Psyche
alle pijlers
Rijangst overwinnen tips en ervaringen gezocht
zondag 11 oktober 2020 om 20:17
Hallo Viva'ers
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Het is vrij lang geworden en kon wellicht wat korter. Maar ik wil graag mijn hele verhaal even kwijt. Daarnaast zijn alle tips en ingevingen welkom!
Alweer 2,5 jaar geleden heb ik mijn autorijbewijs gehaald. Ik was toen nog net geen 18 jaar. Piepjong nog eigenlijk (achteraf gezien te jong, maar goed). De rijlessen gingen me nooit heel erg makkelijk af, het aanleren van de handelingen duurde lang en vergte veel herhaling. Hierdoor vond ik bijna elke rijles ook best wel stressvol. Die stress kwam ook mede doordat het thuis toen allemaal niet zo lekker liep en ik ook in mijn examenjaar zat (wat er mede voor zorgde dat ik tegen een burn-out aanzat). Dankzij een hele fijne rijschool en rijinstructeur heb ik mijn rijbewijs na veel lessen en veel ploeteren gehaald in een schakelbak.
Ik was trots. Reed toen best wel veel auto. En hoewel ik nog niet helemaal alleen de weg op durfde, durfde ik wel altijd naast iemand te rijden. Eenmaal ik ook met vrienden op vakantie ging naar het buitenland terwijl ik nog geen 4 maanden mijn rijbewijs bezat, nam het vertrouwen langzaam maar zeker toe. Oké, de rest reed meer en langer auto. En ik wilde absoluut niet in drukke steden als Parijs rijden. Maar verder ging het wel goed.
Helaas was het plezier in autorijden maar van korte duur. De stress in het algemeen bleef nogal aanhouden wat ervoor zorgde dat ik in 2019 nogal last had van psychische problemen waaronder veel angsten en paniekaanvallen. En door die paniekaanvallen werd ik angstig voor de angst. Elke plek waar ik bang was dat ik weer zo'n aanval zou krijgen, vermeed ik met alle liefde. Ik heb het dan vooral over het OV, hoge gebouwen, liften, drukke ruimtes, onbekende plekken (en onbekende mensen) en dus ook het autorijden. Als ik toch één van deze plekken moest bezoeken zorgde ik er altijd voor dat ik water en kalmeringstabletten mee had.
Gelukkig zag ik al wel vrij snel in dat het zo niet langer kon. Ik was al vrij snel in behandeling bij een psycholoog en dankzij hem zag ik al snel in dat ik mijn angsten op deze manier als het ware aan het voeden was. Om dit patroon en deze angsten te kunnen laten verdwijnen moest ik dingen niet vermijden, maar de confrontatie juist aangaan. Dit was ontzettend pittig en best wel een zwaar traject. Maar het is wel gelukt. Mijn angsten spelen alleen weer op wanneer ik teveel hooi op de vork heb genomen, maar ook dan kan ik er goed mee omgaan.
Ik doe alles weer. Ik reis weer met het OV, ga weer met plezier naar familie toe die in hoge flatgebouwen wonen, ik neem de lift zonder dat ik gelijk in paniek schiet en op dit moment mis ik zelfs het uitgaan (en dus de drukke ruimtes) vanwege het coronavirus. Ik doe alles weer en voel me weer ontzettend vrij! Alleen het autorijden lukt me nog altijd niet...
Ik zei al wel dat het autorijden me nooit makkelijk is afgegaan. Mijn rijinstructeur grapte toen destijds al wel eens dat ik in de toekomst maar lekker een automaat moest gaan nemen. Maar ik heb voorlopig nog geen geld voor een eigen auto en mijn ouders hebben geen automaat.
Nou ben ik student en kan ik gratis reizen met het OV.. Haast om auto te rijden heb ik dus eigenlijk niet. Maar nu is het echter wel zo dat het voor mijn toekomstige beroep wel handig is als ik auto kan en durf te rijden. Vanaf volgend jaar loop ik een grote stage en bij veel stageplekken is het al handig als je een rijbewijs hebt (en dus ook auto kan rijden). Maar goed. Ik durf dat dus niet.
Ik ben nu steeds meer op het punt gekomen dat ik het zat ben en dat ik ontzettend graag van deze angst af wil. Niet dat ik veel auto wil rijden, maar ik wil deze angst niet meer hebben. Ik rij al bijna twee jaar niet meer gewoon auto. Zelfs toen mijn ouders op vakantie waren heb ik het stuur met geen vinger aangeraakt. Heel af en toe heb ik kleine stukjes gereden (naast mensen) en kon ik me heel even over mijn angsten heenzetten, maar ik voel me nog te vaak gestresst en angstig achter het stuur. Her voelt allemaal gewoon niet comfortabel. De snelweg vermijd ik ook alweer ruim een jaar en durf ik nu al helemaal niet meer op. Zelfs niet met iemand naast me.
Maar nu is dus het punt. Hoe pak ik deze angst aan? Het is een kwestie van doen, maar zelfstandig gaat me dit niet lukken.
Nou weet ik dat mijn oude rijschool bevoegd is in het lesgeven voor angsten en faalangst. Ik zou daar denk ik best terecht kunnen om weer een paar lessen te nemen... Maar ergens durf ik dit niet. Ik ben bang dat mijn rijinstructeur van toen daar helemaal niet op zit te wachten. 'Wat zal hij dan wel niet denken?'.. denk ik dan steeds bij mezelf. Daarnaast ben ik heel erg bang dat ik dan geconfronteerd word met het feit ik bepaalde dingen daadwerkelijk ben verleerd... Maar hij is wel de enigste rijinstructeur in mijn buurt die hiertoe bevoegd is. Wil ik mijn rijangst dus serieus gaan aanpakken, moet ik wel naar deze rijschool...
Aan de ene kant wil ik dus van deze angst af, aan de andere kant durf ik de drempel niet zo goed over. En als het lukt om toch deze stap te zetten, hoe bereid ik me dan het beste voor?
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Het is vrij lang geworden en kon wellicht wat korter. Maar ik wil graag mijn hele verhaal even kwijt. Daarnaast zijn alle tips en ingevingen welkom!
Alweer 2,5 jaar geleden heb ik mijn autorijbewijs gehaald. Ik was toen nog net geen 18 jaar. Piepjong nog eigenlijk (achteraf gezien te jong, maar goed). De rijlessen gingen me nooit heel erg makkelijk af, het aanleren van de handelingen duurde lang en vergte veel herhaling. Hierdoor vond ik bijna elke rijles ook best wel stressvol. Die stress kwam ook mede doordat het thuis toen allemaal niet zo lekker liep en ik ook in mijn examenjaar zat (wat er mede voor zorgde dat ik tegen een burn-out aanzat). Dankzij een hele fijne rijschool en rijinstructeur heb ik mijn rijbewijs na veel lessen en veel ploeteren gehaald in een schakelbak.
Ik was trots. Reed toen best wel veel auto. En hoewel ik nog niet helemaal alleen de weg op durfde, durfde ik wel altijd naast iemand te rijden. Eenmaal ik ook met vrienden op vakantie ging naar het buitenland terwijl ik nog geen 4 maanden mijn rijbewijs bezat, nam het vertrouwen langzaam maar zeker toe. Oké, de rest reed meer en langer auto. En ik wilde absoluut niet in drukke steden als Parijs rijden. Maar verder ging het wel goed.
Helaas was het plezier in autorijden maar van korte duur. De stress in het algemeen bleef nogal aanhouden wat ervoor zorgde dat ik in 2019 nogal last had van psychische problemen waaronder veel angsten en paniekaanvallen. En door die paniekaanvallen werd ik angstig voor de angst. Elke plek waar ik bang was dat ik weer zo'n aanval zou krijgen, vermeed ik met alle liefde. Ik heb het dan vooral over het OV, hoge gebouwen, liften, drukke ruimtes, onbekende plekken (en onbekende mensen) en dus ook het autorijden. Als ik toch één van deze plekken moest bezoeken zorgde ik er altijd voor dat ik water en kalmeringstabletten mee had.
Gelukkig zag ik al wel vrij snel in dat het zo niet langer kon. Ik was al vrij snel in behandeling bij een psycholoog en dankzij hem zag ik al snel in dat ik mijn angsten op deze manier als het ware aan het voeden was. Om dit patroon en deze angsten te kunnen laten verdwijnen moest ik dingen niet vermijden, maar de confrontatie juist aangaan. Dit was ontzettend pittig en best wel een zwaar traject. Maar het is wel gelukt. Mijn angsten spelen alleen weer op wanneer ik teveel hooi op de vork heb genomen, maar ook dan kan ik er goed mee omgaan.
Ik doe alles weer. Ik reis weer met het OV, ga weer met plezier naar familie toe die in hoge flatgebouwen wonen, ik neem de lift zonder dat ik gelijk in paniek schiet en op dit moment mis ik zelfs het uitgaan (en dus de drukke ruimtes) vanwege het coronavirus. Ik doe alles weer en voel me weer ontzettend vrij! Alleen het autorijden lukt me nog altijd niet...
Ik zei al wel dat het autorijden me nooit makkelijk is afgegaan. Mijn rijinstructeur grapte toen destijds al wel eens dat ik in de toekomst maar lekker een automaat moest gaan nemen. Maar ik heb voorlopig nog geen geld voor een eigen auto en mijn ouders hebben geen automaat.
Nou ben ik student en kan ik gratis reizen met het OV.. Haast om auto te rijden heb ik dus eigenlijk niet. Maar nu is het echter wel zo dat het voor mijn toekomstige beroep wel handig is als ik auto kan en durf te rijden. Vanaf volgend jaar loop ik een grote stage en bij veel stageplekken is het al handig als je een rijbewijs hebt (en dus ook auto kan rijden). Maar goed. Ik durf dat dus niet.
Ik ben nu steeds meer op het punt gekomen dat ik het zat ben en dat ik ontzettend graag van deze angst af wil. Niet dat ik veel auto wil rijden, maar ik wil deze angst niet meer hebben. Ik rij al bijna twee jaar niet meer gewoon auto. Zelfs toen mijn ouders op vakantie waren heb ik het stuur met geen vinger aangeraakt. Heel af en toe heb ik kleine stukjes gereden (naast mensen) en kon ik me heel even over mijn angsten heenzetten, maar ik voel me nog te vaak gestresst en angstig achter het stuur. Her voelt allemaal gewoon niet comfortabel. De snelweg vermijd ik ook alweer ruim een jaar en durf ik nu al helemaal niet meer op. Zelfs niet met iemand naast me.
Maar nu is dus het punt. Hoe pak ik deze angst aan? Het is een kwestie van doen, maar zelfstandig gaat me dit niet lukken.
Nou weet ik dat mijn oude rijschool bevoegd is in het lesgeven voor angsten en faalangst. Ik zou daar denk ik best terecht kunnen om weer een paar lessen te nemen... Maar ergens durf ik dit niet. Ik ben bang dat mijn rijinstructeur van toen daar helemaal niet op zit te wachten. 'Wat zal hij dan wel niet denken?'.. denk ik dan steeds bij mezelf. Daarnaast ben ik heel erg bang dat ik dan geconfronteerd word met het feit ik bepaalde dingen daadwerkelijk ben verleerd... Maar hij is wel de enigste rijinstructeur in mijn buurt die hiertoe bevoegd is. Wil ik mijn rijangst dus serieus gaan aanpakken, moet ik wel naar deze rijschool...
Aan de ene kant wil ik dus van deze angst af, aan de andere kant durf ik de drempel niet zo goed over. En als het lukt om toch deze stap te zetten, hoe bereid ik me dan het beste voor?
zondag 11 oktober 2020 om 20:23
Gewoon doen. Je er niet voor schamen, maar het doel voor ogen houden: zonder angst (en veilig, zowel voor jezelf als voor andere weggebruikers) op pad. Dus morgen bellen en een afspraak maken, het gaat niet om wat anderen erover denken, het gaat erom dat jij een zetje in de rug nodig hebt. En wees trots op jezelf dat je je problemen onder ogen durft te zien, dat is al een hele grote stap. Succes!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 11 oktober 2020 om 20:25
Wat ontzettend knap van je dat je hulp hebt gezocht, wees daar super trots op!
Wat betreft het auto rijden, dit is gewoon een kwestie van veel doen. Ik was ook geen held in autorijden, en heb na mijn rijbewijs een oud scheurbakkie gekocht en rijden maar! Echt zet je over die schaamte heen, is echt niet erg ga ermee aan de slag!
Wat betreft het auto rijden, dit is gewoon een kwestie van veel doen. Ik was ook geen held in autorijden, en heb na mijn rijbewijs een oud scheurbakkie gekocht en rijden maar! Echt zet je over die schaamte heen, is echt niet erg ga ermee aan de slag!
Joe.
zondag 11 oktober 2020 om 20:27
En als je dan bij een andere rijschool nog wat lessen neemt?
Ik herken het wel een beetje. Toen ik mijn rijbewijs haalde vond ik het doodeng. Ik zat echt erg gespannen achter het stuur en dacht dan steeds aan lastige situaties waar ik in zou kunnen komen. Toen ging ik ook nog eens verhuizen naar een andere plaats en toen was helemaal alles nieuw.
Mijn droom was om zonder zenuwen in de auto te stappen als ik ergens heen moest.
Ik heb toen een winkeltje vlak bij ons huis als uitgangspunt genomen. Daar ging ik eerst heen met de auto. Echt zwaar overdreven want lopend was het ook te doen. Maar toen ik dat zonder zenuwen deed, ging ik naar de supermarkt. Gewoon 3 keer per week om te oefenen. Zo ben ik steeds een stapje verder gegaan. Het klinkt stom, maar het heeft me bergen doorzettingsvermogen gekost.
Inmiddels heb ik mijn rijbewijs bijna 18 jaar en rij ik 'overal' heen.
Ik herken het wel een beetje. Toen ik mijn rijbewijs haalde vond ik het doodeng. Ik zat echt erg gespannen achter het stuur en dacht dan steeds aan lastige situaties waar ik in zou kunnen komen. Toen ging ik ook nog eens verhuizen naar een andere plaats en toen was helemaal alles nieuw.
Mijn droom was om zonder zenuwen in de auto te stappen als ik ergens heen moest.
Ik heb toen een winkeltje vlak bij ons huis als uitgangspunt genomen. Daar ging ik eerst heen met de auto. Echt zwaar overdreven want lopend was het ook te doen. Maar toen ik dat zonder zenuwen deed, ging ik naar de supermarkt. Gewoon 3 keer per week om te oefenen. Zo ben ik steeds een stapje verder gegaan. Het klinkt stom, maar het heeft me bergen doorzettingsvermogen gekost.
Inmiddels heb ik mijn rijbewijs bijna 18 jaar en rij ik 'overal' heen.
zondag 11 oktober 2020 om 20:38
Waarom zou jouw oude instructeur daar ‘niet op zitten te wachten’? Iemand met angsten èn rijbewijs is ‘makkelijker’ verdienen dan iemand die nèt begint.
Mijn moeder heeft 20 jaar niet gereden. Nou ja, ze reed als het niet anders kon en ze had maar één ‘cruisingspeed’: 80 km p/u. Binnen of buiten bebouwde kom
. Alles was eng. En toen ging mijn pa plotseling dood. En ging ze ons kinderen steeds bellen voor taxiritjes. Ze was nog erg jong en toen hebben wij haar rijlessen cadeau gedaan. Ze vond het (na de gigantische drempel voor de eerste les) toch heel erg leuk. Ze kon ineens fileparkeren. En nu rijdt ze met een big ass camper door heel Europa (nou ja, voordat corona toesloeg).
Zelf heb ik lessen genomen na een herseninfarct. Ik kon zelf echt niet beoordelen of ik nog ‘goed’ genoeg was om mij te laten beoordelen bij het CBR. Ik ben blij dat ik die lessen heb genomen. Gaf mij weer een stuk zelfvertrouwen terug. En doordat ik ‘geslaagd’ ben bij het CBR ook weer een (voor mijn gevoel) enorm stuk zelfstandigheid. Ik woon in de periferie, OV is hier echt geen optie voor woon-werkverkeer. Of welk regelmatig verkeer dan ook.
Gewoon doen. Afspraak maken, doorspreken en lekker lessen.
Mijn moeder heeft 20 jaar niet gereden. Nou ja, ze reed als het niet anders kon en ze had maar één ‘cruisingspeed’: 80 km p/u. Binnen of buiten bebouwde kom
. Alles was eng. En toen ging mijn pa plotseling dood. En ging ze ons kinderen steeds bellen voor taxiritjes. Ze was nog erg jong en toen hebben wij haar rijlessen cadeau gedaan. Ze vond het (na de gigantische drempel voor de eerste les) toch heel erg leuk. Ze kon ineens fileparkeren. En nu rijdt ze met een big ass camper door heel Europa (nou ja, voordat corona toesloeg).Zelf heb ik lessen genomen na een herseninfarct. Ik kon zelf echt niet beoordelen of ik nog ‘goed’ genoeg was om mij te laten beoordelen bij het CBR. Ik ben blij dat ik die lessen heb genomen. Gaf mij weer een stuk zelfvertrouwen terug. En doordat ik ‘geslaagd’ ben bij het CBR ook weer een (voor mijn gevoel) enorm stuk zelfstandigheid. Ik woon in de periferie, OV is hier echt geen optie voor woon-werkverkeer. Of welk regelmatig verkeer dan ook.
Gewoon doen. Afspraak maken, doorspreken en lekker lessen.
zondag 11 oktober 2020 om 20:55
gewoon die afspraak maken. wat maakt het nou uit wat die instructeur van jou denkt? laat dat los en denk aan jezelf. een rijbewijs en rijden is zo’n vrijheid!
ik heb hier ook ervaring mee. ik heb na lang lessen en 3 examens mijn rijbewijs gehaald. daarna een barrel gehad waarin het verschrikkelijk rijden was omdat die auto gewoon niet goed was, steeds afslaan etc. daar door werd ik zo bang in het verkeer. die auto ging na 6 maanden naar de sloop en ik heb een aantal jaar niet gereden. tot mijn nieuwe vriend mij overtuigde een automaat te kopen en daarmee weer te gaan rijden. echt heel eng maar heerlijk vond ik dat. Een paar jaar later heb ik een schakel gekocht, en omdat ik dat niet gewend was heb ik een rijles genomen. maar wonder boven wonder ging dat heel goed en kon ik dat gewoon nog.
Sinds die tijd heb ik zoveel ervaring opgedaan, heb ik diverse auto’s gereden waaronder een grote stationwagen en heb ik nu zelfs een beroep met afspraken buiten de deur en rij ik dus veel auto overal heen. vervangend vervoer schakel of automaat, geen probleem. dat had ik toen ik dat barrel had echt nooit verzonnen!!
Veel sterkte en straks ben je zo strots op jezelf!
ik heb hier ook ervaring mee. ik heb na lang lessen en 3 examens mijn rijbewijs gehaald. daarna een barrel gehad waarin het verschrikkelijk rijden was omdat die auto gewoon niet goed was, steeds afslaan etc. daar door werd ik zo bang in het verkeer. die auto ging na 6 maanden naar de sloop en ik heb een aantal jaar niet gereden. tot mijn nieuwe vriend mij overtuigde een automaat te kopen en daarmee weer te gaan rijden. echt heel eng maar heerlijk vond ik dat. Een paar jaar later heb ik een schakel gekocht, en omdat ik dat niet gewend was heb ik een rijles genomen. maar wonder boven wonder ging dat heel goed en kon ik dat gewoon nog.
Sinds die tijd heb ik zoveel ervaring opgedaan, heb ik diverse auto’s gereden waaronder een grote stationwagen en heb ik nu zelfs een beroep met afspraken buiten de deur en rij ik dus veel auto overal heen. vervangend vervoer schakel of automaat, geen probleem. dat had ik toen ik dat barrel had echt nooit verzonnen!!
Veel sterkte en straks ben je zo strots op jezelf!
Don't cry, buy a bag and move on.
zondag 11 oktober 2020 om 22:57
Ik snap je ontzettend goed, ik heb hier sinds ongeveer 3 maanden last van en ik heb mijn rijbewijs ruim 20 jaar. Erger nog: nooit een hekel gehad aan rijden, heerlijk juist!
Maar tóch een angststoornis ontwikkeld. Niet alleen met rijden overigens. Ontzettend vervelend en beperkend.
Ik heb geen kant en klare oplossing voor je, maar weet dat je niet alleen bent!
Maar tóch een angststoornis ontwikkeld. Niet alleen met rijden overigens. Ontzettend vervelend en beperkend.
Ik heb geen kant en klare oplossing voor je, maar weet dat je niet alleen bent!
zondag 11 oktober 2020 om 23:26
Je bent al zo super goed bezig geweest met je verschillende angsten dat het je zeker gaat lukken om dit met het autorijden ook te kunnen. Als deze rijinstructeur opgeleid is hiervoor, dan vertel je hem je verhaal zoals je hier doet en gaat samen aan de slag. Wat zal je trots zijn als het straks lukt om weer te rijden. Echt, je kan het hoor!! Gewoon bellen!
maandag 12 oktober 2020 om 01:56
Wat je rijinstructeur zal denken?
Misschien niets
misschien denkt hij: wat knap dat ze het lef heeft om er voor uit te komen dat ze bang is. En als hij en speciale opleiding heeft om mensen zoals jij te helpen, zal hij alleen maar blij zijn voor je. Als hij angstige mensen stom had gevonden had hij nooit die opleiding gedaan, dus hij kan zich vast inleven.
Succes ga er voor
Misschien niets
misschien denkt hij: wat knap dat ze het lef heeft om er voor uit te komen dat ze bang is. En als hij en speciale opleiding heeft om mensen zoals jij te helpen, zal hij alleen maar blij zijn voor je. Als hij angstige mensen stom had gevonden had hij nooit die opleiding gedaan, dus hij kan zich vast inleven.
Succes ga er voor
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 12 oktober 2020 om 10:17
Ik denk dat die rij-instructeur 1000x liever heeft dat je terugkomt voor een paar rijlessen, dan dat je met een rijbewijs "van hem" op de weg een paniekaanval krijgt en een ongeluk veroorzaakt.
Overigens herken ik je verhaal heel goed. Ik heb denk ik de eerste 5 of 6 jaar na behalen van mijn rijbewijs niet of nauwelijks gereden. En toen moest ik opeens voor m'n nieuwe werk maar durfde ik niet meer. Toen toch maar een paar van die speciale angst-rijlessen genomen en daarna gewoon de weg op. Met klamme handjes en klotsende oksels in het begin hoor maar inmiddels gaat het gewoon prima, zelfs in drukke steden.
Overigens herken ik je verhaal heel goed. Ik heb denk ik de eerste 5 of 6 jaar na behalen van mijn rijbewijs niet of nauwelijks gereden. En toen moest ik opeens voor m'n nieuwe werk maar durfde ik niet meer. Toen toch maar een paar van die speciale angst-rijlessen genomen en daarna gewoon de weg op. Met klamme handjes en klotsende oksels in het begin hoor maar inmiddels gaat het gewoon prima, zelfs in drukke steden.
dinsdag 13 oktober 2020 om 09:52
Dankjulliewel voor de aanmoedigende berichten. Ik ben nu aan het brainstormen en aan het opschrijven waarvan ik denk dat die angst dan vandaan komt en welke onderdelen ik hoe dan ook nog een flink aantal keer moet herhalen. Wel heb ik besloten om er iets meer tijd overheen te laten gaan. Ik zit te denken aan februari/maart 2021. Dit ook vanwege het coronavirus en de aanpassingen die rijscholen momenteel hebben. Zoals het dragen van mondkapjes.. Dit werkt voor mij niet aanmoedigend omdat ik dan bang ben dat ik ga hyperventileren in de auto. Het is een soortvan extra stressfactor wat er dan bij komt kijken. In februari/maart is de ergste winter hopelijk alweer voorbij, is het voorjaar weer in zicht en is het hopelijk ook qat beter met de coronamaatregelen.
Maar ik ga het doen! Dat staat vast.
Dankjulliewel!
Maar ik ga het doen! Dat staat vast.
Dankjulliewel!
zondag 22 november 2020 om 20:21
maandag 23 november 2020 om 18:41
Ben jij alweer het autorijden aan het oppakken?
maandag 23 november 2020 om 20:28
De laatste paar dagen probeer ik weer uit mijn comfortzone te gaan. Zojuist twee kleine rondjes gereden, ook de snelweg even op. En de dagen hier voor ben ik ook bewust op pad gegaan. Ik heb begin december een belangrijke afspraak en wil daar graag zelf naar toe.
Ik word wel bloednerveus bij het rijden hoor. Ik heb echt nog veel te overwinnen...
maandag 23 november 2020 om 22:08
Wat goed dat je het wel weer aan het oppakken bent! Lijkt me ergens ook wel frustrerend als je eerst wel gewoon jaren 'normaal' reed..mallebeppie schreef: ↑23-11-2020 20:28De laatste paar dagen probeer ik weer uit mijn comfortzone te gaan. Zojuist twee kleine rondjes gereden, ook de snelweg even op. En de dagen hier voor ben ik ook bewust op pad gegaan. Ik heb begin december een belangrijke afspraak en wil daar graag zelf naar toe.
Ik word wel bloednerveus bij het rijden hoor. Ik heb echt nog veel te overwinnen...
maandag 23 november 2020 om 22:58
Ik kan me daar momenteel inderdaad maar weinig meer bij voorstellen. Ik ben ook wel in mijn eentje met mijn dochter op vakantie geweest, met de auto. Ruim 900 km rijden. Hoe dan!? Denk ik nu...Flowerpowerrrr schreef: ↑23-11-2020 22:08Wat goed dat je het wel weer aan het oppakken bent! Lijkt me ergens ook wel frustrerend als je eerst wel gewoon jaren 'normaal' reed..
Regelmatig naar sportwedstrijden van dochter gereden. Uur heen, uur terug. 3x per week naar mijn werk, paar honderd km per week.
Hoe kan het hè?
donderdag 26 november 2020 om 09:20
Hoi Flower,
Ik herken bepaalde dingen in je verhaal. Ik heb zelf twee jaar geleden mijn rijbewijs gehaald. Na heel veel lessen en een paar keer afrijden. Ik was ontzettend blij en opgelucht toen ik geslaagd was, maar dat kwam vooral omdat ik dan eindelijk van die rijlessen af was (en de bijbehorende kosten....).
Na het ophalen van het rijbewijs had ik gelijk beschikking over een auto. Ondanks dat ik in een klein dorp woon, het winter was en ik dus een auto voor de deur had staan koos ik er nog voor om op de fiets boodschappen te gaan doen. Idioot als ik er nu over nadenk. Ook ik had allerlei angsten voor dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren.
Maar.... een paar weken na het halen van mijn rijbewijs heb ik mijn vriend ontmoet. En qua rijervaring kan het verschil tussen ons niet groter zijn: hij heeft alle mogelijke rijbewijzen en al meer dan 3 miljoen kilometer gereden met verschillende soorten auto's, vrachtwagens, motoren... Hij heeft mij zoveel zelfvertrouwen en rust gegeven. Hij gaf mij ook geen mogelijkheid om dingen te vermijden. Na een half jaar had ik veel meer plezier en rust in de auto. Pas toen durfde ik het ook aan om rond te kijken naar een wat nieuwere/meer comfortabele auto. Inmiddels heb ik mijn nieuwe scheurbakkie alweer 14 maanden en ondanks dat ik door corona nu fulltime thuis werk heb ik bijna 15.000 kilometer gereden in mijn auto. Ik rij nu overal heen, ga veel met de hond op pad en probeer elke week wel een nieuw gebied te ontdekken. In het begin vond ik dit ook een fijne 'beloning'. Als ik het dan aan had gedurfd om alleen de auto in te stappen ging ik lekker wandelen met de hond. Een ander bijkomend voordeel van de meeste natuurgebieden is dat het daar doordeweeks rustig is en er vaak ruimte genoeg is om te (oefen met) parkeren. En eerlijk... door de hond mee te nemen had ik ook meer rust in mezelf.
Ik denk dat als ik mijn vriend niet had ontmoet ik nooit als vanzelfsprekend de auto had gepakt. Net als jij heb ik ook heel lang psychische klachten gehad en daardoor maakte ik me veel te veel zorgen. Het hielp mij dat ik dat kon ventileren tegen mijn vriend en hij mij dan gerust kon stellen.
Anyway, het komt dus echt wel goed. Heel goed dat je ermee aan het werk gaat en van het voorjaar weer terug gaat naar je oude rij-instructeur. Heel veel succes!
Ik herken bepaalde dingen in je verhaal. Ik heb zelf twee jaar geleden mijn rijbewijs gehaald. Na heel veel lessen en een paar keer afrijden. Ik was ontzettend blij en opgelucht toen ik geslaagd was, maar dat kwam vooral omdat ik dan eindelijk van die rijlessen af was (en de bijbehorende kosten....).
Na het ophalen van het rijbewijs had ik gelijk beschikking over een auto. Ondanks dat ik in een klein dorp woon, het winter was en ik dus een auto voor de deur had staan koos ik er nog voor om op de fiets boodschappen te gaan doen. Idioot als ik er nu over nadenk. Ook ik had allerlei angsten voor dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren.
Maar.... een paar weken na het halen van mijn rijbewijs heb ik mijn vriend ontmoet. En qua rijervaring kan het verschil tussen ons niet groter zijn: hij heeft alle mogelijke rijbewijzen en al meer dan 3 miljoen kilometer gereden met verschillende soorten auto's, vrachtwagens, motoren... Hij heeft mij zoveel zelfvertrouwen en rust gegeven. Hij gaf mij ook geen mogelijkheid om dingen te vermijden. Na een half jaar had ik veel meer plezier en rust in de auto. Pas toen durfde ik het ook aan om rond te kijken naar een wat nieuwere/meer comfortabele auto. Inmiddels heb ik mijn nieuwe scheurbakkie alweer 14 maanden en ondanks dat ik door corona nu fulltime thuis werk heb ik bijna 15.000 kilometer gereden in mijn auto. Ik rij nu overal heen, ga veel met de hond op pad en probeer elke week wel een nieuw gebied te ontdekken. In het begin vond ik dit ook een fijne 'beloning'. Als ik het dan aan had gedurfd om alleen de auto in te stappen ging ik lekker wandelen met de hond. Een ander bijkomend voordeel van de meeste natuurgebieden is dat het daar doordeweeks rustig is en er vaak ruimte genoeg is om te (oefen met) parkeren. En eerlijk... door de hond mee te nemen had ik ook meer rust in mezelf.
Ik denk dat als ik mijn vriend niet had ontmoet ik nooit als vanzelfsprekend de auto had gepakt. Net als jij heb ik ook heel lang psychische klachten gehad en daardoor maakte ik me veel te veel zorgen. Het hielp mij dat ik dat kon ventileren tegen mijn vriend en hij mij dan gerust kon stellen.
Anyway, het komt dus echt wel goed. Heel goed dat je ermee aan het werk gaat en van het voorjaar weer terug gaat naar je oude rij-instructeur. Heel veel succes!
woensdag 2 december 2020 om 13:09
Bedankt voor jouw verhaal. Wat fijn dat jij weer overal naartoe rijdt. Dat geeft hoop!Titono schreef: ↑26-11-2020 09:20Hoi Flower,
Ik herken bepaalde dingen in je verhaal. Ik heb zelf twee jaar geleden mijn rijbewijs gehaald. Na heel veel lessen en een paar keer afrijden. Ik was ontzettend blij en opgelucht toen ik geslaagd was, maar dat kwam vooral omdat ik dan eindelijk van die rijlessen af was (en de bijbehorende kosten....).
Na het ophalen van het rijbewijs had ik gelijk beschikking over een auto. Ondanks dat ik in een klein dorp woon, het winter was en ik dus een auto voor de deur had staan koos ik er nog voor om op de fiets boodschappen te gaan doen. Idioot als ik er nu over nadenk. Ook ik had allerlei angsten voor dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren.
Maar.... een paar weken na het halen van mijn rijbewijs heb ik mijn vriend ontmoet. En qua rijervaring kan het verschil tussen ons niet groter zijn: hij heeft alle mogelijke rijbewijzen en al meer dan 3 miljoen kilometer gereden met verschillende soorten auto's, vrachtwagens, motoren... Hij heeft mij zoveel zelfvertrouwen en rust gegeven. Hij gaf mij ook geen mogelijkheid om dingen te vermijden. Na een half jaar had ik veel meer plezier en rust in de auto. Pas toen durfde ik het ook aan om rond te kijken naar een wat nieuwere/meer comfortabele auto. Inmiddels heb ik mijn nieuwe scheurbakkie alweer 14 maanden en ondanks dat ik door corona nu fulltime thuis werk heb ik bijna 15.000 kilometer gereden in mijn auto. Ik rij nu overal heen, ga veel met de hond op pad en probeer elke week wel een nieuw gebied te ontdekken. In het begin vond ik dit ook een fijne 'beloning'. Als ik het dan aan had gedurfd om alleen de auto in te stappen ging ik lekker wandelen met de hond. Een ander bijkomend voordeel van de meeste natuurgebieden is dat het daar doordeweeks rustig is en er vaak ruimte genoeg is om te (oefen met) parkeren. En eerlijk... door de hond mee te nemen had ik ook meer rust in mezelf.
Ik denk dat als ik mijn vriend niet had ontmoet ik nooit als vanzelfsprekend de auto had gepakt. Net als jij heb ik ook heel lang psychische klachten gehad en daardoor maakte ik me veel te veel zorgen. Het hielp mij dat ik dat kon ventileren tegen mijn vriend en hij mij dan gerust kon stellen.
Anyway, het komt dus echt wel goed. Heel goed dat je ermee aan het werk gaat en van het voorjaar weer terug gaat naar je oude rij-instructeur. Heel veel succes!
