Schuldgevoel, woede, domme fout gemaakt

Ravixo schreef: ↑

03-11-2017 20:52

Ja, is heel irritant als je al kampt met je eigen mentale gezondheid en dat inderdaad nog het gevoel krijgen dat je het niet goed doet..

Dat gevoel heb je al doordat je in zijn velletje hebt geknipt en dan wordt dat gevoel ook nog eens bevestigd doordat je je gepasseerd wordt door je man omdat hij zijn moeder heeft gebeld. Ik snap jou wel hoor.

Maar om even te relativeren. Je man wist even ook geen raad en jij was niet beschikbaar dus heeft hij zijn moeder gebeld.

Ravixo schreef: ↑

03-11-2017 20:56

Ja, voor de bevalling kon ik heel goed opschieten met haar.. Sinds het einde van mijn zwangerschap en helemaal na de bevallig kan ik heel weinig hebben... Heb de 1e dag van de geboorte zo goed als gemist omdat ik direct van de kamer werd gehaald, onder narcose werd gebracht en voor mijn leven lag te vechten op de operatiekamer en vervolgens op de intensive care.. Na de geboorte kreeg zij gelijk de kleine in haar armen terwijl ik dat had moeten zijn, dit kan ik uiteraard niet terug draaien, maar daardoor heb ik nog steeds het gevoel dat ik dingen in te halen heb met de kleine en heb ik moeite met hem uit handen geven.

Agoss... wat een een enorm onmogelijke situatie voor jou maar tegelijk ook voor haar. Wat had ik jou het anders gegund, echt. Rationeel snap je best dat het niet anders kon want je lag gewoon dood te gaan. Maar gevoelsmatig voel je waarschijnlijk dat je gefaald hebt want jij bent zijn/haar mama en je was er niet. Wat verschrikkelijk moeilijk voor jou zeg en ik en alle anderen hier kunnen je nu 100 x vertellen dat jij er niets aan kon doen maar dat helpt geen reet of wel? Jij zult dit moeten gaan voelen en ik snap wel dat dit tijd kost.

Vragen
En wat als jouw schoonmoeder nou niet jouw kleintje vast had gehouden? Wat had je dan gedacht? Dat zou toch ook echt gek zijn geweest gezien de heftige omstandigheden waar zij wel bij aanwezig was? Jij die voor jouw leven ligt te vechten en zij die jouw baby niet oppakt en laat liggen? Zou je dat hebben gewild voor jouw baby?

Wat zal ze gewenst hebben dat je het zou redden terwijl ze die kleine vasthield. Zij weet namelijk hoe belangrijk het is voor een kleine baby om een lieve en goede moeder te hebben en die lieve, goede moeder van het hompie lag te vechten voor haar leven. Goed dat je met een psycholoog praat want ik hoop dat jij snel kan voelen dat het niet anders kon en misschien ook hoe belangrijk jouw schoonmoeder op dat moment voor jullie alle drie is geweest.

Ik snap je wel. Ik had ook een traumatische bevalling en ook wel eens per ongeluk mijn dochtertje pijn gedaan bij het nageltjes knippen, en ook bij het neus sprayen (schoot het flesje uit mijn hand, bloedneusje...) Gejankt heb ik.... Dat er iets per ongeluk mis gaat terwijl je het zo goed bedoelt is balen, maar dat gebeurt zoveel mensen.

Zoek goeie hulp voor je ptss en verder: het gebeurt de beste moeder, echt...
Adem even goed door en probeer erom te lachen. Hij zal er niks aan over houden.

Ravixo schreef: ↑

03-11-2017 20:52

Ja, is heel irritant als je al kampt met je eigen mentale gezondheid en dat inderdaad nog het gevoel krijgen dat je het niet goed doet..

Maar jij smeert hem, laat hem achter met het kind en dan mag hij het uitzoeken omdat jij je handen vol hebt aan jezelf. Heel onredelijk van je om moeilijk te gaan doen, vanwege het feit dat hij zijn moeder belt. Ook hij is net vader hè, en zal zijn onzekerheden hebben alleen hij kan niet weglopen omdat jij dat al doet. misschien Kun je de volgende keer gewoon bij hem blijven om samen een oplossing te zoeken?

Probeer het eens van uit een ander perspectief te bekijken, je noemt nu dat je schoonmoeder de baby eerder heeft vastgehouden. Ik kan je vertellen dat er meer moeders rondlopen die hun baby niet hebben kunnen vasthouden, ik heb dat bij alle drie onze kinderen niet kunnen doen.
Wat heerlijk voor je kind dat hij bij zijn eigen oma!! in de armen heeft kunnen liggen, liefde krijgen is zoo belangrijk. Jij kon het op dat moment niet geven en oma is een verlengstuk van jou.
Liefde krijgen en je geliefd voelen is van levensbelang dus ik begrijp de keuze van de zuster die dit besloten heeft helemaal.
Neemt niet weg dat het voor jou niet fijn was dat jij het niet kon doen.
Ziekenhuis kiest voor de baby in dit geval. Beter dan 24 uur alleen in zijn bedje te hebben gelegen, wachtend op mama.

En ik heb iets soortgelijks meegemaakt alleen werd ik pas na 48 uur wakker gemaakt om vervolgens mijn baby te zien dat ernstig ziek was en waar overlevingskans klein was. Ja, dat is heel vreemd, en naar, maar ik vond het juist fijn dat schoonouders en ouders kind al hadden gezien en aangeraakt. Ipv alle (lieve) verpleegkundigen. Lieverd, jij gaat nog zo veel mooie momenten met je kind mee maken!

Dat je ptss hebt betekent niet dat je je eigen gevoelens niet serieus hoeft te nemen. Jij voelt je gepasseerd, in mijn ogen terecht. En daar mag je best een punt van maken. Kom voor jezelf op en bewaak je grenzen. Dit is een mooie casus om in je therapie te bespreken. Hoe pak jij de regie weer terug.

Ik heb medelijden met dit jongetje.

Een moeder die compleet in paniek weg rent terwijl er eigenlijk niets aan de hand is en een vader die ook werkelijk geen idee heeft hoe in een dergelijke simpele situatie te handelen.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat wanneer er echt iets serieus aan de hand is.

lis31 schreef: ↑

03-11-2017 22:50

Dat je ptss hebt betekent niet dat je je eigen gevoelens niet serieus hoeft te nemen. Jij voelt je gepasseerd, in mijn ogen terecht. En daar mag je best een punt van maken. Kom voor jezelf op en bewaak je grenzen. Dit is een mooie casus om in je therapie te bespreken. Hoe pak jij de regie weer terug.

Ik weet niet of dat terecht is. Ik voelde me in de steek gelaten, omdat man met onze prematuur mee ging in plaats van dat hij bij mij bleef. Precies zoals we hadden afgesproken. Maar toch was ik boos en voelde ik me in de steek gelaten. En al het gedrag van man na de bevalling, legde ik vervolgens uit als "zie je wel, hij laat me in de steek". Ik heb daarmee mijn man gekwetst en onrecht aangedaan. Want ik vóelde me wel in de steek gelaten (en in de letterlijke zin van het woord was ik het natuurlijk ook), maar daar tegenover stond dat man er voor kind was geweest, zodat ons kind onder vaders hand rustig kon worden na de geboorte. En dat heeft hij met heel veel zorg en liefde voor ons kind gedaan.

Als ik jouw verhaal lees, TO, dan heeft je schoonmoeder gedaan wat nodig was op dat moment, namelijk er zijn voor je kind, waar jij er niet toe in staat was. Jij kan dat misschien wel ervaren alsof ze tussen jou en je kind staat, maar je kind heeft maar één moeder. En voor je kind is het alleen maar een zegen dat het daarnaast ook nog een oma heeft die zich om 'm bekommert.

Je klinkt heel instabiel en in die context kan ik het ook goed te verklaren dat je man even ruggespraak zoekt bij zijn moeder. Pas als zij jou zou overheersen en daadwerkelijk tussen jou en je kind zou gaan staan, dan heb je een punt. Maar nu lees ik vooral dat zij er is als jij even niet beschikbaar bent.

Probeer je man en je schoonmoeder even wat ruimte te geven. Het is vanuit je psychische situatie heel goed te verklaren waarom je je zo aangevallen voelt door de aanwezigheid van je schoonmoeder. Maar als je met iets meer afstand en met iets minder emotie kijkt, dan is de kans groot dat het allemaal helemaal niet zo erg is en zo tegen jou bedoeld is.

Dat hoef je nu nog niet zo te voelen. Bij mij heeft het veel tijd en therapie gekost voordat wat ik met mijn verstand wel kon redeneren, ook qua emoties wat meer in verhouding kon zien. Na een zo traumatische ervaring is dat heel normaal. Maar het zou jou en je man al heel erg helpen als je vóór je boos wordt op een derde (je schoonmoeder), je even een stapje terug doet en probeert om de boel wat meer in perspectief te plaatsen. Om jezelf even de tijd te geven om het gevoel los te laten dat jij aangevallen wordt. Dat is 9 van de 10 keer niet aan de orde namelijk, al zullen je overprikkelde emoties dat wel zo ervaren. En daarmee ben ik terug bij de quote waardoor ik getriggerd werd: het is de vraag of het zo terecht is dat je je gepasseerd voelt. Het kan zomaar zijn van niet. Meestal is het niet zo. Blijf je dat wel realiseren, ook als je emoties alle andere kanten opschieten. Dan kan de volgende stap zijn dat je je emoties bij jezelf houdt, terwijl je wat meer vanuit de rede reageert op je man en je schoonmoeder.

Nee, natuurlijk zou jij hem nooit opzettelijk kwaad doen.
Je gevoel heeft allemaal nog erg te maken met hetgeen je hebt doorgemaakt

Ik vind dat je je nogal aanstelt. Je laat hem zo achter met het gevoel dat er iets verschrikkelijks is gebeurd. Jij mag wel in paniek raken en hij niet?

Heb ooit een tip gehoord, maar heb zelf geen kinderen, dus weet niet of het werkt. In plaats van de nagels te knippen, bijt je ze voorzichtig eraf. Doordat je dit met je mond/tanden doet, voel je beter hoe en wat je doet.

Waarom mag hij zijn moeder niet bellen voor steun?

Hij wilde mogelijk even met rust laten. Waarom kun je niet uitgaan van hun goede bedoelingen?

En je schoonmoeder accepteert jouw excuses niet? Dan zou ik tegen jouw vriend zeggen dat hij haar niet meer belt voor hulp. Je bent net moeder, met PTSS, kwetsbaar en onzeker. Het laatste wat je erbij kunt gebruiken is 'SuperSchoonmoeder' die geen begrip heeft voor jouw emotionele rollercoaster. Het uitvallen tegen de 'verkeerde' gebeurt ons allemaal wel eens, zeker in jouw positie. Als sorry dan niet niet genoeg is, is schoonmoeder niet de juiste steunende partij. Dan is ze een extra stressfactor.

Ik heb ook wel eens in het vingertje van mijn baby geknipt. Achteraf weet ik dat dat geen big deal is, maar op het moment zelf vond ik het ook een verschrikkelijke ramp. Als moeder van een jonge baby ben je nou eenmaal nogal hormonaal. Verder zou ik het ook niet leuk hebben gevonden als mijn partner bij dat soort dingen zijn moeder ging bellen. Ik begrijp je dus helemaal.

Het enige wat je beter niet had kunnen doen is boos op je schoonmoeder worden. Maar zoiets kan gebeuren. Je hebt netjes je excuses gemaakt, dus dan is het verder klaar, vind ik.

Wees niet zo hard voor jezelf. Je hebt geen 'domme fout gemaakt'. Je bent net moeder geworden, en dus waarschijnlijk lichamelijk nog niet 100%, doodmoe en ontzettend hormonaal. Ik had geen complicaties bij de geboorte en geen ptss, en toch vind ik jouw gevoelens heel herkenbaar. Jij hebt ook nog eens een extra zware start. Je werkt aan je ptss, dus je doet wat je kan. Nu alleen nog stoppen met jezelf verwijten maken.