Psyche
alle pijlers
Rouwproces: geen 2e kindje
maandag 19 februari 2018 om 11:32
Ik voel me opeens weer zo ontzettend verdrietig dat ik even van me af wil schrijven als dat mag.
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd.
Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
maandag 19 februari 2018 om 12:00
redbulletje schreef: ↑19-02-2018 11:57Ik realiseerde me op mijn 4e dat een zusje zo'n stomme baby zou zijn ipv een leeftijdgenoot waar ik wat mee kon en toen schijn ik tegen mijn ouders gezegd te hebben dat ik echt geen zusje zou willen. Nu had mijn vader zich al laten steriliseren dus dat zat gelukkig goed.
Ergens zou ik ook wel willen dat mijn man zich laat steriliseren, dan is het gewoon definitief, kan ik het verwerken en blijft er niet altijd een deurtje openstaan dat het toch nog zou kunnen (de komende jaren dan, tenminste).
maandag 19 februari 2018 om 12:01
Heb je ook wel eens een psycholoog geprobeerd voor je PMS? PMS komt natuurlijk heel vaak voor - al heeft niet iedereen het zo erg als jij het beschrijft. Maar ik denk dat je nog wel wat baat zou kunnen hebben bij een "reality check" bij een psycholoog. Bijvoorbeeld de gevoelens die je krijgt bij de zwangerschap van je zus, dat vind ik best schokkend. Ik bedoel, je bent wel blij voor haar, maar je bent er ook wel erg mee bezig dat het voor jou confronterend is, dat jouw zoontje bij een tweede bij hen misschien wel te kort komt, etc. Misschien kun je ook aan de gedragskant nog enige invloed hebben op wat hormonen met jou doen - en wat jij met je hormonen doet. Je hoeft geen slaaf van je hormonen te zijn.
maandag 19 februari 2018 om 12:02
Dan zou ik mezelf laten steriliseren en het niet bij een ander leggen.
maandag 19 februari 2018 om 12:03
Waarom vraag je hem dat dan niet? Of laat jezelf steriliseren...
maandag 19 februari 2018 om 12:04
Ah, wat naar zeg. Ik had trouwens ook nog nooit gehoord van PMSS, dus kan me voorstellen dat het even duurde voordat je daar dan ook achter bent. Is het iets dat je altijd (even heftig) blijft hebben?Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 11:58nee, niet echt. Vooral ook omdat het een gevoel is dat komt en gaat. Ik heb nu wel begeleiding vanwege de PMSS, maar ook dat is lastig, want de ene helft van de maand ben ik Jekyl en de andere helft Hyde, en ik wéét wel wat ik in die andere periode heb gedaan, maar ik kan niet meer bij het gevoel.Het is soms echt gewoon letterlijk alsof ik de ene helft van de maand de ene persoon ben en de andere helft een ander
Maar ik zou het iedereen kunnen aanraden om met een psycholoog oid te praten, omdat het fijn is om je verhaal kwijt te kunnen die er verder geen persoonlijk belang bij heeft aardig te zijn, en vanuit jouw kant fijn dat je gewoon mag praten zonder interesse te hoeven tonen in de ander
. Is de wens voor een tweede er verder wel/ook bij je man? Zou er geen enkele mogelijkheid zijn om met PMSS wel een tweede kindje te krijgen?
maandag 19 februari 2018 om 12:10
Lijkt me lastig als die wens zo groot is en het niet kan.
Misschien helpt het om te zeggen dat ik ook enigskind ben, en ik totaal niks heb gemist in mijn jeugd daardoor. Ik dacht daar helemaal niet bij na überhaupt, als kind besef je dat helemaal niet, en vind je het gewoon normaal.
Toen ik ietsje ouder werd kreeg ik vaak van mensen te horen "zo jij was zeker altijd heel verwend vroeger omdat je alleen was" nou heb ik dit zelf niet zo ervaren maar ik kan me dat best voorstellen, je krijgt nou alle aandacht van je ouders en ze hebben nou eenmaal meer geld dan weer er meerdere kinderen waren. Dus ik hoorde vaak genoeg mensen die daar jaloers op waren.
Het is zoals het is, en je hoeft je echt niet druk te maken om je kind, want dat komt echt wel goed!
Misschien helpt het om te zeggen dat ik ook enigskind ben, en ik totaal niks heb gemist in mijn jeugd daardoor. Ik dacht daar helemaal niet bij na überhaupt, als kind besef je dat helemaal niet, en vind je het gewoon normaal.
Toen ik ietsje ouder werd kreeg ik vaak van mensen te horen "zo jij was zeker altijd heel verwend vroeger omdat je alleen was" nou heb ik dit zelf niet zo ervaren maar ik kan me dat best voorstellen, je krijgt nou alle aandacht van je ouders en ze hebben nou eenmaal meer geld dan weer er meerdere kinderen waren. Dus ik hoorde vaak genoeg mensen die daar jaloers op waren.
Het is zoals het is, en je hoeft je echt niet druk te maken om je kind, want dat komt echt wel goed!
maandag 19 februari 2018 om 12:10
En ik denk dat jij dat projecteert Ik vind dat je rouwproces om 2e kind prima op zic Maar je slaat echt vreselijk door als je denkt dat zo'n uk daar mee zit
" hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn." Waar haal je die onzin vandaan? Weet je wel hoeveel gezinnen er maar 1 kind hebben? Dat altijd is zo vreselijk zwaar overtrokken dat ik zomaar vermoed dat je nu net weer richting ongesteld gaat
maandag 19 februari 2018 om 12:14
Ach lieve to, wat een nare situatie. Zit je toevallig in je slechte periode wat PMSS betreft? Dat zou je gevoel nu alvast kunnen verklaren.
Sterkte in ieder geval met deze situatie. En probeer toch niet te projecteren. Waarschijnlijk zie je de dingen toch echt anders dan dat ze zijn. Zelf kamp ik ook met PMSS en ik herken dat Jekyl en Hyde gevoel. Maar ook dat ik bij mijn kinderen enorm negatief projecteer als ik in mijn slechte fase zit. Gelukkig is mijn man er dan om het te sturen en te zorgen dat ik de kinderen niet te veel beïnvloed met mijn gedrag.
Sterkte in ieder geval met deze situatie. En probeer toch niet te projecteren. Waarschijnlijk zie je de dingen toch echt anders dan dat ze zijn. Zelf kamp ik ook met PMSS en ik herken dat Jekyl en Hyde gevoel. Maar ook dat ik bij mijn kinderen enorm negatief projecteer als ik in mijn slechte fase zit. Gelukkig is mijn man er dan om het te sturen en te zorgen dat ik de kinderen niet te veel beïnvloed met mijn gedrag.
maandag 19 februari 2018 om 12:15
Had jij al pmss toen je kinderen kreeg misschien heeft to daar wat aan ?jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:14Ach lieve to, wat een nare situatie. Zit je toevallig in je slechte periode wat PMSS betreft? Dat zou je gevoel nu alvast kunnen verklaren.
Sterkte in ieder geval met deze situatie. En probeer toch niet te projecteren. Waarschijnlijk zie je de dingen toch echt anders dan dat ze zijn. Zelf kamp ik ook met PMSS en ik herken dat Jekyl en Hyde gevoel. Maar ook dat ik bij mijn kinderen enorm negatief projecteer als ik in mijn slechte fase zit. Gelukkig is mijn man er dan om het te sturen en te zorgen dat ik de kinderen niet te veel beïnvloed met mijn gedrag.
Ipv de discussie of een kind wel of niet zielig is die hier weer ontstaat.
maandag 19 februari 2018 om 12:18
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:14Ach lieve to, wat een nare situatie. Zit je toevallig in je slechte periode wat PMSS betreft? Dat zou je gevoel nu alvast kunnen verklaren.
Sterkte in ieder geval met deze situatie. En probeer toch niet te projecteren. Waarschijnlijk zie je de dingen toch echt anders dan dat ze zijn. Zelf kamp ik ook met PMSS en ik herken dat Jekyl en Hyde gevoel. Maar ook dat ik bij mijn kinderen enorm negatief projecteer als ik in mijn slechte fase zit. Gelukkig is mijn man er dan om het te sturen en te zorgen dat ik de kinderen niet te veel beïnvloed met mijn gedrag.
Ik ben momenteel de pil aan het doorslikken op aanraden van de huisarts. Maar het werkt blijkbaar niet echt, want ik zit nu net in de tweede week van het doorslikken en voel me zeg maar net zoals ik me normaal voel op de dag voordat ik ongesteld moet worden. Alleen dan al zo'n 4 dagen achter elkaar.... Toch maar proberen vol te houden, in de hoop dat mijn lichaam het op een gegeven moment opgeeft met zelf hormonen aanmaken en zich voegt naar de kunstmatige hormonen van de anticonceptie, maar tot nu toe is het echt een nachtmerrie
maandag 19 februari 2018 om 12:20
redbulletje schreef: ↑19-02-2018 12:03Waarom vraag je hem dat dan niet? Of laat jezelf steriliseren...
Omdat ik dan zelf alsnog degene zou moeten zijn die de knoop doorhakt, en daar ben ik dus niet toe in staat. Dus ergens zou ik het gewoon fijn zijn als het een voldongen feit is, dat ik kan zeggen het gaat niet meer, want manlief heeft de knoop doorgehakt.
maandag 19 februari 2018 om 12:27
Waarom doet je man dat dan niet uit zichzelf om de rust terug te laten keren?
Speelt jouw kind uberhaupt met jaren jongere kinderen? In de praktijk komt dat toch nauwelijks voor? Hij heeft toch veel meer aan klasgenoten van zijn eigen leeftijd?
maandag 19 februari 2018 om 12:31
Laten we inderdaad die discussie elders voeren. Helemaal mee eens.
Mijn PMSS is verergert met ieder kind, helaas. Ik had het al voordat ik kinderen kreeg, dat wel, maar pas nu besef ik dat het dat was.
Als ik had geweten dat het daar aan lag, dan had ik mijn kinderwens ook zeker heroverwogen. Mijn jongste wordt nu bijna 4 en het is nog steeds in alle hevigheid aanwezig. Slik een hele batterij aan vitamines, beweeg veel, eet zo gezond mogelijk, maar het lijkt niets te helpen.
maandag 19 februari 2018 om 12:32
Zelf heb ik helaas ook erg last van hormonen als ik zwanger ben. Ik ben nu zwanger van de tweede en het is absoluut niet makkelijk. Toch was onze wens voor een tweede sterker dan de angst/de tegenzin voor de hormonen.
Ik zie het als een relatief korte periode in mijn leven waar ik doorheen moet en ik doe mijn uiterste best om rust te nemen waar nodig, verder mediteer ik veel en helpt bewegen voor mij.
Het gaat nu redelijk, ik kom de dagen door, maar ik tel wel de weken af. Het zijn 8 maanden (die ene krijg je cadeau) ten opzichte van vele jaren die je krijgt als gezin. Voor mij slaat de balans dus door naar een tweede kind, maar hoe dat voor jou zit zou ik toch serieus gaan onderzoeken. Iets in je post doet mij vermoeden dat je toch nog twijfelt?
Ik zie het als een relatief korte periode in mijn leven waar ik doorheen moet en ik doe mijn uiterste best om rust te nemen waar nodig, verder mediteer ik veel en helpt bewegen voor mij.
Het gaat nu redelijk, ik kom de dagen door, maar ik tel wel de weken af. Het zijn 8 maanden (die ene krijg je cadeau) ten opzichte van vele jaren die je krijgt als gezin. Voor mij slaat de balans dus door naar een tweede kind, maar hoe dat voor jou zit zou ik toch serieus gaan onderzoeken. Iets in je post doet mij vermoeden dat je toch nog twijfelt?
maandag 19 februari 2018 om 12:32
redbulletje schreef: ↑19-02-2018 12:27Waarom doet je man dat dan niet uit zichzelf om de rust terug te laten keren?
Speelt jouw kind uberhaupt met jaren jongere kinderen? In de praktijk komt dat toch nauwelijks voor? Hij heeft toch veel meer aan klasgenoten van zijn eigen leeftijd?
Ik denk dat ie het geen fijn idee vindt dat er in zijn zaakje wordt gesneden
Nee, eigenlijk trekt ie juist altijd naar oudere kinderen toe, daar heb je ook wel gelijk in.
maandag 19 februari 2018 om 12:33
Ach lieverd toch! Ik ben me ook aan het inlezen over de pil en doorslikken. Laatst heb ik gelezen dat het wel tot drie maanden kan duren voordat dit zich inderdaad op een positieve manier openbaart. Probeer de drie strips door te slikken.Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 12:18Ik ben momenteel de pil aan het doorslikken op aanraden van de huisarts. Maar het werkt blijkbaar niet echt, want ik zit nu net in de tweede week van het doorslikken en voel me zeg maar net zoals ik me normaal voel op de dag voordat ik ongesteld moet worden. Alleen dan al zo'n 4 dagen achter elkaar.... Toch maar proberen vol te houden, in de hoop dat mijn lichaam het op een gegeven moment opgeeft met zelf hormonen aanmaken en zich voegt naar de kunstmatige hormonen van de anticonceptie, maar tot nu toe is het echt een nachtmerrie
Welke pil slik je?
maandag 19 februari 2018 om 12:35
Helaas is PMSS/PMDD iets wat je voornamelijk voor en na je zwangerschap hebt. En dat geen 8 maanden, maar in mijn geval is het de laatste 10 jaar vreselijk verergert. Zwanger zijn was voor mij een openbaring. Toen had ik nergens last van (of in ieder geval niet zo erg).N00R85 schreef: ↑19-02-2018 12:32Zelf heb ik helaas ook erg last van hormonen als ik zwanger ben. Ik ben nu zwanger van de tweede en het is absoluut niet makkelijk. Toch was onze wens voor een tweede sterker dan de angst/de tegenzin voor de hormonen.
Ik zie het als een relatief korte periode in mijn leven waar ik doorheen moet en ik doe mijn uiterste best om rust te nemen waar nodig, verder mediteer ik veel en helpt bewegen voor mij.
Het gaat nu redelijk, ik kom de dagen door, maar ik tel wel de weken af. Het zijn 8 maanden (die ene krijg je cadeau) ten opzichte van vele jaren die je krijgt als gezin. Voor mij slaat de balans dus door naar een tweede kind, maar hoe dat voor jou zit zou ik toch serieus gaan onderzoeken. Iets in je post doet mij vermoeden dat je toch nog twijfelt?
maandag 19 februari 2018 om 12:35
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:31Laten we inderdaad die discussie elders voeren. Helemaal mee eens.
Mijn PMSS is verergert met ieder kind, helaas. Ik had het al voordat ik kinderen kreeg, dat wel, maar pas nu besef ik dat het dat was.
Als ik had geweten dat het daar aan lag, dan had ik mijn kinderwens ook zeker heroverwogen. Mijn jongste wordt nu bijna 4 en het is nog steeds in alle hevigheid aanwezig. Slik een hele batterij aan vitamines, beweeg veel, eet zo gezond mogelijk, maar het lijkt niets te helpen.
Echt rot dat jij het ook hebt. Ik heb het denk ik al mijn hele vruchtbare leven. De dag voordat ik ongesteld werd was ik heel labiel en kon overal om huilen. Maar na de bevalling is dit helaas wel erg verergerd waardoor ik nu sommige maanden maar 2 goede weken heb. Met veel aanpassingen kan ik er wel beter mee leven dan de eerste 2 jaar na de bevalling, maar het blijft piep en inderdaad zegt men ook dat het na elke bevalling erger wordt...
maandag 19 februari 2018 om 12:36
Jij begrijpt echt de waarde niet van een lieve broer of zus. Dat snap ik wel, want je kent het zelf niet, maar ik kan je echt zeggen dat de band die je hebt met een broer/ zus anders is dan met een schoolvriendje als je jong bent.redbulletje schreef: ↑19-02-2018 12:27Waarom doet je man dat dan niet uit zichzelf om de rust terug te laten keren?
Speelt jouw kind uberhaupt met jaren jongere kinderen? In de praktijk komt dat toch nauwelijks voor? Hij heeft toch veel meer aan klasgenoten van zijn eigen leeftijd?
Ik vind het meer waardevol, omdat het een relatie is die (bij de meesten)de rest van je leven voortduurt, terwijl je veel andere vrienden uit het oog verliest (zeker vriendjes van de lagere school). Je deelt een familie, komt uit hetzelfde gezin, hebt samen je jeugd doorgemaakt, voor mij en voor heel veel anderen is dat echt van onschatbare waarde.
maandag 19 februari 2018 om 12:36
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:33Ach lieverd toch! Ik ben me ook aan het inlezen over de pil en doorslikken. Laatst heb ik gelezen dat het wel tot drie maanden kan duren voordat dit zich inderdaad op een positieve manier openbaart. Probeer de drie strips door te slikken.
Welke pil slik je?
Microgynon 50.... Het gekke is dat het de eerste maanden dat ik ermee begon wel leek te helpen. Dat is elke keer als ik iets nieuws probeer. Maar zodra mijn lichaam gewend is aan de extra hormonen dan begint het gewoon weer te bokken
maandag 19 februari 2018 om 12:36
jazekerenof schreef: ↑19-02-2018 12:33Ach lieverd toch! Ik ben me ook aan het inlezen over de pil en doorslikken. Laatst heb ik gelezen dat het wel tot drie maanden kan duren voordat dit zich inderdaad op een positieve manier openbaart. Probeer de drie strips door te slikken.
Welke pil slik je?
Microgynon 50.... Het gekke is dat het de eerste maanden dat ik ermee begon wel leek te helpen. Dat is elke keer als ik iets nieuws probeer. Maar zodra mijn lichaam gewend is aan de extra hormonen dan begint het gewoon weer te bokken
maandag 19 februari 2018 om 12:38
maandag 19 februari 2018 om 12:39
TO, ik zou me niet teveel zorgen maken over je kind. Hij weet niet wat hij mist, dus hij zal het ook niet missen waarschijnlijk. Natuurlijk zijn er mensen die het heel bijzonder vinden dat ze een zus/broer hebben waar ze een hele geschiedenis mee delen, maar jouw kind heeft dat niet. En hij weet niet beter. Mijn partner is ook enig kind en hij mist geen broer of zus. Jouw kind heeft het meeste aan een moeder die lekker in haar vel zit.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
