Psyche
alle pijlers
Schuldgevoel, woede, domme fout gemaakt
vrijdag 3 november 2017 om 20:31
Pff.. Waar zal ik beginnen..
Sinds de bevalling kamp ik met ptss.. Ik ga er sinds kort mee naar de psycholoog..
Heb een erg zware fluxus gehad na de bevalling waardoor ik nog maar 1 liter over had en onder narcose gehouden moest worden. Zag de kleine pas na 12 uur (de volgende dag na de geboorte). Dit is een extreem korte versie van de ellende..
Maargoed, waar ik eigenlijk naartoe wil is naar vandaag.. Ik voel me al schuldig nu ik dit typ.. Voel me echt enorm bagger.
Het begon vandaag als een goeie dag, lekker naar het werk gegaan en vrolijk thuis gekomen bij mijn partner en baby van bijna 6 maanden.
Ik wou de nagels knippen van mijn zoontje en daar ging het mis, knip ik met mijn domme kop per ongeluk in zijn velletje! Ik schrok zo erg! Ik heb direct een pleister gepakt, de kleine aan mijn partner gegeven en uit paniek ben ik een rondje gaan lopen.
Ik reageer heel heftig op kleine dingen..
Ik had nooit een rondje moeten lopen, voel me zo schuldig.
Mijn partner had zijn moeder gebeld ipv mij (dacht dat het wel mee zou vallen, wat achteraf ook zo bleek)
Het viel mij erg verkeerd (onterecht).. Had mijn vriend geprobeerd te bellen onder zijn rondje, maar helaas nam hij niet op. Uiteindelijk nam hij wel op en kreeg ik te horen dat mijn schoonmoeder er al was... Ik werd lichtelijk boos en vroeg waarom hij mij niet belde ipv zijn moeder.
De emoties liepen een beetje te hoog op.
Heb mijn fout toegegeven alleen met mijn domme kop had (voordacht ik nadacht) mijn schoonmoeder geprobeerd te bellen en een bericht achtergelaten en aangegeven dat ik totaal niet mezelf ben vandaag en heel erg schrok van het feit dat ik ons lieve zoontje per ongeluk pijn had gedaan en daarbij aangegeven dat ik het haar niet kwalijk nam, maar mijn vriend dat hij haar belde ipv mij.
Het voelde alsof ik vergeten werd en er niet toe deed. Ik weet dat ik overdrijf en met gezond verstand snap ik dat ook, maar mijn gevoel zegt totaal wat anders.. Mijn verstand werkt goed alleen mijn gevoel werkt tegen.
Heb haar alsnog opgebeld en excuses gemaakt.. Heb haar uitgelegd dat ik enorm kamp met ptss en dat ik er niet goed tegen kan als iets wat betreft mijn zoontje mij uit handen wordt genomen voor mijn gevoel.
Het is nogal een wirwar verhaal... Ben helemaal in de war.
Wil ten alle tijden het beste voor mijn zoontje, zou hem NOOIT bewust zeer doen.
Wou dit even kwijt.. Even mijn hart luchten.
Sinds de bevalling kamp ik met ptss.. Ik ga er sinds kort mee naar de psycholoog..
Heb een erg zware fluxus gehad na de bevalling waardoor ik nog maar 1 liter over had en onder narcose gehouden moest worden. Zag de kleine pas na 12 uur (de volgende dag na de geboorte). Dit is een extreem korte versie van de ellende..
Maargoed, waar ik eigenlijk naartoe wil is naar vandaag.. Ik voel me al schuldig nu ik dit typ.. Voel me echt enorm bagger.
Het begon vandaag als een goeie dag, lekker naar het werk gegaan en vrolijk thuis gekomen bij mijn partner en baby van bijna 6 maanden.
Ik wou de nagels knippen van mijn zoontje en daar ging het mis, knip ik met mijn domme kop per ongeluk in zijn velletje! Ik schrok zo erg! Ik heb direct een pleister gepakt, de kleine aan mijn partner gegeven en uit paniek ben ik een rondje gaan lopen.
Ik reageer heel heftig op kleine dingen..
Ik had nooit een rondje moeten lopen, voel me zo schuldig.
Mijn partner had zijn moeder gebeld ipv mij (dacht dat het wel mee zou vallen, wat achteraf ook zo bleek)
Het viel mij erg verkeerd (onterecht).. Had mijn vriend geprobeerd te bellen onder zijn rondje, maar helaas nam hij niet op. Uiteindelijk nam hij wel op en kreeg ik te horen dat mijn schoonmoeder er al was... Ik werd lichtelijk boos en vroeg waarom hij mij niet belde ipv zijn moeder.
De emoties liepen een beetje te hoog op.
Heb mijn fout toegegeven alleen met mijn domme kop had (voordacht ik nadacht) mijn schoonmoeder geprobeerd te bellen en een bericht achtergelaten en aangegeven dat ik totaal niet mezelf ben vandaag en heel erg schrok van het feit dat ik ons lieve zoontje per ongeluk pijn had gedaan en daarbij aangegeven dat ik het haar niet kwalijk nam, maar mijn vriend dat hij haar belde ipv mij.
Het voelde alsof ik vergeten werd en er niet toe deed. Ik weet dat ik overdrijf en met gezond verstand snap ik dat ook, maar mijn gevoel zegt totaal wat anders.. Mijn verstand werkt goed alleen mijn gevoel werkt tegen.
Heb haar alsnog opgebeld en excuses gemaakt.. Heb haar uitgelegd dat ik enorm kamp met ptss en dat ik er niet goed tegen kan als iets wat betreft mijn zoontje mij uit handen wordt genomen voor mijn gevoel.
Het is nogal een wirwar verhaal... Ben helemaal in de war.
Wil ten alle tijden het beste voor mijn zoontje, zou hem NOOIT bewust zeer doen.
Wou dit even kwijt.. Even mijn hart luchten.
vrijdag 3 november 2017 om 20:35
vrijdag 3 november 2017 om 20:41
Het komt erop neer dat ik mijn partner erop aansprak dat hij zijn moeder belde ipv mij..
En dat terwijl ik weg liep en onterecht boos was geworden... Heb mijn frustratie stom genoeg bij mijn schoonmoeder neergelegd..
Ze komt vaker 'te dichtbij' en dit was een druppel die de emmer liet overlopen.. Alleen ondanks dat ik mijn excuses heb aangeboden voel ik me nog steeds schuldig, het zit me niet lekker... Het is gewoon een warrig iets omdat ik zelf niet helemaal bij ben
vrijdag 3 november 2017 om 20:41
Ik laat t mijn man doen en als die in haar tengels knipt dan plakken we er een pleistertje op en doen we even een sokje om haar hand zodat ze de pleister niet opeet. het is even zielig maar het is vaak maar net dat velletje en geen halve vinger. Ik hoop dat je goeie hulp hebt want zoiets kleins zo ontiegelijk groot maken lijkt me echt heel a-relaxed.
vrijdag 3 november 2017 om 20:41
Ergens is het ook vreemd dat je niet alleen jouw vriend/man hebt gezegd wat je ervan vindt. Hij besluit haar te bellen, zijn keuze en jij was het niet eens met zijn keuze. En dan bel je haar, best gek toch? Stuur anders een appje met jouw excuses.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 3 november 2017 om 20:43
Ik doe het ook niet meer. 1x zag ik t lipje vertrekken en ben daarna maar gaan vijlen. Nu ze wat groter zijn gaat t beter.
Maar wat waardeloos voel je je dan he TO.
vrijdag 3 november 2017 om 20:45
Nee daarom werd ik ook een beetje boos.. Het is ons 1e kindje samen en mijn partner wist even niet zo goed wat hij moest doen dus belde hij mijn schoonmoeder weer eens direct op.Horror-Clown schreef: ↑03-11-2017 20:42Maar ik snap niet helemaal waarom je je moeder optrommelt om in een velletje van je baby knippen. Wat heeft zij daar in godsnaam mee te maken en waarvoor moet ze dan komen?
Ik dacht alleen maar: Wij horen er als ouders zijnde samen uit te komen en niet jouw of mijn ouders erbij te halen..
Dacht er niet aan dat hij ook lichtelijk in paniek was...
En ja, het is heel frustrerend om je zo te voelen en direct de pan uit te flippen. Dit is zeker ook niet iets wat ik graag zou willen.
Voorheen was ik heel vrolijk en ik wil dat gevoel terug.. Heb er alle hoop in dat het goed gaat komen.
Het is inderdaad van een mug naar een olifant gegaan.
vrijdag 3 november 2017 om 20:45
Idd. Belt hij vaker zijn moeder voor wat betreft jullie zoontje?Horror-Clown schreef: ↑03-11-2017 20:42Maar ik snap niet helemaal waarom je je moeder optrommelt om in een velletje van je baby knippen. Wat heeft zij daar in godsnaam mee te maken en waarvoor moet ze dan komen?
vrijdag 3 november 2017 om 20:45
Misschien is dit momenteel wel nodig? Je geeft aan dat je PTTS hebt, snel van slag bent en dan heeft jouw man ook iemand nodig met wie hij kan levelen hè? Hij is toch ook nog maar net vader geworden van een kleintje? Zit hij daar ineens met een een oversture vrouw en klein overstuur baby'tje. Vrouw loopt dan de deur uit (want wil kalm worden), de baby huilt en misschien had het ook wel een klein beetje bloed aan een vingertje? Hij mag dan toch even iemand bellen die niet in paniek is, rustig reageert en misschien weet wat hij kan doen? Hoe lastig het misschien ook allemaal voor je is, dit is denk ik ook allemaal niet makkelijk voor hem.Ravixo schreef: ↑03-11-2017 20:41Het komt erop neer dat ik mijn partner erop aansprak dat hij zijn moeder belde ipv mij..
En dat terwijl ik weg liep en onterecht boos was geworden... Heb mijn frustratie stom genoeg bij mijn schoonmoeder neergelegd..
Ze komt vaker 'te dichtbij' en dit was een druppel die de emmer liet overlopen.. Alleen ondanks dat ik mijn excuses heb aangeboden voel ik me nog steeds schuldig, het zit me niet lekker... Het is gewoon een warrig iets omdat ik zelf niet helemaal bij ben
enn wijzigde dit bericht op 03-11-2017 20:47
2.85% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 3 november 2017 om 20:46
Heb haar telefonisch mijn excuses aangeboden en het verhaal uitgelegd waarom ik zo onredelijk deed..
Valt niet goed te praten, moet er aan werken met de hulp van de psycholoog
vrijdag 3 november 2017 om 20:47
Oh maar ik zou het ook heel irritant vinden hoor als ik even mijn kont keer een rondje loop en bij thuiskomst zit hier mijn schoonmoeder als Rescue 911 op de bank om iets kleins wat nergens over gaat in feite. Dat lijkt me heel ondermijnend voelen. Lijkt me dat je je al beetje schaamt om het feit dat je ptss hebt (nergens voor nodig) en dat dit soort acties jou bevestigen dat je t niet goed zou doen.
vrijdag 3 november 2017 om 20:48
Ik snap het nog niet helemaal.
Jij knipt per ongeluk in het velletje van je baby (je zal zeker niet de eerste of laatste zijn die dat overkomt) je schrikt en geeft baby aan je partner. Ook iets wat heel passend is bij ptss dus goed te verklaren.
Je partner schrikt hiervan en belt zijn moeder? Die besluit te komen.
Jij hoort dit en wordt boos op je man maar reageert dit af op zijn moeder?
Ach weet je dit soort dingen kunnen gebeuren. Je hebt je excuus aangeboden en dan is het ook wel klaar hoor.
Jij knipt per ongeluk in het velletje van je baby (je zal zeker niet de eerste of laatste zijn die dat overkomt) je schrikt en geeft baby aan je partner. Ook iets wat heel passend is bij ptss dus goed te verklaren.
Je partner schrikt hiervan en belt zijn moeder? Die besluit te komen.
Jij hoort dit en wordt boos op je man maar reageert dit af op zijn moeder?
Ach weet je dit soort dingen kunnen gebeuren. Je hebt je excuus aangeboden en dan is het ook wel klaar hoor.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 3 november 2017 om 20:48
Sorry is voldoende toch? Je mag het dan best laten gaan hoor, het is gebeurd en er valt nu niets aan te veranderen. En niemand zal je veroordelen op het per ongeluk pijn doen van jouw baby. Dat gebeurt de beste moeders wel eens en dus jou ook.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 3 november 2017 om 20:49
Meestal vraagt hij eerst iets aan mij.. Maar dan belt hij alsnog voor de zekerheid zijn moeder =.=''Gate_Keeper schreef: ↑03-11-2017 20:45Idd. Belt hij vaker zijn moeder voor wat betreft jullie zoontje?
Ik snap dat zijn moeder ook kids heeft opgevoed, maar wij moeten het toch allebei zelf leren
vrijdag 3 november 2017 om 20:51
En je leert het ook weer door anderen om advies en ervaring te vragen. Over het algemeen worden daar best vaak moeders voor gekozen hoor. Zo gek vind ik het niet.
Vind jij je schoonmoeder wel leuk? Kan je goed met haar opschieten? Of is dit pas sinds de baby geboren is?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
