Psyche
alle pijlers
Schizofrenie/ psychosegevoeligheid kletstopic
vrijdag 2 augustus 2019 om 18:37
Hallo
Zijn er hier meer mensen met een psychosegevoeligheid of schizofrenie?
Hoelang heb je de diagnose
Wat zijn je klachten
Gebruik je medicatie
Wat zijn punten waaraan je herkend dat het minder goed gaat
Heb je hulp of therapie vanuit de ggz
Werk je en hoe gaat dat
Vertel je je omgeving over je aandoening
Etc etc
Zijn er hier meer mensen met een psychosegevoeligheid of schizofrenie?
Hoelang heb je de diagnose
Wat zijn je klachten
Gebruik je medicatie
Wat zijn punten waaraan je herkend dat het minder goed gaat
Heb je hulp of therapie vanuit de ggz
Werk je en hoe gaat dat
Vertel je je omgeving over je aandoening
Etc etc
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:09
Als je oude dossiers van mij opvraagt, dan staat er achter mijn naam inderdaad dat ik psychose gevoelig ben. Maar geen idee of je zoiets in je systeem hebt zitten of niet. Ik denk dat onder de juiste omstandigheden iedereen wel psychotisch kan worden.
Deze conclusie over mij is door de psychiater getrokken, nadat ik bij mijn eerste kind rand psychotische verschijnselen had en jarenlang ( >10 jaar) last heb gehad van hele sterke dissociatieve verschijnselen. Maar ik ben nog nooit écht psychotisch geweest en schizofrenie heb ik gelukkig geen last van.
Deze conclusie over mij is door de psychiater getrokken, nadat ik bij mijn eerste kind rand psychotische verschijnselen had en jarenlang ( >10 jaar) last heb gehad van hele sterke dissociatieve verschijnselen. Maar ik ben nog nooit écht psychotisch geweest en schizofrenie heb ik gelukkig geen last van.
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:16
Om op je vragen antwoord te geven:
Wat zijn je klachten: geen. Al lang niet meer echt gedissocieerd. Als ik al iets te klagen heb, dan is het dat ik zo'n braaf leven moet leiden om niet onderuit te gaan. Dus ook geen drukte opzoeken, minimaal tot niet op vakantie, eigenlijk alles waarbij stress de kop opsteekt zoveel mogelijk proberen te vermijden
Gebruik je medicatie: ja
Wat zijn punten waaraan je herkend dat het minder goed gaat: overprikkeld raken, waarbij mijn stress nivo omhoog gaat.
Heb je hulp of therapie vanuit de ggz: al lange tijd gelukkig niet meer nodig. Maar ik sluit niet uit dat dit ooit wel nodig is
Werk je en hoe gaat dat: ja, maar ik moet heel sterk letten op mijn balans. Omdat ik snel overprikkeld ben. Dus ik slaap ook relatief veel en heb weinig afspraken in mijn agenda staan. Structuur en regelmaat zijn extreem belangrijk om niet onderuit te gaan
Vertel je je omgeving over je aandoening: absoluut niet, geen haar op mijn hoofd. Er wordt meteen met een andere blik naar je gekeken, terwijl je bij wijze van de directeur van een succesvolle onderneming bent (en niemand er iets vanaf weet)
Wat zijn je klachten: geen. Al lang niet meer echt gedissocieerd. Als ik al iets te klagen heb, dan is het dat ik zo'n braaf leven moet leiden om niet onderuit te gaan. Dus ook geen drukte opzoeken, minimaal tot niet op vakantie, eigenlijk alles waarbij stress de kop opsteekt zoveel mogelijk proberen te vermijden
Gebruik je medicatie: ja
Wat zijn punten waaraan je herkend dat het minder goed gaat: overprikkeld raken, waarbij mijn stress nivo omhoog gaat.
Heb je hulp of therapie vanuit de ggz: al lange tijd gelukkig niet meer nodig. Maar ik sluit niet uit dat dit ooit wel nodig is
Werk je en hoe gaat dat: ja, maar ik moet heel sterk letten op mijn balans. Omdat ik snel overprikkeld ben. Dus ik slaap ook relatief veel en heb weinig afspraken in mijn agenda staan. Structuur en regelmaat zijn extreem belangrijk om niet onderuit te gaan
Vertel je je omgeving over je aandoening: absoluut niet, geen haar op mijn hoofd. Er wordt meteen met een andere blik naar je gekeken, terwijl je bij wijze van de directeur van een succesvolle onderneming bent (en niemand er iets vanaf weet)
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:20
Mooi dat je nu geen echte klachten hebt. Wel veel rust inbouwen dusdiyer schreef: ↑02-08-2019 19:16Om op je vragen antwoord te geven:
Wat zijn je klachten: geen. Al lang niet meer echt gedissocieerd. Als ik al iets te klagen heb, dan is het dat ik zo'n braaf leven moet leiden om niet onderuit te gaan. Dus ook geen drukte opzoeken, minimaal tot niet op vakantie, eigenlijk alles waarbij stress de kop opsteekt zoveel mogelijk proberen te vermijden
Gebruik je medicatie: ja
Wat zijn punten waaraan je herkend dat het minder goed gaat: overprikkeld raken, waarbij mijn stress nivo omhoog gaat.
Heb je hulp of therapie vanuit de ggz: al lange tijd gelukkig niet meer nodig. Maar ik sluit niet uit dat dit ooit wel nodig is
Werk je en hoe gaat dat: ja, maar ik moet heel sterk letten op mijn balans. Omdat ik snel overprikkeld ben. Dus ik slaap ook relatief veel en heb weinig afspraken in mijn agenda staan. Structuur en regelmaat zijn extreem belangrijk om niet onderuit te gaan
Vertel je je omgeving over je aandoening: absoluut niet, geen haar op mijn hoofd. Er wordt meteen met een andere blik naar je gekeken, terwijl je bij wijze van de directeur van een succesvolle onderneming bent (en niemand er iets vanaf weet)
Goed ook dat je kunt werken
Er heersen idd veel vooroordelen over psychosegevoeligheid
Mensen denken dan al snel aan verwarde zwervers
Bij schizofrenie al helemaal
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:31
Klopt. Er bestaat een heel negatief beeld van psychose en schizofrenie. Net alsof je dan tot een ander categorie soort mens behoort. Mensen zijn al snel bang dat als ze zelf iets 'verkeerd' doen, dat dat iets triggert bij de persoon in kwestie. Dus een opmerking of verkeerde blik zou dan tot rare reacties kunnen leiden. Terwijl de meesten gewoon supernormaal functioneren tussen die episodes in en dat besef is er niet.
En ik beschouw dit ook gewoon echt als een fysieke diagnose. De een krijgt een maagzweer en bij de ander brandt er een zekering door. Maar met de juiste leefregels en medicatie is dit vaak wel goed te behandelen.
En ik beschouw dit ook gewoon echt als een fysieke diagnose. De een krijgt een maagzweer en bij de ander brandt er een zekering door. Maar met de juiste leefregels en medicatie is dit vaak wel goed te behandelen.
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:41
Ik heb mijzelf ooit laten vertellen door de psychiater dat wat ik omschreef aan belevenissen, dat dat onder randpsychotisch viel. Je hebt nog wel momenten van besef dat wat je ervaart niet klopt, ook al voel of beleef je dingen die je met normaal verstand niet zo zou ervaren. Je bent bij momenten dus nog wel in staat om op jezelf terug te kijken en te bedenken dat dit wel heel ver gaat.
Nee, ik dissocieer gelukkig al heel lang niet meer. Dat vond ik echt vreselijk. Want je bent je heel goed bewust dat wat je voelt, ziet, beleeft, dat dat niet klopt. Maar je doet er niks aan. Dat maakt dat je echt een vreemde in jezelf bent en je omgeving niet van jou. Ik werd er ook heel onzeker van, want andere mensen moesten dit toch wel van mij in de gaten hebben dat ik eigenaardig overkwam.
Maar heb van mijn jongste puberteit tot begin dertig flink veel en chronisch in dissociatie gezeten, vaak afgewisseld met derealisatie.
Nee, ik dissocieer gelukkig al heel lang niet meer. Dat vond ik echt vreselijk. Want je bent je heel goed bewust dat wat je voelt, ziet, beleeft, dat dat niet klopt. Maar je doet er niks aan. Dat maakt dat je echt een vreemde in jezelf bent en je omgeving niet van jou. Ik werd er ook heel onzeker van, want andere mensen moesten dit toch wel van mij in de gaten hebben dat ik eigenaardig overkwam.
Maar heb van mijn jongste puberteit tot begin dertig flink veel en chronisch in dissociatie gezeten, vaak afgewisseld met derealisatie.
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:48
Ik viel in 2010 uit op mn werk in de ghz
Een jaar eerder een agressie incidtnt meegemaakt en sinds dien voelde ik me slechter. Als in flashbacks naar een traumatische tijd als kind slechter slapen. Later ook steeds meer angst en stemmen
Ik dacht toen nog dat ik na een maand onbetaald verlof wel weer de oude zou zijn maar dat liep anders
Eerst psychosociale therapie gehad en daarna een psycholoog. Ze dachten aan ptss. De emdr verliep niet goed als in vele dissociaties. Ik ben toen 9 maanden naar een kliniek geweesr gespecialiseerd in ptss en dis.
Ondertussen kreeg ik ook al ad en ap.
Eenmaal in de kliniek gestopt met ap en even later kreeg ik een psychose. Ik herinner nog veeel angst en de overtuiging dat ik dood moest. Dat zeiden ook de stemmen steeds. De veldwachter haalde me van het spoor. Op de dag dat ik 30 werd was dat. Ik had al heel lang het idee dat ik maar 30 zou worden. Dat stelde me ook erg gerust. Het was te overzien.
Daar kreeg ik de diagnose schizotypisch en mogelijk schizofrene ontwikkeling
Na de psychose moest ik weer ap maar die werkte niet meer
Ik moest naar een andere kliniek om opnieuw ingesteld te worden op een andere soort
Dat lukte al bleef ik angst en stemmen houden
In de groep had ik veel last van psychotische klachten waardoor we besloten na 9 maanden te stoppen en in de eigen regio ambulant te starten
Eenmaal daar kreeg ik een nieuw onderzoek en stopte ik weer met ap
Toen bleek schizofrenie
Ambulant bij de crisis opgestart en intussen in de wia gekomen
Omdat het weer slechter ging kreeg ik nu depot ap
Na een 1.5 jaar moest ik weg bij de crisis
We hadden daar ook gesprekken gegad over euthanasie maar ik vermoed dat mn spver teruggefloten is want we zouden er over een bepaalde tijd verder over praten maar ze begon er niet meer over
Ik kwam bij fact terecht en heb cgt pmt en emdr en exposure gehad. Ook even act.
Niks lijkt te helpen
Emdr voor trauma en ptss omdat ze dachten dat veel klachten daardoor kwamen maar dat bleek toch niet zo
Ondertussen gestopt en een keer geminderd met depot maar ik werd toenemend psychotisch. Wat ik zelf merk daarvan zijn vooral de harde stemmen en vast zitten in denken
Op dit moment ben ik weer gestopt. Nu een maand en het gaat acceptabel. Wel het gevoel dat er mini mannetjes in mn hoofd zitten en ruzie hebben en 1 keer harde strmmen voor even. Oja ook 1 keer rare gedachten ( vind ik nu achteraf) zoals dat er gas uit mn armen komt en ik de boel laat ontploffen
Op dit moment ervaar ik veel angst. Ze noemen dat afzondelijk een angststoornis die door de psychotische stoornis beinvloed wordt en moeilijk te behandelen is daardoor
Ik doe niks alleen winkel en hond
En 2 keer per maand ongeveer ggz en af en toe een echt moet dingetje zoals arts bezoek of heeel af en toe een vriendin ontvangen of een huis bekijken van vriendin bv. Maar dan echt kort max een uur weg
Dus ik heb veel rust. Maar merk ook dat als ik bij mn moeder ben bv en oma komt even dat ik dan last krijg van mn hoofd of stemmen heb
Ik woon naast mn moeder maar ben altijd bij haar. Ook snachts vaak.
Alleen ervaar ik veel angst en haar huis voelt fijner ook.
Ik weet niet goed hoe ik merk dat het slechter gaat. Wat ik las in mn dossier was dat ik toenemend achterdocht kreeg en.moeilijker in contact was. Moeilijker te bereiken
Zelf merk.ik stemmen of beestjes zien en moeilijke gedachten
Maar ik kan volgens mij ook goed verbergen. Als ik iemand zie met hond uitlaten bv houd ik gewoon een praatje waarbij ik heel sociaal wenselijk praat
Ook bij de ggz vind ik het lastig om echt te tonen hoe het gaat
Zodra ik met iemand in contact ben gaat er een soort scherm van binnen over me heen en komt er een vriendelijke lach en gewenste antwoorden en.praat.
Een jaar eerder een agressie incidtnt meegemaakt en sinds dien voelde ik me slechter. Als in flashbacks naar een traumatische tijd als kind slechter slapen. Later ook steeds meer angst en stemmen
Ik dacht toen nog dat ik na een maand onbetaald verlof wel weer de oude zou zijn maar dat liep anders
Eerst psychosociale therapie gehad en daarna een psycholoog. Ze dachten aan ptss. De emdr verliep niet goed als in vele dissociaties. Ik ben toen 9 maanden naar een kliniek geweesr gespecialiseerd in ptss en dis.
Ondertussen kreeg ik ook al ad en ap.
Eenmaal in de kliniek gestopt met ap en even later kreeg ik een psychose. Ik herinner nog veeel angst en de overtuiging dat ik dood moest. Dat zeiden ook de stemmen steeds. De veldwachter haalde me van het spoor. Op de dag dat ik 30 werd was dat. Ik had al heel lang het idee dat ik maar 30 zou worden. Dat stelde me ook erg gerust. Het was te overzien.
Daar kreeg ik de diagnose schizotypisch en mogelijk schizofrene ontwikkeling
Na de psychose moest ik weer ap maar die werkte niet meer
Ik moest naar een andere kliniek om opnieuw ingesteld te worden op een andere soort
Dat lukte al bleef ik angst en stemmen houden
In de groep had ik veel last van psychotische klachten waardoor we besloten na 9 maanden te stoppen en in de eigen regio ambulant te starten
Eenmaal daar kreeg ik een nieuw onderzoek en stopte ik weer met ap
Toen bleek schizofrenie
Ambulant bij de crisis opgestart en intussen in de wia gekomen
Omdat het weer slechter ging kreeg ik nu depot ap
Na een 1.5 jaar moest ik weg bij de crisis
We hadden daar ook gesprekken gegad over euthanasie maar ik vermoed dat mn spver teruggefloten is want we zouden er over een bepaalde tijd verder over praten maar ze begon er niet meer over
Ik kwam bij fact terecht en heb cgt pmt en emdr en exposure gehad. Ook even act.
Niks lijkt te helpen
Emdr voor trauma en ptss omdat ze dachten dat veel klachten daardoor kwamen maar dat bleek toch niet zo
Ondertussen gestopt en een keer geminderd met depot maar ik werd toenemend psychotisch. Wat ik zelf merk daarvan zijn vooral de harde stemmen en vast zitten in denken
Op dit moment ben ik weer gestopt. Nu een maand en het gaat acceptabel. Wel het gevoel dat er mini mannetjes in mn hoofd zitten en ruzie hebben en 1 keer harde strmmen voor even. Oja ook 1 keer rare gedachten ( vind ik nu achteraf) zoals dat er gas uit mn armen komt en ik de boel laat ontploffen
Op dit moment ervaar ik veel angst. Ze noemen dat afzondelijk een angststoornis die door de psychotische stoornis beinvloed wordt en moeilijk te behandelen is daardoor
Ik doe niks alleen winkel en hond
En 2 keer per maand ongeveer ggz en af en toe een echt moet dingetje zoals arts bezoek of heeel af en toe een vriendin ontvangen of een huis bekijken van vriendin bv. Maar dan echt kort max een uur weg
Dus ik heb veel rust. Maar merk ook dat als ik bij mn moeder ben bv en oma komt even dat ik dan last krijg van mn hoofd of stemmen heb
Ik woon naast mn moeder maar ben altijd bij haar. Ook snachts vaak.
Alleen ervaar ik veel angst en haar huis voelt fijner ook.
Ik weet niet goed hoe ik merk dat het slechter gaat. Wat ik las in mn dossier was dat ik toenemend achterdocht kreeg en.moeilijker in contact was. Moeilijker te bereiken
Zelf merk.ik stemmen of beestjes zien en moeilijke gedachten
Maar ik kan volgens mij ook goed verbergen. Als ik iemand zie met hond uitlaten bv houd ik gewoon een praatje waarbij ik heel sociaal wenselijk praat
Ook bij de ggz vind ik het lastig om echt te tonen hoe het gaat
Zodra ik met iemand in contact ben gaat er een soort scherm van binnen over me heen en komt er een vriendelijke lach en gewenste antwoorden en.praat.
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:52
- 7
Ahh ja dat heb ik ook denk ik dandiyer schreef: ↑02-08-2019 19:41Ik heb mijzelf ooit laten vertellen door de psychiater dat wat ik omschreef aan belevenissen, dat dat onder randpsychotisch viel. Je hebt nog wel momenten van besef dat wat je ervaart niet klopt, ook al voel of beleef je dingen die je met normaal verstand niet zo zou ervaren. Je bent bij momenten dus nog wel in staat om op jezelf terug te kijken en te bedenken dat dit wel heel ver gaat.
Nee, ik dissocieer gelukkig al heel lang niet meer. Dat vond ik echt vreselijk. Want je bent je heel goed bewust dat wat je voelt, ziet, beleeft, dat dat niet klopt. Maar je doet er niks aan. Dat maakt dat je echt een vreemde in jezelf bent en je omgeving niet van jou. Ik werd er ook heel onzeker van, want andere mensen moesten dit toch wel van mij in de gaten hebben dat ik eigenaardig overkwam.
Maar heb van mijn jongste puberteit tot begin dertig flink veel en chronisch in dissociatie gezeten, vaak afgewisseld met derealisatie.
Zoals stemmen horen weet ik dat het niet echt er is maar allefn in mn hoofd
Ik heb er wel gedachten over. Zoals dat het de stem van god is die me instructies geeft
Verder weet ik ook vaak dat gedachten vreemd zijn en dat het in mij zit. Of zoiets
Dissocieren vond ik ook vervelend. Derealisatie ook. Heb ik nu ook nog vaak. Ik denk tgv angst?
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:54
Overigens is mijn gevoeligheid wel heel sterk te wijten aan extreme trauma's in de kindertijd. Dat vormt je hersenen tijdens het opgroeien heel sterk. Ik weet niet of psychose gevoeligheid ook kan ontstaan door dergelijke trauma's?
Ik denk dat schizofrenie daar los van staat. Bij mijn weten is het niet bekend of schizofrenie meer of minder voorkomt bij jeugdtrauma's en dat is bij dissociatieve stoornissen wel vastgesteld.
Ik denk dat schizofrenie daar los van staat. Bij mijn weten is het niet bekend of schizofrenie meer of minder voorkomt bij jeugdtrauma's en dat is bij dissociatieve stoornissen wel vastgesteld.
vrijdag 2 augustus 2019 om 19:55
het schijnt dus vaak z'n oorsprong te vinden in de kindertijd of een groot trauma. Het is een copingsmechanisme dat idd door iets getriggerd kan worden, zoals angst of stress.vivajaline schreef: ↑02-08-2019 19:52Dissocieren vond ik ook vervelend. Derealisatie ook. Heb ik nu ook nog vaak. Ik denk tgv angst?
- 7
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:08
Aanleg ergens voor hebben is een beetje lastig. Want het is volgens mij een feit dat hersenen gevormd worden door de jaren heen en dat allerlei chemische stofjes heel sterk van invloed zijn op die hersenen. En dat begint al in de baarmoeder.
Als je twee identieke baby's onder heel verschillende omstandigheden laat opgroeien, waarvan 1 met hele sterke negatieve prikkels (drugs, stress, angst, ondervoeding, etc,), dan zullen de hersenen van die specifieke baby zich gewoon daadwerkelijk anders ontwikkelen en zal dit kind, later volwassene, met heel veel normale dingen gewoon meer moeite hebben. Omdat A: de hersenen zich anders (ongezond) hebben ontwikkeld en B: het goede voorbeeld ontbreekt.
Tja, wat heet dan aanleg. Ik zie het zelf als (chronische?) beschadigingen van iets wat ooit gezond was.
Als je twee identieke baby's onder heel verschillende omstandigheden laat opgroeien, waarvan 1 met hele sterke negatieve prikkels (drugs, stress, angst, ondervoeding, etc,), dan zullen de hersenen van die specifieke baby zich gewoon daadwerkelijk anders ontwikkelen en zal dit kind, later volwassene, met heel veel normale dingen gewoon meer moeite hebben. Omdat A: de hersenen zich anders (ongezond) hebben ontwikkeld en B: het goede voorbeeld ontbreekt.
Tja, wat heet dan aanleg. Ik zie het zelf als (chronische?) beschadigingen van iets wat ooit gezond was.
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:11
Dat denk ik dus wel. Ik denk dat een deel vd bevolking hier gevoeliger voor is geworden door beschadigingen tijdens het opgroeien.vivajaline schreef: ↑02-08-2019 20:01Hmmm ja ikvraag me ook af of psychosegevoeligheid kan komen door trauma
Ik denk ook dat een deel vd bevolking die gevoeligheid uberhaupt heeft.
maar feitelijk maakt het qua klachten niet veel uit toch? In beide gevallen is het vervelend.
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:19
Maar daar help je jezelf echt niet mee! Want hoe kunnen mensen je dan helpen als je nog net goed genoeg bent om het goede plaatje voor te spiegelen, maar stiekem al te slecht bent geworden?vivajaline schreef: ↑02-08-2019 19:48
Ook bij de ggz vind ik het lastig om echt te tonen hoe het gaat
Zodra ik met iemand in contact ben gaat er een soort scherm van binnen over me heen en komt er een vriendelijke lach en gewenste antwoorden en.praat.
Ik snap dat je dit doet bij mensen op straat, want die gaat het niks aan hoe jij je voelt. Maar dat je jezelf ook groot probeert te houden bij je hulpverleners is toch zo zonde! Zij zijn er voor jou. Je bent er niet voor hen he, vergeet dat niet
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:27
Nou ik zei het niet goed
Ik zeg soms wel hoe het gaat waar ik last van heb e.d maar ik kan het niet goed overbrengen.
Ik kan dat niet goed uitleggen
Ik kom dan ook niet goed op de juiste woorden om uit te drukken hoe het echt gaat oid
Als ik me echt niet goed voel bespreek ik wel eens dat ik denk over dood gaan en dat dat wel een oplossing zou zijn maar dan heb ik niet de indruk dat het over komt. Weet niet
Maar vaak zeg ik dat het goed gaat of ik zeg gewoon hetzelfde
Maar ik doe wel altijd gewenst en vriendelijk ed
Maar ja als je ook al zo lang komt is het ook niet leuk om altijd zwaar depressief daar te praten
Ik zeg soms wel hoe het gaat waar ik last van heb e.d maar ik kan het niet goed overbrengen.
Ik kan dat niet goed uitleggen
Ik kom dan ook niet goed op de juiste woorden om uit te drukken hoe het echt gaat oid
Als ik me echt niet goed voel bespreek ik wel eens dat ik denk over dood gaan en dat dat wel een oplossing zou zijn maar dan heb ik niet de indruk dat het over komt. Weet niet
Maar vaak zeg ik dat het goed gaat of ik zeg gewoon hetzelfde
Maar ik doe wel altijd gewenst en vriendelijk ed
Maar ja als je ook al zo lang komt is het ook niet leuk om altijd zwaar depressief daar te praten
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:28
Ik merk wel meer klachten een beetje maar ik denk ook dat ik ff moet wennrn zonder medicatie. Dus tijd moet nemfn en geven ervoor
vrijdag 2 augustus 2019 om 20:39
Zou zeker kunnen. Maar probeer wel bewust te blijven vd veranderingen die je voelt. Want zonder die medicatie kún je ook langzaam richting psychose gaan.
Jammer is dat he? Ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat er een groot gebrek is aan goede hulpverleners die weten hoe ze om moeten gaan met mensen. Het is dat ik bepaald niet op mijn mondje ben gevallen en dingen vaak heel makkelijk en goed onder woorden kan brengen, waardoor ik voor mezelf de goede hulp heb gekregen (uiteindelijk).
Maar dat goed kunnen uitleggen is meer een uitzondering en ik denk daardoor dat er erg veel hulpverleners gewoon niet in de gaten hebben hoe ernstig het met iemand kan gaan die eigenlijk ook gewoon niet goed weet waar ze het over moeten hebben tijdens gesprekken.
Het belangrijkste is toch wel: hoe functioneer je en hoe gemakkelijk gaat je dit af.
Als het je bijvoorbeeld heel veel energie en focus kost om een goed gesprek te voeren en daarom ook het liefst gesprekken (contact) uit de weg gaat, dan is het antwoord: "kan een goed gesprek voeren" niet voldoende.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel, want ik heb ervaren dat heel veel hulpverleners heel slecht door informatie tussen de regels door kunnen prikken.
Jammer is dat he? Ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat er een groot gebrek is aan goede hulpverleners die weten hoe ze om moeten gaan met mensen. Het is dat ik bepaald niet op mijn mondje ben gevallen en dingen vaak heel makkelijk en goed onder woorden kan brengen, waardoor ik voor mezelf de goede hulp heb gekregen (uiteindelijk).
Maar dat goed kunnen uitleggen is meer een uitzondering en ik denk daardoor dat er erg veel hulpverleners gewoon niet in de gaten hebben hoe ernstig het met iemand kan gaan die eigenlijk ook gewoon niet goed weet waar ze het over moeten hebben tijdens gesprekken.
Het belangrijkste is toch wel: hoe functioneer je en hoe gemakkelijk gaat je dit af.
Als het je bijvoorbeeld heel veel energie en focus kost om een goed gesprek te voeren en daarom ook het liefst gesprekken (contact) uit de weg gaat, dan is het antwoord: "kan een goed gesprek voeren" niet voldoende.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel, want ik heb ervaren dat heel veel hulpverleners heel slecht door informatie tussen de regels door kunnen prikken.
vrijdag 2 augustus 2019 om 21:03
Wel fijn dat jij dat goed kan
Ik kan dat wel goed per mail maar ze willen niet inhoudelijk mailen..
En idd niet weten waarover te praten herken ik. De laatste tijd vragen ze waar ik het over wil hebben vandaag.
Dan weet ik nooit wat te benoemen. Want wat moet ik bespreken. Meestal gaat het op hetzelfde niveau als de vorige keer. Ik voel me niet goed en vefl angst maar daar elke keer over praten kan ook niet
En heel soms zeg ik iets. Bv ik blijf hangen in mn gedachten
Dan gaan ze er 2 zinnen op in en zegt dan maar waar wil je het nu over hebben?
Dan denk ik ben ik nou gek ? Begrijp ik het niet?
Ik kan dat wel goed per mail maar ze willen niet inhoudelijk mailen..
En idd niet weten waarover te praten herken ik. De laatste tijd vragen ze waar ik het over wil hebben vandaag.
Dan weet ik nooit wat te benoemen. Want wat moet ik bespreken. Meestal gaat het op hetzelfde niveau als de vorige keer. Ik voel me niet goed en vefl angst maar daar elke keer over praten kan ook niet
En heel soms zeg ik iets. Bv ik blijf hangen in mn gedachten
Dan gaan ze er 2 zinnen op in en zegt dan maar waar wil je het nu over hebben?
Dan denk ik ben ik nou gek ? Begrijp ik het niet?
vrijdag 2 augustus 2019 om 21:30
Nee hoor, dat ligt niet aan jou.
Heb je zelf geen enkel idee wat je kunt "halen" bij de hulpverleners? Zijn er dingen waar je nog regelmatig tegenaan loopt? Waar je last van hebt? Waar je van hoopt dat je daar nog in kunt groeien?
Dat hoeven geen dingen te zijn die je die week hebt meegemaakt. Maar het kunnen wel dingen zijn die je vaak merkt.
Om je eigen voorbeeld aan te geven: dat je merkt dat je mooi weer speelt naar de buitenwereld (vreemden) en dat je het lastig vindt om aan te geven waar je mee zit. Dat je daarom graag wilt leren hoe je de gesprekken met de hulpverleners beter kunt benutten voor jezelf. En dat je het gevoel hebt dat je niet echt begrepen wordt en hoe dat komt. En dan hoef je echt geen hele duidelijke verhalen te hebben. Maar alleen maar gevoelens is al best veel. Dus: ik voel onrust, ik voel me onbegrepen, ik voel me leeg, ik voel me angstig, ik voel me gespannen. En dan hoef je op dat moment nog niet te weten waarom. Maar begin allereerst eens te kijken naar de meest voorkomende gevoelens van de afgelopen week. Ook als ze leuk waren mag je dat prima vertellen.
En dan komen waarschijnlijk de vragen als: waarom zou je dingen niet bespreekbaar maken? Voor wie moet jij je groot houden? Wat zou er gebeuren als je wél aangeeft wat er in je hoofd omgaat?
Door (super)eerlijk te zijn, geef je jezelf de beste kans op hulp. Ook als je niet weet wat je moet bespreken, omdat je bang bent dat ze het allemaal maar te somber of wat dan ook vinden. Geef dat alsjeblieft aan. Want dat is nu juist waar ze bij kunnen helpen. En dat is misschien voor jou ook wel wat je nodig hebt: jezelf (beter) leren kennen. Want als jij weet wat je voelt, is dat al een grote stap. Vervolgens kun je erachter komen wat maakt dat je je zo voelt (veel piekeren? waarover dan? onzekerheid? wantrouwen?). En pas als je dat een beetje begint te begrijpen, kun je langzaam maar zeker proberen meer invloed hierop te krijgen. Door bijv. situaties op te zoeken die je leuk of juist spannend vindt. Om te gaan oefenen met je gevoelens.
Heb je zelf geen enkel idee wat je kunt "halen" bij de hulpverleners? Zijn er dingen waar je nog regelmatig tegenaan loopt? Waar je last van hebt? Waar je van hoopt dat je daar nog in kunt groeien?
Dat hoeven geen dingen te zijn die je die week hebt meegemaakt. Maar het kunnen wel dingen zijn die je vaak merkt.
Om je eigen voorbeeld aan te geven: dat je merkt dat je mooi weer speelt naar de buitenwereld (vreemden) en dat je het lastig vindt om aan te geven waar je mee zit. Dat je daarom graag wilt leren hoe je de gesprekken met de hulpverleners beter kunt benutten voor jezelf. En dat je het gevoel hebt dat je niet echt begrepen wordt en hoe dat komt. En dan hoef je echt geen hele duidelijke verhalen te hebben. Maar alleen maar gevoelens is al best veel. Dus: ik voel onrust, ik voel me onbegrepen, ik voel me leeg, ik voel me angstig, ik voel me gespannen. En dan hoef je op dat moment nog niet te weten waarom. Maar begin allereerst eens te kijken naar de meest voorkomende gevoelens van de afgelopen week. Ook als ze leuk waren mag je dat prima vertellen.
En dan komen waarschijnlijk de vragen als: waarom zou je dingen niet bespreekbaar maken? Voor wie moet jij je groot houden? Wat zou er gebeuren als je wél aangeeft wat er in je hoofd omgaat?
Door (super)eerlijk te zijn, geef je jezelf de beste kans op hulp. Ook als je niet weet wat je moet bespreken, omdat je bang bent dat ze het allemaal maar te somber of wat dan ook vinden. Geef dat alsjeblieft aan. Want dat is nu juist waar ze bij kunnen helpen. En dat is misschien voor jou ook wel wat je nodig hebt: jezelf (beter) leren kennen. Want als jij weet wat je voelt, is dat al een grote stap. Vervolgens kun je erachter komen wat maakt dat je je zo voelt (veel piekeren? waarover dan? onzekerheid? wantrouwen?). En pas als je dat een beetje begint te begrijpen, kun je langzaam maar zeker proberen meer invloed hierop te krijgen. Door bijv. situaties op te zoeken die je leuk of juist spannend vindt. Om te gaan oefenen met je gevoelens.
