Schema therapie kletspraat

Ik heb nog geen beslissing genomen over die fysiotherapeut. Ik heb inmiddels zelf wel gemerkt dat die klachten vooral komen opzetten als ik stress heb en daar dan niet adequaat op reageer. Ik heb nu al een maand vrijwel geen pijnklachten gehad (even afkloppen!! ) Ik zie het nu eigenlijk echt als een soort van parameter voor mijn stress, zodra ik er last van krijg weet ik dat ik even pas op de plaats moet maken.

Maargoed, misschien sta ik daar over een paar dagen weer anders in hoor, het gaat heel erg met ups and downs, ik heb nu wel weer het gevoel dat ik een aantal dingen goed onder controle heb.

De feestdagen kijk ik tegelijk naar uit én tegenop. Omdat ik weet dat ik voorgaande jaren altijd een beetje instortte rond die tijd. Vorig jaar na de feestdagen was de laatste keer dat ik echt behoefte had om mezelf te snijden (nooit gedaan overigens, maar wel veel behoefte aan gehad). Ik hoop gewoon dat ik dat dit jaar niet weer krijg. Ik hoop dat ik nu beter naar mijn eigen signalen kan luisteren en grenzen aan kan geven.

Cestlavie83 schreef: ↑

02-12-2019 21:28

Ik moet leren dat ik niet mag verwachten dat een ander er onvoorwaardeljk ALTIJD er voor mij is, mij helemaal ziet, snapt, invoelt, begrijpt en mij altijd steunt etc. Iedereen heeft een eigen leven en men is er soms en soms ook even niet. Ik moet ook echt leren te gaan zien wat er wel is en er mee om leren gaan dat het tekort niet opgevuld gaat worden door andere mensen. Het zit in mij, een ontzettende craving naar bevestiging en behoefte aan gezien worden.

.
Hoi @cestlavie,

Wat leuk en fijn om van jou te horen! Niet dat het leuk is dat het hier over gaat, maar ik vind het fijn om je even te zien

Dit stukje pik ik even uit je post. Want dit is de les, klopt. Voor de gezonde volwassene. Ernaast staat de zorg voor het kwetsbare kind dat onder die 'slachtofferrol' zit. Vaak lukt het alleen om de gezonde volwassene er te laten zijn als je ook aandacht hebt voor het kwetsbare kind, anders slaat de gezonde volwassene snel om in de bestraffende ouder. Herken je dat? Of misschien werkt dat bij jou anders?

Knap dat je in die spiegel hebt kunnen kijken en van de groep hebt kunnen horen wat ze je teruggaven. Dat is niet makkelijk, maar met het inzicht kan je hopelijk wel verder.

Je vroeg of anderen mijn patronen kunnen zien. Ik zou denk ik willen zeggen "niet echt" maar....ik weet, ook uit mijn therapie, dat mensen meer aan je zien dan je denkt. Mensen zien denk ik dat ik perfectionistisch ben of soms dat ik onzeker ben. Er zijn vrienden die weten dat ik aan mezelf kan twijfelen mezelf negatief kan beoordelen. Ik heb een vriendin die dit ook herkent van zichzelf, ook wel in vergelijkbare mate. Maar toch denk ik dat niemand weet hoe diep het echt gaat. Wat ik ook heel lastig vind is dat ik echt heel veel mee heb, wél gewoon 'goed' voor elkaar en ik weet hoe vervelend het is als mensen die heel veel wél hebben gaan zeuren over, ogenschijnlijke, kleinigheden. (Denk aan degene die altijd na een tentamen zegt dat het zo slecht ging en niet genoeg geleerd heeft en de antwoorden niet wist en vervolgens een 9 haalt.) Dus ik probeer de gezonde volwassene te versterken, zodat ik het niet te veel bij anderen ga leggen. Maar het is wel goed om open te zijn natuurlijk, daar komt verbinding van. Dus het is een balans denk ik, eerlijk zijn over hoe het gaat, gevoel delen, maar zelf wel de verantwoordelijkheid dragen en houden.

Ik vind het zo pijnlijk confronterend soms....vooral hoe ik mezelf klein hou en er niet laat zijn en vaak de willoos inschikkelijke aan het roer staat. En dan komt er soms een moment waarop er een groot succes is door iets wat ik zelf heb gedaan. Dat gebeurt dan bijna per ongeluk. En dan baal ik zo van die willoos inschikkelijke. En ik merk vaak hoe veel moeite ik nog heb met ruimte nemen, met alles nemen. Ik heb vannacht net gedroomd dat ik mijn eigen bruiloft had, en dat we vergeten waren vrienden uit te nodigen en mijn man was zijn pak vergeten. Het was dus allemaal een beetje een anti-climax en alles liep ook mis. ìk heb mezelf, toen ik echt trouwde, bijna in deze situatie gewerkt. Onze familie en echt goede vrienden ging nog wel. Maar ik voelde me ontzettend bezwaard om anderen uit te nodigen, dacht dat ze het niet belangrijk zouden vinden, te ver reizen, gedoe. Mijn man drong aan dat hij het toch een goed idee zou vinden. Achteraf ben ik natuurlijk blij dat we het wel hebben gedaan. Door die ervaring heb ik ook kunnen ervaren hoe blij mensen oprecht voor je zijn op zo'n dag, ik heb rondom die dag ontzettend veel warmte gevoeld, ook juist van mensen die wat verder van ons af stonden en dan nog meeleefden en feliciteerden. Maar de andere kant hiervan is, dat wanneer je je terugtrekt omdat je geen ruimte durft in te nemen, je anderen ook juist kan beledigen. Daar komt de selffulfilling prophecy van de schema's om de hoek kijken. Ik herken dit wel vaker in het dagelijkse leven, omdat ik iemand niet durf aan te spreken, of er niet durf te zijn kan de ander juist de indruk krijgen dat ik afstandelijk ben. Laatste begroette ik een collega niet in de koffieruimte, die dacht later dat zij mij niet was opgevallen. Maar ik had haar wel gezien, ik vond mezelf alleen niet belangrijk genoeg om haar te begroeten. Ik vond de anderen die daar waren en aan het praten waren belangrijker. Ik dacht dat mijn begroeting niet belangrijk zou zijn. Ik voelde alsof ik me zou opdringen als ik mijn mond open zou doen daar, dat niemand daarop zat te wachten.

Afgelopen weekend ben ik aan het zelfsussen geweest. Dat is áltijd destructief. En eruit komen is áltijd ontzettend vervelend. Dus voor die taak sta ik nu deze week. En moet ik de gezonde volwassene erbij houden en eerdere ervaringen; weten dat het echt goed is, dat het echt wat oplevert en makkelijker wordt als ik hier doorheen ga.

Ik vind het echt hard werken de laatste tijd. Soms voelt het alsof het nooit genoeg gaat zijn. En daar komt ruimte voor de bestraffende ouder. Eigenlijk verlang ik zo naar rust en veiligheid en geborgenheid. Eigenlijk wil ik dan misschien klein zijn, omdat ik niet weet hoe het moet om groot te zijn, omdat dat vroeger ook nooit 'mocht'. Groot zijn, zelf iets vinden, zelf bepalen....daar werd toch vaak niet positief op gereageerd. Ik hou mezelf steeds voor dat hoe meer ik hier doorheen ga, hoe meer ik oefen met de gezonde volwassene en in ieder geval niet kies voor oude coping, des te makkelijker het zal worden over de jaren.

Tegelijkertijd haat ik deze post, ik voel er ook een slachtofferrol in. Ik denk 'kom op, je hebt zo veel, niet zo zeuren over zielig en klein zijn, het is gewoon een excuus.' Maar goed, bestraffende ouder, gezonde volwassene zegt "Hé het is oké dat je verlangt naar klein en veilig zijn, dat betekent niet dat je je zo hoeft te gedragen (ongedisciplineerde kind komt om de hoek kijken). Zorg dat je de dingen doet die bij het volwassen leven horen, ook al ben je bang of wil je ervan vluchten. Het is niet verkeerd dat je die neiging hebt. Je kan het wel. Je mag er wel zijn....Nee, vluchten is geen optie, blijf staan. Ik sta achter je." En het is zwaarder om te blijven staan dan om te vluchten.

@mvm, het klinkt alsof je er goed bij loopt momenteel, fijn! Weet je wat 'adequaat op stress reageren' inhoudt voor jou? Je ging ook aan de slag met een boekje toch? Ik hoop dat je deze feestdagen beter doorkomt dan de jaren hiervoor. Zijn er valkuilen of spanningspunten waar je alert op gaat zijn?

@martje, hoe gaat het met jou?

@prazo, hopelijk kan je een beetje op adem komen tussen alle drukte.

Nou, goed, dit hoeven jullie natuurlijk niet allemaal te lezen of uitgebreid op te reageren hoor. Het is meer mijn eigen reflectie. Maar ik laat het staan, misschien herkent toch iemand zich in, een meelezer die er wat aan heeft.

Ik vind het echt heel knap hoe je dat inzicht allemaal hebt, Tu1nhek. Zo lang we onszelf blijven corrigeren op oude modi en copingmechanismen wordt het toch steeds iets makkelijker (hoop ik!)

Adequaat op stress reageren betekent voor mij in elk geval goed op mijn ademhaling letten; ik heb de neiging om mijn adem heel erg in te gaan houden als ik gestresst ben, waardoor ik als het ware teveel spanning op mijn borstbeen zet (dat veroorzaakt die pijn ook). Dus dat sowieso. En proberen om regelmatig bewust dingen te doen die me ontspannen: een boek lezen, een leuke (kerst)film kijken of een Tectonic puzzel maken. En inderdaad heb ik ook nog die opdrachten uit dat boekje, leuk dat je me daar aan herinnert, want ik heb er nog zeker 340 te gaan

Valkuilen met de feestdagen, goede vraag. Ik ga daar eens even goed over nadenken, want ik vind het lastig zo te zeggen.

Hallo allemaal, ik heb de afgelopen week wel gelezen, maar niet gereageerd.

Ook hier is het behoorlijk hard werken. Er is nog zoveel te bespreken en regelen voor de scheiding. En dat geeft weer stress waardoor het hard werken is om bij m'n gevoel te blijven. Maar ik blijf me er goed bewust van, probeer echt goed voor mezelf te zorgen door ontspanning in te bouwen en naar buiten te gaan.

Ik vind december vooral een moeilijke maand omdat er zo weinig daglicht is. Ik word er somber van, minder energie, puf om dingen te doen.

Ik kijk heel erg uit naar morgen Sinterklaas vieren. Kerst vind ik minder interessant, dat voelt als een dag om uit te zitten bij mijn moeder. Dit jaar voor het eerst niet naar schoonfamilie met kerst, dat is wel een opluchting!
En dan komt Oud en Nieuw nog, die vier ik dit jaar voor het eerst met de kinderen alleen. Daar kijk ik ook wel naar uit, want ik merk dat ik me veel beter voel als ik zelf de regie heb in de zorg voor mijn kinderen.

Prazo, dank je wel nog voor je reactie. Die wil ik steeds in m'n gedachten houden. De eerste stap is om tegen jezelf te kunnen zeggen dat je je niet zo hoeft te voelen als de ander te laat voelen. Vaak ook nog onbewust, die ander triggert iets zonder er zelf heel bewust van te zijn.

Geen flauw idee wanneer FACT gaat starten, zal wel volgend jaar worden.

Het weinige daglicht is sowieso een uitdaging. Als ik merk dat ik weer moe en somber begin te worden gebruik ik een paar dagen een daglichtlamp. Dat helpt me dan weer een tijdje.

Ik had gister een mammografie, ik was er zó tegenop aan het kijken! Uiteindelijk heb ik een uur van tevoren besloten om een oxazepam te nemen (die heb ik voor zonodig, ik doe met een strip van 10 pillen ongeveer anderhalf jaar) Volgens mij begon ie pas na de ingreep echt te werken, want om 8 uur was ik opeens zó moe, toen ben ik ds maar eens heel vroeg naar bed gegaan. Ik werd vanmorgen om kwart voor 7 pas weer wakker Je kunt dus wel stellen dat ik me erg uitgerust voel op het moment. Dat scheelt hopelijk wel, want ik zit nu middenin mijn luteale fase Maargoed, als ik straks een uitslag heb kan ik hopelijk stressvrij de feestdagen in.

Ow, was het ook pijnlijk mindervanmij? Ik denk dat ik volgend jaar met 40 voor het eerst moet... Ik duim voor een goede uitslag.

Sinterklaasavond was leuk. Vooral de jongste helemaal hyper. Nadat iedereen weg was/op bed was, ben ik ingestort, huilen op de bank. Dus om negen uur naar bed, zo lekker slapen.

Heeft iedereen al Sinterklaas gevierd? Hoe was het?

Ik ga niet liegen: het was best pijnlijk. Maar ik vond het wel goed te doen. Ze zitten maar heel kort geplet. Een lekker gevoel is het niet, maarja, het is wel voor een goed doel, zeg maar. Ik had vanmorgen trowuens de uitslag gekregen: niks aan de hand

Wij vieren morgen Sinterklaas. Dus ik ben benieuwd

Ik merk wel dat ik eigenlijk teveel hooi op mijn vork neem momenteel. Vanmiddag had ik met een vriendin afgesproken bijvoorbeeld, en dat was enorm gezellig. Toen ik thuiskwam voelde ik me prima, maar na een kwartiertje thuis werd ik duizelig, kwam niet uit mijn woorden en daarna begon ik opeens wazig te zien. Volgens mij ben ik erg vermoeid ofzo. Dus ga vanavond ook maar weer niet te laat naar bed.

Was jij ook ingestort doordat je zo moe bent?? Of was er nog iets anders?

Ik merk dat ik toch een beetje zelfsussend op de bank blijf zitten....

Vanavond was er een heel klein dingetje voorgevallen, waarschijnlijk trek ik het compleet uit proporties doordat ik in "die week" zit, maar we hadden afgesproken dat ik alle cadeautjes bij mijn ouders zou afgeven zodat die ze mee konden nemen naar mijn zus, zodat ze in de zak verdwijnen zonder dat mijn zoon het merkt. Ik was 1 cadeautje vergeten, dus die was mijn man vanavond nog even gaan brengen. Hoor ik net van hem dat ie commetaar had gekregen: zo'n klein cadeautje hadden we zelf ook wel mee kunnen nemen.

Dit is maar een kleinigheidje maar zó tekenend voor de relatie met mijn moeder: ik kan het echt gewoon nooit goed doen. Als ik doe wat ze vraagt, dan weet ze alsnog commentaar te leveren. Als ik niet doe wat ze vraagt, dan ook... Ik kan het gewoon nooit goed doen in haar ogen.

Ik probeer overal rekening mee te houden en het is gewoon nog niet goed genoeg. Bah! Ik ben het dan echt alweer gelijk voor de hele maand zat eerlijk gezegd. Dan denk ik: dat gezeik moet ik deze maand nog minstens 5 dagen aanhoren. En dan voel ik me alweer schuldig dat ik dat denk, want tegelijk hou ik ook van haar.

Ik haal er heel veel uit, ook veel dingen die ik herken Tu1nhek, dank daarvoor. Ik lees ook een paar leerzame dingen die ik op mezelf kan betrekken. Ik schiet te snel heen weer tussen 'kwetsbaar' naar 'straffend' gezonde volwassene blijft lastig op het moment dat ik emoties voel. Ik heb nog meer gelezen wat ik vet leerzaam vind, maar ben te moe om op papier te reflecteren.

Martje je bent aan hard aan het werk zo te lezen, knap van je hoor! dat je ondanks de scheiding en alle lastige dingen die daarbij komen, en dat je je bewust probeert te blijven en je ontspanning blijft zoeken. Ik hoop dat je snel FACT ondersteuning krijgt en niet te lang op een wachtlijst hoeft.

mvm lijkt me idd heel erg spannend zoń onderzoek..... gelukkig kreeg je snel uitslag. Dat wachten er na lijkt me nog erger.
En het voorbeeld wat je geeft over het voorval van het cadeautje vind ik niet overtrokken klinken. Daar mag je zeker verdrietig over zijn, hoe dat bij jouw binnen komt en op een pijnlijke zere plek drukt.

Ik zit nog steeds in een onrustige tijd. Vrijwilligerswerk werd het niet, althans niet daar waar ik een gesprek had. Een passende baan zoeken lukt ook nog niet goed. Ik word overal super angstig van/door. nu voor mezelf beslist dat ik moet gaan accepteren dat het mij niet lukt, hoe moeilijk ook.

Lieve mensen een fijn sinterklaas avond nog. Ik hoop, voor degene die het vieren een geslaagd feest is/ word.
Ik ga bankhangen

Hoe is het gegaan bij iedereen??

Hier was sinterklaas erg leuk eigenlijk! We hebben het niet te lang gehouden, dan blijft het ook gewoon gezellig. Als we te lang bij familie op elkaars lip zitten gaan mijn moeder en ik ons aan elkaar ergeren. Maar daar was nu gelukkig geen sprake van.

Dit weekend heb ik ook nog de kerstboom versiert, dat bracht bij mijn man wat onverwerkte emoties naar boven, waar ik gelukkig goed op kon reageren. Dit was eigenlijk voor het hele gezin wel een leerzame situatie, dat verdriet er ook gewoon mag zijn, ook op momenten dat we eigenlijk iets leuks aan het doen zijn. Als er dan even ruimte voor is, dan kun je daarna ook gewoon weer verder met zijn allen.

Mijn zoon van 6 heeft voor het eerst ook heel veel geholpen met de kerstboom. In mijn herinneringen mocht ik als kind eigenlijk nooit helpen, omdat mijn moeder het persé op een bepaale manier moest doen. Dus wellicht overcompenseer ik dat wel een beetje door hem juist heel erg de vrije hand te geven. Maargoed, het eindresultaat is prima geworden...

Ik ben beniewd hoe het bij jullie gaat

Hoi allemaal, wat een stilte hier.... Is iedereen druk met de voorbereidingen voor Kerst?

Ik kwam vandaag een liedje tegen waarvan ik denk dat anderen hier het misschien ook wel fijn vinden: gentle with myself van Karen Drucker.

Hoi allemaal,

Stil hier inderdaad. Vanuit mij omdat ik niet zo veel te vertellen heb en dan ook denk aan mijn herkenbaarheid. Ik heb het pittig gehad de laatste maanden, maar nu de drukte de afgelopen weken iets is afgenomen komt er meer ruimte. Ik moet er nog steeds elke dag energie in steken, maar ik vind het momenteel beter te doen. Ik kan ook wat minder bestraffend zijn en meer kijken naar waar ik aan wil werken, waar ik tegenaan loop en wat goed is voor mi (maar dan echt en niet zo zeer vanuit veeleisendheid)j. Dat betekent nog wel werk aan de winkel, maar dat het bestraffende minder is maakt het een stuk behapbaarder. Wel confronterend altijd zo'n periode. En verdrietig. En dat met de kerstperiode ook, al luchtte het me gisteren op toen ik besefte dat de kerstperiode eigenlijk sowieso een tijd is waarin verdriet en gemis sterker naar voren komen. Dus dat het niet erg is om dat te voelen, maar dat het erbij hoort. Ik voel me eigenlijk een beetje vreemd, ik balanceer een beetje. De storm is voorbij, maar het is nog steeds herfst, het kan hard waaien, de lucht is grijs met soms grote donkere wolken, maar die waaien ook weer over en soms komt ook de zon tevoorschijn.

@mvm, ik las elders op het forum dat jullie moeilijk nieuws hebben gehad. Sterkte en ik hoop dat je de rust een beetje kan bewaren.

@cestlavie, hoe gaat het nu? Acceptatie is lastig hè, maar kan soms ook leiden tot ruimte voor weer nieuwe dingen. Bedoel je dat je moet accepteren dat het helemaal niet lukt? Of dit nu even niet? Zijn er andere mogelijkheden voor vrijwilligerswerk? Of dingen die je zou willen maar waar een bepaalde blokkade voor staat (bijvoorbeeld, dat het niet als goed genoeg voelt, of dat je bang bent dat jij er niet goed genoeg voor bent, of dingen die 'niet mogen' van jezelf). Vordert het een beetje met de intake/overgang (?) mbt de dubbele diagnose (ik heb even niet meer helder hoe het zat).

@martje, hoe is het gegaan na sinterklaas? Weet je waarom je zo moest huilen? Ik kan me er wel wat bij voorstellen hoor, dat het toch een beladen periode kan zijn.

@prazo, hoe is het met jou? Hoe ga je de feestdagenperiode in?

Hallo allemaal,

@mvm veel sterkte, ik las je verdrietige nieuws ook. Dat zet je wereld vast op z’n kop.

@tu1nhek, zelf zit ik ook met de herkenbaarheidsdilemma’s. To post or not to post... Heb namelijk wel weer iets meegemaakt met m’n moeder waardoor ik weer erg hevig emotioneel reageerde.

Ik was het om verschillende redenen even zat op het werk en zat er doorheen en meldde me daarom een dag ziek. Daar ben ik keihard om veroordeeld door haar, dat mijn gedrag niet klopte omdat ik dat deed, etcetera. Geen eens ruimte voor mijn verhaal, het deugde gewoon niet, klaar. Ik heb gezegd dat ik het wel vind kunnen en dat ze er allemaal rare dingen bijhaalde en dat ik nog nooit ziek gemeld heb gestaan. Ik bleef echter boos om haar oordeel. Ik ben toen weggegaan van huis wat haar zichtbaar verdrietig maakte en toch deed ik het omdat ik niet meer een toneelstukje op kon voeren dat er zgn niks ad hand is. En weer op kroppen. Met haar praten is ook niet zinvol leerde het verleden me, ivm zij die zich aangevallen voelt en voor ik het weet zit ik me te verontschuldigen voor iets dat zij heeft aangericht, dus ik zag als enige optie ontsnappen. Huilend heb in de auto gezeten en ook huilend ergens anders mij verhaal gedaan terwijl ik eigenlijk aan het werk hoorde te zijn.

Ik vond het extreem moeilijk dat mn moeder zo uit het veld geslagen was toen ik wegging maar ik wil niet blijven meegaan in haar slachtofferschap, dan blijf ik opkroppen, incasseren en pleasen.

Ik heb het nog steeds erg druk maar ik blijf het wel leuk druk vinden. Mijn leidinggevende vindt me een hele goede werknemer vanwege mijn prestaties in projecten. Emotioneel is hij nog steeds erg gesloten maar nu hij ziet wat ik kan lijkt hij in zijn houding veel en veel milder naar me toe geworden. Hij lijkt echt rekening te houden met wat voor mij werkt, en ook in hoe hij dingen brengt. Hij lijkt nu beter te zien hij mij naar hogere prestaties kan brengen en dat is voor hem voordelig, voor mij is het fijn dat ik niet meer de ene na de andere botte opmerking te verduren krijg.

Verder merk ik dat ik sociaal-emotioneel nog best onderontwikkeld ben in mijn werk, meer te jong zeg maar, terwijl hoe ik het werk inhoudelijk doe wel echt meekomt met de oudere professionals. Ik heb ook in belangrijke vergaderingen in grote groepen echt veel last van mijn sociale angst, ik baal daar momenteel heel erg van. Ik wil altijd zoveel inbrengen maar ik blokkeer. Dus soms zeg ik zelfs helemaal niks omdat ik de hele vergadering ‘ bevroren’ was.

Dat in een notendop mijn verhaal. Met de feestdagen vrij en leuke dingen op het programma staan hoor! Ik zie er best naar uit. Gewoon even wat anders.

Hoe gaat het met de rest?

Ja, dat was zeker geen leuk nieuws nee en er zijn flink wat tranen vergoten het afgelopen weekend.

Ik heb er een heel dubbel gevoel bij. Mijn vader was dus bloed gaan prikken en daar kwam uit dat een bepaalde waarde flink verhoogd is. De uroloog heeft volgens mijn vader gezegd dat we er vanuit mogen gaan dat het kanker is. Maar het resultaat van de biopsie hebben we nog niet, dus tot die tijd zit je toch een beetje tussen hoop en vrees in. Want er is ook nog een heel kleine kans dat het een andere oorzaak heeft dat die waarde verhoogd is. Die onzekerheid is echt killing, je weet niet waar je aan toe bent. Het ene moment zie ik het vrij positief; ik ken veel mensen die ook prostaatkanker hebben gehad en die er weer van zijn genezen. Het andere moment denk ik: straks is mijn vader de uitzondering die een heel agressieve vorm heeft en gaat ie dood. En dan ben ik weer opeens heel boos dat mijn vader misschien ongeneeslijk ziek is,maar die boosheid kan ik ook weer niks mee, omdat we nog niks weten eigenlijk.

Het confronteert me sowieso gewoon heel erg met de sterfelijkheid van mijn ouders. Het kan gewoon elke dag de laatste dag zijn. Natuurlijk niet alleen voor mijn ouders, eigenlijk voor iedereen! Maar de gedachte dat mijn ouders er niet meer zijn geeft me een enorm angstig gevoel. Dan besef ik me opeens dat ik echt nog enorm veel op ze leun. Mijn schema verstrengeling speelt dan weer op.

Hierdoor merkte ik dit weekend dus ook dat ik alweer wat dwangmatiger werd. In tijden van stress val ik hier toch weer op terug. Dan denk ik: het leven is eindig, ik moet meer sparen voor het geval dat mijn vader heel ziek is, dan wil ik nog met hem dingen kunnen doen etc,etc.

Ow mindervanmij, dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat er snel een uitslag en duidelijkheid komt.

Verder geen energie om uitgebreid te schrijven. Afgelopen donderdag naar de advocaat en morgen weer. Ik rouw veel om mijn huwelijk dat voorbij is.
En veel stress om het vinden van een auto. De tijd dringt, ik wil 6 januari zelf de kinderen naar school kunnen brengen.

hoi lieve allemaal.
Mvm poeh heftige tijd waar je inzit.

Wil het liefst op jullie allemaal reageren, maar lukt mij even niet.
Voor jullie allemaal wel een digitale knuffel. Ik weet dat een ieder van jullie dagelijks zijn of haar eigen berg(je) te beklimmen heeft.

Ik schrijf inderdaad ook heel weinig. mijn hoofd is chronisch gevuld met stress en angst en negativiteit. Voorlopig ga ik ws ook niet veel schrijven op het forum, ik word opgenomen in de kliniek voor 2 a 3 maanden. De wachttijd is nu ongeveer 4 , 5 of 6 weken.
Tot die tijd heb ik nog veel regelzaken. Ik ben super bang en voel paniek als ik er aan denk. Maar ik ben mezelf zo spuugzat, dat dit het beste is.
Ik probeer wanneer ik de ruimte voel gewoon met jullie mee te schrijven, ik lees sowieso wel wekelijks jullie topics.

voor iedereen die hem kan gebruiken, ik lees heftige dingen.

@cestlavie, wat een beslissing! Je zult er behoorlijk doorheen zitten. Begrijpelijk dat je het eng vindt, je gaat iets onbekends aan. Heb je bepaalde doelen die je wil behalen of waar je aan wil werken tijdens de opname? Is er ook nu al zich op wat erna of gaan jullie dat tijdens de opname bekijken? Veel sterkte de komende tijd, dapper dat je het aangaat en ik hoop dat het je wat meer houvast zal brengen.

@martje, is het al gelukt met een auto? Kan je momenten vinden om ook rust te pakken? Wat helpt jou rouwen? Hoe moeilijk ook, goed en sterk dat je stappen zet om de scheiding af te ronden. Het moest er toch een keer van komen. Hopelijk loopt alles bij de advocaat.

@mvm, wat moeilijk die onduidelijkheid, alle ruimte voor je gedachten om alle kanten op te gaan. En voor allerlei modi om in dat gat te springen als ik je zo lees - stuur ze het huis uit zodat er ruimte is voor de gezonde volwassene, en goed voor het kwetsbare kind zorgen. Zoals jij ken ik ook meerdere mensen die in het verleden prostaatkanker hebben gehad en daar goed van hersteld zijn. Ik hoop voor jouw vader hetzelfde! Hebben jullie het resultaat al, of moeten jullie nog wachten?

@prazo, jij had wat vrije dagen rond de kerst toch, hopelijk tijd en ruimte voor je eigen ding en kom je meer aan jezelf toe.

Hier niet zo veel nieuws te melden.

Cestlavie, wat een heftige beslissing om voor een opname te gaan. Ik vind het ontzettend dapper. En ik hoop dat je er veel aan gaat hebben.

Tuinhek, yes sinds zaterdag heb ik een auto. Ik ben er ontzettend blij mee!
Voor rouwen helpt het vooral om er steeds weer bij stil te staan.
Dingen lopen idd soepel bij de advocaat, dat is fijn.

Mindervanmij, weten jullie de uitslag al?

Gisteravond ben ik echt compleet ingestort. Ik kon letterlijk geen stap meer verzetten. Dat was behoorlijk heftig, maar tegelijk zorgt het ervoor dat ik weer heel scherp op mijn grenzen sta. Mijn nieuwe lief heeft er een handje van om plannen neer te leggen, ipv mij vragen wat ik van de plannen vind. Van de weeromstuit schiet ik dan in de willoos inschikkelijke en zeg overal "ja" op. Gelukkig vanochtend heel goed hier over kunnen praten en we gaan allebei proberen dit in de toekomst anders te doen.

Ik hoop dat iedereen op zijn manier kan genieten van de Kerstdagen en de vakantie. Heel veel liefde voor jullie allemaal en een goed 2020.

Nee, er is nog niks bekend. De dag na kerst weten we als het goed is meer.

Wat vervelend dat je zo bent ingestort. Wel fijn dat jullie er goed over kunnen praten.

Hoi allemaal,

Fijne kerst en een gelukkig 2020 alvast. Voor mij betekent het eindelijk een plek voor mezelf (ja, ik ben met een woning bezig, als het allemaal goed gaat is het over een maand geregeld)

Zo ontzettend aan toe.

Sterkte Cestlavie met de opname, wat een dapper besluit van je!
Mvm ook veel sterkte met de uitslag en het wachten, lijkt me slopend...
Tu1nhek, ja ben twee weken vrij nu en heerlijk aan het bijkomen.
Martje, fijn de je een auto gevonden hebt! Vervelend dat je ingestort bent, maar wel knap dat je erin geslaagd bent om met je vriend je gevoelens te delen en zo te lezen ook met resultaat:)

Veel liefs, prazo

Lieve dames,

Helaas is de kanker bij mijn vader uitgezaaid, waardoor er geen kwestie meer is van mogelijk genezen, maar een kwestie van behandelen om de groei van de kanker te remmen. Hoe lang dat gaat lukken is heel erg onzeker, het kan een kwestie van jaren zijn, maar ook minder.

Op dit moment ben ik erg emotioneel (net twee uur geleden alles gehoord!). Hopelijk zakt dat in de loop van de tijd weer. Toen ik hoorde dat hij ziek was heb ik ook een paar dagen gehad dat ik alleen kon huilen,daarna zakt het nieuws in en ging het weer wat beter. Maar het voelt nu weer even alsof ik voor altijd ga blijven huilen

mindervanmij schreef: ↑

27-12-2019 15:18

Lieve dames,

Helaas is de kanker bij mijn vader uitgezaaid, waardoor er geen kwestie meer is van mogelijk genezen, maar een kwestie van behandelen om de groei van de kanker te remmen. Hoe lang dat gaat lukken is heel erg onzeker, het kan een kwestie van jaren zijn, maar ook minder.

Op dit moment ben ik erg emotioneel (net twee uur geleden alles gehoord!). Hopelijk zakt dat in de loop van de tijd weer. Toen ik hoorde dat hij ziek was heb ik ook een paar dagen gehad dat ik alleen kon huilen,daarna zakt het nieuws in en ging het weer wat beter. Maar het voelt nu weer even alsof ik voor altijd ga blijven huilen

Oooh mvm, wat verschrikkelijk...
Logisch dat je heel erg emotioneel bent na zo'n heftig bericht..
Is er al een behandelrichting/behandelplan opgesteld? Of zijn ze nog niet zover?
Niet dat het ertoe doet, maar mag ik vragen hoe oud je vader is? Hoe ouder hoe minder snel het groeit natuurlijk, maar dat is natuurlijk een schrale troost.
Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen, in elk geval heel veel sterkte en als je behoefte hebt om te ventileren zijn we hier in elk geval voor digitale knuffels en steun.
Heb je de dag een beetje door kunnen komen?

Hij is 67, echt letterlijk deze maand met pensioen gegaan en nu dit. Ik dacht die mensen gaan nu eindelijk eens lekker genieten, de afgelopen jaren hebben ze vooral veel vervelende zaken op hun dak gehad en nu ging het ze eindelijk voor de wind, zowel financieel als eindelijk de tijd om wat leuke dingen te gaan doen, en nu dit weer

Ze weten ongeveer hoe ze het gaan behandelen, ja. En het schijnt dat er ook mannen zijn die 10 jaar later nog steeds een goed leven hebben met deze uitzaaiingen en dan deze behandeling. Dus daar hopen we dan maar op. Maar zorgeloos zal het wel niet echt meer worden. Hopelijk krijgt het wel een plekje en dat we er dan niet constant zorgen over maken,maar momenteel voelt alles beladen.

Ow nee mvm, wat een vreselijke bericht! Van mij mag je er om blijven huilen, dit is niet niks.
Ik wens je vader veel sterkte met de behandeling. En jullie allemaal veel sterkte om met alles om te gaan.

Prazo, top als je een eigen woning hebt. Kan je er dan volgende maand ook al in?

Hoe is iedereen de kerstdagen doorgekomen? Ik ben alleen eerste kerstdag naar mijn moeder gegaan. Dat voelde boven verwachting wel relaxed. Tweede kerstdag lekker thuis, lang uitslapen, spelletjes spelen.
Vandaag komt hier bijna de hele familie van mijn nieuwe lief, dat vind ik behoorlijk spannend.

Oh wat een rotnieuws mvm kan me voorstellen dat alle emoties en gedachten je aanvliegen. Het zal allemaal nog moeten bezinken en jullie zullen moeten zien hoe het gaat verlopen. Ik hoop ook dat de behandeling goed zal helpen en hij nog jaren goed kan blijven leven.

Sterkte!

@martje, succes vandaag. Niet te hard lopen, het hoeft niet

@prazo, geniet van je vrije dagen! En wat goed om te lezen dat je hopelijk bijna een eigen woning hebt!

@cestlavie

Hier prima kerst. Verder gaat het wel redelijk. Weet er even geen woorden aan te geven. Maar het is oké.