Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 om 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
dinsdag 5 november 2019 om 09:31
@Tu1nhek: nee niet allemaal verplichtingen die te maken hebben met de feestdagen hoor, ook andere dingen. Zoon is jarig, ikzelf, mijn ouders vieren hun trouwdag... Dan nog Sint Maarten op school vieren, Sinterklaas komt aan en komt langs bij het werk van mijn man, Zoontjes beste vriend viert zijn verjaardag. Een vriendin van me viert de verjaardag van haar dochtertje etc, etc.
Vanmorgen ben ik even flink uitgevallen tegen mijn zoontje. Hij had zijn verjaardagscadeau gesloopt. Ik was zó ongelofelijk boos, ben echt fel tegen hem geweest. Nu de emotie wat is gezakt voel ik me een kutmoeder en blijf ik maar huilen, er zit geen stop op. Ik heb de hele weg terug naar huis vanuit school gehuild, en sindsdien niet meer gestopt.
Aangezien mijn eisprong een paar dagen geleden was en dit gedrag niet echt normaal is, denk ik dat ik wel kan stellen dat de PMDD weer terug begint te komen. Ik kan niet zo door tot mijn 50e, dat red ik echt niet.
Vanmorgen ben ik even flink uitgevallen tegen mijn zoontje. Hij had zijn verjaardagscadeau gesloopt. Ik was zó ongelofelijk boos, ben echt fel tegen hem geweest. Nu de emotie wat is gezakt voel ik me een kutmoeder en blijf ik maar huilen, er zit geen stop op. Ik heb de hele weg terug naar huis vanuit school gehuild, en sindsdien niet meer gestopt.
Aangezien mijn eisprong een paar dagen geleden was en dit gedrag niet echt normaal is, denk ik dat ik wel kan stellen dat de PMDD weer terug begint te komen. Ik kan niet zo door tot mijn 50e, dat red ik echt niet.
dinsdag 5 november 2019 om 14:00
Dank je wel Tuinhek! Ik heb een paar weken geleden mijn prioriteiten op papier gezet. En mezelf daarbij bovenaan gezet. En vervolgens erbij geschreven wat ik nodig heb, hoe ik goed voor mezelf zorg. Ongeveer gelijk als bij jou. Niet teveel snoepen, gewoon avondeten maken, naar buiten de natuur in, fietsen of wandelen. Bij slecht weer thuis yoga doen.tu1nhek schreef: ↑05-11-2019 08:46
@martje, goed dat je de ups en downs weet op te vangen! Wat helpt voor jou daarin?
Goed om je zorgen met de juf te bespreken. Jouw kinderen zijn toch door een orthopedagoog gezien afgelopen jaar? Is daar niets uit naar voren gekomen (of ik heb het verkeerd onthouden!)
Daarnaast heb ik nu véél meer zelfvertrouwen dat ik de moeilijke dagen weer te boven kan komen. Het helpt ook om een lief naast me te hebben die me aanmoedigt met: je bent zo goed bezig!
Idd zijn wij bij de orthopedagoog geweest, maar dat ging alleen over of ze gedragsproblemen hebben in de hoek van ADHD en autisme. Daar is toen niets concreet uitgekomen.
Knuffel voor jou omdat je bootje in zwaar weer zit. Ik lees je wel heel veel goede dingen doen om de storm uit te zitten. Heb jij ook iemand dichtbij die je "fan" is, die je toe kan juichen dat je het goed doet?
dinsdag 5 november 2019 om 14:05
Ow mindervanmij, ik kan het me zó goed voorstellen. Het gebeurt mij ook met regelmaat dat ik uitval tegen één of ze allebei.mindervanmij schreef: ↑05-11-2019 09:31@Tu1nhek: nee niet allemaal verplichtingen die te maken hebben met de feestdagen hoor, ook andere dingen. Zoon is jarig, ikzelf, mijn ouders vieren hun trouwdag... Dan nog Sint Maarten op school vieren, Sinterklaas komt aan en komt langs bij het werk van mijn man, Zoontjes beste vriend viert zijn verjaardag. Een vriendin van me viert de verjaardag van haar dochtertje etc, etc.
Vanmorgen ben ik even flink uitgevallen tegen mijn zoontje. Hij had zijn verjaardagscadeau gesloopt. Ik was zó ongelofelijk boos, ben echt fel tegen hem geweest. Nu de emotie wat is gezakt voel ik me een kutmoeder en blijf ik maar huilen, er zit geen stop op. Ik heb de hele weg terug naar huis vanuit school gehuild, en sindsdien niet meer gestopt.
Aangezien mijn eisprong een paar dagen geleden was en dit gedrag niet echt normaal is, denk ik dat ik wel kan stellen dat de PMDD weer terug begint te komen. Ik kan niet zo door tot mijn 50e, dat red ik echt niet.
Kun je zien dat er vervolgens een schema getriggerd wordt met gedachten weer over je gedrag? Mag je mild zijn voor jezelf? Iedere ouder wordt wel eens boos, je kunt vanmiddag sorry zeggen en het bijleggen.
Dit beeld helpt mij. Ik stel een weegschaal voor en als een dag, een deel of een moment goed verlopen is, zet ik dat bewust op de balans. Als er dan een moment komt dat ik denk "oh nu verknal ik het helemaal" dan bedenk ik mij wat op de andere kant van de balans staat.
Ik hoop dat je nu weer wat rustiger bent en een hele dikke knuffel voor jou.
dinsdag 5 november 2019 om 14:18
Dank je, lief van je. Ik weet niet welk schema er op zo'n moment speelt. Dat de modus kritische ouder dan heel erg gaat spelen, dat weet ik dan weer wél. Maar waar ik die in veel gevallen wel kan temperen, vind ik nu ook echt dat ik over een grens ben gegaan met wat ik zei. Daarna was hij trouwens wel weer gewoon vrolijk dus waarschijnlijk maar ik er meer van dan hoe hij het heeft ervaren. Ik ben alleen zo bang dat hij dit soort dingen gaat opslaan als kern-herinneringen, dat dit zijn identiteit gaat vormen. Terwijl ik ook heel erg mijn best doe om hem heel veel positieve aandacht te geven, maar of dat genoeg is, daar twijfel ik dus heel vaak aan.
woensdag 6 november 2019 om 08:06
Goedemorgen,
@martje, wat goed dat lijstje hoe je goed voor jezelf zorgt, herkenbaar. Mooi om te lezen dat je nu veel meer zelfvertrouwen hebt, véél meer zelfs! Mooie metafoor weer van die weegschaal en goed dat je die er bewust bij pakt, goede tip ook.
Dankjewel voor je knuffel, dat is fijn
ik heb wel mensen om me heen en ik merkte gister dat het helpt om het even te delen, even uit dat hoofd. Bij mijn partner voel ik me vaak juist schuldig, dat ik het niet goed genoeg doe. In de jaren hiervoor is het periodes echt zwaar voor hem geweest. Onze relatie is er bijna aan onderdoor gegaan, niet alleen door mij, maar wat vanuit mijn kant echt een wissel heeft getrokken op de relatie was het langere tijd erg depressief zijn. Hoewel het nu gewoon goed is voel ik toch een druk op dingen die nog niet 'perfect' gaan en wil ik ook niet te negatief zijn of te veel klagen. Al weet ik ook dat dat moet kunnen, dat dat normaal is en dat er een verschil is tussen klagen en geen verantwoordelijkheid nemen of je uiten en zelf verantwoordelijkheid dragen, je niet verliezen erin. En ik doe het ook wel, maar op relatiegebied is dan toch weer een stemmetje dat zegt 'als je zus of zo doet ga je tegenvallen'.
@mvm, ah zo, ja mijn agenda staat ook vol. Wat rot dat je je zo naar voelt. Was er iemand bij toen je boos was op je zoon, iemand bij wie je kan checken hoe fel je nou echt was. Echt álle ouders valleen wel eens uit tegen hun kinderen, dat is echt niet erg. Het is wanneer het een patroon is, wanneer het bij je opevoedstijl hoort dat het een probleem wordt. Niet wanneer het uitzonderingsmomenten zijn. En belangrijk is hoe je het contact met je kind herstelt. Dat gaat niet per se over 'sorry, sorry, sorry' zeggen, want je zal vast ook boos zijn dat hij zijn cadeau heeft gesloopt, maar je kan wel sorry zeggen voor de dingen die buitenproportioneel waren. Je leert hem daarmee ook dat mensen fouten maken en hoe ze dat kunnen herstellen. Wat heb je gezegd wat je zo erg vindt? Het kan hè, dat het heel erg is en echt niet kan wat je zei. Dan moet je dat niet nog een keer doen, maar dat maakt nog niet dat je zijn leven hebt verpest. Het kan ook dat het minder zwaar weegt dat je denkt en dat je gewoon wat te hard bent uitgevallen en daar sorry voor kan zeggen. Besef dat je hem niet bent hè en dat jouw ouderschap niet het ouderschap van jouw ouders is. De metafoor van martje is misschien ook een goede voor je ouderschap.
@martje, wat goed dat lijstje hoe je goed voor jezelf zorgt, herkenbaar. Mooi om te lezen dat je nu veel meer zelfvertrouwen hebt, véél meer zelfs! Mooie metafoor weer van die weegschaal en goed dat je die er bewust bij pakt, goede tip ook.
Dankjewel voor je knuffel, dat is fijn
ik heb wel mensen om me heen en ik merkte gister dat het helpt om het even te delen, even uit dat hoofd. Bij mijn partner voel ik me vaak juist schuldig, dat ik het niet goed genoeg doe. In de jaren hiervoor is het periodes echt zwaar voor hem geweest. Onze relatie is er bijna aan onderdoor gegaan, niet alleen door mij, maar wat vanuit mijn kant echt een wissel heeft getrokken op de relatie was het langere tijd erg depressief zijn. Hoewel het nu gewoon goed is voel ik toch een druk op dingen die nog niet 'perfect' gaan en wil ik ook niet te negatief zijn of te veel klagen. Al weet ik ook dat dat moet kunnen, dat dat normaal is en dat er een verschil is tussen klagen en geen verantwoordelijkheid nemen of je uiten en zelf verantwoordelijkheid dragen, je niet verliezen erin. En ik doe het ook wel, maar op relatiegebied is dan toch weer een stemmetje dat zegt 'als je zus of zo doet ga je tegenvallen'. @mvm, ah zo, ja mijn agenda staat ook vol. Wat rot dat je je zo naar voelt. Was er iemand bij toen je boos was op je zoon, iemand bij wie je kan checken hoe fel je nou echt was. Echt álle ouders valleen wel eens uit tegen hun kinderen, dat is echt niet erg. Het is wanneer het een patroon is, wanneer het bij je opevoedstijl hoort dat het een probleem wordt. Niet wanneer het uitzonderingsmomenten zijn. En belangrijk is hoe je het contact met je kind herstelt. Dat gaat niet per se over 'sorry, sorry, sorry' zeggen, want je zal vast ook boos zijn dat hij zijn cadeau heeft gesloopt, maar je kan wel sorry zeggen voor de dingen die buitenproportioneel waren. Je leert hem daarmee ook dat mensen fouten maken en hoe ze dat kunnen herstellen. Wat heb je gezegd wat je zo erg vindt? Het kan hè, dat het heel erg is en echt niet kan wat je zei. Dan moet je dat niet nog een keer doen, maar dat maakt nog niet dat je zijn leven hebt verpest. Het kan ook dat het minder zwaar weegt dat je denkt en dat je gewoon wat te hard bent uitgevallen en daar sorry voor kan zeggen. Besef dat je hem niet bent hè en dat jouw ouderschap niet het ouderschap van jouw ouders is. De metafoor van martje is misschien ook een goede voor je ouderschap.
woensdag 6 november 2019 om 08:18
Ik heb 's middags toen hij uit school kwam een goed gesprek met hem gehad erover. Heb mijn excuses aangeboden en gezegd dat ík degene was geweest die dom was geweest om zo boos te doen. (Ik had iets gezegd in de trend van ben je dom ofzo? Ik weet niet meer precies wat, maar daar was hij heel verdrietig over, dat ik had gezegd dat hij dom was. En dat was ook niet goed van mij.)
Helaas is het daar niet bij gebleven, 's avonds ook nog een keer heel fel uitgevallen naar mijn man, per ongeluk een vaas kapot gemaakt omdat ik die omstootte tijdens mijn gestampvoet....
Het boze kind tiert en weer flink op los. Daarna hebben we er wel even goed over kunnen praten. Ik heb me de afgelopen weken enorm vaak groot gehouden als het niet goed met me ging, omdat ik vond dat ik het allemaal maar zelf moet kunnen nu de therapie is afgelopen. Ik heb elk jaar rond deze tijd een flinke dip, maar ik wilde daar dit jaar zonder hulp doorheen proberen te komen. Maar dat lukt me gewoon niet, ik moet juist opener blijven over mijn gevoelens, want nu liep het flink uit de hand.
Ik weet nu wel welk schema er speelde: sociaal isolement. Ik voelde me heel erg geïsoleerd ten opzichte van mijn man. Terwijl ik zelf degene was die zich afsloot, met de gedachte dat mijn man geen last mocht hebben van mijn verdriet om het beëindigen van mijn proeftijd en zulke dingen.
Het "fijne" van zo'n uitbarsting is dat het een wake up call is om weer beter voor mezelf te gaan zorgen.
Helaas is het daar niet bij gebleven, 's avonds ook nog een keer heel fel uitgevallen naar mijn man, per ongeluk een vaas kapot gemaakt omdat ik die omstootte tijdens mijn gestampvoet....
Het boze kind tiert en weer flink op los. Daarna hebben we er wel even goed over kunnen praten. Ik heb me de afgelopen weken enorm vaak groot gehouden als het niet goed met me ging, omdat ik vond dat ik het allemaal maar zelf moet kunnen nu de therapie is afgelopen. Ik heb elk jaar rond deze tijd een flinke dip, maar ik wilde daar dit jaar zonder hulp doorheen proberen te komen. Maar dat lukt me gewoon niet, ik moet juist opener blijven over mijn gevoelens, want nu liep het flink uit de hand. Ik weet nu wel welk schema er speelde: sociaal isolement. Ik voelde me heel erg geïsoleerd ten opzichte van mijn man. Terwijl ik zelf degene was die zich afsloot, met de gedachte dat mijn man geen last mocht hebben van mijn verdriet om het beëindigen van mijn proeftijd en zulke dingen.
Het "fijne" van zo'n uitbarsting is dat het een wake up call is om weer beter voor mezelf te gaan zorgen.
woensdag 6 november 2019 om 09:41
Mooi gereflecteerd mvm en het zien als een wake-up call. Inderdaad niet oké om zulke dingen tegen je kind te zeggen, ook al ben je boos. Je weet het vast al, maar voor het geval dat niet zo is, probeer echt om over het gedrag te praten waar je boos om bent en niet over zijn persoon (zoals de 'ben je dom?' opmerking). Goed dat je daar dan je excuses voor aanbiedt en scherp op bent in de toekomst - want dit betekent nog niet dat je een slechte ouder bent! (Denk aan de weegschaal van martje!)
Ik lees inderdaad herkenning in wat je schrijft over het vooral zelf willen doen.
Ik merk dat ik me het minst goed voel in de ochtenden, vraag me af of het toch een tikje depressie is, omdat mijn psychiater dit de vorige keer juist een signaal van depressie vond. Ik gebruik een tijd geen medicatie meer, nadat ik het tijdelijk had opgepakt met de laatste scherpe dip. Ik weet dat ik het altijd weer kan gaan gebruiken, maar ik vind dit nog wel behapbaar en wil vooral leren wat ik zelf kan inzetten om mezelf door deze fases heen te helpen, ik denk dat daar meer winst in zit. Ik hou het in de gaten, rond de kerst heb ik meer vrije dagen en als het dan nog niet beter is kan ik altijd proberen medicatie weer te gebruiken (dan kan ik met die vrije dagen bijwerkingen opvangen).
Ik mis mijn psychiater (en mijn therapeut) wel meer op deze momenten.... en ik weet dat dat missen juist betekent dat we goed werk hebben gedaan. Het missen gaat namelijk niet om het praktische, maar om de steun, acceptatie en rust die ik bij hen vond. De kunst is om mezelf daar wat van te bieden en mezelf genoeg openstellen om andere mensen daarin toe te laten in het dagelijkse leven. Op deze momenten vraag ik me soms af hoe het is voor mensen die dit gevoel als basis hebben meegekregen bij hun eigen ouders, dan voelt het leven toch een stuk veiliger. Maar goed, er zijn zo veel mensen die dit niet hebben meegekregen, dus zo vreemd is het ook niet. Maar het lijkt me heerlijk om je vanuit de basis veilig(er) te voelen - een beter uitgerust bootje.
Ik lees inderdaad herkenning in wat je schrijft over het vooral zelf willen doen.
Ik merk dat ik me het minst goed voel in de ochtenden, vraag me af of het toch een tikje depressie is, omdat mijn psychiater dit de vorige keer juist een signaal van depressie vond. Ik gebruik een tijd geen medicatie meer, nadat ik het tijdelijk had opgepakt met de laatste scherpe dip. Ik weet dat ik het altijd weer kan gaan gebruiken, maar ik vind dit nog wel behapbaar en wil vooral leren wat ik zelf kan inzetten om mezelf door deze fases heen te helpen, ik denk dat daar meer winst in zit. Ik hou het in de gaten, rond de kerst heb ik meer vrije dagen en als het dan nog niet beter is kan ik altijd proberen medicatie weer te gebruiken (dan kan ik met die vrije dagen bijwerkingen opvangen).
Ik mis mijn psychiater (en mijn therapeut) wel meer op deze momenten.... en ik weet dat dat missen juist betekent dat we goed werk hebben gedaan. Het missen gaat namelijk niet om het praktische, maar om de steun, acceptatie en rust die ik bij hen vond. De kunst is om mezelf daar wat van te bieden en mezelf genoeg openstellen om andere mensen daarin toe te laten in het dagelijkse leven. Op deze momenten vraag ik me soms af hoe het is voor mensen die dit gevoel als basis hebben meegekregen bij hun eigen ouders, dan voelt het leven toch een stuk veiliger. Maar goed, er zijn zo veel mensen die dit niet hebben meegekregen, dus zo vreemd is het ook niet. Maar het lijkt me heerlijk om je vanuit de basis veilig(er) te voelen - een beter uitgerust bootje.
woensdag 6 november 2019 om 09:45
Ja, dat herken ik ook. Ik mis ook het kunnen terugvallen op de therapeut, even mijn gevoelens delen met iemand die wel moet luisteren. (Met mijn man heb ik toch vaak het gevoel dat ik het kort moet houden)
Ja, normaal gesproken kan ik best goed op het gedrag aanspreken ipv op de persoon, maar gisterochtend lukte dat dus niet. Maar vandaag gaat het gelukkig weer een stukje beter, ik heb nu ook weer het gevoel dat mijn man en ik meer op een lijn zitten, ten opzichte van de afgelopen weken.
Ik voel me ook het minst in de ochtenden, ik heb zelf het idee dat het te maken heeft met dat het donker is bij het opstaan. Ik heb vanmorgen voor mijn daglichtlamp gezeten, even kijken of dat de komende dagen meer effect gaat hebben. Ik wil ook het mediteren weer oppakken,al is het maar 5 minuten per dag. Hierin zit mijn eigen perfectionisme me een beetje in de weg; ik vind dan dat het elke dag op hetzelfde tijdstip moet gebeuren. En dat gaat gewoon niet lukken. Dus dan doe ik het niet. Zonde he?
Ja ik ben ook benieuwd hoe uitgerust andermans bootjes dan zijn. Het is soms best lastig, bijvoorbeeld als ik me rot voel merk ik dat veeel mensen dat niet begrijpen. Het gekke is dat bijvoorbeeld mijn zusje ook een veel beter uitgerust bootje heeft dan ik. Dan denk ik toch wel eens: het zal dan toch wel aan mijzelf liggen en niet aan de omstandigheden?
Ja, normaal gesproken kan ik best goed op het gedrag aanspreken ipv op de persoon, maar gisterochtend lukte dat dus niet. Maar vandaag gaat het gelukkig weer een stukje beter, ik heb nu ook weer het gevoel dat mijn man en ik meer op een lijn zitten, ten opzichte van de afgelopen weken.
Ik voel me ook het minst in de ochtenden, ik heb zelf het idee dat het te maken heeft met dat het donker is bij het opstaan. Ik heb vanmorgen voor mijn daglichtlamp gezeten, even kijken of dat de komende dagen meer effect gaat hebben. Ik wil ook het mediteren weer oppakken,al is het maar 5 minuten per dag. Hierin zit mijn eigen perfectionisme me een beetje in de weg; ik vind dan dat het elke dag op hetzelfde tijdstip moet gebeuren. En dat gaat gewoon niet lukken. Dus dan doe ik het niet. Zonde he?
Ja ik ben ook benieuwd hoe uitgerust andermans bootjes dan zijn. Het is soms best lastig, bijvoorbeeld als ik me rot voel merk ik dat veeel mensen dat niet begrijpen. Het gekke is dat bijvoorbeeld mijn zusje ook een veel beter uitgerust bootje heeft dan ik. Dan denk ik toch wel eens: het zal dan toch wel aan mijzelf liggen en niet aan de omstandigheden?
donderdag 7 november 2019 om 09:56
@Prazo en Cestlavie: zijn jullie er nog? Ik hoop dat het goed gaat 
Ik probeer hier nu even elke dag wat te posten, want ik merk dat ik eigenlijk alleen maar kom als het slechter gaat en dat vind ik eigenlijk wel jammer.
Gister heb ik een heel fijne dag gehad. Zoons school had staking en we zijn naar de bioscoop geweest en hebben lekker geluncht. Daarna is zijn vriendje nog even mee naar huis gekomen en hebben ze samen met zijn nieuwe speelgoed gespeeld.
Vanochtend heb ik ook even uitgebreid de tijd genomen om lekker gek met hem te doen, daar genoot ie ook heel erg van. En ik had er al ruim op tijd aan gedacht om zijn favoriete pyjama apart te leggen voor het nationaal schoolontbijt, dus daar was hij ook erg blij mee.
Dus als we het dan over dat weegschaaltje hebben, dan kan ik die weer aan de positieve kant leggen. Misschien moet ik dat ook gewoon wat meer op gaan schrijven weer, ik deed dat wel, maar de klad is erin gekomen. Ik ben sowieso van plan om voor sint / kerst / mijn verjaardag (een van de 3) een boekje te vragen om een soort naslagwerkje te maken voor mijn therapie. Nu staat er een hoop informatie verspreid over een stuk of 4 boekjes die ik in de loop van de jaren heb bijgehouden. Ik wil dat graag allemaal overschrijven in 1 boekje zodat ik alles bij elkaar heb
Ik probeer hier nu even elke dag wat te posten, want ik merk dat ik eigenlijk alleen maar kom als het slechter gaat en dat vind ik eigenlijk wel jammer.
Gister heb ik een heel fijne dag gehad. Zoons school had staking en we zijn naar de bioscoop geweest en hebben lekker geluncht. Daarna is zijn vriendje nog even mee naar huis gekomen en hebben ze samen met zijn nieuwe speelgoed gespeeld.
Vanochtend heb ik ook even uitgebreid de tijd genomen om lekker gek met hem te doen, daar genoot ie ook heel erg van. En ik had er al ruim op tijd aan gedacht om zijn favoriete pyjama apart te leggen voor het nationaal schoolontbijt, dus daar was hij ook erg blij mee.
Dus als we het dan over dat weegschaaltje hebben, dan kan ik die weer aan de positieve kant leggen. Misschien moet ik dat ook gewoon wat meer op gaan schrijven weer, ik deed dat wel, maar de klad is erin gekomen. Ik ben sowieso van plan om voor sint / kerst / mijn verjaardag (een van de 3) een boekje te vragen om een soort naslagwerkje te maken voor mijn therapie. Nu staat er een hoop informatie verspreid over een stuk of 4 boekjes die ik in de loop van de jaren heb bijgehouden. Ik wil dat graag allemaal overschrijven in 1 boekje zodat ik alles bij elkaar heb
donderdag 7 november 2019 om 14:00
Mindervanmij, die gedachtes heb ik ook vaak: is het wel genoeg wat ik doe? Geef ik genoeg liefde, genoeg aandacht, breng ik überhaupt voldoende tijd met ze door? Ik probeer mezelf daarin gerust te stellen, dat gaat de ene keer beter dan de andere.
Ik heb juist gisteren bedacht om een apart dankbaarheidsdagboek te gaan starten (n.a.v het boek van Brené Brown). Dit wil ik naast mijn medicijnen leggen, zodat ik er hopelijk elke dag aan denk om wat op te schrijven.
Voor vandaag ben ik dankbaar dat mijn lief en ik allebei thuis waren vanochtend en dus tijd hadden voor praten en knuffelen.
Nog iets heel anders... Ik denk er over een eigen auto te kopen. Dat is leuk en spannend!
Ik heb juist gisteren bedacht om een apart dankbaarheidsdagboek te gaan starten (n.a.v het boek van Brené Brown). Dit wil ik naast mijn medicijnen leggen, zodat ik er hopelijk elke dag aan denk om wat op te schrijven.
Voor vandaag ben ik dankbaar dat mijn lief en ik allebei thuis waren vanochtend en dus tijd hadden voor praten en knuffelen.
Nog iets heel anders... Ik denk er over een eigen auto te kopen. Dat is leuk en spannend!
donderdag 7 november 2019 om 15:46
Wat tof Martje, dat zal een hoop vrijheid geven als je een eigen auto hebt. Ik vind het ook echt heerlijk dat ik nu wat makkelijker de auto kan pakken. Mijn zus is bijvoorbeeld vorig jaar verhuisd (woonde altijd op 5 minuten fietsen, nu ongeveer 3 kwartier met de fiets of een half uur met het openbaar vervoer) en dan is het toch fijn dat ik er met de auto binnen een kwartiertje ben.
Goed idee ook van dat dankbaarheidsdagboek. Daar wil ik zeker ook ruimte voor maken in dat nieuwe schriftje. Ik wil er echt een naslagwerkje van maken, een soort handleiding "wat te doen bij zware stormen"
Goed idee ook van dat dankbaarheidsdagboek. Daar wil ik zeker ook ruimte voor maken in dat nieuwe schriftje.
Ik wil er echt een naslagwerkje van maken, een soort handleiding "wat te doen bij zware stormen"
donderdag 7 november 2019 om 23:22
Hallo allemaal,
Ik ben er nog hoor, ik lees ook nog altijd mee en geniet van jullie teksten. Helaas ben ik omdat ik omkom in het werk de laatste periode te moe voor vanalles; sporten, met vriendinnen afspreken, daten, dit forum, eigenlijk alles.
Op het moment maak ik per 16 uur 4 overuur, dan is eigenlijk structureel 25% teveel werken. Ik snap dan ook wel mijn eigen vermoeidheid. Nu het weer proberen vorm te geven, en dan bedoel ik mijn leven weer oppakken en meer uitrusten.
Op het moment zijn ze erg tevreden met me op het werk en krijg ik steeds meer leuke taken en daar raak ik echt aan verslaafd. Ik vind het enorm lastig om mezelf hierin te begrenzen. Daarnaast krijg ik ook steeds weer die bevestiging waar ik naar op zoek ben bij mn lg en ook dat werkt verslavend. Kortom ik ben verslaafd aan mijn werk. Terwijl sommige delen ervan echt wel saai en suf zijn maar het is ook een deel omdat ik weer streef naar steeds meer lof om geen last te hebben van mn negatieve zelfbeeld.
Ik denk zelf wel dat het cosmetisch is, zodra het periodiek oppoetsen van mijn zelfbeeld (wat nu gebeurt door het werk)stopt dan ga ik weer twijfelen aan mezelf. Dus ik blijf bezig voor steeds meer positieve responsen vanuit mijn leidinggevende, want ik voel me dan best wel zelfverzekerd. En dat is zo fijn, dat wil ik liever niet kwijt.
Ik ben er nog hoor, ik lees ook nog altijd mee en geniet van jullie teksten. Helaas ben ik omdat ik omkom in het werk de laatste periode te moe voor vanalles; sporten, met vriendinnen afspreken, daten, dit forum, eigenlijk alles.
Op het moment maak ik per 16 uur 4 overuur, dan is eigenlijk structureel 25% teveel werken. Ik snap dan ook wel mijn eigen vermoeidheid. Nu het weer proberen vorm te geven, en dan bedoel ik mijn leven weer oppakken en meer uitrusten.
Op het moment zijn ze erg tevreden met me op het werk en krijg ik steeds meer leuke taken en daar raak ik echt aan verslaafd. Ik vind het enorm lastig om mezelf hierin te begrenzen. Daarnaast krijg ik ook steeds weer die bevestiging waar ik naar op zoek ben bij mn lg en ook dat werkt verslavend. Kortom ik ben verslaafd aan mijn werk. Terwijl sommige delen ervan echt wel saai en suf zijn maar het is ook een deel omdat ik weer streef naar steeds meer lof om geen last te hebben van mn negatieve zelfbeeld.
Ik denk zelf wel dat het cosmetisch is, zodra het periodiek oppoetsen van mijn zelfbeeld (wat nu gebeurt door het werk)stopt dan ga ik weer twijfelen aan mezelf. Dus ik blijf bezig voor steeds meer positieve responsen vanuit mijn leidinggevende, want ik voel me dan best wel zelfverzekerd. En dat is zo fijn, dat wil ik liever niet kwijt.
vrijdag 8 november 2019 om 07:08
Wist je dat er ook een modi is die precies daarop aansluit, Prazo? Namelijk de aandacht- en erkkeningszoeker. Wellicht kun je er iets mee om daar iets meer informatie over te zoeken? Helaas is deze modus niet voorbij gekomen bij mijn schematherapie, dus ik weet er te weinig over. Ik denk sowieso dat aandacht en erkenning zoeken iets is dat veel mensen doen, alleen klinkt het alsof het voor jou niet snel genoeg is, toch?
Verder: zou de vermoeidheid ook deels nog kunnen komen door de kortere dagen? Ik merk het echt bij heel veel mensen momenteel namelijk.
Verder: zou de vermoeidheid ook deels nog kunnen komen door de kortere dagen? Ik merk het echt bij heel veel mensen momenteel namelijk.
vrijdag 8 november 2019 om 18:34
Die ga ik eens opzoeken dat zou maar zo eens een feest van herkenning kunnen worden! Wel erg selectief hoor, je hebt mensen die altijd en overal de aandacht op zich willen vestigen en dat ben ik niet. Ik ben doorgaans erg verlegen, maar op bepaalde vlakken, vooral dingen die me erg interesseren, wil ik er enorm in doorstreven.mindervanmij schreef: ↑08-11-2019 07:08Wist je dat er ook een modi is die precies daarop aansluit, Prazo? Namelijk de aandacht- en erkkeningszoeker. Wellicht kun je er iets mee om daar iets meer informatie over te zoeken? Helaas is deze modus niet voorbij gekomen bij mijn schematherapie, dus ik weet er te weinig over. Ik denk sowieso dat aandacht en erkenning zoeken iets is dat veel mensen doen, alleen klinkt het alsof het voor jou niet snel genoeg is, toch?
Verder: zou de vermoeidheid ook deels nog kunnen komen door de kortere dagen? Ik merk het echt bij heel veel mensen momenteel namelijk.
zaterdag 9 november 2019 om 19:36
Hoi allemaal, ik heb jullie vorige week ergens al (bij) gelezen. Ik merk dat ik het lastig vind om in te voegen, er zitten behoorlijk veel kritische overtuigingen/ gedachten in de weg, maar zomaar wegblijven voelt ook niet goed.
Grappig ergens, want we kennen elkaar niet, maar zelfs hier op het forum voel ik mij schuldig naar jullie (Mvm, Martje, Tuinhek en Prazo)
Ik kan afgelopen 6 weken in een zin proberen samen te vatten, moe, moe , moe,
vluchten, proberen aan te gaan, moe, vluchten, vluchten, moe, proberen aan te gaan, vluchten, vluchten, vluchten, moe.
Ik heb in 4 weken tijd mijn hele woning aangepakt. Ben 4 weken dag en nacht druk mee geweest. Heb ALLES geschilderd en veranderd in mijn eentje. Ik moest eigenlijk mijn geld een beetje aan de kant leggen ivm onzekere toekomst op werkgebied, echter heb ik alles uit gegeven.
Ik heb geen spijt, maar het tekort knaagt verschrikkelijk aan mij.
Nog steeds in de ziektewet en heb gesprekken met een arbeidscoach. Omdat ik nog steeds niet weet wat ik durf, kan en wil, voel ik mij diep van binnen erg rot. Dit zijn de redenen waarom ik niet op het forum was.
Grappig ergens, want we kennen elkaar niet, maar zelfs hier op het forum voel ik mij schuldig naar jullie (Mvm, Martje, Tuinhek en Prazo)
Ik kan afgelopen 6 weken in een zin proberen samen te vatten, moe, moe , moe,
vluchten, proberen aan te gaan, moe, vluchten, vluchten, moe, proberen aan te gaan, vluchten, vluchten, vluchten, moe.
Ik heb in 4 weken tijd mijn hele woning aangepakt. Ben 4 weken dag en nacht druk mee geweest. Heb ALLES geschilderd en veranderd in mijn eentje. Ik moest eigenlijk mijn geld een beetje aan de kant leggen ivm onzekere toekomst op werkgebied, echter heb ik alles uit gegeven.
Ik heb geen spijt, maar het tekort knaagt verschrikkelijk aan mij.
Nog steeds in de ziektewet en heb gesprekken met een arbeidscoach. Omdat ik nog steeds niet weet wat ik durf, kan en wil, voel ik mij diep van binnen erg rot. Dit zijn de redenen waarom ik niet op het forum was.
anoniem_63cd7bfa34a6d wijzigde dit bericht op 09-11-2019 19:37
Reden: veel spelfouten (ws nogesteeds ;)
Reden: veel spelfouten (ws nogesteeds ;)
16.57% gewijzigd
zondag 10 november 2019 om 17:18
Ik vind het wel heftig om te lezen, Cestlavie. Ik vind het rot voor je dat het zo slecht gaat. En ik weet even niet zo goed wat ik erop moet zeggen eerlijk gezegd, want ik weet niet wat nu helpend is en wat niet.
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen, ik denk dat ik dat wel namens ons allemaal kan zeggen.
Heb je nu nog schematherapie eigenlijk? Je had destijds toch niet zo'n goede klik met de nieuwe therapeut?
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen, ik denk dat ik dat wel namens ons allemaal kan zeggen.
Heb je nu nog schematherapie eigenlijk? Je had destijds toch niet zo'n goede klik met de nieuwe therapeut?
zondag 10 november 2019 om 17:19
Prazo36 schreef: ↑08-11-2019 18:34Die ga ik eens opzoeken dat zou maar zo eens een feest van herkenning kunnen worden! Wel erg selectief hoor, je hebt mensen die altijd en overal de aandacht op zich willen vestigen en dat ben ik niet. Ik ben doorgaans erg verlegen, maar op bepaalde vlakken, vooral dingen die me erg interesseren, wil ik er enorm in doorstreven.
Ik denk ook zeker niet dat je jezelf in de hele omschrijving zal herkennen, maar misschien wel deels. Het is denk ik toch een stukje dat je tekort bent gekomen en op die manier probeert alsnog te krijgen. Of wellicht was keihard werken vroeger sowieso de enige manier om positieve aandacht te krijgen??
dinsdag 12 november 2019 om 09:12
Hé Prazo en Cestlavie, fijn om weer van jullie te horen!
Oef Prazo, zoveel overwerken is wel behoorlijk pittig... Wat mij niet helemaal duidelijk wordt, is hoe jij er zelf instaat. Je schrijft dat je bevestiging haalt uit veel en hard werken. Zie jij het als iets noodzakelijks of zou je het liever anders willen?
Cestlavie, ook van mij een hele dikke knuffel
Het klinkt alsof je veel in de afstandelijke beschermer en de zelfsusser bent gaan zitten. Bij mij gebeurt dat als er (te) veel onzekerheid is. Het kleine meisje in mij vindt het zó moeilijk om dat te verdragen. Ik schiet dan gauw in paniek. Wat mij de laatste maanden wel helpt, is de DGT app erbij pakken. Misschien een tip voor jou?
Ow en een héél groot compliment, ik zie dat je tussen de emotionele stormen door nog steeds probeert om het aan te gaan!
Afgelopen zaterdag gekeken naar een nieuwe auto, ik vond m heel mooi, lekker rijden. Maar ik heb me strak aan mijn budget gehouden en daarvoor wilden ze de auto niet verkopen. Ik ben zo trots op mezelf dat ik die keuze gemaakt heb.
Nu sta ik voor nog een keuze... Met m'n nieuwe lief denk ik na over anticonceptie. Gisteren in het ziekenhuis kon voor de tweede keer de koperspiraal niet geplaatst worden. Ik heb verklevingen in de baarmoeder, waarschijnlijk door de Novasure. (Dat proberen was zo pijnlijk
) Ik denk dat ik ipv voor een koperspiraal voor sterilisatie ga.
Het voelt dat ik die keuzes nu relatief makkelijk op gevoel kan maken.
Oef Prazo, zoveel overwerken is wel behoorlijk pittig... Wat mij niet helemaal duidelijk wordt, is hoe jij er zelf instaat. Je schrijft dat je bevestiging haalt uit veel en hard werken. Zie jij het als iets noodzakelijks of zou je het liever anders willen?
Cestlavie, ook van mij een hele dikke knuffel
Het klinkt alsof je veel in de afstandelijke beschermer en de zelfsusser bent gaan zitten. Bij mij gebeurt dat als er (te) veel onzekerheid is. Het kleine meisje in mij vindt het zó moeilijk om dat te verdragen. Ik schiet dan gauw in paniek. Wat mij de laatste maanden wel helpt, is de DGT app erbij pakken. Misschien een tip voor jou?
Ow en een héél groot compliment, ik zie dat je tussen de emotionele stormen door nog steeds probeert om het aan te gaan!
Afgelopen zaterdag gekeken naar een nieuwe auto, ik vond m heel mooi, lekker rijden. Maar ik heb me strak aan mijn budget gehouden en daarvoor wilden ze de auto niet verkopen. Ik ben zo trots op mezelf dat ik die keuze gemaakt heb.
Nu sta ik voor nog een keuze... Met m'n nieuwe lief denk ik na over anticonceptie. Gisteren in het ziekenhuis kon voor de tweede keer de koperspiraal niet geplaatst worden. Ik heb verklevingen in de baarmoeder, waarschijnlijk door de Novasure. (Dat proberen was zo pijnlijk
) Ik denk dat ik ipv voor een koperspiraal voor sterilisatie ga. Het voelt dat ik die keuzes nu relatief makkelijk op gevoel kan maken.
dinsdag 12 november 2019 om 11:22
Hi @cestlavie, fijn om van je te horen weet dat je het nooit fout doet hier, wil je meeschrijven dan mag dat met wat je ook maar kwijt wil, wil je niet meeschrijven, ook prima. Betekent dat we niet naar je zullen vragen 
wat rot om te lezen hoe moeilijk je het hebt, maar je weet waar je naartoe moet; het aangaan, niet zelfsussen. Maar dat ís ook echt heel moeilijk en pijnlijk en confronterend en frustrerend. Heb je nu echt geld tekort of schulden? Of is het minder ideaal dan je had gewild? Misschien is het handig om je dagstructuur goed te bewaken in zulke tijden, dat je niet dag en nacht bezig bent. Hoe gaat het in de therapie? Dikke
@martje, klinkt alsof jij best lekker gaat de laatste tijd, vertrouwen in je keuzes en ook jezelf kunnen begrenzen.
@snorrie, wat een goed idee de 'wat te doen bij zware stormen' - uiteraard spreekt de titel mij aan
@prazo, klinkt alsof je aan het 'knallen' bent, veel op de kicks en adrenaline? Hopelijk brand je niet op! Wat gebeurt er als je stilstaat? Het klinkt een beetje als koordlopen, je bent je er ergens van bewust dat je je eigenwaarde aan het boosten bent, maar dat het niet per se een stevige basis is. Het is ook niet verkeerd, maar kan je jezelf opvangen als de druk en de kick er (even?) niet meer is?
Hier gaat het redelijk. De laatste weken is het patroon dat ik me de eerste dagen van de week niet goed voel. Nu ook niet. Ik ben me pijnlijk bewust van hoe onzeker ik over mezelf ben. Ik baal daar ook van. Waarom blijft dat zo hardnekkig? Het lijkt ook nóg erger dan vroeger, of ben ik me er gewoon meer van bewust? En aan de andere kant ben ik ook veel gegroeid de laatste jaren en juist milder en meer accepterend naar mezelf. Maar dat gevoel.....niet goed genoeg te zijn, misschien wel op de één of andere manier toch minder dan alle andere mensen....dat is zo naar. Nooit te zullen voldoen, dat je iedereen om de tuin leidt. Mijn bootje is gelukkig voldoende uitgerust hiervoor inmiddels, maar het is een aangepast bootje en er niet van oorsprong voor gemaakt. Misschien moet ik nog naar mijn navigatie kijken (vertaling: misschien interpreteer ik de storm als veel erger dan het is, en blijf ik maar in de verkeerde richting zeilen in plaats van om me heen kijken en zien dat er een andere route is).
weet dat je het nooit fout doet hier, wil je meeschrijven dan mag dat met wat je ook maar kwijt wil, wil je niet meeschrijven, ook prima. Betekent dat we niet naar je zullen vragen wat rot om te lezen hoe moeilijk je het hebt, maar je weet waar je naartoe moet; het aangaan, niet zelfsussen. Maar dat ís ook echt heel moeilijk en pijnlijk en confronterend en frustrerend. Heb je nu echt geld tekort of schulden? Of is het minder ideaal dan je had gewild? Misschien is het handig om je dagstructuur goed te bewaken in zulke tijden, dat je niet dag en nacht bezig bent. Hoe gaat het in de therapie? Dikke @martje, klinkt alsof jij best lekker gaat de laatste tijd, vertrouwen in je keuzes en ook jezelf kunnen begrenzen.
@snorrie, wat een goed idee de 'wat te doen bij zware stormen' - uiteraard spreekt de titel mij aan
@prazo, klinkt alsof je aan het 'knallen' bent, veel op de kicks en adrenaline? Hopelijk brand je niet op! Wat gebeurt er als je stilstaat? Het klinkt een beetje als koordlopen, je bent je er ergens van bewust dat je je eigenwaarde aan het boosten bent, maar dat het niet per se een stevige basis is. Het is ook niet verkeerd, maar kan je jezelf opvangen als de druk en de kick er (even?) niet meer is?
Hier gaat het redelijk. De laatste weken is het patroon dat ik me de eerste dagen van de week niet goed voel. Nu ook niet. Ik ben me pijnlijk bewust van hoe onzeker ik over mezelf ben. Ik baal daar ook van. Waarom blijft dat zo hardnekkig? Het lijkt ook nóg erger dan vroeger, of ben ik me er gewoon meer van bewust? En aan de andere kant ben ik ook veel gegroeid de laatste jaren en juist milder en meer accepterend naar mezelf. Maar dat gevoel.....niet goed genoeg te zijn, misschien wel op de één of andere manier toch minder dan alle andere mensen....dat is zo naar. Nooit te zullen voldoen, dat je iedereen om de tuin leidt. Mijn bootje is gelukkig voldoende uitgerust hiervoor inmiddels, maar het is een aangepast bootje en er niet van oorsprong voor gemaakt. Misschien moet ik nog naar mijn navigatie kijken (vertaling: misschien interpreteer ik de storm als veel erger dan het is, en blijf ik maar in de verkeerde richting zeilen in plaats van om me heen kijken en zien dat er een andere route is).
woensdag 13 november 2019 om 22:49
Ik kan wel even wat input gebruiken.... Hoe weet je of je in de onthechte beschermer / zelfsusser modus zit, of dat iets je daadwerkelijk gewoon niets doet??
Ik heb net te horen gekregen dat iemand waar ik vrij close mee ben zwanger is. Ik had verwacht dat ik het daar wel een beetje moeilijk mee zou hebben, maar ik voel heel weinig. Ook (nog) niet echt heel veel blijdschap (waar ik eigenlijk me heel rot over voel).
Dus ben ik me nu aan het onthechten?? Ik weet het dus echt niet. hoe komt ik daarachter?
Ik heb net te horen gekregen dat iemand waar ik vrij close mee ben zwanger is. Ik had verwacht dat ik het daar wel een beetje moeilijk mee zou hebben, maar ik voel heel weinig. Ook (nog) niet echt heel veel blijdschap (waar ik eigenlijk me heel rot over voel).
Dus ben ik me nu aan het onthechten?? Ik weet het dus echt niet. hoe komt ik daarachter?
donderdag 14 november 2019 om 11:41
Pffh, nou het was dus toch zelfsussen / beschermen. Gisteravond in bed kreeg ik een flinke huilbui. Daarna heb ik nog een hele tijd wakker gelegen, op een gegeven moment ben ik er maar uitgegaan en weer terug naar beneden gegaan. Heel veel gepiekerd, over vanalles en nog wat. Alles passeerde de revu, heel veel veeleisende ouderboodschapen voor mezelf, het gevoel dat ik mislukt ben en niks goed doe....
Zaterdag moet ik ongesteld worden dus ik probeer het niet te serieus te nemen en juist positieve dingen te doen zodat ik die ook kan onthouden en weer op die weegschaal kan plaatsen aan de positieve kant. En het houdt mijn hoofd ook even bezig, dat is ook fijn
Zaterdag moet ik ongesteld worden dus ik probeer het niet te serieus te nemen en juist positieve dingen te doen zodat ik die ook kan onthouden en weer op die weegschaal kan plaatsen aan de positieve kant. En het houdt mijn hoofd ook even bezig, dat is ook fijn
zondag 17 november 2019 om 10:16
Ow mindervanmij, dat lijkt me ook weer moeilijk, te horen dat iemand anders zwanger is. Ik weet dat dat voor jou een lastig onderwerp is.
Wat cool dat je de beeldspraak van de weegschaal gebruikt! Ik hoop dat ie jou ook kan helpen. Als je na die huilbui uit bed gaat, ga je dan ook afleiding zoeken?
Ik ga nu weer extra lief voor mezelf zijn, ik ervaar veel stress en onzekerheid. Dan ga ik ook piekeren. Als afleiding heb ik nu weer een diamond painting gekocht, dat werkt voor mij heel goed.
Wat cool dat je de beeldspraak van de weegschaal gebruikt! Ik hoop dat ie jou ook kan helpen. Als je na die huilbui uit bed gaat, ga je dan ook afleiding zoeken?
Ik ga nu weer extra lief voor mezelf zijn, ik ervaar veel stress en onzekerheid. Dan ga ik ook piekeren. Als afleiding heb ik nu weer een diamond painting gekocht, dat werkt voor mij heel goed.
zondag 17 november 2019 om 10:20
Tuinhek, ik denk dat je je er inderdaad meer bewust van bent, van die onzekerheid. Wat ik er in herken is dat ik soms denk: ik wil terug naar vroeger, toen ik "gewoon" alles wegstopte. Want in mijn nieuwe manier van leven, is het wel heel hard werken en behoorlijk pijnlijk.... Maar toch kies ik er elke keer weer bewust voor om zo te leven. Want er zijn toch ook mooie momenten.
