Schema therapie kletspraat

Allesmag schreef: ↑

20-10-2019 19:27

Het is allemaal de schuld van de ziekte en niet hoe jij er mee om gaat...

Begrijpend lezen is ook een vak. Ik heb nergens gezegd dat iets of iemand de schuld hieraan heeft.

Hey mvm,

Het is niet mijn bedoeling, als het zo overkomt, om te bagatelliseren hoe rot, wanhopig en uitzichtloos je je op dat moment voelt. Ik wéét als geen ander hoe het is om te leven met een zwart gevoel van uitzichtloosheid. Ik heb me met regelmaat afgevraagd of het wellicht hormonaal kon zijn of niet, omdat ik het ook zo onvoorspelbaar soms vond. Maar, zoals jij aangeeft, jij hébt de aandoening PMDD, dat betekent dat het in een bepaalde mate onvoorspelbaar zal blijven. Dat er misschien maanden voorbij zullen gaan die relatief licht zijn, maar ook maanden ertussen zullen zitten waarin het gevoel van wanhoop weer terugkomt of sterk is. Misschien zoals iemand met reuma ook lichtere periodes, maar ook fases van heel veel klachten kan hebben. Dat is toch ook waarmee je moet leven?

Ik weet niet of het heel anders is wanneer je leeft met trauma, angst of depressie - ik weet wel dat dat ook problematiek is waarbij je je intens slecht, wanhopig en uitzichtloos kan voelen. Ik schrok laatst ook bijvoorbeeld dat ik getriggerd werd door een situatie [persoonlijke info verwijderd] En dat heeft ook even nodig om weer te zakken, daarvan moet ik ook bijtrekken. En dat gevoel gaat ook niet weg door 'even liefdevolle ouder boodschappen er tegenaan te gooien'. Dat is het hele punt. Het gevoel gaat niet weg, je moet er doorheen. En als je door het rotte heen moet, moet je je vast kunnen houden aan een reddingsboei, wetende dat het bij je aandoening hoort. En of dat een hormonale aandoening is die kan pieken en dalen, of als dat leven met een verziekt zelfbeeld is dat zo kwetsbaar is dat je in alle interacties de hele dag getriggerd wordt, of leven met trauma, leven met de kwetsbaarheid voor depressie of angst of iets anders waarbij je diepe dalen kent, maakt dat een verschil met ermee moeten leren omgaan? Alles wat ik 'er tegenaan gooi' als ik het moeilijk heb of me rot voel lost het gevoel niet op, het zijn reddingsboeien waar ik me aan vastklamp om mezelf eraan te herinneren dat mijn gedachten en gevoelens op dat moment niet de waarheid zijn, maar ingegeven door iets anders en dat ik er doorheen kom, ook al voelt het op dat moment echt, écht niet zo.

En dat betekent niet dat je niet onwijs baalt, of je op voelt, of onwijs verdrietig, of boos of soms radeloos voelt als de wolken zich weer verzamelen en je voelt je stemming naar beneden zakken. Maar juist als het een aandoening is die je hebt zal je toch ook een draaiboek moeten samenstellen hoe je je door de 'rode fases' heen kan slepen? Een soort signaleringsplan/handleiding.

Maar misschien begrijp ik het inderdaad niet en is het gevoel veel dieper wanhopig en uitzichtloos dan ik me kan voorstellen. En mocht dat zo zijn en je hebt niks aan het meedenken, leg het dan naast je neer. Het is niet mijn bedoeling om jouw gevoel te ondermijnen of ontkennen, dat is ook niet de boodschap dat ik je wil geven (ik typ het even letterlijk voor de duidelijkheid).

mindervanmij schreef: ↑

19-10-2019 20:18

Nee, nog steeds niet ongesteld, maar het gaat desondanks wel weer wat beter. Ik snap er soms maar weinig van met die hormonen hoor Maar ik heb wel het idee dat stress inderdaad een grote rol speelt in hoe erg last ik ervan heb. Alles begint nu weer een beetje tot rust te komen geloof ik... Nadat mijn proeftijd was beëindigd ben ik ook een beetje in overdrive alleen dan op het gebied van financiën, het moest perfect en ik moest van mezelf regelen dat ik direct weer voldoende inkomsten had en voldoende bespaarde etc. Maar gelukkig herken ik dat nu wel een stuk sneller allemaal.

Hey mvm,

Als ik je zo lees lijkt het alsof het probleem ook erg zit in het feit dat je er geen controle over hebt (de slechte periodes, wanneer ze komen en hoe erg ze zijn). Je lijkt daardoor als je erin zit erg in paniek te raken omdat je het op dat moment niet kunt wegmaken dat rotgevoel. Kan dat? Ik zelf heb dat heel erg. Als ik me rot en naar voel en ik kan het niet verklaren en dus ook niet controleren of voorkomen, dan neemt de lijdensdruk enorm toe. En dan ga ik me verzetten, wat het nog naarder maakt. Controle kwijt zijn in zo’n moment is namelijk ook heel eng.

Als ik mijn bericht aan jou van vanmiddag teruglees vraag ik me eigenlijk af welke boodschap je er precies uit gehaald hebt.

Ik schrijf namelijk niet dat je je niet diep wanhopig kan voelen, maar ik geef ook terug hoe ik je lees over een bepaald, vrij kort, tijdsbestek en dat ik me afvraag of je in het diepste van het dal mogelijk te snel oordeelt dat je weer heel erg zou zijn (eigenlijk wat jij zelf ook schrijft, dat je voelt dat het bijtrekt en dat je bang was terug bij af te zijn, maar dat dat niet zo is.) Van daaruit dat dit mogelijk ook een fase van leren kennen van de ups en downs hiervan is. Daarnaast ook de stressfactoren die hebben meegespeeld hierin, zoals jij ook al schrijft, dat je schema's getriggerd waren en je perfect op de financiën ging zitten. Als je deze ervaring mee kan nemen kan dat je mogelijk helpen door volgende moeilijke fases heen. Wanneer factoren zich gaan opstapelen, wanneer je de signalen oppikt van een hormonaal slechte maand.

tu1nhek schreef: ↑

20-10-2019 15:25

Hoi allemaal,

@mvm, ik vraag me af of je misschien te veel in het moment reageert/oordeelt als je je slecht voelt? 2 weken voordat je postte dat je je zó slecht en wanhopig voelde had je gepost dat je je therapie had afgerond omdat je voelt dat je het zelf kan en dat je je sterk genoeg daarvoor voelde. En dan een paar dagen nadat je postte dat het te grote vormen ging aannemen en dat je je wanhopig voelde dat het rotte gevoel al iets minder sterk was. Wellicht is dit ook een stukje ups en downs leren kennen. En leren kennen dat die er ook bij horen en dat je niet terug bij af bent. Er zijn stressfactoren geweest de laatste tijd, het aflopen van die baan is je niet helemaal in de koude kleren gaan zitten (logisch toch, dat was gewoon geen leuke ervaring!) hormonen zorgen toch dat je je door je cyclus heen wat rustiger of onrustig, iets somberder of vermoeider kan voelen. Op kwetsbare momenten, momenten waarop je meer (emotionele) hooi op je vork hebt zijn precies de momenten waarop schema's weer kunnen gaan opspelen en ook een loopje met je nemen. De gezonde volwassene erbij houden en weten 'ook al voel ik me nu rot, dit gaat weer voorbij', de liefdevolle ouderboodschappen juist op deze momenten herhalen en gezond gedrag vasthouden, jezelf de ruimte geven om terug te veren. En als je toch liever buitenshuis wil werken, durf het aan om ervoor te gaan! Geef jezelf weer een kans

@martje, meer zorg voor de kinderen? Dat is positief toch!? Goed dat je patronen herkent en aanpassingen hebt gedaan!

@cestlavie, ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Heb je iets nodig? Ik herken wel heel erg van tevoren bang zijn dat iets niet goed gaat voelen of lukken en er dan bij voorbaat niet aan beginnen. Ik moet nog steeds mezelf soms over een drempel heen pushen, van ga het nou eerst maar doen, je ontneemt jezelf anders ook positieve ervaringen, dat dingen niet meteen perfect zijn is niet erg, dat hoort er juist bij enz. enz. enz en dat het gewoon niet geeft als iets niet zo leuk is, of niet voor herhaling vatbaar, of niet nuttig of zinvol is/lijkt. Als je niks doet loopt de weg toch dood. Krijg je nog ondersteuning ergens, van een coach of UWV wat betreft werk zoeken? Moet je ook meteen iets doen 'wat je leuk vindt' of mag het gewoon iets zijn om wat tijd in te vullen, een bezigheid te hebben, terwijl je herstelt en hieraan werkt?

@prazo, goede analyse van de interactie met je baas en hoe dat gelinkt is aan je verleden. Zo zie je dat het ook heel logisch is. Hoe gaat het nu? Fijn om te lezen dat je nachtmerries en heftige emoties minder intens worden. Hoe staat het er trouwens voor met je woonruimte?

Hier gaat het op zich wel goed, stabiel niet zo veel bijzonders. Ik heb ein-de-lijk The Gifts of Imperfection van Brené Brown uit. Volgens mij is de Nederlandse titel 'de kracht van kwetsbaarheid'. Ik kan het zeker aanraden voor hier. Ik ga het ook nog een keer lezen en notities uitwerken, er zit zo veel in wat herkenbaar en bruikbaar is voor mij. Komende tijd wil ik proberen wat meer tijd te nemen om bij mezelf stil te staan. Ik merk dat ik heel makkelijk in het schema willoos inschikkelijke val, niet zo zeer expliciet doen wat anderen willen ofzo, het uit zich meer in continu bezig zijn om me aan te passen op wat een ander nodig heeft en vooral de persoon zijn die de ander nodig heeft om zichzelf goed te voelen. Ik ga dan zo ver bij mezelf weg, dat voelt echt niet fijn. Maar ik merk ook hoe sterk het de overleving is, een automatisme, dus ik moet er ook echt bewuster mee omgaan anders is het al gebeurd voor ik het weet. Dat betekent durven niet te zijn wat een ander nodig heeft om zichzelf goed/oké/veilig/sterk te voelen. Dat betekent een ander laten dealen met misschien een ongemakkelijk of onbevredigend gevoel in plaats van in dat gat springen en het oplossen door zélf iemand anders te zijn dan wie ik ben. Want soms (vooral op mijn werk) ga ik daardoor bij mijn eigen waarden weg.

Zo, weer een ouderwets lange(re) post

Leuk weer zo’n lange post Tu1nhek. Ik heb ze gemist. Welkom terug. Al was je er natuurlijk gewoon.

Pff zo herkenbaar dat stuk over bij jezelf weggaan om anderen maar weer te bedienen. Zelf ook zo’n last van en soms lijkt het inderdaad alsof ik het helemaal nooit ga leren. Vandaag hield ik het weer verborgen dat ik me verschrikkelijk ziek voel omdat als ik dat laat zien anderen zich zorgen zouden kunnen gaan maken. Dus dan zit ik terwijl mij maag zich omdraait toch een stuk koek weg te stouwen omdat mensen anders raar opkijken omdat ik nooit lekkere dingen afsla. En als ik dan alleen ben mag ik me volop beroerd voelen maar ik houd in gezelschap de schone schijn op. Zo vervelend vind ik dat waarom mag ik me niet gewoon niet fit/ moe voelen en dat kenbaar maken. Ik voel me dan gelijk een vervelende klager die de sfeer bederft. Of dus angst voor zorgen van anderen.

Dat speelt vandaag heel erg dus vandaar dat ik het even noem. Mijn woonruimte jacht is erg intensief en tot nu toe nog niet gelukt, maar er zijn wel kansjes dus ik moet vooral erg alert blijven.

Voor de rest nu toch wel erg moe, ik heb even gas teruggenomen met werk maar dat is ook hard nodig anders is het niet vol te houden.

@prazo, wat is het lastig met die woonruimte! Ik kan me wel voorstellen dat je snakt naar eigen ruimte, of valt het wel mee? Ik gun je wel een eigen plekje in ieder geval.

Naar dat je eigenlijk zo voorbij gaat aan je eigen behoeftes om een ander te dienen, dus je hebt je vandaag helemaal niet lekker gevoeld, maar in plaats van doen of krijgen wat je nodig had moest je eigenlijk extra hard werken? Misschien ook een spiegel van hoe naar dat moet zijn geweest toen je opgroeide. Nu kan je het nog relativeren misschien, vanuit een volwassenperspectief bekijken je kan erop reflecteren en je herkent dat je eigenlijk aan je behoeftes voorbij ging, maar het is blijkbaar hard nodig geweest om je stil te houden en aan te passen. Inderdaad herkenbaar. Het valt mij de laatste tijd heel erg op hoe sterk ik het doe, ik zal alles zijn wat de ander nodig heeft om zichzelf goed te voelen. Want als die ander zich goed voelt, dan zal hij/zij mij accepteren. Oei. Dus soms betekent dat dat ik sterk ben, of dat ik me dommer voordoe, of stoerder, of nonchalanter, of laconieker, of harder dan hoe ik me voel, of hoe ik ben, om maar aan te sluiten bij de ander.

Klinkt pittig nu, wel goed dat je gas terugneemt op je werk, helpt dat? Succes deze nieuwe werkweek, enne, je kan je ook ziek melden als je je ziek voelt. Herstel is net zo belangrijk als hard werken.

@Tu1nhek: misschien kwam het op mij anders over dan hoe je het bedoelde. Ik ben het gewoon echt heel erg zat om elke keer weer die terugvallen te ervaren. Het maakt me erg aan het piekeren. Vragen als: waarom voel ik me nu weer zo? Wat heb ik verkeerd gedaan? Werken die supplementen die ik slik toch niet en heb ik mezelf dat alleen maar aangepraat? blijven maak door mijn hoofd spoken. Ik kan gewoon niet accepteren dat ik deze aandoening heb. Mensen in mijn omgeving inmiddels wel, mijn man gaat bijvoorbeeld gewoon lekker met zoon een stuk fietsen, neemt het huishouden in het weekend over etc. en zegt dat ie wel weer dat ik er niks aan kan doen.Maar voor mijn gevoel faal ik wéér. En dat komt nu extra hard aan, aangezien het zo goed ging.

En ja, misschien is het volgende maand weer beter. Maar ervaring uit het verleden is dat het eigenlijk altijd alleen maar weer erger wordt als het eenmaal weer begint. Dit heb ik gehad na de start van praktisch elke behandelmethode (medicatie, supplementen, therapie) het lijkt altijd even te werken, maar daarna zakt die werking toch weer weg. Alsof mijn lichaam went aan de medicatie en het er gewoon weer "doorheen komt" als het ware.

Maargoed, ik ben nu ongesteld geworden vanmorgen, dus hopelijk trekt het gevoel nu binnen een paar dagen weer weg. Misschien heb je gelijk en moet ik inderdaad er maar mee leren leven, het is tenslotte maar anderhalve week als ik pech heb.

Prazo36 schreef: ↑

20-10-2019 20:57

Hey mvm,

Als ik je zo lees lijkt het alsof het probleem ook erg zit in het feit dat je er geen controle over hebt (de slechte periodes, wanneer ze komen en hoe erg ze zijn). Je lijkt daardoor als je erin zit erg in paniek te raken omdat je het op dat moment niet kunt wegmaken dat rotgevoel. Kan dat? Ik zelf heb dat heel erg. Als ik me rot en naar voel en ik kan het niet verklaren en dus ook niet controleren of voorkomen, dan neemt de lijdensdruk enorm toe. En dan ga ik me verzetten, wat het nog naarder maakt. Controle kwijt zijn in zo’n moment is namelijk ook heel eng.

Ja, klopt. Het is ook dat verlies van de controle dat het zo vervelend maakt. Ik heb voor mijn gevoel alles gedaan wat me wordt aangeraden en toch ging het deze maand niet goed. Dan ga ik dus heel erg lopen piekeren wat ik dan toch fout heb gedaan. Waarschijnlijk zal het de stress zijn geweest en wellicht speelt ook mee dat ik daardoor niet zoveel heb gesport als afgelopen maanden. Dus dat ga ik nu proberen weer op te pakken en dan kijk ik wel weer of het dan volgende maand beter gaat.

Maar Tu1nhek heeft gelijk dat ook in andere gevallen er wellicht geen controle is. Waarschijnlijk onderschat ik dat. Ik heb zelf heel sterk het gevoel: als ik weet waar het door komt, maakt dat het dragelijker voor me. Want dan kan ik het voorkomen, controleren etc. Nu kan ik dat niet en dat zorgt ervoor dat ik mezelf inderdaad nog eens extra in de weg zit.

tu1nhek schreef: ↑

20-10-2019 21:21

@prazo, wat is het lastig met die woonruimte! Ik kan me wel voorstellen dat je snakt naar eigen ruimte, of valt het wel mee? Ik gun je wel een eigen plekje in ieder geval.

Naar dat je eigenlijk zo voorbij gaat aan je eigen behoeftes om een ander te dienen, dus je hebt je vandaag helemaal niet lekker gevoeld, maar in plaats van doen of krijgen wat je nodig had moest je eigenlijk extra hard werken? Misschien ook een spiegel van hoe naar dat moet zijn geweest toen je opgroeide. Nu kan je het nog relativeren misschien, vanuit een volwassenperspectief bekijken je kan erop reflecteren en je herkent dat je eigenlijk aan je behoeftes voorbij ging, maar het is blijkbaar hard nodig geweest om je stil te houden en aan te passen. Inderdaad herkenbaar. Het valt mij de laatste tijd heel erg op hoe sterk ik het doe, ik zal alles zijn wat de ander nodig heeft om zichzelf goed te voelen. Want als die ander zich goed voelt, dan zal hij/zij mij accepteren. Oei. Dus soms betekent dat dat ik sterk ben, of dat ik me dommer voordoe, of stoerder, of nonchalanter, of laconieker, of harder dan hoe ik me voel, of hoe ik ben, om maar aan te sluiten bij de ander.

Klinkt pittig nu, wel goed dat je gas terugneemt op je werk, helpt dat? Succes deze nieuwe werkweek, enne, je kan je ook ziek melden als je je ziek voelt. Herstel is net zo belangrijk als hard werken.

Dankjewel, het is nog wel vol te houden, vast ook omdat ik eigenlijk bijna niet thuis ben. Ik slaap er en eet er (ook niet eens altijd), momenteel wordt er hard gas gegeven want projecten blijven stapelen.

Het is inderdaad omdat ik vroeger de sfeer verziekt had zodra ik ziek werd. Moeder boos, hard werken om mij te verzorgen, gezeik, geklaag, het trok veel aan moeders en dat hoorde ik dan ook. Als kind heb ik een keer gezegd toen ik ziek was en mijn vader thuiskwam: gelukkig ben jij er nu. Mama doet stom. En natuurlijk is dat de tactloosheid en oprechtheid van een kind van 7, want natuurlijk deed mijn moeder haar best. Maar mokkend, snerend en verwijtend. En ik heb me dat als kind heel erg aangetrokken, ik voelde me altijd een vreselijk blok aan het been als er iets met me was. Natuurlijk is mijn moeder woedend op me geworden na die opmerking: ik doe de hele dag alles voor jou en nu zeg je dit? Ja natuurlijk, ik snap haar boosheid ook. Weet zij veel dat haar reacties me angstig en verdrietig maakt. Zo bedoelde het vast ook niet zo. Zo zie ik het nu, als volwassene.

Maar, ik denk wel dat we ons nog teveel laten kwetsen door andermans opmerkingen. Vandaar ons gedrag zo aanpassen naar wat ons de goedkeuring van een ander zal gaan opleveren. We moeten onszelf die goedkeuring kunnen geven en het ook voelen en geloven, en dat is waar ik nog heel erg zoekende ben.

Ik vermoed dat het een combi is van het gewoon doen (zeggen dat ik me ziek voel) en dan de reacties proberen te verdragen en als ze me toch raken voor mezelf op papier gaan zetten wat ik eigenlijk voor reacties zou wensen/meer adequate reactiss. Ik hoop dat ik mezelf dan kan trainen.

Want dit is inderdaad niks en ik ben er wat dat betreft wel zeker van dat de sleutel toch bij mij ligt om hier ooit af te komen.

Ik denk dat er wel veel in zit mvm, wat je schrijft over acceptatie. Wat heel begrijpelijk is, wie wil zoiets accepteren? Maar, zoals prazo ook schreef, dan ga je je verzetten en meestal maakt dat het erger. Zoals de gedachten die je erbij krijgt, dat je zou falen, iets niet goed doet, hoe logisch ook, want je wil het kunnen verklaren en controle erover krijgen, maar die gedachten trekken je nóg verder de put in

Ik denk dat nóg belangrijker dan 'misschien is het volgende maand beter' de vraag 'wat als het volgende maand niet beter is?' Als het een makkelijkere maand is, dan vaar je daar wel doorheen. Maar juist als het een moeilijke maand is, wat heb je dan nodig? Hoe kan je je hoofd boven water houden, wat zijn jouw reddingsboeien? Wat gaat je door het moeilijke heen helpen tot het weer zakt zodat je niet in de negatieve spiraal komt? Het echt loskoppelen van je waarde als mens ('ik doe blijkbaar iets verkeerd, ik faal') lijkt me wel heel belangrijk. Deze maand zou een vervanger daarvoor juist kunnen zijn 'ik heb echt een pittige maand gehad met die stress van werk, wat irritant dat die hormonen dan meteen op hol slaan' met daarbij '.... is belangrijk om weer bij te kunnen trekken' of dat nou gaat om rust, sporten, alert zijn op je schema's. In plaats van extra verwijten heb je het eigenlijk nodig om extra in te zetten op de beschermende factoren (hoe frustrerend ook!) En dit alles betekent niet dat het niet gewoon k*t is om je weer zo te voelen.

Ik hoop ook dat het gevoel nog verder wegtrekt nu je ongesteld bent geworden!

Zo vandaag de posts van de laatste weken ingehaald, maar nu moet ik echt richting bed. Ben niet de beste inslaper en morgen gaat de wekker weer vroeg.

@Tu1nhek: Sorry, heel veel berichtjes, ik merk dat ik er ook een beetje mee zit dat ik je verkeerd heb begrepen ik hoop dat ik je daarmee niet kwets. Het ging mij vooral om dit stukje:

Jij schreef:2 weken voordat je postte dat je je zó slecht en wanhopig voelde had je gepost dat je je therapie had afgerond omdat je voelt dat je het zelf kan en dat je je sterk genoeg daarvoor voelde.

Ik lees: Nou zeg, 2 weken geleden ging het nog goed met je en nu loop je weer te zeiken. Stel je niet zo aan.

Jij schrijft:En dan een paar dagen nadat je postte dat het te grote vormen ging aannemen en dat je je wanhopig voelde dat het rotte gevoel al iets minder sterk was. Wellicht is dit ook een stukje ups en downs leren kennen. En leren kennen dat die er ook bij horen en dat je niet terug bij af bent.

Ik lees:Zie je wel, je stelde je inderdaad aan. Wat is nou een paar dagen?


Hierdoor heb ik eigenlijk jouw tekst niet zo kunnen lezen zoals ie bedoelt was, namelijk gewoon goed bedoeld. Dus sorry daarvoor. Ik schoot hierdoor erg in de verdediging en dat was niet nodig geweest.

Ik merk wel dat 5 jaar met PMDD voor mij eigenlijk gewoon traumatiserend is geweest en dat ik hierdoor, ondanks dat ik wel beter voor mezelf zorg in deze periode, toch heel veel (onnodige) stress ervaar. De angst om terug te keren naar die tijd dat het écht heel erg slecht ging is enorm. Daar moet ik duidelijk nog wat mee.

@mvm, eigenlijk wel goed dat je dat even benoemt, dat je je zorgen maakt of je mij kwetst. Want eigenlijk kan je zo ervaren dat ik me niet gekwetst voel maar het zelf ook wel moeilijk vind dat jij je gekwetst of onbegrepen of aangevallen hebt gevoeld en dat ik daar de 'oorzaak' van was. Maar zo gaat dat soms hè met moeilijke gesprekken, natuurlijk kan ik alleen maar zeggen 'oh wat vervelend voor je', maar ik voelde ook heel sterk 'hé, geef jezelf niet helemaal over!' en dat is ook moeilijk om te benoemen, want als je dan hoort 'stel je niet aan' is dat kwetsend. Dus...het was een moeilijk gesprek, en dat is niet leuk, maar wel oké

Ik voel me soms ook echt een betweter als ik hier schrijf, alsof ik het zelf allemaal zo perfect zou doen, terwijl dat helemaal niet zo is, ik worstel regelmatig. Als ik schrijf hoe ik het doe, of hoe ik het ervaar of ergens mee omga betekent dat niet dat ik niet worstel of niet de mist in ga. Alleen dat ik niet (meer) uit de bocht vlieg betekent dat ik genoeg reddingsboeien heb weten te vinden en creëren voor wanneer het stormachtig is.

Ik bedoel ook zeker niet 'stel je niet aan', maar wel 'geef jezelf niet over, zie waar je zelf regie kan nemen'. Het lijkt me heel begrijpelijk dat je je overgeleverd voelt aan iets willekeurigs, omdat dat je ervaring uit het verleden heel sterk is. Maar je bent ook verder, je kent jezelf beter, je hebt al veel beschermende vaardigheden ontwikkeld. Hou daar echt aan vast, hou die waarheid ook vast die ik lees in je posts, dat hoewel je een moeilijke maand hebt, je je binnen die maand óók heel sterk hebt gevoeld en dat je ook kort erna schreef dat het weer iets lichter werd. Zo belangrijk om dat erbij te houden als je het moeilijk hebt en je je weer overgeleverd voelt.

Ik denk ook echt dat de situatie met het werk je veel gedaan heeft (volkomen begrijpelijk!). Dat maak ik op uit je ambivalentie over thuis/buitenshuis werken, waar je tegenaan loopt daarin en wat je schreef over weer een topic openen (heb even snel gekeken) en je vertrouwen. Als daarop ook weer een k*tmaand volgt met de PMDD kan ik me zo voorstellen dat je je wanhopig voelt, maar ik gun je heel erg dat je je niet daaraan laat overleveren waardoor je in een negatieve spiraal komt. Daarom schreef ik ook, als buitenshuis werken eigenlijk wel fijner voor je zou zijn, gun jezelf, hoe eng ook, weer een kans op een betere ervaring. Blijf doorgaan :flower:

Overigens, wat betreft die ups en downs, daarmee leren omgaan beteken niet dat de downs niet nog steeds belabberd voelen of dat het niks voorstelt allemaal. Het betekent meer je niet verliezen en laten beheersen door de downs en je overgeven aan de willekeur, want je machteloos voelen slurpt alle energie en levert alleen maar negativiteit waardoor het steeds moeilijker worden om eruit te klimmen (ik bedoel niet dat jij dan negativiteit veroorzaakt, maar doordat je machteloos voelen negativiteit oplevert je je daartegen moet beschermen).

@prazo (iedereen typt tegelijk ) wat rot, wat je beschrijft over je jeugd. Ik herken wat je schrijft over er anders mee omgaan en ervaar het ook zo. Verdragen én er iets tegenover zetten - heb ontdekt dat dat stukje óók heel belangrijk is. Eigenlijk hoopte ik altijd dat het gevoel weg zou gaan en ik besef des te meer hoe erg de moeilijke momenten er nog steeds zijn en dat het verdomd hard werken om het gezonde steeds te moeten herhalen. Soms schreeuw ik het in mijn hoofd tegen mezelf om maar boven die negatieve stem uit te komen als ik maar hoor dat die negatieve stem niet per se de waarheid is, dan kan ik erbij blijven. Máár, wat je ook zegt, je kan het trainen en ik hoop nog steeds, hoe goed het ook gaat met mij nu, hoe ver ik ook ben, dat het toch wel makkelijker en meer automatisch wordt. Daar heb ik ook vertrouwen in. Maar ik vervloek stiekem ook wel hoe veel je ervoor moet doen steeds maar weer en dat dat vaak ook alleen voelt, of alsof ik mislukt ben of 'wel een heel fout gebakken mens' enz. enz. Pff...en dáár moet dan ook weer iets gezonders tegenover

Nu echt naar bed. Succes deze week allemaal wees compassievol en neem regie over dat waar je regie over kan nemen en dat zijn vooral de negatieve, oordelende stemmen en gedachten over onszelf als ik het zo lees hier - ook al voelen die stemmen en gedachten op dat moment écht als de waarheid

Slaap lekker Tu1nhek, mvm, de rest die dit leest. Dat de melatonine zich maar niet mag laten remmen door de cortisol (amen).

Over die rare overdrachtgevoelens op het werk; afgelopen week was Lg ineens vrij kortaf en gaf hij kritiek en dan heb ik het zwaar en ga ik extra hard rennen, terwijl ik eigenlijk al kapot ben. Niet erg slim, maar het geeft me dan stress of ik misschien toch niet goed genoeg ben en eruit gedonderd ga worden. Terwijl het waarschijnlijk niks met mij te maken heeft, maar mijn gedachten gaan echt een loopje met mij nemen.

@Tu1nhek: ik ervaar jou zeker niet als een betweter. Het is juist fijn om te lezen dat die reddingsboeien ook écht werken. Dat motiveert mij ook weer om mijn reddingsboeien toch weer op te zoeken. Wat ik trouwens gister ook al uitgebreid had gedaan. Ik ben lekker thuis blijven nestelen op de bank, heb een stuk of 10 tectonics gemaakt (dit werkt voor mij bijzonder ontspannend) en verder gewoon even niks moet, alles mag.

Dat eenzame gevoel wat ik vanderweek opeens zo sterk had, dat is nu ook weer weg, dus duidelijk had dat toch ook met mijn cyclus te maken.

Maar ik ga inderdaad ook weer aan de slag met die negatieve, veroordelende stemmen. Vandaag voelt dat weer een heel stuk gemakkelijker, die dagen zitten er gelukkig ook tussen


@Prazo: ik vind het echt knap hoe jij je steeds meer bewust wordt van hoe je reageert op de verschillende moods van je leidinggevende.

O ja trouwens wat ik gisteravond nog had willen schrijven (maar het was laat, dus besloten het niet te doen): ik herken dat gevoel van "je hebt het verpest" heel sterk. Ik had ook altijd die rol in mijn ouders gezin. Toevallig had ik het er vorige week nog over met mijn moeder, die toch wel van mening is dat ik vaak de sfeer met kerst verpestte. Terwijl ik zelf achteraf denk: als de eisen wat minder hoog hadden gelegen, dan was het gewoon prima geweest. Ik ben altijd degene geweest die het meest gevoelig was voor die hoge eisen en daardoor in de stress schoot.

Inmiddels vieren we kerst bij mijzelf thuis heel anders. En sindsdien heb ik ook nooit meer problemen gehad met de kerstsfeer verpesten ofzo. Maar toch blijft die rol wel heel erg aan mij plakken.

Hoi allemaal, ik zou graag met jullie willen meeschrijven. Had zo hier en daar al eens met een schuin oog meegelezen, maar nu ik ook (deels) met schematherapie ga beginnen denk ik dat het fijn zou zijn als ik hier af en toe ook even mn ei kwijt kan.

Ik ben nog niet thuis in de namen van de schema's, maar ik herken wel heel veel van wat jullie schrijven. Vooral als het gaat over jezelf op de achtergrond zetten/niet in je eigen behoeften voorzien, maar eigenlijk alleen maar bezig zijn met wat de ander denkt.

Ik ben trouwens in feb begonnen met EMDR therapie nadat ik na het overlijden van mijn moeder al langere tijd (1,5 jaar) slecht sliep/chronische hoofdpijn heb (vanuit nek/schouders) en veel te lang ben doorgegaan met 'overleven'. Met EMDR kwamen we niet echt verder, maar werd duidelijk dat er meer speelt, waarschijnlijk vermijdend (herken ik me erg in) en dwangmatig (zie ik zelf nog niet zo, maar therapeut vermoed van wel) gedrag.

Waar ik nu het meeste mee worstel is dat zowel bedrijfsarts al psychiater tegen me hebben gezegd dat ik moet gaan accepteren dat die hoofdpijn misschien wel nooit meer weg zal gaan en dat ik misschien toe moet naar minder uren werken oid.
Ik besef me ergens wel dat het sterke doelgerichte (ik wil van die hoofdpijn af, liefst nu!!) me tegenwerkt en dat ik ergens zal moeten accepteren dat het allemaal wat langer duurt dan ik eigenlijk wil. Maar ik vind het een erg bittere pil om te bedenken dat ik de komende jaren hoofdpijn zal hebben, want voorheen had ik toch ook geen hoofdpijn, waarom zou ik er dan niet van af kunnen komen? Ik geloof het eigenlijk gewoon niet. En het voelt ook alsof ik daarmee de hoop moet opgeven.

Volgende week heb ik hierover een gesprek aangevraagd met de psychiater. En de week daarna een gesprek met de bedrijfsarts waar ik enorm tegenop zie. Ik werk nu sinds april 30% minder en de bedrijfsarts zit erg te duwen op weer opbouwen of als dat niet kan zoeken naar een andere invulling (minder uren op contract, andere invulling van functie?). Opbouwen wil ik graag, maar raad psycholoog me af (ze lacht me nog net niet uit als ik daarover begin). Minder uren op contract of een andere functieinvulling zie ik echt niet zitten. Ik heb echt een super leuke baan in een leuk team, heb echt het idee dat ik hier op mn plek zit, leer erg veel, fijne manager die heel blij met me is en me ondersteund bij doorontwikkeling. Aan de andere kant zie ik ook dat het me veel stress oplevert (op het moment dat ik dingen die ik het liefst vermijd toch doe) en dat ik veel bezig ben met dingen waar ik eigenlijk niet zoveel aandacht aan zou moeten besteden (wat anderen denken). Maar ik geloof wel dat therapie me hierin veel kan brengen. Is het dan zo onrealistisch om te denken dat ik tzt weer 'normale uren' kan gaan werken?
(Bovendien heb ik net een huis gekocht en is teruggaan in uren niet echt een optie, dan moet ik mn huis verkopen en mezelf daarmee enorm in de schulden steken)

Herkent iemand dat trouwens, zo'n worsteling met de bedrijfsarts?

Welkom Morningsun

Ik heb zoiets zelf nog nooit meegemaakt, dus ik kan je er niet echt bij helpen. Waar ik wel ervaring mee heb is met het (moeten) accepteren van dat een aandoening niet meer weg zal gaan. Ik heb zelf syndroom van tietze (een reumatische aandoening) en PMDD (ernstige PMS, even kort uitgelegd) en beide gaan niet meer over.

Dwangmatig gedrag heb ik ook best last van, herkende me daar zelf eerst ook niet zo in trouwens, maar uiteindelijk bleek en blijkt dit toch wel een grote valkuil van mij te zijn.

Ow wat wordt er weer veel herkenbaars geschreven. Ik zal kijken of ik er later nog op kan reageren.

Morningsun, welkom. Wat bedoel je met deels met schematherapie beginnen? Ik heb zelf wel aanvaringen gehad met de bedrijfsarts van het UWV. Ik had vaak het gevoel van: zie je niet dat het niet gaat, dat ik niet meer uren kan werken? Terwijl ik eigenlijk tegenover iedereen de schijn aan het ophouden was dat het nog wel ging. Pas toen ik echt eerlijk was bij de bedrijfsarts, werd ik arbeidsongeschikt gekeurd.
Kan je nu tegen de bedrijfsarts zeggen dat je x uren in de week bezig bent met schematherapie? (Inclusief huiswerk en hersteltijd!) Zodat er nu absoluut geen sprake kan zijn van opbouwen. En dat je na de therapie wel weer verder kijkt. Volgens mij is er niemand die jou kan dwingen om minder uren op contract te nemen terwijl je ziek bent. Net zo goed als dat ze je niet mogen ontslaan.

Hoe gaat het nu met iedereen?

Hier gaat het deze week weer een stuk beter gelukkig. Mijn zoon viert dit weekend zijn verjaardag en op woensdag zijn kinderfeestje. Dat is een hoop regelwerk maar ik merk dat ik de lat gewoon wat lager voor mezelf heb liggen dan voorgaande jaren en dat scheelt al een hoop. Ook omdat ik de ervaring heb dat kinderfeestjes bijvoorbeeld nooit perfect gaan verlopen, er zal altijd wel een kindje zijn die bepaalde dingen niet leuk vind. Tsja, dat is dan maar pech. Voorheen had ik nooit zo kunnen denken, maar inmiddels kan ik dan denken: als mijn zoon het maar naar zijn zin heeft dan is het geslaagd. En de kindertjes die komen, die zullen het vast ook wel leuk vinden, maar dat is niet het belangrijkste. Gemeen he

Goed bezig mindervanmij! Hopelijk heb je morgen een leuk en relaxed kinderfeestje. En gefeliciteerd natuurlijk

Mijn nieuwe lief is vandaag voor het eerst mee geweest naar een gesprek met m'n hoofdbehandelaar. Dat was spannend, fijn en raakte bij hem ook wel aan een angst. Heel fijn dat we daar achteraf over kunnen praten.

Verder nog een dankjewel aan Tuinhek en Cestlavie. Ik was zaterdag overdag en zondag overdag heel gelukkig met mijn lief. En beide avonden meer somber en aan het piekeren. Toen dacht ik terug aan het bootje in de storm. Dat ik niet overboord hoef te springen. Dat hielp ontzettend om het te doorstaan!

Pffh, het feestje loopt nu al helemaal in de soep joh, de stress komt nu wel even uit mijn oren want niks gaat zoals gepland We hadden een beamer geregeld om een bioscoopfeestje te doen en nu op het laatste moment moeten er opeens allerlei apps worden ge-update. Ik word gek

Liefst wil ik mijn man even flink verbaal aanpakken, want waarom dat hij dit op het laatste moment pas doet, terwijl hij gisteravond de hele avond had is mijn een raadsel. Maar ik hou me kalm en doe even een zelfsussertje hier op het forum. In dit geval mag het van mezelf

Maargoed, echt relaxed is het dus (nog) niet, we moeten straks opeens heel iets anders gaan verzinnen, dus dat word wat. Is al het tweede jaar dat dit zo gaat, vorig jaar zat zoon in het gips Ik hoop echt dat mijn man het de komende 10 minuten kan gaan oplossen

Oh jee, hoe is het feestje uiteindelijk gegaan mindervanmij?


Waar is Cestlavie? Ik heb je al lang niet gehoord...

Hier gaat het matig. Ik heb wat meer stress en daardoor wat meer ups en downs. Maar ik weet ze tot nu toe wel heel goed op te vangen.

Daarnaast maak ik me zorgen om onze oudste. In groep 3 zijn er al leesproblemen gesignaleerd en hij lijkt steeds meer achter te gaan lopen. Ik ben nu aan het lezen over dyslexie en dat is wel heel herkenbaar. Ik wil dus graag binnenkort een gesprek inplannen met zijn juf om dit verder te bespreken.

Goed dat je daar zo bovenop zit, Martje55.

Het feestje is uiteindelijk wel redelijk gegaan. Het liep allemaal wel anders dan gepland, maar we hebben het weer gered en achteraf was iedereen enthousiast. Zelf had ik het anders in mijn hoofd zitten dus dan is het even moeilijk om dat plaatje bij te stellen, maar als je dan achteraf hoort dat iedereen het leuk had gevonden, dan kan ik dat ook weer makkelijker loslaten.

Ik merk wel dat ik elk jaar weer erg opkijk tegen november en december. Zoveel afspraken, verplichtingen etc, dat ik het op een gegeven moment niet leuk meer vind. Helaas begint dat gevoel dit jaar al vroeg. Maar dat betekent ook dat ik er hopelijk wat beter mee om kan gaan door wat ruimte voor mezelf te maken in mijn planning. Daar heb ik namelijk wel echt behoefte aan.

Hoi allemaal (al is het hier heel rustig!),

@mindervanmij, klinkt alsof het feestje toch wel oké was, al was het anders dan je je had voorgesteld. Voel je je nu wat flexibeler daarin dan voorheen? Heb je zo veel verplichtingen in november en december? Hopelijk kan je inderdaad wel tijdig een planning maken met ook voldoende tijd om op te laden. Ik moet zeggen dat mijn agenda ook behoorlijk vol staat, maar het zijn niet echt dingen die verband houden met de feestdagen.

@martje, goed dat je de ups en downs weet op te vangen! Wat helpt voor jou daarin? Goed om je zorgen met de juf te bespreken. Jouw kinderen zijn toch door een orthopedagoog gezien afgelopen jaar? Is daar niets uit naar voren gekomen (of ik heb het verkeerd onthouden!)

Ik mis cestlavie ook! @cestlavie, weet dat je hier ook mag schrijven als het niet goed met je gaat hè (al hoop ik dat het wel gewoon goed met je gaat).

Mijn bootje heeft geen goed weer momenteel. Het is echt een beetje.....herfstachtig, net als het seizoen eigenlijk. Een paar weken geleden had ik echt wat depressieve gevoelens, daar maakte ik me zorgen over, maar ik hoopte dat het onder invloed was van hormonen, of iets tijdelijks. Ik heb goed voor mezelf gezorgd, werd ook ongesteld en de week erna was weer lichter. Maar gisteren overviel het me weer ineens. Het verschil met vroeger is dat ik me er niet door laat overmannen (ik spring niet overboord) Ik weet dat ik op mijn bootje moet blijven, zeilen bijstellen, een regenjas aandoen...wat in het echte leven betekent, blijven sporten en gezond eten, maar vooral ook mild blijven, herhalen dat ik goed genoeg ben, niet in extremen gaan denken maar mezelf steeds terugbrengen naar dat milde, dat wat ik voel en denk oké is en dat mijn negatieve gedachten over mezelf waarschijnlijk heel anders zijn dan hoe de rest van de wereld mij ziet. Vroeger had ik dit allemaal in de bodemloze put gegooid (hetzelfde als overboord springen) nu houdt het me stabieler. Dit zijn gewoon wat zware dagen, gewoon blijven doen wat je altijd doet, het zakt wel weer. Zelfcompassie beoefenen, echt lief en mild zijn en bekrachtigen dat ik goed genoeg ben. En niet te veel aandacht geven aan de twijfels. Ik weet niet of het door mijn drukke weekend komt of vooral doordat er altijd allerlei situaties op werk zijn die me triggeren, waar ik verantwoordelijkheid voel, waar ik me zo makkelijk 'minder' of 'slechter' kan voelen dan anderen. Maar goed, het is zoals het is en gewoon de dingen blijven doen waarvan ik weet dat ze goed zijn, de reddingsboeien goed blijven zien. Contact maken met mensen, mijn gevoel delen, maar ook de structuur vasthouden en goed voor mezelf blijven zorgen in letterlijke zin (het sporten, gezond eten, voldoende slapen en goed blijven drinken).

Dus....geen mooi weer deze dagen voor dit bootje op de golven, maar de bui zal ook weer overtrekken en vooral blijven zeilen.

voor jullie ook, fijn dat ik hier ook mijn ei kwijt kan.

En @prazo hoe gaat het met jou?