Psyche
alle pijlers
relatie met hulpbehoevende vader die er niet voor me was
zaterdag 2 januari 2010 om 22:35
Ik weet niet of dit onderwerp in psyche of relaties moet maar ik zet het even hier, vooral ook omdat ik er in mijn hoofd dagelijks mee bezig ben.
Ik ben 34. Mijn vader is 73 en begint hulpbehoevend te worden, althans hij vindt dat hij hulpbehoevend begint te worden. Ik ben zijn enige dochter (heb nog een broer) en hij leunt steeds meer op mij en mijn man om dingen voor hem te doen. Dat betreft vaak praktische zaken zoals boodschappen doen, meegaan naar doktersafspraken enz. Mijn broer hoeft niets te doen. Mijn vader verwacht dus deze hulp van mij (ondanks het feit dat ik het zeker even druk heb als mijn broer met een fulltime baan en vier jonge kinderen).
Mijn probleem is dat ik heel veel moeite heb om deze hulp te geven. Ten eerste was hij er nooit echt emotioneel voor mij. Toen ik hem vertelde dat ik seksueel was misbruikt door een neef, ging hij een half jaar later doodleuk naar de bruiloft van die neef (waardoor heel mijn omgeving dus dacht dat ik het verhaal dan wel verzonnen zou hebben omdat zelfs mijn vader me blijkbaar niet geloofde). Met problemen tussen mij en man kon ik ook nooit bij hem aankloppen. Toen mijn man werd ontslagen (8 dagen nadat mijn tweede dochter werd geboren) was hij boos op mij in plaats van dat hij me steun gaf. Ik moest hem maar eens even uitleggen hoe we dit nu gingen oplossen.
Hij toont weinig interesse in mij. Koopt nooit een cadeautje voor een verjaardag. 1 januari ging ik hem goed nieuwjaar wensen en hij maakt dan bijv. geen aanstalten om iets te drinken aan te bieden. Vaak blijft hij zelfs gewoon achter de computer zitten als we op bezoek komen. Zijn slechte gezondheid wordt vooral verklaard door het feit dat hij jaren heeft gekettingrookt, slecht eet en niet aan beweging doet. Mijn moeder is heel jong overleden en ik vind eigenlijk dat gezien het feit dat hij nog mijn enige ouder was, hij wel wat beter voor zichzelf had mogen zorgen.
Feit is dat ik met een heleboel boosheid richting mijn vader zit. Ik weet echter dat hij me nooit zal begrijpen als ik dit richting hem uitspreek. Wat moet ik doen. Toch het gesprek aangaan, de boosheid eruit gooien? Ik bereik er waarschijnlijk niets mee. Ik ga nu elke week bij hem op bezoek en doe ook vaak tussendoor dingen voor hem. Voor mijn gevoel zou ik daar het liefst mee stoppen. Hij was er niet voor mij, waarom zou ik er dan wel voor hem zijn?
Een tijd terug heb ik een en ander al besproken met een psycholoog. Zij gaf aan dat ik inderdaad niets zou bereiken met een gesprek en dat ik beter kon genieten van de dingen die er wel zijn in onze relatie. Ik voel eigenlijk dat dat niet genoeg is voor mij. Mijn boosheid onderdrukken om de lieve vrede kost me elke dag heel veel energie maar ruzie hebben met mijn vader vast ook. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
Ik ben 34. Mijn vader is 73 en begint hulpbehoevend te worden, althans hij vindt dat hij hulpbehoevend begint te worden. Ik ben zijn enige dochter (heb nog een broer) en hij leunt steeds meer op mij en mijn man om dingen voor hem te doen. Dat betreft vaak praktische zaken zoals boodschappen doen, meegaan naar doktersafspraken enz. Mijn broer hoeft niets te doen. Mijn vader verwacht dus deze hulp van mij (ondanks het feit dat ik het zeker even druk heb als mijn broer met een fulltime baan en vier jonge kinderen).
Mijn probleem is dat ik heel veel moeite heb om deze hulp te geven. Ten eerste was hij er nooit echt emotioneel voor mij. Toen ik hem vertelde dat ik seksueel was misbruikt door een neef, ging hij een half jaar later doodleuk naar de bruiloft van die neef (waardoor heel mijn omgeving dus dacht dat ik het verhaal dan wel verzonnen zou hebben omdat zelfs mijn vader me blijkbaar niet geloofde). Met problemen tussen mij en man kon ik ook nooit bij hem aankloppen. Toen mijn man werd ontslagen (8 dagen nadat mijn tweede dochter werd geboren) was hij boos op mij in plaats van dat hij me steun gaf. Ik moest hem maar eens even uitleggen hoe we dit nu gingen oplossen.
Hij toont weinig interesse in mij. Koopt nooit een cadeautje voor een verjaardag. 1 januari ging ik hem goed nieuwjaar wensen en hij maakt dan bijv. geen aanstalten om iets te drinken aan te bieden. Vaak blijft hij zelfs gewoon achter de computer zitten als we op bezoek komen. Zijn slechte gezondheid wordt vooral verklaard door het feit dat hij jaren heeft gekettingrookt, slecht eet en niet aan beweging doet. Mijn moeder is heel jong overleden en ik vind eigenlijk dat gezien het feit dat hij nog mijn enige ouder was, hij wel wat beter voor zichzelf had mogen zorgen.
Feit is dat ik met een heleboel boosheid richting mijn vader zit. Ik weet echter dat hij me nooit zal begrijpen als ik dit richting hem uitspreek. Wat moet ik doen. Toch het gesprek aangaan, de boosheid eruit gooien? Ik bereik er waarschijnlijk niets mee. Ik ga nu elke week bij hem op bezoek en doe ook vaak tussendoor dingen voor hem. Voor mijn gevoel zou ik daar het liefst mee stoppen. Hij was er niet voor mij, waarom zou ik er dan wel voor hem zijn?
Een tijd terug heb ik een en ander al besproken met een psycholoog. Zij gaf aan dat ik inderdaad niets zou bereiken met een gesprek en dat ik beter kon genieten van de dingen die er wel zijn in onze relatie. Ik voel eigenlijk dat dat niet genoeg is voor mij. Mijn boosheid onderdrukken om de lieve vrede kost me elke dag heel veel energie maar ruzie hebben met mijn vader vast ook. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
zaterdag 2 januari 2010 om 22:41
Wat gebeurt er als je niets doet? Blijft de situatie dan zoals die nu is? En ben jij daar gelukkig mee? Of zal het nog erger worden? En wat zou dat met jou doen?
Als deze situatie voor jou onleefbaar wordt, dan zul je in elk geval grenzen moeten gaan stellen. Als je denkt dat een gesprek niets uit zal halen, dan kun je ook grenzen stellen zonder daar een lastig gesprek aan vooraf te laten gaan.
Als deze situatie voor jou onleefbaar wordt, dan zul je in elk geval grenzen moeten gaan stellen. Als je denkt dat een gesprek niets uit zal halen, dan kun je ook grenzen stellen zonder daar een lastig gesprek aan vooraf te laten gaan.
zaterdag 2 januari 2010 om 22:51
zaterdag 2 januari 2010 om 22:52
Als ik niets doe, dan zal mijn vader steeds meer een beroep op me doen. Hij vindt dat wel gemakkelijk en weet niet wat het emotioneel met me doet. Eigenlijk vind ik dat ik mezelf tekort doe, door steeds het lieve meisje uit te hangen (die rol is er uiteraard in geslopen na het vroege overlijden van mijn moeder). Niet dat ik trouwens zo lief ben hoor maar mijn vader is gewoon best wel dominant en praat uberhaupt nergens over behalve over voetbal.
Een gesprek dus waarvan ik nu al weet dat ik er niets mee ga bereiken behalve dat ik voor mezelf opkom.
Gewoon grenzen trekken door minder te gaan is lastig omdat hij vindt dat me nodig heeft en ik dus een verklaring zal moeten geven. Overigens wordt het extra gecompliceerd doordat ik het idee heb dat hij de laatste tijd dement begint te worden. Heb dit ook met hem besproken. Hij zegt dat hij zich heeft laten testen en dat dit niet het geval is. Ik wil dus niet boos op hem zijn om dingen waar hij nu misschien niets aan kan doen (de dementie zou in ieder geval een gedeelte van zijn desinteresse van de laatste jaren kunnen verklaren).
Een gesprek dus waarvan ik nu al weet dat ik er niets mee ga bereiken behalve dat ik voor mezelf opkom.
Gewoon grenzen trekken door minder te gaan is lastig omdat hij vindt dat me nodig heeft en ik dus een verklaring zal moeten geven. Overigens wordt het extra gecompliceerd doordat ik het idee heb dat hij de laatste tijd dement begint te worden. Heb dit ook met hem besproken. Hij zegt dat hij zich heeft laten testen en dat dit niet het geval is. Ik wil dus niet boos op hem zijn om dingen waar hij nu misschien niets aan kan doen (de dementie zou in ieder geval een gedeelte van zijn desinteresse van de laatste jaren kunnen verklaren).
zaterdag 2 januari 2010 om 22:54
zaterdag 2 januari 2010 om 22:57
Ik snap dat de situatie wat gecompliceerder is. Maar als het een te zware wissel op je trekt, dan zul je toch iets moeten doen. Jij bent de enige die hierin een grens kan stellen.
Wellicht kun je, om emotionele toestanden te voorkomen, gewoon aangeven dat je een fulltime baan en een gezin hebt en dat daar ook jouw verantwoordelijkheid ligt? Dat je eens per week langs komt en dat het daar voortaan bij blijft (oid).
Wellicht kun je, om emotionele toestanden te voorkomen, gewoon aangeven dat je een fulltime baan en een gezin hebt en dat daar ook jouw verantwoordelijkheid ligt? Dat je eens per week langs komt en dat het daar voortaan bij blijft (oid).
zaterdag 2 januari 2010 om 22:57
Je moet aan jezelf en je eigen gezin denken. Je kinderen hebben er ook niks aan om een moeder te hebben die ongelukkig is en in een situatie zit waar ze aan onderdoor kan gaan.
Kom je niet voor jezelf op voor jezelf, doe het dan voor je kinderen. Die zijn nl veel belangrijker dan je vader
Kom je niet voor jezelf op voor jezelf, doe het dan voor je kinderen. Die zijn nl veel belangrijker dan je vader
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:07
Hoi shisensa, ik ben 28 en spreek mijn moeder al geruime tijd niet meer en mijn vader heel erg weinig. Ik heb bewust geen en weinig contact met ze omdat ze altijd teveel met zichzelf bezig waren om er voor mij te zijn... Er kwam ook wat emotionele en lichamelijk mishandeling bij kijken en ik heb helaas geen broers of zusjes om de last mee te delen. Van mijn moeder heb ik me voorgenomen dat mocht ze ooit erg ziek worden, dat ik me er dan niet mee bezig zal houden. Met haar was mijn relatie dan ook het slechtste. Bij mijn vader heb ik wel wat meer twijfels over hoe ik dat aan zou pakken, hij heeft in het afgelopen jaar ook wat hartproblemen gehad en vandaar dat ik nu om de zoveel maanden telefonisch contact toesta om op de hoogte te blijven van zijn gezondheid. Maar ook hij heeft keuzes gemaakt die bepaald niet in mijn voordeel waren en ik vind dat je met de keuzes die je maakt ook de consequenties moet dragen die erbij horen. In jouw geval begrijp ik heeft hij ook weinig rekening gehouden met jou en keuzes gemaakt die je gekwetst hebben, op dat moment zou voor mij de maat al vol zijn. Jij hebt nu wel heel lang gewacht en natuurlijk zit je dan ook met een berg aan frustraties, waar hij je niet mee zal gaan helpen. Je hebt het goed gedaan door het met een psycholoog te bespreken. Knap van je. Voel je nou nergens meer toe verplicht, je hebt al teveel gedaan (vind ik). Kies eens voor jezelf voor je eraan onderdoor gaat. Mocht je de behoefte voelen om het contact met hem te verbreken of op een laag pitje te zetten, beschouw dat dan ook als iets om trots op te zijn in plaats van je ervoor te schamen...
zaterdag 2 januari 2010 om 23:07
Een gesprek kan wellicht zinloos zijn als dit zijn blinde vlek is, dus daar schiet je dan niet veel mee op, maar duidelijk je grenzen voor jezelf bepalen en nee zeggen als het jou niet uitkomt is denk ik wel een goed idee, in ieder geval voor jou. Je broer en de thuiszorg moeten de rest dan maar doen.
Je vader hoeft je niet op zijn blote knieën te bedanken als jij iets voor hem doet, maar dit lijkt mij duidelijk eenrichtingsverkeer, waar jij heel ongelukkig van wordt.
Je vader hoeft je niet op zijn blote knieën te bedanken als jij iets voor hem doet, maar dit lijkt mij duidelijk eenrichtingsverkeer, waar jij heel ongelukkig van wordt.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:18
zaterdag 2 januari 2010 om 23:21
zaterdag 2 januari 2010 om 23:25
@ Winkelfanaat, vragen of hij iets voor mij doet, zal niet gaan. Volgens hem kan hij niets meer dus ik hoef ook niks te vragen. Ik vind dat zelf overigens onzin want eigenlijk zijn er geen echte problemen. Hij kan nog autorijden, hij kan fietsen op een aangepaste fiets. Hij kan het huishouden doen maar hij zegt dat hij het niet kan. Hij heeft overigens een hulp via de thuiszorg voor 3 uur per week.
Delen met mijn broer is lastig. Onze band is niet optimaal. Mijn vader heeft ons altijd meer tegen elkaar uitgespeeld (onbewust misschien). Ik kan wel tegen mijn vader zeggen dat ie mijn broer maar moet vragen, heb ik ook wel eens gedaan, maar tot op heden doet ie dat niet. Ik denk trouwens ook niet dat mijn broer gaat komen. Mijn broer heeft vorige week een aantal weken ruzie met mijn vader gehad omdat ook hij mijn vader egoïstisch vond.
@ Hmmm, wat knap van je dat jij al zover bent op jouw leeftijd. Het is heel verdrietig maar je hebt in ieder geval duidelijkheid en die zou ik ook graag willen. Ik vind het alleen moeilijk dat mijn vader zelf waarschijnlijk helemaal niet doorheeft dat hij tekort schiet.
Nu ik dit zo schrijf, denk ik dat een gesprek de enige optie is. Ik wil me gehoord voelen. Vanuit dat gesprek ga ik dan verder kijken wat ik wil. Ik hou jullie op de hoogte.
Eerst morgen echter een grote beproeving. Hij is jarig en ik moet dus voor de hele familie de catering verzorgen. Ik heb al alle boodschappen gedaan. Meneer wilde ook nog gevulde eitjes maar ik heb mijn man verboden die te maken. Hij moet het maar doen met blokjes kaas en toastjes
Delen met mijn broer is lastig. Onze band is niet optimaal. Mijn vader heeft ons altijd meer tegen elkaar uitgespeeld (onbewust misschien). Ik kan wel tegen mijn vader zeggen dat ie mijn broer maar moet vragen, heb ik ook wel eens gedaan, maar tot op heden doet ie dat niet. Ik denk trouwens ook niet dat mijn broer gaat komen. Mijn broer heeft vorige week een aantal weken ruzie met mijn vader gehad omdat ook hij mijn vader egoïstisch vond.
@ Hmmm, wat knap van je dat jij al zover bent op jouw leeftijd. Het is heel verdrietig maar je hebt in ieder geval duidelijkheid en die zou ik ook graag willen. Ik vind het alleen moeilijk dat mijn vader zelf waarschijnlijk helemaal niet doorheeft dat hij tekort schiet.
Nu ik dit zo schrijf, denk ik dat een gesprek de enige optie is. Ik wil me gehoord voelen. Vanuit dat gesprek ga ik dan verder kijken wat ik wil. Ik hou jullie op de hoogte.
Eerst morgen echter een grote beproeving. Hij is jarig en ik moet dus voor de hele familie de catering verzorgen. Ik heb al alle boodschappen gedaan. Meneer wilde ook nog gevulde eitjes maar ik heb mijn man verboden die te maken. Hij moet het maar doen met blokjes kaas en toastjes
zaterdag 2 januari 2010 om 23:27
zaterdag 2 januari 2010 om 23:28
quote:elninjoo schreef op 02 januari 2010 @ 23:21:
Laat hem opnemen.
Als hij er nooit voor jou was, kan ik me voorstellen dat je hem niet echt als vaderfiguur ziet en niet echt 'n goede band met 'm hebt. Dus voel je niet verplicht, zorg dat ie zsm in 'n verzorgings/bejaarden/aanleun woning opgenomen wordt en trek jezelf terug.
Met welke reden? In hoeverre denk je dat dat zonder toestemming van de persoon zelf kan?
Zo werkt het niet.
Laat hem opnemen.
Als hij er nooit voor jou was, kan ik me voorstellen dat je hem niet echt als vaderfiguur ziet en niet echt 'n goede band met 'm hebt. Dus voel je niet verplicht, zorg dat ie zsm in 'n verzorgings/bejaarden/aanleun woning opgenomen wordt en trek jezelf terug.
Met welke reden? In hoeverre denk je dat dat zonder toestemming van de persoon zelf kan?
Zo werkt het niet.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:30
quote:Eierdoppie schreef op 02 januari 2010 @ 23:18:
Is het mogelijk om vast te stellen wat zijn behoefte is, wat je wel kunt betekenen voor hem, en dat met hem te delen? En daarmee ook je grens aan te geven. Bijv. je doet elke week boodschappen op maandag en je belt elke donderdag. Of is dat te simpel en claimt hij je?
Eierdoppie, het gaat me niet zozeer om de dingen die ik moet doen alswel over het feit of hij daar 'recht' op heeft in mijn ogen.
Daarnaast met fulltime baan en vier kinderen heb ik eigenlijk helemaal geen tijd om structureel boodschappen ofzo voor hem te gaan doen. En ik zou ook niet weten waarom. Hij kan het zelf of bestelt maar bij AH. Mijn man is echter veel toegeeflijker dan ik en zegt dan dat hij die verjaardagsboodschappen wel even haalt.
Is het mogelijk om vast te stellen wat zijn behoefte is, wat je wel kunt betekenen voor hem, en dat met hem te delen? En daarmee ook je grens aan te geven. Bijv. je doet elke week boodschappen op maandag en je belt elke donderdag. Of is dat te simpel en claimt hij je?
Eierdoppie, het gaat me niet zozeer om de dingen die ik moet doen alswel over het feit of hij daar 'recht' op heeft in mijn ogen.
Daarnaast met fulltime baan en vier kinderen heb ik eigenlijk helemaal geen tijd om structureel boodschappen ofzo voor hem te gaan doen. En ik zou ook niet weten waarom. Hij kan het zelf of bestelt maar bij AH. Mijn man is echter veel toegeeflijker dan ik en zegt dan dat hij die verjaardagsboodschappen wel even haalt.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:33
quote:shisensa schreef op 02 januari 2010 @ 23:27:
Elninjoo, wat moet het toch mooi zijn te leven in een wereld die zo heerlijk zwart-wit is. Ik denk echt niet dat ze hem nu opnemen in een verzorgingshuis hoor. Er is namelijk in principe niets aan de hand. Hij roept alleen de hele dag dat hij vast binnenkort dood gaat en dat hij niks meer kan.Wanneer ie hulp nodig heeft maar jij biedt dat niet, kan ie dan nog voor zichzelf zorgen? Kijk, ik kan me voorstellen dat je je verplicht voelt omdat het nu eenmaal je vader is, maar als hij nooit 'n vader voor je is geweest moet je aan jezelf denken.
Elninjoo, wat moet het toch mooi zijn te leven in een wereld die zo heerlijk zwart-wit is. Ik denk echt niet dat ze hem nu opnemen in een verzorgingshuis hoor. Er is namelijk in principe niets aan de hand. Hij roept alleen de hele dag dat hij vast binnenkort dood gaat en dat hij niks meer kan.Wanneer ie hulp nodig heeft maar jij biedt dat niet, kan ie dan nog voor zichzelf zorgen? Kijk, ik kan me voorstellen dat je je verplicht voelt omdat het nu eenmaal je vader is, maar als hij nooit 'n vader voor je is geweest moet je aan jezelf denken.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:34
Oeioei, ik vond de gesprekken altijd ontzettend teleurstellend en verwarrend maar ik hoop voor je dat je er iets aan gaat hebben, al is het maar duidelijkheid want zelfs dat is niet vanzelfsprekend... blijf je wel naar de psych gaan?
Ik zou morgen trouwens helemaal niets doen, aangezien je hebt aangekondigd te cateren zul je wel minstens de kaas en en toastjes moeten afleveren maar ik zou verder niet gaan bedienen, of nog erger... opruimen erna...
Laat je niet gebruiken, wat er ook gezegd wordt. Je hebt al veeeeel te veeeeel gedaan.
Ik zou morgen trouwens helemaal niets doen, aangezien je hebt aangekondigd te cateren zul je wel minstens de kaas en en toastjes moeten afleveren maar ik zou verder niet gaan bedienen, of nog erger... opruimen erna...
Laat je niet gebruiken, wat er ook gezegd wordt. Je hebt al veeeeel te veeeeel gedaan.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:38
zaterdag 2 januari 2010 om 23:45
Ik stelde de vraag om te kijken of je er zelf antwoord op wist. Hij heeft dus niks voor jou over, en verwacht wel alles terug.
Ik herken het maar al te goed!
Vervelend hoor!
Wat gebeurt er trouwens als je nee zegt?
Nee ik heb geen tijd om boodschappen te doen?
Ruzie?
Hij weet hoe hij jou moet 'bewerken'. Als jouw buurvrouw zegt dat jij de catering van haar verjaardag moet verzorgen, dan heb je waarschijnlijk wel een weerwoord.
Ik herken het maar al te goed!
Vervelend hoor!
Wat gebeurt er trouwens als je nee zegt?
Nee ik heb geen tijd om boodschappen te doen?
Ruzie?
Hij weet hoe hij jou moet 'bewerken'. Als jouw buurvrouw zegt dat jij de catering van haar verjaardag moet verzorgen, dan heb je waarschijnlijk wel een weerwoord.
zaterdag 2 januari 2010 om 23:47
quote:elninjoo schreef op 02 januari 2010 @ 23:33:
[...]
Met 'n indicatie voor dementie (TO schreef toch dat daar sprake van was?) kom je zo in aanmerking.Was het maar waar, wij zijn al ruim een jaar bezig mijn dementerende, alleenwonende moeder op te laten nemen / andere woning. Weet soms echt niet meer wat ze doet, waterkoker gebruiken als fluitketel (op het gas zetten), enz enz en dat is nog steeds geen indicatie om het te versnellen.
[...]
Met 'n indicatie voor dementie (TO schreef toch dat daar sprake van was?) kom je zo in aanmerking.Was het maar waar, wij zijn al ruim een jaar bezig mijn dementerende, alleenwonende moeder op te laten nemen / andere woning. Weet soms echt niet meer wat ze doet, waterkoker gebruiken als fluitketel (op het gas zetten), enz enz en dat is nog steeds geen indicatie om het te versnellen.
