Schema therapie kletspraat

Wat zijn jullie toch lief en steunend. Jammer dat jullie geen buurvrouwen oid van mij zijn
dankjulliewel


Tu1nhek, weet je wat het gekke is rondom mijn werksituatie, rationeel probeer ik constant tegen mezelf te zeggen dat het wel goed komt. Zelfs het ergste scenario wat ik heb bedacht, zal ik 'vast wel' overleven en dat is geen werk vinden dat ik enigzins plezierig vind en dat niet loont, zodat ik mijn flatje moet je verkopen. Maar van binnen blijf ik angstig.
Op dit moment is het allemaal best wel vaag, ik werk 60% in mijn eigen werk, na de vakantie van mijn contacpersoon start ik bij het re-integratiebureau 2e spoor. Normaal staat daar 9 tot 12 maanden voor, maar in mijn geval maar 5 maanden. Dit omdat het zo laat is besloten. Daarnaast zou ik er nog steeds voor kunnen kiezen om over mijn grenzen te gaan en rond jan-feb mij voor 100% beter te melden en werk te combineren met therapie. Op het werk vind ik het moeilijk om met collega's te delen waar ik in zit, omdat ik hen niet alle ins en outs kan vertellen. Ik kan niet na jaren vertellen dat ik misschien 50% van het werk heb vermeden en er voor zorgde dat mijn collega's wel de klus gingen klaren of dat ik soms 8 uur bezig was met een kort verslagje of dat ik soms dagen thuis bleef terwijl ik gewoon aan het werk moest. Hierdoor sta ik er een beetje alleen in op het werk.

Nu ik zo lees wat jullie weer schrijven over voelen, denk dat ik door de stil vallende vakantie periode geconfronteerd werd met dat wat er is, dat wat ik voel inderdaad. Maar dat vind ik pijnlijk.

Dat van PMT was eenmalig, hij ging vervolgens ook op vakantie en dat van afgelopen maandag de therapie sessie. Alleen mijn therapeut was aanwezig, ze draaide alleen de groep. De andere was op vakantie. Ze heeft de veiligheid niet kunnen waarborgen en ik vind dat ze anders had kunnen en moeten handelen. Ik heb haar dit dinsdag bij de individuele therapie terug gegeven. Gek genoeg hoopte ik op een discussie of conflict, maar ze was het er mee eens en daardoor was het gesprek best wel snel klaar ofzo, word as maandag vervolgd.....

Martje, goede vragen die mij stelt..... hulp vragen blijft een punt wat niet in mij opkomt.
En wat leuk om te lezen dat je verliefd bent! Lijkt me inderdaad super spannend.
En als ik het groed begrijp, is hij ook verliefd op jou?

Snorrie welke boek is dat? bedoel je hetzelfde boek als wat Martje noemt?

Ik ben zelf niet zo'n lezer, maar welk boek adviseren jullie om te leren omgaan met eenzaamheid en compassie hebben voor jezelf?

Daar ben ik ook weer even, ik heb wel gelezen wat jullie geschreven hebben, ik zal later als ik wat meer energie heb weer beter meedoen.

Het voelt dan ook een beetje als parasiteren om nu wel steeds over mezelf te praten terwijl ik niet eens reageer op jullie verhalen.

Maar ik heb ontzettend behoefte om te schrijven omdat ik weer tegen de typische moeder-valkuil aanloop. Ik heb nu even vakantie en ik slaap uit, ik ga ook laat slapen vaak en dat vind ik prettig om te doen in mijn vakanties, omdat ik van uitslapen hou. Mijn moeder kan dit zelf helemaal niet en moet van zichzelf altijd al vroeg aan de slag. Als ik dan uitslaap, ongeacht hoe hard ik gewerkt heb voor deze vakantie, dan heeft ze daar een ongezouten mening over. Dat het erg is, en dat zij al uren bezig is met klusjes en nuttige dingen, en ze gaat dan heel chagrijnig tegen me doen. Steeds benadrukken wat zij al helemaal gedaan heeft. Hierdoor krijgt ze het altijd weer voor elkaar dat ik me een lui stuk vreten ga voelen, hoeveel werk ik na het uitslapen ook verzet en hoe hard ik ook werk buiten vakantietijd. Mijn normale respons was altijd om te proberen haar tevreden te stellen, te gaan pleasen dat ze me niet meer lui zou vinden en de sfeer weer gezellig zou worden, maar nu heb ik dat bewust niet gedaan.

Ik heb haar flauwe reacties zoveel mogelijk genegeerd en gezegd dat ik gewoon moe was. Ik ben er zo klaar mee, ik wil er niet meer door worden geraakt. Ik wil gewoon genieten van mijn uitslapen, en ik wil geloven dat het ook mag. Ik wil me niet voor haar blijven uitsloven voor bepaalde bevestiging die ik toch nooit krijg. Dus ik heb de hele dag volgehouden om niet te gaan pleasen en ik reageerde niet op haar opmerkingen.

Savonds had ze waarschijnlijk toch in de gaten dat dit voor alleen maar meer afstand zorgt omdat ik simpelweg niks kan met haar reacties en toen ging ze ineens buitengewoon lief doen. Hier ben ik ook verder niet op ingegaan want straks ga ik alsnog weer gaan pleasen om dat lieve gedrag te behouden en dan slaat zij weer om. Ik wil me hier het liefst gewoon helemaal van loskoppelen van dit verschrikkelijke gedrag. Het zal wel vanuit zichzelf komen, dat zij niet goed kan rusten omdat ze zichzelf dan nutteloos vindt en mij benijdt omdat ik het wel kan. Maar zelfs dat besef maakt het gewoon moeilijk gedrag. Ik heb een sterke overtuiging gekregen dat ik lui ben en voornamelijk door haar.

Later was er ook nog een momentje waarop ik wel goed gereageerd heb, tenminste dat denk ik, toen ging ik zitten terwijl er thee geschonken werd. Toen zei ze meteen: je moet je eigen thee inschenken, het is geen hotel.

Toen zei ik: wat maakt dat je denkt dat ik mijn eigen thee niet ga inschenken? Antwoord: omdat je gaat zitten. Toen zei ik: dat soort dingen moet je niet voor mij gaan invullen, ik zit hier met een glas water dus ik heb nog drinken. Dat is de reden.

Vroeger had ik misschien wat schaapachtig gelachen ofzo, maar inmiddels vind ik de insinuaties dat ik lui ben wel heel erg vervelend worden. Zelfs te lui om een kop thee in te schenken.

Gelukkig is eigen woonruimte in zicht

Snorriemorrie, ik ben door Tuinhek idd op het idee gekomen, ik ben nu "Daring Greatly" aan het lezen.
En Cestlavie, voor mij gaat dat boek wel over compassie. En over hoeveel moed er voor nodig is om kwetsbaar te zijn. Dus elk klein stapje dat ik daar nu in kan zetten, geef ik mezelf een grote knuffel voor.

Ik vond hulp vragen tot een jaar geleden ook not done. Ondertussen ben ik me er bewust van dat mijn ouders dit hebben voorgeleefd. Heb ik geleerd in therapie hoe belangrijk het is om wel hulp te vragen én toe te laten. Maar het blijft lastig.

Ik ben benieuwd hoe komende maandag je groepsessie gaat. In de DGT app zit een stukje audio waarbij je een ander en jezelf positieve dingen toewenst. Ik wens jou veiligheid toe.

Ja, hij is ook verliefd op mij !

Prazo, je mag spuien hoor. Goed om te lezen wat er nu speelt in je leven. En man, wat lijkt me dat zwaar. De hele dag door tegen je schema's ingaan, terwijl je moeder ze aan het voeden is. Heb je mogelijkheid om wat minder in huis te zijn? Heb je hobby's buitenshuis? Kun je een paar dagen ergens anders logeren of gaan kamperen?

snorriemorrie schreef: ↑

11-08-2019 09:40

Zó herkenbaar, Prazo. Waarschijnlijk is het bij haar ook een schema hoor, dat ze zich zo gedraagt. Het is toch ook niet helemaal gezond volwassen om zo te reageren als iemand anders uitslaapt. Het klinkt haast alsof ze jaloers is dat jij dat wel doet terwijl zij zich verplicht voelt om vroeg op te staan en altijd bezig te zijn.

Goed hoe je hebt gereageerd op dat thee-incident. Maar het lijkt me wel erg vervelend om constant zo aangesproken te worden.

Bedankt voor je reactie, Snorrie. Ik vind het ook echt heel erg op jaloezie lijken, gelukkig ben ik niet de enige die dat ziet. Het is heel vermoeiend inderdaad, het is echt lastig om niet te gaan denken dat het aan mij ligt

martje55 schreef: ↑

11-08-2019 10:53

Snorriemorrie, ik ben door Tuinhek idd op het idee gekomen, ik ben nu "Daring Greatly" aan het lezen.
En Cestlavie, voor mij gaat dat boek wel over compassie. En over hoeveel moed er voor nodig is om kwetsbaar te zijn. Dus elk klein stapje dat ik daar nu in kan zetten, geef ik mezelf een grote knuffel voor.

Ik vond hulp vragen tot een jaar geleden ook not done. Ondertussen ben ik me er bewust van dat mijn ouders dit hebben voorgeleefd. Heb ik geleerd in therapie hoe belangrijk het is om wel hulp te vragen én toe te laten. Maar het blijft lastig.

Ik ben benieuwd hoe komende maandag je groepsessie gaat. In de DGT app zit een stukje audio waarbij je een ander en jezelf positieve dingen toewenst. Ik wens jou veiligheid toe.

Ja, hij is ook verliefd op mij !

Prazo, je mag spuien hoor. Goed om te lezen wat er nu speelt in je leven. En man, wat lijkt me dat zwaar. De hele dag door tegen je schema's ingaan, terwijl je moeder ze aan het voeden is. Heb je mogelijkheid om wat minder in huis te zijn? Heb je hobby's buitenshuis? Kun je een paar dagen ergens anders logeren of gaan kamperen?

Wat leuk trouwens dat je verliefd bent, Martje! Vast een fantastisch gevoel! Ja, ik heb gelukkig enorm veel op de planning deze vakantie en ben bijna niet thuis. Echt maar een paar daagjes en die bijt ik dan even door.

Hoi,

@snorrie, martje is Daring Greatly aan het lezen. Ik ben nog steeds in The Gifts of Imperfection bezig (is een tijdje blijven liggen). Voor iedereen die nog niet zo goed kan concentreren op lezen, er zijn tig filmpjes met Brené Brown op YouTube en ook die talk op Netflix is een aanrader (deze bevat veel herhaling van de grootste lijnen die elders zal zien en lezen). Op YouTube kijk ik niet te veel die 'quick fix' commerciële dingen zoals interviews met Oprah ofzo, maar als je talks van haar kan vinden, of sommige interviews met Chase Jarvis vind ik ook wel goed.

Bijvoorbeeld:
https://www.youtube.com/watch?v=QMzBv35HbLk
https://www.youtube.com/watch?v=_UoMXF73j0c
https://www.youtube.com/watch?v=BPaErksquB4

Herkenbaar trouwens dat je bij het opnieuw lezen andere stukken eruit haalt. Mooi.

Hoe gaat het met het zelfsussen? En hoe gaat het met het geruststellen en troosten van jezelf? Wanneer begin je aan je nieuwe baan?

@cestlavie, kan het zijn dat je oude patronen op die therapeut projecteerde waardoor je op conflict hoopte? Wellicht was het gewoon het gezonde deel van jou dat dacht 'hé, dit is niet zo handig hoe je het aanpakte' terwijl jouw oude patronen behoefte hadden aan dat wat je kent als veiligheid, namelijk afgewezen worden en het niet goed doen. Een goed boek vind ik verder Zelfcompassie van Kristin Neff, zij heeft veel onderzoek gedaan hiernaar. En ja, voelen is soms onwijs naar en pijnlijk. En vooral als je aan het vluchten bent geweest en die dagen waarna je net je kop uit het zand trekt, arghhhhhh ondraaglijk kan het voelen. Getver, dan heb je deze nodig: om je er doorheen te slepen.

Je hoeft ook niet alles wat er in je omgaat te vertellen op je werk. Dat is ook helemaal niet erg. Het kan wel helpen om wat meer uit te spreken over hoe je je nú voelt aan mensen die daar goed op kunnen reageren.

@prazo, lekker parasiteren hier hoor zo gaat dat toch bij menselijke interactie, bij vriendencontact. Je hoeft niet heel de tijd perfect aanwezig te zijn, soms heb je wat meer nodig, soms kan je wat meer geven. Dus niks 'beter meedoen', je doet al mee, punt.

Irritant van je moeder, maar goed dat je voor een andere insteek hebt gekozen om jezelf te beschermen. Je hebt vakantie, je doet wat goed voor jou voelt. Helemaal prima. Je moeder is anders. Ook helemaal prima, maar jij hoeft niet zoals je moeder te zijn. En goed dat je je hebt uitgesproken! Dat helpt je moeder ook weer, zij ziet dat ze invult voor jou en dat haar oordeel dus niet terecht was. Echt goed gedaan!!! En fijnnnnn dat eigen woonruimte in zicht is!!!

@martje, goed boek dat je aan het lezen bent! En ook goed dat je met die DGT app aan de slag bent. Wat leuk dat jullie verliefd zijn Hoe verloopt de afhandeling van je scheiding?

Hier oké. Ik dobber gewoon en dat is goed. Soms stormt het en dan ben ik aan het zoeken, maar ik krijg mijn bootje altijd weer onder controle Ik merk dat ik nu echt, écht veranderingen doorvoer waar ik zo lang aan gewerkt heb. En het helpt me zo enorm om niet in het moment te oordelen, niet op het moment waarop ik een rotgevoel heb, niet op het moment dat ik getriggerd word, niet op het moment waarop ik me slecht voel. Dus niet op het moment van de storm of überhaupt van een buitje denken "zie je wel, dit is een stomme kutboot (omdat het van mij is, dat komt ook door mij) en ik kan helemaal niet varen. Dat er een storm komt komt omdat ík niet kan varen, dit ligt aan mij, ieder ander zou hier prima doorheen varen, maar ik kan het natuurlijk niet omdat ik zo'n stom, slecht mens ben dat helemaal niks kan. Ik kan ook zo slecht navigeren dat ik natuurlijk weer een storm in vaar, dat zouden anderen niet doen, die zijn slimmer/scherper/wijser dan dat. Jezus wat ben ik toch een een sukkel. Ik kan niks. Ik ben niks. Ik ben verschrikkelijk." maar denken "oohh, het regent en waait weer, bah dit maakt me zenuwachtig. Nog even volhouden, wat moet ik ook alweer doen als het stormt of regent? Ok, even uitvoeren en uitzitten, kijken hoe deze bui zich ontwikkelt." En het verschil is dat bij de eerste ik ook totaal contraproductief gedrag zou laten zien, zoals overboord springen, of bevriezen, of me verstoppen in het ruim omdat ik mezelf zo haatte. En ja, dan gaat het niet goed met je bootje. En nu ga ik terug naar 'wat is nodig op dit moment?' en daardoor kom ik juist (beter) door de storm heen ik vind het soms echt een beetje wonderbaarlijk, hoewel dit voor andere mensen misschien vanzelfsprekend is.

@ Prazo, lijkt me een ontzettend energievragend lastig contact wat je dagelijks met je moeder hebt Ik vind het erg knap van je dat je je hebt uitgesproken!
Loskomen van eigen schema's is al moeilijk, laat staan als je continue geconfronteert word met triggers die het schema in stand houden.
Fijn dat je straks een eigen plekje weer hebt. Heb je al concreet een datum dat je gaat verhuizen?

@ Snorrie, ik kan mij die onrust heel goed voorstellen. Je weet helemaal nog niet waat je aan toe bent. Vind het niet gek hoor om er nog een keer naar te vragen. Naast werk heb je toch ook nog een 'Levuh' en een gezin die je moet draaien.
Snap wel dat er ook een uitdaging ligt om het gevoel te verdragen, maar ik zou, denk ik, ook gewoon willen weten hoe het rooster eruit ziet.

@ Martje, dat over hulp vragen dat heb ik denk ik ook niet meegekregen in mijn jeugd. Mijn ouders vragen ook nooit om hulp. Daarnaast kan ik mij ook herinneren dat mijn ouders vroeger vaak begonnen te zuchten en geirriteerd raakten als ik hen om hulp vroeg, bijvoobeeld bij het maken van huiswerk of wanneer ik iets niet voor elkaar kreeg tijdens het spelen. Het kwam nooit goed uit als het ware.
Heb jij dat op een zelfde manier gekend of op een andere?

@ Tuinhek, ik denk dat het wel klopt wat je beschrijft over projecteren, maar wat ik ook denk, waarom ik hoopte op een conflict (heb er even over nagedacht) is omdat ik denk ik een reden zoek om heel boos op haar te worden. Ik merk dat ik nog steeds niet prettig in het contact zit, maar het, er is te weinig om boos over te zijn. Het contact is niet goed en het is niet slecht, maar ik voel de behoefte om boos te worden....
Mooie nieuwe metafoor heb je omschreven, ik kan het daardoor heel goed volgen hoe je het bedoelt.
Ik vind het heel knap van je dat je tijdens 'de storm' rustig kan kijken of het door het 'weer' komt en wat je dan het beste kan doen.
Ik weet ook dat je hier aan hebt gewerkt en nog heel hard aan werkt, maar echt super knap!
Ik vind je coopingstrategie in het metafoor trouwens ook echt grappig omschreven.
Ik zie het al voor mij als we met ons 4 op de boot zitten.
Snorrie gaat tijdens de storm het internet op om uit te zoeken of het wel echt stormt en hoe dat dan kan (zelfsussen) Prazo, verstopt zich in het ruim (Vermijden), Martje springt overboord (straffende ouder) en ik word boos op de boot, spring er vanaf , klim vervolgens terug en verstop mij ook in het ruim waar Prazo al zit En jij.... jij blijft (tegenwoordig) rustig aan het roer, bedenken hoe we het beste door kunnen.
(Ik hoop dat jullie mijn grapje niet vervelend vinden, zo wel, dan haal ik het weer weg.)

Vandaag was het vervolg op de heftige therapie sessie van vorige week. Er waren veel emoties. De groepsgenoot die de ander aanviel, was niet aanwezig omdat er eerst een gesprek moet komen met haar. De andere therapeut was er vandaag ook weer. Mijn therapeut (die vorige week alleen de groep draaide) heeft wel genoemd dat ze niet prettig terug keek op haar handelen. Maar ik heb de sorry of de excuses gemist. Tevens voelde ik mij heel slecht over mezelf omdat ik vorige week 'bevroor' toen het gebeurde. Ik handelde niet en zei of deed niks, terwijl ik er ook wat van vond. Maar ik werd zo angstig en dat gevangen gevoel was en is heel klote. Een groepsgenoot handelde wel op dat moment en dat werd door de groep betiteld als sterk, hierdoor brak ik vandaag even en ik vond al van mezelf dat ik heel zwak was en nu werd dat vandaag bevesigd in de groep. Ik vind het heel lastig om uit te leggen, maar voor mezelf voelt het als falen en onbetrouwbaar.
Morgen weer individuele sessie.

@cestlavie hahahaha, leuke uitbreiding heb je gedaan! Ik heb me ook vaak genoeg in het ruim verstopt of mezelf overboord gegooid Wat betreft je therapie, je kan er nu voor kiezen om jezelf zwak te vinden, maar je kan ook ervoor kiezen om zien dat je bevroor vanuit (oude?) overlevingsstrategieën en dat je eraan wil werken dat je naar je gevoel kan handelen op dat moment. Dat is gewoon iets wat veel geoefend moet worden. (En nu dit ook niet als kritiek weer omdraaien omdat je meegaat in de 'zie je wel, ik ben zwak' gedachte!) Dit is ook een kans om een patroon te doorbreken, ga je de straffende ouder die op de deur bonst binnenlaten en jezelf de grond in stampen of ga je de straffende ouder wegsturen, de deur op slot draaien en de gezonde volwassene toelaten?

@snorrie, even bellen over het rooster?

Haha C’estlavie, ik kan er ook om lachen. Het is ook goed om met humor naar ons eigen gedrag te kunnen kijken. Wat lastig met die groepsgenoot, lijkt me sterk inspelen op gevoelens die je toch al over jezelf hebt en dan is het steeds moeilijker om tegen die overtuigingen in te gaan.

Ik heb nog geen concrete verhuisdatum. Ben nu voor het eerst weg met mijn vriend voor langer en ik vind het eigenlijk heel lastig omdat ik steeds wil dat hij het naar zn zin heeft, dus alles samendoen en steeds denken “oh hij verwacht en wil vast elke dag sex” waardoor ik juist helemaal geen sex meer wil omdat het een druk is. Nu wil ik mezelf daarin trouw blijven en als ik geen zin heb niet gaan maar nu komt er weer een schuldgevoel dat ik zijn vakantie verziek. En ik wil ook gewoon niet 100% van de tijd samenzijn, ik wil ook dingen voor mezelf doen. Het steeds aangeven van mijn behoeften werkt zo in op mijn schuldgevoel dat ik weer vluchtdrang krijg. Zo van: zie je wel, het werkt toch niet, ga nou maar gewoon naar huis. Maar dat is puur omdat ik niet goed in kan gaan tegen mijn overtuiging dat ik het hem naar de zin moet maken (en mijn eigen behoeftes ondergeschikt). Tot nu toe ook altijd mensen op afstand gehouden dus dit is echt heel confronterend (met mezelf).

snorriemorrie schreef: ↑

12-08-2019 16:18

Ik begin volgende maand.

Met het zelfsussen gaat het wel redelijk eigenlijk. Ik voel me weer wat beter momenteel.

Waar ik wel mee zit is dat ik nog steeds mijn rooster niet heb. Ik heb er eind vorige maand al naar gevraagd, want er was mij toegezegd dat het rooster altijd heel ruim op tijd er zou zijn (eind juli het rooster van september, bijvoorbeeld). Toen zeiden ze: volgende week heb je het. Dat is nu ruim een week geleden. En nu is het al bijna halverwege de maand en ik heb nog steeds geen idee wanneer ik moet beginnen.

k heb allemaal extra beschikbare uren doorgegeven, met het idee dat het geen probleem was omdat ik ruim op tijd zou weten wanneer ik moet werken, en nu weet ik dus echt helemaal niets. Dit maakt me echt onrustig en roept erg veeleisende ouder gedachtes op (naar het bedrijf, niet naar mezelf!)

Dit maakt eerlijk gezegd wel dat ik er nu al geen zin meer in heb om daar te gaan werken. Dit soort dingen zit ik echt niet op te wachten. Is het nou echt zo lastig om gewoon je als bedrijf aan afspraken te houden?

En tegelijkertijd voel ik me ook een zeikerd om er nog een keer naar te vragen.

Nja, wat een groot probleem he? Maargoed, het irriteert me wel. Dit soort dingen liep ik ook heel vaak tegenaan bij mijn vorige baan, dus misschien moet ik gewoon accepteren dat het niet anders is?

Heel herkenbaar dat gevoel van “nou ja weet je op deze manier heb ik er ook helemaal geen zin meer in”. Het is ook best wel vervelend want eigenlijk blijf je nu in spanning zitten en dat is gewoon afzien... ik hoop dat ze snel met een planning komen en dat het je daar ook goed zal bevallen. Goed dat je je niet laat destabiliseren door het ongemak en niet opgeeft

Tuinhek, we hebben de afhandeling van de scheiding voor de duur van de zomervakantie stil gezet.

Cestlavie, ik vind de uitbreiding van de metafoor ook heel leuk, ik moest hardop lachen!
Ik heb ook bij mijn ouders gezien dat zij nooit om hulp vroegen/vragen. Daarnaast heb ik duidelijk de boodschap meegekregen dat je de vuile was niet buiten hangt. Dus dan kan je aan niemand vertellen dat je ergens mee zit of een probleem hebt.

Ow en als laatste. Ben je bekend met de vecht-vlucht-bevries reacties van je brein? In een onveilige situatie kies je instinctief voor 1 van die drie opties. Dat regelt je amygdala, daar heb je zelf geen bewuste controle op. Daarom vind ik het niet zwak wat je gedaan hebt, maar heel logisch.

Prazo, een hele dikke knuffel voor jou. Volgens mij ben je al een heel eind. Je beschrijft hier goed helder welke gedachtenpatronen je hebt. Kun je dit ook delen met je vriend?

Uiteindelijk heb ik het toch niet volgehouden, we zijn vervroegd weggegaan na nog een conflict waarbij hij ook duidelijk vanuit schema’s handelde en ik iets te direct daarop reageerde. Hij gedroeg zich erg kinderlijk omdat bij een uitje het niet mee zat en de instructeurs hem een standje gaven (omdat hij ook niet luisterde). Dat kon hij niet hebben en de irritatie liep nog hoger op, dus ontstond er ook wrijving tussen hem en andere mensen.

Ondertussen voelde ik me onbelangrijk omdat hij de sfeer nu ook voor mij aan het verpesten was in mijn opzicht onnodig problemen aan het maken was, en toen werd ik ineens heel fel. Ik herkende mezelf hierin niet maar ik sprak me heel duidelijk uit hoe ik over zijn gedrag dacht. Je luisterde ook niet, je bent stronteigenwijs, ik schaam me gewoon voor je, ik zou bijna teruggaan naar die groep om namens jou mn excuus te maken. Kun je er niet tegen als iemand je terechtwijst? Dat vind ik wel een beetje bijzonder, want zelf commandeer je ook genoeg en dan moeten mensen wel naar jou luisteren. Maar als jij moet luisteren kan je dat niet. Je verziekt hierdoor helemaal de sfeer, ook voor mij.

Dit kwam allemaal uit mijn mond ik was ineens zo klaar en boos. Toen zei hij alleen maar ok en dat maakte me natuurlijk nog giftiger. Dus op de hotelkamer aangekomen gooide ik het over een andere boeg, ik had hem tijdens de rit naar het hotel een silent treatment gegeven in de hoop dat hij ging vragen wat er was, maar helaas niet. Dus toen begon ik maar, dat hij me een rotgevoel geeft met zijn rare gedrag daar en dat hij onnodig problemen aan het maken is. En dat ik niet het idee heb dat het hem iets boeide dat hij mijn plezier hiermee ook vergalde.
Weer ging hij alleen maar in de verdediging, dat hij zo z’n best deed maar al die mensen waren fout en onterecht, etc etc. En ja hoor ik heb het nu toch al verprutst. Allemaal dat soort dingen maar ik heb nergens een excuses gehoord, dit miste ik erg. Ik voelde me enorm gepasseerd en onbegrepen.

Toen ging ik huilen en zei ik: ik heb je nog nergens horen zeggen dat het je spijt dat je me hiermee een rotgevoel gegeven hebt. Het lijkt net of het je niks interesseert hoe ik me voel.

En toen werd het stil en ging hij bijna huilen en toen kwam er wel een sorry en leek hij te beseffen dat zijn gedrag kinderachtig en dom was.

Ik denk alleen niet dat ik hiermee kan leven, ik voel me totaal niet veilig bij hem op deze manier en als alles telkens eerst zo’n drama moet worden voor we iets fatsoenlijk kunnen bespreken dan heb ik er ook geen zin meer in. Ik denk niet dat ik dit voldhoud. Dus ik kwam een beetje met een katerig gevoel thuis, ik voelde me later ook schuldig omdat ik hem bijna aan het huilen had gemaakt door mijn preek in het hotel, maar ik voel me echt heel onbelangrijk voor hem.

Ow Prazo, wat heftig weer! En jammer dat jullie de vakantie afgebroken hebben.

Ik herken wel een aantal dingen uit je post. Een goed jaar geleden ging ik ook inzien dat steeds als ik probeerde uit te leggen dat ik gedrag van mijn ex niet oké vond. Of ik aangaf dat hij mij met zijn gedrag gekwetst had. Hij telkens alleen maar verwijten hoorde en vaak in de tegenaanval ging. Mijn aandeel was dat ik niet altijd goed mijn behoeftes kon aangeven. Maar ergens was wel mijn grens bereikt, altijd was ik degene die moest veranderen, nooit hij.

Kunnen jullie er achteraf over praten? Dat je vanuit schema's gereageerd hebt en wat je anders had kunnen/willen doen (voor een volgende keer).

martje55 schreef: ↑

16-08-2019 23:51

Ow Prazo, wat heftig weer! En jammer dat jullie de vakantie afgebroken hebben.

Ik herken wel een aantal dingen uit je post. Een goed jaar geleden ging ik ook inzien dat steeds als ik probeerde uit te leggen dat ik gedrag van mijn ex niet oké vond. Of ik aangaf dat hij mij met zijn gedrag gekwetst had. Hij telkens alleen maar verwijten hoorde en vaak in de tegenaanval ging. Mijn aandeel was dat ik niet altijd goed mijn behoeftes kon aangeven. Maar ergens was wel mijn grens bereikt, altijd was ik degene die moest veranderen, nooit hij.

Kunnen jullie er achteraf over praten? Dat je vanuit schema's gereageerd hebt en wat je anders had kunnen/willen doen (voor een volgende keer).

Thanks voor je reactie Martje! Hij praat heel lastig, eigenlijk niet. Ik moest het gesprek steeds openen, en ik heb het idee dat hij verbaal niet tegen mij is opgewassen en daarom gaat hij even in de tegenaanval en als ik hem dan aanspreek op zijn onderliggende gedrag (bijvoorbeeld door te zeggen: nu haal je er allemaal dingen bij die niet relevant zijn, het gaat nu hierom en dat je door dit te doen zus en zo bij mij veroorzaakt hebt) en dan klapt hij dicht. Dus ik vind het eigenlijk zielig om nu te beginnen over zijn onderliggende contraproductieve overtuigingen want hij is al zo onzeker en ik weet niet of hij hier aan toe is. Dan denk ik dat hij helemaal niet meer weet wat hij moet zeggen. Mijn ervaring is dat hij alleen zijn gedrag probeert goed te praten en dat hij denkt dat dat mij dan beter laat voelen. Hij snapt er echt helemaal niks van en ik heb nu 2 van deze conflicten gehad en ik ervoer ze als erg slopend. Omdat het vaak uren en uren kostte om hem aan het verstand te krijgen dat hij een muur aan het optrekken was en emotioneel afstandelijk ging doen terwijl hij er juist moest zijn voor me. Op mijn beurt vind ik mezelf natuurlijk heel terecht maar omdat ik ook geen feedback van hem op mijn gedrag krijg heb ik weinig input om te reflecteren. Al weet ik bijna zeker dat ik best heftig reageer, en dat zal voor hem ook wel een onveilig gevoel geven. Maar ik kan hier met hem niet goed over praten en dat vind ik wel erg jammer. Eigenlijk heb ik daarom ook zoiets van, dit gaat niet werken...

Ik vind het niet zo gek dat je vriend een muur optrekt. Je valt hem aan op zijn gedrag en gaat vervolgens roepen dat hij geen rekening met jou houdt en daarna ga je zelf de silent treatment geven om aandacht te krijgen om vervolgens weer in de aanval te gaan.. Die jongen weet dan toch ook helemaal niet waar hij aantoe is?
Oké, hij heeft zich als een lul gedragen, maar dat maakt niet dat jij vervolgens hetzelfde kan doen.
Misschien weet hij zelf wel helemaal niet wat er bij hem onder zijn gedrag zit aan emoties. Jij maakt het alleen maar erger door zo op hem te reageren.
Stem eerst maar eens op hem af en naar wat hij nodig heeft van jou en leg hem daarna uit wat zijn gedrag met jou doet en hoe het de volgende keer anders kan.
Dan ben je empatisch en constructief bezig.