Psyche
alle pijlers
Sociaal incapabel??
donderdag 26 november 2009 om 16:32
Hans, je begrijpt me verkeerd: Ik zeg niet dat het makkelijk is om te leren om sociaalvaardig te zijn, maar dat het heel makkelijk is als je sociaal vaardig bént, dat dat dus vanzelf gaat. Is wel een essentieel verschil.
Ik denk als je van jezelf niet zo sociaalvaardig bent, je dat helemaal niet makkelijk aanleert, was dat maar zo makkelijk.
Ik denk als je van jezelf niet zo sociaalvaardig bent, je dat helemaal niet makkelijk aanleert, was dat maar zo makkelijk.
donderdag 26 november 2009 om 21:42
Hoihoi,
ik kan best kleppen zolang het maar over het weer, m'n beesies, ed. gaat. zolang ik me niet in een groep bevindt
(dan trek ik me eerst figuurlijk terug - meng me niet in het gesprek - en kort daarna letterlijk dan peer ik m)
en het maar niet over mij gaat. geen interessant onderwerp...
door (voor mij) negatieve ervaringen ben ik steeds meer gesloten geworden, misschien dat het bij mij meer uit angst of onzekerheid/schaamte gekomen is, maar kan niet 'spontaan' met mensen omgaan. begin ook bijna nooit een gesprek, uit een soort van angst dat de ander niet reageert ofzo. ook met stappen, vriendinnen hadden altijd zo aanspraak en stond er maar bij als een zak zout...
dat ik weinig vriendinnen meer heb ligt gedeeltelijk hieraan en gedeeltelijk aan mn beperkingen (tenminste dat denk ik). als ik het vraag, krijg ik geen antwoord...dus dan maar gissen...
ik heb mezelf wel aangeleerd wat meer te praten, keek vroeger alleen naar mn voeten en keek niemand echt aan. durfde in de winkel de prijs van een artikel niet eens te vragen en als het bij thuiskomst kapot bleek dan ging ik absoluut niet terug!
ik denk dat het ook met eigen onzekerheid heeft te maken, bang om af te gaan of afgewezen te worden....en jullie?
ik kan best kleppen zolang het maar over het weer, m'n beesies, ed. gaat. zolang ik me niet in een groep bevindt
(dan trek ik me eerst figuurlijk terug - meng me niet in het gesprek - en kort daarna letterlijk dan peer ik m)
en het maar niet over mij gaat. geen interessant onderwerp...
door (voor mij) negatieve ervaringen ben ik steeds meer gesloten geworden, misschien dat het bij mij meer uit angst of onzekerheid/schaamte gekomen is, maar kan niet 'spontaan' met mensen omgaan. begin ook bijna nooit een gesprek, uit een soort van angst dat de ander niet reageert ofzo. ook met stappen, vriendinnen hadden altijd zo aanspraak en stond er maar bij als een zak zout...
dat ik weinig vriendinnen meer heb ligt gedeeltelijk hieraan en gedeeltelijk aan mn beperkingen (tenminste dat denk ik). als ik het vraag, krijg ik geen antwoord...dus dan maar gissen...
ik heb mezelf wel aangeleerd wat meer te praten, keek vroeger alleen naar mn voeten en keek niemand echt aan. durfde in de winkel de prijs van een artikel niet eens te vragen en als het bij thuiskomst kapot bleek dan ging ik absoluut niet terug!
ik denk dat het ook met eigen onzekerheid heeft te maken, bang om af te gaan of afgewezen te worden....en jullie?
vrijdag 27 november 2009 om 09:57
Als het het zo eens lees denk ik dat een assertiviteits en een sociale vaardigheids training wel wat voor jou kan zijn. Ik vind het namelijk best wel extreem, en eerlijk gezegd denk ik dat je mensen ook afstoot op deze manier. Niet rot bedoeld hoor, maar zulk gedrag wordt vaak als wat vreemd beschouwd en stoot mensen af. Het wordt dan natuurlijk wel een cirkeltje. Want als jij je nooit in een gezellig gesprek mengt of wat over jezelf vertelt, waarom zouden zij dan interesse hebben in jou? Het werkt dan een beetje 2 kanten op. Er komt vanuit jou nooit wat terug dan, dus word je ook niet meer betrokken. En ja, ik ga ook liever om met iemand die gezellig terug praat en vraagt hoe ik het gehad heb op de bruiloft van mijn zus (bijvoorbeeld) dan dat ik met iemand praat die uit zichzelf niets zegt en naar haar schoenen kijkt.
vrijdag 27 november 2009 om 10:25
is het verlegenheid of sociale angst? Dat laatste is niet iets om mee te blijven rondlopen, zodra het verder gaat en je dingen gaat vermijden heet t zelfs sociale fobie. Lijden best veel mensen aan en kan je leven goed verkloten.
Ik zou dr wat aan gaan doen, als je eraan werkt, en je merkt dat het sociale verkeer je beter afgaat, dat zal je goed doen!
Sterkte
Ik zou dr wat aan gaan doen, als je eraan werkt, en je merkt dat het sociale verkeer je beter afgaat, dat zal je goed doen!
Sterkte
vrijdag 27 november 2009 om 15:22
quote:TheEmpress schreef op 27 november 2009 @ 09:57:
Als het het zo eens lees denk ik dat een assertiviteits en een sociale vaardigheids training wel wat voor jou kan zijn.
Ik zit dat soms ook te overwegen, om een sociale-vaardigheidstraining te volgen.
quote:Ik vind het namelijk best wel extreem, en eerlijk gezegd denk ik dat je mensen ook afstoot op deze manier. Niet rot bedoeld hoor, maar zulk gedrag wordt vaak als wat vreemd beschouwd en stoot mensen af. Het wordt dan natuurlijk wel een cirkeltje. Want als jij je nooit in een gezellig gesprek mengt of wat over jezelf verteld, waarom zouden zij dan interesse hebben in jou?
Ik zou me ook in een gesprek willen mengen, maar op een of andere manier stellen andere collega's dat niet zo op prijs. Ik zie het verschil niet tussen je mengen in een gesprek en ermee bemoeien. Ook zie ik het verschil niet als ik me in een gesprek meng, en als een ander zich erin mengt. Ze eisen dat ik ze laat uitpraten, maar dan heeft reageren soms geen zin meer. Ik moet dan veel van het gesprek onthouden, en dat is voor mij te inspannend, ondanks mijn erg goede geheugen.
quote:Het werkt dan een beetje 2 kanten op. Er komt vanuit jou nooit wat terug dan, dus word je ook niet meer betrokken. En ja, ik ga ook liever om met iemand die gezellig terug praat en vraagt hoe ik het gehad heb op de bruiloft van mijn zus (bijvoorbeeld) dan dat ik met iemand praat die uit zichzelf niets zegt en naar haar schoenen kijkt.Ik word ook niet zo vaak in een gesprek betrokken, maar dat komt omdat het mij niet vaak lukt om erin te mengen.
Als het het zo eens lees denk ik dat een assertiviteits en een sociale vaardigheids training wel wat voor jou kan zijn.
Ik zit dat soms ook te overwegen, om een sociale-vaardigheidstraining te volgen.
quote:Ik vind het namelijk best wel extreem, en eerlijk gezegd denk ik dat je mensen ook afstoot op deze manier. Niet rot bedoeld hoor, maar zulk gedrag wordt vaak als wat vreemd beschouwd en stoot mensen af. Het wordt dan natuurlijk wel een cirkeltje. Want als jij je nooit in een gezellig gesprek mengt of wat over jezelf verteld, waarom zouden zij dan interesse hebben in jou?
Ik zou me ook in een gesprek willen mengen, maar op een of andere manier stellen andere collega's dat niet zo op prijs. Ik zie het verschil niet tussen je mengen in een gesprek en ermee bemoeien. Ook zie ik het verschil niet als ik me in een gesprek meng, en als een ander zich erin mengt. Ze eisen dat ik ze laat uitpraten, maar dan heeft reageren soms geen zin meer. Ik moet dan veel van het gesprek onthouden, en dat is voor mij te inspannend, ondanks mijn erg goede geheugen.
quote:Het werkt dan een beetje 2 kanten op. Er komt vanuit jou nooit wat terug dan, dus word je ook niet meer betrokken. En ja, ik ga ook liever om met iemand die gezellig terug praat en vraagt hoe ik het gehad heb op de bruiloft van mijn zus (bijvoorbeeld) dan dat ik met iemand praat die uit zichzelf niets zegt en naar haar schoenen kijkt.Ik word ook niet zo vaak in een gesprek betrokken, maar dat komt omdat het mij niet vaak lukt om erin te mengen.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 27 november 2009 om 16:15
Natuurlijk moet je je gesprekspartners uit laten praten! Dat hoort toch wel bij de algemene basis van sociaal contact.
Je zegt dat 'ze' eisen dat jij ze uit laat praten zegt wel wat. Je hebt er dan namelijk al voor gezorgd dat je ze geirriteerd hebt. En inderdaad: bemoeien is iets heeeel anders dan je sociaal in een gesprek mengen. Zo ook je mening opdringen en daarin overheersen en ook het betweters doen het niet zo prettig, je irriteert dan.
Luisteren is een groot goed, daar begint alle sociale contact mee, luisteren en interesse in de ander.
Ik denk dat een training in sociale vaardigheden voor jou heel raadzaam is.
Je zegt dat 'ze' eisen dat jij ze uit laat praten zegt wel wat. Je hebt er dan namelijk al voor gezorgd dat je ze geirriteerd hebt. En inderdaad: bemoeien is iets heeeel anders dan je sociaal in een gesprek mengen. Zo ook je mening opdringen en daarin overheersen en ook het betweters doen het niet zo prettig, je irriteert dan.
Luisteren is een groot goed, daar begint alle sociale contact mee, luisteren en interesse in de ander.
Ik denk dat een training in sociale vaardigheden voor jou heel raadzaam is.
vrijdag 27 november 2009 om 17:30
quote:hans66 schreef op 27 november 2009 @ 15:22:
[...]
[...]
Ik zou me ook in een gesprek willen mengen, maar op een of andere manier stellen andere collega's dat niet zo op prijs. Ik zie het verschil niet tussen je mengen in een gesprek en ermee bemoeien. Ook zie ik het verschil niet als ik me in een gesprek meng, en als een ander zich erin mengt. Ze eisen dat ik ze laat uitpraten, maar dan heeft reageren soms geen zin meer. Ik moet dan veel van het gesprek onthouden, en dat is voor mij te inspannend, ondanks mijn erg goede geheugen.
Dat vind ik soms ook moeilijk hoor. In een sociale setting probeer ik wel eens bij een klein groepje pratende mensen aansluiting te vinden. Je kent die situaties wel, op een verjaardag, je komt net binnen en je kent niemand.
Als mensen dan geen moeite doen om mij n.a.v. mijn duidelijke poging erbij te betrekken, dan vind ik dat ronduit asociaal. En uiteraard probeer ik niet tussen een gesprek te komen dat prive is, zoiets hoor en voel je snel genoeg (of je kan het zelfs gewoon vragen).
Ik vind dat je als binnenkomer in een gesprek ook sociale rechten hebt, namelijk dat je niet voor lul gezet wordt door de mensen die al in dat kringetje stonden te praten, door je te negeren.
Dus Hans, dat probleem van je "mengen" in gezelschap, is een heel herkenbaar probleem. Ook voor een extravert type als ik ben.
Ik ben 12 jaar expat geweest en heb een master in small talk. Ik lul alle kanten op. Maar als iemand anders op zijn praatstoel zit, dan hou ik net zo makkelijk mijn mond. Kwestie van je antenne opzetten.
[...]
[...]
Ik zou me ook in een gesprek willen mengen, maar op een of andere manier stellen andere collega's dat niet zo op prijs. Ik zie het verschil niet tussen je mengen in een gesprek en ermee bemoeien. Ook zie ik het verschil niet als ik me in een gesprek meng, en als een ander zich erin mengt. Ze eisen dat ik ze laat uitpraten, maar dan heeft reageren soms geen zin meer. Ik moet dan veel van het gesprek onthouden, en dat is voor mij te inspannend, ondanks mijn erg goede geheugen.
Dat vind ik soms ook moeilijk hoor. In een sociale setting probeer ik wel eens bij een klein groepje pratende mensen aansluiting te vinden. Je kent die situaties wel, op een verjaardag, je komt net binnen en je kent niemand.
Als mensen dan geen moeite doen om mij n.a.v. mijn duidelijke poging erbij te betrekken, dan vind ik dat ronduit asociaal. En uiteraard probeer ik niet tussen een gesprek te komen dat prive is, zoiets hoor en voel je snel genoeg (of je kan het zelfs gewoon vragen).
Ik vind dat je als binnenkomer in een gesprek ook sociale rechten hebt, namelijk dat je niet voor lul gezet wordt door de mensen die al in dat kringetje stonden te praten, door je te negeren.
Dus Hans, dat probleem van je "mengen" in gezelschap, is een heel herkenbaar probleem. Ook voor een extravert type als ik ben.
Ik ben 12 jaar expat geweest en heb een master in small talk. Ik lul alle kanten op. Maar als iemand anders op zijn praatstoel zit, dan hou ik net zo makkelijk mijn mond. Kwestie van je antenne opzetten.
vrijdag 27 november 2009 om 17:41
quote:TheEmpress schreef op 27 november 2009 @ 16:15:
Natuurlijk moet je je gesprekspartners uit laten praten! Dat hoort toch wel bij de algemene basis van sociaal contact.
Dat ligt voor de hand. Probleem is echter dat anderen mij niet uit laten praten. Dat moet ik eveneens accepteren. Niet dat ik om de haverklap met collega's in de clinch ligt (ik ben overigens populair bij collega's - dat heeft de locatiedirecteur ooit eens tegen me gezegd, "een geziene gast") maar ik stoor me eraan dat er niet goed naar elkaar geluisterd wordt. Zowel door mij soms niet, als door een ander niet. Ik vind dat soms erg vermoeiend: praten, terwijl de kans groot is dat een ander niet maar me luistert. Anderen moeten naar mij luisteren, en ik moet naar anderen luisteren; dat lijkt me logisch.
quote:Je zegt dat 'ze' eisen dat jij ze uit laat praten zegt wel wat. Je hebt er dan namelijk al voor gezorgd dat je ze geirriteerd hebt. En inderdaad: bemoeien is iets heeeel anders dan je sociaal in een gesprek mengen. Zo ook je mening opdringen en daarin overheersen en ook het betweters doen het niet zo prettig, je irriteert dan.
Het is een onhebbelijkheid die ik vroeger heb gehad. De laatste jaren doe ik dat niet meer. Ook probeerde ik vroeger het onderwerp te veranderen. Tenzij de situatie dat vereist (een werkgerelateerde vraag) doe ik dat dus ook niet.
quote: Luisteren is een groot goed, daar begint alle sociale contact mee, luisteren en interesse in de ander.
Ik denk dat een training in sociale vaardigheden voor jou heel raadzaam is.Ja, maar het in de rede vallen is iets waarmee niet alleen ik moet stoppen, maar ook waarmee anderen ook moeten stoppen.
Natuurlijk moet je je gesprekspartners uit laten praten! Dat hoort toch wel bij de algemene basis van sociaal contact.
Dat ligt voor de hand. Probleem is echter dat anderen mij niet uit laten praten. Dat moet ik eveneens accepteren. Niet dat ik om de haverklap met collega's in de clinch ligt (ik ben overigens populair bij collega's - dat heeft de locatiedirecteur ooit eens tegen me gezegd, "een geziene gast") maar ik stoor me eraan dat er niet goed naar elkaar geluisterd wordt. Zowel door mij soms niet, als door een ander niet. Ik vind dat soms erg vermoeiend: praten, terwijl de kans groot is dat een ander niet maar me luistert. Anderen moeten naar mij luisteren, en ik moet naar anderen luisteren; dat lijkt me logisch.
quote:Je zegt dat 'ze' eisen dat jij ze uit laat praten zegt wel wat. Je hebt er dan namelijk al voor gezorgd dat je ze geirriteerd hebt. En inderdaad: bemoeien is iets heeeel anders dan je sociaal in een gesprek mengen. Zo ook je mening opdringen en daarin overheersen en ook het betweters doen het niet zo prettig, je irriteert dan.
Het is een onhebbelijkheid die ik vroeger heb gehad. De laatste jaren doe ik dat niet meer. Ook probeerde ik vroeger het onderwerp te veranderen. Tenzij de situatie dat vereist (een werkgerelateerde vraag) doe ik dat dus ook niet.
quote: Luisteren is een groot goed, daar begint alle sociale contact mee, luisteren en interesse in de ander.
Ik denk dat een training in sociale vaardigheden voor jou heel raadzaam is.Ja, maar het in de rede vallen is iets waarmee niet alleen ik moet stoppen, maar ook waarmee anderen ook moeten stoppen.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 27 november 2009 om 17:50
quote:Nijntje schreef op 27 november 2009 @ 17:30:
Dat vind ik soms ook moeilijk hoor. In een sociale setting probeer ik wel eens bij een klein groepje pratende mensen aansluiting te vinden. Je kent die situaties wel, op een verjaardag, je komt net binnen en je kent niemand.
Ik kijk dan de kat uit te boom: kijken hoe anderen op elkaar reageren. Ik probeer dan in te schatten hoe zij later op mij zullen reageren. Als ze op elkaar goed (inlevend en sociaal) reageren, is de kans groot dat ze ook sociaal reageren in een gesprek met mij. Ik houd me niet helemaal aan dat principe als iemand al contact met mij zoekt, dan is w.m.b. het ijs direct gebroken.
quote:Als mensen dan geen moeite doen om mij n.a.v. mijn duidelijke poging erbij te betrekken, dan vind ik dat ronduit asociaal.
Het zou mij dan een gevoel geven dat ik er niet bij hoor. Als er de mogelijkheid is, ga ik eerder weg.
quote:En uiteraard probeer ik niet tussen een gesprek te komen dat prive is, zoiets hoor en voel je snel genoeg (of je kan het zelfs gewoon vragen).
In dat geval meng ik me er sowieso niet in. Ook niet naderhand als dat gesprek voorbij.
quote:Ik vind dat je als binnenkomer in een gesprek ook sociale rechten hebt, namelijk dat je niet voor lul gezet wordt door de mensen die al in dat kringetje stonden te praten, door je te negeren.
Vroeger was dat een groot probleem. Het was: of géén contact, of contact waarbij ik mikpunt was voor treiterijen. Nou, mijn voorkeur ligt dan voor de hand: dan geen contact. Nu heb ik i.h.a. erg leuke contacten met collega's, volgens sommigen vooral met vrouwen ( ).
quote:Dus Hans, dat probleem van je "mengen" in gezelschap, is een heel herkenbaar probleem. Ook voor een extravert type als ik ben.
Ik ben 12 jaar expat geweest en heb een master in small talk. Ik lul alle kanten op. Maar als iemand anders op zijn praatstoel zit, dan hou ik net zo makkelijk mijn mond. Kwestie van je antenne opzetten.Een off-topic vraag: wat is een expat?
Dat vind ik soms ook moeilijk hoor. In een sociale setting probeer ik wel eens bij een klein groepje pratende mensen aansluiting te vinden. Je kent die situaties wel, op een verjaardag, je komt net binnen en je kent niemand.
Ik kijk dan de kat uit te boom: kijken hoe anderen op elkaar reageren. Ik probeer dan in te schatten hoe zij later op mij zullen reageren. Als ze op elkaar goed (inlevend en sociaal) reageren, is de kans groot dat ze ook sociaal reageren in een gesprek met mij. Ik houd me niet helemaal aan dat principe als iemand al contact met mij zoekt, dan is w.m.b. het ijs direct gebroken.
quote:Als mensen dan geen moeite doen om mij n.a.v. mijn duidelijke poging erbij te betrekken, dan vind ik dat ronduit asociaal.
Het zou mij dan een gevoel geven dat ik er niet bij hoor. Als er de mogelijkheid is, ga ik eerder weg.
quote:En uiteraard probeer ik niet tussen een gesprek te komen dat prive is, zoiets hoor en voel je snel genoeg (of je kan het zelfs gewoon vragen).
In dat geval meng ik me er sowieso niet in. Ook niet naderhand als dat gesprek voorbij.
quote:Ik vind dat je als binnenkomer in een gesprek ook sociale rechten hebt, namelijk dat je niet voor lul gezet wordt door de mensen die al in dat kringetje stonden te praten, door je te negeren.
Vroeger was dat een groot probleem. Het was: of géén contact, of contact waarbij ik mikpunt was voor treiterijen. Nou, mijn voorkeur ligt dan voor de hand: dan geen contact. Nu heb ik i.h.a. erg leuke contacten met collega's, volgens sommigen vooral met vrouwen ( ).
quote:Dus Hans, dat probleem van je "mengen" in gezelschap, is een heel herkenbaar probleem. Ook voor een extravert type als ik ben.
Ik ben 12 jaar expat geweest en heb een master in small talk. Ik lul alle kanten op. Maar als iemand anders op zijn praatstoel zit, dan hou ik net zo makkelijk mijn mond. Kwestie van je antenne opzetten.Een off-topic vraag: wat is een expat?
World of Warcraft: Legion
vrijdag 27 november 2009 om 18:08
Ten eerste> een expat is iemand die in het buitenland woont. Mijn vriend (nu man) was uitgezonden voor zijn werk. En ik bevond mij regelmatig in situaties waar je nieuwe mensen ontmoet en waar het gaat over oppervlakkige dingen en uiterlijkheden. Dat is de link met het onderwerp.
Verder> Wat je zegt van De Kat uit de boom kijken. Dat kan niet altijd is mijn ervaring, want dan sta je daar maar, in je eentje. Dat is niet leuk. Dus ik zoek dan gelijk aansluiting. Maar zoals gezegd, dat lukt niet altijd.
Even een kleine anecdote tussendoor. PP (manlief) en ik waren een keer op een soortement van receptie met allemaal internationale mensen. Dat was toen we net in Venezuela woonden. We wilden dus mensen leren kennen! Maar al die mensen die daar stonden, kenden elkaar al. En we konden er niet tussen komen. Dat probeer je namelijk door vriendelijk rond te kijken en een beetje een open en verwachtingsvolle houding aan te nemen. Zo van: Kijk, wij zijn nieuw. Dat was in die kringen namelijk wel redelijk normaal ,dat er regelmatig nieuwe mensen bij kwamen. Expats komen en expats gaan.
Maar niks. Naks, noppes. Geen sjoege. Van niemand. Ook niet toen ik mensen begon aan te spreken. Met hele makkelijke vragen. We sloegen gewoon niet aan.
Dus PP nam nog maar een borrel (ik was toen zwanger, anders had ik met hem meegedaan). We werden melig. Op een gegeven moment stond ik met mijn rug naar de zaal en hij stond tegen de muur. Te knikken en te lachen en populair te doen naar denkbeeldige mensen achter mij. Zo van `Hee hoi! Ja, ik kom zo even bij je praten! Ben nu even bezig met dit mokkel´ etc.
Ik heb me slap gelachen.
En toen zijn we weggegaan. We hebben niemand gedag gezegd. Wat een kawe kak.
Verder> Wat je zegt van De Kat uit de boom kijken. Dat kan niet altijd is mijn ervaring, want dan sta je daar maar, in je eentje. Dat is niet leuk. Dus ik zoek dan gelijk aansluiting. Maar zoals gezegd, dat lukt niet altijd.
Even een kleine anecdote tussendoor. PP (manlief) en ik waren een keer op een soortement van receptie met allemaal internationale mensen. Dat was toen we net in Venezuela woonden. We wilden dus mensen leren kennen! Maar al die mensen die daar stonden, kenden elkaar al. En we konden er niet tussen komen. Dat probeer je namelijk door vriendelijk rond te kijken en een beetje een open en verwachtingsvolle houding aan te nemen. Zo van: Kijk, wij zijn nieuw. Dat was in die kringen namelijk wel redelijk normaal ,dat er regelmatig nieuwe mensen bij kwamen. Expats komen en expats gaan.
Maar niks. Naks, noppes. Geen sjoege. Van niemand. Ook niet toen ik mensen begon aan te spreken. Met hele makkelijke vragen. We sloegen gewoon niet aan.
Dus PP nam nog maar een borrel (ik was toen zwanger, anders had ik met hem meegedaan). We werden melig. Op een gegeven moment stond ik met mijn rug naar de zaal en hij stond tegen de muur. Te knikken en te lachen en populair te doen naar denkbeeldige mensen achter mij. Zo van `Hee hoi! Ja, ik kom zo even bij je praten! Ben nu even bezig met dit mokkel´ etc.
Ik heb me slap gelachen.
En toen zijn we weggegaan. We hebben niemand gedag gezegd. Wat een kawe kak.
vrijdag 27 november 2009 om 19:10
quote:Nijntje schreef op 27 november 2009 @ 18:08:
Dus PP nam nog maar een borrel (ik was toen zwanger, anders had ik met hem meegedaan). We werden melig. Op een gegeven moment stond ik met mijn rug naar de zaal en hij stond tegen de muur. Te knikken en te lachen en populair te doen naar denkbeeldige mensen achter mij. Zo van `Hee hoi! Ja, ik kom zo even bij je praten! Ben nu even bezig met dit mokkel´ etc.
Ik heb me slap gelachen. En ze hadden niet door waarom jullie dat deden? Hoewel je je slap hebt gelachen, denk ik echter, dat je ook baalde als een stekker.
Dus PP nam nog maar een borrel (ik was toen zwanger, anders had ik met hem meegedaan). We werden melig. Op een gegeven moment stond ik met mijn rug naar de zaal en hij stond tegen de muur. Te knikken en te lachen en populair te doen naar denkbeeldige mensen achter mij. Zo van `Hee hoi! Ja, ik kom zo even bij je praten! Ben nu even bezig met dit mokkel´ etc.
Ik heb me slap gelachen. En ze hadden niet door waarom jullie dat deden? Hoewel je je slap hebt gelachen, denk ik echter, dat je ook baalde als een stekker.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 27 november 2009 om 19:12
quote:hans66 schreef op 27 november 2009 @ 19:10:
[...]
En ze hadden niet door waarom jullie dat deden? Hoewel je je slap hebt gelachen, denk ik echter, dat je ook baalde als een stekker.
Nee, niemand leek het door te hebben. Alleen ik. En het was idd eerst balen. Maar later maakten we er zelf iets leuks van. Gelukkig waren we samen. Daarom hadden we er samen lol om.
Maar als ik alleen was geweest, had ik me zeker weten doodongelukkig gevoeld.
[...]
En ze hadden niet door waarom jullie dat deden? Hoewel je je slap hebt gelachen, denk ik echter, dat je ook baalde als een stekker.
Nee, niemand leek het door te hebben. Alleen ik. En het was idd eerst balen. Maar later maakten we er zelf iets leuks van. Gelukkig waren we samen. Daarom hadden we er samen lol om.
Maar als ik alleen was geweest, had ik me zeker weten doodongelukkig gevoeld.
zaterdag 28 november 2009 om 01:46
Hallo, bedankt voor jullie eerlijkheid...
Ik gaf aan dat ik vroeger naar mn voeten keek. Ik ben al een paar jaar bezig om te 'verbeteren', meer zelfvertrouwen te krijgen, ed.
Ik praat ook wel al meer, maar dat heeft wel lang geduurd. Er is gebleken dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb en sociale angststoornis. Valt inderdaad niet mee om dat te veranderen. Ik kan nu nog steeds niet in groepjes gezellig meekletsen, ik klap gewoon dicht. Heb 'vroeger' paar keer geprobeerd meer betrokken te raken met klasgenoten. maar als ik bij een groepie (hooguit 3 personen) ging staan liepen zij weg, ja dan wordt het erg lastig om een gesprek te voeren. door dat soort acties ben ik erg onzeker geworden en gaat het 'terugtrekken' eigenlijk automatisch. heb dmv boekenlezen al aardig wat verbetering erin behaald maar ik heb ook hulp gevraagd. alleen loop ik nu weer tegen een muur op aangezien de psychoth. gepikeerd reageerde en aangaf dat ik moest kijken naar wat ik bereikt had (loop daar ivm beperkingen, het omgaan daarmee en accepteren van mezelf met de beperkingen en natuurlijk het zelfvertrouwen) en niet iedere keer naar wat ik nog wilde????!!! ik vindt het bovendien erg lastig om vertrouwen te houden als de vrienden (die ik dacht te hebben) spontaan niks meer van zich laten horen (ook niet na mailtjes kaarten sms'jes ed). ik toon wel interesse in anderen maar dat wil niet zeggen dat ze dat ook naar mij doen, dat kan ik ook niet verwachten/eisen vindt ik. ik probeer daadwerkelijk me ergens bij te betrekken maar dat valt niet mee, wanneer wel en wanneer niet in een gesprek mengen.
ik probeer zoveel mogelijk een sms of mail te sturen als ik weet dat een vriendin/kennis ergens naartoe is geweest om na te gaan hoe ze het gehad heeft, stuur een kaartje als ze ziek is of gewoon zomaar. ondanks dat ik zelf in de lappenmand zit en soms echt niet op m'n benen kan staan van pijn, kan soms gewoon letterlijk janken, ben ik dan zo'n K..mens, ben ik zo slecht? 1 vriendin zei nog; ik snap niet dat men iemand laat vallen omdat ze beperkingen heeft, maar ach daar hoor ik ook niks meer van.
moet ik daar dan achteraan blijven lopen of kan ik dan beter stoppen met contact opnemen? ach misschien ben ik inderdaad de moeite niet waard ik weet het niet meer....
Ik gaf aan dat ik vroeger naar mn voeten keek. Ik ben al een paar jaar bezig om te 'verbeteren', meer zelfvertrouwen te krijgen, ed.
Ik praat ook wel al meer, maar dat heeft wel lang geduurd. Er is gebleken dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb en sociale angststoornis. Valt inderdaad niet mee om dat te veranderen. Ik kan nu nog steeds niet in groepjes gezellig meekletsen, ik klap gewoon dicht. Heb 'vroeger' paar keer geprobeerd meer betrokken te raken met klasgenoten. maar als ik bij een groepie (hooguit 3 personen) ging staan liepen zij weg, ja dan wordt het erg lastig om een gesprek te voeren. door dat soort acties ben ik erg onzeker geworden en gaat het 'terugtrekken' eigenlijk automatisch. heb dmv boekenlezen al aardig wat verbetering erin behaald maar ik heb ook hulp gevraagd. alleen loop ik nu weer tegen een muur op aangezien de psychoth. gepikeerd reageerde en aangaf dat ik moest kijken naar wat ik bereikt had (loop daar ivm beperkingen, het omgaan daarmee en accepteren van mezelf met de beperkingen en natuurlijk het zelfvertrouwen) en niet iedere keer naar wat ik nog wilde????!!! ik vindt het bovendien erg lastig om vertrouwen te houden als de vrienden (die ik dacht te hebben) spontaan niks meer van zich laten horen (ook niet na mailtjes kaarten sms'jes ed). ik toon wel interesse in anderen maar dat wil niet zeggen dat ze dat ook naar mij doen, dat kan ik ook niet verwachten/eisen vindt ik. ik probeer daadwerkelijk me ergens bij te betrekken maar dat valt niet mee, wanneer wel en wanneer niet in een gesprek mengen.
ik probeer zoveel mogelijk een sms of mail te sturen als ik weet dat een vriendin/kennis ergens naartoe is geweest om na te gaan hoe ze het gehad heeft, stuur een kaartje als ze ziek is of gewoon zomaar. ondanks dat ik zelf in de lappenmand zit en soms echt niet op m'n benen kan staan van pijn, kan soms gewoon letterlijk janken, ben ik dan zo'n K..mens, ben ik zo slecht? 1 vriendin zei nog; ik snap niet dat men iemand laat vallen omdat ze beperkingen heeft, maar ach daar hoor ik ook niks meer van.
moet ik daar dan achteraan blijven lopen of kan ik dan beter stoppen met contact opnemen? ach misschien ben ik inderdaad de moeite niet waard ik weet het niet meer....
zondag 29 november 2009 om 12:33
Kwebbel,
Mijn ervaring is ook wel dat het soms lijkt of ik zelf 3 x zoveel moeite moet doen om achter mijn sociale contacten aan te rennen dan andersom. Dat hebben we denk ik allemaal wel. Hoe dat komt? Weet ik niet. Maar ik wil alleen maar zeggen> dat ligt heus niet aan jou. Ga niet aan jezelf twijfelen!
Wat voor beperking heb je het over? Een tijdelijk iets (je hebt het over lappenmand), of heb je een handicap, waardoor je je minder makkelijk onder de mensen kan begeven?
Mijn ervaring is ook wel dat het soms lijkt of ik zelf 3 x zoveel moeite moet doen om achter mijn sociale contacten aan te rennen dan andersom. Dat hebben we denk ik allemaal wel. Hoe dat komt? Weet ik niet. Maar ik wil alleen maar zeggen> dat ligt heus niet aan jou. Ga niet aan jezelf twijfelen!
Wat voor beperking heb je het over? Een tijdelijk iets (je hebt het over lappenmand), of heb je een handicap, waardoor je je minder makkelijk onder de mensen kan begeven?
zondag 29 november 2009 om 14:18
Dat gevoel heb ik ook met vriendschappen. Bij één vriend vind ik dat geen probleem, omdat ik maar welgeteld 10 stappen hoef te doen, en dan sta ik bij zijn voordeur.
Andere contacten bloeden dood als een van ons gaat verhuizen. Binnenkort ga ik zelf verhuizen en dan zorg ik ervoor dat ik niet te ver van mijn huidige vrienden af woon. Anders verwatert dat ook.
Andere contacten bloeden dood als een van ons gaat verhuizen. Binnenkort ga ik zelf verhuizen en dan zorg ik ervoor dat ik niet te ver van mijn huidige vrienden af woon. Anders verwatert dat ook.
World of Warcraft: Legion
zondag 29 november 2009 om 14:29
Toen ik het minder boeiend vond om gesprekken met anderen aan te gaan, kwamen de mensen juist als vanzelf op me af.
Verschil zit hem misschien in de focus: ik ben er minder op gaan letten of mensen mij wel leuk vonden, dus kennelijk kwam ik ook minder `geforceerd` over.
Of doordat ik betere aansluiting vond bij de mensen die later op mijn pad kwamen.
Als mensen je type absoluut niet zijn, dan heeft het geen zin om je af te vragen waarom je geen aansluiting vindt.
Ik zou in ieder geval niet proberen om ad rem te gaan doen, want dat komt gemaakt over.
Verschil zit hem misschien in de focus: ik ben er minder op gaan letten of mensen mij wel leuk vonden, dus kennelijk kwam ik ook minder `geforceerd` over.
Of doordat ik betere aansluiting vond bij de mensen die later op mijn pad kwamen.
Als mensen je type absoluut niet zijn, dan heeft het geen zin om je af te vragen waarom je geen aansluiting vindt.
Ik zou in ieder geval niet proberen om ad rem te gaan doen, want dat komt gemaakt over.
Viva naar de knoppen.
zondag 29 november 2009 om 23:07
Hoi Nijntje,
ik heb wekedelenreuma (fibromyalgie), hierdoor erg beperkt in bewegen. ik kan niet normaal rechtop zitten (altijd onderuit gehangen) en loop met een rollator. kan kleine stukjes autorijden maar kom de stad niet uit. in het begin zie je ze nog wel en laten ze nog wat van zich horen, maar ja life goes on he. aan de ene kant begrijp ik het wel maar het blijft vervelend....
ik voel me soms zo machteloos, k probeer van alles maar door de fm en de aanverwante klachten ben ik niet zo mobiel meer en mislukt een hoop. frustrerend...
ik heb wekedelenreuma (fibromyalgie), hierdoor erg beperkt in bewegen. ik kan niet normaal rechtop zitten (altijd onderuit gehangen) en loop met een rollator. kan kleine stukjes autorijden maar kom de stad niet uit. in het begin zie je ze nog wel en laten ze nog wat van zich horen, maar ja life goes on he. aan de ene kant begrijp ik het wel maar het blijft vervelend....
ik voel me soms zo machteloos, k probeer van alles maar door de fm en de aanverwante klachten ben ik niet zo mobiel meer en mislukt een hoop. frustrerend...
maandag 30 november 2009 om 22:23
quote:Nijntje schreef op 30 november 2009 @ 20:53:
Dus je hebt het gevoel dat je vrienden je vanwege de fm laten stikken?
Of is dat te simpel gezegd?
bij sommigen heb ik dat gevoel wel, als je eerst gaat stappen (ik was de bob) en omdat het niet meer gaat zie je ze ook niet, krijg je wel die indruk.
bij anderen heeft er ook mee te maken, is het 1 van de oorzaken. misschien 'hang' ik teveel aan vriendschappen omdat ze veel voor me betekenen. of ik zie vriendschap anders dan anderen...
tis ook niet altijd even makkelijk om met iemand met beperkingen om te gaan, dat begrijp ik wel. kan niet zo maar ff naar terras ofzo. ben ook een tijd depri geweest en ben het nu soms nog, wie weet heeft dat er ook mee te maken.
Dus je hebt het gevoel dat je vrienden je vanwege de fm laten stikken?
Of is dat te simpel gezegd?
bij sommigen heb ik dat gevoel wel, als je eerst gaat stappen (ik was de bob) en omdat het niet meer gaat zie je ze ook niet, krijg je wel die indruk.
bij anderen heeft er ook mee te maken, is het 1 van de oorzaken. misschien 'hang' ik teveel aan vriendschappen omdat ze veel voor me betekenen. of ik zie vriendschap anders dan anderen...
tis ook niet altijd even makkelijk om met iemand met beperkingen om te gaan, dat begrijp ik wel. kan niet zo maar ff naar terras ofzo. ben ook een tijd depri geweest en ben het nu soms nog, wie weet heeft dat er ook mee te maken.
maandag 30 november 2009 om 23:47
Ik denk dat dat depri zijn er veeeeeel meer mee te maken hefet dan je lichamelijke beperking. Het is nou eenmaal niet leuk omgaan met iemand die depri is, nergens zin in heeft en waar niet zo veel energie vanuit komt (even zwartwit).
Er zijn zat mensen die in ene rolstoel oid een heel leuk sociaal leven hebben omdat....ze leuke positieve mensen zijn die sociaal contact daarom aantrekken. Die rolstoel of rollator doet er dan echt niet meer toe.
Misschien helpt het als je voor jezelf eens gaat onderzoeken welke eigenschappen de mensen bezitten die jij leuk vindt om mee om te gaan, of mensen die je positieve energie geven.
Je hebt namelijk 2 soorten mensen bij contact: Mensen die je energie geven en die je energie kosten. Onderzoek dat eens, en bepaal onder welke groep jij zelf waarschijnlijk bij zal horen voor anderen.
Er zijn zat mensen die in ene rolstoel oid een heel leuk sociaal leven hebben omdat....ze leuke positieve mensen zijn die sociaal contact daarom aantrekken. Die rolstoel of rollator doet er dan echt niet meer toe.
Misschien helpt het als je voor jezelf eens gaat onderzoeken welke eigenschappen de mensen bezitten die jij leuk vindt om mee om te gaan, of mensen die je positieve energie geven.
Je hebt namelijk 2 soorten mensen bij contact: Mensen die je energie geven en die je energie kosten. Onderzoek dat eens, en bepaal onder welke groep jij zelf waarschijnlijk bij zal horen voor anderen.
