Psyche
alle pijlers
Rouwproces: geen 2e kindje
maandag 19 februari 2018 om 11:32
Ik voel me opeens weer zo ontzettend verdrietig dat ik even van me af wil schrijven als dat mag.
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd.
Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
maandag 19 februari 2018 om 13:15
Hoi bumba
Ben je wel eens bij een hormoonspecialist geweest?
Ik heb na het verwijderen van mijn inplanon onverklaarbare cyste gekregen.
Dit heeft ook 1 van mijn eierstokken gekost. Nu bleek het achteraf dat ik om de zoveel menstruaties dat ik een dubbele ei sprong had maar niet genoeg hormonen om deze beide door te zetten zodat er elke keer 1 in mijn eierstok bleef hangen.
Mijn eigen gynicoloog heeft me toen door bestuur na den Haag. Na de vrouwenkliniek daar en die hebben me heel erg goed geholpen eerst door mij de symptomen te leren herkennen. En daarna door de behandeling van de overgang van een paar maanden ( ik was toen 22 jaar) en daarna door het plaatsten van het koperspiraaltje aangezien ik nog kinderwens had door mijn leeftijd. En door hun hulp waardoor ik ook me andere eierstok ben verloren. Ben ik nu 15 weken zwanger.
Ik heb voor je de link bijgevoegd bij wie ik ben geweest.
https://www.gynos.nl/over-gynos/special ... naecoloog/
Ben je wel eens bij een hormoonspecialist geweest?
Ik heb na het verwijderen van mijn inplanon onverklaarbare cyste gekregen.
Dit heeft ook 1 van mijn eierstokken gekost. Nu bleek het achteraf dat ik om de zoveel menstruaties dat ik een dubbele ei sprong had maar niet genoeg hormonen om deze beide door te zetten zodat er elke keer 1 in mijn eierstok bleef hangen.
Mijn eigen gynicoloog heeft me toen door bestuur na den Haag. Na de vrouwenkliniek daar en die hebben me heel erg goed geholpen eerst door mij de symptomen te leren herkennen. En daarna door de behandeling van de overgang van een paar maanden ( ik was toen 22 jaar) en daarna door het plaatsten van het koperspiraaltje aangezien ik nog kinderwens had door mijn leeftijd. En door hun hulp waardoor ik ook me andere eierstok ben verloren. Ben ik nu 15 weken zwanger.
Ik heb voor je de link bijgevoegd bij wie ik ben geweest.
https://www.gynos.nl/over-gynos/special ... naecoloog/
maandag 19 februari 2018 om 13:41
Wat naar voor je to, dat je je telkens voor je menstruatie zo rot voelt.
Hier een linkje met wat tips over hoe je zelf eventueel wat klachten kunt verzachten: https://jessevandervelde.com/premenstru ... rminderen/
Hier een linkje met wat tips over hoe je zelf eventueel wat klachten kunt verzachten: https://jessevandervelde.com/premenstru ... rminderen/
Voelde me net een uurtje geleden opeens wat kalmer worden, dit verklaart een hoop
maandag 19 februari 2018 om 14:29
Bumba, ik herken deels waar je last van hebt. Het is bij mij ook 2 weken op en twee weken af.
Is het optie te wachten totdat je zoontje op school is en dan pas te beslissen?
Dan is je zoontje zelfstandiger en meer van huis en kun jij weer een ritme met rust inbouwen. En tot die tijd uitvogelen hoe je jezelf zo stabiel mogelijk krijgt.
Is het optie te wachten totdat je zoontje op school is en dan pas te beslissen?
Dan is je zoontje zelfstandiger en meer van huis en kun jij weer een ritme met rust inbouwen. En tot die tijd uitvogelen hoe je jezelf zo stabiel mogelijk krijgt.
maandag 19 februari 2018 om 14:33
Ik herken alles wat je schrijft.
Het is geen pms maar pmdd, dat gaat veel verder dan je even niet zo fijn voelen.
Welke ad heb je geprobeerd? Ik slik sinds een jaar amytriptiline en het nare is compleet weg. Het is echt een verademing.
maandag 19 februari 2018 om 14:54
@jazekerenof: gelukkig heb ik geen heftig bloedverlies, dat scheelt dan nog.
@Joostisandersgeaard: zoontje zit nu juist sinds 3 maanden op school. Ik moet zeggen dat dit echt wel heel fijn is. Het geeft me net een beetje ademruimte om niet de hele dag iemand om me heen te hebben. En dat terwijl ik toch echt helemaal gek op hem ben. En het ligt ook zeker niet aan hem, want vorige week was een vriendin op visite en dan merk ik aan het eind van de dag ook dat ik teveel heb 'gegeven'; ik heb gewoon echt tijd alleen nodig rond deze periode van de maand.
@Lillybit: I know. PMSS noemen ze het in het Nederlands, in het Engels PMDD. Ik heb Zoloft (sertraline) geprobeerd. Dat werkte wel, maar helaas na een tijdje niet meer en verder ophogen wilde ik niet ivm de bijwerkingen.
@Joostisandersgeaard: zoontje zit nu juist sinds 3 maanden op school. Ik moet zeggen dat dit echt wel heel fijn is. Het geeft me net een beetje ademruimte om niet de hele dag iemand om me heen te hebben. En dat terwijl ik toch echt helemaal gek op hem ben. En het ligt ook zeker niet aan hem, want vorige week was een vriendin op visite en dan merk ik aan het eind van de dag ook dat ik teveel heb 'gegeven'; ik heb gewoon echt tijd alleen nodig rond deze periode van de maand.
@Lillybit: I know. PMSS noemen ze het in het Nederlands, in het Engels PMDD. Ik heb Zoloft (sertraline) geprobeerd. Dat werkte wel, maar helaas na een tijdje niet meer en verder ophogen wilde ik niet ivm de bijwerkingen.
maandag 19 februari 2018 om 14:58
Bumba, ik herken het. Na elke zwangerschap werden mijn PMS-klachten heftiger. Op een gegeven moment voelde ik me maar een week per maand goed (tijdens de menstruatie) en de overige drie weken was ik niet te harden. Humeurig, vreselijk emotioneel en ik kon niets hebben. Hele batterijen aan pillen heb ik geslikt en alles leek maar even te helpen.
Op een gegeven moment zat ik voor de zoveelste keer bij mijn huisarts en hij opperde dat ik eens mijn schildklier na moest laten kijken. Zo gezegd, zo gedaan en het ding bleek veel te langzaam te werken. Waarschijnlijk was dat al een jaar of vijf zo, achteraf gezien.
Anyway, ik ben aan schildkliermedicatie gezet en dat is echt een wereld van verschil. Mijn PMS-klachten zijn zo goed als weg en ik ben stukken gezelliger voor mezelf en mijn omgeving.
Is bij jou al eens je schildklier nagekeken?
Op een gegeven moment zat ik voor de zoveelste keer bij mijn huisarts en hij opperde dat ik eens mijn schildklier na moest laten kijken. Zo gezegd, zo gedaan en het ding bleek veel te langzaam te werken. Waarschijnlijk was dat al een jaar of vijf zo, achteraf gezien.
Anyway, ik ben aan schildkliermedicatie gezet en dat is echt een wereld van verschil. Mijn PMS-klachten zijn zo goed als weg en ik ben stukken gezelliger voor mezelf en mijn omgeving.
Is bij jou al eens je schildklier nagekeken?
maandag 19 februari 2018 om 15:02
Sta er je ervoor open om iets anders te proberen? Ik wil niet beweren dat het bij jou hetzelfde effect gaat hebben maar ik ben al een jaar stabiel, zonder uitschieters. Het is de moeite wel waard denk ik. Ik leer mezelf weer kennen zoals ik was en heb zoveel energie over die ik voorheen nodig had om alles te onderdrukken.Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 14:54@jazekerenof: gelukkig heb ik geen heftig bloedverlies, dat scheelt dan nog.
@Joostisandersgeaard: zoontje zit nu juist sinds 3 maanden op school. Ik moet zeggen dat dit echt wel heel fijn is. Het geeft me net een beetje ademruimte om niet de hele dag iemand om me heen te hebben. En dat terwijl ik toch echt helemaal gek op hem ben. En het ligt ook zeker niet aan hem, want vorige week was een vriendin op visite en dan merk ik aan het eind van de dag ook dat ik teveel heb 'gegeven'; ik heb gewoon echt tijd alleen nodig rond deze periode van de maand.
@Lillybit: I know. PMSS noemen ze het in het Nederlands, in het Engels PMDD. Ik heb Zoloft (sertraline) geprobeerd. Dat werkte wel, maar helaas na een tijdje niet meer en verder ophogen wilde ik niet ivm de bijwerkingen.
vrijdag 23 februari 2018 om 14:29
Lillybit schreef: ↑19-02-2018 15:02Sta er je ervoor open om iets anders te proberen? Ik wil niet beweren dat het bij jou hetzelfde effect gaat hebben maar ik ben al een jaar stabiel, zonder uitschieters. Het is de moeite wel waard denk ik. Ik leer mezelf weer kennen zoals ik was en heb zoveel energie over die ik voorheen nodig had om alles te onderdrukken.
opzich sta ik overal voor open, alleen ik sta nu op de wachtlijst voor een vorm van therapie. Hopelijk kom ik daar weer een stukje verder mee. Ze zeggen dat PMDD vaak ook veroorzaakt wordt door problemen in de jeugd. Dat doet iets met je (psychisch gezien) en kan dan in combi met hormonen ervoor zorgen dat je dus die klachten krijgt. Dus ik hoop dat die therapie gaat aanslaan. Zo niet, dan ga ik zeker weer andere medicatie proberen...
Het is ook echt een gevoel dat komt en gaat. Zo lang ik niets over baby's krijgen hoor gaat het prima.
vrijdag 23 februari 2018 om 18:13
Toch raar dat er staat dat er nooit een hormonale oorzaak is gevonden, maar dat pms toch met hormonale middelen wordt bestreden.ElizabethThatcher schreef: ↑19-02-2018 12:47Nee, dat bedoel ik niet.
Laat je eens doorverwijzen, de huisarts heeft hier niet genoeg expertise voor.
Interessante folder:
https://www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q= ... AgIyr22DdC
Er is nog best een en ander aan te doen zoals ik lees. Bijvoorbeeld progesteronpreparaten.
vrijdag 23 februari 2018 om 18:32
Joostisandersgeaard2 schreef: ↑23-02-2018 18:13Toch raar dat er staat dat er nooit een hormonale oorzaak is gevonden, maar dat pms toch met hormonale middelen wordt bestreden.
PMDD ontstaat door hormoonschommelingen. Als je door middel van hormonen ervoor kan zorgen dat er minder schommelingen zijn, is er ook minder of geen last van PMDD. Maar bij heel veel vrouwen helpt het toevoegen van hormonen niet of niet genoeg,helaas
vrijdag 23 februari 2018 om 20:09
Het gaat juist om een wisseling in de hormonen die de eisprong en ongesteld worden regelen. Als je geen eisprong en menstruatie hebt, dan houdt de PMDD in principe op. Na de overgang hebben vrouwen geen last meer van PMDD. Als je zwanger bent heb je ook geen cyclus en dus geen PMDD. Al zijn er ook zat vrouwen met PMDD die tijdens hun zwangerschap ook veel klachten hebben.
Maar er is helaas ook nog weinig onderzoek naar gedaan wat nou precies de PMDD veroorzaakt. Er zijn verschillende theorieën. Er zijn artsen die zeggen dat alleen vrouwen met een bepaald gen er last van krijgen. Andere artsen zeggen dat het door trauma in de vroege jeugd komt, dat er daardoor iets in de stress-respons in het lichaam verandert en dat dit op latere leeftijd dan weer wordt getriggerd door hormonen. Weer een andere theorie is dat door de daling van het oestrogeen ook een daling van serotonine plaatsvind waardoor men zich depressief voelt. Maar in feite is er gewoon nog veel te weinig bekend en is behandeling eigenlijk een soort trial and error, waarbij je verschillende paden kunt bewandelen, maar één oplossing is er nog niet.
