Psyche
alle pijlers
relatie met hulpbehoevende vader die er niet voor me was
zaterdag 2 januari 2010 om 22:35
Ik weet niet of dit onderwerp in psyche of relaties moet maar ik zet het even hier, vooral ook omdat ik er in mijn hoofd dagelijks mee bezig ben.
Ik ben 34. Mijn vader is 73 en begint hulpbehoevend te worden, althans hij vindt dat hij hulpbehoevend begint te worden. Ik ben zijn enige dochter (heb nog een broer) en hij leunt steeds meer op mij en mijn man om dingen voor hem te doen. Dat betreft vaak praktische zaken zoals boodschappen doen, meegaan naar doktersafspraken enz. Mijn broer hoeft niets te doen. Mijn vader verwacht dus deze hulp van mij (ondanks het feit dat ik het zeker even druk heb als mijn broer met een fulltime baan en vier jonge kinderen).
Mijn probleem is dat ik heel veel moeite heb om deze hulp te geven. Ten eerste was hij er nooit echt emotioneel voor mij. Toen ik hem vertelde dat ik seksueel was misbruikt door een neef, ging hij een half jaar later doodleuk naar de bruiloft van die neef (waardoor heel mijn omgeving dus dacht dat ik het verhaal dan wel verzonnen zou hebben omdat zelfs mijn vader me blijkbaar niet geloofde). Met problemen tussen mij en man kon ik ook nooit bij hem aankloppen. Toen mijn man werd ontslagen (8 dagen nadat mijn tweede dochter werd geboren) was hij boos op mij in plaats van dat hij me steun gaf. Ik moest hem maar eens even uitleggen hoe we dit nu gingen oplossen.
Hij toont weinig interesse in mij. Koopt nooit een cadeautje voor een verjaardag. 1 januari ging ik hem goed nieuwjaar wensen en hij maakt dan bijv. geen aanstalten om iets te drinken aan te bieden. Vaak blijft hij zelfs gewoon achter de computer zitten als we op bezoek komen. Zijn slechte gezondheid wordt vooral verklaard door het feit dat hij jaren heeft gekettingrookt, slecht eet en niet aan beweging doet. Mijn moeder is heel jong overleden en ik vind eigenlijk dat gezien het feit dat hij nog mijn enige ouder was, hij wel wat beter voor zichzelf had mogen zorgen.
Feit is dat ik met een heleboel boosheid richting mijn vader zit. Ik weet echter dat hij me nooit zal begrijpen als ik dit richting hem uitspreek. Wat moet ik doen. Toch het gesprek aangaan, de boosheid eruit gooien? Ik bereik er waarschijnlijk niets mee. Ik ga nu elke week bij hem op bezoek en doe ook vaak tussendoor dingen voor hem. Voor mijn gevoel zou ik daar het liefst mee stoppen. Hij was er niet voor mij, waarom zou ik er dan wel voor hem zijn?
Een tijd terug heb ik een en ander al besproken met een psycholoog. Zij gaf aan dat ik inderdaad niets zou bereiken met een gesprek en dat ik beter kon genieten van de dingen die er wel zijn in onze relatie. Ik voel eigenlijk dat dat niet genoeg is voor mij. Mijn boosheid onderdrukken om de lieve vrede kost me elke dag heel veel energie maar ruzie hebben met mijn vader vast ook. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ik ben 34. Mijn vader is 73 en begint hulpbehoevend te worden, althans hij vindt dat hij hulpbehoevend begint te worden. Ik ben zijn enige dochter (heb nog een broer) en hij leunt steeds meer op mij en mijn man om dingen voor hem te doen. Dat betreft vaak praktische zaken zoals boodschappen doen, meegaan naar doktersafspraken enz. Mijn broer hoeft niets te doen. Mijn vader verwacht dus deze hulp van mij (ondanks het feit dat ik het zeker even druk heb als mijn broer met een fulltime baan en vier jonge kinderen).
Mijn probleem is dat ik heel veel moeite heb om deze hulp te geven. Ten eerste was hij er nooit echt emotioneel voor mij. Toen ik hem vertelde dat ik seksueel was misbruikt door een neef, ging hij een half jaar later doodleuk naar de bruiloft van die neef (waardoor heel mijn omgeving dus dacht dat ik het verhaal dan wel verzonnen zou hebben omdat zelfs mijn vader me blijkbaar niet geloofde). Met problemen tussen mij en man kon ik ook nooit bij hem aankloppen. Toen mijn man werd ontslagen (8 dagen nadat mijn tweede dochter werd geboren) was hij boos op mij in plaats van dat hij me steun gaf. Ik moest hem maar eens even uitleggen hoe we dit nu gingen oplossen.
Hij toont weinig interesse in mij. Koopt nooit een cadeautje voor een verjaardag. 1 januari ging ik hem goed nieuwjaar wensen en hij maakt dan bijv. geen aanstalten om iets te drinken aan te bieden. Vaak blijft hij zelfs gewoon achter de computer zitten als we op bezoek komen. Zijn slechte gezondheid wordt vooral verklaard door het feit dat hij jaren heeft gekettingrookt, slecht eet en niet aan beweging doet. Mijn moeder is heel jong overleden en ik vind eigenlijk dat gezien het feit dat hij nog mijn enige ouder was, hij wel wat beter voor zichzelf had mogen zorgen.
Feit is dat ik met een heleboel boosheid richting mijn vader zit. Ik weet echter dat hij me nooit zal begrijpen als ik dit richting hem uitspreek. Wat moet ik doen. Toch het gesprek aangaan, de boosheid eruit gooien? Ik bereik er waarschijnlijk niets mee. Ik ga nu elke week bij hem op bezoek en doe ook vaak tussendoor dingen voor hem. Voor mijn gevoel zou ik daar het liefst mee stoppen. Hij was er niet voor mij, waarom zou ik er dan wel voor hem zijn?
Een tijd terug heb ik een en ander al besproken met een psycholoog. Zij gaf aan dat ik inderdaad niets zou bereiken met een gesprek en dat ik beter kon genieten van de dingen die er wel zijn in onze relatie. Ik voel eigenlijk dat dat niet genoeg is voor mij. Mijn boosheid onderdrukken om de lieve vrede kost me elke dag heel veel energie maar ruzie hebben met mijn vader vast ook. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
zondag 3 januari 2010 om 15:11
Shisensa,
ik heb niet alles gelezen, maar ik herken veel van het gedrag van jouw vader.
Bij mijn vader is nu eindelijk Alzheimer vastgesteld.
En dat heeft niet alleen met zijn geheugen te maken, zijn complete gedrag is veranderd.
Passief, niet sociaal, egoïstisch, en alles moet maar van ons afkomen.
Het is er ingeslopen, iedere keer weer merkte we dat hij ' anders' was. 4 ziekenhuizen en 8 jaar verder....
Nu weet ik dat hij aan veel dingen niets kan doen, wat soms de irritatie niet minder maakt, maar je leert er mee om te gaan.
Kijk niet te veel terug naar vroeger want dat kan je niet meer veranderen, trek aan alle bellen, zorg voor meer thuiszorg en ondersteuning.
Juist omdat je je vooral om alles boos kan maken komt het jullie relatie niet ten goede als je het idee hebt alles op je bordje te krijgen.
Voor ons is het ook een heel gedoe geweest, maar nu alles geregeld is vind ik het weer fijn om hem iedere dag even te bellen en bij hem op de koffie te gaan.
Ik heb een hele tijd afkeer en weerstand gehad maar ben blij dat we toch hebben volgehouden en nu weten dat zijn gedragsveranderingen echt een oorzaak hebben.
ik heb niet alles gelezen, maar ik herken veel van het gedrag van jouw vader.
Bij mijn vader is nu eindelijk Alzheimer vastgesteld.
En dat heeft niet alleen met zijn geheugen te maken, zijn complete gedrag is veranderd.
Passief, niet sociaal, egoïstisch, en alles moet maar van ons afkomen.
Het is er ingeslopen, iedere keer weer merkte we dat hij ' anders' was. 4 ziekenhuizen en 8 jaar verder....
Nu weet ik dat hij aan veel dingen niets kan doen, wat soms de irritatie niet minder maakt, maar je leert er mee om te gaan.
Kijk niet te veel terug naar vroeger want dat kan je niet meer veranderen, trek aan alle bellen, zorg voor meer thuiszorg en ondersteuning.
Juist omdat je je vooral om alles boos kan maken komt het jullie relatie niet ten goede als je het idee hebt alles op je bordje te krijgen.
Voor ons is het ook een heel gedoe geweest, maar nu alles geregeld is vind ik het weer fijn om hem iedere dag even te bellen en bij hem op de koffie te gaan.
Ik heb een hele tijd afkeer en weerstand gehad maar ben blij dat we toch hebben volgehouden en nu weten dat zijn gedragsveranderingen echt een oorzaak hebben.
zondag 3 januari 2010 om 15:24
Mijn moeder heeft jarenlang (zo'n 15 jaar) praktisch alleen (wel met helaas ontoereikende en luie Thuiszorg) voor haar zwaar dementerende moeder gezorgd, omdanks dat ze nog 3 broers/zussen had, want ze was toch de oudste dochter, dus was het haar taak en mannen kunnen zoiets niet (volgens de oudere generatie) en ze kreeg er altijd stank voor dank en een snauw voor terug. En erover praten was helemaal zinloos, want er was toch geen probleem volgens mijn oma.
Mijn oma was overigens altijd al een berekenende en manipulatieve vrouw die haar kinderen en kleinkinderen tegen elkaar uitspeelde door de wortel "liefde" vlak voor hun neus te bungelen, maar altijd weer snel weg te trekken.
Ik heb dus van dichtbij gezien hoe ontzettend naar zo'n verziekte ouder-kind relatie is en hoe je gemanipuleerd kan worden en onder schuldgevoelens gebukt kan zijn.
Mijn moeder heeft dit nooit kunnen of willen veranderen en pas na de (recentelijke) dood van mijn oma op 96-jarige leeftijd kwam voor haar eindelijk de rust terug. Met rotgevoelens en zelfs haatgevoelens naar mijn oma zit ze helaas nog steeds, omdat dit nooit uitgesproken is.
Mijn wijze les hieruit: laat het zover niet komen, want je gaat er aan onder door!
Mijn oma was overigens altijd al een berekenende en manipulatieve vrouw die haar kinderen en kleinkinderen tegen elkaar uitspeelde door de wortel "liefde" vlak voor hun neus te bungelen, maar altijd weer snel weg te trekken.
Ik heb dus van dichtbij gezien hoe ontzettend naar zo'n verziekte ouder-kind relatie is en hoe je gemanipuleerd kan worden en onder schuldgevoelens gebukt kan zijn.
Mijn moeder heeft dit nooit kunnen of willen veranderen en pas na de (recentelijke) dood van mijn oma op 96-jarige leeftijd kwam voor haar eindelijk de rust terug. Met rotgevoelens en zelfs haatgevoelens naar mijn oma zit ze helaas nog steeds, omdat dit nooit uitgesproken is.
Mijn wijze les hieruit: laat het zover niet komen, want je gaat er aan onder door!
zondag 3 januari 2010 om 15:39
Onaangekondigd 3 weken op vakantie gaan. En dan eens kijken of hij zich red. Vast wel. En als hij dan weer op jou wil leunen verwijzen naar die 3 weken dat hij zich ook alleen kon redden. Als blijkt dat hij zich niet heeft kunnen redden dan aandringen op meer hulp van thuiszorg of aanleunwoning. En daarbij zeggen dat je niet van plan bent om die zorg van hen over te nemen omdat je daar met je eigen gezin en eigen leven geen tijd voor hebt.
Eisen en denken er recht op te hebben zou bij mij voldoende reden zijn om onmiddellijk helemaal een einde te maken aan alle hulp.
Eisen en denken er recht op te hebben zou bij mij voldoende reden zijn om onmiddellijk helemaal een einde te maken aan alle hulp.
zondag 3 januari 2010 om 18:50
quote:weatherwax schreef op 03 januari 2010 @ 07:44:
Shisensa, als ik het zo lees ben jij toch echt degene die de relatie zoals hij nu is in stand houdt. Dat hij zo gegroeid is, is wel grotendeels door je vader zo gebeurd.
Het gebeurde van het misbruik en de bruiloft: klinkt hard, maar ik vind dat je vader gelijk heeft. Jij wilde niet dat het met tante besproken werd, dus dat het niet bekend werd, dus inderdaad, wat had je vader dan moeten doen? Niet gaan, maar wat voor verklaring zou hij moeten geven? Om op dat moment met het verhaal te komen is echt not done (daar heeft hij helemaal gelijk in vind ik), en om van je vader te verwachten dat hij voor je gaat liegen vind ik ook weer zo wat.
Hier wil ik toch even op reageren. Mijn vader wist dat mijn tante op de hoogte was van het hele probleem. Ik heb mijn neef, aangesproken op het feit dat hij dit vroeger met mij gedaan heeft. Hij is vervolgens meteen naar zijn moeder gegaan en heeft haar verteld waar hij van 'beschuldigd' werd door mij. Hij zei ook dat ik gek was en dat er natuurlijk nooit iets gebeurd was. Pas nadat neef aan mij heeft bevestigd dat zijn moeder het wist, heb ik het aan mijn vader verteld. Ik wilde namelijk niet dat hij het van mijn tante te horen zou krijgen. Hij had dus helemaal niet hoeven te liegen als hij niet gegaan was. Hij had hoogstens iets bespreekbaar moeten maken met zijn zus wat hij niet bespreekbaar wilde maken.
Shisensa, als ik het zo lees ben jij toch echt degene die de relatie zoals hij nu is in stand houdt. Dat hij zo gegroeid is, is wel grotendeels door je vader zo gebeurd.
Het gebeurde van het misbruik en de bruiloft: klinkt hard, maar ik vind dat je vader gelijk heeft. Jij wilde niet dat het met tante besproken werd, dus dat het niet bekend werd, dus inderdaad, wat had je vader dan moeten doen? Niet gaan, maar wat voor verklaring zou hij moeten geven? Om op dat moment met het verhaal te komen is echt not done (daar heeft hij helemaal gelijk in vind ik), en om van je vader te verwachten dat hij voor je gaat liegen vind ik ook weer zo wat.
Hier wil ik toch even op reageren. Mijn vader wist dat mijn tante op de hoogte was van het hele probleem. Ik heb mijn neef, aangesproken op het feit dat hij dit vroeger met mij gedaan heeft. Hij is vervolgens meteen naar zijn moeder gegaan en heeft haar verteld waar hij van 'beschuldigd' werd door mij. Hij zei ook dat ik gek was en dat er natuurlijk nooit iets gebeurd was. Pas nadat neef aan mij heeft bevestigd dat zijn moeder het wist, heb ik het aan mijn vader verteld. Ik wilde namelijk niet dat hij het van mijn tante te horen zou krijgen. Hij had dus helemaal niet hoeven te liegen als hij niet gegaan was. Hij had hoogstens iets bespreekbaar moeten maken met zijn zus wat hij niet bespreekbaar wilde maken.
zondag 3 januari 2010 om 19:00
Bedankt trouwens weer voor jullie goede tips. Er zitten heel persoonlijke reacties bij die me diep raken. Ik wil even kort laten weten hoe het vandaag gegaan is.
Ik heb dus de catering verzorgd bij mijn vader. Mijn man adviseerde me om eventueel thuis te blijven maar ik wilde eigenlijk niet weglopen. Er komen namelijk ook leuke familieleden die ik best weer wel eens wilde zien. Vooraf en na afloop heeft mijn vader (zou hij het dan toch voelen) me uitgebreid bedankt voor het gedane werk. Eerst deed hij dit in algemene bewoordingen waarop mijn broer zei dat hij niets gedaan had. Toen zei mijn vader: 'nee, maar de anderen des te meer'. Ik moet zeggen dat dit stukje erkenning al heel wat voor me is.
Ook nog met mijn schoonzus gesproken over de vermeende dementie. Zij gelooft ook dat hij het heeft maar zolang hij zich niet verder wil laten onderzoeken, kunnen we dus weinig.
Mijn vader maakte ook een aantal vervelende opmerkingen over het feit dat ik zo vaak uit eten zou gaan (wat niet zo is trouwens) waarop ik nogal fel van leer ben getrokken en heb gezegd dat het zijn keuze is om niet van het leven te genieten maar dat ik dat graag wel doe. Erg bitchy, ik weet het, maar ik baalde er gewoon zo van om telkens erop aangesproken te worden. Gelukkig kreeg ik bijval van broer en schoonzus.
Het grote gesprek over mijn jeugd durf ik nog niet met hem te voeren. Wel ga ik over een aantal praktische zaken met hem praten. Zo wil ik niet meer iedere zondag verplicht bij hem op bezoek. Ook voor dat gesprek moet ik echter nog heel wat moed verzamelen.
Ik heb dus de catering verzorgd bij mijn vader. Mijn man adviseerde me om eventueel thuis te blijven maar ik wilde eigenlijk niet weglopen. Er komen namelijk ook leuke familieleden die ik best weer wel eens wilde zien. Vooraf en na afloop heeft mijn vader (zou hij het dan toch voelen) me uitgebreid bedankt voor het gedane werk. Eerst deed hij dit in algemene bewoordingen waarop mijn broer zei dat hij niets gedaan had. Toen zei mijn vader: 'nee, maar de anderen des te meer'. Ik moet zeggen dat dit stukje erkenning al heel wat voor me is.
Ook nog met mijn schoonzus gesproken over de vermeende dementie. Zij gelooft ook dat hij het heeft maar zolang hij zich niet verder wil laten onderzoeken, kunnen we dus weinig.
Mijn vader maakte ook een aantal vervelende opmerkingen over het feit dat ik zo vaak uit eten zou gaan (wat niet zo is trouwens) waarop ik nogal fel van leer ben getrokken en heb gezegd dat het zijn keuze is om niet van het leven te genieten maar dat ik dat graag wel doe. Erg bitchy, ik weet het, maar ik baalde er gewoon zo van om telkens erop aangesproken te worden. Gelukkig kreeg ik bijval van broer en schoonzus.
Het grote gesprek over mijn jeugd durf ik nog niet met hem te voeren. Wel ga ik over een aantal praktische zaken met hem praten. Zo wil ik niet meer iedere zondag verplicht bij hem op bezoek. Ook voor dat gesprek moet ik echter nog heel wat moed verzamelen.
zondag 3 januari 2010 om 19:02
@ Roosies, op welk punt kwam er bij jullie een diagnose. Mijn oom bijv. was al 'zo ver heen' op het moment dat het eindelijk medisch erkend was dat hij daarna binnen een half jaar in een verzorgingshuis (gesloten afdeling) zat.
@ Linda, ik snap het idee maar 3 weken op vakantie gaan is echt niet mogelijk hoor. Daarvoor ontbreken me de tijd en de middelen. Bovendien heb ik een autistisch kind dat het beste gedijt in haar eigen omgeving.
@ Linda, ik snap het idee maar 3 weken op vakantie gaan is echt niet mogelijk hoor. Daarvoor ontbreken me de tijd en de middelen. Bovendien heb ik een autistisch kind dat het beste gedijt in haar eigen omgeving.
zondag 3 januari 2010 om 19:08
@Shisheena: geen ervaring mee Godzijdank, maar ook een vader die er nooit was en is. Ik vrees deze dag eigenlijk, dat hij ook komt zeuren om steun en zorg. Gelukkig vinden mijn zus en ik hetzelfde. Maar goed, daar heb je niks aan.
Ik wens je in ieder geval sterkte en ondanks alles zou ik toch provberen om me terug te trekken als ik jou was. Dan komt er echt wel uit andere hoeken hulp.
Ik wens je in ieder geval sterkte en ondanks alles zou ik toch provberen om me terug te trekken als ik jou was. Dan komt er echt wel uit andere hoeken hulp.
zondag 3 januari 2010 om 19:17
mijn vader is nu klaar voor een bejaardenhuis, daar heeft hij ook een indicatie voor gekregen terwijl we pas een half jaar weten dat hij Alzheimer heeft. Omdat hij het niet ' zoals in het boekje' staat heeft ontwikkeld en iedere keer al onze vragen en opmerkingen door 2 doktoren van tafel werden geveegd waren we op een gegeven moment radeloos. We zijn bij een arts terecht gekomen die ons naar het VU heeft doorverwezen waar ze een speciale afdeling hebben die daar onderzoek naar doen.
En binnen 2 weken was daar nav scans en onderzoek dus toch de diagnose, en voor ons de erkenning.
Ik denk als je vader hetzelfde heeft een gesprek over je jeugd voor jou alleen maar meer woede gaat opwekken. Zoals bij mijn vader is empathie en de fouten uit het verleden willen zien onbegonnen werk.
Ik denk dat je meer hebt aan hulp voor jezelf om dat te verwerken, en probeert te begrijpen als jouw vader dementie aan het ontwikkelen is dat er iets ' stuk' is in zijn hoofd waardoor hij niet meer dezelfde vader is als een paar jaar terug.
Mij heeft het enorm geholpen om dat te leren en het ook zo te zien want we zijn pas aan het ' begin' het kan alleen nog maar zwaarder worden.
Je verwacht redelijkheid, verantwoordelijkheid en inzicht, maar als jouw vader echt dementie in wat voor vorm dan ook heeft dan zijn het vaak die dingen die als eerste gaan ontbreken....
En binnen 2 weken was daar nav scans en onderzoek dus toch de diagnose, en voor ons de erkenning.
Ik denk als je vader hetzelfde heeft een gesprek over je jeugd voor jou alleen maar meer woede gaat opwekken. Zoals bij mijn vader is empathie en de fouten uit het verleden willen zien onbegonnen werk.
Ik denk dat je meer hebt aan hulp voor jezelf om dat te verwerken, en probeert te begrijpen als jouw vader dementie aan het ontwikkelen is dat er iets ' stuk' is in zijn hoofd waardoor hij niet meer dezelfde vader is als een paar jaar terug.
Mij heeft het enorm geholpen om dat te leren en het ook zo te zien want we zijn pas aan het ' begin' het kan alleen nog maar zwaarder worden.
Je verwacht redelijkheid, verantwoordelijkheid en inzicht, maar als jouw vader echt dementie in wat voor vorm dan ook heeft dan zijn het vaak die dingen die als eerste gaan ontbreken....
zondag 3 januari 2010 om 21:22
Shisensa,
Fijn dat je waardering hebt gekregen na afloop van de verjaardag. In de toekomst misschien benoemen? Zeggen dat je het op prijs stelt dat hij ziet en waardeert dat jij dingen voor hem doet. Verder, hoezo ben je bitchy? Dat waardeoordeel naar jezelf toe is onderdeel van het probleem denk ik. Als jouw vader zich uitspreekt over dingen die hem niet aangaan dan lijkt het me meer dan terecht hem op zijn nummer te zetten. Dat zijn je grenzen en het is heel goed dat je die aangeeft.
Ik denk niet dat je nooit ergens over met je vader kunt praten. En gezien zijn opkomende dementie zou ik er ook geen jaren mee wachten. Maar eerst moet je bij jezelf nagaan wat je het belangrijkst vind. Is dat het gebrek aan steun rondom kwestie neef. Wil je uitleg van zijn kant, wil je alleen je gevoel vertellen? Of wil je in de dagelijkse gang van zaken iets veranderen. Dit soort dingen moet je stapje voor stapje aanpakken. Maar als je meer je je grenzen kunt bewaken en dingen op een rijtje krijgt kun je wel degelijk een keer met hem praten. het verleden kun je niet meer veranderen, maar wel helen. De littekens blijven maar de pijn kan wel verdwijnen.
Wat vind je van de suggestie op wel weer de hulp van een professional in te roepen?
Fijn dat je waardering hebt gekregen na afloop van de verjaardag. In de toekomst misschien benoemen? Zeggen dat je het op prijs stelt dat hij ziet en waardeert dat jij dingen voor hem doet. Verder, hoezo ben je bitchy? Dat waardeoordeel naar jezelf toe is onderdeel van het probleem denk ik. Als jouw vader zich uitspreekt over dingen die hem niet aangaan dan lijkt het me meer dan terecht hem op zijn nummer te zetten. Dat zijn je grenzen en het is heel goed dat je die aangeeft.
Ik denk niet dat je nooit ergens over met je vader kunt praten. En gezien zijn opkomende dementie zou ik er ook geen jaren mee wachten. Maar eerst moet je bij jezelf nagaan wat je het belangrijkst vind. Is dat het gebrek aan steun rondom kwestie neef. Wil je uitleg van zijn kant, wil je alleen je gevoel vertellen? Of wil je in de dagelijkse gang van zaken iets veranderen. Dit soort dingen moet je stapje voor stapje aanpakken. Maar als je meer je je grenzen kunt bewaken en dingen op een rijtje krijgt kun je wel degelijk een keer met hem praten. het verleden kun je niet meer veranderen, maar wel helen. De littekens blijven maar de pijn kan wel verdwijnen.
Wat vind je van de suggestie op wel weer de hulp van een professional in te roepen?
maandag 4 januari 2010 om 20:20
Dametje, ik zou best de hulp van een professional willen inroepen maar ik heb het idee dat ik dan op zoek moet gaan naar een specifiek iemand. Bij mijn vorige psych ervaarde ik wel een 'klik' maar uiteindelijk gaf ze me niet echt nieuwe inzichten ofzo. heb jij zelf voor dit probleem een bepaald type therapie gevolgd.
Op je vraag wat ik wil. Ik weet het nog niet. Eigenlijk wil ik het allemaal (en dingen uitpraten en erkenning en dingen veranderen in de dagelijkse gang van zaken) maar ik weet dat dat waarschijnlijk niet haalbaar is.
@ Roosies, bedankt voor jouw ervaring. Wat in ieder geval blijkt uit beide reacties is dat ik snel moet zijn als ik uberhaupt nog met hem wil praten.
Op je vraag wat ik wil. Ik weet het nog niet. Eigenlijk wil ik het allemaal (en dingen uitpraten en erkenning en dingen veranderen in de dagelijkse gang van zaken) maar ik weet dat dat waarschijnlijk niet haalbaar is.
@ Roosies, bedankt voor jouw ervaring. Wat in ieder geval blijkt uit beide reacties is dat ik snel moet zijn als ik uberhaupt nog met hem wil praten.
maandag 4 januari 2010 om 20:55
Ik denk dat het goed is dat je eerst prioriteiten gaat stellen zodat je zelf wat minder druk voelt. Dus praktische zaken zoals thuiszorg en duidelijk je grenzen aangeven los van de oorzaak of gevoelens naar je vader toe.
Misschien als je een stapje terug kan doen dat je de dingen ook in perspectief kan zien en vanuit daar voor jezelf kan gaan kijken wat je wel en niet kan en wil bespreken en of je er iets mee zou bereiken.
Bij ons heeft het 8 jaar geduurd en ik had ( lekker makkelijk achteraf) veel eerder op mijn strepen moeten gaan staan. Niet alleen in het krijgen van zorg maar net zo goed bij de artsen.
Doordat wij niet werden gehoord zag ik me mijn vader echt als een boeman. Zijn gedrag heeft mij echt een hoop tranen en pijn bezorgd zo zonde dat we zo lang hebben moeten zeulen met hem en met onbegrip.
Misschien als je een stapje terug kan doen dat je de dingen ook in perspectief kan zien en vanuit daar voor jezelf kan gaan kijken wat je wel en niet kan en wil bespreken en of je er iets mee zou bereiken.
Bij ons heeft het 8 jaar geduurd en ik had ( lekker makkelijk achteraf) veel eerder op mijn strepen moeten gaan staan. Niet alleen in het krijgen van zorg maar net zo goed bij de artsen.
Doordat wij niet werden gehoord zag ik me mijn vader echt als een boeman. Zijn gedrag heeft mij echt een hoop tranen en pijn bezorgd zo zonde dat we zo lang hebben moeten zeulen met hem en met onbegrip.
anoniem_75831 wijzigde dit bericht op 04-01-2010 21:39
Reden: pff opnieuw naar school
Reden: pff opnieuw naar school
% gewijzigd
maandag 4 januari 2010 om 21:30
Shisensa, ik heb niet een speciale therapie gevolgd. Ik had een goede klik met een (voor mij) hele goede normale therapeute. Heel moeilijke ouders en dat vormt je. De therapie heeft mij heel erg geholpen bij mezelf worden, mijn eigen behoeftes leren kennen, grenzen stellen etc.
Ik ben het eens met Roossies, begin met de practische zaken. Pak dit stapje voor stapje aan, dan merk je vanzelf wel wat haalbaar is en wat niet. Wie weet? Maar zou het niet forceren of overhaasten. Tussen nu en jaren zit een wereld. Maak desnoods een concrete planning voor jezelf op papier.
Ik ben het eens met Roossies, begin met de practische zaken. Pak dit stapje voor stapje aan, dan merk je vanzelf wel wat haalbaar is en wat niet. Wie weet? Maar zou het niet forceren of overhaasten. Tussen nu en jaren zit een wereld. Maak desnoods een concrete planning voor jezelf op papier.
