Psyche
alle pijlers
Rouwen
zaterdag 7 mei 2022 om 19:15
Ik loop al een tijdje mee in m'n hoofd om hier een topic over te openen.
Het is voor mij sowieso ingewikkeld door m'n psychische ziektes, die o.a ook te maken hebben met veel verlies. Maar dit onderwerp is voor iedereen lastig en aan de orde. Ik wil graag weten hoe je ermee omgaat. Wat helpt, waar heb je steun aan? En wanneer voel je je ook weleens overspoeld door verdriet, angst, boosheid, blijdschap om fijne herinneringen en wellicht ook schuld of schaamte? Eigenlijk ben ik op zoek naar wat 'normaal' is misschien, ook al weet ik dat er geen regels zijn en iedereen verlies op zijn eigen manier meemaakt.
Dus eigenlijk ben ik op zoek naar een fijn topic waarin we deze gevoelens kunnen delen met elkaar en waar je alles kunt zeggen.
Het is voor mij sowieso ingewikkeld door m'n psychische ziektes, die o.a ook te maken hebben met veel verlies. Maar dit onderwerp is voor iedereen lastig en aan de orde. Ik wil graag weten hoe je ermee omgaat. Wat helpt, waar heb je steun aan? En wanneer voel je je ook weleens overspoeld door verdriet, angst, boosheid, blijdschap om fijne herinneringen en wellicht ook schuld of schaamte? Eigenlijk ben ik op zoek naar wat 'normaal' is misschien, ook al weet ik dat er geen regels zijn en iedereen verlies op zijn eigen manier meemaakt.
Dus eigenlijk ben ik op zoek naar een fijn topic waarin we deze gevoelens kunnen delen met elkaar en waar je alles kunt zeggen.
dinsdag 17 mei 2022 om 10:15
Wat een hoop verdriet in dit topic. Sterkte allemaal!
Rouw is een raar proces, onbestemd en onvoorspelbaar. Mijn vader verliezen en om hem rouwen is wel een van de vreselijkste periodes uit mijn leven geweest. Ik mocht van mezelf niet rouwen. Ik moest "hup weer door". Ik had net een nieuwe baan en wilde me niet lten kennen. Achteraf kan ik wel janken dat ik dat toen geprobeerd heb. Het heeft me niks opgeleverd. Alleen maar langer verdriet en pijn wat me op de meest rare momenten overviel. Ik heb weleens zo min kar laten staan en ben de supermarkt uit gerend.
Uiteindelijk bleek het verstrijken van de tijd het enige wat het verdriet een beetje deed slijten.
Nu rouw ik om mijn moeder, maar zij leeft nog. Dat is erg raar en soms ook moeilijk. Ook al heb ik er bewust voor gekozen haar niet meer te zien en heb ik er vrede mee. Ook in dit geval zou ik graag eens terug in de tijd gaan om haar nog één keer te zien zoals het was toen alles nog goed was.
Rouw is een raar proces, onbestemd en onvoorspelbaar. Mijn vader verliezen en om hem rouwen is wel een van de vreselijkste periodes uit mijn leven geweest. Ik mocht van mezelf niet rouwen. Ik moest "hup weer door". Ik had net een nieuwe baan en wilde me niet lten kennen. Achteraf kan ik wel janken dat ik dat toen geprobeerd heb. Het heeft me niks opgeleverd. Alleen maar langer verdriet en pijn wat me op de meest rare momenten overviel. Ik heb weleens zo min kar laten staan en ben de supermarkt uit gerend.
Uiteindelijk bleek het verstrijken van de tijd het enige wat het verdriet een beetje deed slijten.
Nu rouw ik om mijn moeder, maar zij leeft nog. Dat is erg raar en soms ook moeilijk. Ook al heb ik er bewust voor gekozen haar niet meer te zien en heb ik er vrede mee. Ook in dit geval zou ik graag eens terug in de tijd gaan om haar nog één keer te zien zoals het was toen alles nog goed was.
dinsdag 17 mei 2022 om 18:14
voor iedereen hier.Ik rouw ook nog steeds. Soms gaat het een tijdje goed en ineens....bam....weer huilbuien. De eerste sterfdag van mijn vader komt in zicht
Hij is vorig jaar geheel onverwacht overleden. Zo staat hij nog bij me in de tuin en 7 uur later zijn ze hem thuis aan het reanimeren....Vorige week kwam ik dit artikel tegen: https://www.inspirerendleven.nl/het-gro ... -klaar-is/
Het stelt me wel gerust, in die zin dat (heel) lang rouwen niet abnormaal is...
dinsdag 17 mei 2022 om 18:43
Voor mij is het een gebergte waar ik nog geen een stap op heb gezet, met maagdedelijke sneeuw, tot aan de top, alwaar hele nare enge rotsblokken gevraaglijk over hangen
Ik heb een extreme rouwberg, niet in woorden te vatten
en de pijnlijkste vorm van rouw voor mij is de rouw om de levenden.
Plus daar dan letterlijk met NIEMAND over kunnen spreken.
Jaren in de GGZ rondgedoold en niet 1x heb ik kunnen vertellen wat er aan de hand is. NUL keer.
(svp niet quoten, alles voelt nog zo kwetsbaar)
Sterkte en liefs voor iedereen hier....
Ik heb een extreme rouwberg, niet in woorden te vatten
en de pijnlijkste vorm van rouw voor mij is de rouw om de levenden.
Plus daar dan letterlijk met NIEMAND over kunnen spreken.
Jaren in de GGZ rondgedoold en niet 1x heb ik kunnen vertellen wat er aan de hand is. NUL keer.
(svp niet quoten, alles voelt nog zo kwetsbaar)
Sterkte en liefs voor iedereen hier....
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 17 mei 2022 om 18:46
En Sterrenstof, dat was voor mij ook een eyeopener dat rouwen normaal is, er wordt toch nauwelijks over gesproken IRL. Althans ik heb dit niet gedaan, zelfs dus bij professionals was er geen ruimte voor mijn verhaal. Alleen voor de vraag: wat mankeert jou, terwijl rouw geen ziekte is.
En bij mij kwam die eyeopener in boekvorm: it's ok not to be ok van Megan Levine
Ook in het Nederlands verschenen.
En de talks op YT bv https://www.youtube.com/watch?v=lb9jN4-s_1w en boeken van Manu Keirse waren en zijn voor mij ook een enorm houvast.
Voor wie het hoofd ernaar heeft of wanhopig een beetje troost kan gebruiken (al is lezen natuurlijk een hele schrale troost)
En bij mij kwam die eyeopener in boekvorm: it's ok not to be ok van Megan Levine
Ook in het Nederlands verschenen.
En de talks op YT bv https://www.youtube.com/watch?v=lb9jN4-s_1w en boeken van Manu Keirse waren en zijn voor mij ook een enorm houvast.
Voor wie het hoofd ernaar heeft of wanhopig een beetje troost kan gebruiken (al is lezen natuurlijk een hele schrale troost)
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
dinsdag 17 mei 2022 om 19:58
Mijn vader overleed in de week dat ik met een nieuwe baan zou beginnen. Dat werd anderhalve week later. Gelukkig dat mijn nieuwe werkgever hier erg coulant mee om kon gaan (nog steeds) ik word nog wat in de luwte gehouden.
Ik voel me eigenlijk best schuldig, dat ik niet meer verdriet voel, dan dat ik voel.
Afgelopen weekend bij m'n moeder gelogeerd en haar geholpen om wat spullen op te ruimen.
Daarbij vond ik de kleurenwaaiers van mijn vaders werk, waar hij altijd zo voorzichtig mee was en waar ik als kind graag mee mocht spelen om de meest idiote kleuren combinaties mee te maken. Het zijn warme herrinneringen met een dikke zwarte rand.
Mijn moeder ging kapot.
Dat vind ik toch wel het ergste, om haar zo verslagen, verdrietig en een beetje levensmoe te zien.
Dat je ook weer weg moet en haar alleen achter moet laten met al haar verdriet in een leeg huis.
Ik voel me eigenlijk best schuldig, dat ik niet meer verdriet voel, dan dat ik voel.
Afgelopen weekend bij m'n moeder gelogeerd en haar geholpen om wat spullen op te ruimen.
Daarbij vond ik de kleurenwaaiers van mijn vaders werk, waar hij altijd zo voorzichtig mee was en waar ik als kind graag mee mocht spelen om de meest idiote kleuren combinaties mee te maken. Het zijn warme herrinneringen met een dikke zwarte rand.
Mijn moeder ging kapot.
Dat vind ik toch wel het ergste, om haar zo verslagen, verdrietig en een beetje levensmoe te zien.
Dat je ook weer weg moet en haar alleen achter moet laten met al haar verdriet in een leeg huis.
Alles was beter toen hij er nog was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
