Psyche
alle pijlers
Silent treatment van mijn moeder
zondag 17 december 2017 om 01:03
Ik zit echt ff met een enorm boos en onmachtig gevoel op het moment.
Omdat ik het echt even van me af moet schrijven, en om tips te krijgen hoe hier mee om te gaan, dit topic.
Mijn moeder is boos, en ik weet niet eens precies waarom ze nou zo boos is.
Het toepassen van de silent treatment deed ze vroeger al toen ik kind was, niet heel vaak, maar als ze het deed dat hield ze het zeker 3/4 dagen vol en negeerde ze me compleet.
Even in het kort het afgelopen jaar:
Ik heb begin dit jaar de diagnose baarmoederhalskanker gekregen. Ik heb een zware operatie gehad van ruim 7 uur, maar gelukkig wel effectief. Ik ben nu schoon en sta onder controle elke 3 maanden.
Mijn moeder ging altijd mee als ik naar ziekenhuis moest, zoals tijdens de vooronderzoeken om te kijken of het was uitgezaaid.
Na de operatie ben ik best wel in een zwart gat gevallen. Niet alleen vanwege de diagnose, maar ik merkte dat er maar weinig mensen snapte wat zo'n diagnose met je doet. Iedereen was blij, en dacht dat met het nieuws dat ik schoon was alles daarmee klaar was.
Dat was niet zo, mijn verwerking begon pas op het moment dat ik hoorde dat ik schoon was.
Mijn relatie (wat nu overigens wel weer oké gaat) ging na de diagnose ook niet echt goed. Hij had moeite met mijn "depressie" na m'n operatie, en wist hier niet goed mee om te gaan.
Na lang overleg tussen mijn vriend en ik hadden we besloten dat ik tijdelijk terug zou gaan naar m'n moeder. Dit omdat ik aan het revalideren was, en wij veel ruzie en misverstanden hadden.
Het huis waar we woonde is heel klein, en we zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ook twijfelde ik erg aan m'n relatie toen, en moest echt even tot mezelf komen, evenals hij.
Ik zal dus bij m'n moeder gaan wonen, en dat zou dan zijn per 1 augustus dit jaar.
Om een lang verhaal kort te maken, dit is niet doorgegaan.
Na m'n operatie hoorde ik steeds minder van mijn moeder. Mijn broertje woont bij m'n moeder met gezin (vrouw+2 kinderen) Hij heeft een huis gekocht die pas april 2018 klaar is. Hij was van plan een huisje te huren totdat zijn huis gebouwd was, maar dit kon hij zogenaamd niet vinden. Mijn schoonzus komt uit China, en omdat zij eind augustus uitgerekend was van hun tweede kind, kwamen haar ouders over uit China voor de geboorte van hun kleinkind.
De schoonouders van mijn broertje konden toen ineens wel in het huis van m'n moeder, en ik kon het bekijken.
Dit moest ik overigens van m'n oma horen, want m'n moeder deed net alsof haar neus bloedde.
Ik boos, maar vooral voelde ik me in de steek gelaten. Mijn broertje controleert mijn moeder volledig, en vond dat ik me maar aanstelde.
Uiteindelijk heb ik iets voor mezelf gevonden, en heb ik daar iig geen stress meer van.
Maar nu had ik vorige week mijn tweede controle, en zou mijn moeder meegaan.
De dag dat ik mijn controle had is ze me vergeten, en ben ik uiteindelijk alleen gegaan.
Het is niet dat ik het niet alleen kan, of dat mijn vriend niet mee kan, alleen had ik gerekend dat zij mee zal gaan.
Ik denk dat het meer om het principe gaat dat ze het vergeet, en vanwege dat gedoe met huisvesting van daarvoor.
Ik zei haar toen dus dat ze het kon bekijken, en dat ik het schandalig vond at ze dit vergeten was.
Daarop antwoordde ze me dat ze klaar met me was, en me voorlopig niet meer wilt spreken of zien.
Ik heb nog een mailtje gestuurd een aantal dagen later, waarin ik schrijf dat het voor mij gewoon gevoelig ligt (ook vanwege vroeger toen ik kind was. Ik heb toen veel "alleen" moeten doen).
Maar ook schreef ik dat ik haar ook wel begreep vanwege mijn broertje en gezin die je ook niet zomaar de straat opzet.
Ik heb niks terug gekregen van haar.
Wel een boze broer die me verweet dat ik zielig deed vanwege mijn ziekte, en dat ik mijn moeder moet accepteren zoals ze is.
Dat bericht van hem was echt heel naar, en ik was vreselijk boos en verdrietig.
Dus heb ik m'n moeder weer een bericht gestuurd waarin ik zei dat hij mij met rust moet laten, en of ze alsjeblieft niet onze "ruzie" met hem wilt bespreken.
Weer geen reactie.
Ik ben zo vreselijk boos nu, en zeker vanwege die negeer modus. Ik weet niet eens waarom ze nou zo boos is, want heel veel verkeerds heb ik niet gezegd, vind ik dan.
Ik had misschien het anders kunnen formuleren, maar ik heb haar dit ook in het mailtje uitgelegd.
Maar ze blijft me dus negeren, nu inmiddels 2 weken.
Ze heeft ook niet gevraagd hoe m'n controle is gegaan, wat me ook veel pijn doet.
Ik dacht dat onze band wel verbeterd was door het hele "kanker" gebeuren, maar kennelijk heb ik me vergist.
Ik ben volwassenen, kan m'n eigen boontjes doppen, maar na zo'n ziekte en operatie heb ik toch echt hulp nodig gehad. Ik heb gewoon 0 op het rekest gekregen, en dat steek me gewoon.
Ik weet inmiddels wel dat ik op emotioneel gebied niet heel veel van haar kan verwachten, dat heb ik wel geaccepteerd. Maar ik kan niet accepteren dat ze zo kansloos doet en me de silent treatment geeft.
Wat moet ik daar nou mee? Hoe ga je met zoiets om?
Ik haat boos blijven, en als er iets is dan praat ik dat graag uit. Bovendien snap ik niet dat ze nu zo doet, terwijl ze wel heel bang was dat ik dood zou kunnen toen ik kanker had.
Het lijkt misschien wel onvolwassen dat ik er zo mee zit, en ik weet ook dat emotioneel nog te afhankelijk ben van mijn ouders (ouders zijn gescheiden, met mijn vader heb ik ook weinig contact). Hiervoor heb ook therapie. Maar toch staat dat los van dit gebeuren vind ik.
Dus, hoe zouden jullie hiermee omgaan? En is mijn reactie naar haar toe wellicht te heftig geweest?
Ik zit er serieus over na te denken definitief te breken met haar namelijk..
Ik hoop dat het niet erg onsamenhangend is, ik moest het echt ff kwijt.
Liefs Bianca
Omdat ik het echt even van me af moet schrijven, en om tips te krijgen hoe hier mee om te gaan, dit topic.
Mijn moeder is boos, en ik weet niet eens precies waarom ze nou zo boos is.
Het toepassen van de silent treatment deed ze vroeger al toen ik kind was, niet heel vaak, maar als ze het deed dat hield ze het zeker 3/4 dagen vol en negeerde ze me compleet.
Even in het kort het afgelopen jaar:
Ik heb begin dit jaar de diagnose baarmoederhalskanker gekregen. Ik heb een zware operatie gehad van ruim 7 uur, maar gelukkig wel effectief. Ik ben nu schoon en sta onder controle elke 3 maanden.
Mijn moeder ging altijd mee als ik naar ziekenhuis moest, zoals tijdens de vooronderzoeken om te kijken of het was uitgezaaid.
Na de operatie ben ik best wel in een zwart gat gevallen. Niet alleen vanwege de diagnose, maar ik merkte dat er maar weinig mensen snapte wat zo'n diagnose met je doet. Iedereen was blij, en dacht dat met het nieuws dat ik schoon was alles daarmee klaar was.
Dat was niet zo, mijn verwerking begon pas op het moment dat ik hoorde dat ik schoon was.
Mijn relatie (wat nu overigens wel weer oké gaat) ging na de diagnose ook niet echt goed. Hij had moeite met mijn "depressie" na m'n operatie, en wist hier niet goed mee om te gaan.
Na lang overleg tussen mijn vriend en ik hadden we besloten dat ik tijdelijk terug zou gaan naar m'n moeder. Dit omdat ik aan het revalideren was, en wij veel ruzie en misverstanden hadden.
Het huis waar we woonde is heel klein, en we zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ook twijfelde ik erg aan m'n relatie toen, en moest echt even tot mezelf komen, evenals hij.
Ik zal dus bij m'n moeder gaan wonen, en dat zou dan zijn per 1 augustus dit jaar.
Om een lang verhaal kort te maken, dit is niet doorgegaan.
Na m'n operatie hoorde ik steeds minder van mijn moeder. Mijn broertje woont bij m'n moeder met gezin (vrouw+2 kinderen) Hij heeft een huis gekocht die pas april 2018 klaar is. Hij was van plan een huisje te huren totdat zijn huis gebouwd was, maar dit kon hij zogenaamd niet vinden. Mijn schoonzus komt uit China, en omdat zij eind augustus uitgerekend was van hun tweede kind, kwamen haar ouders over uit China voor de geboorte van hun kleinkind.
De schoonouders van mijn broertje konden toen ineens wel in het huis van m'n moeder, en ik kon het bekijken.
Dit moest ik overigens van m'n oma horen, want m'n moeder deed net alsof haar neus bloedde.
Ik boos, maar vooral voelde ik me in de steek gelaten. Mijn broertje controleert mijn moeder volledig, en vond dat ik me maar aanstelde.
Uiteindelijk heb ik iets voor mezelf gevonden, en heb ik daar iig geen stress meer van.
Maar nu had ik vorige week mijn tweede controle, en zou mijn moeder meegaan.
De dag dat ik mijn controle had is ze me vergeten, en ben ik uiteindelijk alleen gegaan.
Het is niet dat ik het niet alleen kan, of dat mijn vriend niet mee kan, alleen had ik gerekend dat zij mee zal gaan.
Ik denk dat het meer om het principe gaat dat ze het vergeet, en vanwege dat gedoe met huisvesting van daarvoor.
Ik zei haar toen dus dat ze het kon bekijken, en dat ik het schandalig vond at ze dit vergeten was.
Daarop antwoordde ze me dat ze klaar met me was, en me voorlopig niet meer wilt spreken of zien.
Ik heb nog een mailtje gestuurd een aantal dagen later, waarin ik schrijf dat het voor mij gewoon gevoelig ligt (ook vanwege vroeger toen ik kind was. Ik heb toen veel "alleen" moeten doen).
Maar ook schreef ik dat ik haar ook wel begreep vanwege mijn broertje en gezin die je ook niet zomaar de straat opzet.
Ik heb niks terug gekregen van haar.
Wel een boze broer die me verweet dat ik zielig deed vanwege mijn ziekte, en dat ik mijn moeder moet accepteren zoals ze is.
Dat bericht van hem was echt heel naar, en ik was vreselijk boos en verdrietig.
Dus heb ik m'n moeder weer een bericht gestuurd waarin ik zei dat hij mij met rust moet laten, en of ze alsjeblieft niet onze "ruzie" met hem wilt bespreken.
Weer geen reactie.
Ik ben zo vreselijk boos nu, en zeker vanwege die negeer modus. Ik weet niet eens waarom ze nou zo boos is, want heel veel verkeerds heb ik niet gezegd, vind ik dan.
Ik had misschien het anders kunnen formuleren, maar ik heb haar dit ook in het mailtje uitgelegd.
Maar ze blijft me dus negeren, nu inmiddels 2 weken.
Ze heeft ook niet gevraagd hoe m'n controle is gegaan, wat me ook veel pijn doet.
Ik dacht dat onze band wel verbeterd was door het hele "kanker" gebeuren, maar kennelijk heb ik me vergist.
Ik ben volwassenen, kan m'n eigen boontjes doppen, maar na zo'n ziekte en operatie heb ik toch echt hulp nodig gehad. Ik heb gewoon 0 op het rekest gekregen, en dat steek me gewoon.
Ik weet inmiddels wel dat ik op emotioneel gebied niet heel veel van haar kan verwachten, dat heb ik wel geaccepteerd. Maar ik kan niet accepteren dat ze zo kansloos doet en me de silent treatment geeft.
Wat moet ik daar nou mee? Hoe ga je met zoiets om?
Ik haat boos blijven, en als er iets is dan praat ik dat graag uit. Bovendien snap ik niet dat ze nu zo doet, terwijl ze wel heel bang was dat ik dood zou kunnen toen ik kanker had.
Het lijkt misschien wel onvolwassen dat ik er zo mee zit, en ik weet ook dat emotioneel nog te afhankelijk ben van mijn ouders (ouders zijn gescheiden, met mijn vader heb ik ook weinig contact). Hiervoor heb ook therapie. Maar toch staat dat los van dit gebeuren vind ik.
Dus, hoe zouden jullie hiermee omgaan? En is mijn reactie naar haar toe wellicht te heftig geweest?
Ik zit er serieus over na te denken definitief te breken met haar namelijk..
Ik hoop dat het niet erg onsamenhangend is, ik moest het echt ff kwijt.
Liefs Bianca
zondag 17 december 2017 om 18:59
Ik snap sommige reacties wel.
En dat mijn moeder enorm veel pikt van iedereen ook. Ook voor haar is dit heel zwaar, en krijgt ze veel op haar bordje.
Feit blijft alleen dat ik in omstandigheden terecht ben gekomen waar ik zelf niet om gevraagd heb.
Zij kwam zelf met het voorstel, en dus reken ik erop.
Daarbij komt dat ze dan ook weleens haar mond mag opentrekken naar mijn broertje toe, en niet alles op mij moet afreageren. Ook kan ze gewoon zeggen wat er nou precies is, ipv die silent treatment. Ik kan het immers niet ruiken niet waar.
Nu geeft ze me het gevoel dat alles aan mij ligt, ook omdat mijn broertje dit tegen me gezegd heeft.
Misschien ligt het ook wel extra gevoelig nu vanwege deze maand. En omdat nu exact een jaar geleden m'n klachten begonnen. Dat geeft best een eenzaam gevoel namelijk.
Misschien doe ik wel een beroep op mensen die me dat niet kunnen geven, wie weet vraag ik teveel, en zijn mijn verwachtingen te hoog. Ik ga het sowieso met mijn therapeut hierover hebben. Wie weet zie ik m'n eigen aandeel toch te weinig in dit conflict.
Ik vind het ook niet leuk om überhaupt een beroep te moeten doen op deze leeftijd op mijn moeder. Maar soms breekt nood wet, en is het niet anders.
Geloof me dat zo'n diagnose heel erg heftig is, en dat dit lastig uit te leggen is aan andere. Het is niet zo dat ik mijn moeder aansprakelijk stel voor wat er gebeurt is. Ik stel haar aansprakelijk voor het niet nakomen van een afspraak in een hele heftige tijd.
Wat betreft mijn vriend is dit off topic. Er zijn tussen hem en mij zeker rot dingen voorgevallen. Maar daar gaat het nu even niet om. Ik opende dit topic met de vraag hoe om te gaan met silent treatment, en niet om discussie te voeren over mijn vriend.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit me behoorlijk irriteert, gezien het hier totaal niet over gaat nu.
Ik snap zo'n reactie ook niet dat ik hem dan maar de bons had moeten geven. Dat staat toch compleet los van het gedoe met mijn moeder nu.
Bedankt voor de reacties waar ik wel wat aan heb, ik ga het allemaal even laten bezinken.
En dat mijn moeder enorm veel pikt van iedereen ook. Ook voor haar is dit heel zwaar, en krijgt ze veel op haar bordje.
Feit blijft alleen dat ik in omstandigheden terecht ben gekomen waar ik zelf niet om gevraagd heb.
Zij kwam zelf met het voorstel, en dus reken ik erop.
Daarbij komt dat ze dan ook weleens haar mond mag opentrekken naar mijn broertje toe, en niet alles op mij moet afreageren. Ook kan ze gewoon zeggen wat er nou precies is, ipv die silent treatment. Ik kan het immers niet ruiken niet waar.
Nu geeft ze me het gevoel dat alles aan mij ligt, ook omdat mijn broertje dit tegen me gezegd heeft.
Misschien ligt het ook wel extra gevoelig nu vanwege deze maand. En omdat nu exact een jaar geleden m'n klachten begonnen. Dat geeft best een eenzaam gevoel namelijk.
Misschien doe ik wel een beroep op mensen die me dat niet kunnen geven, wie weet vraag ik teveel, en zijn mijn verwachtingen te hoog. Ik ga het sowieso met mijn therapeut hierover hebben. Wie weet zie ik m'n eigen aandeel toch te weinig in dit conflict.
Ik vind het ook niet leuk om überhaupt een beroep te moeten doen op deze leeftijd op mijn moeder. Maar soms breekt nood wet, en is het niet anders.
Geloof me dat zo'n diagnose heel erg heftig is, en dat dit lastig uit te leggen is aan andere. Het is niet zo dat ik mijn moeder aansprakelijk stel voor wat er gebeurt is. Ik stel haar aansprakelijk voor het niet nakomen van een afspraak in een hele heftige tijd.
Wat betreft mijn vriend is dit off topic. Er zijn tussen hem en mij zeker rot dingen voorgevallen. Maar daar gaat het nu even niet om. Ik opende dit topic met de vraag hoe om te gaan met silent treatment, en niet om discussie te voeren over mijn vriend.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit me behoorlijk irriteert, gezien het hier totaal niet over gaat nu.
Ik snap zo'n reactie ook niet dat ik hem dan maar de bons had moeten geven. Dat staat toch compleet los van het gedoe met mijn moeder nu.
Bedankt voor de reacties waar ik wel wat aan heb, ik ga het allemaal even laten bezinken.
zondag 17 december 2017 om 19:02
Ik had ook hulp nodig vanwege revalidatie. M'n broertje is nooit uit huis geweest, zijn vrouw woont pas sinds een jaar in Nederland.
De situatie lag iets complexer dan "allemaal bij mijn moeder wonen"
zondag 17 december 2017 om 19:21
bianca070 schreef: ↑17-12-2017 18:59
Wat betreft mijn vriend is dit off topic. Er zijn tussen hem en mij zeker rot dingen voorgevallen. Maar daar gaat het nu even niet om. Ik opende dit topic met de vraag hoe om te gaan met silent treatment, en niet om discussie te voeren over mijn vriend.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit me behoorlijk irriteert, gezien het hier totaal niet over gaat nu.
Ik snap zo'n reactie ook niet dat ik hem dan maar de bons had moeten geven. Dat staat toch compleet los van het gedoe met mijn moeder nu.
Daar ben je wel helemaal gek op he, die term "silent treatment".
Natuurlijk hangt de relatie met je vriend wel samen met hoe jij je nu opstelt naar je moeder.
Als die goed was geweest had je niet hoeven uitwijken naar het huis van je moeder.
zondag 17 december 2017 om 19:57
Exact. Als jouw vriend je in alles had gesteund en iemand was geweest waar je op kon bouwen in jouw heftige periode, dan was dat niet voorgevallen. Maar jouw vriend laat jou, notabene in deze periode, een nieuwe woonplaats zoeken. Als jouw vriend jou emotioneel steunde en iemand was waar je ten alle tijden op kon bouwen, dan had jij jouw moeder niet zo nodig en was de relatie met jouw moeder heel anders geweest, namelijk minder afhankelijk.
Ik kan me niet voorstellen dat jouw moeder blij wordt van mensen die maar over haar heenlopen en te pas en te onpas bij haar komen inwonen en logeren. En natuurlijk is dat háár probleem en zitten de verhoudingen nogal scheef in jullie gezin, en geeft dat nooit het recht om jou maar te negeren, maar ik kan me goed voorstellen dat ze er een keer helemaal klaar mee is.
Ik kan me niet voorstellen dat jouw moeder blij wordt van mensen die maar over haar heenlopen en te pas en te onpas bij haar komen inwonen en logeren. En natuurlijk is dat háár probleem en zitten de verhoudingen nogal scheef in jullie gezin, en geeft dat nooit het recht om jou maar te negeren, maar ik kan me goed voorstellen dat ze er een keer helemaal klaar mee is.
zondag 17 december 2017 om 20:20
Tsja, het is inderdaad niet netjes om een afspraak niet na te komen.
Maar nood breekt wet. Familie die van de andere kant van de planeet komt en die alleen kan blijven als je ze onderdak biedt, gaan dan voor. Zo simpel is dat. Jij hebt onderdak en zou alleen voor hulp komen. Welke hulp is me niet helemaal duidelijk. Zeker niet aangezien je die hulp van een full-time-werkende vrouw die ook al een jong gezin herbergt, dacht te kunnen krijgen. Hoe heb je het nu opgelost?
Daarnaast wil ik nog even kwijt dat je er niks mee opschiet als je je moeder bij het vergeten of verzetten van afspraken verwijt dat ze jou al je hele leven achterstelt. Dat soort issues los je niet op door er dergelijke oude gevoelens bij te slepen. Of die gevoelens nou terecht zijn of niet. Het is nogal manipulerend. Je stapelt zo het ene na het andere kwetsende verwijt op elkaar. Waarom? Wat denk je zo op te lossen? Wat moet je moeder daarmee?
Maar nood breekt wet. Familie die van de andere kant van de planeet komt en die alleen kan blijven als je ze onderdak biedt, gaan dan voor. Zo simpel is dat. Jij hebt onderdak en zou alleen voor hulp komen. Welke hulp is me niet helemaal duidelijk. Zeker niet aangezien je die hulp van een full-time-werkende vrouw die ook al een jong gezin herbergt, dacht te kunnen krijgen. Hoe heb je het nu opgelost?
Daarnaast wil ik nog even kwijt dat je er niks mee opschiet als je je moeder bij het vergeten of verzetten van afspraken verwijt dat ze jou al je hele leven achterstelt. Dat soort issues los je niet op door er dergelijke oude gevoelens bij te slepen. Of die gevoelens nou terecht zijn of niet. Het is nogal manipulerend. Je stapelt zo het ene na het andere kwetsende verwijt op elkaar. Waarom? Wat denk je zo op te lossen? Wat moet je moeder daarmee?
zondag 17 december 2017 om 21:39
Nee ik ben niet gek op die term, maar ik dacht dat je het gewoon zo noemde.karin12345 schreef: ↑17-12-2017 19:21Daar ben je wel helemaal gek op he, die term "silent treatment".
Natuurlijk hangt de relatie met je vriend wel samen met hoe jij je nu opstelt naar je moeder.
Als die goed was geweest had je niet hoeven uitwijken naar het huis van je moeder.
Kan er wel een andere term aan geven, maar dan blijft het hetzelfde.
Ik snap best dat sommige hier mijn moeder snappen. Prima, iedereen zijn/haar mening. De situatie ligt alleen behoorlijk complex.
Ik kan alles wel gaan vertellen en uitleggen, maar dan ben ik morgen nog niet klaar met schrijven.
Ik merk dat sommige hier vinden dat mijn vriend mij liet zoeken naar een andere woonplek. Dit is niet zo, ik heb gezegd dat ik niet meer tegen die spanningen kon, en daarom leek het me beter (al dan niet tijdelijk) weg te gaan. Het ging dus sowieso maar om een korte periode bij mijn moeder, eigenlijk vooral om alles te laten bezinken, en om te revalideren.
Het is zelfs een tijdje uit geweest tussen ons.
Kanker zet ook een behoorlijke stempel op je relatie, al was dat vooral vanwege mijn enorme dip na de operatie.
Niemand is verantwoordelijk voor me, behalve ikzelf natuurlijk. Daarom heb ik het ook zelf opgelost toen ik daartoe instaat was. Het is goed zo, en ik voel me een stuk beter zo.
Alleen voel ik me in de steek gelaten door haar gedrag nu, zo vlak voor kerst en een "jaar" later.
Het is mijn gevoel, daar verander ik gewoonweg niks aan. Natuurlijk weet ik dat het voor haar ook heel erg moeilijk is geweest, en nog steeds door alles. Ik heb begrip, ik heb haar dit ook gezegd in mijn mail. Ik heb nu ook al een week niks meer laten horen, ik ben wat betreft echt geen pusher. Ik weet dat het contact van haar kant wel weer komt, de vraag die ik mezelf dan alleen stel is: wat moet ik dan? Juist vanwege oud zeer stel ik mezelf de vraag of ik het nog wel allemaal wil. Want zeg ik er wat van, dan weet ik dat ze zich weer beledigd voelt, en afstand gaat nemen. Ik kan daar gewoon niet goed mee omgaan. Ik kan haar niet veranderen, maar of ik het voor mezelf kan accepteren is dus de vraag. Ik hou van haar, het is mijn moeder daarom is het zo lastig.
Nog even over mijn vriend:
Mijn vriend werkt veel, is lastig met gevoelens. Ik heb daar zeer zeker moeite mee gehad, met het laatste dan.
Het is niet zo dat ik dan maar alles van hem pik, totaal niet zelfs.
Maar toch snap ik ook wel dat het voor hem lastig is geweest. Er zijn van zijn kant ook lullige dingen gebeurd. Ik heb daar in een eerder topic over gepost. Dat was niet leuk, en ik was vreselijk boos. Maar hij heeft wel met me gepraat, en is me niet gaan negeren toen ik boos was. Uiteindelijk zijn we er ook samen uitgekomen, na veel praten en luisteren naar elkaar.
Precies daar ligt voor mij het verschil, ik vind het niet eerlijk om iemand in het ongewisse te laten.
Ik las van iemand over manipulatie, ik denk dat haar manier van doen manipulatie is. Sterker nog, ik heb bevestiging dat dit zo is van mijn psychiater.
Als ik mijn grenzen aangeef heeft dat niks met manipulatie te maken.
Ze hoeft niet alles te doen wat ik wil, wat ik wel wil is eerlijkheid. En niet een hoop gelul in de ruimte, mij voorliegen, en vervolgens zielig gaan doen als ik er wat van zeg.
Ik heb gewoon veel moeite met de manier van hoe mijn moeder met gevoelens omgaat, ze kwetst me op deze manier, en ze geeft mij het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg ben.
Dat dan oud zeer naar boven komt lijkt me logisch.
Dat laatste heb ik niet tegen haar gebruikt, het is iets wat ik voel en dat hou ik voor mezelf.
Ik heb verder ook geen zin om mezelf, noch mijn vriend hierin te verdedigen.
Het is gewoon een zware periode, en ik had gewoon meer steun willen krijgen, ook van mijn moeder dus.
Hoe dan ook, het is zoals het is. Ik blijf het lastig vinden hier mee om te gaan.
Je kan allemaal wel eens wat zeggen wat niet leuk is voor een ander, maar als je iemand dan zo "straft" door dan maar net te doen alsof die gene niet meer bestaat, dan ben je in mijn ogen een slappeling. Of je nou m'n moeder bent of niet.
zondag 17 december 2017 om 22:11
Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Het is zoals het werkt op een forum. Mensen proberen je alle kanten te laten zien, en ja, er zitten soms mensen op een forum alleen maar om te rellen. Maar negeer die reacties en pak er tussenuit waar je wel wat aan hebt.
Tuurlijk wil je steun van je moeder, logisch en ik snap als geen ander hoeveel pijn het doet als je die niet krijgt. Heb je naast je moeder ook goede vriendinnen die je tot steun kunnen zijn?
Tuurlijk wil je steun van je moeder, logisch en ik snap als geen ander hoeveel pijn het doet als je die niet krijgt. Heb je naast je moeder ook goede vriendinnen die je tot steun kunnen zijn?
zondag 17 december 2017 om 23:09
bianca070 schreef: ↑17-12-2017 21:39Nee ik ben niet gek op die term, maar ik dacht dat je het gewoon zo noemde.
Kan er wel een andere term aan geven, maar dan blijft het hetzelfde.
Ik snap best dat sommige hier mijn moeder snappen. Prima, iedereen zijn/haar mening. De situatie ligt alleen behoorlijk complex.
Ik kan alles wel gaan vertellen en uitleggen, maar dan ben ik morgen nog niet klaar met schrijven.
De situatie is complex ja. Daarom proberen mensen ook een ander standpunt te laten zien. Vind je dat niet leuk?
Ik merk dat sommige hier vinden dat mijn vriend mij liet zoeken naar een andere woonplek. Dit is niet zo, ik heb gezegd dat ik niet meer tegen die spanningen kon, en daarom leek het me beter (al dan niet tijdelijk) weg te gaan. Het ging dus sowieso maar om een korte periode bij mijn moeder, eigenlijk vooral om alles te laten bezinken, en om te revalideren.
Het is zelfs een tijdje uit geweest tussen ons.
Maar waarom trek je dan gelijk de conclusie dat je naar je moeder moet als je bij je vriend weggaat? Je had ook op jezelf kunnen gaan wonen. Of een b&b. Of desnoods een campinghuisje.
Kanker zet ook een behoorlijke stempel op je relatie, al was dat vooral vanwege mijn enorme dip na de operatie.
Niemand is verantwoordelijk voor me, behalve ikzelf natuurlijk. Daarom heb ik het ook zelf opgelost toen ik daartoe instaat was. Het is goed zo, en ik voel me een stuk beter zo.
Alleen voel ik me in de steek gelaten door haar gedrag nu, zo vlak voor kerst en een "jaar" later.
Het is mijn gevoel, daar verander ik gewoonweg niks aan.
Waarom zou je niets aan je gevoel kunnen veranderen? Haar kan je niet veranderen, alleen jezelf.
Natuurlijk weet ik dat het voor haar ook heel erg moeilijk is geweest, en nog steeds door alles. Ik heb begrip, ik heb haar dit ook gezegd in mijn mail. Ik heb nu ook al een week niks meer laten horen, ik ben wat betreft echt geen pusher. Ik weet dat het contact van haar kant wel weer komt, de vraag die ik mezelf dan alleen stel is: wat moet ik dan? Juist vanwege oud zeer stel ik mezelf de vraag of ik het nog wel allemaal wil. Want zeg ik er wat van, dan weet ik dat ze zich weer beledigd voelt, en afstand gaat nemen. Ik kan daar gewoon niet goed mee omgaan. Ik kan haar niet veranderen, maar of ik het voor mezelf kan accepteren is dus de vraag. Ik hou van haar, het is mijn moeder daarom is het zo lastig.
Nog even over mijn vriend:
Mijn vriend werkt veel, is lastig met gevoelens. Ik heb daar zeer zeker moeite mee gehad, met het laatste dan.
Het is niet zo dat ik dan maar alles van hem pik, totaal niet zelfs.
Maar toch snap ik ook wel dat het voor hem lastig is geweest. Er zijn van zijn kant ook lullige dingen gebeurd. Ik heb daar in een eerder topic over gepost. Dat was niet leuk, en ik was vreselijk boos. Maar hij heeft wel met me gepraat, en is me niet gaan negeren toen ik boos was. Uiteindelijk zijn we er ook samen uitgekomen, na veel praten en luisteren naar elkaar.
Precies daar ligt voor mij het verschil, ik vind het niet eerlijk om iemand in het ongewisse te laten.
Ik las van iemand over manipulatie, ik denk dat haar manier van doen manipulatie is. Sterker nog, ik heb bevestiging dat dit zo is van mijn psychiater.
Als ik mijn grenzen aangeef heeft dat niks met manipulatie te maken.
Ze hoeft niet alles te doen wat ik wil, wat ik wel wil is eerlijkheid. En niet een hoop gelul in de ruimte, mij voorliegen, en vervolgens zielig gaan doen als ik er wat van zeg.
Ik heb gewoon veel moeite met de manier van hoe mijn moeder met gevoelens omgaat, ze kwetst me op deze manier, en ze geeft mij het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg ben.
Dat dan oud zeer naar boven komt lijkt me logisch.
Dat laatste heb ik niet tegen haar gebruikt, het is iets wat ik voel en dat hou ik voor mezelf.
Dat gebruik je wel tegen haar. Al is het maar in gedachten. En waarschijnlijk ook in communicatie.
Ik heb verder ook geen zin om mezelf, noch mijn vriend hierin te verdedigen.
Het is gewoon een zware periode, en ik had gewoon meer steun willen krijgen, ook van mijn moeder dus.
Hoe dan ook, het is zoals het is. Ik blijf het lastig vinden hier mee om te gaan.
Je kan allemaal wel eens wat zeggen wat niet leuk is voor een ander, maar als je iemand dan zo "straft" door dan maar net te doen alsof die gene niet meer bestaat, dan ben je in mijn ogen een slappeling. Of je nou m'n moeder bent of niet.
zondag 17 december 2017 om 23:36
Maar waarom trek je dan gelijk de conclusie dat je naar je moeder moet als je bij je vriend weggaat? Je had ook op jezelf kunnen gaan wonen. Of een b&b. Of desnoods een campinghuisje.
Even deze quote, ik moet hier op reageren.
Ik had kanker, was aan het revalideren (nog steeds, heb lymfoedeem waar ik nooit meer vanaf kom) wat bij een camping dan, of een B&B? Heb je weleens een open buikoperatie gehad? Kon jij toen alles meteen zelf? Serieus dan snap je echt het leven niet.
Soms kan je simpelweg de dingen niet alleen, omdat je daar dan niet toe in staat ben vanwege immobiliteit. Is dat lastig voor je te snappen?
Ook je aanname over manipulatie in gedachten. Alsof jij in mijn hoofd kan kijken.
Ik wil haar niet veranderen, ik vind dit ook lastig, ik moet dus -net als mijn moeder- helemaal niks.
Ik heb aan dit soort aannames echt werkelijk helemaal niks. Ook omdat je kennelijk mijn verhaal niet goed gelezen hebt.
Eigenlijk moet ik er niet op reageren, maar ik kan hier zo slecht tegen
Even deze quote, ik moet hier op reageren.
Ik had kanker, was aan het revalideren (nog steeds, heb lymfoedeem waar ik nooit meer vanaf kom) wat bij een camping dan, of een B&B? Heb je weleens een open buikoperatie gehad? Kon jij toen alles meteen zelf? Serieus dan snap je echt het leven niet.
Soms kan je simpelweg de dingen niet alleen, omdat je daar dan niet toe in staat ben vanwege immobiliteit. Is dat lastig voor je te snappen?
Ook je aanname over manipulatie in gedachten. Alsof jij in mijn hoofd kan kijken.
Ik wil haar niet veranderen, ik vind dit ook lastig, ik moet dus -net als mijn moeder- helemaal niks.
Ik heb aan dit soort aannames echt werkelijk helemaal niks. Ook omdat je kennelijk mijn verhaal niet goed gelezen hebt.
Eigenlijk moet ik er niet op reageren, maar ik kan hier zo slecht tegen
zondag 17 december 2017 om 23:38
Thanks voor je reactie.Hoezitdit schreef: ↑17-12-2017 22:11Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Het is zoals het werkt op een forum. Mensen proberen je alle kanten te laten zien, en ja, er zitten soms mensen op een forum alleen maar om te rellen. Maar negeer die reacties en pak er tussenuit waar je wel wat aan hebt.
Tuurlijk wil je steun van je moeder, logisch en ik snap als geen ander hoeveel pijn het doet als je die niet krijgt. Heb je naast je moeder ook goede vriendinnen die je tot steun kunnen zijn?
Ik weet dat het goed is van meerdere mensen te horen wat hun visie is.
Alleen zijn sommige reacties idd een beetje apart.
Ik heb gelukkig wel wat goede vrienden en vriendinnen.
Daar ben ik zeer dankbaar voor
maandag 18 december 2017 om 11:08
Zijn het mijn reacties die je apart vindt? Ze komen wellicht hard over, maar zijn geschreven vanuit ervaring. Wellicht begrijp je me beter als ik mijn situatie hier omschrijf?
De oudste van mijn vier kinderen en ikzelf hebben een hersenaandoening die ons dagelijks leven beperkt en bepaalt. Hij begon 8 jaar geleden, ik volgde 4 jaar geleden. We worden niet beter. De kans dat we eraan overlijden is groter dan de kans dat je aan borstkanker overlijd.
Deze zoon is inmiddels 20, tot hij naar een instelling kan, ben ik zijn belangrijkste mantelzorger. Mijn man neemt naast zijn drukke baan taken van me over die ik door mijn hersenletsel niet meer kan. Verder hebben we wat professionele hulp, vier uur per week, veel minder dan eigenlijk nodig, maar zo zit ons zorgstelsel helaas in elkaar. Ik heb ook buren (ook die ik amper ken) aangesproken en uitgelegd wat er speelt. Deze mensen kan ik inschakelen tijdens spoedopnames.
Aan mijn ouders merk ik dat ze het er heel moeilijk mee hebben. Als ik eens over een rotdag vertel, gaat mijn moeder snel over op een ander onderwerp. Ik vertel het dus niet meer elke keer dat we hier een ambulance aan de deur hebben gehad. Dat is niet fijn, natuurlijk wil ik zulke dingen met mijn moeder kunnen delen. Maar zo zit ze nou eenmaal in elkaar. Klaar. Zo was ze. Zo is ze. Ze is niet de ideale moeder, maar ze is wel mijn moeder. Ik ga geen dingen vragen die ze niet kunnen. Ik bel wel iemand anders. Mijn ouders hebben we al groot gebracht en mogen hun leven nu leiden zoals ze zelf willen. Dat wij het hier thuis moeilijk hebben, wil niet zeggen dat ik ineens weer recht heb op hun aandacht en hulp. Ze hoeven zich nu niet meer verantwoordelijk te voelen voor mijn welzijn. Ik ben volwassen.
Onze relatie is me dierbaar en die moet niet vertroebeld worden door verplichtingen en afhankelijkheid.
De oudste van mijn vier kinderen en ikzelf hebben een hersenaandoening die ons dagelijks leven beperkt en bepaalt. Hij begon 8 jaar geleden, ik volgde 4 jaar geleden. We worden niet beter. De kans dat we eraan overlijden is groter dan de kans dat je aan borstkanker overlijd.
Deze zoon is inmiddels 20, tot hij naar een instelling kan, ben ik zijn belangrijkste mantelzorger. Mijn man neemt naast zijn drukke baan taken van me over die ik door mijn hersenletsel niet meer kan. Verder hebben we wat professionele hulp, vier uur per week, veel minder dan eigenlijk nodig, maar zo zit ons zorgstelsel helaas in elkaar. Ik heb ook buren (ook die ik amper ken) aangesproken en uitgelegd wat er speelt. Deze mensen kan ik inschakelen tijdens spoedopnames.
Aan mijn ouders merk ik dat ze het er heel moeilijk mee hebben. Als ik eens over een rotdag vertel, gaat mijn moeder snel over op een ander onderwerp. Ik vertel het dus niet meer elke keer dat we hier een ambulance aan de deur hebben gehad. Dat is niet fijn, natuurlijk wil ik zulke dingen met mijn moeder kunnen delen. Maar zo zit ze nou eenmaal in elkaar. Klaar. Zo was ze. Zo is ze. Ze is niet de ideale moeder, maar ze is wel mijn moeder. Ik ga geen dingen vragen die ze niet kunnen. Ik bel wel iemand anders. Mijn ouders hebben we al groot gebracht en mogen hun leven nu leiden zoals ze zelf willen. Dat wij het hier thuis moeilijk hebben, wil niet zeggen dat ik ineens weer recht heb op hun aandacht en hulp. Ze hoeven zich nu niet meer verantwoordelijk te voelen voor mijn welzijn. Ik ben volwassen.
Onze relatie is me dierbaar en die moet niet vertroebeld worden door verplichtingen en afhankelijkheid.
yette wijzigde dit bericht op 18-12-2017 11:19
0.71% gewijzigd
maandag 18 december 2017 om 12:30
eeuhmmm
Leg uit? Je hebt het toch niet over TO's moeder hè?!
Die doet volgens mij enorm haar best. Ze wil haar volwassen kinderen helpen, maar moet daarin keuzes maken. Door die hulpvaardigheid wordt ze overvraagd. Ze heeft gewoon even een time-out* nodig.
Het zou mooi zijn als iemand daar eens zegt: 'He Ma, jij hebt nu al 30 jaar verantwoordelijkheid gedragen, we vinden je gewoon lief om wie je bent en niet om wat je geeft, zet jezelf eens op de eerste plaats!'
*zo noem je een 'silent treatment' als je begrepen wordt
maandag 18 december 2017 om 13:13
bianca070 schreef: ↑17-12-2017 23:36Maar waarom trek je dan gelijk de conclusie dat je naar je moeder moet als je bij je vriend weggaat? Je had ook op jezelf kunnen gaan wonen. Of een b&b. Of desnoods een campinghuisje.
Even deze quote, ik moet hier op reageren.
Ik had kanker, was aan het revalideren (nog steeds, heb lymfoedeem waar ik nooit meer vanaf kom) wat bij een camping dan, of een B&B? Heb je weleens een open buikoperatie gehad? Kon jij toen alles meteen zelf? Serieus dan snap je echt het leven niet.
Soms kan je simpelweg de dingen niet alleen, omdat je daar dan niet toe in staat ben vanwege immobiliteit. Is dat lastig voor je te snappen?
Wat ben je gelijk lelijk zeg. Ben je te stom om te begrijpen dat er nog meer wegen zijn die naar Rome leiden?
Voor dit soort dingen is thuiszorg uitgevonden. Of een externe verpleegkundige.
Maar met kanker wil je natuurlijk niet door een professional verzorgd worden, dat moet je moeder maar doen.
Ik leef al 25 jaar met pijn, slik ongeveer 25 pijnstillers per dag. Maar ik begrijp niks van het leven natuurlijk, want ik heb het natuurlijk noooiiiit zo moeilijk als jij het hebt.
Ook je aanname over manipulatie in gedachten. Alsof jij in mijn hoofd kan kijken.
Ik wil haar niet veranderen, ik vind dit ook lastig, ik moet dus -net als mijn moeder- helemaal niks.
Dat wil je zeker weten wel. Maar goed, ik heb niet veel zin om dat uit te leggen, het komt toch niet aan.
Ik heb aan dit soort aannames echt werkelijk helemaal niks. Ook omdat je kennelijk mijn verhaal niet goed gelezen hebt.
Eigenlijk moet ik er niet op reageren, maar ik kan hier zo slecht tegen.
Jij had je leesbril blijkbaar ook niet op, anders had je wel begrepen wat ik schreef. Maar veel success met je probleem verder.
maandag 18 december 2017 om 14:50
Ja jij
De weg naar officiële hulp is niet altijd makkelijk, maar als je er recht op hebt, lukt het wel (eventueel met hulp).
Op die manier voorkom je in elk geval dat de relatie met vrienden en familie onder nog meer druk komt te staan.
maandag 18 december 2017 om 18:09
Das ook de eerste keer dat ik dat hier op dit forum hoor
Waarschijnlijk zullen we van To zelf niet zo heel veel meer horen, want ja, de antwoorden bevallen niet he....
maandag 18 december 2017 om 18:21
Ik snap echt dat je niet lekker in je vel zit To en ook dat je een rot tijd hebt gehad en dat je nu in een emotionele situatie zit, ik denk dat iedereen dat wel snapt dat is het punt niet.
Het punt is dat jij best veel van je moeder verwacht, weet je eigenlijk wel dat je moeder ook een mens is van vlees en bloed, en dat ze ook gevoel heeft, en dat ze het verschrikkelijk vind dat jij ziek bent en dat ze voor je klaar stond toen je haar nodig had? Maar ze heeft ook een zoon, en ook die wilt ze tevreden houden zo erg zelfs dat ze zijn schoonouders ook nog 3 maanden in huis neemt. Ik denk echt dat het haar boven het hoofd is gegroeid en inplaats dat ze begrip krijgt van haar dochter is dochter lief boos, zo boos dat moeders teleurgesteld is want moeders probeert toch alleen maar alle ballen hoog te houden en iedereen tevreden te houden. en wie let er nou op moeder? Zodat moeder er niet aan onderdoor gaat? Broer probeert dit te doen maar dat is zijn plek helemaal niet dus To en broer liggen met elkaar overhoop waardoor moeder nog wanhopiger wordt en alleen nog maar kan zwijgen en To nog bozer. En dat alleen maar omdat moeder zichzelf totaal wegcijfert, alles voor haar kinderen overheeft en omdat haar kinderen dat zo gewend zijn snappen ze niet dat opeens de koek op is bij moeder.
Breng moeder maar eens een dikke bos bloemen en een flinke knuffel en zeg haar maar eens dat je snapt dat er ook veel op haar bordje terecht is gekomen.
Het punt is dat jij best veel van je moeder verwacht, weet je eigenlijk wel dat je moeder ook een mens is van vlees en bloed, en dat ze ook gevoel heeft, en dat ze het verschrikkelijk vind dat jij ziek bent en dat ze voor je klaar stond toen je haar nodig had? Maar ze heeft ook een zoon, en ook die wilt ze tevreden houden zo erg zelfs dat ze zijn schoonouders ook nog 3 maanden in huis neemt. Ik denk echt dat het haar boven het hoofd is gegroeid en inplaats dat ze begrip krijgt van haar dochter is dochter lief boos, zo boos dat moeders teleurgesteld is want moeders probeert toch alleen maar alle ballen hoog te houden en iedereen tevreden te houden. en wie let er nou op moeder? Zodat moeder er niet aan onderdoor gaat? Broer probeert dit te doen maar dat is zijn plek helemaal niet dus To en broer liggen met elkaar overhoop waardoor moeder nog wanhopiger wordt en alleen nog maar kan zwijgen en To nog bozer. En dat alleen maar omdat moeder zichzelf totaal wegcijfert, alles voor haar kinderen overheeft en omdat haar kinderen dat zo gewend zijn snappen ze niet dat opeens de koek op is bij moeder.
Breng moeder maar eens een dikke bos bloemen en een flinke knuffel en zeg haar maar eens dat je snapt dat er ook veel op haar bordje terecht is gekomen.
