Psyche
alle pijlers
Rotsituatie.
dinsdag 6 mei 2008 om 09:27
Goedemorgen allemaal,
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:31
Misschicken:
Ik noem een voorbeeld, een klein gedeelte uit een reeks problemen, en jij maakt ervan dat het probleem is dat ik niet op wilde staan (wat overigens helemaal niet zo is)
Jij zegt dat mijn ouders goed genoeg waren en nu niet meer. Heb ik niet gezegd en dat maak je er helemaal zelf van.
Ik geef daar een normaal antwoord op en vervolgens krijg ik "tja, vervelend als dat niet is wat je wil horen" . Ik vraag toch niet louter om positieve reacties? Ik wilde dit van me afschrijven, alle soorten reacties zijn welkom maar als mijn mening vervolgens anders is dan die van jou reageer je met dat dit niet is wat ik wil horen.
Ik noem een voorbeeld, een klein gedeelte uit een reeks problemen, en jij maakt ervan dat het probleem is dat ik niet op wilde staan (wat overigens helemaal niet zo is)
Jij zegt dat mijn ouders goed genoeg waren en nu niet meer. Heb ik niet gezegd en dat maak je er helemaal zelf van.
Ik geef daar een normaal antwoord op en vervolgens krijg ik "tja, vervelend als dat niet is wat je wil horen" . Ik vraag toch niet louter om positieve reacties? Ik wilde dit van me afschrijven, alle soorten reacties zijn welkom maar als mijn mening vervolgens anders is dan die van jou reageer je met dat dit niet is wat ik wil horen.
dinsdag 6 mei 2008 om 12:39
Ik zei dat je ouders goed genoeg waren toen je onderdak zocht toen je relatie over was. Nu na 1,5 jaar zijn ze kennelijk niet goed genoeg meer want jij ergert je aan hun, en zij zo te zien ook aan jou. Logisch, want je was het huis al uit en maakt geen aanstalten om weer te vertrekken.
Je wilde ook niet opstaan, want je viel weer in slaap. Je had een afspraak met je moeder, zij is zo vriendelijk om je te roepen en vervolgens ga je weer slapen. Dan had je geen afspraak met je moeder moeten maken op dat tijdstip, had je eerder je bed in moeten gaan als je toen nog niet uitgeslapen was, of je wilde niet graag genoeg met je moeder mee, want ik vind het respectloos als je niet gelijk opstaat als je geroepen wordt. Heb je geen wekker trouwens?
Je wilde ook niet opstaan, want je viel weer in slaap. Je had een afspraak met je moeder, zij is zo vriendelijk om je te roepen en vervolgens ga je weer slapen. Dan had je geen afspraak met je moeder moeten maken op dat tijdstip, had je eerder je bed in moeten gaan als je toen nog niet uitgeslapen was, of je wilde niet graag genoeg met je moeder mee, want ik vind het respectloos als je niet gelijk opstaat als je geroepen wordt. Heb je geen wekker trouwens?
dinsdag 6 mei 2008 om 12:40
dinsdag 6 mei 2008 om 12:40
ik heb alle reacties gelezen en vind het een beetje jammer dat je niet reageert op de mensen die wel serieus met je meedenken.. je laat je veel te veel verleiden om in een cirkeltje rond te blijven 'wauwelen".
(en ja ze hebben een punt.. hoeft alleen niet 30x herhaald te worden.. maar daar vraag je zelf om.. lees eens terug.. er zijn meer mensen die gereageerd hebben..)
(en ja ze hebben een punt.. hoeft alleen niet 30x herhaald te worden.. maar daar vraag je zelf om.. lees eens terug.. er zijn meer mensen die gereageerd hebben..)
dinsdag 6 mei 2008 om 12:57
Maar meisje, het gaat er niet om dat je de vragen beantwoord. Dit is geen spel waarbij je in een continue debat zit. Je moet je niet verdedigen.
Wat shyte bedoelt is dat er mensen zijn geweest die jou op een lieve manier tips hebben geven. Er is ook iemand die zegt hetzelfde gehad te hebben en verteld hoe zij daar uit is gekomen. Zou ik als een lieve ondersteuning zien.
ook de andere (misschicken, onderdezon, isabon en je moeder) proberen je te helpen. Ze merken alleen dat je eerst letterlijk wakkergeschud moet worden.
Jij laat echt alles van je afglijden en geeft andere de schuld. Als je al zieet hoe gefrustreerd sommige forumbezoekers zijn door het feit dat jij maar niet wilt inzien dat jij en alleen jij verantwoordelijk bent voor je eigen acties en geluk, kan ik mij echt de wanhoop van jouw moeder voorstellen.
En ja, je verdraait echt je eigen woorden. Dit doe je misschien niet expres, maar je hoort ze wel op zo'n manier dat ze jouw waarheid bevestigen.
'ik ben klein en zij zijn groot. En da's niet eerlijk'.
Ik kan me echt voorstellen dat dit op jouw behoorlijk onsympatiek overkomt, en waarschijnlijk heb je het idee dat je gepest wordt en dat iedereen niet lief is tegen je. Maar doe je zelf een plezier en luister naar wat ze zeggen. Want deze meiden hebben allen echt een punt.
Wake up girl! And smell the coffee.
dinsdag 6 mei 2008 om 13:13
Liselotte: ik ben ondertussen andere dingen aan het doen, vandaar dat ik niet op iedereen persoonlijk heb gereageerd. Je hebt wel gelijk dat ik dat beter had kunnen doen, zeker de mensen die echt met me meedenken.
Ik vind het gewoon jammer dat het erover blijft gaan dat ik een huis moet zoeken. Ik heb het geprobeerd uit te leggen, het maakt me verder niet uit, ik trek mijn plan verder wel. Bedankt.
Ik vind het gewoon jammer dat het erover blijft gaan dat ik een huis moet zoeken. Ik heb het geprobeerd uit te leggen, het maakt me verder niet uit, ik trek mijn plan verder wel. Bedankt.
dinsdag 6 mei 2008 om 13:31
Begrijp me niet verkeerd, want natuurlijk is dit zo geen leuke situatie, en ik wens je daar sterkte mee. Maar ik heb niet het idee dat je echt hebt uitgelegd waarom je niet het huis uit kan en wil.
Op mijn 18e ging ik het huis uit, niet samenwonen maar op kamers. Een flat met studentenkamers met een kamertje van 12 vierkante meter. Helemaal van mij! Ik had verder niks, geen dure spullen of een auto. Mijn oude bed verhuisde mee, mijn oma had nog een kastje en mijn oom een tafel die op zich wel als bureau kon dienen. Mijn duurste aanschaf? Sonja, een kast van de praxis. Mijn borden en bestek waren van een oudtante geweest, mijn glazen kwamen bij de kringloop vandaan. Ik had op dat moment 450 gulden te besteden per maand.
Klopt het dat je een schuld hebt af te betalen? Want anders kun je met 4 dagen werken vast een klein flatje oid huren. dan ga je wonen waar je werkt, en hoe je nog maar 1 dag op en neer naar je studie. Ik denk zelfs dat met een niet te grote flat je ook je auto wel kunt houden.
Het punt is een beetje dat iedereen oplossingen aandraagt, die jij in no time wegwuift, zonder een duidelijke uitleg. Dat komt over of je het eigenlijk wel best vindt zo, en daar worden mensen een beetje kriegel van. Ze denken echt graag met je mee maar hebben daar wel input voor jou van nodig.
Ook hebben mensen aangegeven dat je wellicht een gesprek aan kunt gaan met je ouders, over regels en verwachtingen. maar ook daar doe je lijkt wel niks mee. Is dat niet een optie?
Op mijn 18e ging ik het huis uit, niet samenwonen maar op kamers. Een flat met studentenkamers met een kamertje van 12 vierkante meter. Helemaal van mij! Ik had verder niks, geen dure spullen of een auto. Mijn oude bed verhuisde mee, mijn oma had nog een kastje en mijn oom een tafel die op zich wel als bureau kon dienen. Mijn duurste aanschaf? Sonja, een kast van de praxis. Mijn borden en bestek waren van een oudtante geweest, mijn glazen kwamen bij de kringloop vandaan. Ik had op dat moment 450 gulden te besteden per maand.
Klopt het dat je een schuld hebt af te betalen? Want anders kun je met 4 dagen werken vast een klein flatje oid huren. dan ga je wonen waar je werkt, en hoe je nog maar 1 dag op en neer naar je studie. Ik denk zelfs dat met een niet te grote flat je ook je auto wel kunt houden.
Het punt is een beetje dat iedereen oplossingen aandraagt, die jij in no time wegwuift, zonder een duidelijke uitleg. Dat komt over of je het eigenlijk wel best vindt zo, en daar worden mensen een beetje kriegel van. Ze denken echt graag met je mee maar hebben daar wel input voor jou van nodig.
Ook hebben mensen aangegeven dat je wellicht een gesprek aan kunt gaan met je ouders, over regels en verwachtingen. maar ook daar doe je lijkt wel niks mee. Is dat niet een optie?
dinsdag 6 mei 2008 om 13:34
Toen ik 23 was woonde ik al 5 jaar op mezelf. Ik studeerde en kwam rond van de stufi aangevuld met geld uit mijn baantjes. Daarnaast had ik nog een kleine lening die ik nu terugbetaal aan de IBG groep, want zonder redde ik het helaas ook niet.
Het gaat me erom dat wanneer je ECHT wilt, je best kunt. Je verzint allerlei excuses om je situatie te rechtvaardigen, maar ik vind het geen steekhoudende argumenten. Het lijkt me zowel voor jou als voor je ouders een stuk beter als je op jezelf gaat wonen want dit is geen houdbare situatie.
Het gaat me erom dat wanneer je ECHT wilt, je best kunt. Je verzint allerlei excuses om je situatie te rechtvaardigen, maar ik vind het geen steekhoudende argumenten. Het lijkt me zowel voor jou als voor je ouders een stuk beter als je op jezelf gaat wonen want dit is geen houdbare situatie.
dinsdag 6 mei 2008 om 13:38
Je hoeft helemaal niet op iedereen te reageren. Waar het om gaat is dat je gaat nadenken over wat ze zeggen.
(ha,ha, shyte, je was me voor)
Ook hoef je nu direct het huis nog niet uit. Volgens mij vind je dat veel te eng en wacht je liever totdat jouw vriend vraagt of je bij hem wil wonen.
Ik denk alleen wel dat uit huis gaan de beste oplossing is.
Shain heeft heel mooi omschreven hoe zij dat heeft aangepakt. Gewoon rustig aan samen met haar moeder. Dat is voor jou denk ik de beste oplossing. Feit is wel dat je het moet gaan doen als je de situatie wilt veranderen.
Je moet je echter wel realiseren dat tot die tijd dat jij nog niet zelfstandig bent. Jij naar de regels van je moeder moet luisteren. Het is haar huis.
Als iedereen in dat huis om 8 uur opstaat, doe jij dat ook. Ook al ben je moe.
Ik heb zelf ook in die situatie gezeten, was toen 25. 's ochtends zat ik keurig (hoewel ik daar helemaal geen zin in had) aan de ontbijt tafel. Dat deed ik absoluut niet voor mezelf, maar voor mijn moeder. Dat heet respect tonen.
's avonds was ik optijd thuis voor het eten en ik ging optijd naar bed. Ik draaide mee in hun ritme, niet die van mij. Kon ik niet mee eten dan liet ik dat van te voren weten. Dat heet rekening met elkaar houden.
En je woont nu eenmaal bij je ouders (de zin zegt het al: bij), dat betekent dat je hun regels moet volgen. Niet dat zij zich aan jou aanpassen.
Dan krijg je namelijk ruzie en frustratie.
Het feit dat jouw moeder al aangeeft dat jij in haar huis woont, laat al zien dat zij kennelijk moet benadrukken hoe de machtsverhoudingen ligggen.
Dat heeft mijn moeder nooit hoeven zeggen. Dat was voor mij al duidelijk.
(ha,ha, shyte, je was me voor)
Ook hoef je nu direct het huis nog niet uit. Volgens mij vind je dat veel te eng en wacht je liever totdat jouw vriend vraagt of je bij hem wil wonen.
Ik denk alleen wel dat uit huis gaan de beste oplossing is.
Shain heeft heel mooi omschreven hoe zij dat heeft aangepakt. Gewoon rustig aan samen met haar moeder. Dat is voor jou denk ik de beste oplossing. Feit is wel dat je het moet gaan doen als je de situatie wilt veranderen.
Je moet je echter wel realiseren dat tot die tijd dat jij nog niet zelfstandig bent. Jij naar de regels van je moeder moet luisteren. Het is haar huis.
Als iedereen in dat huis om 8 uur opstaat, doe jij dat ook. Ook al ben je moe.
Ik heb zelf ook in die situatie gezeten, was toen 25. 's ochtends zat ik keurig (hoewel ik daar helemaal geen zin in had) aan de ontbijt tafel. Dat deed ik absoluut niet voor mezelf, maar voor mijn moeder. Dat heet respect tonen.
's avonds was ik optijd thuis voor het eten en ik ging optijd naar bed. Ik draaide mee in hun ritme, niet die van mij. Kon ik niet mee eten dan liet ik dat van te voren weten. Dat heet rekening met elkaar houden.
En je woont nu eenmaal bij je ouders (de zin zegt het al: bij), dat betekent dat je hun regels moet volgen. Niet dat zij zich aan jou aanpassen.
Dan krijg je namelijk ruzie en frustratie.
Het feit dat jouw moeder al aangeeft dat jij in haar huis woont, laat al zien dat zij kennelijk moet benadrukken hoe de machtsverhoudingen ligggen.
Dat heeft mijn moeder nooit hoeven zeggen. Dat was voor mij al duidelijk.
dinsdag 6 mei 2008 om 13:40
Golden Indy, je hebt niet uitgelegd waarom je niet uit huis zou kunnen. Dat is je goed recht om dat niet te willen zeggen maar dat maakt het wel lastig te snappen en met je mee te denken. Zoals ik eerder aangaf is dat namelijk echt het beste advies dat ik je zou kunnen geven. Volwassen worden, je losmaken van je moeder. Dat zal de relatie tussen jullie ook veranderen.
dinsdag 6 mei 2008 om 14:15
Ik vind het wel heel jammer dat je er verder geen uitleg over geeft.
Ik begrijp uit verdere reacties dat je 4 dagen per week werkt en dat je bovendien een auto hebt. Ik kan me geen enkele financiële situatie voorstellen waarbij je wél een auto kunt financieren, maar geen huis.
Kijk, je krijgt waarschijnlijk geen villa. Geen kast van een huis. Geen appartement op de geweldigste plek ooit, en misschien ook wel geen dakterras van 10 bij 10. Maar er zijn zo onzettend veel mensen die op kamers wonen bijvoorbeeld. ALs je de auto de deur uit doet is dat echt prima te betalen als je 4 dagen werkt. Of misschien kun je dan zelfs wel een eenspersoonsappartementje huren.
Ik werk ook ongeveer 4 dagen per week, net als jij - heb geen auto, maar wel een appartement dat ruim genoeg is voor mij alleen. (Voor mij alleen zelfs heel ruim, ik ben een geluksvogel)
ik ben bovendien niet zo heel veel ouder dan jou, heb hiervoor ook gewoon op kamers gewoond trouwens - dat hoort er een beetje bij.
Ik heb door omstandigheden gedurende ongeveer 3 maand weer bij mijn ouders gewoond, en we waren het allemaal gewoonweg ontgroeid. Niet dat we niet van elkaar houden, juist wel! Maar het ging gewoon niet echt meer. DUs ik was heel blij dat ik weer op mezelf kon wonen (ik moest even een huis vinden), en het komt de band met je ouders alleen maar ten goede.
Je schrijfsels komen over als die van een puber, je komt eerder over als 18 dan als 23. Dat is geen oordeel of verwijt, maar een constatering. Je bent zelf ook schuldig aan deze situatie, maar 'kan niet' bestaat niet. óf je wilt je problemen niet oplossen (en je blijft dus morrend thuiswonen), óf je wilt ze wel oplossen en dan zoek je een kamer o.i.d.
Als je de eerste keus maakt, verspil je in mijn ogen het universele klaagrecht
.
dinsdag 6 mei 2008 om 14:18
Pff...vervelende situatie voor je GoldenIndy. Ik moet eerlijk zeggen dat ik sommige reacties hier kan begrijpen. Als je met je moeder hebt afgesproken en ze roept of je uit bed komt, jij zegt ja, maar vervolgens verder gaat slapen kan ik me goed voorstellen dat je moeder het zat wordt. Al is het 8uur 's morgens, je moet nog opstaan, aankleden, misschien nog douchen en ontbijten, naar de winkels rijden...maar goed, daar gaat het natuurlijk niet om. Jij zegt tegen je moeder dat je gaat opstaan en vervolgens slaap je weer verder. Als ik jouw moeder was zou ik ook zoiets hebben van, "Kom op zeg!" (op z'n minst)
Het is wel moeilijk om een goede reactie hierop te geven, omdat we niet weten waarom je het huis niet uit wil/kan. Het is natuurlijk wel een beetje vreemd dat een volwassen persoon die 4 dagen werkt een kamer niet kan huren.
Er kan hier van alles aan de hand zijn wat wij niet weten...misschien gedraag je je thuis op een bepaalde manier waardoor je moeder zo vaak boos is. Misschien heeft je moeder persoonlijke stress/problemen die ze op jou afreageert. Jij geeft jouw versie van het verhaal, maar je moeder zal ook een versie hebben. Dan is de ene versie niet goed of fout, maar gewoon zoals die persoon het ervaart. Jij ervaart het zus, je moeder ervaart het zo.
Hopelijk heeft het geholpen dat je het van je af hebt geschreven. Mensen komen hier met reacties op wat ze lezen en met weinig informatie kun je rekenen op minder begripvolle reacties helaas. Ik hoop dat je snel een oplossing bedenkt, ik denk dat uit huis gaan wel de beste is, dan erger je je niet aan je moeder en zij niet aan jou waardoor jullie relatie hopelijk wat beter zal worden.
Succes!
Het is wel moeilijk om een goede reactie hierop te geven, omdat we niet weten waarom je het huis niet uit wil/kan. Het is natuurlijk wel een beetje vreemd dat een volwassen persoon die 4 dagen werkt een kamer niet kan huren.
Er kan hier van alles aan de hand zijn wat wij niet weten...misschien gedraag je je thuis op een bepaalde manier waardoor je moeder zo vaak boos is. Misschien heeft je moeder persoonlijke stress/problemen die ze op jou afreageert. Jij geeft jouw versie van het verhaal, maar je moeder zal ook een versie hebben. Dan is de ene versie niet goed of fout, maar gewoon zoals die persoon het ervaart. Jij ervaart het zus, je moeder ervaart het zo.
Hopelijk heeft het geholpen dat je het van je af hebt geschreven. Mensen komen hier met reacties op wat ze lezen en met weinig informatie kun je rekenen op minder begripvolle reacties helaas. Ik hoop dat je snel een oplossing bedenkt, ik denk dat uit huis gaan wel de beste is, dan erger je je niet aan je moeder en zij niet aan jou waardoor jullie relatie hopelijk wat beter zal worden.
Succes!
dinsdag 6 mei 2008 om 14:19
Ja, en ik ben duidelijk niet de enige die dat hoort. Jij hoort het zelf blijkbaar niet, misschien zit daar een deel van de oplossing?
En ik bespreek mee. Dit is een forum, weet je wel?
Je best doen? Wat zou je zeggen van gewoon: doen? Met je best doen bereik je niks, met iets doen wel. Kortom, ofwel op jezelf gaan wonen, ofwel de gevolgen accepteren van bij iemand in huis gaan wonen. Hoeveel huur en bijdrage in de kosten betaalde je nou precies aan je ouders?
vertel eens, wat vind je er van? Noem eens iets inhoudelijks?
dinsdag 6 mei 2008 om 14:21
Trouwens, kun je geen kamer nemen in de stad waar je studeert en vanaf daar naar je werk reizen? Met een kortingskaart voor de trein bespaar je erg veel geld. En krijg je geen reisvergoeding van je werk? In de stad kun je dan van je huis naar school fietsen.
Het blijft moeilijk als je niet iets meer wil uitleggen over je situatie...want als ik 4 dagen zou werken zou ik wel een kamer kunnen betalen.
Het blijft moeilijk als je niet iets meer wil uitleggen over je situatie...want als ik 4 dagen zou werken zou ik wel een kamer kunnen betalen.
dinsdag 6 mei 2008 om 14:36
