Psyche
alle pijlers
Rotsituatie.
dinsdag 6 mei 2008 om 09:27
Goedemorgen allemaal,
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
Ik wil het even van me afschrijven. Ik weet niet meer zo goed wat ik er mee aan moet thuis.
Ik ben 23 jaar en woon (weer) bij mijn ouders. Ik heb voorheen 1,5 jaar samengewoond maar woon sinds 1,5 ook weer thuis.
Voordat ik ging samenwonen botste het al en nu nog steeds en heb het idee dat het elke dag erger wordt.
Ik ben redelijk onzeker, dit komt o.a. voort uit het feit dat ik vroeger gepest ben, geen vrienden had en depressief ben geweest. Lang verhaal.
Mijn moeder vooral maakte het me ook niet makkelijk. Ik was lui, dik, iedereen lachtte me achter mijn rug om uit en kon niets. Ze heeft laatst min of meer haar excuses aangeboden voor de dingen die ze toen gezegd heeft maar eigenlijk hoor ik ze nog regelmatig.
Ik heb sinds een jaar weer een vriend en dat begon, vanuit mijn ouders richting mij, al problematisch.Ze dachten dat ik ging samenwonen en vonden me stom terwijl ik gewoon verliefd was en een weekendje bij hem wou zijn. Ze zeiden dat ik te hard van stapel liep en dat hij me ook wel weer in de steek zou laten en meer van dat soort dingen. Mijn ex, waar ik mee samenwoonde, heeft me in de steek gelaten en nu krijg ik het elke keer op mijn bord en dat terwijl ik probeer te veranderen. En elke keer is het van "als je met hangende pootjes terug komt kom je er niet meer in ". Het komt allemaal over alsof ik een potje van mijn leven maak terwijl ik probeer te veranderen en positiever in het leven probeer te staan maar door deze opmerkingen en ruzies heb ik het steeds minder naar mijn zin.
Om financiele reden wil en kan ik het huis nog niet uit maar wat er vanmorgen geebeurde:
We hadden afgesproken schoenen te gaan kopen. Zij roept of ik eruit kom, ik zeg ja en val vervolgens een half uurtje in slaap. Kan gebeuren maar goed, schijnbaar had ze me in die tussentijd weer geroepen. Komt ze op hoge poten naar boven en begint me uit te schelden, ech niet normaal. Toen begon ze heel kinderachtig te roepen dat zij de baas in huis was en dat ik nú ging douchen en dat we schoenen gingen kopen terwijl ik allang geen zin meer had om schoenen te gaan kopen. Vervolgens ging het nog zo door en verweet ze me alles wat los en vast zit. Toen nam ze mijn autosleutels af zodat ik wel moest luisteren. Het raakt me elke keer als ik uitgescholden wordt maar dit keer, ik weet niet, het lijkt wel alsof er één of andere grens is overschreden.
Fijn dat ik het even van me af mocht schrijven.
dinsdag 6 mei 2008 om 14:48
En vertel nou eens hoeveel je bijdraagt aan huur en kosten? Want zo simpel is het echt wel. Als jij met 23 op kosten van je ouders leeft, dan heb je verrekt weinig recht van spreken over wat je allemaal niet bevalt. Als je normaal huur betaalt en bijdraagt aan de kosten heb je verrekt weinig financiële redenen om thuis te wonen.
echt, met een beetje helder nadenken is het allemaal zo moeilijk niet.
echt, met een beetje helder nadenken is het allemaal zo moeilijk niet.
dinsdag 6 mei 2008 om 15:00
meiden, volgens mij is geld helemaal de issue niet. Je kan idd voor weinig geld rondkomen, als je echt wilt.
Wat was ik gelukkig op dat kleine zolderappertementje. En trots! Heb alle dubbeltjes om moeten draaien, een beetje van mijn ouders moeten lenen, tweedehands meubels gekocht. Maar ik was echt de vrouw van de wereld! En zo te lezen hebben veel van jullie ook zoiets meegemaakt.
Goldenindy, zit ik juist als ik zeg dat het meer te maken heeft met angst om alleen te wonen dan met geld? Je hebt immers nog nooit voor jezelf hoeven zorgen. je hebt altijd terug kunnen vallen op je familie of je vriend.
waar ben je nou echt bang voor?
Wat was ik gelukkig op dat kleine zolderappertementje. En trots! Heb alle dubbeltjes om moeten draaien, een beetje van mijn ouders moeten lenen, tweedehands meubels gekocht. Maar ik was echt de vrouw van de wereld! En zo te lezen hebben veel van jullie ook zoiets meegemaakt.
Goldenindy, zit ik juist als ik zeg dat het meer te maken heeft met angst om alleen te wonen dan met geld? Je hebt immers nog nooit voor jezelf hoeven zorgen. je hebt altijd terug kunnen vallen op je familie of je vriend.
waar ben je nou echt bang voor?
dinsdag 6 mei 2008 om 19:20
Hoi,
Misschien is het een idee om bij een ander familielid, kennis of vriendin een kamer te krijgen. Dan ben je in ieder geval een stuk zelfstandiger. Sommige stappen of het tegen je ouders ingaan is misschien wel moeilijk, maar soms wel nodig. Als je er nog bent hoop ik dat je wat aan deze tips hebt. Er zijn bijv misschien wel mensen die je gratis onderdak willen bieden en dan ben je misschien niet helemaal zelfstandig maar je hebt in ieder geval een begin gemaakt,
Misschien is het een idee om bij een ander familielid, kennis of vriendin een kamer te krijgen. Dan ben je in ieder geval een stuk zelfstandiger. Sommige stappen of het tegen je ouders ingaan is misschien wel moeilijk, maar soms wel nodig. Als je er nog bent hoop ik dat je wat aan deze tips hebt. Er zijn bijv misschien wel mensen die je gratis onderdak willen bieden en dan ben je misschien niet helemaal zelfstandig maar je hebt in ieder geval een begin gemaakt,
maandag 12 mei 2008 om 18:34
Na dit alles gelezen te hebben dacht ik meteen terug aan mezelf..
Vanaf mijn 16e riepen mensen al: 'Ga dan toch uit huis!' en steevast antwoordde ik met 'Dat kan niet!'. Ik weet nog de wanhoop en frustratie over zoveel onbegrip. Dat mensen het niet gewoon snapten!
Een tijd flinke tijd heeft het geduurd voordat ik doorhad waarom die mensen nèt zo gefrustreerd waren over mij. Omdat het niet tot me doordrong dat het wel kon, maar dat ik bang was.
Want thuis, hoe naar ook, was het 'veilig' en bekend.
Uit huis stond voor geldzorgen, eenzaamheid, en een enorme berg verantwoording die ik heel eng vond. En bovendien aan tegen mijn ouders ingaan. Die het hangende pootjes verhaal ook dagelijks aandroegen.
Toch op mn 17e uithuis gegaan. Mèt bijbehorende geldzorgen, en enorme berg verantwoordelijkheid. De eenzaamheid bleek in praktijk enorm mee te vallen, gezien ik huisgenoten had waar ik nu nog steeds gek op ben!
Nu is 'Kan niet bestaat niet' mijn motto. Omdat ik echt heb leren voelen dat bij de meeste dingen ikzelf de 'kan niet' was.
Geldzorgen? Ik leerde dat ik van 15 euro per week makkelijk rond kon komen. Of eigenlijk: ik leerde de mogelijkheden zien die er wèl waren, en niet alleen de beren op de weg.
Wat jij ook wilt, thuis blijven wonen, of stiekem toch heel graag op jezelf, er zijn in beide situaties vele mogelijkheden. Natuurlijk niet helemaal zoals je het het liefste wilde, maar elke keuze heeft consequenties, en het ligt aan de prioriteiten die je stelt.
Thuis blijven wonen kan een prima keuze zijn, zolang het je maar niet 'overkomt' omdat je niet anders kan. Want dan kies je niet zelf en ontken je vaak ook de consequenties.
Ik hoop dat het je lukt om te gaan voelen dat je je leven wel degelijk kan sturen in de richting die jij wilt, en dat je daardoor zelf kan gaan kiezen voor dingen.
Niets voelt zo onmachtig als het idee hebben dat dignen je 'overkomen' en dat je er niets aan kan doen.
Mijn eerste kamer voelde geweldig. Vrij, blij, en zonder meubulair haha. Het voelen dat mijn leven ècht van mij was, en dat dingen me niet meer overkwamen kwam pas jaren later. En dat zal ik nooit meer vergeten.
Echt vrij, blij en onafhankelijk voel ik me sindsdien. Verlost van de eeuwige wanhoop en frustratie.
Succes met je keuzes, ik ben benieuwd!
Vanaf mijn 16e riepen mensen al: 'Ga dan toch uit huis!' en steevast antwoordde ik met 'Dat kan niet!'. Ik weet nog de wanhoop en frustratie over zoveel onbegrip. Dat mensen het niet gewoon snapten!
Een tijd flinke tijd heeft het geduurd voordat ik doorhad waarom die mensen nèt zo gefrustreerd waren over mij. Omdat het niet tot me doordrong dat het wel kon, maar dat ik bang was.
Want thuis, hoe naar ook, was het 'veilig' en bekend.
Uit huis stond voor geldzorgen, eenzaamheid, en een enorme berg verantwoording die ik heel eng vond. En bovendien aan tegen mijn ouders ingaan. Die het hangende pootjes verhaal ook dagelijks aandroegen.
Toch op mn 17e uithuis gegaan. Mèt bijbehorende geldzorgen, en enorme berg verantwoordelijkheid. De eenzaamheid bleek in praktijk enorm mee te vallen, gezien ik huisgenoten had waar ik nu nog steeds gek op ben!
Nu is 'Kan niet bestaat niet' mijn motto. Omdat ik echt heb leren voelen dat bij de meeste dingen ikzelf de 'kan niet' was.
Geldzorgen? Ik leerde dat ik van 15 euro per week makkelijk rond kon komen. Of eigenlijk: ik leerde de mogelijkheden zien die er wèl waren, en niet alleen de beren op de weg.
Wat jij ook wilt, thuis blijven wonen, of stiekem toch heel graag op jezelf, er zijn in beide situaties vele mogelijkheden. Natuurlijk niet helemaal zoals je het het liefste wilde, maar elke keuze heeft consequenties, en het ligt aan de prioriteiten die je stelt.
Thuis blijven wonen kan een prima keuze zijn, zolang het je maar niet 'overkomt' omdat je niet anders kan. Want dan kies je niet zelf en ontken je vaak ook de consequenties.
Ik hoop dat het je lukt om te gaan voelen dat je je leven wel degelijk kan sturen in de richting die jij wilt, en dat je daardoor zelf kan gaan kiezen voor dingen.
Niets voelt zo onmachtig als het idee hebben dat dignen je 'overkomen' en dat je er niets aan kan doen.
Mijn eerste kamer voelde geweldig. Vrij, blij, en zonder meubulair haha. Het voelen dat mijn leven ècht van mij was, en dat dingen me niet meer overkwamen kwam pas jaren later. En dat zal ik nooit meer vergeten.
Echt vrij, blij en onafhankelijk voel ik me sindsdien. Verlost van de eeuwige wanhoop en frustratie.
Succes met je keuzes, ik ben benieuwd!
