Silent treatment van mijn moeder

Ik zit echt ff met een enorm boos en onmachtig gevoel op het moment.
Omdat ik het echt even van me af moet schrijven, en om tips te krijgen hoe hier mee om te gaan, dit topic.

Mijn moeder is boos, en ik weet niet eens precies waarom ze nou zo boos is.
Het toepassen van de silent treatment deed ze vroeger al toen ik kind was, niet heel vaak, maar als ze het deed dat hield ze het zeker 3/4 dagen vol en negeerde ze me compleet.

Even in het kort het afgelopen jaar:
Ik heb begin dit jaar de diagnose baarmoederhalskanker gekregen. Ik heb een zware operatie gehad van ruim 7 uur, maar gelukkig wel effectief. Ik ben nu schoon en sta onder controle elke 3 maanden.
Mijn moeder ging altijd mee als ik naar ziekenhuis moest, zoals tijdens de vooronderzoeken om te kijken of het was uitgezaaid.

Na de operatie ben ik best wel in een zwart gat gevallen. Niet alleen vanwege de diagnose, maar ik merkte dat er maar weinig mensen snapte wat zo'n diagnose met je doet. Iedereen was blij, en dacht dat met het nieuws dat ik schoon was alles daarmee klaar was.
Dat was niet zo, mijn verwerking begon pas op het moment dat ik hoorde dat ik schoon was.

Mijn relatie (wat nu overigens wel weer oké gaat) ging na de diagnose ook niet echt goed. Hij had moeite met mijn "depressie" na m'n operatie, en wist hier niet goed mee om te gaan.
Na lang overleg tussen mijn vriend en ik hadden we besloten dat ik tijdelijk terug zou gaan naar m'n moeder. Dit omdat ik aan het revalideren was, en wij veel ruzie en misverstanden hadden.
Het huis waar we woonde is heel klein, en we zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ook twijfelde ik erg aan m'n relatie toen, en moest echt even tot mezelf komen, evenals hij.

Ik zal dus bij m'n moeder gaan wonen, en dat zou dan zijn per 1 augustus dit jaar.
Om een lang verhaal kort te maken, dit is niet doorgegaan.
Na m'n operatie hoorde ik steeds minder van mijn moeder. Mijn broertje woont bij m'n moeder met gezin (vrouw+2 kinderen) Hij heeft een huis gekocht die pas april 2018 klaar is. Hij was van plan een huisje te huren totdat zijn huis gebouwd was, maar dit kon hij zogenaamd niet vinden. Mijn schoonzus komt uit China, en omdat zij eind augustus uitgerekend was van hun tweede kind, kwamen haar ouders over uit China voor de geboorte van hun kleinkind.
De schoonouders van mijn broertje konden toen ineens wel in het huis van m'n moeder, en ik kon het bekijken.
Dit moest ik overigens van m'n oma horen, want m'n moeder deed net alsof haar neus bloedde.

Ik boos, maar vooral voelde ik me in de steek gelaten. Mijn broertje controleert mijn moeder volledig, en vond dat ik me maar aanstelde.
Uiteindelijk heb ik iets voor mezelf gevonden, en heb ik daar iig geen stress meer van.

Maar nu had ik vorige week mijn tweede controle, en zou mijn moeder meegaan.
De dag dat ik mijn controle had is ze me vergeten, en ben ik uiteindelijk alleen gegaan.
Het is niet dat ik het niet alleen kan, of dat mijn vriend niet mee kan, alleen had ik gerekend dat zij mee zal gaan.
Ik denk dat het meer om het principe gaat dat ze het vergeet, en vanwege dat gedoe met huisvesting van daarvoor.
Ik zei haar toen dus dat ze het kon bekijken, en dat ik het schandalig vond at ze dit vergeten was.
Daarop antwoordde ze me dat ze klaar met me was, en me voorlopig niet meer wilt spreken of zien.
Ik heb nog een mailtje gestuurd een aantal dagen later, waarin ik schrijf dat het voor mij gewoon gevoelig ligt (ook vanwege vroeger toen ik kind was. Ik heb toen veel "alleen" moeten doen).
Maar ook schreef ik dat ik haar ook wel begreep vanwege mijn broertje en gezin die je ook niet zomaar de straat opzet.
Ik heb niks terug gekregen van haar.
Wel een boze broer die me verweet dat ik zielig deed vanwege mijn ziekte, en dat ik mijn moeder moet accepteren zoals ze is.
Dat bericht van hem was echt heel naar, en ik was vreselijk boos en verdrietig.
Dus heb ik m'n moeder weer een bericht gestuurd waarin ik zei dat hij mij met rust moet laten, en of ze alsjeblieft niet onze "ruzie" met hem wilt bespreken.
Weer geen reactie.

Ik ben zo vreselijk boos nu, en zeker vanwege die negeer modus. Ik weet niet eens waarom ze nou zo boos is, want heel veel verkeerds heb ik niet gezegd, vind ik dan.
Ik had misschien het anders kunnen formuleren, maar ik heb haar dit ook in het mailtje uitgelegd.
Maar ze blijft me dus negeren, nu inmiddels 2 weken.
Ze heeft ook niet gevraagd hoe m'n controle is gegaan, wat me ook veel pijn doet.

Ik dacht dat onze band wel verbeterd was door het hele "kanker" gebeuren, maar kennelijk heb ik me vergist.
Ik ben volwassenen, kan m'n eigen boontjes doppen, maar na zo'n ziekte en operatie heb ik toch echt hulp nodig gehad. Ik heb gewoon 0 op het rekest gekregen, en dat steek me gewoon.

Ik weet inmiddels wel dat ik op emotioneel gebied niet heel veel van haar kan verwachten, dat heb ik wel geaccepteerd. Maar ik kan niet accepteren dat ze zo kansloos doet en me de silent treatment geeft.
Wat moet ik daar nou mee? Hoe ga je met zoiets om?
Ik haat boos blijven, en als er iets is dan praat ik dat graag uit. Bovendien snap ik niet dat ze nu zo doet, terwijl ze wel heel bang was dat ik dood zou kunnen toen ik kanker had.

Het lijkt misschien wel onvolwassen dat ik er zo mee zit, en ik weet ook dat emotioneel nog te afhankelijk ben van mijn ouders (ouders zijn gescheiden, met mijn vader heb ik ook weinig contact). Hiervoor heb ook therapie. Maar toch staat dat los van dit gebeuren vind ik.

Dus, hoe zouden jullie hiermee omgaan? En is mijn reactie naar haar toe wellicht te heftig geweest?
Ik zit er serieus over na te denken definitief te breken met haar namelijk..

Ik hoop dat het niet erg onsamenhangend is, ik moest het echt ff kwijt.

Liefs Bianca

Kattenkop schreef: ↑

17-12-2017 01:27

Wauw, wat een heftig verhaal! En wat heb je veel moeten doorstaan. Ik ben wel benieuwd, was de uitslag positief?
Ik hoop het voor je.

Verder lijkt het mij ongelofelijk eenzaam voelen wanneer je moeder én je broer zich zo hard gedragen.

Ik heb een paar puntjes ter overweging;

Heb je je moeder ook bedankt voor de steun die ze je gaf tijdens het traject?

Heb je concreet plannen met je moeder gemaakt dat je daar zou wonen? Welke kamer je zou krijgen en welke spullen jezelf mee zou nemen en welke zij al had?

Heb je je moeder nog geattendeerd op de afspraak in het ziekenhuis?

Doe je wel eens iets leuks met je moeder?



Verder vind ik stilzwijgen ontzettend kinderachtig en een getuigen van zwakte. Ik vind het goed dat je aangeeft waar jou grenzen liggen, want dat is wat je hierin moet doen. Leg de bal bij je moeder. Jij hebt met diverse mailtjes toenadering gezocht, nu ligt het bij haar.

Op je broertje zou ik ook kort blijven. Dit is iets tussen mam en mij.

Verder hoop ik dat je in je relatie steun vindt , want het is denk ik veel om in je eentje te dragen.

Als eerst bedankt voor jullie lieve reacties.

Ik heb m'n moeder zeker bedankt. Zowel met woorden als met een cadeau wat ik geregeld had toen ik in het ziekenhuis lag.
Ook waren er concrete plannen over welke kamer ik zal krijgen. Dit was de kamer waar uiteindelijk de schoonouders van m'n broertje voor 3 maanden hebben geslapen.
Ik heb haar geen bericht gestuurd van te voren, wel een week daarvoor nog gezegd.
We zijn een paar keer gaan lunchen na m'n operatie toen ik me wat beter voelde. Dat was best gezellig, maar ik merkte wel dat ik niet echt m'n gevoel bij haar kwijt kon.
Ook vragen hoe zij zich voelde kreeg ik weinig respons.

Tegen mijn broertje heb ik idd gezegd dat hij zich er buiten moet houden. Dat deed hij niet, en ik kreeg verwijt naar verwijt. Toen heb ik hem moeten blokkeren op de app. Daarna ging die verder per sms, en heb ik hem ook daar moeten blokkeren.
Dat bericht van hem kwam trouwens ineens uit het niets 2 dagen geleden.

Mijn vriend is er op zijn manier voor me, hij is niet heel goed met emoties zeg maar, maar hij doet zijn best.
Maar ik heb gelukkig een beste vriend aan wie ik heel veel heb. Hij steunt me door dik en dun. Toch blijft het lastig dat ik het niet van mijn familie krijg.
Maar ik zie nu wel in dat ik zelfs in dit soort omstandigheden er niet op kan bouwen.

Liefs Bianca

En de uitslag heb ik pas 20 december. Maar het zag er rustig uit, dus ik ga er vanuit dat het gewoon goed is

cygnus schreef: ↑

17-12-2017 01:58

Lieve Bianca,
Eerst even een vraagje. Ben je de oudste van de kinderen? Je hebt het over een broer, is die jonger dan jij?
Ik vraag dat omdat ik de de situatie waarin je zit heel goed herken. Ik (man trouwens) ben de oudste van drie, ik heb een zus en een broer (die is de jongste). Maar ik ben de eerst geborene. Mijn ouders hebben voor mijn leven bijzonder weinig gedaan, weinig geholpen met mijn studie (financieel), maar wilden ook geen oppasoma/opa voor onze kinderen zijn. Dat hebben we dus anders moeten regelen. Voor de kinderen van mijn zus (3, ik heb er 2) hebben ze wel opgepast. Mijn broer heeft van mijn ouders een studentenflat gekregen, en is na zijn studententijd weer thuis komen wonen. Nooit een cent betaald aan kostgeld, ik heb dat wel moeten doen toen ik 1,5 jaar noodgedwongen weer thuis woonde na mijn studie. Het gaat mij niet om die centen, zowel ik als mijn broer hebben goed betaalde banen, maar het gaat mij om het principe dat ik eigenlijk niets heb gekregen van mijn ouders, mijn zus sociale ondersteuning, en mijn broer alles.
Niet lang geleden hoorde ik de theorie van een collega dat de oudste van de kinderen verantwoordelijk kan worden gehouden door de ouders voor het verlies van het sociale leven: er is een kind en daar moet je voor zorgen, het sociale leven is voorbij. En de oudste is daarvan de schuld. Ik heb zelf ook 2 kinderen en voel dat absoluut niet zo, maar het is een theorie dat dat een factor kan zijn. Het zou kunnen zijn dat ik een ‘ongelukje’ was, misschien ben jij dat ook geweest. Ik kan het mijn ouders niet meer vragen, mijn moeder is overleden en mijn vader is mentaal niet meer capabel om deze discussie te voeren.
Maar ik begrijp ook precies wat je bedoelt met jouw ziekte. In mijn geval was dat kanker bij mijn vrouw. Na de behandelingen was het voor mijn ouders klaar, terwijl we op dat moment juist op de top van het dal stonden. Dat heeft mijn moeder nooit begrepen (die was heeeeel erg dominant in de relatie van mijn ouders), terwijl zij zelf juist overleden is aan kanker. Zij heeft dat nooit kunnen koppelen aan onze relatie met 2 jonge kinderen, en wat voor andere impact dat heeft. Het gezin van mijn zus heeft financiële problemen, dat was blijkbaar belangrijker. En mijn broer heeft psychische problemen, dat was ook belangrijker. Ik als oudste moest het maar gewoon zelf uitzoeken, ook na alle medische ellende die ze notabene zelf ondervonden heeft.
Dus ja, ik herken het waar je in zit. Wat doe je er aan? De silient treatment is denk ik hun manier om er mee om te gaan, het stelt niet veel voor, het valt allemaal wel mee. Niet terecht, maar of je die confrontatie met jouw ouders aan wilt gaan ligt wel aan de instelling van jouw ouders. Bij mij was het een no-go, want als ik iets tegen mijn moeder zou zeggen sliep ze een week lang niet (emotionele chantage). Als jouw ouders er anders in staan, zou ik zeggen: alle kaarten op tafel. Voordat het te laat is...

Lieve Cygnus,

Ook jouw verhaal is vreselijk naar om te lezen wat betreft jouw ouders.
Ik herken veel in je verhaal, zeker dat voortrekken van kinderen.

Ik ben idd de oudste, hoewel ik wel degelijk gepland was zeg maar.
Mijn broertje is 6 jaar jonger dan ik, en is altijd het "zorgen" kindje geweest (veel problemen op school, vechtpartijen, vastzitten vanwege diefstal, verslaving aan weed enzv.)
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was ( ik ben nu 35), en vanaf dat moment stond ik er alleen voor.
Mijn broertje zorgde er wel voor dat hij aandacht kreeg, ik ben wat dat betreft iemand die het dan maar alleen doet, ga niet om aandacht schreeuwen zeg maar.

Ik ben zeker niet altijd makkelijk geweest, ik was best een opstandinge puber. Maar doordat ik al jong in therapie ben gegaan (19 jaar voor het eerst) ben ik toch aardig "opgedroogd".
Natuurlijk ben ik verre van perfect, maar wie is dat wel.

Het gaat gewoon om de emotionele steun die ontbreekt, van beide ouders trouwens.
Ik heb altijd te horen gekregen dat ik te emotioneel was. Zij zijn heel anders dan ik, en lossen alles liever zelf op (moeder en vader)
Mijn broertje daarintegen niet. Alhoewel die dat nu even vergeet voor het gemak, omdat hij sinds hij vader is (nu 3 jaar) wel zijn leven meer op de rit heeft. Wat er daarvoor allemaal gebeurt is, is hij kennelijk vergeten.

Als ik zeg wat me dwars zit, dan krijg hetzelfde als jij. Zielig doen, of juist het probleem bagatelliseren en zeggen dat het aan mij ligt, of beterschap beloven waar niks van terecht komt.
Ik heb het meerdere malen geprobeerd, zelfs met een therapeut erbij, maar er is niks veranderd.

Het lijkt me vreselijk dat jouw ouders ook zo met de ziekte van je vrouw (en eigenlijk ook van jou, aangezien kanker jou dan net zo hard raakt) zijn omgegaan.
Uiteindelijk kun je niemand veranderen, en zelf een weg moeten vinden ermee om te gaan.
Toch vormt het je helaas wel voor een deel, althans dat ervaar ik zo.
Ik hoop dat je het heb kunnen accepteren voor jezelf.
En dat het goed gaat met de gezondheid van je vrouw

Liefs Bianca

karin12345 schreef: ↑

17-12-2017 02:02

Misschien voelt je moeder zich achteraf schuldig over het hele gebeuren en weet ze nu niet hoe ze het beste op jou kan reageren.
Daarom doet ze maar niets, wat het nog veel erger voor jou maakt natuurlijk, want daardoor wordt een oude pijn uit jouw jeugd opnieuw getriggerd.

Maar even afwachten of er nog een reactie vanuit haar komt, verder kun je niet veel meer doen.
De relatie met je broer klinkt trouwens wel heel beroerd.
Het kan toch best zo zijn, dat hij inderdaad geen huis kon vinden voor die korte tijd?
En hoe ben jij omgegaan met de geboorte van het nieuwe kindje?
Heb jij het gevoel dat hij altijd al werd voorgetrokken?
Heeft hij wel belangstelling getoond toen jij zo ziek was, is hij je op komen zoeken in het ziekenhuis?

Van die nare berichtjes van hem zou ik me maar niet al te veel aantrekken.
Hij probeert loyaal te zijn naar je moeder.

Heel veel sterkte met je gezondheid, hopelijk blijft het goed gaan!

Ik had vroeger een een hele andere band met m'n broertje (hij is 6 jaar jonger) Ik zorgde vaak voor hem, en ondanks zijn behoorlijk lastige karakter zo nu en dan, hadden we een goede band. Helaas is dat de laatste jaren heel slecht geworden, ik heb geen idee hoe dat precies zo gekomen is.

Hij is wel langs geweest in het ziekenhuis, 1 keer. Ik lag er ook maar 5 dagen. Bovendien lag ik in het LUMC, en wonen wij in Den Haag.
Hij heeft verder nooit gevraagd aan me hoe het ging, geen berichtje, geen telefoontje en geen bezoeken meer verder.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik moeite had met de geboorte van zijn dochter. Ik vind het super leuk voor hem, maar het was best een beetje wrang om te zien dat zij weer een kindje kregen.
Ik heb zelf een kinderwens, en die is behoorlijk in het geding gekomen door kanker.
Ik heb een baarmoeder sparende operatie gehad (radicale trachelectomie) daar ben ik heel dankbaar voor.
Maar de kans op zwangerschap is nu verkleind, en ik weet niet goed of ik het nog wel aan durf door alles.
Dus ik had er wel moeite mee toen ik hoorde dat mijn schoonzus zwanger was (was in dezelfde periode als mijn ziekte)
Ik heb dat hen ook wel uitgelegd overigens, en dat snapte hij ook wel.
Ik heb mijn nichtje wel gewoon al gezien, maar interesse is wat oppervlakkig gebleven van mijn kant.

Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij werd voorgetrokken toen ik jong was. Maar zo achteraf op terug kijkend is dat wel zo geweest.
Ik heb het alleen nooit erg gevonden eigenlijk, behalve nu dan.
Dat hij idd geen huis kon vinden voor een bepaalde periode wil ik best geloven.
Maar mijn moeder had het mij belooft, en heeft tot op het laatst volgehouden dat hij weg zal gaan voor 1 augustus. Ook omdat zijn vrouw uitgerekend was eind augustus, en mijn moeder niet zat te wachten op een baby in huis. Meer vanwege haar rust omdat ze ook een fulltime baan heeft.
Mijn moeder zit ook vaak alleen maar op haar kamertje, de rest van het huis wordt "geowned" door m'n broertje zeg maar.
Ik heb sterk het vermoeden dat ze gewoon niet tegen hem op kan, en dat hij volledig de dienst bepaald.

Maar goed, de bal ligt nu idd bij haar. Ik weet niet of ik emotioneel nog op kan brengen met haar om te gaan.
Ik ga het sowieso bespreken met mijn therapeut.
Die stress van dit alles word me ook gewoon teveel, dus voor nu is afstand sowieso het beste.

Liefs Bianca

Hoezitdit schreef: ↑

17-12-2017 09:38

Jij reageert overal emotioneel op, aldus je ouders. Denk dat hier een heel groot stuk ligt. Want zij hebben een andere manier van communiceren en kunnen dus niets met jouw manier van praten. Ben je heftig in je spreken? Huil je snel? Snel verdrietig? Weet je waarom zij je emotioneel vinden? Hoe uit je dat dat zij dat vinden?

Je hebt gelijk dat op dat punt het grootste struikelblok ligt.
Ik kan zeker heftig reageren, al is dat wel een stuk minder geworden nu ik volwassenen ben.
Toen ik jonger was, was dit ook het grootste probleem van mijn moeder naar mij toe. Ik ben daar weldegelijk in veranderd, maar misschien ziet zij dit anders.
Ik huil redelijk snel, maar niet waar mijn ouders bij zijn. En zij weten dat ik rot vind dat zij anders met gevoelens omgaan dan ik.

Ik had het ook allemaal geaccepteerd, ook het verschil tussen mijn ouders en ik, en het verleden.
Ik heb toen ik eind 20 was deeltijd therapie gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek (daarvoor had ik voornamelijk therapie voor angst klachten) Ik heb namelijk trekken van bepaalde persoonlijkheidsstoornissen op het moment dat ik stress ervaar (ze noemen dit ook wel de ego organisatie) met name van de afhankelijke en obsessieve compulsieve ps. Mijn coping was kortweg gezegd gewoon behoorlijk neurotisch.
Ik dacht dat dit allemaal wel aardig rechtgetrokken was. Maar door de ziekte, en een aantal dingen die daarvoor gebeurt waren (relatie met ex over, hij had een ander en raakte m'n huis kwijt. En nog een aantal heftige dingen) heb ik dus nog weldegelijk last van deze ego organisatie.
Hiervoor heb ik natuurlijk therapie, en ben heel veel bezig met zelfreflectie op het moment.

Ik heb soms ook te hoge verwachtingen van mensen. En dat probeer ik je juist zo veel mogelijk bij te stellen.
Daarom twijfel ik dan ook soms aan mezelf, omdat ik misschien in dit geval opnieuw te hoge verwachtingen had van iemand (mijn moeder) waarvan ik weet dat zij nou eenmaal heel anders is dan ik.
Al blijf ik erbij dat ik dit gedrag van haar (silent treatment) niet hoeft te accepteren.

Liefs Bianca

Hoezitdit schreef: ↑

17-12-2017 09:42

En nu klink ik misschien hard, maar zo bedoel ik het niet, maar áccepteer dat je moeder is zoals ze is. Als ik je lees is ze nooit anders geweest. Waarom dan toch allerlei dingen verwachten, zodat je keer op keer weer teleurgesteld wordt?

Je schreef: ik weet ook dat emotioneel nog te afhankelijk ben van mijn ouders (ouders zijn gescheiden, met mijn vader heb ik ook weinig contact). Hiervoor heb ook therapie. Maar toch staat dat los van dit gebeuren vind ik.



Ik denk niet dat dit los staat van alles, juist niet. Het is een pijnpunt bij jou, en elke keer als er weer iets gebeurd komt die pijn weer naar boven en gaat de wond weer open.

Je klinkt niet hard, het is voor mij juist goed om de visie van andere te horen.
Ook aan feedback heb ik veel, dit is ook een van de reden waarom ik dit topic open.

Het ligt idd gevoelig vanwege het verleden. En misschien ligt daar wel een deel van het probleem, dat dit oud zeer naar boven komt, en dit dan extra heftig binnen komt.

retrostar schreef: ↑

17-12-2017 08:28

Ik denk dat je haar te hoog (of tenminste verkeerd) hebt aangeslagen/ingeschat en dat je niet veel van haar kan verwachten. Het zou overigens best interessant zijn om haar kant van het verhaal te horen. Gedrag heeft eigenlijk altijd een reden, en die ken je helaas niet. In plaats van een goede verhouding is er pijn en wantrouwen gekomen.

Er zit niets anders op dan jezelf te beschermen en afstand te nemen. Pas als je daarmee volledig op je gemak en gelukkig bent kan je - zonder de geringste verwachting - onderzoeken wie deze vrouw is die je moeder is. Moeders zijn gewone feilbare wezens met hun eigen makkes, kronkels, pijnlijke verleden en onvermogen, die toevallig ooit een kind hebben gekregen en dat was jij. Meestal houden ze op hun eigen manier van hun kind, maar dan gebeurt er vanalles wat invloed daarop krijgt.

Eigenlijk zou je recht moeten hebben op meer, maar het zit er niet in. Zorg goed voor jezelf want je kan daarin niet op anderen vertrouwen. Niemand voelt jou zo goed aan als jijzelf. Sterkte.

Ik sta juist open voor haar kant van het verhaal, maar dan moet ze niet de silent treatment toepassen. Ik weet dat zij het niet makkelijk heeft, ook dat mijn broertje daar met gezin in huis zit, en dat ook zij een vervelend jaar achter de rug heeft.
Maar ze kan niet alles op mij projecteren, en niet die vreselijke stilte behandeling geven.
Ze weet hoe erg ik dat vind, en ze weet dat het voor mij ook een rot jaar is geweest.

Maar goed, ik kan het er niet uitrekken. Dus het zoals het is.
En ik ben idd verantwoordelijk voor mezelf en mijn gezondheid, en ik ga me daar maar ook verder op richten.

Liefs Bianca