Psyche
alle pijlers
somatisatiestoornis?
zaterdag 3 oktober 2009 om 20:44
Ik ben bang dat ik een somatisatiestoornis heb. Ik heb al 6-7 jaar allerlei vage klachten op allerlei gebieden. Heb al veel specialisten gezien binnen het ziekenhuis en iedere keer kunnen ze geen specifieke oorzaak ontdekken, op een enkele keer na dan..... Ben al verschillende keren door een psycholoog gezien en een keer door een psychiatrisch verpleegkundige. Ook is er 1x een conversie vastgesteld, maar na onderzoek naar of er sprake was van een conversie bij overige klachten kwam niets uit. Doordat artsen mij steeds minder geloven en ik steeds meer problemen krijg in ziekenhuizen ben ik eens gaan zoeken op internet en komt mijn patroon precies overeen met een somatisatiestoornis.
Volgende week heb ik voor weer een lichamelijk probleem een onderzoek en ben dus bang dat dit weer niets gaat opleveren. Ik ben echter ook heel bang om toe te geven dat ik een somatisatiestoornis zou kunnen hebben. Durf er ook met niemand over te praten...... Ben heel erg bang dat ik dan alles kwijt zal raken en niemand me nog wil. Ik heb al weinig vrienden, dus kan ze eigenlijk niet missen. Hoe zou mijn man reageren die al jaren ziekenhuis in en uit met me gaat. Mijn contract bij mijn werkgever staat al op losse schroeven, dus denk dat die dan helemaal afgesloten is. Bovendien wil ik niet weten hoe mijn collega's me aan zouden kijken als ik vertel dat ik niet echt ziek ben geweest al die tijd.....
Kortom. Hoe ga ik hier mee om. Wie moet ik wat vertellen. Moet ik eerst het onderzoek afwachten? Ik weet het allemaal even niet meer en wordt er heel erg verdrietig van. Ook weet ik niet meer wat nou echt is en niet aan lichamelijke symptomen. Als het het geval is dat ik het heb wil ik graag behandeld worden, zodat ik weer een normaal leven heb. Maar dan zijn alle onderzoeken en operaties de afgelopen jaren voor niets geweest. Dat is nogal frustrerend. Ben ook gewoon heel erg bang voor de behandeling en eventuele reacties.....
Volgende week heb ik voor weer een lichamelijk probleem een onderzoek en ben dus bang dat dit weer niets gaat opleveren. Ik ben echter ook heel bang om toe te geven dat ik een somatisatiestoornis zou kunnen hebben. Durf er ook met niemand over te praten...... Ben heel erg bang dat ik dan alles kwijt zal raken en niemand me nog wil. Ik heb al weinig vrienden, dus kan ze eigenlijk niet missen. Hoe zou mijn man reageren die al jaren ziekenhuis in en uit met me gaat. Mijn contract bij mijn werkgever staat al op losse schroeven, dus denk dat die dan helemaal afgesloten is. Bovendien wil ik niet weten hoe mijn collega's me aan zouden kijken als ik vertel dat ik niet echt ziek ben geweest al die tijd.....
Kortom. Hoe ga ik hier mee om. Wie moet ik wat vertellen. Moet ik eerst het onderzoek afwachten? Ik weet het allemaal even niet meer en wordt er heel erg verdrietig van. Ook weet ik niet meer wat nou echt is en niet aan lichamelijke symptomen. Als het het geval is dat ik het heb wil ik graag behandeld worden, zodat ik weer een normaal leven heb. Maar dan zijn alle onderzoeken en operaties de afgelopen jaren voor niets geweest. Dat is nogal frustrerend. Ben ook gewoon heel erg bang voor de behandeling en eventuele reacties.....
zaterdag 3 oktober 2009 om 21:06
zaterdag 3 oktober 2009 om 21:20
zo hé, dat is even een diagnose die je daar op tafel gooit?! Ik zou dit zeker met je psycholoog bespreken. Misschien is je probleem 'eenvoudiger', psychosomatische klachten (fysieke klachten t.g.v. psychische stress) misschien? In dat geval moet je dus beginnen bij de psychische klachten als je de fysieke klachten wilt oplossen. Maak je zelf niet gek door te gaan googlelen, daar zijn altijd wel enge dingen te vinden. Praat met je psych, daar is ie voor. Succes!
zaterdag 3 oktober 2009 om 21:29
Momenteel loop ik niet bij een psycholoog of psychiater. De klachten zijn heel divers. Van niet meer wakker worden na narcose, buikpijn, blaasproblemen, tot menstruatieproblemen... Naar de huisarts kan ik hier niet mee. Daar heb ik een erg slechte band mee en wil ik dit niet bespreken... Ik wil naar een andere huisarts en sta op wachtlijsten, maar de huisartsen hier zijn nogal schaars.
Zo heb ik bijvoorbeeld ook soms ontstekingsverschijnselen en geen verhoogde ontstekingswaarden. Ik hoor slecht, maar bij een hoortest komt eruit dat ik een normaal gehoor heb. Ik ben vaak moe, maar daar is geen oorzaak voor te vinden. Mijn blinde darm is eruit gehaald, maar die was uiteindelijk toch niet ontstoken, terwijl ik al jaren met die symptomen liep. Toen hij eruit was waren de symptomen ook weg....... Daarom weet ik ook niet meer wat ik moet geloven of wat niet. Ben momenteel ook weer wat depressief door de lichamelijke problemen die ik momenteel heb. Welke dat zijn wil ik niet te veel op ingaan, omdat ik daar een ander topic over heb lopen en ik die identiteit (nog) niet prijs wil geven.......
Zo heb ik bijvoorbeeld ook soms ontstekingsverschijnselen en geen verhoogde ontstekingswaarden. Ik hoor slecht, maar bij een hoortest komt eruit dat ik een normaal gehoor heb. Ik ben vaak moe, maar daar is geen oorzaak voor te vinden. Mijn blinde darm is eruit gehaald, maar die was uiteindelijk toch niet ontstoken, terwijl ik al jaren met die symptomen liep. Toen hij eruit was waren de symptomen ook weg....... Daarom weet ik ook niet meer wat ik moet geloven of wat niet. Ben momenteel ook weer wat depressief door de lichamelijke problemen die ik momenteel heb. Welke dat zijn wil ik niet te veel op ingaan, omdat ik daar een ander topic over heb lopen en ik die identiteit (nog) niet prijs wil geven.......
zaterdag 3 oktober 2009 om 21:49
Hmm ik weet toevallig van deze stoornis weinig af, maar ben je je dan -als je behept bent met deze stoornis- niet bewust van het feit dat je doet alsof?
Snap je angsten wel, maar zoals je het vertelt....je manipuleert niet bewust ofzo. Ik ben zelf ook weleens bang dat mensen dat bij mij denken, omdat ik zo een tijd echt nergens klachten van heb (behalve dan gewrichtspijnen sinds een ongeluk...kijk, daar gaan we al...) en dan ineens een maagontsteking, longontsteking en afwijkend uitstrijkje in een maand. Dan neem ik mijzelf ook bijna niet meer serieus, terwijl die dingen gewoon aangetoond zijn.
Je doet het in ieder geval niet bewust. Daar zou het mij, als ik jouw omstander zou zijn, om gaan. En het getuigt van zelfinzicht om dit te benoemen. Er is literatuur over (heb een boek hier op de plank staan, zal het uit nieuwsgierigheid eens opzoeken), misschien kun je wat lezen (en dan geen rare verhalen maar informatieve verhalen, echte studies)? Kun je geen gesprek beginnen met je man bijvoorbeeld (die staat het dichts bij je) met de zin 'X, het is vreemd toch, ik heb daar en daar pijn en dan blijkt het niets te zijn, zou het kunnen dat ik het me inbeeld?' Misschien dacht hij er ook al aan maar wilde hij je niet kwetsen/het zekere voor het onzekere nemen, en misschien is het voor hem nieuw en dan heb je een gesprek en laat je je zelfinzicht wel zien. Ik zou het liever eerst voorzichtig bespreken op die manier, dan uiteindelijk de diagnose van een psychiater krijgen (als je die diagnose krijgt, dat kunnen wij niet zeggen natuurlijk en jij zelfs niet) en het dan pas tegen je man zeggen.
Succes en sterkte.
Snap je angsten wel, maar zoals je het vertelt....je manipuleert niet bewust ofzo. Ik ben zelf ook weleens bang dat mensen dat bij mij denken, omdat ik zo een tijd echt nergens klachten van heb (behalve dan gewrichtspijnen sinds een ongeluk...kijk, daar gaan we al...) en dan ineens een maagontsteking, longontsteking en afwijkend uitstrijkje in een maand. Dan neem ik mijzelf ook bijna niet meer serieus, terwijl die dingen gewoon aangetoond zijn.
Je doet het in ieder geval niet bewust. Daar zou het mij, als ik jouw omstander zou zijn, om gaan. En het getuigt van zelfinzicht om dit te benoemen. Er is literatuur over (heb een boek hier op de plank staan, zal het uit nieuwsgierigheid eens opzoeken), misschien kun je wat lezen (en dan geen rare verhalen maar informatieve verhalen, echte studies)? Kun je geen gesprek beginnen met je man bijvoorbeeld (die staat het dichts bij je) met de zin 'X, het is vreemd toch, ik heb daar en daar pijn en dan blijkt het niets te zijn, zou het kunnen dat ik het me inbeeld?' Misschien dacht hij er ook al aan maar wilde hij je niet kwetsen/het zekere voor het onzekere nemen, en misschien is het voor hem nieuw en dan heb je een gesprek en laat je je zelfinzicht wel zien. Ik zou het liever eerst voorzichtig bespreken op die manier, dan uiteindelijk de diagnose van een psychiater krijgen (als je die diagnose krijgt, dat kunnen wij niet zeggen natuurlijk en jij zelfs niet) en het dan pas tegen je man zeggen.
Succes en sterkte.
zaterdag 3 oktober 2009 om 21:49
Hmm ik weet toevallig van deze stoornis weinig af, maar ben je je dan -als je behept bent met deze stoornis- niet bewust van het feit dat je doet alsof?
Snap je angsten wel, maar zoals je het vertelt....je manipuleert niet bewust ofzo. Ik ben zelf ook weleens bang dat mensen dat bij mij denken, omdat ik zo een tijd echt nergens klachten van heb (behalve dan gewrichtspijnen sinds een ongeluk...kijk, daar gaan we al...) en dan ineens een maagontsteking, longontsteking en afwijkend uitstrijkje in een maand. Dan neem ik mijzelf ook bijna niet meer serieus, terwijl die dingen gewoon aangetoond zijn.
Je doet het in ieder geval niet bewust. Daar zou het mij, als ik jouw omstander zou zijn, om gaan. En het getuigt van zelfinzicht om dit te benoemen. Er is literatuur over (heb een boek hier op de plank staan, zal het uit nieuwsgierigheid eens opzoeken), misschien kun je wat lezen (en dan geen rare verhalen maar informatieve verhalen, echte studies)? Kun je geen gesprek beginnen met je man bijvoorbeeld (die staat het dichts bij je) met de zin 'X, het is vreemd toch, ik heb daar en daar pijn en dan blijkt het niets te zijn, zou het kunnen dat ik het me inbeeld?' Misschien dacht hij er ook al aan maar wilde hij je niet kwetsen/het zekere voor het onzekere nemen, en misschien is het voor hem nieuw en dan heb je een gesprek en laat je je zelfinzicht wel zien. Ik zou het liever eerst voorzichtig bespreken op die manier, dan uiteindelijk de diagnose van een psychiater krijgen (als je die diagnose krijgt, dat kunnen wij niet zeggen natuurlijk en jij zelfs niet) en het dan pas tegen je man zeggen.
Succes en sterkte.
Snap je angsten wel, maar zoals je het vertelt....je manipuleert niet bewust ofzo. Ik ben zelf ook weleens bang dat mensen dat bij mij denken, omdat ik zo een tijd echt nergens klachten van heb (behalve dan gewrichtspijnen sinds een ongeluk...kijk, daar gaan we al...) en dan ineens een maagontsteking, longontsteking en afwijkend uitstrijkje in een maand. Dan neem ik mijzelf ook bijna niet meer serieus, terwijl die dingen gewoon aangetoond zijn.
Je doet het in ieder geval niet bewust. Daar zou het mij, als ik jouw omstander zou zijn, om gaan. En het getuigt van zelfinzicht om dit te benoemen. Er is literatuur over (heb een boek hier op de plank staan, zal het uit nieuwsgierigheid eens opzoeken), misschien kun je wat lezen (en dan geen rare verhalen maar informatieve verhalen, echte studies)? Kun je geen gesprek beginnen met je man bijvoorbeeld (die staat het dichts bij je) met de zin 'X, het is vreemd toch, ik heb daar en daar pijn en dan blijkt het niets te zijn, zou het kunnen dat ik het me inbeeld?' Misschien dacht hij er ook al aan maar wilde hij je niet kwetsen/het zekere voor het onzekere nemen, en misschien is het voor hem nieuw en dan heb je een gesprek en laat je je zelfinzicht wel zien. Ik zou het liever eerst voorzichtig bespreken op die manier, dan uiteindelijk de diagnose van een psychiater krijgen (als je die diagnose krijgt, dat kunnen wij niet zeggen natuurlijk en jij zelfs niet) en het dan pas tegen je man zeggen.
Succes en sterkte.
zaterdag 3 oktober 2009 om 22:24
Beetje kort, mijn vorige berichtje 
Een slecht gehoor kun je ook hebben bij depressie. Je hebt dan niet écht een slecht gehoor, maar toch kun je dat zelf zo ervaren. Je moet je best doen om dingen te horen en je concentratie is niet je van het, dus de ervaring van een slecht gehoor hebben lijkt er zeker op.
Ik vind het heel wat dat je zelf aan een somatisatiestoornis denkt. De meeste patiënten met onverklaarde klachten zullen dit never nooit niet in willen zien, en ook dat kan ik me voorstellen (dus geen waardeoordeel van mijn kant, even zeker stellen...
).
Heb je in het verleden iets heftigs meegemaakt wat je verdrongen hebt of wilt verdringen(waardoor je conversieverschijnselen zou kunnen krijgen)? Heb je zelf vroeger een ernstige ziekte gehad, of heb je een gezinslid wat erg ziek is (geweest)?
-edit- nog een toevoeging: de term hypochondrie, is die al eens gevallen? Ik lees je posting net nog even door een lees daar dat je bang bent dat je mss een somatisatiestoornis hebt. Ook omdat je klachten nogal uiteenlopen, zou hypochondrie kunnen "passen".
Nogmaals: ik vind het wel super dat je je klachten ook van deze kant durft te bekijken.
Een slecht gehoor kun je ook hebben bij depressie. Je hebt dan niet écht een slecht gehoor, maar toch kun je dat zelf zo ervaren. Je moet je best doen om dingen te horen en je concentratie is niet je van het, dus de ervaring van een slecht gehoor hebben lijkt er zeker op.
Ik vind het heel wat dat je zelf aan een somatisatiestoornis denkt. De meeste patiënten met onverklaarde klachten zullen dit never nooit niet in willen zien, en ook dat kan ik me voorstellen (dus geen waardeoordeel van mijn kant, even zeker stellen...
). Heb je in het verleden iets heftigs meegemaakt wat je verdrongen hebt of wilt verdringen(waardoor je conversieverschijnselen zou kunnen krijgen)? Heb je zelf vroeger een ernstige ziekte gehad, of heb je een gezinslid wat erg ziek is (geweest)?
-edit- nog een toevoeging: de term hypochondrie, is die al eens gevallen? Ik lees je posting net nog even door een lees daar dat je bang bent dat je mss een somatisatiestoornis hebt. Ook omdat je klachten nogal uiteenlopen, zou hypochondrie kunnen "passen".
Nogmaals: ik vind het wel super dat je je klachten ook van deze kant durft te bekijken.
zaterdag 3 oktober 2009 om 22:52
De klachten die jij beschrijft vallen juist wel onder een conversie stoornis, bij deze stoornis zet je ONBEWUST psychische dingen om in lichamelijke klachten.
kijk eens op de site van de grote rivieren bij onverklaarbare klachte.
www.degroterivieren.nl
kijk eens op de site van de grote rivieren bij onverklaarbare klachte.
www.degroterivieren.nl
zaterdag 3 oktober 2009 om 23:23
Dank Pelikaan voor de uitleg, want dit is echt een van de weinige psychiatrische stoornissen die ik of niet heb behandeld of ben vergeten (studie psychologie, examen psychiatrie).
Hypochondrie dacht ik zelf ook een beetje aan maar ik vind het onjuist zaken de concluderen of diagnoses zomaar de ether in te smijten.
Het is natuurlijk wel een feit dat je brein je ernstig voor de gek kan houden (denk maar aan stemmen horen, psychoses, of bij drugsgebruik). En dat noemt men psychisch natuurlijk, maar ik vind dat altijd te veel klinken alsof je dat zelf in de hand hebt (lichaam en geest zijn 1 wat mij betreft en wat artsen betreft ook, geest is een misleidende term, je denken wordt ook gewoon beinvloed door al die stoffen die in je hersenen dwalen).
Ik zou naar een psychiater gaan in ieder geval (wat mij betreft, maar ik ben geen deskundige, beter dan een psycholoog).
Hypochondrie dacht ik zelf ook een beetje aan maar ik vind het onjuist zaken de concluderen of diagnoses zomaar de ether in te smijten.
Het is natuurlijk wel een feit dat je brein je ernstig voor de gek kan houden (denk maar aan stemmen horen, psychoses, of bij drugsgebruik). En dat noemt men psychisch natuurlijk, maar ik vind dat altijd te veel klinken alsof je dat zelf in de hand hebt (lichaam en geest zijn 1 wat mij betreft en wat artsen betreft ook, geest is een misleidende term, je denken wordt ook gewoon beinvloed door al die stoffen die in je hersenen dwalen).
Ik zou naar een psychiater gaan in ieder geval (wat mij betreft, maar ik ben geen deskundige, beter dan een psycholoog).
zaterdag 3 oktober 2009 om 23:38
zaterdag 3 oktober 2009 om 23:42
Wat dapper dat je dit probleem aankaart. Daar is wel moed voor nodig. Ik begrijp je onzekerheid over wat je omgeving wel niet zal denken, maar als je echte vrienden hebt dan zullen ze je toch niet laten vallen hierdoor? Ze hebben toch het beste met je voor neem ik aan? Als je mijn vriendin was, dan zou ik je willen helpen zoeken naar een oplossing.
Ik zou het als vriendin of man juist heel goed vinden dat je op zoek gaat naar de reden waarom je zoveel lichamelijke (en/of psychische) klachten hebt.
Het is natuurlijk niet zo dat je al die jaren niet ziek geweest bent en je aangesteld zou hebben, omdat er geen aanwijsbare lichamelijke oorzaken te vinden waren.
Jij hebt toch last van die problemen en je hebt toch niet voor je lol pijn en je kiest er toch niet zelf voor om operaties te ondergaan?
Ik hoop dat je je snel beter zult voelen, lichamelijk EN psychisch! Sterkte,
Femke
Ik zou het als vriendin of man juist heel goed vinden dat je op zoek gaat naar de reden waarom je zoveel lichamelijke (en/of psychische) klachten hebt.
Het is natuurlijk niet zo dat je al die jaren niet ziek geweest bent en je aangesteld zou hebben, omdat er geen aanwijsbare lichamelijke oorzaken te vinden waren.
Jij hebt toch last van die problemen en je hebt toch niet voor je lol pijn en je kiest er toch niet zelf voor om operaties te ondergaan?
Ik hoop dat je je snel beter zult voelen, lichamelijk EN psychisch! Sterkte,
Femke
zondag 4 oktober 2009 om 10:53
De klachten die je beschrijft zouden zeker bij een somatisatiestoornis kunnen passen, niet zo zeer bij hypochodrie. Bij hypochondrie gaat het vooral om angst als je bijv. een pijntje hebt dat je bang bent om kanker te hebben. Maar jij beschrijft daadwerkelijke klachten als niet wakker worden na een narcose (ik neem aan dat je extreem lang onder narcose bent gebleven? Wakker geworden ben je duidelijk wel ) en ontstekingsverschijnselen, maar dan zonder lichamelijke oorzaak. Een conversiestoornis is i.h.a. specifieker dan een somatisatiestoornis, jij hebt klachten op veel verschillende gebieden en conversiesymptomen passen daar ook bij.
Ik denk dat het goed zou zijn als je je laat doorverwijzen naar de GGZ of in het ziekenhuis aangeeft dat je graag doorverwezen wil worden naar de afdeling psychiatrie, om uit te zoeken of je inderdaad een somatisatiestoornis (of iets anders) hebt en om je eventueel daarvoor te behandelen. Dat is niet iets geks, het komt best vaak voor. Al komt het niet zo vaak voor dat mensen ook echt openstaan voor zo'n diagnose. Het is dus al super dat jij dat wel doet! En dat zou je kansen op een succesvolle behandeling ook nog eens vergroten.
Ik kan me goed voorstellen dat je aan jezelf en al je klachten gaat twijfelen. Maar lichamelijke oorzaak of niet, je klachten zijn wel echt (en dus ook niet ingebeeld zoals hierboven geschreven werd). Je kiest hier niet voor, doet niet alsof en je hebt daadwerkelijk pijn etc. Het is dus zeker niet zo dat je niet echt ziek bent geweest, dat ben je dan nog steeds al is de oorzaak dan psychisch ipv lichamelijk. Helaas rust daar nog een taboe op en is er veel onbegrip voor dus zullen er waarschijnlijk wel een paar rotte reacties komen. Maar vast ook hele lieve en begripvolle!
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en succes wensen. Het lijkt me heel naar om zo veel klachten te hebben en zo veel onzekerheid waar die nou vandaan komen. Ik vind het moedig dat je durft stil te staan bij de mogelijheid van een psychische oorzaak en vindt het niet gek dat je daar jaren over gedaan hebt.
Ik denk dat het goed zou zijn als je je laat doorverwijzen naar de GGZ of in het ziekenhuis aangeeft dat je graag doorverwezen wil worden naar de afdeling psychiatrie, om uit te zoeken of je inderdaad een somatisatiestoornis (of iets anders) hebt en om je eventueel daarvoor te behandelen. Dat is niet iets geks, het komt best vaak voor. Al komt het niet zo vaak voor dat mensen ook echt openstaan voor zo'n diagnose. Het is dus al super dat jij dat wel doet! En dat zou je kansen op een succesvolle behandeling ook nog eens vergroten.
Ik kan me goed voorstellen dat je aan jezelf en al je klachten gaat twijfelen. Maar lichamelijke oorzaak of niet, je klachten zijn wel echt (en dus ook niet ingebeeld zoals hierboven geschreven werd). Je kiest hier niet voor, doet niet alsof en je hebt daadwerkelijk pijn etc. Het is dus zeker niet zo dat je niet echt ziek bent geweest, dat ben je dan nog steeds al is de oorzaak dan psychisch ipv lichamelijk. Helaas rust daar nog een taboe op en is er veel onbegrip voor dus zullen er waarschijnlijk wel een paar rotte reacties komen. Maar vast ook hele lieve en begripvolle!
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en succes wensen. Het lijkt me heel naar om zo veel klachten te hebben en zo veel onzekerheid waar die nou vandaan komen. Ik vind het moedig dat je durft stil te staan bij de mogelijheid van een psychische oorzaak en vindt het niet gek dat je daar jaren over gedaan hebt.
zondag 4 oktober 2009 om 12:33
Hallo allemaal
Ik heb nu 2 jaar conversie stoornis en uitval aan de armen en benen.Soms stotter ik en mijn benen branden heel erg.Altijd goed kunnen lopen ,maar nu met rollator kruk en soms rolstoel.Altijd moe en veel moeten inleveren,luister wel naar mijn lichaam,Ben eigenwijs omdat ik het zelf allemaal weer moet kunnen,maar hou mijzelf voor de gek.Ik voel zeer weinig emotes en daar oefen ik nu mee .Mijn gevoelens moet ik weer leren en ik huil nooit nooit boos en bang voor uitbarsting wat gebeurd er dan.Ze konden direckt zeggen conversie stoornis.Ik was van de ene minuut benen en armen en niet meer praten. Ik probeer wel positief te blijven ,er wordt gezegt te verstopt teveel .Als iemand iets wil weten wil ik wel meer zeggen Groetjes van mieke
Ik heb nu 2 jaar conversie stoornis en uitval aan de armen en benen.Soms stotter ik en mijn benen branden heel erg.Altijd goed kunnen lopen ,maar nu met rollator kruk en soms rolstoel.Altijd moe en veel moeten inleveren,luister wel naar mijn lichaam,Ben eigenwijs omdat ik het zelf allemaal weer moet kunnen,maar hou mijzelf voor de gek.Ik voel zeer weinig emotes en daar oefen ik nu mee .Mijn gevoelens moet ik weer leren en ik huil nooit nooit boos en bang voor uitbarsting wat gebeurd er dan.Ze konden direckt zeggen conversie stoornis.Ik was van de ene minuut benen en armen en niet meer praten. Ik probeer wel positief te blijven ,er wordt gezegt te verstopt teveel .Als iemand iets wil weten wil ik wel meer zeggen Groetjes van mieke
zondag 4 oktober 2009 om 20:48
Dank jullie voor de reacties. Ik heb ook gekeken naar hypochondrie en conversiestoornis. Maar vond mezelf daar niet helemaal in passen. De verschillen waren net iets te groot met een somatisatiestoornis. Vooral omdat ik ook op alle gebieden die daar beschreven staan klachten heb gehad in de afgelopen jaren....
Heb vandaag met mijn man gesproken en die reageerde anders als verwacht. Hij vertelde al een tijdje een vermoeden te hebben en dat schijnt ook al door familie gezegd te zijn. Hij wilde echter niet met mij erover hebben dat het misschien psychisch was omdat ik het al zo moeilijk had en ik er toch niet voor open stond. Hij was bang dat ik hem dan ook niet meer als steun zou zien. Hij wil me op alle mogelijke manieren helpen en staat er helemaal achter om hulp te gaan zoeken.
Omdat ik totaal geen goede band met mijn huisarts heb, gaan we morgen samen er naar toe, zodat ik wat steun aan hem heb. Dan ga ik een doorverwijzing vragen naar de psychiater en dan wachten tot de wachtlijst voorbij is.
Ben af en toe wel wat in de war door het hele gebeuren. Mijn hele leven staat nu voor mijn gevoel op zijn kop. Weet ook af en toe niet meer wat ik moet doen. Wil de ene keer dit en de andere keer dat. Heb ook momenteel met alles moeite, ook met de leuke dingen. Zal ook wel door het hele gebeuren komen met bijkomend ook wel wat depressieve klachten, die de lichamelijke klachten natuurlijk ook weer kunnen versterken....
Heb vandaag met mijn man gesproken en die reageerde anders als verwacht. Hij vertelde al een tijdje een vermoeden te hebben en dat schijnt ook al door familie gezegd te zijn. Hij wilde echter niet met mij erover hebben dat het misschien psychisch was omdat ik het al zo moeilijk had en ik er toch niet voor open stond. Hij was bang dat ik hem dan ook niet meer als steun zou zien. Hij wil me op alle mogelijke manieren helpen en staat er helemaal achter om hulp te gaan zoeken.
Omdat ik totaal geen goede band met mijn huisarts heb, gaan we morgen samen er naar toe, zodat ik wat steun aan hem heb. Dan ga ik een doorverwijzing vragen naar de psychiater en dan wachten tot de wachtlijst voorbij is.
Ben af en toe wel wat in de war door het hele gebeuren. Mijn hele leven staat nu voor mijn gevoel op zijn kop. Weet ook af en toe niet meer wat ik moet doen. Wil de ene keer dit en de andere keer dat. Heb ook momenteel met alles moeite, ook met de leuke dingen. Zal ook wel door het hele gebeuren komen met bijkomend ook wel wat depressieve klachten, die de lichamelijke klachten natuurlijk ook weer kunnen versterken....
zondag 4 oktober 2009 om 22:00
Wilde nog even toevoegen dat ik erg blij ben met jullie steun en berichtjes. Het is niet makkelijk om te blijven denken dat het iets psychisch is. Besef het nu af en toe ook niet, ben er ook wat door in de war. Kan me eigenlijk helemaal niet concentreren erdoor, moet telkens eraan denken en heb daardoor ook regelmatig huilbuien en nergens zin in.....
Espy. Wat jij beschrijft heeft me zeker geraakt. Je beschrijft precies hoe ik me voel en wat er aan de hand is.. Dank je wel hiervoor.
Sunshine. Heb de site van de grote rivieren bekeken. Het spreekt me erg aan, het is alleen heel erg uit de buurt hier. Om me er te laten opnemen voor therapie zie ik totaal niet zitten omdat ik niet thuis weg wil bij mijn mannetje en hondje.
Maak me wel heel veel zorgen over wat er gebeurt als dit bekend wordt op mijn werk. Werk zelf namelijk in de gezondheidszorg in een algemeen ziekenhuis en daar heerst nog een zekere taboe op psychische stoornissen. Alhoewel ik vermoed dat er misschien collega's zijn die al een vermoeden hebben als ik er goed over nadenk. Maar dat maakt het nog eens extra moeilijk.
Espy. Wat jij beschrijft heeft me zeker geraakt. Je beschrijft precies hoe ik me voel en wat er aan de hand is.. Dank je wel hiervoor.
Sunshine. Heb de site van de grote rivieren bekeken. Het spreekt me erg aan, het is alleen heel erg uit de buurt hier. Om me er te laten opnemen voor therapie zie ik totaal niet zitten omdat ik niet thuis weg wil bij mijn mannetje en hondje.
Maak me wel heel veel zorgen over wat er gebeurt als dit bekend wordt op mijn werk. Werk zelf namelijk in de gezondheidszorg in een algemeen ziekenhuis en daar heerst nog een zekere taboe op psychische stoornissen. Alhoewel ik vermoed dat er misschien collega's zijn die al een vermoeden hebben als ik er goed over nadenk. Maar dat maakt het nog eens extra moeilijk.
zondag 4 oktober 2009 om 22:41
quote:ik_weet_het_niet_meer schreef op 04 oktober 2009 @ 22:00:
Maak me wel heel veel zorgen over wat er gebeurt als dit bekend wordt op mijn werk. Werk zelf namelijk in de gezondheidszorg in een algemeen ziekenhuis en daar heerst nog een zekere taboe op psychische stoornissen. Alhoewel ik vermoed dat er misschien collega's zijn die al een vermoeden hebben als ik er goed over nadenk. Maar dat maakt het nog eens extra moeilijk.Fijn dat je wat aan mijn berichtje hebt. Het zou best kunnen dat sommige collega's een vermoeden hebben, maar waarom maakt het dat extra moeilijk voor je? Kan het niet zo zijn dat als ze nu normaal met je omgaan, ze dat nog steeds zullen doen als ze bevestigd krijgen dat het een psychische aandoening is? Of wordt je nu al anders behandeld? (maar dan zou het misschien ook niet zo veel uitmaken als ze bevestigd krijgen wat ze toch al denken) En je hoeft het natuurlijk helemaal niet te delen met ze als je dat niet wil, je hebt gewoon recht op privacy (al is het wel handig om het met je leidinggevende te bespreken misschien). Jammer om te lezen dat er zelfs in een ziekenhuis zo'n taboe heerst op psychische aandoeningen. Wist je dat 1 op de 4 mensen hier in hun leven mee te maken krijgt? Dat betekent ook dat jij echt niet de enige bent onder je collega's die een psychische aandoening heeft (of heeft gehad)!
Maak me wel heel veel zorgen over wat er gebeurt als dit bekend wordt op mijn werk. Werk zelf namelijk in de gezondheidszorg in een algemeen ziekenhuis en daar heerst nog een zekere taboe op psychische stoornissen. Alhoewel ik vermoed dat er misschien collega's zijn die al een vermoeden hebben als ik er goed over nadenk. Maar dat maakt het nog eens extra moeilijk.Fijn dat je wat aan mijn berichtje hebt. Het zou best kunnen dat sommige collega's een vermoeden hebben, maar waarom maakt het dat extra moeilijk voor je? Kan het niet zo zijn dat als ze nu normaal met je omgaan, ze dat nog steeds zullen doen als ze bevestigd krijgen dat het een psychische aandoening is? Of wordt je nu al anders behandeld? (maar dan zou het misschien ook niet zo veel uitmaken als ze bevestigd krijgen wat ze toch al denken) En je hoeft het natuurlijk helemaal niet te delen met ze als je dat niet wil, je hebt gewoon recht op privacy (al is het wel handig om het met je leidinggevende te bespreken misschien). Jammer om te lezen dat er zelfs in een ziekenhuis zo'n taboe heerst op psychische aandoeningen. Wist je dat 1 op de 4 mensen hier in hun leven mee te maken krijgt? Dat betekent ook dat jij echt niet de enige bent onder je collega's die een psychische aandoening heeft (of heeft gehad)!
maandag 5 oktober 2009 om 13:02
Voorlopig bespreek ik het met niemand op het werk espy. Pas als ik een diagnose heb, dan ga ik er over denken om het met mijn leidinggevende te bespreken. Misschien is het dan ook wel verstandig om te stoppen met werken, dat geeft namelijk ook een hoop stress en moet telkens weer presteren en wordt regelmatig beoordeeld.
Morgen om 16.00 een gesprek bij de huisarts. Manlief heeft een dienst geruild dat hij mee kan. Ben echt nerveus. Wil er op aandringen dat het wel enige spoed heeft, zit er momenteel helemaal doorheen en ook ivm met mijn werk waar ze steeds meer gaan zeuren.....
Morgen om 16.00 een gesprek bij de huisarts. Manlief heeft een dienst geruild dat hij mee kan. Ben echt nerveus. Wil er op aandringen dat het wel enige spoed heeft, zit er momenteel helemaal doorheen en ook ivm met mijn werk waar ze steeds meer gaan zeuren.....
woensdag 7 oktober 2009 om 14:49
Gisteren bij de huisarts geweest. Die kon zich er in vinden en zou me aanmelden bij de psychiatrie. Omdat ik momenteel erg depressief ben, zou hij er wat spoed proberen achter te zetten. Hoop wel dat de wachtlijsten meevallen.
Ben momenteel echt helemaal van slag door dit alles. Weet niet meer wat ik voel en moet voelen. Wil en ben de hele tijd maar aan het huilen. Niets interresseert mee meer. Slaap slecht en als ik slaap heb ik nachtmerries. Ben zo ontzettend moe dat ik nergens meer energie voor kan opbrengen. Op mijn werk lopen ze te zeuren dat ik hele dagen moet gaan werken, daar heb ik in toegezegd om van het gezeur af te zijn. Ben nu 2 dagen vrij en ga dus van het weekend kijken of ik 6-8 uur kan werken ipv 4 uur. Maar weet niet hoe ik dat allemaal moet gaan volhouden..... Kortom, ik ben alles zat en kan gewoon niet meer.
Ben momenteel echt helemaal van slag door dit alles. Weet niet meer wat ik voel en moet voelen. Wil en ben de hele tijd maar aan het huilen. Niets interresseert mee meer. Slaap slecht en als ik slaap heb ik nachtmerries. Ben zo ontzettend moe dat ik nergens meer energie voor kan opbrengen. Op mijn werk lopen ze te zeuren dat ik hele dagen moet gaan werken, daar heb ik in toegezegd om van het gezeur af te zijn. Ben nu 2 dagen vrij en ga dus van het weekend kijken of ik 6-8 uur kan werken ipv 4 uur. Maar weet niet hoe ik dat allemaal moet gaan volhouden..... Kortom, ik ben alles zat en kan gewoon niet meer.
woensdag 7 oktober 2009 om 19:33
Zou je dan full time opgenomen kunnen worden? Of krijg je dan dagbehandeling? En wat dacht hij, hoe lang het ong. gaat duren voor je terecht zou kunnen? In ieder geval wel een fijn idee dat er straks iets gaat gebeuren, toch?! Kan me voorstellen dat het spannend is!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
donderdag 8 oktober 2009 om 10:02
Goed dat je de stap genomen hebt! En fijn dat de huisarts, ondanks dat je niet zo blij met hem/haar bent, goed reageerde. Ik weet niet waarom Janna meteen aan kliniek/dagbehandeling denkt, maar ik neem aan dat het gewoon een poliklinische behandeling wordt? Ik hoop voor je dat je wat sneller terecht kan, maar houdt wel rekening met lange wachtlijsten...Helaas loopt het erg vol binnen de GGZ en vragen veel mensen om een spoedplekje. Helaas wachten veel mensen met het vragen om hulp tot ze echt niet meer kunnen en dan valt zo'n lange wachtlijst erg tegen. Is er geen SPV'er betrokken bij je huisartsen praktijk bij wie je in de tussentijd ondersteunende gesprekken kan krijgen ter overbrugging? Dat zou de druk er misschien wat afhalen voor je.
Met wie heb je op je werk besproken om weer meer te gaan werken? Vindt de bedrijfsarts dit nodig of je leidinggevende? Ik weet dat je wil wachten met het vertellen op je werk tot er een eventuele diagnose is, maar zou het toch niet verstandig zijn om met de bedrijfsarts te bespreken dat je psychische problemen hebt? Somatisatiestoornis of niet, je hebt nu ook depressieve klachten en legt waarschijnlijk veel te veel druk op jezelf als je nu hele dagen gaat werken. Het lijkt me belangrijk dat ze dit weten omdat het zeker ook je functioneren zal beïnvloeden als je wel volledig aan het werk gaat. En misschien blijkt er toch meer begrip te zijn als ze beter weten wat er aan de hand is met je...Ik heb het gevoel dat je daarin niet zo veel te verliezen hebt omdat het nu ook al helemaal niet goed is op je werk. Maar dat kan jij natuurlijk beter beoordelen dan ik. Succes.
Met wie heb je op je werk besproken om weer meer te gaan werken? Vindt de bedrijfsarts dit nodig of je leidinggevende? Ik weet dat je wil wachten met het vertellen op je werk tot er een eventuele diagnose is, maar zou het toch niet verstandig zijn om met de bedrijfsarts te bespreken dat je psychische problemen hebt? Somatisatiestoornis of niet, je hebt nu ook depressieve klachten en legt waarschijnlijk veel te veel druk op jezelf als je nu hele dagen gaat werken. Het lijkt me belangrijk dat ze dit weten omdat het zeker ook je functioneren zal beïnvloeden als je wel volledig aan het werk gaat. En misschien blijkt er toch meer begrip te zijn als ze beter weten wat er aan de hand is met je...Ik heb het gevoel dat je daarin niet zo veel te verliezen hebt omdat het nu ook al helemaal niet goed is op je werk. Maar dat kan jij natuurlijk beter beoordelen dan ik. Succes.
zaterdag 10 oktober 2009 om 21:43
Janna: Ik denk dat ik inderdaad poliklinische behandelingen krijg.
Espy: Weet niets van SPV'er bij ons bij de huisarts. Heb daar ook eigenlijk niet zo'n behoefte aan. Heb een goede vriendin die psychisch al heel wat meegemaakt heeft en kan daar ook mijn hart luchten.
Gisteren aangegeven op mijn werk dat ik psychisch er ook behoorlijk doorheen zit. Daar werd op gereageerd dat we maandag een plan van aanpak zouden gaan maken en dan verder kijken. Eventueel een ander traject in (ontslag dus). Mijn leidinggevende wilde dat ik meer uur ging werken. Heb nu 1 dag volledig gewerkt, was aan de ene kant wel afleiding, maar aan de andere kant ook heel erg zwaar.
Ben er donderdag ook achter gekomen dat de lichamelijke klacht waar ik nu last van heb. Namelijk een blaasretentie waarschijnlijk niet psychisch is. Bij een functieonderzoek bleek er geen functie meer in de blaas te zitten. Ik had gehoopt dat het psychisch was en de functie er dus gewoon nog zat, maar die kans is nu erg klein. Dat komt er dus ook nog eens bij.... Moet over een week daar ook weer een heel traject voor in met een test of ik in aanmerking kom voor een soort van pacemaker voor de blaas. Weet niet meer wat ik nu wil met mijn werk en weet ook niet hoe dit allemaal af gaat lopen. Zo veel onzekerheden. Kan er gewoon even niet meer tegen......
Espy: Weet niets van SPV'er bij ons bij de huisarts. Heb daar ook eigenlijk niet zo'n behoefte aan. Heb een goede vriendin die psychisch al heel wat meegemaakt heeft en kan daar ook mijn hart luchten.
Gisteren aangegeven op mijn werk dat ik psychisch er ook behoorlijk doorheen zit. Daar werd op gereageerd dat we maandag een plan van aanpak zouden gaan maken en dan verder kijken. Eventueel een ander traject in (ontslag dus). Mijn leidinggevende wilde dat ik meer uur ging werken. Heb nu 1 dag volledig gewerkt, was aan de ene kant wel afleiding, maar aan de andere kant ook heel erg zwaar.
Ben er donderdag ook achter gekomen dat de lichamelijke klacht waar ik nu last van heb. Namelijk een blaasretentie waarschijnlijk niet psychisch is. Bij een functieonderzoek bleek er geen functie meer in de blaas te zitten. Ik had gehoopt dat het psychisch was en de functie er dus gewoon nog zat, maar die kans is nu erg klein. Dat komt er dus ook nog eens bij.... Moet over een week daar ook weer een heel traject voor in met een test of ik in aanmerking kom voor een soort van pacemaker voor de blaas. Weet niet meer wat ik nu wil met mijn werk en weet ook niet hoe dit allemaal af gaat lopen. Zo veel onzekerheden. Kan er gewoon even niet meer tegen......
zondag 11 oktober 2009 om 11:11
Oh, ik weet eigenlijk niet waarom ik dat dacht Maar poliklinisch kan natuurlijk ook... Mocht dat niet voldoende zijn kun je altijd die stap nog overwegen...
Balen van je blaasfunctie zeg!
Is er een traject dat ze dit samen kunnen behandelen, of moet je sowieso naar 2 verschillende trajecten; psychiatrie voor je depressie (of wat voor labeltje je het ook wilt geven) en een ziekenhuis voor je blaas?
Veel sterkte!!
Balen van je blaasfunctie zeg!
Is er een traject dat ze dit samen kunnen behandelen, of moet je sowieso naar 2 verschillende trajecten; psychiatrie voor je depressie (of wat voor labeltje je het ook wilt geven) en een ziekenhuis voor je blaas?
Veel sterkte!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
