Psyche
alle pijlers
somatisatiestoornis?
zaterdag 3 oktober 2009 om 20:44
Ik ben bang dat ik een somatisatiestoornis heb. Ik heb al 6-7 jaar allerlei vage klachten op allerlei gebieden. Heb al veel specialisten gezien binnen het ziekenhuis en iedere keer kunnen ze geen specifieke oorzaak ontdekken, op een enkele keer na dan..... Ben al verschillende keren door een psycholoog gezien en een keer door een psychiatrisch verpleegkundige. Ook is er 1x een conversie vastgesteld, maar na onderzoek naar of er sprake was van een conversie bij overige klachten kwam niets uit. Doordat artsen mij steeds minder geloven en ik steeds meer problemen krijg in ziekenhuizen ben ik eens gaan zoeken op internet en komt mijn patroon precies overeen met een somatisatiestoornis.
Volgende week heb ik voor weer een lichamelijk probleem een onderzoek en ben dus bang dat dit weer niets gaat opleveren. Ik ben echter ook heel bang om toe te geven dat ik een somatisatiestoornis zou kunnen hebben. Durf er ook met niemand over te praten...... Ben heel erg bang dat ik dan alles kwijt zal raken en niemand me nog wil. Ik heb al weinig vrienden, dus kan ze eigenlijk niet missen. Hoe zou mijn man reageren die al jaren ziekenhuis in en uit met me gaat. Mijn contract bij mijn werkgever staat al op losse schroeven, dus denk dat die dan helemaal afgesloten is. Bovendien wil ik niet weten hoe mijn collega's me aan zouden kijken als ik vertel dat ik niet echt ziek ben geweest al die tijd.....
Kortom. Hoe ga ik hier mee om. Wie moet ik wat vertellen. Moet ik eerst het onderzoek afwachten? Ik weet het allemaal even niet meer en wordt er heel erg verdrietig van. Ook weet ik niet meer wat nou echt is en niet aan lichamelijke symptomen. Als het het geval is dat ik het heb wil ik graag behandeld worden, zodat ik weer een normaal leven heb. Maar dan zijn alle onderzoeken en operaties de afgelopen jaren voor niets geweest. Dat is nogal frustrerend. Ben ook gewoon heel erg bang voor de behandeling en eventuele reacties.....
Volgende week heb ik voor weer een lichamelijk probleem een onderzoek en ben dus bang dat dit weer niets gaat opleveren. Ik ben echter ook heel bang om toe te geven dat ik een somatisatiestoornis zou kunnen hebben. Durf er ook met niemand over te praten...... Ben heel erg bang dat ik dan alles kwijt zal raken en niemand me nog wil. Ik heb al weinig vrienden, dus kan ze eigenlijk niet missen. Hoe zou mijn man reageren die al jaren ziekenhuis in en uit met me gaat. Mijn contract bij mijn werkgever staat al op losse schroeven, dus denk dat die dan helemaal afgesloten is. Bovendien wil ik niet weten hoe mijn collega's me aan zouden kijken als ik vertel dat ik niet echt ziek ben geweest al die tijd.....
Kortom. Hoe ga ik hier mee om. Wie moet ik wat vertellen. Moet ik eerst het onderzoek afwachten? Ik weet het allemaal even niet meer en wordt er heel erg verdrietig van. Ook weet ik niet meer wat nou echt is en niet aan lichamelijke symptomen. Als het het geval is dat ik het heb wil ik graag behandeld worden, zodat ik weer een normaal leven heb. Maar dan zijn alle onderzoeken en operaties de afgelopen jaren voor niets geweest. Dat is nogal frustrerend. Ben ook gewoon heel erg bang voor de behandeling en eventuele reacties.....
maandag 12 oktober 2009 om 16:24
Ik wil het van de dagen schreeuwen: Help me.
Vandaag gesprek gehad op mijn werk. Ze willen dat ik me voor 100% inzet omdat mijn contract met een half jaar verlengd is en ze me zo niet kunnen beoordelen. Was ook een paar afspraken vergeten omdat ik te veel met mezelf bezig ben. Ze vinden ook dat mijn ziekzijn los moet staan van het werk. Maar dat kan ik niet zo zien. Ik zal nooit op mijn oude niveau kunnen functioneren als ik telkens ziek ben. Momenteel namelijk telkens blaasontstekingen door die blaas die niet goed werkt. Maar daar ben ik af en toe flink ziek van en dan moet ik weer thuis blijven......
Ik ben dus tijdens dat gesprek helemaal ingestort. Met veel doorvragen kregen ze er bij me uit dat ik twijfel over alles momenteel. Dat ik eigenlijk uit het ziekenhuis weg wil, maar niet weet wat ik dan wil doen. Verder is de toekomst gewoon heel erg onzeker. De kans dat mijn blaas weer gaat werken met een soort van pacemaker is ongeveer 10-20% zei de uroloog. Daar moet ik dan binnenkort ook belangrijke beslissingen over nemen. Volgende week willen ze op de afdeling weten wat ik ga doen met mijn baan. Dan weten ze of ze nog energie in me gaan steken ja of nee.
Ik voel me alleen momenteel niet in staat om te beslissen. Ben wat verward door alles wat er tegelijk gebeurt en alles wat er op me af komt. Verder sta ik natuurlijk op de wachtlijst. Weet niet meer naar wie ik nu toe moet en waarmee. Bedrijfsarts, huisarts, psychiater, uroloog, iemand van de loopbaanontwikkeling.....
Al die mensen, het duizelt me gewoon en wil eigenlijk gewoon in een hoekje kruipen en er niet meer vandaan komen voor alles over is. Of nog liever helemaal van de aardbodem verdwijnen Mijn contract zou nog tot april lopen en dan verder kijken. Maar als ik zeg dat ik wat anders wil, dan wordt hij stilgezet en krijg ik geen cent meer. Ik ben in deze situatie niet in staat om werk te zoeken of een opleiding te volgen. Zowel geestelijk als lichamelijk niet. Kortom, ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Kan alleen nog maar huilen en kan er ook bijna niet meer mee stoppen. Kan ook geen afleiding meer vinden, denk alleen nog maar hoe nu verder.......
Vandaag gesprek gehad op mijn werk. Ze willen dat ik me voor 100% inzet omdat mijn contract met een half jaar verlengd is en ze me zo niet kunnen beoordelen. Was ook een paar afspraken vergeten omdat ik te veel met mezelf bezig ben. Ze vinden ook dat mijn ziekzijn los moet staan van het werk. Maar dat kan ik niet zo zien. Ik zal nooit op mijn oude niveau kunnen functioneren als ik telkens ziek ben. Momenteel namelijk telkens blaasontstekingen door die blaas die niet goed werkt. Maar daar ben ik af en toe flink ziek van en dan moet ik weer thuis blijven......
Ik ben dus tijdens dat gesprek helemaal ingestort. Met veel doorvragen kregen ze er bij me uit dat ik twijfel over alles momenteel. Dat ik eigenlijk uit het ziekenhuis weg wil, maar niet weet wat ik dan wil doen. Verder is de toekomst gewoon heel erg onzeker. De kans dat mijn blaas weer gaat werken met een soort van pacemaker is ongeveer 10-20% zei de uroloog. Daar moet ik dan binnenkort ook belangrijke beslissingen over nemen. Volgende week willen ze op de afdeling weten wat ik ga doen met mijn baan. Dan weten ze of ze nog energie in me gaan steken ja of nee.
Ik voel me alleen momenteel niet in staat om te beslissen. Ben wat verward door alles wat er tegelijk gebeurt en alles wat er op me af komt. Verder sta ik natuurlijk op de wachtlijst. Weet niet meer naar wie ik nu toe moet en waarmee. Bedrijfsarts, huisarts, psychiater, uroloog, iemand van de loopbaanontwikkeling.....
Al die mensen, het duizelt me gewoon en wil eigenlijk gewoon in een hoekje kruipen en er niet meer vandaan komen voor alles over is. Of nog liever helemaal van de aardbodem verdwijnen Mijn contract zou nog tot april lopen en dan verder kijken. Maar als ik zeg dat ik wat anders wil, dan wordt hij stilgezet en krijg ik geen cent meer. Ik ben in deze situatie niet in staat om werk te zoeken of een opleiding te volgen. Zowel geestelijk als lichamelijk niet. Kortom, ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Kan alleen nog maar huilen en kan er ook bijna niet meer mee stoppen. Kan ook geen afleiding meer vinden, denk alleen nog maar hoe nu verder.......
maandag 12 oktober 2009 om 18:51
Het klinkt inderdaad alsof het allemaal veel te veel is. Ergens zal de druk eraf gehaald moeten worden en hoewel ik begrijp dat je werk juist erg belangrijk vindt, heb ik het gevoel dat je gezondheid nu voorrang moet krijgen. Zowel lichamelijk als geestelijk. Waarom zou je geen uitkering krijgen als je werk wegvalt terwijl je zelf geen ontslag neemt?
Ik wil toch nog een keer de SPV'er noemen. Dat is natuurlijk heel wat anders dan een vriendin die zelf een hoop heeft meegemaakt. Ten eerste is een professional niet persoonlijk betrokken en ten tweede zijn ze juist opgeleid om verlichting te bieden in dit soort "crisis" situaties en je weer meer overzicht te laten krijgen. Het houdt heel wat meer in dan alleen je hart luchten en ze worden ook binnen de GGZ vaak ingezet. Wat verwacht je van de GGZ als je daar wel voor open staat en hiervoor niet?
Ik wil toch nog een keer de SPV'er noemen. Dat is natuurlijk heel wat anders dan een vriendin die zelf een hoop heeft meegemaakt. Ten eerste is een professional niet persoonlijk betrokken en ten tweede zijn ze juist opgeleid om verlichting te bieden in dit soort "crisis" situaties en je weer meer overzicht te laten krijgen. Het houdt heel wat meer in dan alleen je hart luchten en ze worden ook binnen de GGZ vaak ingezet. Wat verwacht je van de GGZ als je daar wel voor open staat en hiervoor niet?
maandag 12 oktober 2009 om 20:59
Phoe!
Maar ziekmelden op je werk vind je dus geen optie?
Cranberrysap schijnt een beetje te helpen bij blaasontsteking (zit zuur in, net als in citroen en grapefruit) misschien verlicht het de pijn iets. Kun je gewoon bij de supermarkt kopen, van ocean spring.
Weet je hoe lang die wachtlijst ongeveer is? Misschien is er anders een (tijdelijke) oplossing die wat hulp kan bieden tot je terecht kan?
Heb je steun aan je vriend? Trekt hij het een beetje?
Sterkte!
Maar ziekmelden op je werk vind je dus geen optie?
Cranberrysap schijnt een beetje te helpen bij blaasontsteking (zit zuur in, net als in citroen en grapefruit) misschien verlicht het de pijn iets. Kun je gewoon bij de supermarkt kopen, van ocean spring.
Weet je hoe lang die wachtlijst ongeveer is? Misschien is er anders een (tijdelijke) oplossing die wat hulp kan bieden tot je terecht kan?
Heb je steun aan je vriend? Trekt hij het een beetje?
Sterkte!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
maandag 12 oktober 2009 om 21:17
Overleg met de bedrijfsarts over de huidige situatie, je hebt nu immers en een doorverwijzing naar de psychiatrie en een fysiek blaasprobleem. Bovendien heb je ook een depressie
Laat hem/haar maar aan de hand van deze nieuwe medische gegevens (want het is allemaal medisch..ook de psychiatrie) beoordelen in hoeverre je belastbaar bent voor arbeid.
Aan de hand van dat oordeel geef je aan je werk aan hoe je je gaat inzetten. Ben je 50% arbeidsgeschikt dan zet je je dus voor 50% in.
Een 100% inzet kunnen ze alleen van je verlangen als de bedrijfsarts vindt dat je 100% arbeidsgeschikt bent met deze klachten.
En als dat het geval is en je trekt het toch niet dan pas kun je, eventueel na een second opinion, een exitroute overwegen. Maar bedenk dan wel dat je dan in de WW komt en de verplichting hebt om ander werk te aanvaarden en de vraag is of je dat aankunt. Een ziektewetuitkering krijg je dan niet, omdat je vrijwillig akkoord bent gegaan met ontslag terwijl je contract nog niet afliep. Bij WW is dat minder streng.
Laat hem/haar maar aan de hand van deze nieuwe medische gegevens (want het is allemaal medisch..ook de psychiatrie) beoordelen in hoeverre je belastbaar bent voor arbeid.
Aan de hand van dat oordeel geef je aan je werk aan hoe je je gaat inzetten. Ben je 50% arbeidsgeschikt dan zet je je dus voor 50% in.
Een 100% inzet kunnen ze alleen van je verlangen als de bedrijfsarts vindt dat je 100% arbeidsgeschikt bent met deze klachten.
En als dat het geval is en je trekt het toch niet dan pas kun je, eventueel na een second opinion, een exitroute overwegen. Maar bedenk dan wel dat je dan in de WW komt en de verplichting hebt om ander werk te aanvaarden en de vraag is of je dat aankunt. Een ziektewetuitkering krijg je dan niet, omdat je vrijwillig akkoord bent gegaan met ontslag terwijl je contract nog niet afliep. Bij WW is dat minder streng.
dinsdag 13 oktober 2009 om 12:03
Espy: Niet eens de kans gehad om te bellen voor een SPV'er vandaag of gisteren. Kreeg net telefoon dat ik morgen voor een intake kan komen bij de GGZ. Ben erg opgelucht. Stond dankzij huisarts genoteerd op een dringende spoedplek en was daar door een depressie in het verleden al bekend. Daardoor hebben ze me voorrang gegeven. Ze weten dat als het niet goed met me gaat, dat het ook echt niet goed gaat. Heb in het verleden op het punt gestaan een TS poging te doen namelijk
Janna: Ik gebruik al cranberrysap en extra vitamine C, maar desondanks blijven de blaas en nierbekkenontstekingen komen. Voor simpele blaasontstekingen krijg ik niet eens meer antibiotica. Spoel ook mijn blaas om een zuurder milieu te krijgen. Als ik me nu totaal ziek meld krijg ik naast problemen op de werkvloer ook problemen met de bedrijfsarts. Moet dat dan eerst met haar bespreken.
Hiltje. Dank voor je informatie. Ik stond net op het punt de bedrijfsarts te mailen toen ik het belletje van de GGZ kreeg. Ik wacht het gesprek van morgen even af en neem daarna contact op met de bedrijfsarts wat ik het beste kan doen... Ik ga zowieso niets tekenen op dit moment dus ga ook even nergens mee akkoord op mijn werk
Janna: Ik gebruik al cranberrysap en extra vitamine C, maar desondanks blijven de blaas en nierbekkenontstekingen komen. Voor simpele blaasontstekingen krijg ik niet eens meer antibiotica. Spoel ook mijn blaas om een zuurder milieu te krijgen. Als ik me nu totaal ziek meld krijg ik naast problemen op de werkvloer ook problemen met de bedrijfsarts. Moet dat dan eerst met haar bespreken.
Hiltje. Dank voor je informatie. Ik stond net op het punt de bedrijfsarts te mailen toen ik het belletje van de GGZ kreeg. Ik wacht het gesprek van morgen even af en neem daarna contact op met de bedrijfsarts wat ik het beste kan doen... Ik ga zowieso niets tekenen op dit moment dus ga ook even nergens mee akkoord op mijn werk
woensdag 14 oktober 2009 om 12:31
Vanmorgen intake gehad bij de GGZ. Binnen anderhalve week weet ik wat voor traject we ingaan met behandelingen. Tot die tijd dus nog afwachten. Zit er vandaag vooral mee dat ik morgen moet gaan werken. Zie dat even niet meer zitten. Heb de bedrijfsarts gemaild of ze nog een gaatje heeft voor een extra gesprekje. Ook even met haar bespreken dat het niet lekker gaat zo op de werkvloer.
Heb nu veel last van paniekaanvallen (hyperventileren, angst, huilbuien) en weet niet of ik me nu ziek zal melden voor morgen of niet. Vind het zo zwak van mezelf als ik me hierom ziek meld, maar zie er ook zo tegenop om weer naar mijn werk te gaan.
Ga vanmiddag langs het juridisch loket. Ga ik vragen of de vraag die ze me stellen om die beslissing te maken terwijl mijn contract nog loopt tot april, of ze die wel mogen stellen..
Heb nu veel last van paniekaanvallen (hyperventileren, angst, huilbuien) en weet niet of ik me nu ziek zal melden voor morgen of niet. Vind het zo zwak van mezelf als ik me hierom ziek meld, maar zie er ook zo tegenop om weer naar mijn werk te gaan.
Ga vanmiddag langs het juridisch loket. Ga ik vragen of de vraag die ze me stellen om die beslissing te maken terwijl mijn contract nog loopt tot april, of ze die wel mogen stellen..
donderdag 15 oktober 2009 om 08:12
Je kunt je ziek melden op je werk hoor. Ik begrijp dat de bedrijfsarts je eerder weer aan het werk stuurde, en daar moet je normaal gesproken ook gevolg aan geven.
Maar als er een nieuwe medische situatie is verandert de boel. Dan kun je je ook ziekmelden en daarna met de arbo arts praten.
Een spoedcontact met de GGZ waar je al bekend bent, is naar mijn mening nieuwe medische informatie waar de bedrijfsarts goed naar moet kijken en eventueel contact over moet opnemen met je behandelaar.
Het hoeft overigens niet verkeerd te zijn om een paar uur per dag te blijven werken om in het arbeidsproces te blijven. Maar zo te horen is de druk nu wel heel hoog.
Maar als er een nieuwe medische situatie is verandert de boel. Dan kun je je ook ziekmelden en daarna met de arbo arts praten.
Een spoedcontact met de GGZ waar je al bekend bent, is naar mijn mening nieuwe medische informatie waar de bedrijfsarts goed naar moet kijken en eventueel contact over moet opnemen met je behandelaar.
Het hoeft overigens niet verkeerd te zijn om een paar uur per dag te blijven werken om in het arbeidsproces te blijven. Maar zo te horen is de druk nu wel heel hoog.
donderdag 15 oktober 2009 om 08:14
vrijdag 16 oktober 2009 om 12:34
Gisteren gesprek gehad met de bedrijfsarts. Zij had mijn leidinggevende ook gesproken en wat dingen verduidelijkt.
Ben vanmorgen op mijn werk geweest en eerlijk gezegd dat ik het zowel fysiek als mentaal niet ga redden om voor mijn contract te vechten. Ik ga voor mezelf en mijn gezondheid kiezen en kan niet beide tegelijk. Hij begreep mijn keuze en vond het wel jammer. Hij gaat maandag kijken wat voor werkzaamheden ik kan uitvoeren tot april. In ieder geval iets waar ik boventallig kan zijn. Ivm al die infecties kan ik natuurlijk nog wel plotseling ziek zijn.
Ook een gesprek met de loopbaanadviseur gehad gisteren. Was een heel prettig gesprek en we gaan nu een traject van een paar maanden in om te kijken wat bij me past en wat voor werk ik nog aankan.
Ben vanmorgen op mijn werk geweest en eerlijk gezegd dat ik het zowel fysiek als mentaal niet ga redden om voor mijn contract te vechten. Ik ga voor mezelf en mijn gezondheid kiezen en kan niet beide tegelijk. Hij begreep mijn keuze en vond het wel jammer. Hij gaat maandag kijken wat voor werkzaamheden ik kan uitvoeren tot april. In ieder geval iets waar ik boventallig kan zijn. Ivm al die infecties kan ik natuurlijk nog wel plotseling ziek zijn.
Ook een gesprek met de loopbaanadviseur gehad gisteren. Was een heel prettig gesprek en we gaan nu een traject van een paar maanden in om te kijken wat bij me past en wat voor werk ik nog aankan.
maandag 26 oktober 2009 om 19:08
Alles gaat hier nog steeds zijn gangetje. Alleen nog niets van het GGZ centrum gehoord terwijl ik donderdag al besproken zou zijn. Als ik morgen nog niets gehoord heb maar even bellen.
Dat ik de beslissing had gemaakt heeft een hoop opluchting gebracht. Maar de paniekaanvallen blijven toch nog wel en merk dat ik veel moeite heb met 's morgens opstarten. Wanneer ik niet ergens heen hoef kom ik pas na het middaguur een beetje op gang en ben dan alweer snel moe omdat ik bijna niet slaap. Ben het allemaal zo zat. Ook af en toe veel last van hartkloppingen. Trek me er weinig van aan omdat ik weet dat het allemaal stress en spanning is net als de hoofdpijn. Maar het is wel erg vervelend....
Deze week bespreken wat ik tot april voor werk ga doen...
Dat ik de beslissing had gemaakt heeft een hoop opluchting gebracht. Maar de paniekaanvallen blijven toch nog wel en merk dat ik veel moeite heb met 's morgens opstarten. Wanneer ik niet ergens heen hoef kom ik pas na het middaguur een beetje op gang en ben dan alweer snel moe omdat ik bijna niet slaap. Ben het allemaal zo zat. Ook af en toe veel last van hartkloppingen. Trek me er weinig van aan omdat ik weet dat het allemaal stress en spanning is net als de hoofdpijn. Maar het is wel erg vervelend....
Deze week bespreken wat ik tot april voor werk ga doen...
dinsdag 3 november 2009 om 17:21
Vandaag catheterwissel gehad. Viel niet mee omdat hij weer vast zat. Deed behoorlijk pijn. Kan dat ook momenteel absoluut niet hebben. Voelde me echt een aansteller, maar begon ook meteen te huilen. Volgens mij vond de uroloog dat ik me aanstelde. Hij zei dat ik mijn buikspieren moest ontspannen, maar dat kon ik niet meer omdat het allemaal zo'n pijn deed van het trekken...... Is het niet kunnen ontspannen op zo'n moment ook een onderdeel van een somatisatiestoornis, of komt het gewoon omdat het niet lukte en de vorige keer ook al niet?
dinsdag 3 november 2009 om 18:21
Had dit topic nog niet eerder gezien, maar wil nog even reageren. Al die termen hier ken ik allemaal niet, maar het uiten van psychische problemen in lichamelijke klachten ben ik heel bekend mee. Ik ben ook voor veel onderzoeken geweest, en ze konden ook niks vinden. Gelukkig kwam ik er wel wat sneller achter dan jij.
Ik heb trouwens niet het gevoel gehad dat ik alle onderzoeken voor niks had gehad. Ik was vooral blij dat er niks lichamelijks aan de hand was, en dat ik wist waar het vandaan komt. Je hebt niks om je voor te schamen hoor, je doet het niet expres!
Ik ben geen verpleegkundige of wat dan ook, maar ik kan mij levendig voorstellen dat wanneer het verwijderen van een catheter veel pijn doet, jij niet kunt ontspannen. Denk niet dat dat met de somatisatiestoornis te maken heeft. Als iets pijn doet span je aan.
Zoals ik al zei weet ik niet zo veel van die termen, daar heb ik me nooit zo in verdiept. Maar is het niet zo dat iedereen andere klachten heeft?
Ik heb trouwens niet het gevoel gehad dat ik alle onderzoeken voor niks had gehad. Ik was vooral blij dat er niks lichamelijks aan de hand was, en dat ik wist waar het vandaan komt. Je hebt niks om je voor te schamen hoor, je doet het niet expres!
Ik ben geen verpleegkundige of wat dan ook, maar ik kan mij levendig voorstellen dat wanneer het verwijderen van een catheter veel pijn doet, jij niet kunt ontspannen. Denk niet dat dat met de somatisatiestoornis te maken heeft. Als iets pijn doet span je aan.
Zoals ik al zei weet ik niet zo veel van die termen, daar heb ik me nooit zo in verdiept. Maar is het niet zo dat iedereen andere klachten heeft?
woensdag 4 november 2009 om 11:42
quote:ik_weet_het_niet_meer schreef op 03 november 2009 @ 17:21:
Vandaag catheterwissel gehad. Viel niet mee omdat hij weer vast zat. Deed behoorlijk pijn. Kan dat ook momenteel absoluut niet hebben. Voelde me echt een aansteller, maar begon ook meteen te huilen. Volgens mij vond de uroloog dat ik me aanstelde. Hij zei dat ik mijn buikspieren moest ontspannen, maar dat kon ik niet meer omdat het allemaal zo'n pijn deed van het trekken...... Is het niet kunnen ontspannen op zo'n moment ook een onderdeel van een somatisatiestoornis, of komt het gewoon omdat het niet lukte en de vorige keer ook al niet?
Dat lijkt me gewoon ook echt heel pijnlijk. Op een gegeven moment heb je het gewoon gehad ermee, zit je er een beetje doorheen.
Is het uiteindelijk wel gelukt?
Vandaag catheterwissel gehad. Viel niet mee omdat hij weer vast zat. Deed behoorlijk pijn. Kan dat ook momenteel absoluut niet hebben. Voelde me echt een aansteller, maar begon ook meteen te huilen. Volgens mij vond de uroloog dat ik me aanstelde. Hij zei dat ik mijn buikspieren moest ontspannen, maar dat kon ik niet meer omdat het allemaal zo'n pijn deed van het trekken...... Is het niet kunnen ontspannen op zo'n moment ook een onderdeel van een somatisatiestoornis, of komt het gewoon omdat het niet lukte en de vorige keer ook al niet?
Dat lijkt me gewoon ook echt heel pijnlijk. Op een gegeven moment heb je het gewoon gehad ermee, zit je er een beetje doorheen.
Is het uiteindelijk wel gelukt?
anoniem_90988 wijzigde dit bericht op 07-11-2009 21:27
Reden: dat wel ;-)
Reden: dat wel ;-)
% gewijzigd
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
donderdag 5 november 2009 om 21:05
Heb zelf een conversiestoornis gehad .Heb er jaren over gedaan om op de goede plek te komen,waar ze me konden helpen.Dit was voor mij De Colk in Gorinchem .Ik kan het wel uitschreeuwen van geluk dat ik hier terecht ben gekomen .Ik ben van mijn klachten af.
De opname 7maanden waren best zwaar maar het heeft me zoveel opgeleverd.Ik ben een heel ander persoon geworden .Weet mijn grenzen aan te geven,nee te leren zeggen. Zou je me willen geven probeer positief te blijven dit heeft mij ontzettend geholpen.
De opname 7maanden waren best zwaar maar het heeft me zoveel opgeleverd.Ik ben een heel ander persoon geworden .Weet mijn grenzen aan te geven,nee te leren zeggen. Zou je me willen geven probeer positief te blijven dit heeft mij ontzettend geholpen.
zaterdag 7 november 2009 om 14:34
Tinkeldel. Het is zeker zo dat iedereen andere klachten heeft. Ik heb ook niet het gevoel dat alle onderzoeken voor niets zijn gedaan, maar vind het wel moeilijk te accepteren dat er niet altijd echt wat aan de hand is, terwijl de klachten wel echt zijn.....
Janna, uiteindelijk is het wel gelukt ja. Ben momenteel heel snel aan het huilen, dus daar zal het ook wel aan liggen. Zie ook weer zo op tegen de volgende keer over een paar maanden. De vorige keer ging het ook veel langer goed voor ik begon te huilen, maar ik had nu zoiets van niet weer. Het voelt een beetje alsof ze je blaas door een klein gaatje naar buiten willen trekken. Echt heel pijnlijk. Kun je je niet goed voorstellen als je het nog nooit meegemaakt hebt. Denk dat dat ook het probleem van de urologen is.
Wilmje, bedankt voor je advies en verhaal. Ik kan me voorstellen dat de opname erg zwaar was. Maar wel goed dat je van je klachten af bent. Welke klachten had je precies als ik vragen mag? Een conversiestoornis lijkt wel op een somatisatiestoornis, maar heeft toch hier en daar wat verschillen.
Gisteren adviesgesprek gehad bij de GGZ. Ze vonden in ieder geval een depressie, maar ook een stoornis in het maken van sociale contacten en dus die psychosomatische klachten. Ze willen eerst de depressie behandelen voor ze naar de andere klachten gaan kijken. Dit ga ik in groepsverband doen van ongeveer 25 keer. Dit zal iedere week een keer zijn. Het gaat alleen nog wel een tijdje duren voor ik in de groep terecht kan. Tot die tijd krijg ik overbruggingsgesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige om regelmatig te kijken hoe het gaat, mijn verhaal kwijt te kunnen en te kijken of er meer haast achter gezet moet worden. Daarna gaan we naar de andere dingen kijken. Naast de groepsgesprekken ga ik starten met antidepressiva, aankomende week krijg ik te horen welke, dit moest nog even besproken worden. Wanneer er naast de groepsgesprekken nog behoefte aan is, krijg ik ook nog wat individuele gesprekken omdat ik natuurlijk ook nog die gezondheidsproblemen heb.
Janna, uiteindelijk is het wel gelukt ja. Ben momenteel heel snel aan het huilen, dus daar zal het ook wel aan liggen. Zie ook weer zo op tegen de volgende keer over een paar maanden. De vorige keer ging het ook veel langer goed voor ik begon te huilen, maar ik had nu zoiets van niet weer. Het voelt een beetje alsof ze je blaas door een klein gaatje naar buiten willen trekken. Echt heel pijnlijk. Kun je je niet goed voorstellen als je het nog nooit meegemaakt hebt. Denk dat dat ook het probleem van de urologen is.
Wilmje, bedankt voor je advies en verhaal. Ik kan me voorstellen dat de opname erg zwaar was. Maar wel goed dat je van je klachten af bent. Welke klachten had je precies als ik vragen mag? Een conversiestoornis lijkt wel op een somatisatiestoornis, maar heeft toch hier en daar wat verschillen.
Gisteren adviesgesprek gehad bij de GGZ. Ze vonden in ieder geval een depressie, maar ook een stoornis in het maken van sociale contacten en dus die psychosomatische klachten. Ze willen eerst de depressie behandelen voor ze naar de andere klachten gaan kijken. Dit ga ik in groepsverband doen van ongeveer 25 keer. Dit zal iedere week een keer zijn. Het gaat alleen nog wel een tijdje duren voor ik in de groep terecht kan. Tot die tijd krijg ik overbruggingsgesprekken met een psychiatrisch verpleegkundige om regelmatig te kijken hoe het gaat, mijn verhaal kwijt te kunnen en te kijken of er meer haast achter gezet moet worden. Daarna gaan we naar de andere dingen kijken. Naast de groepsgesprekken ga ik starten met antidepressiva, aankomende week krijg ik te horen welke, dit moest nog even besproken worden. Wanneer er naast de groepsgesprekken nog behoefte aan is, krijg ik ook nog wat individuele gesprekken omdat ik natuurlijk ook nog die gezondheidsproblemen heb.
maandag 9 november 2009 om 13:37
Mijn conversie bestond uit pijnklachten en uitvalverschijnselen.
Dit gebeurde van het een op ander moment .Soms duurde het uren voor ik weer bij kennis was. Heb jaren last gehad van blaasproblemen en heb hier sinds 6 jaar een pacemaker voor dit is een geweldige uitkomst voor me geweest.
Heel veel sterke,Wilmpie.
Dit gebeurde van het een op ander moment .Soms duurde het uren voor ik weer bij kennis was. Heb jaren last gehad van blaasproblemen en heb hier sinds 6 jaar een pacemaker voor dit is een geweldige uitkomst voor me geweest.
Heel veel sterke,Wilmpie.
donderdag 12 november 2009 om 18:50
Mijn blaasproblemen hadden niets met de conversie te maken.Deze speelde al toen ik nog baby was.Heb wel al de 3de pacemaker omdat hij bij mij op de stand 10 staat en dan is hij eeder leeg.Maar de ingreep wil niets zeggen heb er totaal geen last van gehad. Wat bedoel je met de eerste test is mislukt??? Er is op intranet op verschillende sites iets over conversiestoornis te vinden.Wat jij over jezelf verteld erken ik .Bij mij is het ook met een depresie begonnen enkele jaren geleden. De pijn en de angst de baas van Frits Winter is een heel goed boek om te lezen.Je kunt dit bij bol.com bestellen.
dinsdag 17 november 2009 om 16:00
sorry voor de late reactie, heb de griep gehad (niet mexicaans) en kon dus niet sneller reageren.
Wilmpie: Bij mij is het niet begonnen met een depressie. De gezondheidsklachten spelen al jaren en onder andere aan de hand daarvan is de depressie ontstaan. Die pacemaker testen ze bij het ziekenhuis waar ik zit eerst omdat ze bij mijn twijfelen of het zal gaan werken. Daardoor wordt een tijdelijke draad in de rug geplaatst en vastgeplakt en dan bevestigd aan een uitwendig kastje waarvan ik de sterkte zelf kan regelen. Bij de eerste keer was de draad na een dag verschoven en daarom krijg ik de test volgende week nog een keer. Ze schatten de kans dat het gaat werken op ongeveer 10%, dus dat is niet zo veel.
Verder ga in vanavond beginnen met citalopram. Ben erg benieuwd hoe dat gaat werken.
Wilmpie: Bij mij is het niet begonnen met een depressie. De gezondheidsklachten spelen al jaren en onder andere aan de hand daarvan is de depressie ontstaan. Die pacemaker testen ze bij het ziekenhuis waar ik zit eerst omdat ze bij mijn twijfelen of het zal gaan werken. Daardoor wordt een tijdelijke draad in de rug geplaatst en vastgeplakt en dan bevestigd aan een uitwendig kastje waarvan ik de sterkte zelf kan regelen. Bij de eerste keer was de draad na een dag verschoven en daarom krijg ik de test volgende week nog een keer. Ze schatten de kans dat het gaat werken op ongeveer 10%, dus dat is niet zo veel.
Verder ga in vanavond beginnen met citalopram. Ben erg benieuwd hoe dat gaat werken.
donderdag 19 november 2009 om 14:31
Ik weet nog niets Janna, ik heb nog niets gehoord over de gesprekken. Verwacht deze of volgende week wel wat te horen, anders ga ik weer even bellen.
Gisteravond begonnen met de Cipramil. Nu last van een zweverig gevoel, hartkloppingen, misselijk, hoofdpijn en sufheid. Niet echt lekker dus. Zal na een paar dagen hoop ik wel wat beter gaan. Heb al op mijn werk gezegd dat ik morgen niet kom als ik me nog zo voel. Komt weinig uit mijn handen namelijk en iedereen verwacht gewoon van alles van me, ondanks dat ik gezegd had dat ik niet in de directe patientenzorg wilde staan......
Vandaag wel een erg prettig gesprek gehad met de loopbaancoach. We hebben samen ook een lijstje gemaakt met goede eigenschappen. Dat was best een lange lijst. Dat geeft weer een wat beter gevoel
Gisteravond begonnen met de Cipramil. Nu last van een zweverig gevoel, hartkloppingen, misselijk, hoofdpijn en sufheid. Niet echt lekker dus. Zal na een paar dagen hoop ik wel wat beter gaan. Heb al op mijn werk gezegd dat ik morgen niet kom als ik me nog zo voel. Komt weinig uit mijn handen namelijk en iedereen verwacht gewoon van alles van me, ondanks dat ik gezegd had dat ik niet in de directe patientenzorg wilde staan......
Vandaag wel een erg prettig gesprek gehad met de loopbaancoach. We hebben samen ook een lijstje gemaakt met goede eigenschappen. Dat was best een lange lijst. Dat geeft weer een wat beter gevoel
