe je je voelt!

Ik heb hetzelfde met mijn moeder. Je hebt het gevoel in een val te zitten en wat je ook doet, je komt er niet uit. Mensen die het zelf niet kennen dat een of beide ouders je emotioneel verwaarlozen én tegelijkertijd emotioneel ge-/misbruiken, die hebben er geen idee van hoe diep dit ingrijpt in je gevoelsleven en hoe verscheurd je je hierdoor kan voelen. Het leidt tot een enorme woede van binnen, er is een giga schuldgevoel, er is heel veel verdriet en wanhoop dat er niemand voor je is en er is een bijna onuitroeibaar verlangen dat het ooit misschien toch nog een keer anders wordt als je maar wist hoe en hierdoor blijf je in cirkeltjes draaien omdat (in jouw geval:)1. ondanks je inzet je vader's gedrag niet verandert, 2. je boosheid daarover(die overigens volkomen terecht is en in feite de belangrijkste kracht is in dit proces om je verder te helpen) je in eerste instantie verhindert de situatie te zien zoals ze werkelijk is 3. je schuldgevoel over het niet begrijpen en veranderen van de situatie je steeds weer aanzet om toch weer datgene te doen voor je vader waar je nu juist vanaf wilt en 4. dit weer leidt tot verdriet bij jou omdat je niet de juiste reactie krijgt van je vader, hetgeen je weer aanzet tot nieuwe pogingen hem te helpen en bij te staan in de hoop dat het dit keer wel lukt (want het verdriet is bijna niet te dragen).



Ik weet wat het is. Zit er zelf ook middenin. Al jaren. En hoewel ik er jarenlang beter mee om heb kunnen gaan, onstaan er soms weer situaties waarin het weer actueel wordt en waardoor je merkt dat het nodig is dat je de situatie opnieuw voor jezelf evalueert en er weer anders mee om moet gaan dan voorheen.

Wat mij op het moment helpt is dat ik het echt ben gaan accepteren dat mijn moeder het NIET kan. Het doet enorme pijn, maar het verandert mijn gevoel naar haar toe en mijn reactie op haar, heb ik gemerkt. Ik ben er nog niet klaar mee, want ik heb nog steeds een enorme wrok, maar ergens denk ik dat ik op de goede weg ben. Nu ben ik ook weer tien jaar ouder dan jij- toen ik 34 was, bevond ik me ongeveer op het zelfde punt als jij.



Nogmaals, mensen die niet zo'n ouder/zulke ouders hebben, weten niet hoe dit voelt. Het is een innerlijke strijd waar je nooit uitkomt. Tenzij je stopt met strijden.



Als je vragen hebt, be my guest!



Maar eerst ga ik weer even slapen...

Shisensa, als ik het zo lees ben jij toch echt degene die de relatie zoals hij nu is in stand houdt. Dat hij zo gegroeid is, is wel grotendeels door je vader zo gebeurd.

Het gebeurde van het misbruik en de bruiloft: klinkt hard, maar ik vind dat je vader gelijk heeft. Jij wilde niet dat het met tante besproken werd, dus dat het niet bekend werd, dus inderdaad, wat had je vader dan moeten doen? Niet gaan, maar wat voor verklaring zou hij moeten geven? Om op dat moment met het verhaal te komen is echt not done (daar heeft hij helemaal gelijk in vind ik), en om van je vader te verwachten dat hij voor je gaat liegen vind ik ook weer zo wat.

Je schrijft dat je vader zich in de slachtofferrol manouvreerd, maar lees eens terug wat je zelf allemaal geschreven hebt... doe jij niet precies hetzelfde? Je gaat bij zijn verjaardag toch maar dat doekje door de wc halen, en de catering doen omdat dat nu eenmaal verwacht wordt. Je maakt ook een slachtoffer van jezelf. Zonder het zelf door te hebben lijkt het er op dat jij en je vader verschrikkelijk op elkaar lijken.

Dan mijn two cents: Zet na de verjaardag alles voor jezelf op een rijtje, wat wil je wél voor hem doen, en wat niet? Dat jij je vrije dagen aan zijn ziekenhuisbezoekjes opmaakt terwijl hij prima zelfstandig kan gaan is natuurlijk te gek voor woorden. Taxi's zijn uitgevonden voor als mensen niet mogen rijden na een onderzoek. Hoe vaak wil je boodschappen voor hem doen, of meld je hem aan bij AH en laat hij het voortaan bezorgen? Zo te lezen is hij handig met de computer, dus dat is geen argument om het niet zo te doen. Als zijn huis niet schoon genoeg is, bel je de thuiszorg en vraag je of de indicatie bijgesteld kan worden. Toilet dat naar urine ruikt kán niet als hij thuiszorg krijgt. Er wordt dus óf niet goed schoongemaakt, óf er zijn meer uren nodig.

Schrijf voor je vader duidelijk op wat hij wél en niet van je kan verwachten, als hij méér wil, gaat hij maar naar je broer, of lost het zelf op. Ga hierover verder ook niet in discussie, en vooral belangrijk, HOUDT JE AAN DIE VOORNEMENS. Zo te lezen is hij iemand die graag over grenzen gaat, als je die eenmaal aangegeven hebt, moet je je er ook aan houden. Zeker als je denkt dat hij dementerend is, vertonen volwassenen vaak peuterpubergedrag (heb je ervaring mee met vier kinderen ), dus hij zal zéker die grenzen gaan opzoeken. Laat hem niet aan die grenzen tornen, zelfs als je achteraf denkt dat hij toch wel gelijk heeft. Eenmaal een grens over, zit je over twee maanden weer in precies dezelfde situatie.

quote:weatherwax schreef op 03 januari 2010 @ 07:44:

Shisensa, als ik het zo lees ben jij toch echt degene die de relatie zoals hij nu is in stand houdt. Dat hij zo gegroeid is, is wel grotendeels door je vader zo gebeurd.

Het gebeurde van het misbruik en de bruiloft: klinkt hard, maar ik vind dat je vader gelijk heeft. Jij wilde niet dat het met tante besproken werd, dus dat het niet bekend werd, dus inderdaad, wat had je vader dan moeten doen? Niet gaan, maar wat voor verklaring zou hij moeten geven? Om op dat moment met het verhaal te komen is echt not done (daar heeft hij helemaal gelijk in vind ik), en om van je vader te verwachten dat hij voor je gaat liegen vind ik ook weer zo wat.

Je schrijft dat je vader zich in de slachtofferrol manouvreerd, maar lees eens terug wat je zelf allemaal geschreven hebt... doe jij niet precies hetzelfde? Je gaat bij zijn verjaardag toch maar dat doekje door de wc halen, en de catering doen omdat dat nu eenmaal verwacht wordt. Je maakt ook een slachtoffer van jezelf. Zonder het zelf door te hebben lijkt het er op dat jij en je vader verschrikkelijk op elkaar lijken.

Dan mijn two cents: Zet na de verjaardag alles voor jezelf op een rijtje, wat wil je wél voor hem doen, en wat niet? Dat jij je vrije dagen aan zijn ziekenhuisbezoekjes opmaakt terwijl hij prima zelfstandig kan gaan is natuurlijk te gek voor woorden. Taxi's zijn uitgevonden voor als mensen niet mogen rijden na een onderzoek. Hoe vaak wil je boodschappen voor hem doen, of meld je hem aan bij AH en laat hij het voortaan bezorgen? Zo te lezen is hij handig met de computer, dus dat is geen argument om het niet zo te doen. Als zijn huis niet schoon genoeg is, bel je de thuiszorg en vraag je of de indicatie bijgesteld kan worden. Toilet dat naar urine ruikt kán niet als hij thuiszorg krijgt. Er wordt dus óf niet goed schoongemaakt, óf er zijn meer uren nodig.

Schrijf voor je vader duidelijk op wat hij wél en niet van je kan verwachten, als hij méér wil, gaat hij maar naar je broer, of lost het zelf op. Ga hierover verder ook niet in discussie, en vooral belangrijk, HOUDT JE AAN DIE VOORNEMENS. Zo te lezen is hij iemand die graag over grenzen gaat, als je die eenmaal aangegeven hebt, moet je je er ook aan houden. Zeker als je denkt dat hij dementerend is, vertonen volwassenen vaak peuterpubergedrag (heb je ervaring mee met vier kinderen ), dus hij zal zéker die grenzen gaan opzoeken. Laat hem niet aan die grenzen tornen, zelfs als je achteraf denkt dat hij toch wel gelijk heeft. Eenmaal een grens over, zit je over twee maanden weer in precies dezelfde situatie.



Wat dacht je van TO emotioneel bij te staan en zich solidair met haar gevoelens te tonen door niet te gaan...? Hoe hij dat oplost met de familie mag hij zelf weten, eventueel in overleg met TO.



Jij gaat er vanuit weatherwax, dat TO op dit vlak een solide persoonlijkheid heeft, die genoeg liefde en erkenning heeft gekregen voor wie ze was en daarom relativerend om kon gaan met zo'n situatie. Dat kon ze natuurlijk niet. Wat zij verwachtte van haar vader was begrip, aandacht en medeleven voor wat ze hem vertelde en door de scheve verhoudingen tussen hen was hierin al de nodige schade aangericht. Ik denk dat haar vader alleen door niet te gaan aan TO duidelijk had kunnen maken dat hij nu eens vierkant achter haar stond en hoe ze dit dan vervolgens (samen) met de familie oplosten is naar mijn idee echt een tweede.



(Zo, en nu echt naar bed! )

De analyse van Weatherwax over hoe jij (Shisensa) op je vader zou lijken en dat hij niet anders kon reageren toen je jong was, daar zie ik echt he-le-maal niets in.



Maar op praktisch gebied vind ik haar advies wel heel goed. Daarmee doel ik op dit wat zij schreef:



quote:Zet na de verjaardag alles voor jezelf op een rijtje, wat wil je wél voor hem doen, en wat niet? Dat jij je vrije dagen aan zijn ziekenhuisbezoekjes opmaakt terwijl hij prima zelfstandig kan gaan is natuurlijk te gek voor woorden. Taxi's zijn uitgevonden voor als mensen niet mogen rijden na een onderzoek.



Hoe vaak wil je boodschappen voor hem doen, of meld je hem aan bij AH en laat hij het voortaan bezorgen? Zo te lezen is hij handig met de computer, dus dat is geen argument om het niet zo te doen.



Als zijn huis niet schoon genoeg is, bel je de thuiszorg en vraag je of de indicatie bijgesteld kan worden. Toilet dat naar urine ruikt kán niet als hij thuiszorg krijgt. Er wordt dus óf niet goed schoongemaakt, óf er zijn meer uren nodig.



Schrijf voor je vader duidelijk op wat hij wél en niet van je kan verwachten, als hij méér wil, gaat hij maar naar je broer, of lost het zelf op.



Ga hierover verder ook niet in discussie, en vooral belangrijk, HOUDT JE AAN DIE VOORNEMENS. Zo te lezen is hij iemand die graag over grenzen gaat, als je die eenmaal aangegeven hebt, moet je je er ook aan houden. Zeker als je denkt dat hij dementerend is, vertonen volwassenen vaak peuterpubergedrag (heb je ervaring mee met vier kinderen) dus hij zal zéker die grenzen gaan opzoeken.



Laat hem niet aan die grenzen tornen, zelfs als je achteraf denkt dat hij toch wel gelijk heeft. Eenmaal een grens over, zit je over twee maanden weer in precies dezelfde situatie.In feite komt het erop neer dat je zelf de regie in handen gaat nemen. Dat lijkt me heel goed, omdat je dan kunt ervaren dat je voor jezelf opkomt. Juist in je relatie met je vader lijkt me dat een gezonde ervaring.

Lieve shisensa, je ziet zelf dat er altijd afwijkingen in het gedrag van je vader aanweizig zijn en de vraag is: ga je iemand beoordelen op zaken waar hij zelf geen controle op heeft? Misschien is jouw vader al lang depressief, misschien is er (al lang) iets mis met zijn verstandelijke vermogen, misschien had hij zelf eem moeilijke joegd, ..etc. Daar weet je natuurlijk weinig van als hij alleen over voetbal praat.



Je zit met emoties die voor hem moeilijk te begrijpen zijn en daarom vertel je zelf ook niks daarover. Je weet dus wel dat hij dat niet zou begrijpen. Hij is ook alleen met zichzelf bezig, wat betekent dat hij niet anders kan. Denk je dat "liefde geven" moelijk was als hij dat "kon" geven? Bij mensen die niks hebben, gaat dat vanzelf. En daar word je juist blij van. Hij houdt dit niet met plezier tegen. Hij heeft een probleem.



Hij leunt op je en niet op jouw broer, daarom zou ik het zelf heel zwaar vinden als ik telkens hoor dat ik die broer voor hulp moet benaderen. Als hij de ruimte daarvoor zag, zou hij het zelf doen. Maar voor de ene of de andere reden, ziet hij die ruimte bij de broer niet maar bij jouw wel.



Je kunt na 10 min vertrekken als je en jouw gezin geen drank aangeboden krijgen, maar dat betekent niet dat je hem een les hebt gegeven om het de volgende keer niet te laten doen. Met wat je doet, geef je jouw kinderen de les om straks, tegen jouw, onbefrijpelijke dingen te gaan doen en let op: je mag straks niet vragen waarom ze dat gedaan hebben omdat die jouw lessen zijn.

quote:invincible schreef op 03 januari 2010 @ 07:42:

hoi shisensa,





Nogmaals, mensen die niet zo'n ouder/zulke ouders hebben, weten niet hoe dit voelt. Het is een innerlijke strijd waar je nooit uitkomt. Tenzij je stopt met strijden.





Maar eerst ga ik weer even slapen...





Ik weet precies hoe het is om in een omgekeerde ouder kind relatie te zitten met een ouder. Ik weet ook precies hoe het is om als dochter hele andere verantwoordelijkheden te krijgen dan als zoon. Ik weet ook dat ik er als volwassene, mede dankzij therapie, een hoop heb kunnen veranderen en verbeteren aan de relatie met mijn vader. En dat gun ik TO. En de enige weg daarnaartoe is naar haar eigen wensen en gedrag kijken en daar naar handelen. Dat is niet makkelijk, zeker als je juist bent opgevoed om niet naar je zelf maar naar anderen te luisteren.

TO daar mag en ben je heel boos en heel verdrietig om zijn.



Je kinderen hebben je laten zien dat er zoveel meer is in het leven. Dat een gezonde ouder-kind relatie er heel anders uitziet dan die jij kent. Zie dat als een overwinning, wees trots op jezelf dat jij je kinderen dat wel kunt geven. En het is verdrietig dat jouw vader je dat niet heeft kunnen geven. Maar nu ben je een volwassen vrouw, voor hoe jullie relatie nu is ben jij mede verantwoordelijk. En het is niet makkelijk om de boel te veranderen, maar wel gezond en noodzakelijk.

een keer is wel genoeg.

quote:Spotty schreef op 02 januari 2010 @ 23:47:

[...]





Was het maar waar, wij zijn al ruim een jaar bezig mijn dementerende, alleenwonende moeder op te laten nemen / andere woning. Weet soms echt niet meer wat ze doet, waterkoker gebruiken als fluitketel (op het gas zetten), enz enz en dat is nog steeds geen indicatie om het te versnellen.Misschien is dat hier in de omgeving wat makkelijker. Een oom van mij begon te dementeren en hij kon binnen 'n paar maanden terecht in 't verzorgingstehuis. Mijn nicht heeft zich daar overigens wel zelf voor ingespannen dus indicatie en hulp gevraagd.