Silent treatment van mijn moeder

Ik zit echt ff met een enorm boos en onmachtig gevoel op het moment.
Omdat ik het echt even van me af moet schrijven, en om tips te krijgen hoe hier mee om te gaan, dit topic.

Mijn moeder is boos, en ik weet niet eens precies waarom ze nou zo boos is.
Het toepassen van de silent treatment deed ze vroeger al toen ik kind was, niet heel vaak, maar als ze het deed dat hield ze het zeker 3/4 dagen vol en negeerde ze me compleet.

Even in het kort het afgelopen jaar:
Ik heb begin dit jaar de diagnose baarmoederhalskanker gekregen. Ik heb een zware operatie gehad van ruim 7 uur, maar gelukkig wel effectief. Ik ben nu schoon en sta onder controle elke 3 maanden.
Mijn moeder ging altijd mee als ik naar ziekenhuis moest, zoals tijdens de vooronderzoeken om te kijken of het was uitgezaaid.

Na de operatie ben ik best wel in een zwart gat gevallen. Niet alleen vanwege de diagnose, maar ik merkte dat er maar weinig mensen snapte wat zo'n diagnose met je doet. Iedereen was blij, en dacht dat met het nieuws dat ik schoon was alles daarmee klaar was.
Dat was niet zo, mijn verwerking begon pas op het moment dat ik hoorde dat ik schoon was.

Mijn relatie (wat nu overigens wel weer oké gaat) ging na de diagnose ook niet echt goed. Hij had moeite met mijn "depressie" na m'n operatie, en wist hier niet goed mee om te gaan.
Na lang overleg tussen mijn vriend en ik hadden we besloten dat ik tijdelijk terug zou gaan naar m'n moeder. Dit omdat ik aan het revalideren was, en wij veel ruzie en misverstanden hadden.
Het huis waar we woonde is heel klein, en we zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ook twijfelde ik erg aan m'n relatie toen, en moest echt even tot mezelf komen, evenals hij.

Ik zal dus bij m'n moeder gaan wonen, en dat zou dan zijn per 1 augustus dit jaar.
Om een lang verhaal kort te maken, dit is niet doorgegaan.
Na m'n operatie hoorde ik steeds minder van mijn moeder. Mijn broertje woont bij m'n moeder met gezin (vrouw+2 kinderen) Hij heeft een huis gekocht die pas april 2018 klaar is. Hij was van plan een huisje te huren totdat zijn huis gebouwd was, maar dit kon hij zogenaamd niet vinden. Mijn schoonzus komt uit China, en omdat zij eind augustus uitgerekend was van hun tweede kind, kwamen haar ouders over uit China voor de geboorte van hun kleinkind.
De schoonouders van mijn broertje konden toen ineens wel in het huis van m'n moeder, en ik kon het bekijken.
Dit moest ik overigens van m'n oma horen, want m'n moeder deed net alsof haar neus bloedde.

Ik boos, maar vooral voelde ik me in de steek gelaten. Mijn broertje controleert mijn moeder volledig, en vond dat ik me maar aanstelde.
Uiteindelijk heb ik iets voor mezelf gevonden, en heb ik daar iig geen stress meer van.

Maar nu had ik vorige week mijn tweede controle, en zou mijn moeder meegaan.
De dag dat ik mijn controle had is ze me vergeten, en ben ik uiteindelijk alleen gegaan.
Het is niet dat ik het niet alleen kan, of dat mijn vriend niet mee kan, alleen had ik gerekend dat zij mee zal gaan.
Ik denk dat het meer om het principe gaat dat ze het vergeet, en vanwege dat gedoe met huisvesting van daarvoor.
Ik zei haar toen dus dat ze het kon bekijken, en dat ik het schandalig vond at ze dit vergeten was.
Daarop antwoordde ze me dat ze klaar met me was, en me voorlopig niet meer wilt spreken of zien.
Ik heb nog een mailtje gestuurd een aantal dagen later, waarin ik schrijf dat het voor mij gewoon gevoelig ligt (ook vanwege vroeger toen ik kind was. Ik heb toen veel "alleen" moeten doen).
Maar ook schreef ik dat ik haar ook wel begreep vanwege mijn broertje en gezin die je ook niet zomaar de straat opzet.
Ik heb niks terug gekregen van haar.
Wel een boze broer die me verweet dat ik zielig deed vanwege mijn ziekte, en dat ik mijn moeder moet accepteren zoals ze is.
Dat bericht van hem was echt heel naar, en ik was vreselijk boos en verdrietig.
Dus heb ik m'n moeder weer een bericht gestuurd waarin ik zei dat hij mij met rust moet laten, en of ze alsjeblieft niet onze "ruzie" met hem wilt bespreken.
Weer geen reactie.

Ik ben zo vreselijk boos nu, en zeker vanwege die negeer modus. Ik weet niet eens waarom ze nou zo boos is, want heel veel verkeerds heb ik niet gezegd, vind ik dan.
Ik had misschien het anders kunnen formuleren, maar ik heb haar dit ook in het mailtje uitgelegd.
Maar ze blijft me dus negeren, nu inmiddels 2 weken.
Ze heeft ook niet gevraagd hoe m'n controle is gegaan, wat me ook veel pijn doet.

Ik dacht dat onze band wel verbeterd was door het hele "kanker" gebeuren, maar kennelijk heb ik me vergist.
Ik ben volwassenen, kan m'n eigen boontjes doppen, maar na zo'n ziekte en operatie heb ik toch echt hulp nodig gehad. Ik heb gewoon 0 op het rekest gekregen, en dat steek me gewoon.

Ik weet inmiddels wel dat ik op emotioneel gebied niet heel veel van haar kan verwachten, dat heb ik wel geaccepteerd. Maar ik kan niet accepteren dat ze zo kansloos doet en me de silent treatment geeft.
Wat moet ik daar nou mee? Hoe ga je met zoiets om?
Ik haat boos blijven, en als er iets is dan praat ik dat graag uit. Bovendien snap ik niet dat ze nu zo doet, terwijl ze wel heel bang was dat ik dood zou kunnen toen ik kanker had.

Het lijkt misschien wel onvolwassen dat ik er zo mee zit, en ik weet ook dat emotioneel nog te afhankelijk ben van mijn ouders (ouders zijn gescheiden, met mijn vader heb ik ook weinig contact). Hiervoor heb ook therapie. Maar toch staat dat los van dit gebeuren vind ik.

Dus, hoe zouden jullie hiermee omgaan? En is mijn reactie naar haar toe wellicht te heftig geweest?
Ik zit er serieus over na te denken definitief te breken met haar namelijk..

Ik hoop dat het niet erg onsamenhangend is, ik moest het echt ff kwijt.

Liefs Bianca